માતૃપ્રેમ (સ્ટેફી)
સોનલ ગોસલીયા
© COPYRIGHTS
This book is copyrighted content of the concerned author as well as NicheTech / MatruBharti.
MatruBharti has exclusive digital publishing rights of this book.
Any illegal copies in physical or digital format are strictly prohibited.
NicheTech / MatruBharti can challenge such illegal distribution / copies / usage in court.
“માતૃપ્રેમ”(સ્ટેફી)
સવારનું સુંદર વાતાવરણ. ઓફિસ કામની શરૂઆત થઇ ગઇ હતી. બધો જ સ્ટાફ ગોઠવાઇ ગયો અને કંપનીના માલિક આનંદની સેક્રેટરી સ્ટેફી કયારેય ના હોય એવી સુંદર તૈયાર થઇને આવી હતી. એની આજની સુંદરતા, ચહેરા પરનું તેજ, મન મૂકીને છલકતી અનોખી ખુશી કંઇક વિશેષ હતી. થોડી જ ક્ષણોમાં આનંદ આવ્યો. બધાં જ ધીરે ધીરે ગુડ મોર્નિંગ કહેતા ગયા અને તે પણ બધાંને શુભેચ્છા આપતો ગયો અને અંતે પોતાના કેબિનની બહાર જ બેઠેલી સ્ટેફી ઊભી થઇ અને બોલી “ગુડ મોર્નિંગ સર”. પહેલાં તો આનંદે જવાબ આપી જ દીધો “ગુડ મોર્નિંગ” પણ પછી અચકાયો, એક ડગલું પાછો આવ્યો અને ધારી ધારીને સ્ટેફી સામે જોવા લાગ્યો.પહોળી આંખો, ચહેરા પર કંઇક સુંદરતા જોયાનું આશ્ચર્ય અને ખુશી સાથે બોલ્યો “અરે!આર યુ ધી સેઇમ સ્ટેફી, આજે આટલી સુંદર લાગે છે તે આટલી સુંદરતાને આટલા વર્ષો કયાં ઢાંકી રાખી હતી? એનીથીંગ સ્પેશ્યલ? આજે કંઇક ખાસ?” ત્યારે સ્ટેફી થોડી શરમ થોડી ઉત્તેજના અને ગુપ્તતાના ભાવ સાથે આંખોના પલકારા સાથે કહ્યું,“યસ સર સમથીંગ ઇઝ વેરી વેરી સ્પેશ્યલ.” આનંદે કહ્યુ. “ઝડપથી કહી દે એ શું છે? હું આતુર છું . આપણે બધાં સેલીબ્રેટ કરીશું.” ત્યાં જ સ્ટેફી બોલી, “ના સર, ધીસ ઇઝ સીક્રેટ અને આજે તો નહીં જ કહું.” આટલું સાંભળતા આનંદનો ચહેરો સંકેલાઇ ગયો અને તરત જ કહ્યું, “ઓકે. કંઇ વાંધો નહીં. સ્ટાર્ટ યોર વર્ક.” એમ કહી કેબિનમાં જતો રહ્યો. અંદર જઈ વિચારોમાં જ પોતાની જાતને કોસતો રહ્યો, “મારે આટલું બધુ પઝેસિવ શા માટે થવું જોઇએ ? મને હ્ય્દયમાં ઊંડે ઊંડે એમ થયું કે એના જીવનમાં કોઇ આવ્યું હશે? આ વિચાર મને શું કામ આવવો જ જોઇએ ? અજાણતાં જ સુષુપ્ત મનમાં હું એની તરફ ખેંચાયો છું એ આજે મને દેખાયું.” એ વાત તો સાચી જ હતી. સ્ટેફી નમણી તો હતી જ. મારકણી આંખો જ બોલ્ચા વગર ઘણું જ કહી જાય. મેકઅપ કે સજાવટ વગર પણ ખીલી ઊઠતી. ત્યારથી આનંદ તો ખેંચાયેલો પરંતુ આજે સુંદરતા મેકઅપથી વધુ ખીલી એટલે આનંદની લાગણી ખૂલી ગઇ. આ વિચારોમાં હતો ત્યાં જ ફોનની ઘંટડી રણકી. બે ચાર ઘંટડી વાગી ગઇ.
ત્યાં આનંદને ખ્યાલ આવ્યો અને ફોન ઉપાડ્યો. સામેથી પત્નીએ કહ્યું, “કામમાં છો જાનુ? કેમ વાર લાગી ફોન ઉપાડતાં? એની વે. તમને યાદ છે ને તમે આજે મને મુવી જોવા લઇ જવાના છો? તરત જ આનંદે કહ્યુ “હા હા મારી વહાલી. લઇ જ જઇશ. ઝડપથી આવીશ અને હા, આપણે જમીશું બહાર. મમ્મી-પપ્પા માટે લેતા જઇશું.” આટલું કહી ફોન મૂકી દીધો અને કામે વળગ્યો. કામમાં પરોવાયેલો હતો અને સ્ટેફીએ કેબિનનો દરવાજો નોક કર્યો અને સહેજ ખોલી કહ્યું “અંદર આવું સર?” આનંદ બોલ્યો “યસ યસ કમ ઇન સ્ટેફી.” આનંદને હતું હમણાં સ્ટેફી સીક્રેટ કહેશે, બહાર નહીં કહેવુ હોય. ત્યાં સ્ટેફી બોલી “આજે મારે જલ્દી જવુ છે, હાફ ડે લીવ લઇ જઉં? બૅ વાગે મારે ચોક્કસ જગ્યાએ પહોંચવાનું છે.” આનંદે કહ્યુ “ઓકે જા. આજે તારો ખાસ દિવસ છે. આનંદ કર.” સ્ટેફીની ખુશી બમણી થઇ ગઇ અને ઉત્સાહથી બહાર નીકળી ગઇ, આનંદના મનમાં ફરી વિચારોની આંધી ચડી ગઇ. પછી તરત થયું “શું કામ હું આ વિષે વિચારૂં છું ? ગમે તે હોય અંતરમનમાં છૂપી ચાહત તો છે જ, આનંદ મૂડમાં નહોતો. એ પણ તરત ઘરે જવા નીકળી ગયો. ઘેર પહોચ્યો એટલે પત્નીએ કહ્યું કે “આટલા જલ્દી ? આપણે તો સાંજે જવાનું છે.” આનંદ કહે, “બસ કામ નહોતું એમ વિચાર્યુ કે આજે આપણે બે જ આનંદ કરીએ. થોડી વાર સૂઇ જાઉં. મને સમયસર ઉઠાડજે. આપણે જઇશું સાંજે” એમ કહી એ સૂઇ ગયો. પત્ની શ્વેતાએ પતિને નિરાંતે સૂતેલા જોઇ ડિસ્ટર્બ કરવાનું યોગ્ય ના લાગ્યું.
આનંદ આડો પડ્યો ત્યારે પણ સ્ટેફીનો વિચાર આવેલો. કે પહેલી વાર સરળ સાદગીભરી દંભ વગરની સ્ટેફી ઇન્ટરવ્યુ આપવા આવી ત્યારે જ એના સ્મિત અને નિર્દોષતા સાથે કામની આવડતની કુશળતાને લીધે રાખી જ લીધેલી. સ્ટેફી એની મા સાથે એક ચાલીમાં રહેતી હતી. એ નાની હતી ત્યારે જ એના પિતા ગુજરી ગયેલા. બસ પછી તો મા-દીકરી સખીઓ બની ગયેલા, સ્ટેફીએ યૌવનમાં પગ મૂક્યો ત્યારે એને મા માટે એક વિચાર આવ્યો કે મારી માએ જાણે મને જીવન સમર્પિત કરી દીધું છે......એને કંઇક અરમાનો, ઇચ્છાઓ, આનંદ કંઇ જ નહીં હોય? હશે, પણ દાબી દીધા હશે. સ્ટેફીના આવા વિચારો કરતાં આનંદ ઘોર નિંદ્રામા ખોવાઇ ગયો. શ્વેતાએ એને ઊઠાડયો પણ નહીં. આનંદની જ્યારે અચાનક આંખ ખુલી તો ખ્યાલ આવ્યો કે મુવીનો સમય તો જતો રહ્યો. એણે શ્વેતાને કહ્યું કે તેં મને ઉઠાડ્યો કેમ નહીં? તો શ્વેતાએ વહાલથી કહ્યું . “જાનુ તમે મારી સાથે હતા એથી વિશેષ મને કોઇ જ આનંદ નહોતો. હું તમારી બાજુમાં જ હતી. તમારા માથામાં હળવે હળવે આંગળીઓ ફેરવતાં મેં પણ ઝોકું ખાઇ લીધેલું. હવે આપણે બહાર જમવા જઇશું, ઓ કે ? ચાલો તૈયાર થાઓ. બન્ને તૈયાર થયા અને મમ્મી-પપ્પા ને કહી બહાર નીકળ્યા. ગાડીમાં બેસતા જ આનંદે કહ્યું “આઇ લવ યુ સો મચ મારી વ્હાલી શ્વેતા.” એટલે શ્વેતા કહે,“એમાં આટલું લાંબુ તાણવાની જરૂર નથી મને ખબર છે.” આનંદ તરત બોલ્યો “આપણે પહેલા તારા માટે ડ્રેસ લેવા જઇએ અને એક સરસ સાડી આમ તો એ જોઇ રાખ્યા છે પરંતુ તું જોઇ લે એટલે આપણે તે લઇ લઇએ.” બન્ને સ્ટોરમાં ગયા. ડ્રેસ સરસ હતો તે તરત લઇ લીધો પછી સિલ્કની સાડી લીધી. અને મસ્ત રંગ ડીઝાઇનની સાડી આનંદે શ્વેતાને આપી અને કહ્યું. “પહેરી જો તને સરસ લાગશે. તું તદન ભાતીગળ શૈલીની સ્વરૂપવાન ભારતીય સન્નારી લાગીશ.” શ્વેતાએ સાડી પહેરીને આવી. આનંદ જોઇ જ રહ્યો. ધારી ધારીને ચહેરો જોતાં, ચહેરા પર અદભૂત ખુશી છલકાતી હતી. આનંદ આંખોથી જોતો હતો શ્વેતાને અને મનહ્ય્દય કલ્પના કરતાં હતાં સ્ટેફીની. આનંદને આ સાડીમાં સ્ટેફી જ દેખાતી હતી. આનંદથી રહેવાયું નહી અને બોલ્યો સુપર્બ. એજ વખતે શ્વેતા બોલી “ઓહ જાનુ હવે તો તું સાચો કે તું મને પ્રેમ કરે છે. મારી પણ આ જ પસંદ છે.” આનંદ મલકાયો અને એનો આત્મા ડંખ્યો. એને થયું એક તરફ સ્ટેફી મનમાં રમે છે અને મારી શ્વેતા જીવનસંગિની છે. મારે વિચારવું જ પડશે. મને સ્ટેફીથી વાળવું જ પડશે. હું પરણેલો છું, એ કુંવારી છે. બસ, એની શરણાઇઓ વાગવાની તૈયારી છે.
આમ જ વિચારતાં ખરીદી કરી બન્ને રેસ્ટોરન્ટ પહોંચ્યા. અંદર હળવુ સંગીત વાગતું હતું. આનંદ અને શ્વેતા અંદર દાખલ થયા ને આનંદે ખૂણાના ટેબલ પર સ્ટેફીને એના મમ્મી અને કોઇ અન્ય વડીલ સાથે બેઠેલી જોઇ. સ્ટેફીના ચહેરા પર કંઇક અનોખી ખુશી છલકાતી હતી. એનું ધ્યાન તો હતુ નહીં એટલે આનંદ શ્વેતા સાથે એમના ટેબલ પર ગયો અને કહ્યં, “હેલ્લો સ્ટેફી નમસ્તે આંટી.” સ્ટેફી તો સ્તબ્ધ થઇ ગઇ અને બોલી “અરે સર તમે અહીં ? નમસ્તે મેમ કેમ છો ?” અને બધા એકબીજા સામે જોઇ રહ્યા. થોડી ક્ષણોના મૌન પછી સ્ટેફી જ બોલી. “સર, મેં આજે સવારે જ આપને કહેલું કે સમથીંગ ઇઝ વેરી વેરી સ્પેશીયલ? આજે મારી મમ્મીના લગ્ન હતાં.” આ સાંભળી આશ્ચર્ય સાથે આનંદના મોઢામાંથી શબ્દો સરી પડ્યા. “શું વાત કરે છે ? તારી મમ્મીનાં લગ્ન? હું તો... ” ત્યાં તો સ્ટેફીએ ઇશારો કરી સર અને શ્વેતાને દૂર આવવા કહ્યું અને મમ્મી સામે જોઇ કહ્યું, “મમ્મી -ડેડી એકસકયુઝ મી પ્લીઝ, હું આવુ છું .” એના ડેડીના ચહેરા પર સ્ટેફીનું પહેલી વાર ડેડી સાંભળી ખૂશી છલકીને બોલ્યા “જા દીકરી અમે બેઠા છીએ” એમ કહી દીકરી સામે અનન્ય ભાવસભર લાગણીથી જોઇ રહ્યા.
આનંદ તો હજી આ આઘાતમાંથી બહાર જ નહોતો નીકળ્યો. એક ટેબલ પર ત્રણેય ગોઠવાયા. અને સ્ટેફીએ વાત શરૂ કરી “સર મારા ડેડી ગુજરી ગયા ત્યારે હું માત્ર ૮ વર્ષની હતી. મમ્મીએ મારી જિંદગીને પોતાના ઘર વસાવવા કરતા વધુ મહત્વની સમજી. અમારી પરિસ્થિતિ સાવ ખરાબ હતી. ગરીબીમાં જીવતા હતા. આ દારૂણ પરિસ્થિતિમાં પણ મમ્મીએ મારા ઉછેરમાં કોઇ કસર ના આવવા દીધી. પોેતે સ્વેટર્સ બનાવે, સીવણ કરે, સાથે સાથે બેબી સીટીંગ પણ કરે. મને કોન્વેટ સ્કુલમાં ભણાવી. મને કોઇ વસ્તુની ઉણપ ના આવવા દે. પરંતુ એનું જીવન તો બીલકુલ પથરા જેવું જ ને ? મારા માટે જ જીવતી એ મમ્માની પોતાની લાઇફ શું ? મને ખૂબ દુઃખ થાય આવા વિચારોથી.
મારા માટે એક સરસ માંગું આવ્યું. આમ તો એ કુટુંબને અમે વર્ષોથી ઓળખીએ. હું અને એ મૂરતીયો (જીમી) નાનપણમાં સાથે રમેલા. એટલે ના કહેવાનો તો કોઇ જ સવાલ નથી ઉઠતો. મે જીમીને કહ્યું,“આપણે લગ્ન કરીએ એ પહેલાં મારે મારી મમ્માનાં લગ્ન કરાવવાં છે.” જીમી પણ સ્તબ્ધ થઇ ગયો પણ ખૂબ સમજુ છોકરો છે. એણે કહ્યું, “સ્ટેફી, હવે આપણે તારૂં સપનું પૂરૂં કરીને જ લગ્ન કરીશું.” મારા મનની કશ્મકશ મમ્મા સમજી ગઇ. એણે મારા માથે હાથ ફેરવીને કહ્યું, “દીકરી, તું નાહકના વિચારો ના કર. સુખ કે દુઃખ એ જીવન પ્રત્યેનો અભિગમ છે. હું તારામાં મારા બધાં સુખ જોઉં છું. તું અને જીમી સુખી તો હું સુખી. હું એકલી કયાં છું ? ચાલીનાં બધાં મારૂં કેટલું ધ્યાન રાખે છે! અને કયારેક મન મૂંઝાશે તો તમને બોલાવી લઇશ. પરણી જા મારી દીકરી, મારી ચિંતા ના કર. આવો છોકરો નસીબદારને જ મળે.” આંખમાંથી આંસુ લૂછતાં સ્ટેફી વાત અટકાવીને પાણી પીને સ્વસ્થ થઇ. “સર, મેમ, મારી વાતોથી તમારો સમય તો નથી બગડતો ને ?” આનંદ આ છોકરીની સમજણને લાગણી પર ફીદા થઇ ગયો. આટલી સમજુ છે આ નાનકડી સ્ટેફી ? “અરે, ના ના. તું બોલ ને. અમે આજે માણસના મનના મેધધનુષ્યના સુખી રંગો જોઇએ છીએ.” સ્ટેફીએ વાત શરૂ કરી. “હું એક સજ્જનને કાયમ ચર્ચમાં જોતી. તેઓ હંમેશાં એકલા જ આવતા. થોડી માહિતી મેળવતાં ખબર પડી કે ધરતીકંપમાં એમનું આખું કુટુંબ મૃત્યુ પામ્યું. ફક્ત એ જ જીવતા રહ્યા. હવે એમનું જીવન ફક્ત માનવસેવામાં પરોવી લીધું હતું. મે હિમ્મત કરી એમને પૂછયું, “અંકલ એક વાત પૂછું ? તમે કયારેક એકલતા નથી અનુભવતા?” એમણે મારી સામે જોઇને કહ્યું,“બેટા ,એકલતા જેવોે ભંયકર કોઇ રોગ નથી, માણસને કોરી ખાય છે. જીવવાની કોઇ જીજિવિષા નથી રહેતી. છતાંય મરી નથી શકાતું. જેમતેમ જીવીને જિંદગી પૂરી થવાની રાહ જોઉં છું.” હું એમની વાત સાંભળી વિચારવા લાગી, કે મારાં લગ્ન પછી મમ્માને પણ આવા જ વિચારો આવશે ને ? ના ના ના. આવું ક્યારે નહીં બનવા દઉં. એણે કહ્યું “અંકલ, આજે ડીનર કરવા મારા ઘરે આવશો.”
“કેમ ?”
“અંકલ મારા ડેડી વર્ષો પહેલા અવસાન પામ્યા છે. મારી મમ્મા ને હું બે એકલાં જ રહીએ છીએ. નાના મોંઢે મોટી વાત કહું છું પણ તમને છેલ્લાં એક વર્ષથી ચર્ચમાં જોઉ છુ. પાદરી સાહેબ પણ તમારા અંગત મિત્ર છે. એમના દ્વારા તમારા જીવનની દુઃખદ ઘટના સાંભળી. તમે એકલા છો, મારી મમ્મી મારાં લગ્ન પછી સાવ એકલી પડી જશે. તમે મમ્માને મળો. જો તમને યોગ્ય લાગે તો તમે અને મમ્મા લગ્ન કરી લો. “શું ? તું શું બોલે છે એનુ તને ભાન છે ?” એમના કપાળ પર ચિંતાની રેખાઓ ઉપસી આવી. “હા અંકલ, ખૂબ વિચારીને મેં આ પ્રસ્તાવ મૂક્યો છે. તમે પણ શાંતિથી વિચારી જો જો. તમારૂ મન લેશ માત્ર રાજી થાય તો ડીનર પર જરૂર આવજો. લો આ એડ્રેસ.” કહીને નીકળી ગઇ. ખૂબ સાદું ભોજન બનાવ્યું. મમ્માએ પૂછ્યું, “કોણ આવવાનું છે?” તો એણે કહ્યું, “મારા એક મિત્ર છે. ડેડી જેટલી ઉંમરના છે પણ ખૂબ સજ્જન છે.” રાહ જોતાં જોતાં સ્ટેફી વિચારે ચઢી. મારી વાત કેમ લોકોને ગેરવ્યાજબી લાગે છે, શું મા જ દીકરીનું વિચારે ? દીકરીને માના ઘડપણનો વિચાર કરવાનો કોઇ હક્ક નથી ? સમાજ કેમ હજુ બદલાવને અપનાવતું નથી ? ત્યાંજ દરવાજા પર દસ્તક થઇ. સ્ટેફીએ દરવાજો ખોલી ખૂબ પ્રેમભર્યો આવકાર આપ્યો. જોસફ(અંકલ)ને મમ્મા સાથે ઓળખાણ કરાવી. ખૂબ વાતો કરી ત્રણે જણાએ. ડીનર પછી સ્ટેફી જીમીનો ફોન છે, કહી બીજા રૂમમાં જતી રહી. એ એકાંત આપવા માંગતી હતી બન્નેને. જોસેફે મારીયાને સ્ટેફીના પ્રસ્તાવ અંગેની વાત કરી. એણે નક્કી કર્યું છે કે મમ્માનાં લગ્ન નહી કરાવું ત્યા ંસુધી હું લગ્ન નહી કરૂ. મારીઆ ખૂબ ચિંતીત થઇ ગઇ. જોસેફ બોલ્યા, “તમે આ વિષે વિચાર જરૂર કરજો. તમારી મંજૂરી હોચ તો હું તૈયાર છું. જીવન ગણિતના સમીકરણો અનુસાર ચાલતું નથી. જીવન તો વહેતો પ્રવાહ છે. જયારે આપણે થીજી ગયેલા બરફ જેવા છીએ. આગળ વહેવાને બદલે સમાજના ડરથી, થીજી જઇએ છીએ. આપણુું જીવન અડધા ઉપરનું વીતી ગયું છે,બાકીનું છે એ એકમેકને સહારે વિતાવીશું.મારૂં તો આમ પણ કોઇ નથી. પણ તમારી ખુશી જોઇ સ્ટેફીને જે આંતરિક બળ મળશે એ એના માટે પ્રેમરસની પ્યાલીમાં અમીરસરૂપે હશે. મારી વાતનું મનોમંથન કરી જોજો. તમારો જે ઉત્તર હશે, મને એ મંજુર હશે.” કહીને જોસફ ચાલ્યા ગયા.
આખી રાત મારીયા પડખાં ફેરવતી જાગતી રહી. સ્ટેફીને પણ ઊંઘ કયાથ્ાંી આવે? મારીયાનું મન જરાય માનતું ન હતું આ ઉમરે લગ્ન કરવાનું. પણ દીકરીની આવી જીદ? એનુ ભાવિ પણ અટકે હું ના પાડું તો. છેવટે એણે મક્કમ થઇ લગ્ન કરવાનો ફેંસલો કરી લીધો. સવારે સ્ટેફીનું મસ્તક ચૂમી વહાલથી “હા” કહી સ્ટેફીને વળગી પડી. સ્ટેફીને જાણે દુનિયાની તમામ ખુશી મળી ગઇ. જોસફ અંકલને ફોન કરી કહી દીધું. ૪ વાગે ચર્ચમાં પાદરી સાહેબ લગ્ન કરાવશે એવુ નક્કી કર્યું. સ્ટેફી વહેલા વહેલા ફ્રેન્ડ પાસે હેરકટ કરાવી આવી. ક્રીસમસ માટે નો નવો ડ્રેસ લીધો હતો એ પહેરીને થોડું પેન્ડીંગ કામ પતાવવા ઓફિસ આવી. હાફ ડે લીવ લઇને ઘરે આવી, મમ્માને તેૈયાર કરી ચર્ચમાં લઇ ગઇ. ફક્ત ૮ થી ૧૦ લોકોની હાજરીમાં લગ્ન થયાં. આજે મારા મનનો એક બોજ હળવો થયો. મમ્મીને આવા સરસ કંપેનિયન મળી ગયા. જીમી ગોવાથી આવી ના શક્યો પણ ખૂબ ખૂબ અભિનંદન પાઠવ્યાં. આજે અમે ત્રણે ડીનર માટે આવ્યા છીએ સર....ઇટ ઇસ અવર સેલીબ્રેશન.” શ્વેતાની આાંખો ભીની થઇ ગઇ. આકાશ તો વિચારશૂન્ય થઇ ગયો. એ ઊભો થયો. અંકલ-આંટીને ર્ઝ્રહખ્તટ્ઠિેંઙ્મટ્ઠીં કરીને ત્યાથ્ાંી નીકળી ગયો પત્ની સાથે.બીલીંગ કાઉન્ટર પર કહ્યું કે બીલ મારા એકાઉન્ટમાં નાખજો. સ્ટેફી બહાર સુધી આવી બાય કહેવા. આનંદે એના માથે હાથ ફેરવી કહ્યું,“એન્જોય યોર ડીનર, યુ આર એ ગ્રેટ ડોટર. ગોડ બ્લેસ યુ.” બીજી રેસ્ટોરેન્ટમાં જમવા જવાનું નક્કી કર્યું,“શ્વેતા, આપણી સામે એ લોકો થોડો ક્ષોભ અનુભવતા હોય એવું મને લાગ્યું. આજના દિવસે એ લોકોને મન મૂકી એન્જોય કરવા દેવું જોઇએ.
ચાલો, આજે પ્રેમમય હ્ય્દય પૈકીની સાચી સંપત્તિ મેળવી ધન્ય થઇ ગયેલા આ ત્રણેના મનને અંતરથી શાબાશી (અભિનંદન) આપીએ. શ્વેતા, હું હંમેશાં કહેતો હતો ને કે દીકરો જ બુઢાપાનો સહારો હોય છે. પણ હું ખોટો નીવડ્યો. દીકરી પણ એટલી જ કેરીંગ હોય છે. બહુ હિમ્મ્ત જોઇએ આવા નિર્ણય લેવા માટે. ના સમાજથી ડરી કે ના પોતાની આસપાસની ટીકા ટિપ્પણીથી ડરી. એના માટે આ બધું તુચ્છ હતુ. સાચું તો હતું એની મમ્મા માટેનુ ચિંતન. વાહ રે ઇશ્વર. આવી અમૂલ્ય મૂડી સૌ કોઇ ને કેમ નથી આપતો? સ્ટેફી પાસેથી ઘણું બધું શીખી શકાય એવી પ્રેરણામૂર્તિ છે. એણે સાબિત કરી બતાવ્યું કે “જેમ એક મા સો શિક્ષકની ગરજ સારે છે, તેમ એક દીકરી સો દીકરાઓની ગરજ સારે છે.” કુમાશભર્યું વર્તન અને સચ્ચાઇભર્યું આચરણ કરનાર આવી દીકરી. પોતાની લાગણીઓને એક ઢાંચામાં ઢાળીને પોતાના અંતરાત્મા સાથેનું અનુસંધાન અનુભવે છે”.
