સૌમિત્ર
સિદ્ધાર્થ છાયા દ્વારા
-: પ્રકરણ ૪૧ : -
ઘણાં વર્ષો થઇ ગયા નહીં?’ સૌમિત્રએ ભૂમિ નો હાથ હલાવતાં કહ્યું.
‘સોળ વર્ષ.’ ભૂમિએ સાચો આંકડો કહ્યો અને પોતાનો બીજો હાથ એના ટેબલ તરફ લંબાવીને એ તરફ ચાલવાનો ઈશારો કર્યો.
‘તમારે મારા તરફથી ચિંતા કરવાની કોઈજ જરૂર નથી. ફીલ ફ્રી.’ સૌમિત્ર એ ભૂમિ સાથે ટેબલ તરફ ચાલતાં ચાલતાં સહેજ ઝૂકીને એના કાનમાં કહ્યું.
ભૂમિ સૌમિત્રનો ઈશારો સમજી ગઈ અને એના હ્રદય પર જે રહ્યોસહ્યો ભાર હતો એ પણ હળવો થઇ ગયો. અચાનક જ ભૂમિ પોતાનું શરીર સાવ હળવુંફૂલ થઇ ગયું હોય એવું મહેસૂસ કરવા લાગી. એણે આભારવશ સૌમિત્ર સામે સ્મિત કર્યું. બંને પેલા ત્રણ નંબરના ટેબલ પાસે આવીને ઉભા રહ્યા, સૌમિત્ર એ ટેબલ નજીકની એક ખુરશી ખસેડી અને માનભેર ઈશારો કરીને ભૂમિને પહેલા બેસવાનું કહ્યું. ભૂમિના બેસવાની સાથે જ સૌમિત્ર એની બરોબર સામેની ખુરશીમાં બેઠો.
‘ઘેરે નાનો સૌમિત્ર છે કે નાની ધરા?’ ભૂમિએ જાણેકે પોતે અજાણ હોય એમ બોલી, પણ એને સૌમિત્રના અંગત જીવનની જેટલી વાતો મીડિયામાં આવતી એની બધીજ ખબર હતી.
‘સુભગ, દસ વર્ષનો છે. તમારે?’ સૌમિત્ર એ વળતો સવાલ કર્યો.
‘જાનુ...આઈ મીન જાનકી. આઠ વર્ષની છે.’ ભૂમિએ જવાબ આપીને કહ્યું.
‘તમે જોબ કરો છો કે ઘર સંભાળો છો?’ સૌમિત્રનો આગલો સવાલ.
‘બંને. જામનગર આર્ટ્સ કોલેજમાં ઇકોનોમિક્સની લેક્ચરર છું અને વરુણ અને જાનકીને પણ સંભાળું છું.’ ભૂમિએ વાક્યના છેલ્લા હિસ્સા પર ખાસ ભાર મૂકી ને કહ્યું.
‘નોકરી અને ઘર બંને સંભાળવા ખુબ અઘરા છે નહીં?’ સૌમિત્રએ સ્મિત સાથે જવાબ આપ્યો.
‘હા, પણ મને ઘરમાં રહેવું નથી ગમતું. ધરા શું કરે છે?’ ભૂમિને ધરા વિષે જાણવાની ઉત્કંઠા હતી અને એ પણ સૌમિત્રના મોઢેથી.
‘એ ચોવીસ કલાકની જોબ કરે છે.’ સૌમિત્ર હસીને બોલ્યો?
‘એટલે?’ ભૂમિને નવાઈ લાગી.
‘મારા જીદ્દી પપ્પા, મારા જેવા ધૂની રાઈટર અને તોફાની ટપુડા જેવા મારા દીકરાને સાચવવાની ચોવીસ કલાકની જોબ.’ સૌમિત્ર હસી પડ્યો.
‘ઓહ હા એ ખરું. મમ્મી?’ ભૂમિ કોમી રમખાણ પહેલાં જ્યારે સૌમિત્ર એને ઘરે મૂકવા પોતાનું સ્કૂટર લઈને ગયો હતો ત્યારે અંબાબેનને મળી હતી.
‘મમ્મી છ મહિના પહેલાં...’ સૌમિત્ર આટલું જ બોલ્યો.
‘ઓહ, આઈ એમ સોરી.’ ભૂમિએ છાપામાં અંબાબેનના અવસાનના સમાચાર સાંભળ્યા હતા પણ છતાં અત્યારે જૂની વાતો યાદ આવતાં એને દુઃખ થયું.
‘નથીંગ ટુ સોરી? તમને ખબર નહોતી એટલે.’ સૌમિત્રના ચહેરા પર સ્મિત પરત આવ્યું.
‘મને તમે કહીને બોલાવીને આપણા સંબંધને આટલા બધા ફોર્મલ બનાવવાની જરૂર ખરી?’ ભૂમિએ સૌમિત્ર સામે સ્મિત સાથે જોઇને કહ્યું.
‘આપણી વચ્ચે એકબીજાને તુંકારે બોલાવવા જેવા ઇન્ફોર્મલ સંબંધ પણ હવે ક્યાં રહ્યા છે?’ સૌમિત્રએ તરત જ જવાબ આપ્યો.
સૌમિત્રનો જવાબ સાંભળીને ભૂમિ સ્તબ્ધ થઇ ગઈ એનું સ્મિત બે સેકન્ડમાં દૂર થઇ ગયું. એને એમ હતું કે પહેલા જેમ સૌમિત્ર એનો પડ્યો બોલ ઝીલતો એ રીતે જ સૌમિત્ર એની આ વાત પણ માની લેશે અને એને ‘તું’ કહીને સંબોધશે, પણ સૌમિત્રના આ જવાબની એને બિલકુલ ઈચ્છા ન હતી. ભૂમિને સૌમિત્ર એને તમે કહીને બોલાવે એ જરાય પસંદ ન હતું કારણકે એમાં સૌમિત્રની આત્મીયતા નહોતી દેખાતી. અત્યારસુધી સૌમિત્રથી ડરી રહેલી ભૂમિ હવે સૌમિત્રના ચિંતા ન કરવાની બાંહેધરી મળતા એની સાથે ફરીથી સંબંધ વધારવા ઉતાવળી થઇ રહી હતી.
ભૂમિનો પણ વાંક ન હતો. વરુણ સાથે એનું સોળ વર્ષનું લગ્નજીવન સતત ઉતાર ચઢાવ જોયા બાદ હવે પરસ્પરની લાગણીનો જ્યાં અંત આવી જાય એવી ખાઈ તરફ લઇ જતા ઢાળ પર દોડી રહ્યું હતું અને એને અચાનક જ સૌમિત્ર તરફથી એ લાગણીનો ટેકો મળશે જેને તે અત્યારસુધી ગુમાવી રહી છે, એવી આશા ઉભી થઇ ગઈ હતી. પણ ભૂમિને ખબર ન હતી કે સૌમિત્રનો ધરા સાથેનો સંસાર ખૂબ સુખેથી ચાલી રહ્યો હતો. સોળ વર્ષ બાદ કરવા મળેલી માત્ર પાંચ દસ મિનિટની વાતોએ ભૂમિને સૌમિત્રને ફરીથી પામવા માટે તલપાપડ કરી દીધી હતી પણ સામેપક્ષે સૌમિત્ર આવું જરાય વિચારતો ન હતો.
‘મેં તમારી સાતેય નોવેલ વાંચી છે. હું ઓરકુટમાં તમારી ફેન ક્લબમાં પણ છું જ. પણ ક્યાંય પોસ્ટ નથી કરતી. બસ તમારું તમારા ફેન્સ સાથેનું ડાયરેક્ટ ડિસ્કશન સાંભળવાની ખૂબ મજા આવે છે.’ ભૂમિએ વિષય બદલ્યો અને આ વખતે એણે ખાસ ધ્યાન રાખ્યું કે એ હવે ભૂલથી પણ સૌમિત્રને તુંકારે ન બોલાવે.
‘ઓરકુટ ગ્રુપ ફેન્સ માટે છે, આ ફ્રેન્ડ્સ માટે છે એન્ડ સોરી, મારો ઈરાદો તમને હર્ટ કરવાનો ન હતો, પણ આઈ હેવ મુવ્ડ ઓન અને આપણે હજી પણ સારા મિત્રો બની શકીએ છીએ.’ પોતાનું કાર્ડ પર્સમાંથી કાઢીને સૌમિત્રએ ભૂમિ તરફ ખેસવ્યું.
ભૂમિએ તરત જ કાર્ડ લઈને એને બે મિનીટ નીરખીને પોતાના પર્સના ચોરખાનામાં મૂકી દીધું.
‘સોરી મિસ્ટર પંડ્યા, અમને થોડી વાર થઇ ગઈ.’ વરુણે આવતાની સાથે જ કહ્યું.
વરુણ, શાંતનુ અને અનુશ્રી તમામ મહેમાનોના ટેબલે બધું જ બરોબર છે એ નક્કી કરીને આવ્યા. વરુણ ભૂમિની બાજુમાં બેઠો અને શાંતનુ અને અનુશ્રી સૌમિત્રની બાજુમાં બેઠાં. આ ચારેયના બેસવાની સાથે જ વેઈટર્સ એમને એક પછી એક વાનગીઓ પીરસવા લાગ્યા.
‘તમને કદાચ ખબર નહીં હોય મિસ્ટર પટેલ પણ લગ્ન પહેલાં શાંતનુ અને અનુભાભી એકબીજાના ખાસ ફ્રેન્ડ હતા. પેલું બધા કહે છે ને BFF? એ જ, પણ બહુ ઓછા લોકોને એ લક મળે છે કે એના જ BFF સાથે એને જીવનભરનો સાથ મળે.’ સૌમિત્રએ આમ કહીને ભૂમિ તરફ અછડતી નજર કરી.
ભૂમિનો કોળીયો હાથમાં જ રહી ગયો, સૌમિત્ર વારેવારે રંગ બદલી રહ્યો હતો.
‘એટલે અહીં ફક્ત હું અને ભૂમિ જ અરેન્જડ મેરેજ વાળા છીએ. તમારા પણ લવ મેરેજ જ છે ને મિસ્ટર પંડ્યા?’ વરુણે પૂછ્યું.
‘હા, પણ ધરા પણ પહેલાં તો મારી ફ્રેન્ડ જ હતી. કદાચ બેસ્ટ ફ્રેન્ડ ફોરેવર ન હતી, પણ એનાથી ઓછી પણ ન હતી.’ સૌમિત્રએ ચોખવટ કરી.
‘ફ્રેન્ડશીપ એન્ડ લવ આ બધું મેરેજ પછી બુલશીટ થઇ જાય છે. જે છે એ બધું ફિઝીકલ અટ્રેક્શન જ છે. સોરી મારો કોઈ રોંગ ઇન્ટેન્શન નથી, બટ વ્હોટ આઈ એમ ટ્રાઈંગ ટુ સજેસ્ટ કે નોટ નેસેસરી કે લોકો ફ્રેન્ડ્સ બને પછી પ્રેમમાં પડે અને પછી જ મેરેજ કરે તો જ એમની મેરીડ લાઈફ સક્સેસફૂલ થાય. યુ વોન્ટ બીલીવ, મારા અને ભૂમિના મેરેજ અમારા મળ્યાનાં દસ દિવસની અંદર જ થઇ ગયા હતા કારણકે એના પપ્પાની તબિયત ખરાબ હતી. અમે સગાઈ વખતે મળ્યા અને પછી સીધા જ લગ્નને દિવસે. બટ અમારા મેરેજને સોળ વર્ષ થઇ ગયા.’ આમ બોલીને વરુણે ભૂમિનો હાથ પકડીને સહેજ ઉંચો કર્યો.
આમ કહીને વરુણનો ઈરાદો એની સાથે બેસેલા એના પ્રિય લેખક અને શાંતનુ તેમજ તેની પત્ની અનુશ્રીને ઈમ્પ્રેસ કરવાનો હતો, પણ એને અને ભૂમિને ખબર હતી કે એમની મેરીડ લાઈફ કેટલી સક્સેસફૂલ છે.
‘ઇનશોર્ટ મેં અને સૌમિત્રએ જે બુલશીટ કરીને મેરેજ કર્યા એ તમે લગ્ન કર્યા બાદ કરો છો, ફર્ક એટલો જ છે.’ શાંતનુ હસતાંહસતાં બોલ્યો.
‘હા હા હા આઈ લાઈક યોર સેન્સ ઓફ હ્યુમર મિસ્ટર બુચ, બટ સ્ટીલ મારો કહેવાનો મતલબ એટલો જ છે કે લવ ઈઝ ઓકે બટ વન્સ તમે હબી વાઈફ થાવ છો પછી થોડા વર્ષ પછી એમાં ફ્રેન્ડશીપને કોઈજ સ્પેસ નથી હોતી અને લવ તો ક્યાંનો ક્યાંય ખોવાઈ જાય છે.’ વરુણને આમ તો શાંતનુની વાત ન ગમી પણ એણે પોતાનો ગુસ્સો હસીને કન્ટ્રોલમાં લઇ લીધો.
‘ફ્રેન્ડશીપ લવ ને ટકાવી રાખે છે મિસ્ટર પટેલ અને એટલે જ લવ ફ્રેન્ડશીપને પણ ટકાવી શકે છે. જો હસબન્ડ વાઈફે એકબીજાનો લવ ટકાવી રાખવો હોય તો એકબીજાના ફ્રેન્ડ્સ બની રહેવું ખૂબ જરૂરી છે કારણકે લવ જે અપેક્ષાનો ભાર ધરાવે છે એ ફ્રેન્ડશીપ નથી ધરાવતી. એટલે લવ માંથી અપેક્ષાનું કારણ જે લવને ઓછો કરી શકે છે એને ફ્રેન્ડશીપ જ દૂર રાખી શકે છે. ઇન શોર્ટ ફ્રેન્ડશીપ એ લવ માટે ફેવીક્વિક જેવું કામ કરે છે, પછી એ ફ્રેન્ડશીપ લગ્ન પહેલા થઇ હોય કે લગ્ન પછી.’ શાંતનુએ વરુણને જડબાતોડ જવાબ આપ્યો.
‘ફ્રેન્ડશીપથી તો તૂટેલા પ્રેમ સંબંધો પણ ફરીથી જોડાઈ જાય છે.આઈ મીન જો હસબન્ડ વાઈફ વચ્ચે જો કોઈ અણબનાવ થયો હોય તો શાંતનુ કહે છે એમ ફ્રેન્ડશીપ ઈઝ ધ ઓન્લી વે આઉટ.’ સૌમિત્ર બોલ્યો.
‘અને જેમના પ્રેમ સંબંધો તૂટી ગયા હોય પણ એ બંને હસબન્ડ વાઈફ ન હોય તો? શું ફ્રેન્ડશીપ એને પણ ફરીથી જોડી શકે છે?’ ભૂમિએ સૌમિત્રની આંખમાં આંખ નાખીને સવાલ પૂછ્યો.
આ સવાલ પાછળ ભૂમિનો આશય સૌમિત્ર બરોબર સમજી શકતો હતો, પણ એ ચૂપ રહ્યો. હા, દાળ ભાત ખાતાં ખાતાં એની ચમચી બે સેકન્ડ માટે એના હાથમાં ને હાથમાં જ રહી ગઈ. સૌમિત્ર ભૂમિ સામે જોઈ રહ્યો.
==::==
‘કેવું રહ્યું?’ સૌમિત્રના હાથમાંથી એની બેગ લેતાં ધરાએ પૂછ્યું.
‘સરસ.’ સૌમિત્ર એ ટુંકાણમાં જ પતાવ્યું.
‘હું કોફી બનાવું ત્યાંસુધીમાં તું ફ્રેશ થઇ જા.’ સૌમિત્ર સામે સ્મિત કરીને ધરા બેડરૂમમાંથી બહાર જતી રહી.
જ્યારથી સૌમિત્ર રાજકોટથી અમદાવાદ આવવા નીકળ્યો હતો ત્યારથી જ એના મનમાં અસમંજસ હતી કે એ ધરાને ભૂમિ એને મળી હતી એમ કહે કે નહીં. એક તરફ એને એવો વિચાર આવતો કે એણે કશું જ ખોટું નથી કર્યું તો એણે ધરાથી છુપાવવાનું કોઈજ કારણ નથી, તો બીજી તરફ એણે એમ પણ વિચાર્યું કે ક્યાંક એ સાચું બોલીને ધરાના મનમાં કોઈ નકામી શંકાના બીજ ન વાવી દે. બાથરૂમમાં ફ્રેશ થતી વખતે પણ સૌમિત્રની આ અસમંજસ ચાલુ જ રહી, પણ છેવટે એણે નક્કી કર્યું કે એ ધરાને ભૂમિ સાથેની એની મૂલાકાત વિષે કહી જ દેશે કારણકે જો એને ક્યાંય બીજેથી ખબર પડશે તો એને વધારે શંકા થશે અને મામલો નકામો બગડી જશે. મોઢું, હાથ-પગ ધોઈને સૌમિત્ર બહાર આવ્યો અને ડાઈનીંગ ટેબલ પર બેઠો અને ત્યાં જ ધરા હાથમાં કોફીનો મગ લઈને આવી.
‘પપ્પા?’ મગમાંથી કોફીનો પહેલો ઘૂંટડો ભરતા સૌમિત્રએ ધરાને પૂછ્યું.
‘બસ મજામાં છે. હમણાં જ જમ્યા એટલે સહેજ આડા પડ્યા છે. કોફી બરોબર છે ને?’ ધરાએ પૂછ્યું.
‘સુભગ?’ ભૂમિ વિષે બોલતા પહેલાં સૌમિત્ર એ નક્કી કરવા માંગતો હતો કે ઘરનું કોઈ અન્ય સભ્ય તો હાજર નથી ને? જેથી તે ધરાને કોઈ અડચણ વગર પોતાની વાત કરી શકે.
‘ક્યાં હોય? સન્ડે છે એટલે ભાઈ એના ફ્રેન્ડ્સને ત્યાં રખડે રાખે છે. આપણો જમવાનો ટાઈમ થશે એટલે બોલાવીશ.’ ધરાએ હસીને કહ્યું.
‘ધરા...’ સૌમિત્ર મુદ્દા પર આવ્યો.
‘હં..?ક્યારનો કશુંક કહેવા માંગે છે ને? કશું કહેવું છે? બોલ.’ ધરાને તરત જ ખબર પડી ગઈ કે સૌમિત્ર એને કશું કહેવા માંગે છે.
‘લેક્ચર શાંતનુ સાથે રીફાઇનરીએ કો-ઓર્ગનાઈઝ કર્યું હતું અને એનો એમ ડી વરુણ પટેલ છે.’ સૌમિત્ર એ ત્રીજો ઘૂંટડો પીધો.
‘તો? કોઈ જાણીતો વ્યક્તિ છે?’ ધરાને નવાઈ લાગી.
‘હા.. ભૂમિનો હસબન્ડ.’ આમ કહીને ચોથો ઘૂંટડો ભરતા સૌમિત્રએ ધરાનું રીએક્શન જોવા અને પોતાની ગભરામણ સંતાડવા પોતાનો અડધો ચહેરો મગ પાછળ સંતાડી દીધો પણ એ સતત ધરા સામે જોઈ રહ્યો હતો.
‘તું મળ્યો એને? આઈ મીન ભૂમિ ને?’ ધરાએ પૂછ્યું.
‘મળ્યો, અમે બંનેએ એકલા એકલા દસેક મિનીટ વાત પણ કરી.’ હવે સૌમિત્ર એ મગ ટેબલ પર જ મૂકી દીધો.
‘હમમ...’ ધરાએ આટલો જ જવાબ આપ્યો.
‘શું વાત કરી એમ નહીં પૂછે?’ સૌમિત્રને નવાઈ લાગી કે ધરાએ આ પ્રકારનો પ્રશ્ન એને કેમ ન પૂછ્યો.
‘નહીં પૂછું તો તું મને નહીં કહે?’ ધરાના ચહેરા પર સ્મિત આવ્યું.
‘કહીશને, તને નહીં કહું તો કોને...?’ સૌમિત્ર એ ટેબલ પર ધરાએ મુકેલા હાથ પર પોતાનો હાથ મૂકી દીધો અને એને પંપાળવા લાગ્યો.
‘તો પછી કે’ ને?’ ધરાએ સૌમિત્રની આંખમાં જોયું.
‘હું કશું જ નહીં છુપાવું. અમારી વચ્ચે જે વાત થઇ એ શબ્દશઃ તને કઈશ.’ સૌમિત્ર પણ ધરાની આંખમાં જોઇને બોલ્યો.
‘તારે છુપાવવું હોત તો તું મને અત્યારે આમ, આવી રીતે આ બધી વાત જ ન કરત સૌમિત્ર. તે તારી અને ભૂમિની મૂલાકાત છુપાવી હોત અને મને ખબર પણ ન પડત, એટલે મને કોઈજ શંકા નથી કે તું હવે કશું મારાથી છુપાવીશ.’ ધરાએ હવે સૌમિત્રએ પોતાના હાથ પર મુકેલા હાથ પર પોતાનો બીજો હાથ મૂકી દીધો.
સૌમિત્રએ ધરાને ભૂમિ અને એ પોતે પહેલીવાર સામસામે ક્યારે થયા એનાંથી માંડીને ટેબલ ઉપર જમતી વખતે ભૂમિનો વ્યવહાર કેવો હતો ત્યાંસુધી બધીજ વાત કરી દીધી અને હળવોફૂલ થઇ ગયો.
‘એટલે એને હજીપણ મારા વરમાં ઇન્ટરેસ્ટ છે. હમમ...’ ધરાના ચહેરા પર તોફાની સ્મિત હતું.
‘ખબર નહીં યાર, પણ મને હવે એનામાં કોઈજ ઇન્ટરેસ્ટ નથી. હું ફક્ત ધરાનો છું.’ સૌમિત્ર એ ધરાનો હાથ પોતાના હોંઠ પાસે લાવીને એનું કાંડું ચૂમી લીધું.
‘એય..પપ્પા ફક્ત આડા જ પડ્યા છે, સૂતા નથી.’ ધરાએ એકદમ ધીમા અવાજે સૌમિત્રને ટોક્યો.
‘તો ચલ આપણા રૂમમાં જઈએ અને બાકીનો પ્રોગ્રામ પૂરો કરીએ.’ સૌમિત્ર એ આંખ મારી.
‘ના, નોટ પોસીબલ.’ ધરા હસી.
‘આ સારું, મેડમને મન હોય ત્યારે મારે મારો આર્ટીકલ પણ અડધો મુકવો પડે, પણ મારું મન હોય ત્યારે નોટ પોસીબલ.’ સૌમિત્ર એ ખોટો ગુસ્સો કર્યો.
‘હા, કારણકે આજે બીજો દિવસ છે અને તારે હજી બીજા ત્રણ દિવસ રાહ જોવી પડશે, ઓકે?’ આટલું કહીને સૌમિત્રના હાથમાંથી પોતાનો હાથ છોડાવીને ધરા રસોડામાં જતી રહી.
સૌમિત્ર હસી પડ્યો પણ હસતાંહસતાં અચાનક જ એને યાદ આવ્યું કે એણે ભૂમિને એનું વિઝીટીંગ કાર્ડ આપ્યું છે એ તો એણે ધરાને કહ્યું નહી. હવે જો ભૂમિને ખરેખર એના જૂના સંબંધો ફરીથી તાજા કરવામાં રસ હશે અને એ ગમેત્યારે સૌમિત્રને ફોન કરશે તો? સૌમિત્ર ફરીથી ટેન્શનમાં આવી ગયો. બે ઘડી એને લાગ્યું કે એ ધરાને આ બાબતે કહી દે, પણ પછી ફરીથી એને લાગ્યું કે ક્યાંક ધરા એના પર કોઈ શંકા ન કરે. પછી “પડશે એવા દેવાશે” એમ વિચારીને સૌમિત્ર લીવીંગ રૂમમાં ગયો અને ટેબલ પર પડેલા રિમોટથી ટીવી ચાલુ કર્યું.
==::==
સોળ વર્ષના લાંબા ગાળા બાદ સૌમિત્રને મળે એક મહિનો થઇ ગયો હતો. અત્યારસુધી સૌમિત્રને અવોઇડ કરી રહેલી ભૂમિના દિલોદિમાગમાં આ મૂલાકાત બાદ સૌમિત્ર હવે રીતસરનો છવાઈ ગયો હતો. રોજેરોજ એને સૌમિત્રની જૂની જૂની વાતો, એના પ્રેમ કરવાની રીત એની દરેક વાત માનવાની ટેવ આ બધું જ એને વારાફરતી યાદ આવતું હતું, આખો દિવસ. એમાંય હવે આવનારા પંદર સુધી વરુણ પણ ભારતમાં નહોતો રહેવાનો એટલે ભૂમિ પાસે સૌમિત્રને યાદ કર્યા સિવાય બીજું કોઈ કામ હતું પણ નહીં.
ભૂમિ અને વરુણ વચ્ચે હવે લાગણીનો કોઈજ સંબંધ બચ્યો ન હતો. આ બંને એકબીજા સાથે પતિ-પત્નીનો અને જાનકી સાથે માતા-પિતાનો સંબંધ માત્ર ફરજ બજાવવાના હેતુથી નિભાવે જતા હતા. વરુણની શારીરિક અને માનસિક જરૂરિયાત ભૂમિ કશું પણ બોલ્યા વગર જ પૂરી કરતી રહેતી હતી. બેડરૂમમાં વરુણ છેલ્લા ઘણાબધા વર્ષોથી પોતાના શરીરની માંગણીને સંતોષવા જ ભૂમિની સાથે સંબંધ બાંધતો અને એની જરૂરિયાત પૂરી થઇ ગયા બાદ પડખું ફેરવીને સુઈ જતો. સામેપક્ષે ભૂમિ પણ આ સમયે લગભગ એક ડેડબોડીની જેમ વર્તન કરતી, પણ.....
જ્યારથી એને સૌમિત્ર મળ્યો હતો ત્યારથી એ જ્યારે જ્યારે વરુણે એની સાથે સંબંધ બાંધ્યો ત્યારે ત્યારે એના મનમાં એ સૌમિત્રની કલ્પના કરવા લાગી હતી અને અચાનક જ વર્ષો બાદ ભૂમિને વરુણ સાથે શારીરિક સંબંધ બાંધવામાં પણ મજા આવવા લાગી હતી. અચાનક જ ભૂમિને રિસ્પોન્સ આપતાં અનુભવીને વરુણને પણ નવાઈ તો લગતી જ પણ એને એની કોઈ ખાસ તમા ન હતી, એને ફક્ત પોતાની જરૂરિયાતનું વધારે મહત્ત્વ હતું.
અત્યારે ભૂમિ સૌમિત્ર સાથે આગલી મૂલાકાત કેવી રીતે ગોઠવાય તે વિચારી રહી હતી.
‘ઓરકુટમાં મેસેજ મોકલું તો? ના ના, આટલો બધો બીઝી રહે છે અને કદાચ ચેક ન કરે તો? તો એસએમએસ મોકલું? પણ જો ધરાએ વાંચી લીધો તો? પણ સૌમિત્રને મેં ક્યાં મારો નંબર આપ્યો છે? ધરાને કેવી રીતે ખબર પડશે કે એ એસએમએસ મેં મોકલ્યો છે? તો પછી કોલ કરું? પણ કારણ શું આપું? જો સૌમિત્રને મારે ફરીથી મળવું હોય કે એની સાથે વારંવાર વાતો કરવાનો કોઈ પોઈન્ટ જોઈતો હોય તો મારે કોઈ નક્કર કારણ આપવું પડે. આટલા વર્ષો એનાથી દૂર રહીને મેં જ કોઈ નક્કર કારણ બાકી નથી રાખ્યું. એમનેમ તો એને કેમ કોલ કરાય? યાદ છે? એણે મને કીધું હતું કે આ કાર્ડ ફ્રેન્ડ્સ માટે છે, એટલે હું એઝ અ ફ્રેન્ડ એને કોલ કરી જ શકું ને? પણ તોયે એને ખબર પડી જ જશે કે કદાચ હું એની પાછળ પડી ગઈ છું. કશુંક સોલીડ રીઝન તો હોવું જ જોઈએ....’ ભૂમિ સૌમિત્રનું કાર્ડ પોતાના અંગૂઠા અને બીજી આંગળી વચ્ચે ભરાવીને પહેલી આંગળીથી ગોળગોળ ફેરવી રહી હતી અને સતત વિચારી રહી હતી.
અચાનક જ ભૂમિના ચહેરા પર સ્મિત આવ્યું, જાણેકે એને એ નક્કર કારણ મળી ગયું હોય જેની મદદથી એ સૌમિત્રને અત્યારે જ કોલ કરી શકે એમ હતી. ભૂમિએ હસતાં ચહેરે પોતાની બાજુમાં પડેલો પોતાનો સેલફોન ઉપાડ્યો અને એમાંથી સૌમિત્રનો નંબર ડાયલ કર્યો અને સેલફોનની ડાબી બાજુ આવેલું લીલું બટન દબાવી દીધું. બે સેકન્ડ પછી એને સૌમિત્રના સેલફોનની કોલરટયુન સંભળાઈ....
“જીવન કે દિન છોટે સહી, હમ ભી બડે દિલવાલે... કલ કી હમેં ફૂરસત કહાં સોચે જો હમ મતવાલે....”
-: પ્રકરણ એકતાલીસ સમાપ્ત :-
