માસીમા
સોનલ ગોસલીયા
© COPYRIGHTS
This book is copyrighted content of the concerned author as well as NicheTech / MatruBharti.
MatruBharti has exclusive digital publishing rights of this book.
Any illegal copies in physical or digital format are strictly prohibited.
NicheTech / MatruBharti can challenge such illegal distribution / copies / usage in court.
માસીમા
"હેલો હિમાંશુ ?" "હા,માસી બોલો કેમ છો ?" "મજામાં છું બેટા. તેં ફલેટની તપાસ કરી? હું ઇન્ડિયા પાછી આવું તે પહેલાં જો ફલેટની વ્યવસ્થા થઇ જાય તો તારા ઘરે ઊતરવાને બદલે હું મારા ફલેટમાં જ ઊતરૂં. વેલફર્નિશ્ડ ફલેટ જ લેવાનો છે. બે બેડરૂમ, હોલ, કીચન. એસી સાથે ના હોય તો આપણે નખાવી લઇશું." માસી બોલ્યાં. "હા માસી, તપાસ ચાલુ જ છે. મેં એક-બે દલાલોને વાત કરી રાખી છે. તમારી ટિકિટ્સ કયારની છે?" "આમ તો આવતા મહિનાની ૫મી તારીખની છે, પણ અહીંયા બધું વાળીઝૂડીને (વાઇન્ડઅપ) કરીને આવવાનું એટલે ઘણી કડાકૂટ લાગે બેટા. અહીંયા અમુક ભારતીય મિત્રો છે, જેમણે મને ઘણી મદદ કરી છે, બાકી મારી એકલીનું કામ નથી. "
"હા માસી સાચી વાત છે તમારી. પરદેશમાં એટલું સહેલું નથી બધું સમેટવું. તમે ત્યાંનું બધું કામ પતાવીને નિરાંતે આવજો. ટિકિટ એક્સટેન્ડ કરાવી લો એવું હોય તો." નમ્રતાથી હિમાંશુએ કહ્યુ.
"સારૂં, કામ નહી પતે તો ટિકિટ એક્સટેન્ડ કરાવી લઇશ, પણ તું ફલેટનું જલ્દી પતાવજે. પ્રિયાનેે નહીં ગમે હું તારા ઘરે રહીશ એ. એને મારા પર પહેલેથી જ નારાજગી છે. કોણ જાણે કયારે અમારા અંતરો ઘટશે ને ક્યારે અમારા સંબંધમાં આત્મીયતા આવશે."
"અરે માસી નાહકની ચિંતા મૂકી દો. બધું બરોબર થઇ જશે. "સારૂં, ચાલ હવે ફોન મુકુ છું. અહીંયા એક લીગલ એડવાઇઝરને બોલાવ્યા છે." "ઓ.કે. માસી જય શ્રી કૃષ્ણ." ફોન કપાઇ ગયો. પછી હિમાંશુ ભૂતકાળમાં સરી ગયો. જયારે એ નાનો હતો ત્યારથી એ મા કરતા માસી સાથે વધુ રહ્યો છે. માસીએ એને ખૂબ ખૂબ પ્રેમ આપ્યો છે. હિમાંશુ સંયુક્ત પરિવારમાં જન્મેલો દીકરો. કાકા, કાકી, મોટા બાપા, ભાભુ, બા, દાદા, ફૈબા વગેરે બધા સાથે જ રહેતા. હિમાંશુની મમ્મી સાવિત્રી એ જમાનામાં બી.એડ ભણેલા. પણ ઘરમાંથી નોકરીની પરવાનગી ન મળતાં તેઓએ ઘરકામમાં મન પરોવી લીધું. દિયર, જેઠનાં બાળકોને ઘરમાં ભણાવી મનનો આનંદ પામે. વિદ્યા વહેંચવાથી વધે ને સંગ્રહવાથી ઘટે એ કહેવત જરાય ખોટી નથી. સાવિત્રીના પિયરમાં એક નાની બહેન અને માતા, બે બહેનોને એકબીજા માટે અનહદ લાગણી, હિમાંશુ તો માસીનો હ્ય્દયનો ટુકડો. માસી નયના એમ.એસ.સી.ભણેલી. ખૂબ પ્રસિધ્ધ લેબોરેટરીમાં જોબ કરે. જોબ પરથી પાછી આવતા હિમાંશુને ઘરેથી લેતી જાય ખૂબ રમાડે, વહાલ કરે. હોમવર્ક કરાવે. કયારેક સ્કૂલે પણ ત્યાંથી જ મોકલે. નયના માટે અમેરિકાના એક બિઝનેસમેનનું કહેણ આવ્યું. છોકરો આવ્યો, મિટીંગ ગોઠવાઇ. બન્નેને ગમી ગયું. ચટ મંગની પટ બ્યાહ. બધું ખૂબ ઉતાવળમાં પતાવી દેવાયું. નયનાના દિયર, સાસુ, સસરા બધા જ અમદાવાદમાં, ફક્ત કૌશિક જ અમેરિકામાં રહે. કૌશિક ૧૫ દિવસમાં અમેરિકા જતા રહ્યા. ત્યાં જઇને સ્ટ્ઠિૈંટ્ઠઙ્મ જીંટ્ઠેંજ સ્ટેટસના બેઝ પર જીર્ેજીને બોલાવવાની પ્રોસીજર ચાલુ કરી નાખી. આ બાજુ નયના એના સાસરે સાકરની જેમ ભળી ગઇ. ખૂબ પ્રેમાળ સાસરીયાં પામી, ભાવવિભોર થઇ ગઇ. દિયર તો ભાઇથી વિશેષ રાખે. નણંદમાં સખીનો પ્રેમ મળે. સાવિત્રી અને નયનાની મા ગુણવંતીબહેનને જાણે બે જમાઇના રૂપે બે દીકરા મળ્યા. હિમાંશુ માસી સાથે એના સાસરીમાં જ રહે. ત્યાં બધા એને ખૂબ વહાલ કરે.
આમ ૪ મહિના વિતી ગયા. નયના માટે અમેરિકાનો કોલ લેટર આવ્યો. ૧૫ દિવસમાં એને પતિ કૌશિક પાસે જવાનું હતું. ખૂબ ખુશ હતી પતિ પાસે જવામાં પણ આ બધા સ્નેહીજનોને છોડી જવાનું દુઃખ પણ એને થતું હતું. મારા કાળજાનો કટકો હિમાંશુ, હું એના વગર કેવી રીતે રહી શકીશ? ખૂબ રડી, સાવિત્રીને વળગીને,"દીદી, મારા લાડલાનું ધ્યાન રાખજે હો, જરાય વઢતી નહી. મને ખબર પડશે કે તે એને એક લાફો પણ માર્યો છે. તો..તો હું અમેરિકાથી પાછી આવતી રહીશ." સાવિત્રી એની સ્નેહસભર વાતો એકધારી સાંભળતી રહી. "હા, મારી બહેન તારો હેમુ મારી પાસે તારી અમાનત રૂપે રહેશે બસ? હું એને ખૂબ સાચવીશ. તુ સાવ ગાંડી છે. એ મારો દીકરો નથી ? હું એને નહી સાચવું ? તારે આટલી ભલામણ શા માટે કરવાની હોય? તું બેફિકર થઇને જા, તારા પતિ સાથે ખૂબ સુખી થા. એજ મારા આશિર્વાદ છે તને." બન્ને બહેનો એકમેકને ભેટી ખૂબ રડી, "તું બાનું ધ્યાન રાખજે. બા સાવ એકલી પડી જશે. તું અને હું એના બે પડખાં છીએ. હું તો ખૂબ દૂર જતી રહી છું. તું જ પાસે છે. હવે બધી જવાબદારી તારી રહેશે.
"દીદી, કૌશિક ત્યાં બરાબર સેટલ તો હશેને? આપણે ત્યાંની કોઇજ માહિતી નથી મેળવી. હું ત્યાં સાવ એકલી પડી જઇશ. મને ખૂબ ડર લાગે છે." "તું આવી વાતો ના કર. બધુ સારૂં જ હશે. મારો અંતરાત્મા કહે છે કૌશિક ખૂબ સજ્જન માણસ છે. તું
પણ ભણેલીગણેલી સ્માર્ટ છોકરી છે. બન્ને કામમાં પરોવાયેલા જ રહેશો. જીવનના પગથિયાં ફટાફટ ચડવા લાગશો." બહેનની આવી વાત સાંભળી નયનાના જીવમાં જીવ આવ્યો. જવાનો દિવસ આવી ગયો. રડી રડીને આંખો સૂઝી ગઇ નયનાની. હેમુને છોડી જવાનું એને મોત સમાન લાગ્યું. બધાને વળગીને ખૂબ રડી. એરપોર્ટમાં જઇને બધાને બાય બાય કરી ઇમીગ્રેશન કાઉન્ટર પર ફોર્મ ભરી વેઇટીંગમાં બેસી રહી. એકતરફ ડર, એકતરફ ખુશી. આવી વેદનાઓ સળવળી રહી હતી એના હૈયામાં. પોતાના સ્વજનોને છોડી લોકો અમેરિકા કેવી રીતે જતા હશે? આજે મને ખબર પડી કે "પોતાના", "આપણા" લોકોનો જે સાથ હોય છે એ હિમ્મત બનીને આપણી આસપાસ રહે છે. પ્લેનમાં બેઠી, અમદાવાદના સંભારણાં વાગોળતાં સફર આરંભી.ન્યુયોર્ક પહોંચી, બધી કસ્ટમ ફોર્માલીટીસ પૂરી કરી બહાર આવી. આમતેમ નજર નાખી કૌશિકને શોધવા. કેમ ના આવ્યા મને લેવા? એવા અસમંજસમાં હૈયું ભારે થઇ ગયુ. ૧૫ મિનિટ્સ રાહ જોઇ.
એક અમેરિકન છોકરીએ આવીને કહ્યુ "આર યુ વેઇટીંગ ફોર સમવન ? કેન આઇ હેલ્પ યુ ?" આંખમાં ડબડબ આંસુ આવી ગયા. જોયુ, જે મેં વિચાર્યું હતું એ જ થયું ને? હું શું કરૂ? એડ્રેસ ને નંબર તો છે. એકવાર ફોન કરી જોઉં? એણે મોબાઇલ જોડ્યો. સ્વીચ ઓફ બતાવે. રડતાં રડતાં એણે અમદાવાદ રહેતા એના સાસરીયાંને ફોન કર્યો. એ લોકોએ કહ્યું કે એડ્રેસ છે ને ? સીધી ઘરે પહોંચી જાને. અરેરે... હું કયાં ફસાઇ ગઇ ? એના મનમાં એક ધ્રાસકો પડી ગયો. હવે હિમ્મત તો રાખવી જ પડશે, વિચારીને એણે પેલી છોકરીને કહ્યું "કેન યુ ગાઇડ મી ધીસ એડ્રેસ ?" પેલી એ એડ્રેસ વાંચીને કહ્યું "વોટ એ કોઇન્સીડન્ટ! આઇ લીવ ઇન ધ સેમ. શેલ આઇ ડ્રોપ યુ ધેર ?" "યસ"કહીને બન્ને કાર(ટેક્ષી)માં બેઠી. નયના આખા રસ્તે રડતી રહી. પેલી વિદેશી છોકરીએ એને બરોબર જગ્યાએ ઉતારી સામાન કાઢી આપ્યો. નયનાએ એનો ખૂબ ખૂબ આભાર માન્યો. ડોરબેલ માર્યો. ૫ મિનિટ પછી દરવાજો ખૂલ્યો. અંદર આખુ ટોળું ઊભું હતું. દીવાલ પર ચિતરાયેલું હતું "વેલકમ માય ડીયર વાઇફ" બધાંએ તાળીઓ પાડી નયનાને વેલકમ કરી. નયના તો અવાક્ થઇ ગઇ. સામેથી કૌશિકને આવતા જોયો. મોટો ફલાવરબકેટ એના હાથમાં હતો. નયના પાસે આવી એને ભેટી પડ્યો. "વેલકમ હોમ માય વાઇફ. કેવી લાગી મારી આ સરપ્રાઇઝ ? જે છોકરી તને લઇને આવી એરપોર્ટથી, એ મારા ફ્રેન્ડની વાઇફ નીકોલ હતી. અમદાવાદમાં બધાંને આ વાતની ખબર હતી. મને સાવિત્રીદીદીએ ફોનમાં જણાવ્યું હતું કે તને અહીંયાનો એક ડર હતો. મારા વર્તન પ્રત્યેનો, મારા ચારિત્ર પ્રત્યેનો પણ (કદાચ). મને તરત જ આવી સરપ્રાઇઝ આપવાનુ સૂઝયું." નયના ચોધાર આંસુડે રડી પડી. આટલો બધો પ્રેમ કરે છે કૌશિક મને, હું નાહકની આટલી ડરતી હતી. બધા ગેસ્ટ ખૂબ મજા કરી ચાલ્યા ગયા.
મધુર જીવનની શરૂઆત થઇ. અમેરિકામાં નયના ખૂબ ખુશ હતી એના પતિ સાથે. બન્ને ખૂબ સારૂં કમાય. એકમેકને અનહદ પ્રેમ કરે. ૨ વર્ષ થયા એટલે નયનાને અમદાવાદ જવાનું મન થઇ આવ્યું. કૌશિકને પણ ઘણી જ ઇચ્છા હતી. ડિસેમ્બરમાં બન્ને પોતાના વતનમાં વેકેશન માણવા આવ્યા. એરપોર્ટની બહાર નીકળી પહેલાં એની આંખો એના વહાલસોયા હેમુને શોેધતી હતી.દીદી,બા,જીજાજી,સાસુ, સસરા,દીયર,નણંદ બધાને ભેટી ભેટીને મળી. "મારો હેમુ કયાં છે ?" "એને ખૂબ તાવ આવે છે એટલે ના લઇ આવ્યા. બોર્ડની પરીક્ષા પણ નજીક આવે છે. અત્યારે આરામ થઇ જાય તો છેલ્લા મહિનામાં બરોબર વંચાઇ જાય ને ?" કહેતાં દીદીએ સામાન ગાડીમાં ગોઠવવા ડ્રાઇવરને આદેશ આપ્યો."કૌશિક, હું હેમુને પહેલા જોવા જઇશ. પછી ઘરે આવીશ." નયના બોલી પડી. "અરે જરૂર. હું પણ આવું છું. તમારા માસી ભાણીયાનો પ્રેમતો મા-દીકરા કરતાં પણ વધુ છે." હસતાં હસતાં ટીખળ કરવા લાગ્યો કૌશિક. ઘરે આવીને નયના હેમુને વળગી વહાલથી એને ચૂમવા લાગી. હેમુ પણ ખુશખુશાલ થઇ ગયો. જોત જોતામાં મહિનો કયાં પૂરો થઇ ગયો એ લોકોને ખબર જ ના પડી. પાછા જતાં રડતાં અને રડાવતાં ગયા. સમય પાણીની જેમ વહેવા લાગ્યો. આ દરમિયાન નયનાની મા, એના સાસુ સસરા ગુજરી ગયા. નણંદના લગ્ન થઇ ગયા. દિયર-દેરાણી કેનેડા શિફટ થઇ ગયા. બે વર્ષે એકવાર તો નયના અમદાવાદ આવી જ જતી. હેમુ તો કોલેજ પૂરી કરી આગળ અભ્યાસ કરવા લાગ્યો. નયના અને કૌશિકને કોઇ સંતાન ન હતું. દિયરના બે બાળકોની પણ ખૂબ માયા બન્નેને. આ વર્ષે પણ નયના ઇન્ડિયા જવાની જીદ લઇને બેઠી. કૌશિકે પૂછયું "શા માટે જવું છે ? કોઇ તો રહ્યું નથી આપણા વડીલોમાં."નયના કૌશિકનો હાથ પકડી વહાલ કરતાં બોલી "મારો હેમુ છે ને ત્યાં. મારી દીદી છે. મારી યાદો પણ છે ત્યાં. મારા વતનની યાદી મને આટલા એશો-આરામમાં પણ તડપાવી ઉઠે છે. મારૂં વતન એજ મારી ઓળખ છે ને. તારી જીદને કારણે હું અહીંયા છું. નહિતર બધું છોડીને "પોતાનાં" પાસે ક્યારની જતી રહી હોત." "ઓ.કે.,ઓ.કે. જઇ આવ. તુ ખુશ તો હું ખુશ." કહેતાં કહેતાં કૌશિક કામમાં પરોવાઇ ગયો.
ફોનની રીંગ વાગી. રીસીવર ઊચકતાં જ મીઠો રણકાર સમો અવાજ સંભળાયો સામેથી. નયનાએ પૂછયું, "કોણ બોલો છો?" "માસી હું પ્રિયા બોલું છુંંં." "કોણ
પ્રિયા?" સહજતાથી પૂછયું નયનાએ. ત્યાં જ હેમુએ વાત કરી. "માસી, પ્રિયા મારી ગર્લફ્રેન્ડ છે. તમારી સાથે એને વાત કરવી હતી." "ઓય હેમુ, તું એની સાથે..." "હા માસી, મારૂં માસ્ટર્સ પતી ગયું છે, અને એના પેરેન્ટસ રાજી છે. મમ્મી, પપ્પાને પણ પ્રિયા પસંદ છે. તમે જોઇ લો, મળી લો પછી લીલી ઝંડી ફરકાવીએ." નયના તો ખુશીના માર્યા પાગલ થઇ ગઇ જાણે. "અરે બેટા,તને ગમી તો મારી હા જ હોય ને. ડિસેમ્બરમાં લગ્ન લઇ લો, હું આવી જઇશ મારા દીકરાના લગ્નમાં." નયનાએ ખૂબ શોપીંગ કર્યુ હેમુ અને પ્રિયા માટે. લગ્ન ૧૫ ડિસેમ્બરના નક્કી થયા. નયનાએ ૨૮ નવેમ્બરની ટિકિટ કરાવી. કૌશિક એક વીક માટે જ આવી શકે એમ હતું. નયનાને મનભરી રહેવા પરવાનગી આપી. નયના એરપોર્ટથી બહાર આવતાં જ દીદીને મળી. બાજુમાં એક પાતળી નાજુક, રૂપાળી છોકરી હતી. નયના સમજી ગઇ કે આ જ પ્રિયા છે. "પ્રિયા ને?" નયના બોલી ઉઠી. "હા" કહીને જયશ્રીકૃષ્ણ કર્યા પ્રિયાએ. નયના એના માથાને ચૂમીને "ગોડ બ્લેસ યુ" કહી એને ભેટી પડી. ત્યાંજ પાછળથી હેમુએ ટપલી મારી. નયનાએ એને બાથમાં ભરીને ભરપૂર પ્રેમ કર્યો. બધા ઘરે ગયા. રોજ રોજ પ્રિયા અને હેમુ શોપીંગ કરવા જાય, ત્યારે અચૂક માસીને લઇને જાય. શરૂ શરૂમાં તો પ્રિયાને ખૂબ ગમ્યું. પછી એને ખટકવા લાગ્યું. આ શું વેવલાવેડા, સાવ માવડીયો છે. માસી શું લઉં, શું પહેરૂં, શું ખાઉં. મને પૂછવાને બદલે માસીને પૂછયા કરે છે. પ્રિયા મનમાં ખૂબ અકળાતી. એક દિવસ પ્રિયાએ હેમુને કહ્યું, "ચલ આજે આપણે બન્ને ડ્રાઇવ પર જઇએ. ફક્ત તું અને હું, કોઇ જ ના જોઇએ આપણી વચ્ચે." હેમુ રોમેન્ટિક થઇ ગયો. "ઓ.કેે. ડિયર કાલે સાંજે આપણે જઇશું." પ્રિયા ખુશ ખુશ થઇ ગઇ. હાશ માવડીયો મારા પ્રેમથી તરબતર થઇ જશે કાલે. માસીનો પીછો તો છોડાવવો જ પડશે.
બીજે દિવસે ૪ વાગે પ્રિયા સુંદર ફ્રોક પહેરી બાર્બી ડોલ જેવી તૈયાર થઇને હેમુની રાહ જોતી હતી. ત્યાંજ હેમુનો ફોન આવ્યો. "પ્રિયા, સોરી ડિયર આજે આપણો પ્રોગ્રામ કેન્સલ રાખવો પડશે." "કેમ શું થયું ? "પ્રિયા માસીને તાવ ચડયો છે." પ્રિયા ગુસ્સે થઇ ગઇ, "તાવ છે તો મમ્મી છે નેે એમનું ધ્યાન રાખવા? આટલો સરસ રોમેન્ટિક પ્રોગ્રામ બનાવ્યો છે. તું પ્લીઝ આવી જા. મને ગુસ્સે ના કર." "ના પ્રિયા, આઇ એમ સોરી. જે માસી મારા જરાક અમથા તાવના સમાચાર સાંભળી એરપોર્ટથી સીધી મને જોવા આવે. એ મારી મા(માસી)ની લાગણીઓને હું ના દુભાવી શકું. રોમાન્સ કરવા આખી લાઇફ છે આપણી પાસે." સામેથી પ્રિયાએ ગુસ્સામાં ફોન કટ કરી નાખ્યો. નયના સમજી ગઇ કે પ્રિયા નારાજ થઇ ગઇ. મારો અને હેમુનો આ લગાવ એને ખટકે છે. ખૂબ સમજાવ્યો એણે હેમુને જવા માટે, પણ હેમુ ના જ ગયો. આમ ત્રણ દિવસ સુધી નયનાને તાવ રહ્યો. હેમુ ખૂબ કાળજી લે. પ્રિયા તો હેમુનો ફોન જ ના ઉપાડે. છેવટે નયના જ એને પ્રિયાના ઘરે લઇ ગઇ. પ્રિયાને માથે હાથ ફેરવતાં બોલી “સોરી બેટા, મેં તમારા પ્રોગ્રામને ચોપટ કરી નાંખ્યો. મને ખબર છે કે તને મારા ને હેમુના સંબંધ અતિશય વેવલા લાગે છે. પણ બેટા,આ હેમુને મે મારા ખોળામાં સૂવડાવ્યો છે. મારા સાડલાના છેડેથી એનું નાક લૂછયું છે. એને જરાક તાવ આવે તો હું આખી રાત જાગતી બેસી એને પંપાળતી. કદાચ એના પ્રેમનો કોઇ ભાગ ના પડાવે એટલે ઇશ્વરે મને સંતાન નથી દીધું. તમે બન્ને સુખી રહો અને ખુશ રહો, એથી વિશેષ મારે શું જોઇએ ?” પ્રિયા સાંભળતી રહી. કશુંજ બોલ્યા વગર એના રૂમમાં જઇ પલંગ પર પડતું નાખી રડવા લાગી. હેમુને ત્યાં વાતને વધારવી વ્યાજબી ના લાગી. એની સાસરીમાં એનું માન ના જળવાય એ એને યોગ્ય ના લાગ્યું. એ માસીને લઇને ત્યાંથી જતો રહ્યો. લગ્નને ૭ દિવસ બાકી હતા.બન્ને વચ્ચે અબોલા ચાલતા હતા. છેવટે હેમુએ પ્રિયાને લોંગડ્રાઇવ પર લઇ જઇ મનાવી લીધી.
ખૂબ સરસ રીતે લગ્ન પતી ગયા. નવી વહુના આગમનથી ઘરઆંગણ મહેકી ઉઠયું. પ્રિયાના રૂપને ચાર ચાંદ લગાવતી એની મહેંદીનો રંગ ખૂબ ચડયો હતો. હનીમૂન માટે ગોવા જવાની તૈયારીઓ થવા લાગી. બધું જ નક્કી થઇ ગયું. રાત્રે બધા સાથે બેસી જતા હતા. ખૂબ મજાના મૂડમાં હતા સૌ. પ્રિયાને પણ ખૂબ મજા આવતી હતી. ત્યાં જ અમેરિકાથી ફોન આવ્યો માસાનો. એમણે નયનાને પૂના જવા કહ્યું, ત્યાં એક જગ્યા જોવાની હતી, કંપનીની ફ્રેન્ચાઇસી ખોલવા. સારૂં કહી નયનાએ ફોન મૂકી દીધો. હેમુએ પૂછયું કે “શું વાત થઇ ?” નયનાએ પૂનાવાળી વાત કહી. “માસી તમે એકલા જશો ?” “હા,એમાં શું ? જીજાજી તું નથી એટલે ઓફિસ સંભાળશે. હું એકલી જઇ આવીશ.” હેમુ થોડું વિચારી બોલ્યો “પ્રિયા ,એક કામ કરીએ ? આપણે માસી સાથે પૂના જઇએ. એમનું કામ પતે એટલે એ અમદાવાદ પાછા આવશે ને આપણે મહાબળેશ્વર જઇશું. ગોવાનો પ્રોગ્રામ પેન્ડીંગ રાખીએ.” પ્રિયાના નાકના ફોયણાં ફૂલી ગયા. આંખો કાઢી હેમુની સામે જોઇને શરમ રાખ્યા વગર બોલી, “હેમુ, એક કામ કર. તું ને તારી માસી જઇ આવો. હનીમૂન નહી ઉજવાય એનો કોઇ ફર્ક નહી પડે.” હેમુ સમસમી ગયો, એના કટાક્ષથી નયના વાત ના વણસે એ માટે બોલી પડી, “તમે લોકો તમારો પ્રોગ્રામ કેન્સલ ના કરો. હું જઇ આવીશ. એમાં શું પ્રોબ્લેમ છે ?” પ્રિયા વધુ વિફરી. “રહેવા દો. તમને મૂકીને આવશે, તો મારી સાથે મોઢું ચડાવીને ફરશે. તમારો વેવલો તમારા છેડે બંધાયેલો જ છે. તમે એને તમારી સાથે જ લઇ જાઓ. હું પિયર રહેવા જતી રહીશ.” સાવિત્રી પ્રિયાને શાંત રાખવા ખૂબ મથી પણ આજે પ્રિયાનો ગુસ્સો કાબુમાં નહોતો. નયનાએ થોડીવાર પછી હેમુને બોલાવી કહ્યું, “તારા માસાનો હમણાં જ ફોન હતો. એ મને લેવા આવવાના છે ત્યારે અમારે પૂના જવાનું છે. જે પાર્ટીને મળવાનું હતું એ હાજર નથી. પ્રિયા બેટા, તમે ખુશીથી ફરવા જાઓ. હેમુ, જા પ્રિયાને મનાવી લે.” હેમુના મુખ પર આનંદ છવાઇ ગયો.
બન્ને ગોવા જવા નીકળ્યા ને નયના અમેરિકાની ટિકિટ લઇ આવી. હેમુ આવે એ પહેલાં એને નીકળી જવું હતું. આ વખતે ભારે હૈયે જવું પડ્યું. મારા રહેવાથી મારા દૂકરાના સંસારમાં આગ જ લાગવાની હતી. એ એના સંસારમાં સુખી રહે તો મારૂં શેર લોહી ચડશે. આખા સફરમાં રડતી રહી. મારો દીકરો તો બન્ને વચ્ચે પિલાય ને? એક તરફ મારા માટે માથી વિશેષ લાગણી છે, બીજી તરફ એની પત્ની છે, જેને પણ એ ખૂબ પ્રેમ કરે છે. આજે મારો દીકરો લાગણીઓમાં વહેંચાઇ ગયો. ન્યુયોર્ક આવી ગઇ પણ એનું મન ખૂબ ઉદાસ રહે. કૌશિકથી એની આવી હાલત જોવાતી નહીં. એને ફરવા લઇ જાય. પાર્ટીઓમાં લઇ જાય. પણ નયનાના મુખનું સ્મિત કયાંય ખોવાઇ ગયું હતું.
એક રાત્રે માસાને થોડું છાતીમાં દુખવા લાવ્યું. ડોક્ટરને ફોન કર્યો. પણ દુખાવો વધવા લાગ્યો. હોસ્પિટલ લઇ જતાં રસ્તામાં જ જીવ જતો રહ્યો. નયના માથે આભ તૂટી પડ્યું. ત્યાં એનું કોઇ જ નહી. દિવસો વિતવા લાગ્યા. એકલતા એને કોરી ખાતી હતી. એક દિવસ એણે નક્કી કરી લીધું કે બધુંં સમેટીને અમદાવાદ જતી રહીશ. મારો એક ફલેટ લઇ લઇશ. અમદાવાદમાં કયારેક કયારેક મારા દીકરાનું મોઢું તો જોઇ શકીશને. એણે હેમુને ફોન કરી ફલેટ શોધવા માટે કહી દીધું. ફોનની ઘંટડી વાગી ને ભૂતકાળની વાતોમાંથી બહાર આવ્યો. દલાલનો ફોન હતો. બે-ત્રણ ફલેટ જોવા સાંજે ૬ વાગે મળવાનું હતું. હિમાંશુએ ઘરે ફોન કરી પ્રિયાને જણાવી દીધું કે જમવામાં રાહ ન જોવે, એને આવતા મોડું થશે. પ્રિયાએ કારણ પૂછ્યું. દલાલ સાથે મારા માસી માટે ફલેટ જોવા જાઉં છું, ફલેટ ગમી ગયો છે. બાનું આપીને દસ્તાવેજ માસી આવે પછી કરવાનું નક્કી કર્યુ. જાણીતાનો જ ફલેટ હતો.
નયના પ્લેનમાં બેસી ગઇ. કાયમ માટે પોતાના દેશ પાછી આવતી હતી. આખા સફર દરમ્યાન કૌશિકની દરેક યાદ એના મનમાં, હ્ય્દયમાં વાગોળતી રહી. એરપોર્ટની બહાર આવી. પ્રિયા સામે જ ઉભી હતી. હેમુ સાથે ન હતો. “જયશ્રી કૃષ્ણ માસી” કહી, પ્રણામ કર્યા. સાવિત્રી નયનાને ભેટી પડી. “દીદી, હેમુ મજામાં છેને ?
બંધાયેલો જ છે. તમે એને તમારી સાથે જ લઇ જાઓ. હું પિયર રહેવા જતી રહીશ." સાવિત્રી પ્રિયાને શાંત રાખવા ખૂબ મથી પણ આજે પ્રિયાનો ગુસ્સો કાબુમાં નહોતો. નયનાએ થોડીવાર પછી હેમુને બોલાવી કહ્યું, "તારા માસાનો હમણાં જ ફોન હતો. એ મને લેવા આવવાના છે ત્યારે અમારે પૂના જવાનું છે. જે પાર્ટીને મળવાનું હતું એ હાજર નથી. પ્રિયા બેટા, તમે ખુશીથી ફરવા જાઓ. હેમુ, જા પ્રિયાને મનાવી લે." હેમુના મુખ પર આનંદ છવાઇ ગયો.
બન્ને ગોવા જવા નીકળ્યા ને નયના અમેરિકાની ટિકિટ લઇ આવી. હેમુ આવે એ પહેલાં એને નીકળી જવું હતું. આ વખતે ભારે હૈયે જવું પડ્યું. મારા રહેવાથી મારા દૂકરાના સંસારમાં આગ જ લાગવાની હતી. એ એના સંસારમાં સુખી રહે તો મારૂં શેર લોહી ચડશે. આખા સફરમાં રડતી રહી. મારો દીકરો તો બન્ને વચ્ચે પિલાય ને? એક તરફ મારા માટે માથી વિશેષ લાગણી છે, બીજી તરફ એની પત્ની છે, જેને પણ એ ખૂબ પ્રેમ કરે છે. આજે મારો દીકરો લાગણીઓમાં વહેંચાઇ ગયો. ન્યુયોર્ક આવી ગઇ પણ એનું મન ખૂબ ઉદાસ રહે. કૌશિકથી એની આવી હાલત જોવાતી નહીં. એને ફરવા લઇ જાય. પાર્ટીઓમાં લઇ જાય. પણ નયનાના મુખનું સ્મિત કયાંય ખોવાઇ ગયું હતું.
એક રાત્રે માસાને થોડું છાતીમાં દુખવા લાવ્યું. ડોક્ટરને ફોન કર્યો. પણ દુખાવો વધવા લાગ્યો. હોસ્પિટલ લઇ જતાં રસ્તામાં જ જીવ જતો રહ્યો. નયના માથે આભ તૂટી પડ્યું. ત્યાં એનું કોઇ જ નહી. દિવસો વિતવા લાગ્યા. એકલતા એને કોરી ખાતી હતી. એક દિવસ એણે નક્કી કરી લીધું કે બધુંં સમેટીને અમદાવાદ જતી રહીશ. મારો એક ફલેટ લઇ લઇશ. અમદાવાદમાં કયારેક કયારેક મારા દીકરાનું મોઢું તો જોઇ શકીશને. એણે હેમુને ફોન કરી ફલેટ શોધવા માટે કહી દીધું. ફોનની ઘંટડી વાગી ને ભૂતકાળની વાતોમાંથી બહાર આવ્યો. દલાલનો ફોન હતો. બે-ત્રણ ફલેટ જોવા સાંજે ૬ વાગે મળવાનું હતું. હિમાંશુએ ઘરે ફોન કરી પ્રિયાને જણાવી દીધું કે જમવામાં રાહ ન જોવે, એને આવતા મોડું થશે. પ્રિયાએ કારણ પૂછ્યું. દલાલ સાથે મારા માસી માટે ફલેટ જોવા જાઉં છું, ફલેટ ગમી ગયો છે. બાનું આપીને દસ્તાવેજ માસી આવે પછી કરવાનું નક્કી કર્યુ. જાણીતાનો જ ફલેટ હતો.
નયના પ્લેનમાં બેસી ગઇ. કાયમ માટે પોતાના દેશ પાછી આવતી હતી. આખા સફર દરમ્યાન કૌશિકની દરેક યાદ એના મનમાં, હ્ય્દયમાં વાગોળતી રહી. એરપોર્ટની બહાર આવી. પ્રિયા સામે જ ઉભી હતી. હેમુ સાથે ન હતો. "જયશ્રી કૃષ્ણ માસી" કહી, પ્રણામ કર્યા. સાવિત્રી નયનાને ભેટી પડી. "દીદી, હેમુ મજામાં છેને ?કેમ ના આવ્યો મને લેવા?” “માસી, એને તાવ છે.” “શું ???? મારા હેમુને તાવ છે ? પહેલાં એને જોઇને પછી હું મારા ફલેટ પર જઇશ.” સામાન ગાડીમાં ગોઠવાઇ ગયો. ગાડી સીધી દીદીના ઘરે પહોંચી ગઇ. દોડીને નયના હેમુના રૂમ તરફ ગઇ. દરવાજો ખોલ્યો કે સામે હેમુ ફલાવરબકેટ લઇને ઊભો હતો, “વેલકમ માસીમા. કેવી લાગી સરપ્રાઇઝ?” નયના નાના બાળકની માફક હીબકાં ભરતી રડવા લાગી. બે હાથ વચ્ચે દીકરા હેમુનો ચહેરો પંપાળતા ખૂબ રોઇ. શું બોલવું એ સમજાતું ન હતું. પ્રિયા બોલી,“માસી તમારા ગયા પછી મને મારી ભૂલનો ખૂબ પસ્તાવો થયો. જે દિકરાને મા એ આટલા હેતથી મમતાથી મોટો કર્યો હોય, એ દિકરાને પણ એટલી જ લાગણી થાયને ? હેમુ તમને મમ્મીથી પણ વધુ ચાહે છે. કદાચ ભગવાન કરતાં પહેલા એ તમને પૂજે છે. હું એના એ ભગવાનને આદર ના આપું તો એના મનમાં મારા માટે ક્યારેય માન ના આવે. માસી મને માફ કરી દો પ્લીઝ. તમારે કયાંય નથી જવાનું. આ તમારા દીકરાનું ઘર છે. હું તમારી વહુ છું અને દીકરી પણ.” નયનાએ પ્રિયાને પોતાની પાસે ખેૅંચી લીધી. છાતીસરસી ચાંપીને બોલી “આજે મને મારો દીકરો પાછો મળ્યો, સાથે દીકરી સમાન વહુ પણ મળી. દીદી, દુઃખના ૧૦૦ દહાડા પણ સુખની એક પળ પાસે ભૂલાઇ જવાય છે. આજે મારા પતિના આત્માને સાચી તૃપ્તિ થશે.
