લવ રિવેન્જ
પ્રકરણ-22
"ફોન ઉપાડ....! ફોનતો ઉપાડ સિડ...!" લાવણ્યા લગભગ અડધો કલ્લાકથી સિદ્ધાર્થને ફોન કરી રહી હતી. અનેકવાર રીંગો માર્યા પછી પણ સિદ્ધાર્થ ફોન નહોતો ઉઠાવી રહ્યો. રઘવાઈ થઈ ગયેલી લાવણ્યા હવે સોસાયટીના નાકે ઊભી-ઊભી આમતેમ આંટાં મારી રહી હતી. સિદ્ધાર્થના ગયાં પછી પણ લાવણ્યા ત્યાંજ ઊભી રહી ગઈ હતી.
"ઓહ ગોડ સિડ....! પ્લીઝ ફોન ઉપાડ....!" લાવણ્યાએ ફરીવાર સિદ્ધાર્થનો નંબર ડાયલ કરી પોતાનો મોબાઇલ કાને ધર્યો. આખી રિંગ વાગી જવાં છતાંપણ સિદ્ધાર્થે ફોન ના ઉપાડયો.
"ક....કેટલો હર્ટ કરી દીધો મેં તને....!" છેવટે લાવણ્યા એકલી-એકલીજ ત્યાં ઊભી રડવાં લાગી.
વિશાલ જોડે પૈસાં લીધાની વાત જાણીને ઢીલો થઈ ગયેલો સિદ્ધાર્થનો ચેહરો યાદ આવી જતાં લાવણ્યાને હવે ડૂસકાં આવવાં લાગ્યાં.
"શું...ક..કરું હું....!? કેવીરીતે મનાવું તને .....!" રડતી-રડતી લાવણ્યા એકલી-એકલી બબડાટ કરવાં લાગી "કેવીરીતે મનાવું....!?"
"અંકિતા.....!હાં....! અંકિતાને ફોન કરું....!" લાવણ્યાને અચાનક અંકિતા યાદ આવી જતાં તેણે પોતાનાં મોબાઇલમાંથી અંકિતાનો નંબર કાઢી ડાયલ કરી દીધો.
"હાં બોલ.....!" ફોન ઊપડતાંજ અંકિતા બોલી "શું હતું....!?"
"અ...અ....અંકિતા....અંકિતા....!" ડૂસકાં લઈ રહેલી લાવણ્યા માંડ બોલી રહી હતી.
"લાવણ્યા....!?" લાવણ્યાનાં ડૂસકાં સાંભળી અંકિતા ચોંકી ગઈ "હે ભગવાન.....! શું થયું તને....! કેમ આટલું બધું રડે છે....!?"
"અંકિતા.....! સિડ....સિડ....!" લાવણ્યા હવે ઈમોશનલ થઈ ગઈ અને ડૂસકાં ભરવાં લાગી.
"સિદ્ધાર્થ....! હે ભગવાન હવે શું થયું એને ....!?"
"સ...સિડ... મારો ...મારો ફોન નઇ ઉઠાવતો....! હું કયારની....ક....ક્યારની ટ્રાય કરું છું....! નઇ ઉઠાવતો....!" ડૂસકાં લેતાં-લેતાં લાવણ્યા હવે રડવાં લાગી.
"લાવણ્યા....! શાંત થઈજા....! શાંત થઈજા....! પેલ્લાં તું રડવાંનું બંધકર..!" અંકિતા હવે લાવણ્યાને શાંત કરવાનો પ્રયત્ન કરવાં લાગી "મને કે'તો ...! શું થયું...!? મને બધું કે'...!"
"મેં....! એને....! એને બઉ હર્ટ કર્યો...!" લાવણ્યાએ હવે તેની આંખો લૂંછવાં માંડી "બઉ અપસેટ થઈ ગ્યો એ....!"
"હર્ટ કર્યો....!?" અંકિતા મૂંઝાઇ "એટલે તું શું કે'છે ...!? લાવણ્યા....! શાંત થઈજા પેલ્લાં...! અને પછી શાંતિથી મને કે' શું થયું...!? ક્યાંછું તું...!? પે'લ્લાં તો મને એ કે'...!?"
"હું....હું....મારી સોસાયટીનાં નાકે....!" લાવણ્યા હવે ધીરે-ધીરે પોતાનું રડવાનું કંટ્રોલ કરવાં લાગી.
"હાં તો તું પેલ્લાં ઘરે જા.....! અને પાણી-બાણી પીને શાંતિથી મને બધું કે'...! હમ્મ...!?"
"નાં....નાં....! હું નઇ જાવ ....!" લાવણ્યા એકલાં ઊભાં-ઊભાં પોતાનું મોઢું નકારમાં ધૂણાવી રહી "હું ઘરે નઇ જાઉં....!"
"લાવણ્યા....! સાવ આવી જિદ્દ નાં કરને....! પ્લીઝ....તું ઘરેજા.....! પછી શાંતિથી મને બધી વાત કે' તો કઇંક સોલ્યુશન આવે....!" અંકિતા વિનંતીનાં સૂરમાં બોલી.
"હું નઇ જાઉં....!" લાવણ્યા એકની એક વાતનું રટણ ચાલુંજ રાખ્યું.
"હાં ...હાં....સારું....! તો તું પે'લ્લાં રડવાનું બંધકર....!" છેવટે અંકિતાએ હાર માની "રડવાનું બંધકર....! પછી બધી વાત કે'....!"
લાવણ્યાએ માંડ-માંડ પોતાની ભાવનાઓ ઉપર કાબૂ મેળવ્યો. શાંત થયાં પછી લાવણ્યાએ અંકિતાને આખી વાત કહી સંભળાવી.
----
"હે ભગવાન લાવણ્યા....!" પોતાનાં ઘરે બેડ ઉપર બેઠેલી અંકિતાએ લાવણ્યાની વાત સાંભળીને તેનાં માથે હાથ દીધો "તેં વિશાલ જોડેથી પૈસાં લીધાં’તા યાર....!?"
"પણ...પણ....તું તો બધું જાણેજ છેને....!?" લાવણ્યાએ દલીલ કરી "વિશાલને મારાં માટે જે ફિલિંગ્સ છે એ અને છેડતીવાળી વાત....! એ પણ....! તું....તું. જાણેજ છેને...!?"
"અરે પણ સિદ્ધાર્થને થોડી એ બધું ખબર છે....!?" અંકિતા સહેજ અકળાઇ.
"પણ...પણ હું..હું એને બ...બધું કે'વાનીજ હતી....!"
"તું સમજતી કેમ નથી યાર....! સિદ્ધાર્થ કેટલો ડીસન્ટ છોકરો છે...!" અંકિતા બોલી "જો તે એને બધું કીધુંપણ હોત....! તો પણ કદાચ છેડતીવાળી વાત માટે એ તને માફ કરી દેત....! પણ લાવણ્યા...! જે છોકરાં જોડે તું પાસ્ટમાં “one night stand” કરી ચૂકી છું....! એ છોકરાંના પૈસે તું સિદ્ધાર્થને સરપ્રાઇઝ આપવાં ચણિયાચોલી લઈ આવી.....!?"
અંકિતા થોડું ઉગ્ર સ્વરમાં બોલતાં લાવણ્યા ચૂપચાપ રસ્તા ઉપર ઊભી-ઊભી ડૂસકાં લઈ રહી.
"લાવણ્યા....! મનેતો સિદ્ધાર્થની....! એ છોકરાંની ચિંતા થાયછે...!" અંકિતા હવે દયામણા સ્વરમાં બોલી "માંડ-માંડ એ છોકરો તારી તરફ ઢળ્યો'તો....! નેહા એને હર્ટ કરે એટ્લે ....! એટ્લે એ કાયમ તારી જોડે આવતો....! હવે તેજ એને હર્ટ કરી નાંખ્યો...! ક્યાં જશે એ છોકરો....!?"
"આવું....આવું ના બોલને અંકિતા....!" લાવણ્યા હવે ફરી રડવાં લાગી "ક્યાં જશે એટ્લે....!? હું છુંતો ખરી...! એનાં માટે હું...હું....છુંને...!"
"લાવણ્યા....! તું કઈંપણ કે'.....! વાંક તારોજ છે....!" અંકિતા ભારપૂર્વક બોલી "સિદ્ધાર્થ જેવો ડિસન્ટ છોકરો એ કઈરીતે સહન કરે કે જેની જોડે તારે પાસ્ટમાં ફિઝિકલ રિલેશન હતો એ છોકરાંનાં પૈસે તું નવરાત્રિની ખરીદી કરી આવી....!? બોલ....!?"
લાવણ્યા ડૂસકાં ભરી રહી અને વારેઘડીએ તેની આંખોમાંથી સરકીને આવી જતાં આંસુ લૂંછી રહી.
" તારી જોડે પૈસાં નહોતાં કે ઓછાં પડતાં'તા...! તો ..તો તારે એને કે'વું'તું....! અરે અમને લોકોને કીધું હોત....! તો ....તો....અમે લોકો એડજસ્ટ કરીલેત....!" થોડું અટકીને અંકિતા આગળ બોલી.
"સોરી.....! I'm so sorry....!" લાવણ્યા માંડ બોલી અને ફરી રડી પડી.
"શું સોરી....!?" અંકિતા હવે થોડી વધુ અકળાઇ "એ છોકરાંએ તારો બધો પાસ્ટ સાંભળી, બધું ભૂલીને તને એકસેપ્ટ કરી લીધી....! અને તું પછી તારાં એજ પાસ્ટનાં "EX"નાં પૈસાંથી ચણિયાચોલી ખરીદીને સિદ્ધાર્થની જોડે ગરબાં ગાવા જતી'તી....!? "
લાવણ્યા રડતી-રડતી બધું વિચારી રહી.
"એ કેટલો હર્ટ થશે.....! એ પણ તે નાં વિચાર્યું....!?" અંકિતા બોલી.
સિદ્ધાર્થનાં હર્ટ થવાની વાત સાંભળીને લાવણ્યાને હવે વધુ ડૂસકાં આવવાં લાગ્યાં.
"તું નહોતી કે'તી....! સાવ નાના બેબી જેવો છે એ....!? યાદ છેને....! હોસ્પિટલમાં કેવો નાના બેબીની જેમજ તને વળગી પડ્યો'તો....! અને આજેપણ....! તને કોલેજ ડ્રોપ કરતી વખતે એજરીતે વળગી પડ્યો'તો....!?" ભીનાં સ્વરમાં બોલી રહેલી અંકિતાએ યાદ અપાવ્યું. લાવણ્યાની આંખ સામે એ બધાં દ્રશ્યો તરવરી ઊઠ્યાં.
"તે આટલાં ડીસંન્ટ છોકરાંને હર્ટ કર્યો યાર....!?" અંકિતા એજરીતે બોલી.
"પણ...પણ....મને એ....એક ચાન્સ તો આપ...!" લાવણ્યા ડૂસકાં ભરતી-ભરતી સાવ દયામણાં સ્વરમાં બોલી.
"મારી જોડે શું ચાન્સ માંગે છે તું...!? એની જોડે માંગને...!"
"એતો....એતો ફોન પણ નઇ ઉઠાવતો....! મેં....મેં કેટલાં ફોન કર્યા....! તો પણ....! એકેયવાર ફોન ના ઉઠાવ્યો....!"
"તો વિચારકર એ છોકરો કેટલો હર્ટ થયો હશે....!?" અંકિતાએ શાંતિથી કીધું.
"પણ....પણ....આટલું બધું કોઈ નારાજ થાય....!?" લાવણ્યા હજીપણ એજરીતે બોલી રહી હતી "હું...હું કેવીરીતે મનાવું એને...!?એ ફોન પણ નઇ ઉઠાવતો....!"
"આવતીકાલથી નવરાત્રિ શરૂ થાય છે....!" અંકિતા બોલી "મનેતો બીક છે...! કે...કે....ક્યાંક તારાથી નારાજ થઈને એ પાછો બરોડા નાં જતો રે'....!"
"નાં...નાં....આવુંનાં બોલને....!" લાવણ્યા હવે ડરથી ધ્રૂજવાં લાગી.
"લાવણ્યા....! સોરી....!" અંકિતાને લાવણ્યાનાં ડિપ્રેશન વિષે યાદ આવી જતાં તેણે તરતજ વાતવાળી "તું ...તું ચિંતાના કર....! એ માની જશે...!હમ્મ...!"
"પણ....એ ફોન...ફોનતો ઉઠાવતો નઇ....! કેવીરીતે મનાવું એને...!?" લાવણ્યા ફરી રડમસ સ્વરમાં બોલી "તું ....તું હેલ્પ કરને....! તું એને...એને ફોન કરીને કે'ને....! કે...કે ...મારી જોડ વ...વાત કરે....! પ્લીઝ..પ્લીઝ કે'ને....!"
"લાવણ્યા....! આઈ થિંક.....! આ સારો આઇડિયા નથી...!" અંકિતા બોલી "આઈ મીન તને ખબરતો છે...! સિદ્ધાર્થને પર્સનલ વાતો કોઇની જોડે શેયર કરવી નથી ગમતી....! અને પર્સનલ પ્રોબ્લેમ્સમાં કોઈ વચ્ચે બોલે એતો એને બિલકુલ નઇ ગમે....! ઊલટાનું તે મને તમારી વચ્ચેની આ માથાકૂટની વાત કહીદીધી છે એ વાત જાણીને એ વધારે ગુસ્સે થશે....!"
"તો....તો....હું શું કરું...!?" લાવણ્યા ફરી રડવાં લાગી "કેવીરીતે મનાવું એ છોકરાંને....!?"
"તું પે'લ્લાં શાંત થઈ ઘરેજા.....!" અંકિતા ધીમા સ્વરમાં બોલી "અને પછી શાંતિથી કઇંક વિચાર.....! જો મને કઈ સૂઝે....! તો હું તને કૉલ કરુંછું...હમ્મ....!"
"એ....એ...માની તો જશેને....!?" ભયથી ધ્રુજી ઉઠેલી લાવણ્યા માંડ-માંડ બોલી.
"હાં ....! માની જશે....!" અંકિતા થોડું અટકી અને લાવણ્યાનું વિચારીને બોલી "હવે તું ઘરે પહોંચ....! હું વિચારીને તને પાછો ફોન કરું છું....!"
"પ્લીઝ ફોન કરજેને....! હોને....!" લાવણ્યા આજીજી કરવાં લાગી.
"હાં.....સારું બકા.....! તું ઘરેજા હવે.....!"
"હાં સારું....! બાય....!" બંનેએ છેવટે ફોન કટ કર્યો.
અંકિતાએ ઘરે પાછાં જવાનું કીધું હોવાં છતાં લાવણ્યા ત્યાંજ ઊભી ઊભી સિદ્ધાર્થ વિષે વિચારી રહી. વધુ એકવાર તેણે સિદ્ધાર્થને ફોન કરી જોયો. સિદ્ધાર્થે હજીપણ તેનો ફોન ના ઉઠાવ્યો.
"આ છોકરો તો વાત પણ નઇ કરતો....!" લાવણ્યા એકલી-એકલી મનમાં બબડી રહી હતી "કેવીરીતે મનાઉ એને....!?"
"કેટલો હર્ટ કર્યો મેં એને....!"
"હું સાવ ડફોળ છું....!"
લાવણ્યા ક્યાંય સુધી ત્યાંજ ઊભી-ઊભી મનમાં બબડાટ કરી રહી. ક્યાંય સુધી તે સિદ્ધાર્થને કેવીરીતે મનાવવો એ વિષે વિચારતી રહી.
"હાં....! એવુંજ કરું...!" અચાનક લાવણ્યાના મગજમાં કઇંક ઝબકારો થયો "હજીતો પોણા નવજ થાયછે...!" લાવણ્યાએ તેનાં મોબાઇલની સ્ક્રીનસેવર વોચમાં ટાઈમ જોયો.
તે પાછી પોતાની સોસાયટીનાં ગેટમાંથી અંદર દાખલ થઈ અને પોતાનાં ઘર તરફ ઉતાવળાં પગલે જવાં લાગી. પોતાનાં ઘરમાં જતાં-જતાં તે આંસુઓથી ખરડાઇ ગયેલો તેનો ચેહરો લૂંછવાં લાગી.
ઘરે પહોંચીને લાવણ્યા ફટાફટ ડ્રૉઇંગરૂમમાંથી તેનાં બેડરૂમમાં જતી સીડીઓ ચઢી ગઈ. બેડરૂમનો દરવાજો ખોલી લાવણ્યા તેનાં રૂમમાં દાખલ થઈ. પોતાનાં વોર્ડરોબમાંથી તેણે એક ખાનું ખોલ્યું અને તેમાંથી એક નાનું ચોરસ પર્સ કાઢીને પૈસાં ગણવાં લાગી.
"એક .....! બે.....!" પાંચસો-પાંચસોની નોટો ગણતી-ગણતી લાવણ્યા બબડી "હમ્મ....! સાતેક હજાર હજી બચ્યાંછે....!"
"પણ....પણ...! આતો ઓછાં પડશે...!" લાવણ્યા વિચારવા લાગી. થોડું વિચારી લાવણ્યાએ પૈસાં પાછાં એજ પર્સમાં મૂક્યા અને પર્સ પોતાની સાથે લઈને તે પાછી નીચે ડ્રૉઇંગ રૂમમાં આવી.
"મમ્મી.....!?" ડ્રૉઇંગરૂમનાં સોફાં જોડે ઊભી રહી લાવણ્યા આમતેમ જોતી-જોતી ઊંચા સ્વરમાં બોલવાં લાગી "મમ્મી ક્યાંછે તું....!?"
"અહીંયા છું....! પાછળ ચોકડીમાં....!" સુભદ્રાબેને મોટેથી બૂમ પાડીને પ્રતીભાવ આપ્યો.
લાવણ્યા દોડાદોડ સીધી કિચનમાં પ્રવેશીને ઘરનાં પાછળનાં ભાગમાં આવી ગઈ. તેનાં મમ્મી સુભદ્રાબેન પાછળનાં ઓટલે બનેલી ચોકડીમાં વાસણ ઘસી રહ્યાં હતાં.
"કેમ....? તું વાસણ ઘસેછે....!?" લાવણ્યાએ થોડું નવાઈપૂર્વક પૂછ્યું "કામવાળાં આન્ટી નથી આયાં....!?"
"નાં....! બે-ત્રણ દિવસ નઇ આવે....!" સુભદ્રાબેન બોલ્યાં અને પાછાં વાસણ ઘસવાં લાગ્યાં.
"મમ્મી....!" લાવણ્યા કચવાતી-કચવાતી બોલી "મારે થોડાં પૈસાં જોઈએ છે...!"
"મને હતુંજ....!" સુભદ્રાબેને તેની સામે જોયું "કે નવરાત્રિ આવી ગઈ ને તે હજી સુધી પૈસાં કેમ નાં માંગ્યા....!?"
લાવણ્યા સંકોચપૂર્વક તેમની સામે જોઈ રહી.
"બોલ....! કેટલાં જોઈએ છે....!?"
"અ....આઠેક હજાર....!" લાવણ્યા ફરી એજરીતે સંકોચપૂર્વક બોલી.
"એટલાંમાં બધુ આવી જશે...!?" સુભદ્રાબેન હાથ ધોઈને ઊભાં થવાં લાગ્યાં "ચણિયાચોલી...પાર્લર....! બધુ પતી ગયું....!?"
હવે તે ચાલતાં-ચાલતાં કિચનમાં જવાં લાગ્યાં. લાવણ્યા તેમની પાછળ-પાછળ જવાં લાગી.
"હું મેનેજ કરી લઇશ મમ્મી....!" લાવણ્યા બોલી.
"અને તું જે આટલી બધી ચણિયાચોલી લાવી છું...!?" સુભદ્રાબેન હવે ડ્રૉઇંગ રૂમમાં આવી ગયાં અને સોફાંમાં મૂકેલી બધી ચણિયાચોલીની બેગ્સ સામે જોતાં-જોતાં કહ્યું "આ બધી તારી છે...!?"
"અ....! નાં...નાં.. મમ્મી....! એતો બધી ત્રિશા, કામ્યા અને અંકિતાની છે...! ફિટિંગ કરાવવાં આપવાની છે ...એ....એટ્લે હું જોડે લાવી છું...!" લાવણ્યા જે મનમાં આવે તે જુઠ્ઠું બોલી જવાં લાગી.
"હમ્મ....! મને લાગ્યુંજ કે આટલી બધી તારી નાં હોય...!" સુભદ્રાબેન હવે ડ્રૉઇંગરૂમની જમણી બાજુ અને કિચનની સામે તેમનાં બેડરૂમ તરફ જવાં લાગ્યાં. લાવણ્યા પાછી તેમની જોડે-જોડે ચાલવાં લાગી.
બેડરૂમમાં આવીને તેમણે વોર્ડરોબમાંથી એક ખાનાંમાંથી પૈસાં કાઢીને ગણવાં માંડ્યાં.
"આ લે....! બાર હજાર....!" સુભદ્રાબેને પૈસાં ગણીને લાવણ્યાની સામે ધરતાં કહ્યું.
"પણ...પણ...મારે આઠજ જોઈએ છે...!" લાવણ્યા કચવાતાં જીવે બોલી.
"અરે રાખ....!" સુભદ્રાબેને લાવણ્યાની હથેળીમાં પૈસાં દબાવ્યાં "સિદ્ધાર્થ માટે કઇંક ગિફ્ટ લઈ લેજે....!" તેમણે આંખો સહેજ મોટી કરીને કીધું.
લાવણ્યાની આંખ ભીંજાઇ ગઈ અને તે સુભદ્રાબેનની સામે જોઈ રહી.
"એક કામ કરજે....! ગોલ્ડન જરીવાળો બ્લેક કલરનો કુરતો લઈ લેજે...! એ ગોરો છેને....! એને મસ્ત લાગશે....!" સુભદ્રાબેને લાવણ્યાનાં ગાલ ઉપર વ્હાલથી ટપલી મારીને કહ્યું. ઈમોશનલ થઈ ગયેલી લાવણ્યા રડી પડી અને સુભદ્રાબેનને વળગી પડી ડૂસકાં ભરવાં લાગી.
"અરે ....!? શું થયું તને....!?" સુભદ્રાબેન તેની પીઠ પસવારતાં બોલ્યાં.
"તું વર્લ્ડની બેસ્ટ મમ્મી છે....!" લાવણ્યા એજરીતે વળગી રહીને ભીંજાયેલાં સ્વરમાં બોલી.
રડી રહેલી લાવણ્યાને છેવટે થોડીવાર પછી સુભદ્રાબેને શાંત કરાવી. શાંત થયાં પછી લાવણ્યા ફટાફટ તેનું મોઢું વગેરે ધોઈ ફ્રેશ થઈ. કપડાં બદલીને લાવણ્યા હવે એક્ટિવાં ઉપર લૉ ગાર્ડન તરફ જવાં પાછી નીકળી. વિશાલનાં પૈસે ખરીદેલી ચણિયાચોલી અને તેની એક્સેસરીઝ પણ તે સાથે લઈ લીધી.
ઘરેથી નીકળી તેણીએ એક્ટિવાં સોસાયટીનાં નાકે ઊભું રાખ્યું અને જીન્સનાં પોકેટમાંથી પોતાનો ફોન કાઢીને તેણે વિશાલનો નંબર ડાયલ કર્યો.
"હાં...બોલ...! પતી ગઈ તારી શોપિંગ...!?" વિશાલે ફોન ઉપાડતાંજ કહ્યું "પૈસાં ખૂટ્યાંતો ન'તાંને ....!?"
"ક્યાં છે તું....!?" વિશાલની વાતને ઇગનોર કરીને લાવણ્યાએ સીધું પૂછી લીધું.
"મણિનગર....! મારાં ફ્રેન્ડ્સ જોડે ચ્હા પીવાં બેઠો છું...!?"
"ખેતલાપા મલને....!" લાવણ્યાએ કોઈપણ જાતનાં હાવભાવ વીનાં કહ્યું.
"અત્યારે....!?" વિશાલે ચોકીને તેનાં કાંડે બાંધેલી સ્માર્ટવૉચ સામે જોયું "લાવણ્યા....! રાતનાં સવાં નવ થયાં છે....!"
"તો શું થઈ ગયું...!?" લાવણ્યા ફરી એજરીતે બોલી.
"અરે પણ એવું તો શું કામ છે..!?" વિશાલ હજીપણ ચોંકેલો હતો.
"એ તું આવ...! પછી કઉ....!" લાવણ્યા શાંતિથી બોલી.
"હાં...પણ મારે દોઢેક કલ્લાક જેટલું થશે....!" વિશાલ બોલ્યો "મારે ઘરે જવું પડશે....! થોડું નાનું કામ છે...!"
"કઈં વાંધો નઇ....!" લાવણ્યા ફરીવાર કોઈપણ હાવભાવ વિનાં શાંતિથી બોલી "દોઢ કલ્લાક એટ્લે લગભગ પોણા અગિયારને...!?"
"હાં...લગભગ....!"
"હમ્મ....! તું આવ....! હું અગિયાર વાગે ખેતલાપા પહોંચી જઈશ...!"
"એવું તો શું...!"
"બાય....!" વિશાલની વાત પૂરી થાય એ પહેલાંજ લાવણ્યાએ "બાય" કહીને ફોન કટ કરી દીધો.
એક્ટિવાંનો સેલ મારી લાવણ્યાએ હવે એક્ટિવાં લૉ ગાર્ડન મારી મૂકી.
----
"અંકલ જલ્દી પેક કરોને.....!" લાવણ્યા પાછી લૉગાર્ડનનાં એજ ચણિયાચોલી માર્કેટમાં આવી ગઈ હતી અને વિશાલનાં પૈસે લીધેલી ચણિયાચોલી અને એક્સેસરીઝ પાછી આપી દીધી હતી અને તેનાં બધાં પૈસાં પણ પાછાં લઈ લીધાં હતાં.
તેની પાસે બચેલાં પૈસાં અને તેની મમ્મીએ આપેલાં પૈસાંમાંથી લાવણ્યાએ ચારેક લૉ વેઇસ્ટ ચણિયાચોલી અને તેને મેચિંગ એક્સેસરીઝ પણ લઈ લીધી હતી. ખર્ચો ઘટાડવાં લાવણ્યાએ દરેક ચણિયાચોલી થોડાં ઓછાં ભાવની તેમજ શક્ય હોય એટલી સિમ્પલજ લીધી હતી. આમ કુલ મળીને લાવણ્યાએ લગભગ અગિયારેક હજારમાં બધી શોપિંગ પતાવી દીધી હતી.
"હજી આઠેક હજાર બચ્યાં છે...!" લાવણ્યા પોતાનાં મનમાં પૈસાંની ગણતરી કરી રહી હતી. પોતાની પાસે બચાવેલાં સાતેક હજાર અને તેની મમ્મીએ આપેલાં બારેક હજાર એમ કુલ ઓગણીસ હજારમાંથી લાવણ્યા અગિયારેક હજાર ખર્ચી ચૂકી હતી.
"એટલાંમાંથી સિદ્ધાર્થ માટે કુર્તો લઈ લઇશ...!" લાવણ્યા મનમાં બબડી.
"અરે બેન....!" વિચારોમાં ખોવાયેલી લાવણ્યાને ચણિયાચોલીનાં સ્ટૉલવાળાં ભાઈએ બોલાવી "એક્સેસરીઝમાં બસ આટલુંજ....!?"
"હાં....હાં....! આટલુંજ....!" લાવણ્યા બોલી પછી મનમાં બબડી "એમપણ.....! એને બહુ ભપકો નથી ગમતો....! સિમ્પલજ ગમેછે....!"
"આલો.....! બધું પેક થઈ ગયું...!" સ્ટૉલવાળાંએ ત્રણ મોટી પ્લાસ્ટિક બેગમાં બધું ભરીને લાવણ્યા સામે બેગ્સ ધરી.
"બધું આવી ગ્યુંને અંકલ....!?" લાવણ્યા વારાફરતી બધી બેગ ખોલી-ખોલીને ચેક કરવાં લાગી.
"હાં....હાં....! આવી ગ્યું બેન....!"
બધી વસ્તુઓ બરાબર છે એ ચેક કરીને લાવણ્યાએ પેમેન્ટ કરી દીધું અને બધી બેગ્સ લઈને ચાલતી-ચાલતી પોતાનાં એક્ટિવાં તરફ આવી ગઈ. સવારની જેમજ નવરાત્રિને લીધે એક્ટિવાં થોડે દૂર પાર્ક કરવું પડ્યું હતું. નવરાત્રિની આગલી રાત હોવાથી બજારમાં ભીડ પણ વધુ હતી.
એક્ટિવાંનાં આગળનાં ભાગે બધી બેગ્સ ભરાવીને લાવણ્યા એક્ટિવાં ઉપર બેઠી અને પોતાનો મોબાઇલ કાઢી ટાઇમ જોયો.
"દસ પંચાવન...!" લાવણ્યાએ મોબાઇલમાં જોયું "બાપરે બઉ લેટ થઈ ગયું...!" મોબાઇલ જીન્સનાં પોકેટમાં પાછો મૂકીએ લાવણ્યાએ એક્ટિવાંનો સેલ માર્યો અને એસ.જી. હાઇવે ખેતલાપા જવા ઉપડી.
-----
"એવુંતો શું અર્જન્ટ આવી ગયું કે તે મને અત્યારેજ બોલાઈ લીધો...!?" લાવણ્યા હજી જસ્ટ ખેતલાપા પહોંચી હતી અને વિશાલ બોલી પડ્યો.
લાવણ્યા કઈંપણ બોલ્યાં વગર એક્ટિવાંને સાઈડ સ્ટેન્ડ કરી અને ઉતરી.
"ઓહો....! યેલ્લો ટી-શર્ટ....!" વિશાલ લાવણ્યાની ટી-શર્ટ જોઈને બોલ્યો "મસ્ત લાગે છે હોં.....!"
લાવણ્યાએ વિશાલની વાતને અવગણી અને એક્ટિવાની ડેકી ખોલી તેમાંથી તેનું હેન્ડબેગ કાઢ્યું. હેન્ડબેગની ચેઇન ખોલીને લાવણ્યાએ તેમાંથી એક પ્લાસ્ટિકની નાની કોથળી કાઢી. હેન્ડબેગ પાછું ડેકીમાં મૂકી તેણે ડેકી બંધ કરી અને વિશાલ તરફ ફરી.
"આ લે....!" લાવણ્યાએ તે પ્લાસ્ટિકની કોથળી વિશાલ સામે ધરતાં કહ્યું.
"શું છે આ....!?" વિશાલે અચરજ પામીને કોથળી તેનાં હાથમાં લીધી.
"તારાં પૈસાં છે....!" લાવણ્યા ઠંડા સ્વરમાં બોલી "ચાલીસ હજાર....!"
"હેં....!" વિશાલે ચોંકીને થેલીમાં જોયું અને પછી લાવણ્યા સામે જોયું "તે તારી શોપિંગ ના કરી....!?"
લાવણ્યાની આંખ ભીંજાઇ ગઈ અને તેણે આડું જોઈ લીધું. વિશાલ તેની સામે પ્રશ્નભાવે તેની ભ્રમરો ઊંચી કરીને જોઈ રહ્યો. થોડીવાર સુધી લાવણ્યા કઈં ના બોલી.
"મેં એને હર્ટ કર્યો.....!" લાવણ્યા છેવટે બોલી અને રડવાં લાગી "મેં ....મેં....એને બઉ હર્ટ કર્યો....!"
" શું વાત કરે છે તું....?" વિશાલ હવે વધુ મૂંઝાયો "કોને હર્ટ કર્યો તે....!?"
"મેં....હ..હર્ટ કર્યો એને....!" રડી રહેલી લાવણ્યા એજ વાક્ય ફરીવાર બબડી.
"અરે યાર....તું ...તું રડે છે શું કામ....!" વિશાલે ચિંતાતુર સ્વરમાં પૂછ્યું "મને કે'તો ખરાં શું થયું...!?"
"તું આઘો ખસ....! મને ટચના કર....!" વિશાલ રડી રહેલી લાવણ્યાનાં ખભે હાથ મૂકવાં જતો હતો ત્યાંજ લાવણ્યા બોલી પડી.
"અરે શું થયું....!? તું આવું બિહેવ કેમ કરે છે યાર...!?" વિશાલ હજીપણ મૂંઝાયેલો હતો. હવે તે પણ ઈમોશનલ થઈ ગયો.
"ત....તારા... લીધે મેં....મેં સિદ્ધાર્થને હર્ટ કર્યો....!" લાવણ્યા ડૂસકાં લેતી-લેતી બોલી "મેં....એને..એને હર્ટ કર્યો....!"
"શું...!? મારાં લીધે એટ્લે...!?" વિશાલ હવે વધુ મૂંઝાયો "મેં શું કર્યું...!? લાવણ્યા તું પેલ્લાં રડવાનું બંધ કર અને મને સરખું કે'ને શું થયું...!?"
"આઘો ખસને....!" વિશાલે ફરીવાર તેનાં ખભે સ્પર્શ કરવાં જતાં લાવણ્યા અકળાઇ અને રડતી-રડતી બોલી "તને....તને....સમજાતું કેમ નથી....! મને...મને ટચનાં કર....!"
"હાં...! સારું...બસ....!" વિશાલે તેનાં બંને હાથ સરૈંડરની મુદ્રામાં ઊંચા કર્યા "તું શાંતથા પેલ્લાં...! શાંતથા...! હમ્મ...!"
ખાસો પ્રયત્ન કર્યાબાદ લાવણ્યા છેવટે ધીરે-ધીરે શાંત થઈ.
"હવે મને કે'....! શું થયું....!?" લાવણ્યા શાંત થયાં પછી વિશાલે પ્રેમથી પૂછ્યું. તેણે લાવણ્યાને સ્પર્શ કરવાનું ટાળ્યું.
શાંત થવાં છતાંપણ લાવણ્યાને હજી કોઈ-કોઈવાર ડૂસકાં આવી જતાં હતાં. ડૂસકાં લેતી-લેતી લાવણ્યાએ છેવટે બધી વાત કહેવાની શરૂ કરી.
----
"આમાં સિદ્ધાર્થનો કોઈજ વાંક નથી....!" લાવણ્યાની આખી વાત સાંભળીને વિશાલ મૃદુ સ્વરમાં બોલ્યો "હું હોઉં તો મને પણ નાજ ગમ્યું હોત....!"
લાવણ્યા આડું જોઈને ડૂસકાં લઈ રહી હતી. તેની આંખો હજીપણ ભીંજાયેલી હતી.
"તારે એને નહોતું કે'વાનું કે તે મારી જોડેથી પૈસાં લીધાં....!" થોડીવાર પછી વિશાલ આગળ બોલ્યો "આ તો મારાં તરફથી તને ગિફ્ટ....!"
"હવે આપણે નઇ મળીએ...!" લાવણ્યાએ વિશાલની વાત વચ્ચે કાપતાં દ્રઢ અને સખત સ્વરમાં કહ્યું "કોઈ દિવસ નઇ....!"
"what.....!?" વિશાલ ચોંકી ગયો અને તેની આંખો તરતજ ભીંજાઇ ગઈ "લાવણ્યા પણ....!"
"મેં કીધુંને .....!" લાવણ્યા ફરીવાર વચ્ચે બોલી. તેની આંખો પણ હવે ભીંજાઇ ગઈ અને તેનો સ્વર કાંપવા લાગ્યો "હું....હું...એને કોઈપણ છોકરાં માટે હર્ટ નઇ કરું....! કોઈપણ છોકરાં માટે નઇ....!"
"લાવણ્યા...!"
"એજ મારાં માટે બધું છે...! અને બીજાં કોઈપણ છોકરાં માટે હું એને હર્ટ નઇ કરું....!" લાવણ્યા બોલી.
"પણ લાવણ્યા....! મારી ફીલિંગનું....!"
"તારી ફીલિંગ હું જાણુંછું....!" લાવણ્યા વધું એકવાર વચ્ચે બોલી "પણ એ નઇ જાણતો....! અને હું એને હર્ટ નઇ થવાં દઉં....! મારાંથી દૂર રે'જે.....! આપડી ફ્રેન્ડશીપ અહીં સુધીજ હતી...!"
"લાવણ્યા...પણ....!"
"બાય વિશાલ....!" લાવણ્યાએ તેની આંખમાં આવી ગયેલાં આંસુ લૂંછયાં અને પાછી ફરી એક્ટિવાંની સીટ ઉપર બેસી ગઈ.
"લાવણ્યા....!" વિશાલ લાવણ્યાનાં એક્ટિવાંની સ્ટિયરિંગ ઉપર હાથ મૂકી તેને રોકવાં લાગ્યો "પ્લીઝ યાર.....! આ...આ રીતે આપડી ફ્રેન્ડશીપ ના તોડ....! આવું ના કર યાર....!"
"વિશાલ....! જવાદે મને...!" લાવણ્યા રડમસ સ્વરમાં તેની સામે જોયાં વિનાં બોલી અને એક્ટિવાંનો સેલ માર્યો "તેજ કીધુંને કે જો તું હોત....! તો તને પણ હર્ટ થાત....!" હવે લાવણ્યાએ વિશાલની સામે જોયું "તો પછી મારી ફીલિંગ સમજ....! હું એને હર્ટ નઇ કરવાં માંગતી....!"
"લાવણ્યા પ્લીઝ....!"
"તને ખબર છે.....! એ વાત પણ નઇ કરતો મારી જોડે....!" લાવણ્યા છેવટે રડી પડી અને ડૂસકાં લેતી-લેતી નાનાં બાળકની જેમ તેની બંને હથેળીઓ વડે તેની આંખો લૂંછવાં લાગી "મારો....ફોન..ફોન...ફોન પણ નઇ ઉપાડતો....! કેવીરીતે મનાવું એને...!?"
"I'm sorry લાવણ્યા....!" વિશાલે તેનાં હાથ તેનાં ચેહરાં તરફ લંબાવ્યાં પછી લાવણ્યાની વાત યાદ આવતાં પાછાં ખેંચી લીધાં "મારેજ સમજવું જોઈતું'તું....! કે એને નઇ ગમે....!તું....તું.. ચિંતા નાકર ....!" વિશાલ પણ હવે ઈમોશનલ સ્વરમાં બોલ્યો "હું એને ફોન કરીને બધું સાચું કઈ દઇશ....!
"તું એવું કઇં નાં કરતો....!" લાવણ્યાએ તેનો સ્વર માંડ કઠોર કરતાં કહ્યું "હુંજ એને બધું સાચું કઇશ....!તું વચ્ચે નાં પડતો....!"
"લાવણ્યા....!"
"અને આજ પછી મારી અને તારી વચ્ચે કોઈજાતની ફ્રેન્ડશીપ પણ નથી....! કે પછી કોઈજ રિલેશન નથી....!" લાવણ્યા ફરીવાર તેનો સ્વર કઠોર કરતાં બોલી "હવે મને કોઈ દિવસ ફોન કે મેસેજ નાં કરતો...! કોલેજમાં મારી સામું પણ નઇ જોતો....! હું જાણુંછું.....! તને હર્ટ થાય છે....!" લાવણ્યાએ ફરીવાર વિશાલની સામે ભીની આંખે જોયું " તું હર્ટ થઈશ એ મને ચાલશે....! પણ સિડને હું ક્યારેય હર્ટ નઇ થવાં દઉં....! કોઈના લીધે નઇ.....! ક્યારેય નઇ...!"
બંને થોડીવાર ભીંજાયેલી આંખે એકબીજાં સામે જોઈ રહ્યાં.
"બાય વિશાલ....!" લાવણ્યાએ છેવટે ભીનાં સ્વરમાં કહ્યું "હમેશાં માટે...!"
"લાવણ્યા....!" વિશાલ કઇં બોલે એ પહેલાંજ લાવણ્યાએ એક્ટિવાંને રેસ આપી દીધી અને ચલાવી દીધું. વિશાલ ત્યાંજ ઊભો-ઊભો ભીંજાયેલી આંખે એક્ટિવાં ઉપર જઈ રહેલી લાવણ્યાની પીઠ ઉપર તાકી રહ્યો.
એક્ટિવાં ચલાવી રહેલી લાવણ્યા રડી રહી હતી. તેણે સાઇડ મિરરમાં દેખાઈ રહેલાં વિશાલનાં પ્રતિબીબને દૂર જઈ રહેલું જોયું. એ હજી ત્યાંજ ઊભો હતો. લાવણ્યાએ છેવટે નજર ફેરવી સામે જોઈ એક્ટિવાં ચલાવવાં માંડ્યુ અને સેટેલાઈટ રોડ જવાં માટે લાવણ્યાએ એસ.જી.હાઇવેથી ડાબી બાજુ ટર્ન લઈ લીધો.
----
"હજીપણ ફોન નઇ ઉઠાવતો આ છોકરો....!" પોતાનો મોબાઇલ એનાં કાને માંડી રાખી લાવણ્યા એકલી-એકલી બબડી. સિદ્ધાર્થને તે ફરીવાર ત્રણ-ચાર વખત ફોન ટ્રાય કરી ચૂકી હતી. છતાંપણ સિદ્ધાર્થ ફોન નહોતો ઉઠાવી રહ્યો. લાવણ્યાનો જીવ હજીપણ એજરીતે અદ્ધર થયેલો હતો. અધિરી થઈ ગયેલી લાવણ્યાની આંખો હવે ભીંજાઇ ગઈ. તેણે વધુ એકવાર સિદ્ધાર્થનો નંબર ડાયલ કર્યો.
"હાં બોલ...!" છેવટે સિદ્ધાર્થે ફોન ઉઠાવ્યો અને સહેજ ઠંડા સ્વરમાં બોલ્યો.
"સિડ....! સિડ....સિડ...! તું...ફોન..ફોન કેમ નઇ ઉઠાવતો....!" સિદ્ધાર્થે ફોન રિસીવ કરી લેતાં લાવણ્યા ખુશ થઈને અધિર્યાં સ્વરમાં બોલી પડી "હું..હું....ક્યારની ફોન કરુંછું જાન....! આવું શું કરવાં કરેછે....!? મને....મને એક...એકવાર...મ....મારી વાતતો સાંભળ....!"
"હાં...બોલ....! સાંભળું છું...!" સિદ્ધાર્થ હજીપણ એવાજ ઠંડા સૂરમાં બોલ્યો. લાવણ્યા તેનાં સ્વરમાં રહેલી નારાજગીનાં ભાવ પારખી ગઈ.
"મેં....મેં તને બઉ હર્ટ કર્યોને....!?" લાવણ્યા હવે માંડ બોલી રહી હતી "મને...મને માફ કરીદેને....! પ્લીઝ જાન....!"
"ઇટ્સ ઓકે લાવણ્યા.....! છોડ હવે એ વાતને....!" સિદ્ધાર્થ હવે વધુ નીરસ સ્વરમાં બોલ્યો.
"આવું કેમ બોલે છે....!?" લાવણ્યા સિદ્ધાર્થનાં સ્વરનાં એ ભાવને પણ પારખી ગઈ "સરખી વાતતો કર....! તું...તું....નીચે આવીશ....!? હું...હું....તારાં ફ્લેટનાં ગેટનાં ઢ....ઢાળ સામેજ ઊભી છું....!"
"what.....!?" ફોન ઉપર હવે સિદ્ધાર્થના ચોંકવાનો સ્વર સંભળાયો "તું નીચે શું કરે છે...!?"
"ત...તને....મલવું'તું......!" લાવણ્યા હવે ડૂસકાં લેતી-લેતી માંડ બોલી રહી હતી "તારાં મામા ઘરે હશેને.....! તો તો....! એ...એ...મને અંદર નઇ ઘૂસવાંદે....! ત....તું આવને નીચે....!પ્લીઝ જાન"
"લાવણ્યા......!? ઉપર જોતો.....!" સિદ્ધાર્થે સામે છેડેથી કહ્યું અને લાવણ્યાએ ઉપર જોયું.
"સિડ....!" છઠ્ઠામાળની બાલ્કનીમાં લાવણ્યાને સિદ્ધાર્થ દેખાયો.
"સિડ.....! બેબી....!" ભીંજાયેલી આંખે લાવણ્યાએ ઉપર જોઈ રહી તેની તરફ હાથ લંબાવ્યો અને નાનાં બાળકની જેમ રડી પડી "ન....નીચે આવને પ્લીઝ....!"
"આયો....! પાંચ મિનિટમાં....! હમ્મ....!" સિદ્ધાર્થે એટલું કહીને ફોન કટ કર્યો અને બાલ્કનીમાંથી પાછો તેનાં ઘરમાં ગયો. લાવણ્યા હવે એક્ટિવા ઉપરથી ઉતરીને ત્યાંજ આજુબાજુ બેચેનીપૂર્વક આંટા મારવાં લાગી. લાવણ્યાએ તેનું એક્ટિવા સિદ્ધાર્થનાં ફ્લેટની સામેનાં ફ્લેટનાં કમ્પાઉન્ડની વૉલ નજીક ઊભું રાખ્યું હતું.
રાતનાં લગભગ સાડા અગિયાર થયાં હોવાથી સિદ્ધાર્થનાં ફ્લેટનાં કમ્પાઉન્ડનો લોખંડનો ગેટ બંધ હતો. લાવણ્યા ઉચાટભર્યા જીવે એ બંધ ગેટ ખૂલે એની રાહ જોઈ રહી.
"ખટાક......!" એક હળવાં અવાજ સાથે લોખંડનો ગેટ ખૂલ્યો. લાવણ્યાએ એ બાજુ જોયું. નેવી બ્લ્યુ હુડી અને ખાખી કાર્ગો ટ્રેક પહેરીને સિદ્ધાર્થ ગેટનો ઢાળ ઉતરીને તેની તરફ આવી રહ્યો હતો.
લાવણ્યા ભીંજાયેલી આંખે અને મુગ્ધભાવે સિદ્ધાર્થને પોતાની તરફ આવતો જોઈ રહી. દરવખતની જેમ સિદ્ધાર્થ આજેપણ તેને એટલોજ સોહામણો લાગી રહ્યો હતો.
"સિડ.....!" લાવણ્યા ભાંગી પડી અને તરતજ સિદ્ધાર્થ તરફ દોડીને તેને વળગી પડી "સિડ....! સિડ....! આવું...આવું કોઈ કરે....!? તું તો ફોન પણ નઇ ઉપાડતો....! વાત પણ નઇ કરતો...!"
સિદ્ધાર્થને જોઈને લાવણ્યા રઘવાઈ થઈને બબડવાં લાગી.
"હું.....હું....! કેવીરીતે તને મનાવું....!? મેં.... ક...ક..કેટલાં ફોન કર્યા....!"
"લાવણ્યા....! લાવણ્યા....!" સિદ્ધાર્થ તેનાં બંને હાથમાં લાવણ્યાનું મોઢું પકડીને તેને શાંત કરાવવાં લાગ્યો "મારી વાત સાંભળ....!"
"સિડ....સિડ...! I'm sorry.....! I'm so sorry.....!" લાવણ્યા હજીપણ બબડાટ કરી રહી હતી "મેં ત..તને બઉ હર્ટ કર્યોને....! હું....હું...સાચું કઉં છું...! મને એવું નહોતી ખ...ખબર ...ક..કે તું હર્ટ થઈશ....!"
"લાવણ્યા....! ઇટ્સ ઓકે...! તું પેલ્લાં શાંતથા...!"
"મેં....! મેં બધી ચણિયાચોલી પાછી આપી દીધી....! અને અને....! એનાં બધાં પૈસાં પણ વિશાલને પાછાં આપી દીધાં...! હું...હું સાચું કઉં છું....! બધી એક્સેસરીઝ.....! એ પણ પાછી આપી દીધી....!"
"હાં સારું લવ...! તું શાંતથા.....!" સિદ્ધાર્થે ફરીવાર લાવણ્યાને શાંત કરાવવાનો પ્રયન્ત કર્યો.
"હું.....હું.....બીજી ચ...ચણિયાચોલી લઈ આવી....!" લાવણ્યા હજીપણ બબડાટ કરી રહી હતી "આહિયાં આય....! જો હું તને બતાડું.....!" એટલું કહીને લાવણ્યા સિદ્ધાર્થનો હાથ પકડીને તેને પોતાની જોડે ખેંચીને તેનાં એક્ટિવાં તરફ લઈ જવાં લાગી.
"ઇટ્સ ઓકે લવ....! મારી વાતતો સાંભળ....!" સિદ્ધાર્થ બોલી રહ્યો જોકે લાવણ્યા અટક્યાં વગર તેને એક્ટિવાં જોડે લઈ આવી.
"જો...જો....!" લાવણ્યા એક્ટિવાના આગળના ભાગે હૂકમાં ભરાવેલી એક બેગમાંથી ચણિયાચોલી કાઢવાં લાગી.
"અરે....! ચાલશે...! તારે સરપ્રાઇઝ રાખવી'તીને.....! તો રે'વાદે....!"
"નાં....! નાં... તું જોને....! બધી મ.....મારાં પૈસાંથી લીધી છે....!" લાવણ્યાનાં માથે હવે પરસેવો વળવાં માંડ્યો "થોડાં પૈસાં મેં બચાવ્યાં'તા અને થ....થ...થોડાં મ...મમ્મીએ આપ્યાં.....!" લાવણ્યાનાં મોઢાંમાં હવે લાળ વળવાં લાગી "હું સાચું કઉંછું સિડ....! વ...વિશાલનાં પૈસાંથી નઇ લીધું આ બધું....!"
"બસ કર લવ....! તું શાંત થઈજા હવે....!" સિદ્ધાર્થની આંખ ભીંજાઇ જતાં તેણે લાવણ્યાને આલિંગનમાં જકડી લીધી.
"હું....હું....એની જોડે ...એની જોડે કોઈ દિવસ નઇ બોલું....! આઈ પ્રોમિસ જાન....!" લાવણ્યા હજીપણ એજરીતે નાનાં બાળકની જેમ રઘવાયાં સ્વરમાં બોલી રહી હતી.
"પ્લીઝ લવ......! શાંતથા હવે....!" સિદ્ધાર્થે તેનું કપાળ લાવણ્યાનાં કપાળે અડાડ્યું. સિદ્ધાર્થે હવે તેનાં બંને હાથવડે વ્હાલથી લાવણ્યાનાં કપાળ ઉપર બાઝેલો પરસેવો લૂંછયો.
" તું મને બેબી-બેબી કે'છે.....! પણ બેબી જેવીતો તું છે....!" સિદ્ધાર્થ ભીંજાયેલી આંખે તેની સામે જોઈને બોલ્યો "રાતનાં બાર વાગ્યે તું અંહિયાં એકલી આવી ગઈ....!?"
"તો....તો શું કરું હું....!" લાવણ્યા સહેજ નારાજ સૂરમાં ડૂસકાં લેતી-લેતી બોલી "તું તો મારો ફોન પણ ન'તો ઉપાડતો....! વ....વાત પણ ન'તો કરતો....!"
"સોરી.....!” સિદ્ધાર્થ ધીમેથી બોલ્યો.
“શું સોરી....!?” લાવણ્યા હજી વધુ નારાજ સ્વરમાં બોલી “તુંજ નાનાં બેબી જેવો છે....! નાનાં બેબી હોયને.... એજ આવીરીતે નારાજ થાય....! ફોન પણ ના ઉપાડે અને વાત પણ ના કરે....! આવું કોઈ કરે...!?”
“સોરી.....!” સિદ્ધાર્થ ફરીવાર એજરીતે ધીરેથી બોલ્યો.
“સિડ.....!” લાવણ્યાએ ભીંજાયેલી આંખે સિદ્ધાર્થની આંખોમાં જોયું “આવું નારાજ ના થતો હવે કોઈ દિવસ....!” લાવણ્યાની આંખમાંથી હવે આંસુઓની ધાર વહીને નીકળવાં લાગી.
“વાત પણ નઈ કરવાની....! ફોન પણ નઈ ઉપાડવાનો....!” લાવણ્યા હવે વધુ ડૂસકાં લઈને રડવાં લાગી “મારો.....મારો....જ....જીવ ગળામાં આવી ગ્યો’તો....! ખબર છે તને....!?”
“I’m sorry લવ....!” સિદ્ધાર્થે લાવણ્યાનાં કપાળે હળવું ચુંબન કર્યું અને તેને આલિંગનમાં જકડી લઈ તેની પીઠ પસવારવાં લાગ્યો.
“I’m sorry....!” સિદ્ધાર્થ ફરીવાર ધીરેથી બોલ્યો “હવે આવું કદી નઇ કરું બસ....!”
થોડીવાર સુધી સિદ્ધાર્થ લાવણ્યાને એજરીતે આલિંગનમાં વળગીને ઊભો રહ્યો. લાવણ્યાએ રડીને પોતાનાં મન અને હ્રદયનો ભાર હળવો કરી લીધો.
ક્યારેક-ક્યારેક પડી જતાં વરસાદને લીધે શિયાળાનો પવન હવે વધું ઠંડો થઈને વાઇ રહ્યો હતો. ચોમાસું અને શિયાળાની એ બેવડી ઠંડી ઋતુંમાં સિદ્ધાર્થના કસાયેલાં શરીરની ઉષ્મા હવે લાવણ્યાનાં શરીરને ધીરે-ધીરે હૂંફ આપી રહી હતી.
થોડીવાર પછી તે છેવટે શાંત થઈ અને તેનાં હ્રદયમાં આવેલું લાગણીઓનું એ તોફાન પણ શાંત થઈ ગયું.
“સિડ....!” લાવણ્યાએ સિદ્ધાર્થની ચેસ્ટ ઉપર તેનાં હાથની હથેળી મૂકીને હળવેથી રબ કરી અને તેની સામે પ્રેમથી જોઈને બોલી “મેં.... ત....તને બઉં હર્ટ કર્યોને....!?”
સિદ્ધાર્થ કઈંપણ બોલ્યાં વગર તેની સામે ભીની આંખે જોઈ રહ્યો.
“મ....મને માફ કરીદેને પ્લીઝ.....!” લાવણ્યા આજીજીભર્યા સ્વરમાં બોલી “હું.....હું હવે એવું કોઈ દિવસ નઇ કરું .....! તને કોઈદિવસ હર્ટ નઇ કરું....! આઇ પ્રોમિસ....! હું નઇ કરું સાચે.....!” લાવણ્યાએ નાનાં બાળકની જેમ તેનાં ગળે ચપટી ભરી સોગંધ ખાધાં.
“ઇટ્સ ઓકે લવ....!” સિદ્ધાર્થે ફરીવાર લાવણ્યાનો ચેહરો તેનાં બંને હાથવડે પ્રેમથી પકડ્યો “ભૂલીજા હવે એ વાતને.....! તું જેટલું યાદ કરીશ....! મને એટલું વધારે હર્ટ થશે....!”
“હાં....હાં....! સારું.......હવે યાદ નઈ કરાવું બસ....!” લાવણ્યા તેની ભીંજાયેલી આંખો લૂંછવાં માંડી. આંખો લૂંછીને તે હવે સિદ્ધાર્થ સામે પ્રેમથી જોઈ રહી.
“હવે....તું મારાંથી નારાજતો નઈને....!?” થોડીવાર સિદ્ધાર્થની સામે ભીંજાયેલી આંખે જોઈ રહ્યાં બાદ લાવણ્યાએ સિદ્ધાર્થના લાંબા વાળની લટોમાં હાથ ફેરવતાં કહ્યું.
“બિલકુલ નઈ.....!” સિદ્ધાર્થે શક્ય એટલાં નોર્મલ સ્વરમાં કહ્યું “તારી છેડતી, તારું ફ્લર્ટ....!” સિદ્ધાર્થે હવે લાવણ્યાને પોતાની સહેજ વધુ નજીક ખેંચી “અને તારી.....! આદત પડી ગઈછે હવે.....!”
સિદ્ધાર્થે જે રીતે શાંત અને પ્રેમાળ સ્વરમાં એ વાક્ય કહ્યું, એનાથી લાવણ્યાની બધી ચિંતા ઓગળી ગઈ અને તેનાં ચેહરાં ઉપર લાલી પથરાઈ ગઈ.
“સિડ.....!” લાવણ્યાએ પણ હવે સિદ્ધાર્થના હોંઠ ઉપર તેની આંગળીઓ ફેરવતાં કહ્યું “ફરીવાર કે’ને....!”
“તારી આદત પડી ગઈછે લવ....!” સિદ્ધાર્થે લાવણ્યાને તેની કમરમાંથી પકડીને આલિંગનમાં જકડી લીધી. લાવણ્યા ધીરે-ધીરે સિદ્ધાર્થની બેક ઉપર તેનાં હાથ રબ કરવાં લાગી.
સિદ્ધાર્થે હવે દરવખતની જેમજ લાવણ્યાની ફરતે તેની પકડ વધુ કસી અને ઊંડા-ઊંડા શ્વાસ ભરવાં લાગ્યો. થોડીવાર સુધી બંને એજરીતે એકબીજાને વળગીને ઊભાં રહ્યાં. લાવણ્યા સિદ્ધાર્થના એ આલિંગનની ઉષ્મા માણી રહી.
“અરે હાં...!?તારે કઇંક વાત કરવી’તીને...!?”” લાવણ્યાને અચાનક યાદ આવ્યું અને તે મનમાં બબડી. સિદ્ધાર્થે હવે લાવણ્યાને પોતાનાં બાહુપાશમાં જકડીને સહેજ ઊંચી કરી લીધી. લાવણ્યાને હવે નવાઈ લાગી.
“સિડ.....! બેબી....!” લાવણ્યાએ હવે પ્રેમથી તેનાં ગાલ ઉપર હાથ મૂક્યો “તારે કઈંક કેવુંતુંને...!? બોલ શું હતું...!?”
“પછી......! શાંતિથી....!” સિદ્ધાર્થે લાવણ્યાને હળવેથી મુક્ત કરી “અત્યારે થોડું લેટ થઈ ગ્યું છે...! ચાલ હું તને ઘેર સુધી મુકવાં આવું...!”
“મને થોડીવાર તારી જોડે રે’વાંદેને.....!” લાવણ્યા આજીજીભર્યા સ્વરમાં બોલી “તું મારી ચિંતા શું કામ કરે છે....!? હું એકલી આવી’તી....! તો એકલી જતી પણ રઈશ....!”
“no ways....!” સિદ્ધાર્થ સહેજ કઠોર સ્વરમાં બોલ્યો “આટલી મોડી રાત્રે હું તને એકલી ના જવાં દઉં.....!”
“ઓહ સિડ....!” લાવણ્યા સિદ્ધાર્થની સામે જોઈ રહીને પ્રેમથી મનમાં બબડી “તું મારી આટલી ચિંતા કરેછે.....!?”
“તું ચિંતા ના કરને જાન....!” લાવણ્યા સિદ્ધાર્થના હોંઠ ઉપર હળવેથી આંગળી મૂકીને ફેરવતી બોલી “હું જતી રઈશ.....! એટલો ટાઈમ તું મારી જોડે વધુ સ્પેન્ડ કરને.....!”
“સારું કઈં વાંધો નઈ....!” સિદ્ધાર્થે હળવાં ઝટકાં સાથે લાવણ્યાને પાછી તેની કમરમાંથી પકડીને પોતાની તરફ ખેંચી “પછી કોલેજ નઈ આવું કાલે.....!”
“એવું ના ચાલે યાર કઈં....!” લાવણ્યા સહેજ ચિડાઈ “કાલથી નવરાત્રિ સ્ટાર્ટ થાય છે....! અને તે પ્રોમિસ કર્યું’તું કે નવરાત્રિ મારી જોડે સ્પેન્ડ કરીશ.....! તું....તું....એકેય રજા ના પાડતો હવે....!”
“બાર વાગી ગયાછે લવ....! નવરાત્રિ સ્ટાર્ટ થઈ ગઈ હવે....!” સિદ્ધાર્થ રમતિયાળ સ્મિત કરતાં બોલ્યો “અને તું જાણેતો છે.....! કે મને રાત્રે લેટ જાગવાની આદત નથી....! તું જેટલો મને જગાડીશ....! હું એટલો સવારે લેટ ઉઠીશ....! અને જો વધુ લેટ થયું.....! તો હું તો કોલેજ આવીશજ નઈ....!”
“તું....તું...! મને આરીતે ના છેડીશ હોં....!” લાવણ્યા હવે પાછી સહેજ ઈમોશનલ થઈ ગઈ.
“ઓકે...ઓકે લવ....સોરી...બસ....!”
“સિડ.....!” લાવણ્યાએ હવે સિદ્ધાર્થના ગાલ ઉપર હળવેથી હાથ મૂક્યો. તે હવે ડરથી ધ્રુજી રહી હતી “તું .....તું બરોડાં તો ન... નઈ જતો રે’ને......!?”
“કેમ.....!? બરોડાં શું કરવાં....!?” સિદ્ધાર્થે નવાઈપૂર્વક પૂછ્યું.
“તું....તું....મારાંથી હજી નારાજ હોયતો તો કદાચ.....! જતો પણ રઉ...!” લાવણ્યાએ ડરતાં-ડરતાં પૂછ્યું.
સિદ્ધાર્થ કઈંપણ બોલ્યાં વગર દયાભાવથી તેની સામે જોઈ રહ્યો. લાવણ્યા હવે ફરીવાર ઈમોશનલ થઈ ગઈ હતી.
“એવું ના કરતોને જાન.....!” લાવણ્યા રડમસ સ્વરમાં બોલી “હું....હું...નવરાત્રિની રાહ ક્યારની જોતી’તી ખબર છે તને....!?
“લવ......!” સિદ્ધાર્થે લાવણ્યાના ગાલ ઉપર પ્રેમથી હાથ મૂક્યો.
“રજા ના પાડતોને પ્લીઝ જાન....!” લાવણ્યાની આંખ હવે ભીંજાઇ ગઈ અને તેણે સિદ્ધાર્થના બંને હાથ પકડી લીધાં“મેં.....મેં સોરી તો કીધું.....! હું સાચે હવે એની જોડે નઈ બોલું.....! એની સામે પણ નઈ જોવું...!”
“લવ.....! તારું મૂડ આમ અચાનક કેમ બદલાઈ જાય છે....!?” સિદ્ધાર્થે લાવણ્યાનાં માથે વળેલો પરસેવો તેનાં હાથવડે લૂંછતાં ચિંતાતુર સ્વરમાં કહ્યું.
“સિડ....સિડ...! હું તને એક વાત કઉ....!?” લાવણ્યા બાળકની જેમ ડરતાં-ડરતાં બોલી “તું....ન...નારાજ નઈ થાયને....!?”
“બોલને લવ.....!”
“નાં....નાં....તું....પેલ્લાં પ્રોમિસ કર.....!”
“અચ્છા ઠીકછે.....! પ્રોમિસ....! હું નારાજ નઈ થઉ....! બસ.....!”
“વ....વિશાલ.....! વિશાલને મ....મારાં માટે ફીલિંગ્સ છે....! આઈ મીન લવ ફીલિંગ્સ.....!” લાવણ્યા ધ્રૂજતી-ધ્રૂજતી બોલી “અને....! અને એણે....એણે મારી છ.....છેડતી નહોતી કરી....!મેં.....જા...જાતેજ એને એવું કરવાં કીધું’તું.....!”
સિદ્ધાર્થ ફરીવાર દયામણું મોઢું કરીને લાવણ્યાને જોઈ રહ્યો.
“સિડ....તું....તો મ...મારી સામે એ વખતે જોતો પણ ન’તો....!” લાવણ્યાની આંખમાંથી ફરી આંસુની ધાર વહી “જ...જાણે મારૂ કોઈ અસ્તિત્વજ નાં હોય....! હું તારાં માટે કઈં નાં હોઉ.....!”
લાવણ્યાએ થોડું અટકીને તેની આંખો લૂંછી “હું તારાં માટે મહત્વહીન છું....! એ વાત મ....મારાંથી સહનજ નાં થઈ....! હું....હું....શું કરતી...!?”
....એટ્લે.....તારું અટેન્શન ગેઇન ક.....કરવાં......! મેં....! એવું...!” લાવણ્યા વધુ આગળ નાં બોલી શકી અને છેવટે ડૂસકાં લઈને રડી પડી.
સિદ્ધાર્થે તેને ફરીવાર આલિંગનમાં જકડી લીધી.
“ઇટ્સ ઓકે લવ....!” સિદ્ધાર્થે લાવણ્યાને શાંત કરાવવાં તેની પીઠ ઉપર હાથ ફેરવ્યો “હું જાણુંછું એ બધું....!”
“હેં....! તને....!”
“અંકિતાનો ફોન આવી ગયો’તો .....!” સિદ્ધાર્થે લાવણ્યાને વચ્ચે ટોકીને કહ્યું “હવે એ બધી પાસ્ટની વાતો ભૂલીજા....! હમ્મ....! જે થયું....! એને તું અને હું....! બદલી નઈ શકવાંનાં....!”
“તો....તો...તું મારાંથી નારાજ નઈ....!?” લાવણ્યાએ બાળકની જેમ ચેહરો બનાવીને પૂછ્યું.
“અમ્મ.....! થોડો...થોડો....!” સિદ્ધાર્થે હળવાં સ્મિત સાથે કહ્યું.
“તો....તો....! હું શું કરું....!?” લાવણ્યાએ પણ હવે સ્મિત કરતાં-કરતાં તેની આંખો લૂંછવા માંડી “ ત.....તને મનાવવાં માટે....!?”
“એક પ્રોમિસ કર....!?”
“હાં...હાં....! તું જે કે’ એ....!”
“કે કદીપણ એવું કોઈ કામ નઈ કરે....! લાઈક આવું “છેડતી” ટાઈપનું...!” સિદ્ધાર્થ પ્રેમથી લાવણ્યાની ગરદન ઉપર હાથ મૂકીને બોલ્યો “મને બઉ હર્ટ થશે લવ....!” .
“આઈ....આઈ...પ્રોમિસ...સિડ...! ત...તને હર્ટ થાય એવું કઈં નઈ કરું....! કદી નઈ...!” લાવણ્યા પ્રેમથી સિદ્ધાર્થનો હાથ પકડીને બોલી.
“અને બીજી વાત....!” સિદ્ધાર્થ હવે રમતિયાળ સ્વરમાં બોલ્યો “તું હવે ચૂપચાપ ઘરે જઈશ....!” સિદ્ધાર્થે હવે લાવણ્યાને તેની કમરમાંથી પકડીને ઊંચી કરી અને તેની એક્ટિવાની સીટ ઉપર બેસાડી દીધી.
“અને વધુ એક પ્રોમિસ કર....!” સિદ્ધાર્થ હવે લાવણ્યાનાં ચેહરાંની એકદમ નજીક પોતાનો ચેહરો લઈ ગયો અને બોલ્યો “કે તું કદીપણ આ રીતે .....આટલી મોડી રાત્રે....એકલી મને મળવાં નઈ આવે.....કે પછી આટલાં મોડાં એકલી ક્યાંય જઈશ પણ નઈ....!”
“પ્રોમિસ....!” લાવણ્યા માદક સ્વરમાં સિદ્ધાર્થનાં ગાલ ઉપર હાથ મૂકીને બોલી.
“હું ચાવી લઈનેજ આવ્યો છું....!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો અને તેનાં કાર્ગો ટ્રેકનાં ખીસ્સાંમાંથી તેણે પોતાનાં રોયલ એનફિલ્ડ થંડરબર્ડની ચાવી કાઢી “તું એક મિનિટ ઊભી રે’….! હું બે મિનિટમાં મારું બાઇક લઈને આવુછું....!”
સિદ્ધાર્થ ટીખળ કરતો પાછો વળી જવાં લાગ્યો.
“એક મિનિટ ઊભી રે’….! બે મિનિટમાં આવું...!?” લાવણ્યા હવે હસી પડી “આવું કેવું....!?”
સિદ્ધાર્થે પાછાંફરીને હળવું સ્મિત કર્યું અને તરતજ ઉતાવળાં પગલે તેનાં ફ્લેટનાં કમ્પાઉન્ડનો ઢાળ ચઢીને નીચેનાં પાર્કિંગમાં જતો રહ્યો. લાવણ્યા સ્મિત કરતી કરતી સિદ્ધાર્થના આવવાંની રાહ જોતી રહી. થોડીવારમાં ભારે અવાજ કરતું રોયલ એનફિલ્ડ થંડરબર્ડ ડ્રાઇવ કરીને સિદ્ધાર્થ કમ્પાઉન્ડનાં ઢાળમાંથી ઉતારીને આવ્યો. સિદ્ધાર્થ તેની નજીક આવતાંજ લાવણ્યાએ તેનાં એક્ટિવાંનો સેલ મારી હળવી સ્પીડે ચલાવી લીધું.
“સિડ.....!” એક્ટિવાં ચલાવતાં-ચલાવતાં લાવણ્યાએ સિદ્ધાર્થની સામે જોયું અને પૂછ્યું “કાલે કયાં કલરની ચણિયાચોલી પહેરું....!?”
“તને જે ગમે એ લવ....!” સિદ્ધાર્થ સ્મિત કરતો પ્રેમથી બોલ્યો. બંને પાછાં સામે જોઈને વાહન ચલાવવાં લાગ્યાં.
----
“અંદર આવીશને...!?” ધીમી સ્પીડે એક્ટિવાં ચલાવી રહેલી લાવણ્યાએ તેની જોડેજ બાઇક ચલાવી રહેલાં સિદ્ધાર્થને પૂછ્યું.
બંને હવે લાવણ્યાની સોસાયટીમાં આવી ગયાં હતાં અને લાવણ્યાનાં ઘરે પહોંચવાંજ આવ્યાં હતાં.
“હાસ્તો.....!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો “આન્ટીને સાંજે સરખું મલાયું ન’તું....! અત્યારે મલીને જઈશ....!”
લાવણ્યા ખુશ થઈ ગઈ અને સ્મિત કરી રહી.
બંને છેવટે તેનાં ઘરે પહોંચ્યાં. સિદ્ધાર્થે બાઇક ઝાંપાથી સહેજ આગળ ઊભી રાખી. બાઇક ઉપરથી ઉતરીને સિદ્ધાર્થે ઝડપથી લાવણ્યાનાં ઘરનાં કમ્પાઉન્ડનો ગેટ ખોલી નાંખ્યો. લાવણ્યાએ તેનું એક્ટિવાં સાચવીને કમ્પાઉન્ડમાં જવાં દીધું.
ઝાંપો ખુલ્લોજ રાખીને સિદ્ધાર્થ એક્ટિવાંને સ્ટેન્ડ કરી રહેલી લાવણ્યાની જોડે આવ્યો. એટલાંમાંજ લાવણ્યાનાં ઘરનો મેઇન ડોર ખોલીને સુભદ્રાબેન બહાર આવ્યાં.
“અરે સિદ્ધાર્થ...!” સિદ્ધાર્થને જોતાંજ લાવણ્યાનાં મમ્મી સસ્મિત બોલ્યાં.
“સો સોરી....આન્ટી....!” લાવણ્યાનાં મમ્મી કઈં આગળ બોલે એ પહેલાંજ સિદ્ધાર્થે તેમની પાસે પહોંચીને જઈને એક હળવું આલિંગન તેમને આપી દીધું.
સુભદ્રાબેનને સુખદ આશ્ચર્ય થયું. તેઓ સ્મિત કરીને હવે સિદ્ધાર્થની પાછળ ઊભી રહીને મલકાઈ રહેલી લાવણ્યાને જોઈ રહ્યાં.
“ઉતાવળ હતી.....એટ્લે હમણાં સાંજે તમને સરખું મલી નાં શક્યો...!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો.
“કઈં વાંધો નઈ બેટા....!” સુભદ્રાબેને વ્હાલથી સિદ્ધાર્થનાં ગાલે ટપલી મારી “ચાલ....! અંદરતો આવ....!”
“લાવ....!” સિદ્ધાર્થે સ્મિત કર્યું અને લાવણ્યા તરફ પાછાં ફરીને તેનાં હાથમાંથી બધી શોપિંગ બેગ્સ લઈ લીધી અને સુભદ્રાબેનની પાછળ-પાછળ અંદર જવાં લાગ્યો.
“ચ્હા પીશ...!?” સુભદ્રાબેને પાછાં ફરીને સિદ્ધાર્થને પૂછ્યું.
તેઓ હવે ડ્રૉઇંગરૂમમાં હતાં.
“ના આન્ટી.!” સિદ્ધાર્થે બધી શોપિંગ બેગ્સ સોફાંમાં મૂકતાં કહ્યું “ખાલી પાણીજ.! ઘરે જઈને સૂઈ જવુંજ છે..! નઈતો કાલે જો ઉઠાયુ નઈ અને કોલેજ નાં જવાયું.!” સિદ્ધાર્થે હવે ટીખળભર્યું સ્મિત કરી લાવણ્યાની સામે જોયું “તો આ છોકરી મારો જીવ ખાઈ જશે.?”
લાવણ્યાએ સિદ્ધાર્થની સામે નકલી ગુસ્સો કરતી હોય એમ તેની આંખો કાઢીને જોયું. સુભદ્રાબેન હસતાં-હસતાં કિચનમાં ગયાં. થોડીવારમાં એક ટ્રેમાં મુકેલાં કાંચનાં ગ્લાસમાં પાણી લઈને તેમણે સિદ્ધાર્થને આપ્યું. પાણી પીને સિદ્ધાર્થ હવે ડ્રૉઇંગરૂમમાંથી બહાર જવાં લાગ્યો.
લાવણ્યા અને તેનાં મમ્મી પણ સિદ્ધાર્થની પાછળ-પાછળ જવાં લાગ્યાં. બધાં કમ્પાઉન્ડમાંથી ચાલીને બહાર ગેટ સુધી આવ્યાં.
“સાચવીને ઘેર જજે હોં બેટાં...!” હવે બાઇક ઉપર બેસી રહેલાં સિદ્ધાર્થને સુભદ્રાબેને કહ્યું.
“સિડ....!” લાવણ્યા બોલી “તું બે મિનિટ ઊભોરે’’....! હું પાંચ મિનિટમાં આવું....!” એટલું કહીને લાવણ્યાએ સિદ્ધાર્થ સામે ટીખળભર્યું સ્મિત કર્યું.
“મારી બિલ્લી.....! મનેજ મ્યાઉં...!” સિદ્ધાર્થે લાવણ્યાને ચિડાવતાં કહ્યું.
લાવણ્યાએ રમતિયાળ સ્મિત કર્યું અને સીધી ઘરમાં દોડી જવાં લાગી. ડ્રૉઇંગરૂમમાંથી દોડીને લાવણ્યા ઉપર તેનાં બેડરૂમ જતી સીડીઓ ચઢી ગઈ.
બેડરૂમમાં આવીને લાવણ્યાએ તેનાં વૉર્ડરોબનું એક મોટું ખાનું ખોલ્યું. આ ખાનાંમાં લાવણ્યાએ સિદ્ધાર્થને લગતી અનેક વસ્તુઓ સંગ્રહી રાખી હતી. જેમકે એક વખત લાવણ્યાએ વ્હાઇટ ડ્રેસ પહેર્યો હતો અને વરસાદમાં પલળી જવાથી વ્હાઇટ ડ્રેસ પારદર્શક થઈ ગયો હતો. સિદ્ધાર્થે ચિડાઈને લાવણ્યાને પોતાનો નેવી બ્લ્યુ શર્ટ પહેરવાં આપ્યો હતો. એજ નેવી બ્લ્યુ શર્ટ પછીથી લાવણ્યાએ સિદ્ધાર્થને પાછો આપવાની જગ્યાએ ધોઈ-ઇસ્ત્રી કરીને વૉર્ડરોબનાં ખાનાંમાં મૂકી રાખ્યો હતો.
ખાનામાં સિદ્ધાર્થનું રેટ્રો સ્ટાઈલનો મોટાં કોલરવાળું બ્લેક લેધર જેકેટ પણ હતું. થોડાં દિવસ પહેલાં ઠંડી ધ્રુજી રહેલી લાવણ્યાને સિદ્ધર્થે એ જેકેટ પહેરાવ્યું હતું. બાદમાં લાવણ્યા એ જેકેટ સિદ્ધાર્થને પાછું આપવાનું ભૂલી ગઈ હતી અને સિદ્ધાર્થ પણ પાછું માંગવાનુ કદાચ ભૂલી ગયો હતો. આવીતો નાની-મોટી ઘણી વસ્તુઓ હતી જે લાવણ્યએ સંગ્રહી રાખી હતી
હેંગરમાં લટકાવેલું જેક્ટ કાઢીને લાવણ્યાએ વૉર્ડરોબનો દરવાજો બંધ કર્યો.
“અમ્મ...!” લાવણ્યાએ જેકેટને પોતાનાં નાકે અડાડીને એક ઊંડો શ્વાસ ભર્યો. ઘણાં દિવસો વીતી ગયાં હોવાં છતાં સુખડનાં અત્તરની એ સ્મેલ હજીપણ જેક્ટમાં રહી ગઈ હતી. ઊંડા શ્વાસ ભરી લાવણ્યા એ સ્મેલને પોતાની અંદર ઊતરતી માણી રહી. જેક્ટને પોતાની બાહોંમાં દબાવીને લાવણ્યા ફરીવાર ઊંડા શ્વાસ ભરવાં લાગી અને એ સ્મેલ જાણે સિદ્ધાર્થને વળગીને તેનાં શરીરમાંથી આવતી સૂખડનાં અત્તરની મહેક હોય એમ માણી રહી.
જેકેટ લઈને લાવણ્યા હવે પાછી નીચે જવાં લાગી. સીડીઓ ઉતરીને લાવણ્યા ઉતાવળાં પગલે કમ્પાઉન્ડમાં આવી ગઈ અને ચાલતી-ચાલતી ગેટ તરફ જવાં લાગી.
“સિડ....! આ....અ....!” લાવણ્યા જેકેટ વિષે કઇંક બોલવાંજ જતી હતી ત્યાંજ સુભદ્રાબેનને હાજરીને લીધે તે અટકી ગઈ. તેણે નાનાં બાળકની જેમ મોઢું બનાવી જેકેટ પોતાની પાછળ સંતાડી દીધું.
લાવણ્યાનો ચેહરો જોઈને સુભદ્રાબેન સમજી ગયાં અને સ્મિત કરીને ત્યાંથી જવાં લાગ્યાં.
“ગુડ નાઈટ બેટાં....!” જતાં તેમણે સિદ્ધાર્થને કહ્યું
“ગુડ નાઈટ આન્ટી...!” સિદ્ધાર્થે કહ્યું અને સુભદ્રાબેન પાછાં ફરીને ચાલવાં લાગ્યાં. તેમણે લાવણ્યાની સામે જોઈને હળવું સ્મિત કર્યું. લાવણ્યાએ સંકોચભર્યા સ્મિત સાથે પ્રતીભાવ આપ્યો. ઘરનાં દરવાજામાં પ્રવેશી રહેલાં સુભદ્રાબેનને જોઈને લાવણ્યા હવે સિદ્ધાર્થ તરફ પાછી ફરીને કમ્પાઉન્ડનો ઢાળ ઉતરીને બાઇક ઉપર બેઠેલાં સિદ્ધાર્થની જોડે આવી ગઈ.
“આલે....!” લાવણ્યા હવે જેકેટ સિદ્ધાર્થને પહેરાંવવાં માટે આગળ ધર્યું.
“અરે....!? આ જેકેટ તારી જોડે હતું….!?” સિદ્ધાર્થે નવાઈપીવીકે પૂછ્યું “હું ક્યારનો ઘરે ગોતતો’તો....!”
“લે...પે’રને....!” લાવણ્યા બોલી અને તે સિદ્ધાર્થને જેકેટ પહેરાવવાં લાગી.
“અરે પણ....! ક્યાં એટલી બધી ઠંડી છે...!?” સિદ્ધાર્થે તેનાં બંને હાથ સહેજ પાછળ કરી જેકેટની બંને સ્લીવમાં નાંખ્યાં “અને મેં હુડી તો પેર્યુંજ છેને....!”
“ઠંડીછેજ...!” લાવણ્યા ભારપૂર્વક બોલી “હું એક્ટિવાં ઉપરજ થથરી ગઈ’તીને....!”
લાવણ્યાએ હવે જેકેટની ચેઇન પણ વાખવાં માંડી.
“અરે.....! તું તો મને પૂરેપૂરો એસ્કિમો બનાવી દઇશ કે શું..!?” સિદ્ધાર્થ સહેજ ચિડાયો હોય એમ નાટક કરતાં બોલ્યો.
“અરે હા...! સારું યાદ અપાયું...!” લાવણ્યા બોલી “મારી પાસે મફલર પણ છે....! હું લેતી આવુંછું ઊભોરે’’….!”
એટલું કહીને લાવણ્યા પાછી ફરી ચાલવાં જતી હતી ત્યાંજ સિદ્ધાર્થે તેનો હાથ પકડીને ખેંચી.
“અરે.....! ઊભીરે’…..!?” સિદ્ધર્થે હવે લાવણ્યાને પોતાની નજીક ખેંચી અને તેની સામે પ્રેમથી જોઈ રહ્યો.
“પણ તું હેલ્મેટ નથી પે’રતો...!” લાવણ્યા હવે સિદ્ધાર્થનાં ગાલ ઉપર પ્રેમથી હાથ મૂકીને ચિંતાતુર સ્વરમાં બોલી “તને ઠંડી લાગી જશે જાન....!”
“અરે કઈં નઈ થાય....!” સિદ્ધાર્થ એજરીતે પ્રેમથી લાવણ્યાની સામે જોઈ રહ્યો.
“શું જોવે છે....!?”લાવણ્યાએ પ્રેમથી સિદ્ધાર્થનાં ગાલ ઉપર હાથ ફેરવ્યો અને મૃદુ સ્વરમાં બોલી.
“બસ કઈં નઈ....!” સિદ્ધાર્થ ધિમાં સ્વરમાં બોલ્યો અને તેણે લાવણ્યાની કમરમાં હાથ ભેરવીને એક હળવાં ઝટકાં સાથે તેને પોતાની તરફ ખેંચી.
“મારી આટલી ચિંતા કદી કોઈએ નથી કરી લવ....!” સિદ્ધાર્થ ભીની આંખે લાવણ્યા સામે જોઈ રહીને બોલ્યો “કોઈએ નઈ.....!”
“જો...જો...!” લાવણ્યાએ સિદ્ધાર્થનાં ચેહરાં ઉપરનાં મૂંઝવણનાં એ ભાવ કળી લીધાં “મને કે’ને....! શું વાત છે....! એકલો-એકલો કેમ મૂંઝાય છે...!?”
“અત્યારે બઉ લેટ થઈ ગ્યું છે લવ.....!” સિદ્ધાર્થ ધીમેથી બોલ્યો “કાલે...!”
એટલાંમાં વરસાદનાં ધિમાં-ધિમાં છાંટાં શરૂ થઈ ગયાં. બંનેએ એકસાથે ઉપર આકાશ તરફ જોયું.
“જો ....!” સિદ્ધાર્થે હવે લાવણ્યા સામે જોયું “વરસાદ પણ ચાલુ થઈ ગયો....!”
“તો....તો...! તું મારાં ઘરેજ રોકાઈ જાને....! ચાલ અંદર....!” લાવણ્યાએ બાઇકનાં એકસીલેટર ઉપર મૂકેલો સિદ્ધાર્થનો હાથ ખેંચ્યો “ખાલી-ખોટો વરસાદમાં શું કામ પલળે છે....!? બીમાર પડીશ તો...!?”
“અરે લવ.....!” સિદ્ધાર્થે પોતાનો હાથ પાછો ખેંચતા કહ્યું “ વરસાદ વધે એ પહેલાં હું ફટાફટ ઘરે પહોંચી જઈશ...!”
“નાં...નાં....! મને ખબર છે....! તું..તું.... ઊડઝૂડીયું બાઇક ચલાવીશ” લાવણ્યા હવે નાનાં બાળકની જેમ જીદ્દે ચડી.
“એવું હોયતો તું અલગ રૂમમાં સૂઈ જજે...!” લાવણ્યા ધિમાં સ્વરમાં સંકોચપૂર્વક બોલી “અમ્મ...અમારાં ઘરમાં ત….ત્રણ બેડરૂમ છે....! બે ઉપર અને એક નીચે...!“
“લવ....શું તું પણ....!” સિદ્ધાર્થે પરાણે હળવું સ્મિત કર્યું.
“હું ત....તને બહુ હેરાન નઈ કરું.....! બહુ નઈ જગાડું....!” લાવણ્યા હવે ઈમોશનલ સ્વરમાં બોલી “તું....મને તારી વાત ક....કઈદે....! પછી તું મારાં રૂમની સામેનાં રૂમમાં સૂઈ જજે....! એવું હોયતો....! તો....સ્ટોપર અંદરથી વાખી દેજે બસ....!”
સિદ્ધાર્થથી હવે થોડું વધુ હસાઈ ગયું.
“મને ખબર છે સિડ....!” લાવણ્યા હવે ભીંજાયેલી આંખે બોલી “તું બહુ ટ્રેડિશનલ છોકરો છે...! આ રીતે કોઈ છોકરીનાં ઘેર રાત્રે નાં રોકાય...! પણ...પણ...ક્યારેક તો...! ચ...ચાલેને...!?”
સિદ્ધાર્થ સ્મિત કરતો-કરતો કઈંપણ બોલ્યાં વગર શૂન્યમનસ્ક જોઈ રહ્યો.
“વરસાદમાં બાઇક સ્લીપ થઈ ગયુંતો....!?” લાવણ્યા કાંપતા સ્વરમાં બોલી “રેવાદેને....! ના જઈશને....!”
“તું મારી આટલી ચિંતા નાં કર લવ....! કે મને તારાંથી દૂર જવાનું મનજ નાં થાય....!”
“તો.....તો....ન...ના જઈશને ....! હું કઉછું તો ખરાં.....!પ્લીઝ....! ના જઈશને” લાવણ્યા બોલી. સિદ્ધાર્થ હવે મૌન થઈને લાવણ્યાની સામે જોઈ રહ્યો. વરસાદનાં છાંટાંની સ્પીડ હવે સહેજ વધી.
“રોકાઈ જાને પ્લીઝ....!” લાવણ્યાનાં ઉરજોની ગતિ વધી ગઈ અને તે પૂરાં ભાવથી બોલી.
“લવ....!” સિદ્ધાર્થે તેની સામે ભીંજાયેલી આંખે જોયું “જો હવે વરસાદની સ્પીડ પણ વધવાં લાગી છે...!”
“એટ્લેજ તો નાં પાડુંછું....!” લાવણ્યા ફરીવાર એજરીતે બોલી “નાં જઈશને ....! પ્લીઝ જાન....!”
સિદ્ધાર્થે કઈંપણ બોલ્યાં વગર લાવણ્યાની સામે ફક્ત આંખો વડે “નાં” કહી અને બાઇકનાં ઇગ્નિશનની ચાવી ફેરવી સેલ ઉપર હાથ મૂક્યો.
હવે આંખોની ભાષાં વાંચી શકતી લાવણ્યાએ સિદ્ધાર્થની એ “નાં” વાંચી પણ લીધી.
“તો....તો...હું તને મૂકવાં આવું....! “ લાવણ્યા બોલી “તું તારું બાઇક મારાં ઘરનાં કમ્પાઉન્ડમાં મૂકીદે...! હું એક્ટિવાંની ચાલી લેતી આવુછું...!”
“હાં....! પછી હું પણ તને ત્યાંથી પાછો મૂકવાં આવું...!” સિદ્ધાર્થ વ્યંગ કરતાં બોલ્યો “એટ્લે આખી રાત આપણે બેય આમ-તેમ આંટાફેરાં મારતાં રહીએ.....! નઈ...! પછી ગઈ નવરાત્રિ આવતી કાલની...!ઓકે...!”
“ તો પછી તું ધીમે બાઇક ચલાવજે....!” લાવણ્યા ચિંતાતુર સ્વરમાં સિદ્ધાર્થનાં ગાલ ઉપર હાથ મૂકીને બોલી “અને પોં’ચીને મને ફ....ફોન ક....કરજે....!”
“તું મારી વધું પડતી ચિંતા કરેછે લવ....!” સિદ્ધાર્થ હળવેથી ડોકી ધૂણાવતાં બોલ્યો.
“મેં…..મ....મારી નજરે...! ત...તારો એક્સિડેન્ટ જોયો છે....!” લાવણ્યા હવે રડી પડતાં બોલી.
“અરે લવ....! કેમ આમ...!?”
“લોહીથી લથબથ તારું માથું....! મ.....મેં....! મારાં ખ....ખોળાંમાં....ખોળામાં....!” લાવણ્યાને હવે એ બધુ યાદ આવી જતાં તે વધું ઈમોશનલ થઈ ગઈ અને ડૂસકાં આવી જતાં તે બોલી પણ નાં શકી.
“લવ....! તું શાંત થા....!” સિદ્ધાર્થે પાછી લાવણ્યાને પોતાની બાજુ ખેંચી.
“ત....તને કેટલું બધું વાગ્યું’તું...!” ડૂસકાં લેતાં-લેતાં લાવણ્યા માંડ બોલી.
“મ....મારાં હાથ....!” લાવણ્યાએ ધ્રુજી રહેલાં તેનાં બંને હાથ સિદ્ધાર્થ સામે ધર્યા “ત...તારાં....!લ... લોયથી ખરડાઈ ગ્યાં’તાં....!”
“લાવણ્યા શાંત થઈજા....!પ્લીઝ...!” સિદ્ધાર્થે લાવણ્યાના હાથ પકડી લીધાં.
“મને કેવાં-કેવાં સપનાં આવતાં’તાં ….! ખબર છે....!?” લાવણ્યા હવે વધું રડી પડી અને સિદ્ધાર્થના વાળમાં તેનાં હાથ પરોવી દઈ બોલી “ત....તને...તને....સ્મશાનમાં.....લ....લઈ...લઈ....!”
“શાંતથા....! તું શાંતથા....!” માંડ-માંડ બોલી રહેલી લાવણ્યાને હવે સિદ્ધાર્થ શાંત કરાવવાં મથી રહ્યો.
“હું....હું....તો જ...જીવતે જીવ....જ..જાણે મરીજ ગઈતી....!”
“શું બોલેછે તું આ બધું....! બસ શાંતથા લવ હવે....!” સિદ્ધાર્થે છેવટે હવે બાઇક ઉપરથી ઉતરીને લાવણ્યાને આલિંગનમાં જકડી લીધી.
લાવણ્ય હવે માંડ-માંડ પોતાનું રડવું દબાવવાંનો પ્રયત્ન કરવાં લાગી. જેથી તેને વધું ડૂસકાં આવવાં લાગ્યાં. સિદ્ધાર્થે લાવણ્યાને તેની છાતીમાં વધું ભીંસી.
“શાંત થઈજા લવ....!આન્ટી જોશે....તો મને બોલશે...! કે ‘તું મારી છોકરીને કેમ રોવડાવે છે’’ હમ્મ....!”
થોડીવાર સુધી સિદ્ધાર્થ લાવણ્યાની પીઠ પસવારતો રહ્યો. લાવણ્યા પોતાનાં બંને હાથવડે સિદ્ધાર્થને વધુને-વધુ જકડવાનો પ્રયન્ત કરી રહી.
“હ...હવે....ક..કોઈ દિવસ આવું બ...બાઇક ના ચલાવતો....!” શાંત થયાં પછી પણ ભીંજાયેલી આંખે લાવણ્યા બોલી “પ્રોમિસ કર....!”
“હાં બાપા પ્રોમિસ કરું છું...બસ....! તું કે’ તો હું બાઇક મૂકી દઉં અને એક બળદગાડું લઈ લઉં...! બોલ...!?” સિદ્ધાર્થે ટીખળ કરી.
“હું સિરિયસલી કઉં છું....!” લાવણ્યા પરાણે હસી પડી અને સિદ્ધાર્થની ચેસ્ટ ઉપર હળવેથી ધબ્બો માર્યો.
“અરે હું પણ સિરિયસલીજ કઉં છું...લવ...! મારાં ગામડે બઉં બધી ભેંસો અને બળદો પાળેલાં છે....! તું કે’તો એક -બે બળદ મંગાવી લઉં....! પછી ગાડુંતો સેટ કરી લઈશું.....! બોલ...!?”
“સહેજ પણ સિરયસ નઈ થતો....! સહેજ પણ નઈ...!” લાવણ્યા હવે ચિડાઈને સિદ્ધાર્થની ચેસ્ટ ઉપર તેનાં બંને હાથવડે હળવેથી ધક્કાં મારવાં લાગી.
“અરે...! લવ....! હું પડી જઈશ....!” ધક્કાંને લીધે પડીના જવાય એથી પોતાને લાવણ્યાની કમર પકડી લેતાં સિદ્ધાર્થ બોલ્યો.
લાવણ્યાએ હવે સિદ્ધાર્થને પકડી પાછો પોતાની બાજુ ખેંચ્યો અને તેનાં ગાલ ઉપર પ્રેમથી હાથ મૂક્યો.
“સિડ.....!” મુગ્ધભાવે લાવણ્યા સિદ્ધાર્થની આંખોમાં જોઈ રહી “તને ખોઈ બેસવાંની એ ફીલિંગ બહુ ખરાબ હતી....! મારે એ ફીલિંગ ફરીવાર નઈ અનુભવવી....!”
થોડીવાર સુધી બંને મૌન થઈને એકબીજાની સામે જોઈ રહ્યાં.
લાવણ્યા હવે સિદ્ધાર્થનાં રતુમડાં હોંઠ ઉપર હળવેથી આંગળીઓ ફેરવવાં લાગી.
વરસાદનાં છાંટાંની સ્પીડ હવે થોડી વધારે થઈ અને સાથે-સાથે શિયાળાનો ધીમો ઠંડો પવન પણ શરૂ થયો.
“હું જઉં હવે.....!” સિદ્ધાર્થ ધિમાં સ્વરમાં બોલ્યો.
“ઉહું....! નાં....!” લાવણ્યાએ નાનાં બાળકની જેમ નકારમાં માથું ધૂણાવ્યું “હું તો ઇચ્છતીજ નથી કે તું કદી મને એકલી મૂકીને જાય....!”
સિદ્ધાર્થ લાવણ્યાની સામે પ્રેમથી જોઈ રહ્યો. લાવણ્યા પણ હળવાં સ્મિત સાથે તેની સામે જોઈ રહી.
“વરસાદ વધી જશેતો મારે પલળવું પડશે....!” સિદ્ધાર્થ ફરીવાર ધિમાં સ્વરમાં બોલ્યો.
“એટ્લેજ તો કઉં છું....! કે રોકાઈ જાને....!” લાવણ્યા ફરીવાર આગ્રહપૂર્વક બોલી.
“રોકાઈ જાત...! પણ નીચે આવતી વખતે હું ફ્લેટનાં બારણાંને ફક્ત સ્ટોપર મારીને આવતો ‘ર્યોતો....!”
“ધ્યાનથી જજે....!” લાવણ્યા ફરીવાર ચિંતાતુર સ્વરમાં બોલી.
સિદ્ધાર્થે હળવું સ્મિત કર્યું અને બાઇકની સીટ ઉપર બેસી સાઈડ સ્ટેન્ડ ઊંચું કરી લીધું. બાઇકનો સેલ મારી સિદ્ધાર્થે ફરીવાર આકાશ તરફ જોયું. વરસાદની હવે ધીમી-ધીમી “ઝરમર” શરૂ થઈ ગઈ હતી. રોયલ એનફિલ્ડનો સેલ મારી સિદ્ધાર્થે લાવણ્યા તરફ સ્મિત કરીને જોયું અને ધીમી સ્પીડે બાઇક ફેરવીને વળાવી લીધું. બીજાં ગિયરમાં નાંખીને સિદ્ધાર્થે બાઇકની રેસ સહેજ વધારી.
“પહોંચીને ફ...ફોન કરજે.....!” ચિંતાતુર જીવે સિદ્ધાર્થને જતો જોઈ રહેલી લાવણ્યા હવે ઢાળ ઉપરથી ઉતરીને નીચે આવી ગઈ.
બાઇકની સ્પીડ વધારી દઈને સિદ્ધાર્થ હવે વધુ દૂર જતો રહ્યો. સોસાયટીમાં લાવણ્યાનું ઘર વધુ અંદર નહોતું. તેનાં ઘરથી ગેટ સુધીનો રસ્તો એકદમ સીધો હતો. સિદ્ધાર્થ હવે ગેટ સુધી પહોંચી બહાર નીકળી સેટેલાઈટ તરફ જવાં ડાબી બાજુ વળાંક લઈ લીધો. થોડીવારમાં સિદ્ધાર્થ લાવણ્યાની નજારોથી ઓઝલ થઈ ગયો.
સિદ્ધાર્થના જતાં રહ્યાં પછી પણ કેટલીક ક્ષણો સુધી લાવણ્યા ત્યાંજ ઊભી રહી. વરસાદની ઝડપ વધી જતાં લાવણ્યા હવે કમ્પાઉન્ડમાં આવી અને ઝાંપો વાખી ઘરમાં આવી ગઈ.
“મમ્મી.....!?” ડ્રૉઇંગરૂમમાં સોફાંમાં બેઠેલાં સુભદ્રાબેનને જોઈને લાવણ્યા બોલી “તું હજી જાગેજ છે...!?”
“હાસ્તો....!” સુભદ્રાબેન ઊભાં થયાં “દરવાજો વાખીદે.....!”
લાવણ્યાએ પાછાં ફરીને ઘરનો મુખ્ય દરવાજો વાખી દીધો.
“મમ્મી....!” સુભદ્રાબેન તરફ પાછાં ફરીને લાવણ્યા બોલી “હું તારી જોડે તારાં રૂમમાં સૂઈ જાઉં....!?”
“એમાં પૂછે શું....!?” સુભદ્રાબેન સ્મિત સાથે બોલ્યાં “પણ હજીતો તારે સિદ્ધાર્થ જોડે વાત કરવાની હશેને ......! એ ઘરે પહોંચે પછી...!?”
“હાં....!” લાવણ્યા સહેજ શરમાઈને બોલી.
“એને બહુ જગાડતી નઈ ....!” સુભદ્રાબેન બોલ્યાં “એને એવી આદત નથી...!”
“હાં..હાં...! હું બહુ લાંબી વાત નઈ કરું...!” લાવણ્યા હકારમાં માથું ધૂણવતાં બોલી “હું એનો ફોન આવી જાય પછી વાત કરીને આવું..... !”
“સારું.....!” સુભદ્રાબેન બોલ્યાં અને પોતાનાં બેડરૂમ તરફ જતાં રહ્યાં.
લાવણ્યા સીડીઓ ચઢીને પોતાનાં બેડરૂમમાં આવી ગઈ. ફટાફટ ફ્રેશ થઈને તેણે નાઈટડ્રેસ પહેરી લીધો અને પલાંઠી વાળીને બેડ ઉપર બેસી. પોતાનો મોબાઇલ બેડ ઉપર મૂકીને તે હવે સિદ્ધાર્થના ફોનની રાહ જોવાં લાગી.
લગભગ વીસેક મિનિટ પછી લાવણ્યાનાં ફોનની રિંગ વાગી. મોબાઇલની સ્ક્રીન ઉપર સિદ્ધાર્થનો નંબર જોઈ ખુશ થઈને લાવણ્યાએ તરતજ ફોન ઉપાડી લીધો.
“તું પોં’ચી ગ્યોને....!?” ફોન ઉઠાવતાંજ લાવણ્યા ચિંતાતુર સ્વરમાં બોલી.
“હાં....હાં લવ....! આવી ગયો ઘરે...!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો “થોડો ભીનો થયોછું....! કપડાં બદલીને ફટાફટ સૂઈ જવું છે.....!”
“તો રોકાઈ ગયો હોતતો....!?”
સિદ્ધાર્થ તરફથી મૌન પથરાઈ ગયું. લાવણ્યા પણ કઈંનાં બોલી.
“કઇંક તો છે...! જે તને હજીપણ મારી નજીક આવતાં રોકે છે....!” સિદ્ધાર્થનાં મૌનને કળી રહેલી લાવણ્યા ફોન કાને માંડી રાખી મનમાં બબડી “અને મને ખબર છે.....! એ નેહા નથી....!”
“મૂકું ફોન હવે....!?” છેવટે થોડીવારનાં મૌન પછી સિદ્ધાર્થ બોલ્યો.
“થોડીવાર વાત કરી લઈએ....!?” લાવણ્યા નાનાં બાળકની જેમ આજીજીભર્યા સ્વરમાં પ્રેમથી બોલી “બ...બઉં નઈ....! દ...દસ મિનિટ ખાલી....!”
“સારું બોલ....! શું વાત કરવી છે તારે....!?”
----
“લાવણ્યા......! બેટાં પોણો કલ્લાક થઈ ગયો.....!” સુભદ્રાબેને લાવણ્યાને નીચેથી બૂમ પાડી.
દસ મિનિટનું કહીને લાવણ્યા લગભગ પોણો કલ્લાકથી સિદ્ધાર્થ જોડે વાત કરી રહી હતી.
“જો હવે આંટી પણ તને બોલવાં લાગ્યાં લવ....! બે વાગ્યાં...!” સિદ્ધાર્થ બગાસું ખાતાં બોલ્યો “હવેતો સૂવાંદે...!”
“તારી જોડે ટાઈમ ક્યાં જતો રે’છે.....!” લાવણ્યા મૃદુ સ્વરમાં બોલી “ખબરજ નઈ પડતી....!”
સિદ્ધાર્થ પાછો થોડીવાર મૌન થઈ ગયો.
“પ્લીઝ શું વાત છે સિડ....! કહીદેને જાન.....!” લાવણ્યા ફરીવાર મનમાં બબડી.
“લાવણ્યા....! કેટલીવાર બેટાં...!” સુભદ્રાબેને ફરીવાર બૂમ પાડી.
“અરે બાપરે....! હવે મૂક હોં....! નઈતો આંટી મને બોલશે...!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો.
“અરે....! એવું નથી....! મમ્મી મારી રાહ જોવે છે....!” લાવણ્યા બોલી “આજે હું એની જોડે એનાં રૂમમાં સુવાની છું....!?”
“એની જોડે....! કે “એમની” જોડે....!?” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો “તું તારી મમ્મીને ટૂંકારે બોલાવે છે..!?”
“સિડ.....! અમે ક્ષત્રિયો નથીહોં....!” લાવણ્યા ટીખળ કરતાં બોલી.
“તો પણ...!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો “એ ઉમ્મરમાં મોટાં છે....!”
“નાં.....! એ મારી મમ્મી છે.....!” .
“તું કોઈદિવસ નઈ જીતવાંદે એમને.....!” સિદ્ધાર્થ હળવું સ્મિત કરીને બોલ્યો.
“લાવણ્યા....!” ફરીવાર સુભદ્રાબેનની બૂમ સંભળાઈ.
“હવે બહુ થયું....! હોં...! એ કયારનાં રાહ જોવે છે...બાય...!” સિદ્ધાર્થે કહ્યું.
“અરે...સિડ...પણ...પણ...!” લાવણ્યા બોલતી રહી પણ સિદ્ધાર્થે ફોન કટ કરી દીધો.
“ઓહો....! આ છોકરો...!” લાવણ્યાએ પાછો એને ફોન લગાડી દીધો.
આખી રિંગ વાગી ગઈ છતાં સિદ્ધાર્થે ફોન નાં ઉઠાવ્યો.
“જો...! કેવોછે તું તો..!” લાવણ્યા બાળકની જેમ એકલી-એકલી નારાજ થતી હોય એમ બબડી અને ફોન ધીમેથી બેડ ઉપર પછાડ્યો.
“લાવણ્યા.....! ચલ હવે....!” સુભદ્રાબેને ફરીવાર બૂમ પાડી.
“હાં.....આવી....!” લાવણ્યાએ સહેજ ઊંચા સ્વરમાં કહ્યું અને બેડ ઉપર પડેલો તેનો ફોન લઈને ઊભી થઈ.
Watsappમાં સિદ્ધાર્થનો નંબર ખોલીને લાવણ્યા હવે મેસેજ ટાઈપ કરતી-કરતી નીચે જવાં લાગી.
“ગુડ નાઈટ....! જાન....!” લાવણ્યાએ મેસેજ ટાઈપ કરીને સેન્ડ કરી દીધો. પછી “કિસ”નાં બે-ત્રણ સ્માઇલી પણ મોકલવાં લાગી.
“નાં....!” ફોનનાં કીપેડમાંથી બેકસ્પેસ દબાવી લાવણ્યાએ સ્માઇલી પાછાં ડિલીટ કરી દીધાં અને મનમાં બબડી “હવેતો હું ડાઇરેક્ટજ કિસ કરીશ....!”
લાવણ્યાએ હવે ફોન લોક કર્યો. તે નીચે આવી ગઈ હતી.
“સોરી મમ્મી હોં...!” મમ્મીનાં બેડરૂમમાં પ્રવેશતાંજ લાવણ્યા બોલી.
સુભદ્રાબેન ડબલબેડમાં ચાદર સરખી કરી રહ્યાં હતાં.
“તારું ચાલે....! તો બિચારાં એ છોકરાંને તું આખી રાત વાતો કરી-કરીને જગાડે...!” ચાદર સરખી કરીને હવે સુભદ્રાબેન બેડ ઉપર એક કિનારે બેઠાં.
લાવણ્યાએ તેનું માથું સુભદ્રાબેનનાં ખોળાંમાં ઢાળી દીધું અને બેડ ઉપર પગ લંબાવી દીધાં. સુભદ્રાબેન હવે લાવણ્યાનાં લાંબા વાળમાં પ્રેમથી હાથ ફેરવી રહ્યાં.
“તારે પૈસાંની જરૂર પડેતો કે’જે...!” સુભદ્રાબેન વ્હાલથી બોલ્યાં.
લાવણ્યાએ હકારમાં માથું ધૂણાવી દીધું અને મૌન થઈને સુભદ્રાબેનનાં ચેહરાં સામે જોઈ સ્મિત કરી રહી.
“મમ્મી....!” થોડીવાર પછી લાવણ્યા ધિમાં સ્વરમાં બોલી “સિડની બાબતમાં તું મને કેટલો બધો સપોર્ટ કરેછે....!”
“કેમકે એ સારો છોકરો છે....!” કેટલીક ક્ષણો પછી સુભદ્રાબેન બોલ્યાં “એવાં છોકરાંઓ રોજ-રોજ નથી મળતાં....!”
સુભદ્રાબેન ફરી મૌન થઈ ગયાં અને સામેની દીવાલ તરફ શૂન્યમનસ્ક તાકી રહ્યાં. લાવણ્યા તેમને જોઈ રહી.
“તારી લાઈફમાં પણ કોઈ “સિદ્ધાર્થ “ હતોને....!?” થોડીવાર તેમની તરફ જોઈ રહ્યાં પછી લાવણ્યાએ પૂછ્યું.
સુભદ્રાબેને હળવું સ્મિત કર્યું. તેમનાં સ્મિતમાં રહેલી પીડા લાવણ્યા વાંચી ગઈ.
“દરેકની લાઈફમાં કોઈકતો સ્પેશલ આવેજ છે....!” સુભદ્રાબેન બોલ્યાં.
“હમ્મ....!” લાવણ્યાએ હુંકારો ભર્યો.
રૂમમાં ફરીવાર કેટલીક ક્ષણો સુધી મૌન પથરાઈ ગયું.
“શું નામ હતું એનું...!?” કેટલીક ક્ષણો પછી લાવણ્યાએ પૂછ્યું.
“શું તું પણ...!” સુભદ્રાબેન સહેજ શરમાઈ ગયાં “તારી મમ્મી જોડે આવીબધી વાતો કરતાં તને શરમ નથી આવતી...!?”
“તું મારી બેસ્ટ ફ્રેન્ડ છે....!” ખોળામાં સૂઈ રહીને લાવણ્યાએ સુભદ્રાબેનનાં ગાલ પ્રેમથી ખેંચ્યાં “તારી અને મારી વચ્ચે એવી શેની શરમ....! બોલને....!”
હળવું સ્મિત કરીને સુભદ્રાબેને ફરીવાર સામેની દીવાલ તરફ જોયું.
“તરંગ.....!” સુભદ્રાબેન દીવાલ સામે જોઈ રહીને બોલ્યાં “એનું નામ તરંગ હતું....!”
તેમણે સ્મિત કરીને લાવણ્યા તરફ જોયું.
“ઓહો કેટલું સરસ નામ છે....!” લાવણ્યા ખુશ થઈ ગઈ અને બેડમાં બેઠી થઈ ગઈ “મમ્મી કેટલું ક્યૂટ નામછે યાર....! તરંગ...! ઓયે હોયે....!”
“આ છોકરીતો જો....! પાગલ....!” સુભદ્રાબેન તેમનું ડોકું ધૂણાવવાં લાગ્યાં.
“મમ્મી.... મમ્મી પ્લીઝ....! કે’ને મને...!” લાવણ્યા નાનાં બાળકની જેમ કાલાંવેડાં કરવાં લાગી “મને ખબર છે....! તું કોલેજમાં બહુજ મસ્ત દેખાતી’તી....! મેં તારો જૂનો ફોટો જોયો છે…! તારાં મેરેજનાં આલ્બમમાં પણ તું “ખતરનાક” દેખાતી’તી હોં....!” લાવણ્યા ભારપૂર્વક એ શબ્દ બોલી.
“સહેજ પણ શરમ નથી આ છોકરીને તો....!” સુભદ્રાબેન બોલ્યાં. ક્યાંય સુધી તે શરમ અને સંકોચને લીધે વાત ટાળતાં રહ્યાં. છેવટે લાવણ્યાની જિદ્દ આગળ તેમને ઝૂકવું પડ્યું. થોડીવાર પાછાં તેઓ શૂન્યમનસ્ક તાકી રહ્યાં.
“હાં....! એતો છે...! હું પણ કોલેજમાં તારાં જેવીજ હોટમ હોટ દેખાતી’તી ....!” છેવટે સુભદ્રાબેન કહેવાં લાગ્યાં “અને તરંગ પણ જબરો દેખાવાડો હતો....!”
“શરત મારું....!” લાવણ્યા તેની હથેળી આગળ ધરીને બોલી “સિદ્ધાર્થ જેટલો હેન્ડસમ તો નઇજ હોય...!”
“હાં....! એ સાચું...!” સુભદ્રાબેન નિખાલસપણે બોલ્યાં “પણ દેખાવથી પ્રેમ થોડો થાયછે....!? એવુંજ હોત...! તો તને કોલેજમાં સિદ્ધાર્થની જગ્યાએ ઓલો કોણ...! હાં...વિવાન....! એ છોકરો નાં ગમી ગયો હોત...!? એ સૌથી દેખવાડો છે...!”
“હમ્મ....! સાચી વાત...!” લાવણ્યા શૂન્યમનસ્ક વિચારતાં બોલી “પછી.....! પછી શું થયું બોલને...!”
સુભદ્રાબેને તેમની વાત આગળ ચલાવી.
----
“ત....તો પછી ફાઇનલી શું થયું મમ્મી.....!?” લાવણ્યાએ ઢીલા સ્વરમાં સુભદ્રાબેનને પૂછ્યું.
સુભદ્રાબેને એક મિત્રની જેમ લાવણ્યાને તેમની અને તરંગની લવ સ્ટોરી કહી દીધી. જેમ-જેમ તેઓ વાત આગળ કહેતાં ગયાં, લાવણ્યાની આંખો ભીંજાતી ગઈ. સુભદ્રાબેનનાં ખોળાંમાં માથું રાખીને સૂતેલી લાવણ્યા હવે ઢીલી થઈ ગઈ.
“બસ એજ....! જે દરેક પ્રેમ કહાનીમાં થાયછે....!” સુભદ્રાબેન ખિન્ન સ્વરમાં બોલ્યાં “અમે છૂટાં પડી ગયાં...!”
“ઓહ મમ્મી....!” ભીંજાયેલી આંખે લાવણ્યાએ સુભદ્રાબેનનાં ગાલે પ્રેમથી હાથ મૂક્યો.
થોડીવાર સુધી બંને મૌન થઈ ગયાં. સુભદ્રાબેનનાં ખોળાંમાં સૂતાં-સૂતાં લાવણ્યા તેમનો ઉદાસ ચેહરો જોઇ રહી.
“અમુક છોકરાંઓ ફક્ત પ્રેમ કરવાં માટે હોયછે લાવણ્યા....!” સુભદ્રાબેન એવાજ ધિમાં સ્વરમાં બોલ્યાં “વાવાઝોડાં જેવાં.....! આવે અને જતાં રે’…..!”
લાવણ્યા જાણે તેમની વાતનો અર્થ પામી ગઈ હોય એમ બેઠી થઈ ગઈ.
“સિદ્ધાર્થ પણ એવોજ છોકરો છે દીકરાં...!” સુભદ્રાબેને હવે સહેજ ભીની આંખે લાવણ્યા સામે જોઈને શાંતિથી કહ્યું.
“મમ્મી.....!” લાવણ્યાનાં ધબકારાં હવે વધવાં લાગ્યાં. તે ધ્રૂજતી-ધ્રૂજતી ભીંજાયેલી આંખે તેમની સામે જોઈ રહી.
“વાવાઝોડાં .... જેવો....!” તેઓ ફરીવાર એજરીતે શાંત સ્વરમાં બોલ્યાં “બસ આવે અને જતો રે’…..!”
“મમ્મી....મમ્મી.....! આવું કેમ બોલે છે....!?” લાવણ્યા હવે માંડ પોતાનું રડવું રોકી રહી.
“એ તારો નઈ થાય બેટાં.....!” સુભદ્રાબેને કાંપતા સ્વરમાં અને ભીંજાયેલી આખે લાવણ્યા સામે જોઈને કહ્યું.
******
નોંધ: “લવ રિવેન્જ” એક “True Story” છે. બધાંજ પત્રો વાસ્તવિક છે. લેખક પોતેપણ વાર્તાનું એક પાત્ર છે. વાર્તા લખવાં કેટલીક સાહિત્યિક છૂટછાત લેવામાં આવી છે.
આપના પ્રતિભાવો મારાં watsapp નંબર 9510025519 ઉપર આવકાર્ય છે.
-J I G N E S H
