અભિષેકને પાછો આવેલો જોઈ પ્રકૃતિ ચોંકી.
" શું થયું..કેમ પાછા આવવું પડ્યું..?"
"હું તને આ લોકો સાથે એકલા નહીં રહેવા દઉં.ચાલ તને તારા ફાધર પાસે મૂકી જાઉં. આ લોકો તને મહેણાં મારી તને શાંતિથી જીવવા દેશે નહીં. અને તારું ભરણપોષણ પણ તું કેવી રીતે કરીશ..?"
" હું મારા પિતાના ઘરે જવા નથી માંગતી. મારાથી બહુ દુઃખી થાય છે તેઓ.હવે હું તેમને વધુ દુઃખી કરવા માંગતી નથી."
" પ્રકૃતિ મારી સાથે લગ્ન કરીશ..? હું તને પ્રેમ કરું છું અને તને આવી હાલતમાં જોઈ શકતો નથી."
" તમારી સાથે હું લગ્ન કેવી રીતે કરી શકું..? હું તમને એક પત્નિ તરીકેનું કોઈ સુખ આપી શકીશ નહીં."
" મારે તારી પાસેથી કોઈ સુખ જોઈતું નથી. બસ તને આમ એકલી રડતા..મુશ્કેલીમાં હું જોઈ શકતો નથી."
" મારુ બીજું સત્ય તમે જાણતા નથી. તે જાણસો તો આમ નહીં બોલો..!"
" શું છે તારું સત્ય..જે હોય તે.. બસ હું તને આ હાલતમાં જોઈ શકતો નથી. તને તકલીફમાં જોઈ મારુ હૃદય કંપી ઉઠે છે."
" હું પ્રેગ્નન્ટ છું. અને આ જ મારા પ્રેમની નિશાની છે. કોઈ કાળે હું તેને મારાથી દૂર નહીં કરું..?"
" અરે પગલી જો તું ખરેખર પ્રેગ્નન્ટ છે તો તારે મારી સાથે લગ્ન કરવા જોઈએ. હું જાણું છું તે પ્રારબ્ધનો અંશ છે. ચિંતા ન કર તેને તારાથી દૂર કરવાનું પાપ હું ક્યારેય ન કરી શકું.પણ આવનાર સંતાનને પિતાનું નામ,પ્રેમ,હૂંફ મળે..! તે માટે તારે મારી સાથે જોડાવું જોઈએ."
" કેમ આટલો ઉપકાર કરો છો..? હું તમને કોઈ ખુશી નહીં આપી શકું..!"
" મારે તારી પાસેથી કોઈ જ સુખ નથી જોઈતું..બસ જેને હું પ્રેમ કરું છું તેના ચહેરા પર સ્મિત જોવા માંગુ છું. બોલ આપીશ મને સ્મિત..!"
" પ્રકૃતિની આંખોમાંથી આંસુ વહેવા લાગ્યા. તેને રોતા રોતા હકારમાં મોઢું હલાવી થોડું હસી..!"
" બસ તો ચાલ, તારો સામાન પેક કર.. અત્યારે જ તું મારા ઘરે રહીશ."
" પણ તમારા પેરેન્ટ્સ..? એમને તમે શું કહેશો..?" સામાન પેક કરતા કરતા પ્રકૃતિએ કહ્યું.
" ગાડીમાં બેસ હું બધું કહું છું..!"
બંને ગાડીમાં ગોઠવાયા. અભિષેક પ્રકૃતિને કમ્ફર્ટ ફિલ કરવાની કોશિશ કરતો હતો.
" હા, તો મારા ઘરે અત્યારે હું અને મારા કામવાળા માસી રહીએ છીએ. તેમો મારુ મારી મમ્મીની જેમ જ ધ્યાન રાખે છે. મારા પેરેન્ટ્સ બેંગ્લોર ગયા છે, મારા ભાઈ ભાભીને ત્યાં. ભાઈને ત્યાં હમણાં જ બાબો આવ્યો છે તો તેનું ધ્યાન રાખવા થોડા મહિનાઓ તેઓ ત્યાં જ રહેશે."
" તેમને તમે શું કહેશો..મારા વિશે..? અને મારા વિશે તમે બહુ જાણતા પણ નથી..?"
" તેની તું ચિંતા ના કર..હું છું ને..! બધું સંભાળી લઈશ... ડોન્ટ વૉરી..!"
* * * * *
પોતાના ભૂતકાળમાં ખોવાયેલી પ્રકૃતિ..ફરીથી તે દુઃખના દરિયામાં ગરકાવ થઈ ગઈ હતી. અભિષેક રાતે ઉઠયો ત્યારે પ્રકૃતિને ન જોતા તે અગાસીમાં આવ્યો. સવારના ચાર વાગી ગયા હતા છતાં પ્રકૃતિ ઊંગી ન હતી.
"શું થયું પ્રકૃતિ..? કંઈ પ્રોબ્લેમ છે..? હું કોઈ મદદ કરી શકું..?" પ્રકૃતિની આંખમાંથી આંસુ લૂછતાં અભિષેકે કહ્યું.
" પ્લીઝ હેલ્પ મી..પહેલાંની જેમ તમે બધું સંભાળી લેશો ને..?" કહેતા પ્રકૃતિ અભિષેકને બાથ ભીડી ધ્રૂસકે ને ધ્રૂસકે રડવા લાગી.
" અરે મારી વ્હાલી પ્રકૃતિ..! પહેલા તું રડવાનું બંધ કર. પછી કહે શું થયું..? તું કહીશ નહીં તો હું તને કેવી રીતે મદદ કરી શકું..?"
" દસ વર્ષ પછી મેં પ્રારબ્ધને જોયો. તેના હાથમાં તે જ બ્રેસલેટ હતું જે મેં પહેરાવ્યું હતું. પણ મારે તેના સુધી પહોંચવું છે.. તમે મને મદદ કરશો ને..? "
" અરે હા પગલી..! એમાં પૂછવાનું હોય..?"
( શું અભિષેક પ્રારબ્ધને શોધવામાં મદદ કરી શકશે..? શું પ્રારબ્ધ નું ગાયબ થવાનું સાચું કારણ પ્રકૃતિ જાણી શકશે..? શું પ્રારબ્ધના મળવાથી અભિષેક અને પ્રકૃતિ છુટા પડી જશે..? આ બધું જાણવા તમારે આગળના ભાગની રાહ જોવી પડશે. always be happy..keep smile 😊😊🤗)
🤗 મૌસમ 🤗
