તથાસ્તુ
© COPYRIGHTS
This book is copyrighted content of the concerned author as well as MatruBharti.
MatruBharti has exclusive digital publishing rights of this book.
Any illegal copies in physical or digital format are strictly prohibited.
MatruBharti can challenge such illegal distribution / copies / usage in court.
તથાસ્તુ
હજુ અજવાસના પગરણ મંડાણા નહોતા.. સૂર્યના ઝગમગ બિંબને ્રક્ષિતિજની અટારી પર મૂકાવાને વાર હતી. છતાં અધીરું થઇ ગયું હોય તેમ ભળુભાંખળું અજવાળું ડોકિયા કરવા મથી રહ્યું હતું. અહીં કંઇ સવાર આળસ મરડીને બેઠી નહોતી થતી. અહીં તો દૂરથી ગાડીની વ્હીસલ સંભળાય અને સવાર ફટાફટ બેઠી થઇ જાય.
રાત દિવસ સતત ધમધમતા આ રેલ્વે સ્ટેશન પરની સવાર ’ ચાય ગરમ,’ કે ‘આજના તાજા સમાચાર’ ના પડઘાતા શોર સાથે ઉઘડતી. ગરમાગરમ ચા અને ગાંઠિયાની તાજી સુવાસથી મુસાફરોની નીંદરની પૂર્ણાહૂતિ થતી. સેંડવીચ કે કટલેસના ખૂમચા કે ચાની કીટલી લઇને એક ડબ્બેથી બીજા ડબ્બા તરફ પતંગિયાની માફક ઉડી રહેતા છોકરાઓના કલબલાટથી સ્ટેશન પોતાની આળસ છોડીને કામે વળગતું.
ગાડીની વ્હીસલ વાગે અને વહેંચનાર, ખરીદનાર બધા સાબદા....રાતભર જંપેલો સૌનો જઠરાગ્નિ સવાર પડતાની સાથે જ જાગી ઉઠવાનો. મુસાફરોનો જઠરાગ્નિ શમશે તો જ પોતાનો પણ........એની જાણ હોવાથી ફેરિયાઓ બોણી કરવા ઉતાવળા બની રહેતા.
સ્ટેશન આવતા જ રઘવાયા બનેલા લોકોની ચડવા કે ઉતરવાની અધીરતા છલકાઇ રહેતી. માથા પર બોજ ઉંચકીને દોડતા કુલીના હાથમાં એકાદ થેલો વધારે પકડાવી સંતોષ પામેલ લોકો કુલી પાછળ દોડી રહેતા. કયાંક છૂટા પડતાં સ્વજનના વિરહની ઉદાસીની છાંટ નજરે ચડતી તો કયાંક આવનારને હેતથી ભેટી પડતી ક્ષણો પણ દેખા દેતી રહેતી.
‘ધ્યાન રાખીને જજો..પહોંચીને ફોન કરી દેજો..’ ની સૂચનાઓ વાતાવરણમાં પડઘાઇ રહેતી. પૂનમની રાતે ઉછાળા મારતા સમુદ્રના મોજાની જેમ અનેક ભાવોની ભરતી અહીં દેખા દે. કોઇ ભીની આંખ લૂછતું હોય તો કોઇ અણગમતા અતિથિને વિદાય આપીને છૂટયાનો હાશકારો અનુભવતું હોય. કોઇ આ બધાથી બિલકુલ અલિપ્ત બનીને નિર્મોહીની માફક બેસી રહ્યું હોય. બિલકુલ સાક્ષી ભાવે.
કેટકેટલા કાળા, ધોળા કે મેઘધનુષી દ્રશ્યો એકી સાથે સ્ટેશનના રંગમંચ પર ભજવાતા જોવા મળે.
આ બધા કલબલાટની વચ્ચે બાર તેર વરસનો ગોપુ પણ ’’ ચાય ગરમ ’’ ની બૂમ સાથે એક હાથમાં ચાની કીટલી અને બીજા હાથમાં નાનકડાં ગ્લાસ લઇ એક ડબ્બાથી બીજા ડબ્બા તરફ ઉડી રહેતો અચૂક જોવા મળે. સૌથી વધારે ઘરાકી આ સમયે જ થતી. સવારમાં ઉઠતાની સાથે જ ચા પીવાવાળાની સંખ્યા સ્વાભાવિક રીતે જ વધારે હોવાની. પછી તો છેક નમતી બપોરે જમ્યા પછી ત્રણ ચાર વાગ્યે વારો આવે. જોકે વચ્ચે વચ્ચે કોઇ રડયા ખડયા ચાના રસિયા મળી જાય એવું પણ બને. ગોપુને ગ્લાસ દીઠ પચાસ પૈસાનું તગડું કમીશન મળતું.
જોકે આ બધાની કોઇ અસર દસ વરસની રૂપલી પર નહોતી થતી. એ તો ઉંઘરેટી આંખે સ્ટેશનના એક ખૂણામાં અર્ધપાગલ નાનીને વળગીને નિરાંતે સૂઇ રહેતી. આમ પણ સવારના પહોરમાં તેનું પાણી પીવાવાળું ખાસ કોઇ મળતું નહીં. હા, ધોમધખતી બપોરે હાથમાં પાણીનું નાનું માટલું અને ગ્લાસ લઇને તે દોડી રહેતી. ‘ઠં..ડા પાની’ નો તેનો લહેકો એવો તો મીઠો ગૂંજતો કે સાંભળવાવાળાનું ધ્યાન એકવાર તો તેની તરફ જરૂર ખેંચાય જ.
રૂપલી આ સ્ટેશન પર અચાનક જાણે સાતમા પાતાળમાંથી ફૂટી નીકળી હતી.ગોપુ અને રૂપલીની ઓળખાણ અનાયાસે થવા પામી હતી.
એકવાર રૂપલી બે પગે ઉંચી થઇને બારીમાંથી કોઇને ગ્લાસ અંબાવવા મથી રહી હતી પણ હાથ પહોંચતો નહોતો. ચાની કીટલી લઇને ભાગતા ગોપુએ તે જોયું. તે દોડી આવ્યો અને ગ્લાસ અંબાવી દીધો. રૂપલી હસી રહી. બસ..એ હાસ્યે બંનેને જોડી દીધા. ગાડી ઉપડી ગયા પછી બંને પાછા વળ્યા ત્યારે રૂપલીની વાત પરથી ગોપુ ફકત એટલું જાણી શકયો કે રૂપલી પોતાની નાની સાથે હવે આ સ્ટેશન પરની સદસ્ય બની છે. નોકરીમાં કોઇની બદલી થાય અને સ્થળાંતર થાય તેવી રીતે રૂપલીનું તેની અર્ધપાગલ નાની સાથે અહીં સ્થળાંતર થયું હતું. કયાંથી ? કયાં ? એ બધી ચોક્કસ માહિતી રૂપલી આપી શકી નહોતી. અલબત્ત ગોપુને તેની સાથે ઝાઝી નિસ્બત પણ કયાં હતી ? કદાચ ભગુકાકા જ તેમને અહીં લાવ્યા હોય એવી પૂરી શકયતા હતી. અહીં વસતી દરેક વ્યક્તિ પાસે એક કથા અને એક વ્યથા હતી. જોકે ગોપુ જેવા પણ અનેક હતા જેમની કથાની તેમને ખુદને કે કોઇને ખબર નહોતી.
ભગુકાકા ચા સાથે ભજિયા અને પૂરી, શાકની રેકડી લઇને સ્ટેશન પર વરસોથી ઉભા રહેતા. આવા છોકરાઓને પૈસે ટકે તો ખાસ મદદ કરી શકે તેમ નહોતા.પણ હૂંફની ખોટ પડવા દે તેમ નહોતા.
સ્ટેશન પર કોઇ ટ્રેન ન હોય ત્યારે રૂપલી અને ગોપુ કાકાની આસપાસ ઘૂમી રહેતા. કયારેક કાકાને બટાટા છોલીને સુધારી આપવામાં મદદ કરતા રહેતા.તો કયારેક પૂરી વણવામાં...
ભગુ કાકા અને નાની બંને જીવનના છએક દાયકા અવશ્ય વીતાવી ચૂકયા હશે. ગાંડી નાની જયારે કાકાને જોતી ત્યારે તેની આંખોમાં ન જાણે કેવી ચમક ઉભરતી. કયારેક નાની કોઇ ઉપર ગુસ્સે થઇ હોય અને બેફામ બોલતી હોય ત્યારે એને ચૂપ કરવી સહેલી નહોતી. એક કાકા સિવાય કોઇને તે ગણકારે તેમ નહોતી.
કાકા રેકડી લઇને ફરતા રહેતા. પેસેંજરોને ખવડાવી ટ્રેન ઉપડે ત્યારે કાકા પાગલ નાની પાસે આવીને રેકડી ઉભી રાખી દેતા. તેને જોઇ નાની ન જાણે શું યે બબડતી રહેતી. કાકા સાંભળતા હશે કે સમજતા હશે તે કળવું મુશ્કેલ હતું. કયારેક પાગલપનમાં નાની કોઇ રીતે ખાવા તૈયાર ન થતી. એવે સમયે ભગુકાકા પોતાના હાથેથી આ ગાંડીને બે ચાર કોળિયા ગમે તેમ કરીને ભરાવી રહેતા. ત્યારે નાનીની આંખોમાં ભીનાશનો આભાસ થતો કે શું ? ગોપુ અને રૂપલીએ બરાબર ખાધું કે નહીં એની તકેદારી કાકા અવશ્ય રાખતા. બંનેને એકાદ પૂરી વધારે ખવડાવીને જ કાકાને જંપ વળતો. મોડી રાત્રે ઘેર જાય ત્યારે ત્રણેએ બરાબર ઓઢયું છે કે કેમ એ જોવાનું કાકા ચૂકતા નહીં. લોહીના કોઇ સંબંધ વિના આ ત્રણે સાથે કાકાને ન જાણે માયા, મમતાની કેવી ગઠરી બંધાઇ હતી.
હમણાં અઠવાડિયાથી રૂપલીના હાથમાં ન જાણે કયાંકથી ખોટા..સાવ કાળા પડી ગયેલ ઝાંઝર આવ્યા હતાં. જે તેણે હોંશે હોંશે પગમાં પહેર્યા હતા. ઝાંઝર છમકાવતી તે ગોપુ સાથે દોડી રહેતી. ઝાંઝરનો એ રણકાર ગોપુના અંતરમાં રણઝણી રહેતો. એ અવાજ સાંભળવો તેને ખૂબ ગમતો.
થોડા દિવસ પછી રૂપલીના એ ઝાંઝર તૂટી ગયા રૂપલીને તો નહીં પણ ગોપુને સાવ અડવું લાગ્યું. કશુંક ખૂટતું હોય તેમ લાગ્યા કર્યું. અંતે એક દિવસ ગોપુ એક ટંકના જમવાના પૈસા બચાવીને રૂપલી માટે સરસ મજાના નવા, મોટા ઝાંઝર પૂરા દસ રૂપિયા ખરચીને લઇ આવ્યો.
ગોપુ......
રૂપલીના હાસ્યના પૂરમાં બાર વરસનો એ કિશોર તણાતો રહેતો. શૈશવ એટલે શું ? લાગણી..પ્રેમ એવો કોઇ અહેસાસ કદી ન પામેલ એ છોકરો કોઇ અજ્ઞાત દોર વડે બંધાતો જતો હતો. રૂપલીના જીવનમાં તો ભલે અર્ધપાગલ તો પણ નાની હતી. રૂપલી ઇચ્છે ત્યારે એને વીંટળાઇ શકતી. ગોપુની લાગણીઓને વીંટળાવાનો..ટીંગાવાનો એક માત્ર આધાર રૂપલી...
રૂપલી પણ ભૂખ લાગે, તરસ લાગે..કયારેક કોઇ મુસાફર ગમે તેમ બોલી ગયું હોય, ગમે તે થયું હોય દોડીને ગોપુ પાસે પહોંચી જતી. મનનો બધો ઉભરો ઠાલવી દેતી. કોઇ સમજણ સિવાય કુદરતના કોઇ અકળ નિયમને અનુસરતા બે અબૂધ બાળકો પન્નાલાલના મળેલા જીવની જેમ એકબીજા સાથે અંતરના અકળ તાણાવાણાથી ગૂંથાતા જતાં હતાં..સાવ ધૂળ જેવી વાતમાં પણ બંને કિલકિલાટ કરી ઉઠતા.
પણ...આજની સવાર કંઇક અલગ ઉગી હતી. આજે ન જાણે કેમ પણ સવારે ઉઠયો ત્યારથી ગોપુ સૂનમૂન હતો.’ એય ગોપુ, આમ મોં ચડાવીને કેમ બેઠો છે ?
‘હેં..?હં....? ’ શું..હં..હેં કરે છે ? આજે થયું છે શું ? કયારનો આમ ચૂપચાપ બેઠો છે ? આજે મોઢામાં મગ ભર્યા છે કે શું ?કહેતી રૂપલી દાંત બતાવતી હસી પડી.
તો પણ ગોપુ મૌન...
શું બોલવું તે તેને જ કયાં સમજાતું હતું ? સવારે ઉઠતા જ તેની નજર પોતાના બાવડા પર પડી હતી..ત્યાં લાલ હીરનો દોરો બંધાયેલ હતો. ગોપુ ચોંકી ઉઠયો હતો. રાત્રે પોતે સૂતો ત્યાં સુધી તો કશું નહોતું. રાતોરાત આ દોરો તેના બાવડામાં કયાંથી આવી ગયો ?કોઇ ચમત્કાર થયો હતો કે શું ?
આખો વખત તેને એ પ્રશ્ન મૂંઝવતો રહ્યો. રૂપલીએ બોલાવ્યો તો પણ જવાબ ન દીધો. તેને સંભળાયું છે જ કયાં ? તેનું અસ્તિત્વ તો જાણે બાવડામાં બાંધેલ દોરામાં ટીંગાઇ રહ્યું છે. ગોપુની ભીતર ન જાણે કેવી યે ઉથલપાથલ ચાલી રહી છે. નજર લાલ દોરા પરથી ખસતી નહોતી.
ગોદડા પર લંબાવતાની સાથેજ ઘસઘસાટ સૂઇ જનાર ગોપુથી નીંદરરાણી આજે રિસાયેલ જ રહ્યા.
બીજે દિવસે પણ ગોપુનું મન દોરાની આસપાસ જ ઘૂમતું રહ્યું. નક્કી આ દોરામાં કોઇક રહસ્ય..કોઇ ચમત્કાર છે. નહીંતર આમ અચાનક રાત્રે તેના હાથમાં આવો મજાનો લાલ રંગનો હીરનો દોરો કોણ બાંધવાનું હતું ? બસ..હીરના એ દોરાએ ન જાણે કેમ ગોપુના મનનો કબજો લઇ લીધો. આખો દિવસ મનમાં હીરનો દોરો જ રમતો રહ્યો. કોઇ કામમાં મન ન લાગ્યું. રૂપલી કે કાકા કોઇ કંઇ પૂછપરછ ન કરે માટે આખો દિવસ તેમનાથી ભાગતો રહ્યો.
એક ખૂણામાં બેસીને હીરના દોરા ઉપર ત્રાટક કરતો હોય એમ જોતો રહ્યો. મનમાં કેવી યે ગડમથલ ચાલતી રહી..શું હશે ? કોણ બાંધી ગયું હશે ? કેમ બાંધી ગયું હશે ? દોરો રાખવો કે છોડી નાખવો ? મનમાં એક અજ્ઞાત ભય પણ જનમતો હતો.
આજે તો માંડ માંડ સૂર્યદાદાએ વિદાય લીધી અને દિવસ પૂરો થયો. આજે વગર દોડાદોડીએ ગોપુ થાકી ગયો છે. જાતજાતની કલ્પનાઓના ઘોડા ભીતરમાં દોડતા રહ્યાં.
થાકીને રાત્રે સૂતો. ઉંઘમાં પણ હળવેથી દોરાને પસવારતો રહ્યો.
પણ...આ શું ? અચાનક ગોપુનું મન ઝળાહળા..સામે સાક્ષાત ભગવાનજી ઉભા છે.
‘માગ..બેટા.. કોઇ પણ એક વરદાન માગી લે. હું તારા પર પ્રસન્ન થયો છું. અને બેટા, ચિંતા ન કર. આ દોરો મેં જ તારે હાથે બાંધ્યો છે..તને વિશ્વાસ અપાવવા માટે. તારે જે જોતું હોય તે માગી લે..હું તને તથાસ્તુ કહીશ અને તને એ વસ્તુ મળી જશે અને આ દોરો છૂટી જશે..બસ....’
ગોપુનો ચહેરો મલકી ઉઠયો. ઓહ..આ દોરો તો ભગવાનનું વરદાન છે.આ ઉભા ભગવાનજી તેની સામે.. પોતે નાહકનો ચિંતા કરતો હતો.
દોરાનું રહસ્ય તો ઉકેલાયું. એક હાશકારો અનુભવાયો. પણ થોડી મૂંઝવણ થઇ. ભગવાન સામે ઉભા રહીને હસે છે. વારંવાર કોઇ પણ એક વસ્તુ માગવાનું કહે છે. પરંતુ શું માગે તે ?
પોતાને કોઇ વસ્તુની જરૂર જ કયાં છે ? જે જોઇએ છે તે બધું જ તો પોતાની પાસે છે. ભૂખ્યા નથી રહેવું પડતું. કોઇની ગુલામી નથી કરવી પડતી. કાકા, નાની, રૂપલી...બધા છે. ટ્રેનમાં રૂપલી સાથે ગાવાની કેવી મજા આવે છે. શું માગે તે ? કંઇ નથી માગવું જા....ભલે વરદાન નકામું જાય. તેને કોઇ જરૂર જ નથી ત્યાં માગવાની વાત કયાં રહી ?પણ ના..ના...વરદાન મળ્યું છે..ભગવાને સામેથી આપ્યું છે તો કશુંક જરૂર માગવું જોઇએ. ભગવાન પાસે તો માગી જ શકાય ને ? કયાં બીજા કોઇ પાસે હાથ લાંબો કરવાનો છે ?
પણ સૌથી અઘરી વાત એ જ હતીને ? માગવું શું ? એ જ તો નહોતું સમજાતું. એનું શું ?
બહું બધા પૈસા માગી લઉં ? ના.રે..તો પછી રૂપલી સાથે ટ્રેનમાં જવું કેમ ? મોટો બંગલો..પૈસાવાળાને ત્યાં હોય એવો માગી લઉં ? પણ..ના..ના પછી એવડા બંગલાનું કરવું શું ? રૂપલી, કાકા કે નાની એ કોઇ એમાં ન આવે તો બંગલો શું કામનો ? અહીં સૂવામાં કયાં કોઇ તકલીફ પડે છે ? ગરમી હોય ત્યારે સ્ટેશનના ખુલ્લા ભાગમાં સૂવાનું મળે છે..કેવો સરસ ઠંડો પવન આવે છે. શિયાળામાં ઠંડીમાં અંદરની બાજુએ ગોદડું ખેંચીને લપાઇ જવાની મજા આવે છે. ચોમાસામાં સ્ટેશનની પેલી બાજુમાં જરાયે પાણી નથી પડતું. પછી શું ?
હવે આવા સુખી માણસને વળી માગવાનું શું ? એના કરતાં કોઇ બિચારા દુ;ખીને..જરૂરિયાતવાળાને માગવાનું કહ્યું હોત તો ? ભગવાનજી પણ ખરા છે !
રહી રહીને ગોપુને ભગવાન પર જ ગુસ્સો ચડતો હતો.બધો વાંક એનો જ છે. પોતે શાંતિથી રહેતો હતો ને આ ઉપાધિ કયાં વળગાડી ?
નવા કપડાં માગી લઉં ? ના..ના એ કે રૂપલી એવા નવા કપડાં પહેરીને ટ્રેનમાં ગીત ગાય તો પૈસા કોણ આપવાનું હતું ?
વધારે પૈસા માગીને રાખવા કયાં ? શું કરવું ? પેટથી વધારે તો ખવાતું નથી. ને પેટ તો ભરાઇ જાય છે. આઇસ્ક્રીમ પોતાને અને રૂપલીને બંનેને બહું ભાવે છે. પણ એનો જોગ પણ ગમે તેમ કરીને કયારેક થઇ જ જાય છે. ત્યારે કેવો ટેસડો પડી જાય છે. બાકી રોજ રોજ ખાય તો મજા કયાં રહે ? એ તો કોક દિ..કોક દિ’ જ ખાવાની મજા આવે..અને તે પણ પોતાના કમાયેલા પૈસાથી...આમ નહીં...
તો હવે માગવું શું ? ભગવાનજી જાણે ઉઘરાણી કરતા હોય તેમ સામે ઉભા ઉભા હસે છે. ના પાડી દઉં ? ન જાણે કેટલીવાર મનમાં ગડમથલ ચાલતી રહી. માગવા જેવું કશું યાદ નહોતું આવતું..બસ.. કશું માગવું જ નથી. ન જોઇએ આ બધી ઉપાધિ..ઉંઘમાં ગોપુનો હાથ દોરો છોડી નાખવા મથી રહ્યો.
ત્યાં ગોપુના મનમાં અચાનક રૂપલીના ઝાંઝર રણઝણી ઉઠયા. નજર સામે રૂપલીના અડવાણા પગ ....કશુંક ખૂટતું અનુભવાયું. ’ રૂપલી, તારા ઝાંઝર.... ? ’ ’ પાછા તૂટી ગયા.એ તો થોડા જ ટકવાના ? એ તો એમ જ હોય. હવે એ બધી લપ મૂક..ખિલખિલાટ હસતી રૂપલીએ જાણે જવાબ આપ્યો.
અને...ગોપુના મનમાં વીજળીનો ચમકાર.... મોતી પરોવાઇ ગયું.. ગોપુની આંખ જ નહીં..આખ્ખું અસ્તિત્વ હસી ઉઠયું.
વરદાન માગવા ગોપુ હવે અધીરો.... તેનો હાથ હળવેથી બાવડે રહેલ દોરા પર ફરી રહ્યો.
ને મોઢામાંથી શબ્દો.... ’’ હે ભગવાન, રૂપલીના પગમાં સાચા રૂપાના સરસ મજાના ઝાંઝર..કદી ન તૂટે એવા ઝાંઝર પહેરાવજો. ’ ગોપુના હાથ જોડાયા. ચહેરા પર સ્મિતનો ઉજાસ... અને મલકાતા ગોપુના કાનમાં શબ્દ પડઘાઇ રહ્યો ‘‘તથાસ્તુ.’’ સામે ઉભેલા ભગવાનજી પણ ખુશ થતા હતા કે શું ?
રૂપલીના પગમાં ઝાંઝર આવ્યા કે નહીં તેની હજુ ખાત્રી કરે તે પહેલાં કોઇએ તેને હચમચાવ્યો.’ એય ગોપુ, આજે ચા દેવા નથી જવું ? અને કયારનો શું બડબડાટ કરે છે ? કોઇ સપનું જોતો હતો ?
કહેતી રૂપલી હસી પડી અને પછી ઉમેર્યું.ટ્રેનનો ટાઇમ થઇ ગયો. ઉઠ જલદી...આજે તો બહું ઘોર્યો ?
ગોપુની આંખો ચકળવકળ......’ ગોપુ, શું થાય છે ? કેમ બોલતો નથી ?.
ગોપુ બાઘાની જેમ ફકત જોઇ રહ્યો.
હજુ પૂરું સમજાતું નહોતું.
એ ય ગોપુ, બહેરો થઇ ગયો છે કે શું ? રૂપલીએ તેને પકડીને હલબલાવી નાખ્યો.હેં ?ભગવાન..ભગવાન કયાં ?
ગોપુએ જોશથી આંખો ચોળી. ’ આ તો રૂપલી...ભગવાનજી કયાં ?તથાસ્તુ કહીને આટલીવારમાં અદ્રશ્ય થઇ ગયા ?
તેણે ફરીથી રૂપલી સામે જોયું. તેના પગ પર નજર સ્થિર બની.
‘રૂપલી, તારા ઝાંઝર......’ગોપુ વાક્ય પૂરું કરે તે પહેલા જ રૂપલીની નજર ગોપુના બાવડા પર પડી.અરે, ગોપુ, તારો આ લાલ દોરો ઢીલો થઇ ગયો લાગે છે. લાવ, સરખો બાંધી દઉં.
‘‘લાલ દોરો..?’’
ગોપુ રૂપલી સામે તાકી રહ્યો.રૂપલીને ખબર છે ?
ગોપુને મૌન જોઇ રૂપલી ફરી ચહેકી.
’ તને ખબર છે ગોપુ ? પરમ દિવસે ભગુકાકાને કોઇએ આપ્યો હતો કે તમારા દીકરાના હાથમાં બાંધજો..
તો કાકાએ તું સૂતો હતો ત્યારે તારા હાથમાં બાંધી દીધો હતો. જો તો સાવ ઢીલો થઇ ગયો લાગે છે. ’
કહેતા રૂપલીએ કસકસાવીને દોરાને ગાંઠ મારી.
