વિમાન આકાશમાં ઉપર જઈ થોડું સ્થિર થયુ કે તરત ક્રિષ્નાએ એનો સીટ બેલ્ટ ખોલી નાખ્યો, બંધનમાં રહેવું ખાસ કરીને સ્ત્રીઓને સહેજ પણ પસંદ નથી હોતું! એરપ્લેન મોડ પર મુકેલો ફોન હાથમાં લઈ એણે ઘરેથી આવેલા મેસેજીસ જોઇ લીધા, ઘરે પહોંચ્યા પહેલા જ ઘરના લોકો સાથે એક વાર વાત કરી લીધી હોય એવું મનને મનાવ્યું અને નક્કી કર્યું કે, આજે તો આખીરાત જાગીને મમ્મી પપ્પા સાથે વાતો કરીશ! જે ક્ષણો હજી આવી નથી, આવવાની છે એમાં એને શું કરવાનું છે એ નક્કી કરીને ક્રિષ્નાએ અત્યારનો સમય ઊંઘ પાછળ ફાળવ્યો...!
દોઢેક કલાકની આછી પાતળી ઊંઘ પછી એની આંખો ખુલી ત્યારે એનું વિમાન અમદાવાદ પરથી ઉડી રહ્યુ હતું. આકાશમાં ઘાટું અંધારું છવાયેલું હતું પણ, નીચે નાની નાની, ચમકતી ગોળીઓ જેવી લાઇટ દેખાઈ રહી હતી જે અમદાવાદના ભરચક એરીયાની ચાડી ખાતી હતી. રોડ પરના થાંભલા પર, દુકાનોમાં, ફ્લેટના હરએક માળ પર, રોડ પર દોડી જતા વાહનો પર દરેકને અત્યારે ફક્ત એક જ ઓળખ હતી, એના પરના ચાલું વીજળીના ગોળા! પોતાના શહેરને દૂરથી નિહાળીને પણ ક્રિષ્નાને આનંદ થયો. વિચાર કરો વરસો બાદ એના સાસરેથી અમદાવાદ પાછી ફરી રહી હોય એવી સ્ત્રીઓને આ દ્રશ્ય જોઈને કેવી લાગણી થતી હશે?
અમદાવાદ એરપોર્ટ પર પગ મુકતા જ ક્રિષ્નાને ઘરે આવ્યા જેવી લાગણી થઈ આવી. આસપાસની ભીડ સાવ અજાણી હોવા છતા એ પોતાની લાગી. કદાચ એ બધાની બોલી પોતે સમજી શકતી હતી એટલે!
ક્રિષ્નાએ એના પપ્પાને ના પાડી હતી લેવા આવવાની, એમને હવે રાત્રે ટ્રાફીકમાં ગાડી ચલાવતા ફાવતું ન હતુ, ઉંમરની સાથે આંખો નબળી થઈ ગઈ હતી. ક્રિષ્નાએ એમને પહેલેથી કહેલુ કે, પોતે ઓટૉમાં આવી જશે. એ જેવી એરપોર્ટની બહાર આવી ત્યાંજ એણે પાર્થને જોયો.
ડાર્કબ્રાઉન કલરનું પેંન્ટ અને આછા પીળા રંગનું શર્ટ વ્યવસ્થીત રીતે પેંન્ટમાં ખોસેલું હતું. ગોલ્ડન ફ્રેમના એકદમ હલકા ચશ્મા એ પહેરતો એમાં એ હતો એના કરતાય વધારે જેંટલમેન લાગતો. પાંચ ફૂટ દસ ઈંચ ઊંચો પાર્થ ફિલ્મી હિરો અક્ષયકુમારની કાર્બન કોપી જેવો હતો. ક્રિષ્ના ઘણીવાર મજાકમાં એને અક્કી કહીને બોલાવતી. એ અત્યારે ક્રિષ્નાને લેવા આવ્યો હતો. જ્યાં બધા ડ્રાઇવર એમના હાથમાં એમના મહેમાનના નામનું પાટિયું લઈને ઊભા હતા ત્યાં એ પણ ઊભો હતો.
“હાય....હીરો! તું અહીં શું કરે છે?” ક્રિષ્નાએ એની પાસે જઈને કહ્યું.
“તને જ લેવા આવ્યો છું. તું અહિં જ ઊભી રહે હું ગાડી લઈ આવું." ક્રિષ્નાની હેંન્ડબેગ પોતાના હાથમાં લેતા પાર્થે કહ્યું.
“ગાડી અહીં પાર્કિંગમાં જ છે ને? ચાલ આપણે બંને સાથે જ જઈયે.” ક્રિષ્નાએ એની બેગ પાછી લેવા હાથ લંબાવી કહ્યું.
“ઓકે!" પાર્થ બેગ પાછી આપવાને બદલે એને ખભે ભરાવી, ભીડમાં રસ્તો કરતો આગળ થયો. ક્રિષ્ના એની પાછળ પાછળ ચાલી.
સાત કદમ સાથે ચાલી એટલે તું મારી દોસ્ત બની! મુરલીએ કીધેલું અચાનક એને યાદ આવી ગયું, કહો ક્યાંકથી એ અવાજ આવીને સંભળાયો! મુરલીનો અવાજ! પાર્થ એનાથી ત્રણેક ડગલા આગળ ચાલતો હતો ક્રિષ્નાએ થોડી ઝડપ વધારી, એને પાર્થના કદમ સાથે કદમ મિલાવી ચાલવું હતું. બહું બધી વાતો કરવી હતી પાર્થ સાથે જેવી રીતે એણે મુરલી સાથે કરેલી પણ, અફસોસ! પાર્થે એની ગતિ ઔર તેજ કરી અને એ પહેલો ગાડીએ પહોંચી ગયો, એકલો! ક્રિષ્ના ચાહવા છતાં એની ઝડપ વધારી ન શકી! આમ જોવા જઈએ તો આ સાવ નાની વાત છે, મુરલીની સાથે સાથે ચાલેલા થોડા કદમ અને પાર્થની પાછળ પાછળ ચાલેલા થોડા કદમ પણ, આ નાની નાની વાતો પર એક યુવાન છોકરી જ્યારે ધ્યાન દેવા માંડે ત્યારે જ એ પ્રેમમાં પડે છે! એની સાથે રહેલા હજારો યુવકોમાંથી કોઈ એક આવી નાની નાની વાતે અલગ તરી આવે છે અને એ યુવતીને ખબર પડે એ પહેલાં એ યુવક એના દિલમાં જગ્યા બનાવી ચુક્યો હોય છે, એક ખાસ જગ્યા, હંમેશા માટે!
“તું કેટલું ઝડપભેર ચાલે છે, હું તો થાકી ગઈ!” ક્રિષ્નાએ હાંફતા હાંફતા કહ્યું, “લાવ ચાવી આપ. હું ડ્રાઇવ કરીશ.”
“ના હો, આટલા ટ્રાફીકમા નહીં.” પાર્થે ડ્રાઇવિંગ સીટ પર બેસતા કહ્યું, એ કોઈ જોખમ લેવા નહતો ઈચ્છતો.
“તું મને છેલ્લા ત્રણ મહિનાથી મેદાનમાં જ પ્રેક્ટિસ કરાવે છે પછી રોડ પર હું ક્યારે ચલાવીશ?"
“મેદાનમાં બરોબર ચલાવતા શીખી જાય તો તને રોડ પર આપુને! હજી ક્લચ બ્રેક પર તારે પ્રેક્ટિસની જરૂર છે બકા!" પાર્થે એના સ્વભાવ મુજબ એકદમ હળવાશથી કહ્યું.
ક્રિષ્નાને દલીલ કરવાનું મન થયું પણ એણે ચૂપ રહેવાનું પસંદ કર્યું. એને ખબર હતી કે પોતાની દરેક દલીલનો પાર્થ પાસે સમજાવટથી ભરેલો જવાબ તૈયાર જ હશે અને સૌથી અગત્યની વાત એ હતી કે ક્રિષ્નાને કંઈ સમજવું ન હતું, સમજાવવું હતું!
ક્રિષ્ના ઘરે પહોંચી ત્યારે એના મમ્મી પપ્પા એની રાહ જોતા બહાર જ હીંચકે બેઠા હતા. દીકરીને જોતાવેંત બંને ઊભા થઈ ગયા. ક્રિષ્ના બંનેને ભેટી પડી.
“બાપરે! કેટલી દુબળી પડી ગઈ છે, ખાવાનું ખાય છે કે નહીં? તારા ગાલ તો જો કેવા ફિક્કા પડી ગયા છે, ગઈ ત્યારે તો ટામેટા જેવા લાલ હતા.” જશોદાબેને દીકરીને માથે હાથ ફેરવતા કહ્યું.
“ચલ હવે અંદર જઈને વાત કરીએ. એ થાકી હશે. એના અને પાર્થ માટે આદુવાળી ચા લઈ આવ." વાસુદેવભાઇ ક્રિષ્નાને અંદર લઇ ગયા.
થોડી વાર સુધી થોડીક વાતો થતી ગઈ, કંઈ કામની ના હોય એવી આડીઅવળી ચર્ચા! પાર્થને ક્રિષ્નાના માબાપની મર્યાદા નડતી હતી તો બાકીનાને મન પાર્થ હજી બીજા ઘરેથી આવનાર એક પારકો માણસ હતો... કલાક બાદ બધા સાથે જમવા બેઠા.
“બરોબરની ભૂખ લાગી છે. શું બનાવ્યું છે?” ક્રિષ્ના ટેબલ પર પડેલા વાસણ પરથી ઢાંકણ ઉઠાવતા બોલી. એમાં પનીરની કોઈ વાનગી હતી. “કેમ પંજાબી બનાવ્યું છે? એ પણ અત્યારે સાંજે?" ક્રિષ્નાના મોંઢા પર અણગમો ઉપસી આવ્યો એના માટે આ નવાઈની વાત હતી, ક્રિષ્નાના પપ્પાને ગેસની તકલીફ થતી હતી એટલે સાંજે મસાલેદાર વાનગી બહુ ઓછી જ બનતી.
“અરે દીકરા, પાર્થકુમારને પણ જમવા બોલાવેલા પછી સાવ સાદું સીધું તો ના જ બનાવાય ને! લેજો હો પાર્થકુમાર જરાય સંકોચ ના રાખતા. આ ખસતા પરોઠા ખાસ તમારા માટે જ બનાવ્યા છે." જશોદાબેન પાર્થની ડીશમાં શાક નાખતા બોલ્યા હતા.
જશોદાબેન એમના લાખેણા કુમારને પ્રેમથી આગ્રહ કરી કરીને જમાડતા ગયા અને ક્રિષ્નાને આજે પહેલીવાર એના જ ઘરમાં એના કરતા કોઈ બીજાને વધારે મહત્વ મળતું હોય એમ લાગ્યું..... ખાનગીમાં એણે પપ્પા આગળ ગુસ્સો પણ બતાવી દીધો.
જમ્યા બાદ બધા આરામથી વાતો કરતા બેઠા, ફરીથી એજ નક્કામી ચર્ચા ચાલી જેમાં કોઈને ખાસ રસ નહતો. ક્રિષ્નાએ એની ઓફીસની વાતો કરી. એણે શક્ય એટલું સારું સારું જ જણાવ્યું. પાર્થે એના બિઝનેસ વિશે થોડી વાતો કરી. ક્રિષ્નાએ ઘડીયાળમાં નજર કરી સાડા દસ વાગી ગયા હતા. હજી પાર્થ એના ઘરે જવાનું નામ ન હતો લેતો. એના મનમાં એના પપ્પા સાથે મુરલી વિશે વાત કરવાની ચટપટી થતી હતી પણ, એ બધું પાર્થ આગળ નહતું કહેવું. મમ્મી આગળ પણ નહિ ફક્ત પપ્પા સાથે વાત કરવી હતી. એણે વાસુદેવભાઇને ઉપર ધાબે જવાનો ઈશારો કર્યો. એ ઈશારો જશોદાબેન જોઈ ગયા. એમને થયું કે, ક્રિષ્ના શરમાઈ રહી છે! પપ્પાને સામે બેઠેલા જોઈ પાર્થ સાથે વાત કરતાં અચકાય છે! એમણે મમ્મી હોવાની ફરજ બજાવી.
“ચાલો આપણે સુવા જઈએ. છોકરાંઓને આપણી હાજરીમાં સંકોચ થાય. ઘણા દિવસે મળ્યા છે તે છો ને વાતો કરતા. જાઓ તમે તમારા રૂમમાં ઉપર જઈને બેસો, આમેય અહીં બહુ ગરમી છે." જશોદાબેન બોલ્યા.
“અરે પણ એને મારી સાથે વાતો કરવી હોય તો?” વાસુદેવભાઇ એ અકળાઈને કહેલું.
“ઇ બધું સવારે ચાલો આત્યારે! તમે તો કંઈ સમજતા જ નથી. જલદી ઊભા થઈ જાઓ હવે." જશોદાબેન જાણે કે કૈક બહું જ સરસ કામ કર્યું હોય એમ મલકાતા વાસુદેવભાઇને સાથે લઈને એમના રૂમમાં જતા રહ્યા.
“હરખપદુડા થઈ ગયા કે હજી કઈ બાકી રહી જાય છે? સાવ બોડથલ જ રહેવાના તમે! પેલી છોકરી બિચારી પહેલી વાર આમ ઘરથી દૂર, બહાર એકલી રહેતી હોય તો એ ઘરે આવે ત્યારે એને આપણી સાથે કંઈ વાત વગત કરવી હોય, શાંતિથી બેસવું હોય પણ ના જાવ ઉપર.....!!” વાસુદેવભઇએ પાર્થ આગળ કાબૂ કરી રાખેલો ગુસ્સો એમના રૂમમાં જતા જ વરસી પડ્યો.
“હા પણ મને એમ કે એ બંને જણાં એકબીજા સાથે....” વાસુદેવભાઇ પોતાને ઘુરકીને જોઈ રહ્યા છે એ જોઈ જશોદાબેને વાક્ય અધૂરું છોડ્યું.
ક્રિષ્ના કમને ઉપર ગઈ. એનો સૂવાનો રૂમ એમનો એમ હતો જાણે એ ક્યાંય ગઈ જ ન હોય. દરેક ચીજ એની જગાએ વ્યવસ્થિત ગોઠવાયેલ હતી. એની પસંદીદા બાર્બીના ફોટાવાળી ચાદર જોઈને એ મનોમન ખુશ થઈ ગઈ. છોકરીઓ ભલે ગમે એટલી મોટી કેમ ન થઈ જાય એમની બાળપણની પ્રિય વસ્તુ પ્રત્યેનો લગાવ હંમેશા એવો ને એવો જ રહે છે. ક્રિષ્ના થોડીક ક્ષણો માટે ભાવુક થઈ ગઈ અને આટલા પ્રેમાળ માબાપ આપવા બદલ એ ભગવાનનો આભાર માની રહી.
“નાઇસ રૂમ!" પાર્થ વાત શરૂ કરવા બોલ્યો.
“તને ખબર છે પાર્થ આ મારી સૌથી વધારે ગમતી ચાદર છે, જ્યારે પણ હું ચાદર ખરીદવા સાથે ગઈ હોઉં ત્યારે સુંદર બાર્બીનો ફોટો હોય એવી જ ચાદર પસંદ કરું." ક્રિષ્ના ભાવાવેશમાં બોલી રહી હતી. એણે થોડી ચુસ્ત ટીશર્ટ અને જિન્સ પહેરેલું. એની લાલ રંગની ટીશર્ટમાથી એની લાંબી, પાતળી, નાજુક ગરદન ખૂબ સુંદર લાગી રહી હતી. ક્રિષ્નાની બાર્બીવાળી ચાદરથી દૂર પાર્થની નજર ક્રિષ્નાની ગરદન પરથી સરકતી સરકતી એના સીના આગળ આવીને અટકી હતી. અચાનક ક્રિષ્નાનું એ તરફ ધ્યાન જતા પાર્થે એની નજર હટાવી લીધી. ક્રિષ્ના એ જોઈ સહેજ હસી પડી.
પાર્થને થયું કે એણે આમ શરમાવું ના જોઈએ. એના દોસ્તોએ એને ઘણી બધી શિખામણ આપી હતી. છેલ્લા ચાર વરસથી એ ક્રિષ્નાની આસપાસ ચક્કર કાપતો હતો પણ, એને કહેવાની હિંમત ન હતી ચાલતી. આખરે દોસ્તોએ જ બરોબર પાનો ચડાવવો પડેલો, એને ક્રિષ્નાને પ્રપોજ કરવા માટે અને એનું જ પરિણામ હતું કે એ અત્યારે આમ ક્રિષ્નાના રૂમમાં એકલો એ પણ એના માબાપની સહમતિથી ઊભો હતો! મનોમન ભાઇબંધોને યાદ કરતો અને આભાર માનતો પાર્થ થોડોક આગળ વધ્યો.
એ ધીરેથી ક્રિષ્નાની નજીક ગયો. એનું અંગેઅંગ કાંપી રહ્યું હતું છતાં કોઈ અજીબ સંવેદનને વશ એ ક્રિષ્નાની લગોલગ જઈને ઊભો રહ્યો હતો. ક્રિષ્ના કંઇ કરી રહી હતી પણ એનું એમાં ધ્યાન જ ન હતું. પાર્થે એનો હાથ લંબાવીને ક્રિષ્નાની પીઠ પર મૂકયો, એ ઊંધી ફરીને એના કોર્નર ટેબલ પર મોબાઇલ ચાર્જ કરવા મૂકી રહી હતી. હવે આજ વખતે ક્રિષ્ના અવળી ફરી હતી, પાર્થનો હાથ પાછળ પીઠને બદલે આગળ છાતી પર મુકાઇ ગયો.......
“પાર્થ તું ભાનમાં તો છે ને? શું કરી રહ્યો છે તું?” ક્રિષ્નાએ ગુસ્સાથી પાર્થનો હાથ હટાવી દીધો. એના મોં પર ગુસ્સો સાફ સાફ દેખાઈ આવ્યો. ખબર નહીં કેમ પણ પાર્થનું અડકવું ક્રિષ્નાને પસંદ નહતું આવ્યું.
ક્રિષ્નાનું વર્તન પાર્થ માટે આઘાતજનક હતું. એ વરસોથી ક્રિષ્નાને સ્પર્શવાના સપના જોતો હતો. સપનામાં તો એને હંમેશા સારો પ્રતિભાવ જ મળેલો તો આજે આમ કેમ? એને તો એમ કે ક્રિષ્ના થોડીઘણી શરમાસે અને પછી હસી પડશે પણ......
“તું શું કરી રહી છે? મેં તારી સાથે કંઈ ગલત તો નથી કર્યું. હા ભૂલથી મારો હાથ કદાચ ગલત જગાએ અડી ગયો, તો શું? આપણે હવે જીવનભર સાથે છીએ, થોડાં સમયમાં આપણા લગ્ન થવાના છે તો ક્યાંકથી તો શરૂઆત કરવી પડશેને?" પાર્થને નહતું બોલવું છતાં બોલાઈ ગયું.
પાર્થ માટે હવે અહીં ઉભા રહેવું આશાન ન હતું. એને ઘણી વખત લાગતું કે એ એકલો જ ક્રિષ્નાને ચાહે છે ક્રિષ્ના એને પ્રેમ નથી કરતી! છતાં, કદાચ સ્ત્રીસહજ શરમ હશે, મર્યાદા હશે એમ વિચારી એ મનને મનાવતો પણ આજે એ ખરેખર દુખી થયો હતો. એ ચાલ્યો ગયો.
ક્રિષ્ના એને જતો જોઈ રહી. એ જો ઈચ્છત તો એને રોકી શકત પણ એણે એમ ના કર્યું. કેમ? એનો જવાબ તો એની પાસે પણ ન હતો! પાર્થને ખોટું લાગી ગયું હશે..? એ વિચારી રહી. વાંધો નથી એને હું સવારે મનાવી લઈશ. મનોમન વિચારી કરતી એ કપડાં બદલી પલંગ પર આડી પડી. એનો હવે પપ્પા સાથે વાત કરવાનો પણ મૂડ ન હતો. જ્યારે પાર્થનો હાથ એને અડ્યો એની એક જ ક્ષણ પહેલાં એના મોબાઈલ સ્ક્રીન પર એણે મુરલીનો ઇન્કમિંગ કોલ જોયેલો અને એ ભડકી ગયેલી, એક પળ એને થયેલું જાણે પાર્થ એને અને પોતાને એક સાથે મુરલીના ઘરની પાછળના મોટા વાડામાં સાથે ઉભેલા જોઈ રહ્યો હોય..! ફોન બંધ કરી એ પાછળ ફરી હતી અને એ જ વખતે પાર્થનો હાથ એના સીના પર આવેલો... એને ગુસ્સો આવી ગયેલો પણ કોની પર? પાર્થ પર? મુરલી પર? કે પછી પોતાના પર? પણ શા માટે?
સવાલ પર સવાલ ખડા થતાં હતાં અને જવાબ એક પણ નો ન હતો! જવાબ ફક્ત નિયતિ પાસે હતો અને એનો હાલ જવાબ આપવાનો કોઈ ઈરાદો લાગતો ન હતો...
બીજે દિવસે સવારે એ ઉઠીને નીચે આવી ત્યારે જ એની મમ્મીએ જણાવેલું કે આજે પાર્થના કાકાના છોકરાના લગ્ન છે અને એમને બધાને જવું પડશે. પાર્થ એને લેવા આવવાનો છે એ જલદી સાડી પહેરી તૈયાર થઈ જાય, જશોદાબેન અને વાસુદેવભાઇ પાછળથી આવે જ છે. ક્રિષ્નાનું જરાય મન ન હતું બહાર જવાનું છતા પાર્થને ખોટું ના લાગે એટલે એ તૈયાર થઈ ગઈ.
