હું એક કેમિકલ પ્લાન્ટમાં કામ કરું છું, એ જ રોજીંદુ કામ. પરંતુ અમારી કંપનીના કબજા હેઠળ એક બીજો પ્લાન્ટ છે, જે વર્ષો પહેલા બંધ કરી દેવામાં આવ્યો હતો. સત્તાવાર રીતે સરકારી કારણથી તે હંમેશા બંધ જ રહે છે, પરંતુ તેના વિશે અફવાઓ ફેલાઈ છે કે ત્યાં ભૂત પ્રેત નો વાસ છે જેના હજુ સુધી કોઈ પુરાવા મળ્યા નથી. જેના કારણે ત્યાં જવું કોઈને ગમતું નથી. પ્લાંટની ઇમારત જર્જરિત થઇ ગઇ છે, તેની આસપાસ મોટી, વધુ પડતી વનસ્પતિઓ લીપટાઈ ગઇ છે, જેમાં બારીઓ ધાતુના માળખાં કાટ ખાય છે. તે એક એવું સ્થાન છે જે એવું લાગે છે કે તે ભૂલી જવા માટે જ છે.
એક સાંજે, જ્યારે સૂર્ય આથમી રહ્યો હતો અને આકાશ ઊંડું, સાંજના નારંગી રંગનું થઈ ગયું હતું, ત્યારે મને કેટલીક નાના જાળવણીના કાર્ય વિશે ફોન આવ્યો કે જે મારે પ્રીઓરિટી માં ચેક કરવાની જરૂર હતી. મને આશ્ચર્ય થયું કે તે બંધ થઈ ગયેલા, જૂના જર્જરિત પ્લાન્ટ માં શું કામ હશે? શરૂઆતમાં, હું અચકાયો. હવે આટલી મોડી સાંજે કેમ? પરંતુ મારી ફરજની ભાવના જીતી ગઈ, અને મેં મારા ટૂલ્સ પેક કર્યા, વિચાર્યું કે તે માત્ર એક ઝડપી ઉકેલ હશે.
જેમ જેમ હું પ્રવેશદ્વાર તરફ આગળ વધ્યો, ત્યારે મારા શરીરમાં ઠંડક પ્રસરી ગઈ. ગેટથી પ્લાન્ટ માં અંદરની તરફ જતો અતિવિકસિત રસ્તો ભાગ્યે જ દેખાતો હતો, જે ગીચ ઝાડીઓ અને જંગલી વેલાઓથી અસ્પષ્ટ હતો જે બિલ્ડિંગને પકડે છે એવું લાગતું હતું, જાણે કુદરત પોતે જ તેને ફરીથી મેળવવાનો પ્રયાસ કરી રહી હોય. દરેક પગલાની સાથે સૂકા પાંદડાઓનો કકળાટ અને પગ નીચેની ડાળીનો પ્રસંગોપાત સ્નેપ હતો, જે શાંત વાતાવરણ માં ગુંજતો હતો.
અંદર, હવા વાસી અને ભારે હતી, જે ધૂળ, ઘાટ અને પ્લાન્ટ ના સડા ની સુગંધ ફેરવતી હતી. પડછાયાઓ દિવાલો પર ચોંટી ગયા, જેમ મેં મારી ફ્લેશલાઇટ ચાલુ કરી, ત્યારે તેના પ્રકાશે વિચિત્ર આકાર અને અજાણ્યા આકૃતિઓ દર્શાવી. મેં શક્ય તેટલી વહેલી તકે તપાસ પૂર્ણ કરવાની ઈચ્છા સાથે ઝડપથી તપાસ પૂર્ણ કરી, પરંતુ હું જવાનો હતો ત્યારે જ કંઈક મને મારા ટ્રેકમાં રોકી દીધું.
મારી આંખના ખૂણેથી, મને ચમકતી આંખોની બે જોડી નજરે પડી. તેઓ થોડા ફૂટ દૂરથી મારી સામે જોઈ રહ્યા હતા. આંખો એક વિચિત્ર અને પીળી હતી, જે ઝાંખા પ્રકાશમાં એક વિલક્ષણ ચમક દર્શાવતી હતી. હું થીજી ગયો, મારું હૃદય મારી છાતીમાં જોર થી ધબકતું હતું. હું માનવા માંગતો હતો કે તે માત્ર પ્રકાશની યુક્તિ હતી, કદાચ મારી ફ્લેશલાઇટના બીમને પ્રતિબિંબિત કરતું પ્રાણી. પરંતુ હું જે જોઈ રહ્યો હતો તે સમજી શકું અથવા પ્રતિક્રિયા કરી શકું તે પહેલાં, આંખો અદૃશ્ય થઈ ગઈ, અંધકારમાં વિલીન થઈ ગઈ.
મારી જિજ્ઞાસા અને ડર મારી અંદર લડ્યા, પરંતુ મારી જીજ્ઞાશા જીતી ગઈ અને મને કંઈક તપાસવા માટે મજબૂર કર્યું. હું જેટલી હિંમત એકઠી કરી શકું તે બોલાવીને, હું તે સ્થળે ગયો જ્યાં મેં આંખો જોઈ, મારા હાથમાં ફ્લેશલાઈટ ધ્રૂજતી હતી. વાતાવરણ એટલું શાંત હતું કે મારા પગલાઓ પણ જોરથી, ખાલી જગ્યામાં પડઘાતા લાગતા હતા. પરંતુ જ્યારે હું સ્થળ પર પહોંચ્યો ત્યારે ત્યાં કશું જ નહોતું. ખાલી, સડી ગયેલી મશીનરી અને ખૂણામાં છૂપાયેલા કરોળિયાના જાળા.
પછી, જેમ હું આરામ કરવા લાગ્યો હતો, એટલામાં સાંભળ્યું - એક નીચો અવાજ, લગભગ શ્વાસ લેવા જેવો, સીધો મારી પાછળથી આવતો. હું તરત જ પાછળ ફર્યો, કોઈને અથવા કંઈક જોવાની અપેક્ષા રાખતો હતો, પરંતુ ફરીથી, ત્યાં કોઈ નહોતું. મારી ગરદનની પાછળના વાળ ઉભા થઈ ગયા કારણ કે મને અચાનક ઠંડી, એક વિચિત્ર, બર્ફીલી સંવેદના જે મારા હાડકાંમાં પ્રવેશી રહી હોય તેવું લાગતું હતું. એવું લાગ્યું કે કોઈ, અથવા કંઈક, પડછાયામાંથી મને જોઈ રહ્યું છે.
મેં એક ધ્રુજારીનો શ્વાસ લીધો, મારી જાતને કહ્યું કે તે માત્ર મારી કલ્પના હતી. પરંતુ દરેક પ્રવૃત્તિ મને ત્યાંથી શક્ય તેટલી ઝડપથી બહાર નીકળી જવા માટે ચીસો પાડી રહી હતી. હું બહાર નીકળવા તરફ પાછો વળ્યો, દરેક પગલા સાથે મારી ગતિ ઝડપી થઈ. પરંતુ જ્યારે હું દરવાજાની નજીક પહોંચ્યો, મેં તેમને ફરીથી જોયા - તે જ ચાર ચમકતી આંખો, મને પડછાયાઓમાંથી જોઈ રહી છે, મારો માર્ગ અવરોધી ને ઉભી હતી.
આ વખતે, તેઓ પેહલા કરતાં વધુ નજીક અને જોખમી લાગતી હતી. હું મારા હૃદયના ધબકારા અનુભવી શકતો હતો, દરેક ધબકારા છેલ્લા કરતાં વધુ જોરથી ધડકતા હતા, મારું આખું શરીર એ જ જગ્યાએ થીજી ગયું હતું. તે આંખોની વિલક્ષણ ચમકમાં ફસાઈને હું મારી નજર દૂર કરી શક્યો નહીં. તેઓ નિરાશાજનક મૌન સાથે, લગભગ અંધકારમાંથી પસાર થઈને નજીક આવી રહ્યા હોય તેવું લાગતું હતું. જ્યારે મેં વિચાર્યું કે તેઓ પોતાને પ્રગટ કરશે, જ્યારે તેઓ એટલા નજીક હતા કે હું લગભગ મારી સામે હાજરી અનુભવી શકું છું… તેઓ ફરીથી અદૃશ્ય થઈ ગયા, મને અંધારામાં ફરી એકલો છોડીને.
મૌન મારી આસપાસ દબાયેલું હતું, જાડું અને ગૂંગળામણ કરતું હતું, અને પડછાયાઓ ઊંડે સુધી વધવા લાગતા હતા, ચારે બાજુથી બંધ થતા હતા. હું ભાગ્યે જ શ્વાસ લઈ શકતો હતો, મારું મન આતંકથી દોડી રહ્યું હતું. શું થઈ રહ્યું હતું? મારી સાથે કંઈક રમતું હતું? ખાલી કોરિડોરમાંથી બને તેટલી ઝડપે દોડતો ગયો, મારા પગલા પડઘાતા હતા. હું આખરે બહાર નીકળવા પહોંચ્યો.
જ્યારે હું બહારની ખુલ્લી હવામાં છવાઈ ગયો, ત્યારે મેં ઊંડો, હાંફતો શ્વાસ લીધો, રાત્રીનો ઠંડો પવન મારા ચહેરા પર ત્રાટકે તેમ મારા પર રાહતની લાગણી છવાઈ ગઈ. પરંતુ અસ્વસ્થતાએ મને છોડ્યો નહીં. હું મારા પોતાના પ્લાન્ટ પર પાછો ફર્યો ત્યારે પણ, હું અનુભવી શક્યો કે તે આંખો મને જોઈ રહી છે, અંધારામાં છૂપાઈ રહી છે, આગલી વખતે કોઈ પ્રવેશવાની હિંમત કરશે તેની રાહ જોઈ રહી છે.
આજની તારીખે, તે બંધ કરી દેવાયેલા પ્લાન્ટમાં મેં શું જોયું-અથવા જોયું નથી- તે માટે મારી પાસે કોઈ સમજૂતી નથી. હું માત્ર એટલું જ જાણું છું કે હું ક્યારેય ત્યાં એકલો પાછો જવાનો નથી. કેટલીક જગ્યાઓ ફક્ત અવ્યવસ્થિત રહેવા માટે હોય છે, તેમના મૌનમાં છુપાયેલા રહસ્યો, આગામી કમનસીબ આત્મા તેમના માર્ગને પાર કરવાની રાહ જોતા હોય છે.
