સવાર ના ૬ વાગ્યા હતા સમીરા તેના પતિ ને જગાડી ને યાદ અપાવતી હતી.
સાંભળો છો.....
આપણે કાશ્મીર ફરવા ક્યારે જઈશું ? મારી બનેનપણી રોજ ફોન કરી તેડાવે છે કે ક્યારે આવો છો. મસ્ત શિયાળો ચાલી રહ્યો છે ત્યાં બરફ માં બહુ મઝા આવશે હો....
હા સમીરા મને યાદ છે હું આજે જ કાશ્મીર ની ટ્રેનની ટીકીટ બુક કરાવીશ બસ ને....
હવે સૂઈ જા અને મને પણ સુવા દે.
સાંજે સમીરા ના હાથ માં તેનો પતિ સોહન કાશ્મીર ની ટિકિટ આપી. સમીરા ખુશી ની મારી પતિ ને હગ કરી કીસ કરી.
લવ યુ મારા પતિ દેવ સોહન.......
કાશ્મીર ની સફર શરૂ થઈ . પતિ પત્ની કાશ્મીર પાહોશી લેહ પાસે એક ગામડે જવાનું હતું તે બસ પકડી રાત્રી ની આ છેલ્લી બસ હતી ને સવારે તે બસ તે ગામડે પહોશે તેમ હતી એટલે સમીરા એ તેની બહેનપણી ને ફોન કરી જાણ કરી અમે બસ પકડી એ છીએ તું લેવા આવજે.
સવાર ની કિરણ તે ગામડા પર પડી સવાર થયું, દરેક વસ્તુ ભીની થઇ ગઇ હતી, સૂર્યનાં કિરણો પડવાથી નવપલ્લવ ભીનાં વૃક્ષોની રમણીયતા વધારે રમણીયદેખાતી હતી. પર્વતની ઝાડની ઘટાવાળી ખીણો સુંદર છતાં વધારે સુંદર દેખાતી હતી. પર્વત પરના બરફનો ચળકાટ મનોહર છતાં વધારે મનરંજક ભાસતો હતો. પાણીના ધોધની ખુબી બેવડાતી હતી. આકાશ અને વાદળના રંગનું સૌંદર્ય મન પર દ્વિગુણ અસર કરતું હતું. પક્ષિઓના અવાજ આ કુદરતને ભૂષિત કરતા હતા. તેઓના નવીન રંગ પુષ્પના નાના પ્રકારના રંગ સાથે બરાબરી કરતા હતા. મંદ પવન સાથે જરા જરા ખુશ્બુ આવતી હતી. ટાઢ છતાં બહાર ફરવાનું મન થતું હતું.
ચાલતા ચાલતા સામે સમીરા ની ફ્રેન્ડ આવતી જોઈ સમીરા તેને ગળે વળગી ગઈ ને બંને ને આવકારી તેના ઘરે લઈ ગઈ. બંને ફ્રેશ થયા ને તેમના રોકાણ માટે બાજુના મકાન માં તેમનો સમાન મૂક્યો ને તેમને કહ્યું તમારા માટે આ મકાન અને કાશ્મીર ની મઝા લો.
સવાર નો નાસ્તો કરી સમીરા બહાર રમણીય સૌંદર્ય નિહાળવા બહાર નીકળી.
રમણીય સોંદર્ય જોતા જોતા આતુર મને ત્યાં કાશ્મીરની ઠંડી, ત્યાં ના ડુંગર ત્યાં બરફ , ત્યાં ઝાડી, ત્યાં કુંજો , ત્યાં ઝરણ , ત્યાં ખળખળીયાં , ત્યાં નાળાં , ત્યાં ખીણો. ત્યાં ખુબસુરતી, તે રમણીયતા, તે ભવ્યતા, ત્યાં મનોહર વેલી, કુદરતી બગીચા, લીલી જમીન, કાળાં અને નવરંગી વાદળાં હતા. તે જોઈ ને સમીરા ને લાગ્યું કે હું તો સ્વર્ગ માં આવી ગઈ છું. તેણે તો એવું સપના માં અહેલા જોયું હતું અને અત્યારે તે લાઈવ જોઈ તેના ચહેરા પર ખુશી નો પાર સમતો ન હતો.
તે દિવસે આખો દિવસ સમીરા અને સોહન ત્યાં ની સુંદરતા નિહાળી ને સાંજે તેના મકાન માં આવી સૂઈ ગયા.
તે રાત્રે સાડા બાર વાગ્યા હતા. તે જે મકાન માં હતા તે અન્ય મકાનો એક બીજાથી ઘણા દૂર હતા. બહાર ઝોરોમાંથી ઠંડી હવા અને બરફ પડી રહ્યો હતો. બંને પતિ પત્ની પોતપોતાની રજાઇમાં આરામ કરી રહ્યા હતા, અચાનક તેમને લાગ્યું કે કોઈએ તેમના ઘરનો દરવાજો ખટખટાવ્યો છે. પછી તેઓએ વિચાર્યું કે તીવ્ર પવનને કારણે શું થઈ રહ્યું છે, તેથી તેઓએ તેને અવગણ્યું. બીજે દિવસે સવારે સોહન કામ માટે બહાર ગયો, તેને એક નજીક ના શહેર માં મિટિંગ માં જવાનું હતું. એટલે પત્ની ને ત્યાં લઈ જવી ઉચિત હતી નહિ એટલે તેની પત્ની ઘરે એકલી રહી
સોહન ની પત્ની ઘરમાં એકલી હતી, તે સમજી નહીં શકી કે તેણે ઘરે બેઠા બેઠા સમય કેવી રીતે વિતાવવો, તેણે વિચાર્યું કે બહાર જઇને કંઈક નિહાળું. બહાર ઠંડી હતી પણ પવન ફૂંકાયો ન હતો. આથી જ તેણે પોતાનું સ્વેટર લગાવી અને બહાર જવા તૈયાર થઈ ગઈ. તેમણે તેના ઘરનો ગેટ ખોલતાંની સાથે જ તેણે જોયું કે ઘરની નજીક એક થાંભલાની પાછળ એક નાનું બાળક હતું. જે તેને ચૂપી રીતે જોઈ રહ્યું હતું.
સમીરા એ તેને પાસે બોલાવ્યો પણ તે આવ્યો નહિ અને તે ત્યાંથી ભાગી ગયો. પણ થોડી વાર પછી તે છોકરો ફરીથી તેની સામે જોવા મળ્યો, આ સમયે સમીરા એ બાળકને પકડ્યું અને પૂછ્યું કે તમે અહીં શું કરી રહ્યા છો.
બાળક કંઇ બોલ્યો કે કંઈ બોલ્યો નહીં. સમીરા એ તેમને કંઇ ન બોલતા હોવા છતાં તેના ઘર વિશે પૂછ્યું. આખરે તેનું નામ પૂછતાં તેણે પોતાના નીચા અવાજમાં પોતાનું નામ મુન્નો બોલાવ્યું અને પછી ત્યાંથી ભાગી ગયો. તે તેની વર્તણૂકને સમજી શકી નહીં.
એક દિવસે રવિવારની રાત હતી, બંને પતિ પત્ની ઘરની ફાયરપ્લેસની સામે આગ સળગાવતા હતા કારણ કે બહારની હાલત એટલી ખરાબ હતી કે જો કોઈ વ્યક્તિ થોડો સમય માટે બહાર જાય તો તેની તબિયત ખરાબ થઈ જાય છે.
અચાનક કોઈએ દરવાજો ખટખટાવ્યો, બંનેએ ફરીથી વિચાર્યું કે પવનને કારણે આવું થઈ રહ્યું છે. પછી કોઈએ ફરીથી દરવાજો ખટખટાવ્યો. આ વખતે પછાડવાનો અવાજ સ્પષ્ટ હતો.
આ અવાજ સાંભળીને તે બંને ડરી ગયા. બંને ફક્ત એકબીજાને જોતા રહ્યા અચાનક દરવાજાની બહારથી નરમ અવાજ આવ્યો. ત્યારે સોહન મોટા અવાજે કહ્યું "કૌન હૈ બહાર" ?
થોડી વાર માટે અવાજ આવ્યો નહીં, પણ પછી ધીમો અવાજ આવ્યો "દરવાજો ખોલો" ..... "કૃપા કરીને દરવાજો ખોલો, બહુ ઠંડી છે."
આ અવાજ એક નાના બાળકનો હતો. પછી સમીરા આ અવાજથી વાકેફ થઈ, જ્યાં તેણે કહ્યું કે એવું લાગે છે કે તે એક જ બાળક જે દરરોજ ઘરની બહાર ઉભો રહેતો હતો. સમીરા એ સોહન ને કહ્યું કે આપણે તેને અંદર લાવવો જોઈએ. તે માત્ર દરવાજા તરફ દોડી રહી હતી અને અચાનક જ તેના ઘરના ફોનની ઘંટડી વાગ્યો. ફોન તેની બહેનપણી નો હતો,
સમીરા એ ફોન ઉપાડ્યો. ત્યાંથી અવાજ આવ્યો, "નમસ્તે, સમીરા હું તમને કહેવાનું ભૂલી ગઈ કે જો તમે તમારા ઘરની બહાર કોઈ દરવાજો ખખડાવશો તો તેને ખોલો નહીં."
સમીરા એ કહ્યું, "અત્યારે મારા ઘરની બહાર એક બાળકનો દરવાજો ખોલવા કહેતો અવાજ આવે છ.
બહેનપણી એ કહ્યું, "ના, તે બિલકુલ ખોલશો નહીં, તે ખરેખર એક આત્મા છે. જ્યારે જોરદાર વાવાઝોડું અને ઠંડી હોય છે, ત્યારે તે બધાના ઘરે જાય છે અને દરવાજો ખોલવાનું કહે છે. તે ઠંડીનું બહાનું બનાવે છે." અને દરવાજો ખોલવાનો પ્રયત્ન કરે છે. જો કોઈ આકસ્મિક રીતે દરવાજો ખોલશે, તો બીજા દિવસે તે બરફમાં દફન થઈ જશે. "
આ સાંભળતાંની સાથે જ સમીરા ના પગ પરથી જમીન સરકી ગઈ. તેણે વિચારવાનું શરૂ કર્યું કે જેણે દરવાજો ખટખટાવ્યો છે તે ખરેખર એક આત્મા છે. તે રાત્રે તેણે દરવાજો ખોલ્યો જ નહિ.
બીજે દિવસે તેણે દરવાજો ખોલ્યો , તે બંને બહેનપણી પાસે દોડી ગયા અને આખો મામલો પૂછ્યો. બહેનપણી એ જણાવ્યું કે આ ગામમાં એક પરિવાર રહેતો હતો, પર્વત તૂટી જવાને કારણે તે કુટુંબનો નાશ થયો, માત્ર એક બાળક બચી શક્યું. તે બીજા ઘરે જઈને ખાવાનું માંગતો. એક દિવસ તોફાની વાવાઝોડું આવ્યું . તે ઘરની બહારનો દરવાજો ખટખટાવતો હતો અને તે ઘરમાં પ્રવેશવાની વિનંતી કરતો હતો. પરંતુ કોઈએ તેની અરજીને સાંભળ્યું નહીં, દરેક લોકો ઠંડીને લીધે તેમના ઘરે ડૂબી ગયા. ગઈકાલે સવારે બાળકનો મૃતદેહ બરફમાં પડેલો મળી આવ્યો હતો.
આજે પણ જ્યારે પણ ભયંકર બરફનું વાવાઝોડું આવે છે, ત્યારે તેનો આત્મા દરેકના ઘરની નજીક આવે છે અને વિનંતી કરે છે. આ સાંભળીને બંનેને આશ્ચર્ય થયું.
પરંતુ આ બંને સાથે પહેલી વાર બન્યું . પછી ત્યાં બંને એક દિવસ રહ્યા ને બીજે દિવસે ત્યાંથી નીકળી ગયા.
જીત ગજ્જર
