અશ્કના ઝરણાં
જગત ! તારા હાથમાં ‘અશ્કના ઝરણા’ છે,
કાં ભીંજાઈ જા,
કાં પીને પાવન થઇ જા !
____________________________________________________________
મને તરજો ઓ શબ્દ દેવ
તમ ચરણોમાં તરવા આવ્યો છું
મારી વાહે પડ્યા છે અઢળક દગાઓ;
જડ્યો ના જગમાં ક્યાય આશરો ,
દેવ ! તમોને એટલે યાચવા આવ્યો છું.
____________________________________________________________
મારી વેરાન આંખોમાં આવીને
રોજ રોજ રડે છે,
તે સજાવેલા મધુ મધુર સપનાઓ.
____________________________________________________________
તારા અઘરોના જામને જો
પહેલી જ મુલાકાતમાં પી લીધા હોત મેં ,
તો શુરાલયને ક્યારનુંયે
શુળીએ ચડાવી દીધું હોત મેં .
____________________________________________________________
અલ્યા ! તું કરે છે કેમ ?
આટલી કત્લ ..?
તને કોણે મોકલ્યો છે ?
જરા એટલું તો કહે ?
____________________________________________________________
અભાવોના દર્દનું એજ કારણ છે ‘ અશ્ક’
કે મળે એને માણીએ નહિ,
ને ઝાંઝવાની વાહે ઉમ્રભર દોડતા રહીએ.
____________________________________________________________
સંયોગની સરિતા પીનારને
શું ખબર કે?
કે વિયોગના દરિયામાં
કેટલી ખારાશ છે! ___________________________________________________________-
ન પૂછો કે દર્દ કેટલું છે દિલમાં
જો ગણવા બેસું તો,
દરિયાય ન આવે કઈ હિસાબમાં.
____________________________________________________________
એક જ વાતનો અજયો છે મને,
કે ખીલી જાય છે અરુણની ઉગ્રતામાંય જે,
એ પુષ્પો
શશીની શીતળતામાંય ..
કેમ કરમાઈ જતા હશે ?
____________________________________________________________
જેના જવાથી ઉરનો ભાર હળવો થયો ,
ને આંખોના અસહ્ય ઉજાગરા ટળ્યા ,
‘અશ્ક’ કોઈના એ ઉપકારનેય
આખરે બેવફાઈ કહેવું પડ્યું .
____________________________________________________________
મળે છે કયારેક
અજાણે એ માર્ગમાં ,
તો,
જખ્મો સઘળા નવા થઇ જાય છે ,
ને
હૈયું પાછું જવા થઇ જાય છે.
____________________________________________________________
ન પૂછો કે ..
કેવી ખુશહાલીમાં ગુજરે છે તહેવારો,
અહી તો
રોજ સળગે છે હૈયામાં હોળી ,
ને અધર પરે ઝબકે છે રોજ દિવાળી .
____________________________________________________________
ઝળહળે છે એટલે આટલી રોશની
ઉરભવનમાં;
કે
સળગે છે ચિત્તમાં કૈક મશાલ ..
એમની યાદો તણી.
____________________________________________________________
સાચવી રાખી’તી જે વફાઓને
મેં મારા પવિત્ર ઘરમાં;
બેવફાઈનો વંટોળ બનીને
એ જ ઉડાવી ગઈ મારા ઘરને.
____________________________________________________________
આપણે જેને ભૂકંપ કહીએ છીએ
એ બીજું કઈ નહી હોય ‘અશ્ક’,
માનવતાના ચિંથરેહાલ જોઈને ,
ધરતીમાતાય કદાચ કંપી ઉઠતી હશે.
____________________________________________________________
ઓ સનમ, એક વાર તું આવે તો
પ્રાણ પંખેરું અમે છોડી દઈએ,
સાક્ષી માગી રહ્યા છે યમદુતો
મારી કને તારી ...
પાનખરની વિદાય વેળાએ
ચમનને એમ થાતું;
કે રખેને આવે
ઉજ્જડ સુ આ ભૂત પાછું.
અકસ્માતે ઉજરડા પાડીને
ત્વરાએ વહી ગયું કોઈ;
જુઓ..
ગાલ પર એટલે
અશ્રુઓની ભીડ જામી છે.
અતીતમાં એમણે ચોડેલા
મારા ગાલ પરના
ચુંબનોના ડાઘ ધોવા,
બેઠી છે આંખો મારી રોવા
____________________________________________________________
એની આંખોના
સાવ ઢીલા પડી ગયા છે મિજાગરા;
એથી જ તો
ઉડાવે છે એમાણસાઈના ધજાગરા.
____________________________________________________________
ચાલ ‘અશ્ક’ હવે
ઉંઘી જઈએ આપણે
નિરાંતે જી કબ્રમાં,
ભલા ઇન્તઝારનીએ કઈ હદ હોય છે.
____________________________________________________________
દર્દની કબરમાં
‘અશ્ક’ ઊંઘ્યો તો નિરાંતે
જખ્મો લઈને બાથમાં;
અચાનક આ કોણ?
બરબાદીના અશ્વ ઉર પર દોડાવી ગયું.?
____________________________________________________________
શાયદ,પનાહ ના મળી હોત
દિવાનાઓને જો મદીરાલયમાં;
તો
જગતભરની કબરો
ઉભરાઈ ગઈ હોત..
____________________________________________________________
કાશ,ખબર હોત મને બચપનમાં
કે
જવાની ને જમાનો આટલા ક્રૂર હશે,
તો જવાનીને હું દેશવટો આપી દેત,
ને
જમાનાથી જોજનો દૂર ચાલ્યો જાત..
____________________________________________________________
ભલું થયું એમનું
કે
રુશ્વા કરીને
કરી મુજથી બેવફાઈ;
નહી તો
શાયરી હું લખી શક્યો ના હોત,
કે ન જાણી શક્યો હોત જમાનો મને.
____________________________________________________________
એકવાર મને જો
સ્વર્ગની હકુમત મળી જાય,
તો જગતના સઘળા દર્દોને
શુળીએ ચડાવી દઉં.
____________________________________________________________
નજીક ગયો
તો
આંખો આ વરસી પડી,
હસ્યો’તો ’તો ‘અશ્ક’
દૂરથી જે ઝાંઝવા જોઈને!
____________________________________________________________
દર્દની ખુશ્બુ ભરીને
ફૂલોની છાબ ન આપ ઓં ખુદા,
ઉર મહી ઉઝરડાં અહી તો હજાર છે.
____________________________________________________________
ખુદા તારી કરુણા કેવી ?
વૃક્ષો આ મૂંગા રહ્યા ,
લઈ કુહાડી કર મહી
આ કઠિયારા આવી ઉભા.
____________________________________________________________
એથી જતો
આંખો બેરંગી બની છે,
કે રહેતું’તું જે પતંગિયું
ખ્વાબ બનીને,
એ મુકામ છોડી ગયું છે.
____________________________________________________________અશ્રુઓથી તરબોળ આંખોમાં
પાંપણો મારી
ક્ષણેક્ષણ
પાડે છે તારા અસંખ્ય ફોટાઓ.
____________________________________________________________
એમ ધારીને આદરી’તી મેં
યાત્રા અનંતની
કે
એ વારસે મને,
કિન્તુ એ તો ખુદ
ઝાંપા લાગી વળાવી ગયા!
____________________________________________________________
તડપન કેટલી હશે ઉરમાં?
કે
એમને જતા જોઈને
હું આવજો કહેવાનું વિસરી ગયો.
____________________________________________________________
જેમને યાદ કરીને જીવતો હતો,
એમણે કહ્યું;કે ભૂલી જા મને,
એટલે ‘અશ્ક’ હવે કબ્રમાં છે.
____________________________________________________________
શબ્દે-શબ્દે રડ્યો છું,
પાને-પાને છવાયો છુ;
કેવી સર્જાઈ છે લીલાઓ મહોબ્બતની?
હર મંઝીલે છેતરાયો છું.
____________________________________________________________
પંપાળતા હતા જે હાથ
મારા કોમળ કાળજાને,
એ જ હવે
તીક્ષ્ણ ખાંડું ધરીને ઉભા છે.
____________________________________________________________
કહેતા’તા કાલ લગી જેઓ
‘અશ્ક’ તારા કાજે જાન છે ભલા;
મારી બદનામભરી બરબાદી કાજે
એજ હવે
ઉઘાડી તલવાર લઈને ઉભા છે.
____________________________________________________________
જુઠા દિલાસાઓ હતા
ને મળતી હતી દિલને સાંત્વના ;
નજરો સામે રહીને એ
દિલાસાઓ હવે અન્યોને આપે છે.
____________________________________________________________
માંડ-માંડ ઉભું કર્યું છે મેં
ભાંગી પડાયેલું ‘ અશ્ક્ભવન’
ને પુનઃ એ
મહી ઉતારો કરવા આવ્યા છે.
____________________________________________________________
મેં જર્જરિત સમજીને
ત્યજી દીધેલ છત્રીએ જ,
આ ઝંઝાવાતી વાવાઝોડામાં
મને હેમખેમ ઘેર વળાવી દીધો.!
____________________________________________________________
લ્યો,હું જ વહાવી ગયો
‘અશ્કના ઝરણાં’!
જે કહેતો ફરતો હતો જગતને
કે
‘અશ્ક’ને વ્યર્થ ખાળશો નહી !
©-અશ્ક રેશમિયા
