સૌમિત્ર
સિદ્ધાર્થ છાયા દ્વારા
-: પ્રકરણ ૯ : -
થોડીવાર સુધી સૌમિત્ર એ જ પરિસ્થિતિમાં રહ્યો. સૌમિત્રને દૂધિયા ચાંદનીમાં સ્પષ્ટ દેખાતો ભૂમિનો એ ચહેરો, એની બંધ આંખો અને હોઠ સૌમિત્રના હોઠના મળવાની રાહ જોઇને અધખુલ્લા રહી ગયા હતા તેને સતત જોયે રાખવાનું મન થઇ રહ્યું હતું. આ તરફ ભૂમિને તો સૌમિત્રના હોંઠની કામના હતીજ. દરેક સેકન્ડે ભૂમિના શ્વાસની ગતી વધી રહી હતી. તે સતત સૌમિત્રની પીઠ પર હાથ ફેરવી રહી હતી અને તેને સતત પોતાના હોઠ પર એના હોઠ મૂકી દેવાનું આમંત્રણ આપી રહી હતી. સૌમિત્ર એના જ પાગલપનમાં મસ્ત હતો અને ભૂમિને સતત જોયે રાખતો હતો. એના ગરમ ઉચ્છવાસ પણ ભૂમિના ચહેરા પર ફરી વળ્યા હતા. ભૂમિએ અચાનક જ સૌમિત્રની ગરદનના પાછળના ભાગ પર પોતાની હથેળી મુકીને એને પોતાની તરફ ખેંચ્યો અને પોતાના હોઠ સૌમિત્રના હોઠ ઉપર મૂકી દીધા, ભૂમિથી હવે એ તરસ સહન નહોતી થઇ રહી. ધીરેધીરે બંને એકાકાર થઇ ગયા અને લાંબા સમય સુધી એકબીજાથી દૂર ન થયા.
એ ક્ષણની અસર જ એવી હતી કે સૌમિત્રને આપોઆપ હવે આગળ વધવાનું મન થઇ રહ્યું હતું. ભૂમિના હોઠનું પાન કર્યા પછી સૌમિત્ર એની એ મોટી અને સુંદર પણ બંધ આંખો અને સમગ્ર ચહેરા પર પોતાનો પ્રેમ વરસાવી રહ્યો હતો અને ધીરેધીરે એ તેની ગરદન તરફ વળ્યો. આ દરમ્યાનમાં જ સૌમિત્રનો હાથ ભૂમિના ડાબા સ્તનને અડ્યો અને ભૂમિને અચાનક જ પરિસ્થિતિનું ભાન થયું.
“ચલ બસ હવે બહુ થયું.” અચાનક જ ભૂમિ સૌમિત્રથી છૂટા પડીને એને સહેજ ધક્કો મારીને ખાટલા પરથી ઉભી થઇ ગઈ અને નજીકની બારી જ્યાંથી પેલો દૂધમલ ચંદ્રપ્રકાશ આવી રહ્યો હતો ત્યાં જઈને ઉભી રહી.
“સોરી... બધું ઓટોમેટિક જ થવા લાગ્યું, મેં જાણીજોઈને..” સૌમિત્ર ભૂમિની પાછળ જ ઉભો રહ્યો.
“એમાં સોરી શું? ઇટ્સ ઓકે...” ભૂમિ ખરેખર તો શરમાઈ રહી હતી અને એને પોતાનો ચહેરો હવે થોડો સમય સૌમિત્રને દેખાડવો નહોતો.
“ચલ જઈએ...” સૌમિત્રને પણ હવે શરમ આવી રહી હતી એને પણ ભૂમિની આંખમાં આંખ નાખીને બોલવાની હિંમત નહોતી થતી એટલે એ આટલું બોલીને એ રૂમની બહાર જઈને ભૂમિની રાહ જોવા લાગ્યો.
ભૂમિએ રૂમમાં પડેલા માટલામાંથી લોટી અને પ્યાલાની મદદથી પાણી પીધું, ઘરનું બારણું પહેલાની જેમજ અટકાવી દીધું અને સૌમિત્ર પાસે પહોંચી અને ભૂમિના પગલાં સાંભળીને સૌમિત્ર પણ ચાલવા લાગ્યો.
==::==
લગભગ રાતના બાર વાગી ગયા હતા અને હિતુદાનના લગ્નની વિધિ હજીપણ ચાલી રહી હતી. સૌમિત્ર અને ભૂમિ એમના ઉતારાથી લગ્નની જગ્યા સુધી તદ્દન મૂંગા રહ્યા. લગ્નના મંડપમાં ઘૂસતાંની સાથે જ સૌમિત્ર વ્રજેશને શોધીને એની બાજુમાં બેસી ગયો અને ભૂમિએ પણ સંગીતાને શોધી લીધી.
“કેવું રહ્યું?” વ્રજેશના ચહેરા પર તોફાન હતું.
“સારું.” સૌમિત્ર આટલું જ બોલ્યો.
“કેટલું સારું?” વ્રજેશને વધારે માહિતી જોઈતી હતી.
“ઘણું સારું.” સૌમિત્રને વધુ જવાબ આપવો નહોતો.
“બે ના કહેવું હોય તો ના પાડી દે યાર.” વ્રજેશ હવે થોડોક ખિજાયો.
“ના એવું નથી, ફરી ક્યારેક. અત્યારે મૂડ નથી.” સૌમિત્રએ ફરીથી ટૂંકાણમાં જ પતાવ્યું.
“બંને વચ્ચે ઝઘડો થયો?” વ્રજેશને નવાઈ લાગી.
“ના.” સૌમિત્રએ ફરીથી એક શબ્દનો જવાબ આપ્યો.
“ઠીક છે મૂડ આવે ત્યારે જવાબ આપજે.” વ્રજેશે આખરે વાત પડતી મૂકી.
સૌમિત્રને તેના પહેલા ચુંબનની ખુશી તો હતી પરંતુ છેલ્લે એનો હાથ આપોઆપ જે રીતે ભૂમિના સ્તન પર અડી ગયો એની એને ગિલ્ટ ફિલ થઇ રહી હતી. જો કે આ ગિલ્ટમાં શરમની લાગણી વધુ હતી અને આથી જ તે વ્રજેશના સવાલોનો સામનો કરવા નહોતો માંગતો.
બીજી તરફ ભૂમિ લગ્નના મંડપમાં પહોંચ્યા પછી થોડા સમય બાદ સ્વસ્થ થઇ ચૂકી હતી. ભૂમિને સૌમિત્રને જેમ કોઈજ શરમ કે ગિલ્ટની લાગણી નહોતી થતી. બલ્કે ભૂમિને એ બાબતનો સંતોષ થઇ રહ્યો હતો કે તેણે જેને દિલથી ચાહ્યો છે એ વ્યક્તિએ તેનું પ્રથમ ચુંબન લીધું છે.
==::==
વહેલી સવારે લગભગ અઢી વાગ્યે હિતુદાનના લગ્ન સંપન્ન થયા. જાનને તો એ દિવસે છેક સાંજે વળાવવાની હતી અને હિતુદાને એના ત્રણેય મિત્રોને વહેલા જવાની છૂટ આપી દીધી હતી એટલે હિતુદાનને મળીને અને થોડોક આરામ કરીને સવારે પાંચ વાગ્યે હાપાથી જામનગર જઈને અમદાવાદની બસ પકડવી એવું સૌમિત્ર અને વ્રજેશે નક્કી કર્યું. આ તમામને ઊંઘ ચડી ન જાય અને અમદાવાદ જવામાં મોડું ન થાય એટલે કાનાએ એમને સમયસર ઉઠાડી દેવાની જવાબદારી લીધી. બરોબર પાંચ વાગ્યે કાનાએ સૌમિત્ર અને વ્રજેશને ઉઠાડ્યા અને સૌમિત્રએ બીજા રૂમમાં સુઈ રહેલી ભૂમિને ઉઠાડી. ચારેય જણા હજી બ્રશ પતાવે ત્યાંતો અડાળી અને ચા આવી ગઈ. ભરપૂર માત્રામાં દૂધ હોય એવી ચા પીને આ ચારેય અમદાવાદીઓ એકદમ ફ્રેશ થઇ ગયા અને જવા માટે તૈયાર થઇ ગયા.
“હાલો તમને મૂકી ઝાંવ, ઠેબા હુધીન.” ચારેય મિત્રો પોતપોતાનો સામાન લઈને બહાર આવ્યા કે તરત જ કાનો બોલ્યો.
“અરે ના કાના તું આખી રાત અમારી માટે જાગ્યો છે હવે તું આરામ કર અમે જતા રહીશું.” વ્રજેશે કાનાને ના પાડી.
“લે એમ કાંય હોય? એમ મેમાનને એમનેમ ઝાવા દેવાય? અમારું કટમ્બ લાજે.” કાનો બોલ્યો.
“તમે મને બેન ક્યો છો કાનાભાઈ અને હવે મહેમાન ગણી લીધી? તમારે ક્યાંય આવવાનું નથી. તમે આરામ કરો.” ભૂમિએ હુકમ કર્યો.
“વાત્યુંમાં તમને સેરવારાને નો પોંચાય પણ બેનડી, અટાણે અંધારું સે ને ખેતરેથી ઝાવાનું સે ક્યાંક ભૂલા પડી જવાય અટલે કવ સું કે મને ભેળો આવ્વા દ્યો.” કાનાએ મુદ્દાની વાત કરી.
“ભૂલા પડી જશું એવું લાગશે તો અમે અજવાળું થાય ત્યાં સુધી ત્યાંને ત્યાં જ ઉભા રહીશું. તું અમારી ચિંતા ન કર કાના અને આરામ કર. ગઈકાલનો અમારી સેવામાં લાગ્યો છે.” હવે સૌમિત્રએ પણ સૂર પુરાવ્યો.
“એક બાજુ બેના મને ભાય બનાવેસ ને સોમિતર ભાય એમ ક્યે સે કે મેં એની સેવા કયરી.” કાનો હસવા લાગ્યો.
“એક કામ કર. અમને રસ્તો બતાવી દે કે અમારે ક્યાંથી જાવું એટલે અમે ભૂલા ન પડીએ. બાકી ભૂલા પડશું તો સૌમિત્રએ કીધું એમ ત્યાંને ત્યાં જ ઉભા રહીને અજવાળું થવાની રાહ જોઈશું.” વ્રજેશે વચલો રસ્તો કાઢ્યો.
કાનો છેવટે માની ગયો અને આ તમામને રસ્તો બતાવીને એના ઉતારે પરત થવા માટે રાજી થઇ ગયો.
“જો આ કેડી રયને? ઇના પર હીધે હીધા વયા જાવ, હેયને નાકની દાંડીએ. અડધીક કલાક હાલસોને એટલે કાલાવડ રોડ આવી જાહેં. રોડની હામીકોર જ ઠેબાનું પાટિયું સે ન્યાંથી જ પંદર પંદર મિનિટે તમને બસું મળસે.” એક નિર્જન ખેતર પાસે આવીને કાનો બોલ્યો.
“થેન્ક્સ કાના, તારી સાથે બહુ મજા આવી. ગાંધીનગર ગઢવીને ઘેર આવ ત્યારે જરૂર કહેજે હું મળવા આવીશ.” સૌમિત્ર કાનાને ભેટી પડ્યો.
“કેમ ગાંધીનગર? ના કાનાભાઈ તમારે ખાસ અમદાવાદ આવવાનું છે આપણે બધા... પેલું તમે શું ક્યો છો કાઠીયાવાડીમાં? હા.. હાયરે મોજ્ય કરશું!” આટલું બોલીને ભૂમિ ખડખડાટ હસી પડી અને એનું હાસ્ય જોઇને બાકીના બધાં પણ હસ્યા, સંગીતા પણ.
==::==
કાનાથી છૂટા પડીને એણે દેખાડેલી કેડી પર જ ચારેય મિત્રો ચાલવા લાગ્યા, “નાકની દાંડીએ”. સૌમિત્ર આમ તો રિલેક્સ હતો પરંતુ તેને વારેવારે પેલી ગિલ્ટ ફિલિંગનો અહેસાસ થતો રહેતો હતો એટલે એ ભૂમિથી સલામત અંતર રાખીને એની આગળ ચાલી રહ્યો હતો. સૌથી આગળ વ્રજેશ, પછી સૌમિત્ર અને પછી ભૂમિ અને સંગીતા વાતો કરતા ચાલી રહ્યા હતા. કાનાએ કહ્યા પ્રમાણે જ લગભગ પચીસથી ત્રીસ મિનીટમાં આ તમામ જામનગર – કાલાવડ હાઈવે પર પહોંચી ગયા અને ઠેબા પાટિયાનીચે ઉભા રહ્યા. પાંચ જ મિનીટમાં બસ આવી ગઈ અને લગભગ બીજા અડધા કલાક પછી તમામ જામનગરના એસટી બસસ્ટેન્ડ પર પહોંચી ગયા.
બસ સ્ટેન્ડ પર પહોંચ્યા પછી સૌમિત્રની ફરમાઈશ પર બધાએ સ્ટેન્ડની બહાર આખા સૌરાષ્ટ્રના પ્રખ્યાત ગાંઠિયા અને જલેબી પર હાથ અજમાવ્યો. લગભગ સાડા સાત વાગ્યે એમને જામખંભાળિયા – અમદાવાદ ની બસ મળી. સૌમિત્ર અને વ્રજેશ એક સીટ પર અને ભૂમિ અને સંગીતા એમની આગળની સીટ પર બેઠા. બે દિવસનો થાક તો હતો જ એટલે આખી સફરમાં ખાસ વાત ન કરતા લગભગ ચારેયએ બેઠાબેઠા આવે એટલી ઊંઘ ખેંચી લીધી અને દોઢ વાગ્યે અમદાવાદ પહોંચી ગયા. અમદાવાદ એસટી બસસ્ટેન્ડથી ચારેય છૂટા પડ્યા. વ્રજેશ ગાંધીનગર તરફ વળ્યો અને સૌમિત્ર ભૂમિ અને સંગીતાને રિક્ષામાં બેસાડીને પોતાને ઘેર ગયો.
==::==
“જામનગરથી આવ્યા ત્યારથી જોવું છું કે તું મારાથી દૂરદૂર રહે છે. કેમ?” હિતુદાનના લગ્ન પછી લગભગ દસેક દિવસે ભૂમિએ સૌમિત્રને ફોર્સ કરીને લો ગાર્ડન બોલાવ્યો હતો.
“ના ના એવું કશું નથી.” સૌમિત્ર નીચું જોઇને બોલ્યો.
“એવું જ છે. આપણે હિતુભાઈના લગ્નમાંથી આવ્યા ત્યાંથી આજસુધી એટલેકે દસ દિવસ સુધી તે મને એકેય વખત કોલ કર્યો? મેં જ તને કદાચ ત્રણેક વખત કોલ કર્યો હશે અને એમાં પણ તું દર બીજી મીનીટે, બોલ બીજું? બોલ બીજું? એવું જ બોલે રાખતો હતો.” ભૂમિએ સૌમિત્રને કોર્નર કર્યો.
“અરે એતો મમ્મી-પપ્પા આજુબાજુ હોય એટલે.” સૌમિત્ર બચવાની કોશિશ કરી રહ્યો હતો.
“બપોરે? મિત્ર ખોટું બોલતા ન આવડતું હોય તો શું કરવા બોલે છે? મને ખબર છે તારા મમ્મી પપ્પા બપોરે બે થી ચાર વિધાઉટ ફેઈલ સુઈ જાય છે અને એટલેજ મેં બંને વખત એ ટાઈમમાં જ કોલ કર્યા હતા કે આપણે શાંતિથી વાતો કરી શકીએ.” ભૂમિએ સૌમિત્ર સામે ધારદાર દલીલ કરી.
“જો એવું કશું નથી...” સૌમિત્ર પાસે બીજો કોઈજ જવાબ નહોતો.
“મારાથી મન ભરાઈ ગયું હોય તો પણ કહી દે.” ભૂમિ સૌમિત્ર સામે ધારદાર નજરે જોઈ રહી હતી.
“એવું તો હું મરીશ ત્યાંસુધી નહીં બને.” હવે સૌમિત્રએ ભૂમિ સામે જોયું.
“તો આટલો મૂંગો કેમ થઇ ગયો છે મિત્ર? મને ખુબ તકલીફ થાય છે, તને ખબર પડે છે?” ભૂમિની આંખો હવે ભીની થઇ ગઈ.
“મને ગિલ્ટી ફીલ થાય છે ભૂમિ.” સૌમિત્રએ છેવટે હથિયાર હેઠા મૂકી દીધા.
“શેની ગિલ્ટ?” હવે ભૂમિને નવાઈ લાગી કારણકે તેની નજરમાં સૌમિત્રએ આટલા દિવસોમાં એવું તો કશું નહોતું કર્યું જેનાથી એને ગિલ્ટ ફીલ થાય.
“તે રાત્રે જ્યારે મેં તને... એટલે તે અને મેં...” સૌમિત્રને શબ્દો નહોતા મળી રહ્યા.
“ખુલીને બોલ મિત્ર.” ભૂમિથી હવે રહેવાતું ન હતું.
“એટલે આપણે.. કિસ કરી ત્યારે...છેલ્લે મારો હાથ...” સૌમિત્ર આટલું બોલતા જ ફરીથી નીચું જોઈ ગયો.
“ઓહ માય ગોડ! તને એનું ગિલ્ટી ફીલ થાય છે? ગજબ છે હોં મિત્ર તું બી!” ભૂમિના ચહેરા પર હવે આશ્ચર્ય મિશ્રિત સ્મિત હતું.
“મને ખબર છે મારાથી ભૂલ થઇ ગઈ અને તું પણ તરતજ મને દૂર ખસેડીને ઉભી થઇ ગઈ હતી. મને લાગ્યું કે મેં કશુંક ખોટું કર્યું છે જે મારે નહોતું કરવું જોઈતું. એટલે અંદર અંદરથી મને...” સૌમિત્રએ હવે બધુંજ કહી દીધું.
“મને યાદ છે. તે મને ત્યારેજ સોરી કીધું હતું અને મેં પણ ઇટ્સ ઓકે કહી જ દીધું હતું ને? મસ્તીમાં તો હું પણ આવી ગઈ હતી મિત્ર. મને પણ એવું લાગતું હતું કે તું ન રોકાય, પણ ક્યાંક તો કોઈએ તો લિમીટ બાંધવી પડે ને? તે દિવસે મેં લિમીટ બાંધી ક્યારેક તું બાંધી લેજે.” સૌમિત્રનો હાથ પોતાના હાથમાં લેતી ભૂમિ બોલી.
“મને તો લિમીટની ખબર જ નહીં પડે, ક્યારેય...તું જ સાંભળી લેજે.” સૌમિત્રના ચહેરા પર લગભગ દસ દિવસ પછી હાસ્ય પરત થયું.
“ગાંડો!” આટલું બોલીને ભૂમિએ જીભ કાઢી અને સૌમિત્રના માથામાં ટપલી મારી.
સૌમિત્રનું બધુંજ ટેન્શન એક મિનિટમાં ગાયબ થઇ ગયું. આ મૂલાકાત પછી સૌમિત્ર અને ભૂમિ અઠવાડિયામાં બે થી ત્રણ વાર જુદીજુદી જગ્યાએ મળવા લાગ્યા. થોડા દિવસોમાં SYBAનું પરિણામ પણ આવી ગયું. તમામ મિત્રો આશા પ્રમાણે સારા માર્કે પાસ થયા હતા. ત્રીજા વર્ષમાં પણ સૌમિત્ર, વ્રજેશ, હિતુદાન અને ભૂમિએ એક સાથે એક જ લાઈનમાં ઉભા રહીને એડમીશન ફોર્મ ભર્યા. ત્રણ વર્ષમાં આ ચારેય અજાણ્યા જીવો એકબીજાની કેટલા નજીક આવી ગયા હતા. એમાંય સૌમિત્ર અને ભૂમિએ તો હવે જીવનભર સાથે રહેવાનું પ્રોમિસ આપી દીધું હતું.
==::==
“મને હજીપણ લાગે છે કે તારે આ કોમ્પિટિશનમાં ભાગ લેવો જ જોઈએ.” ભૂમિ ચા નો એક ઘૂંટડો ભરતા બોલી.
“જો મને કદાચ સારું બોલતા આવડે પણ લખતા ન આવડે.” સૌમિત્રએ ફરીથી ભૂમિની વિનંતીને જાકારો આપ્યો.
“આ માણાં હવારનો આ એકની એક રેકડ વગાડે રાયખેસ. એલા ટ્રાય મારવામાં હું ઝાય જનકકાકાનું?” હિતુદાને પણ ટાપશી પૂરાવી એની ઓરીજીનલ સ્ટાઈલમાં.
“મને લાગે છે આપણા સૌમિત્રભાઈને હારવાની બીક લાગે છે.” વ્રજેશ કાયમની જેમ એકદમ ઠંડકથી બોલ્યો.
“મને કોઈનોય ડર નથી લાગતો ઓકે?” સૌમિત્રના અવાજમાં સહેજ ખીજ હતી.
“તો પછી લખી નાખને એક સ્ટોરી!” ભૂમિ બોલી.
“અરે કેટલીવાર કહું કે બોલવાની વાત જૂદી છે લખવાની વાત... તમે લોકો સમજતા કેમ નથી?” સૌમિત્ર હવે અકળાયો હતો.
“એ અમારામાં તારા જેવડી અકલ નથ્યને અટલે. અમને હંધાયને એવું લાગેસ કે તું આરામથી આ શોર્ટ સ્ટોરીની હરીફાયમાં જીતી સકસ કારણકે તારામાં લોકના મનમાં હું હાલે સે ઈ જાણીને એને કે’વાની કળા સે ભાય.” હિતુદાને કટલેસનો કટકો મોઢામાં નાખતા કીધું.
સૌમિત્રની કોલેજે ગઈકાલે જ જાહેર કર્યું હતું કે હવેથી દર મહિને એ એક મેગેઝિન બહાર પાડશે અને તેના પહેલા અંક માટે કોલેજે ગુજરાતી, હિન્દી અને ઈંગ્લીશ એમ ત્રણ ભાષાઓ માટે શોર્ટ સ્ટોરી કોમ્પિટિશન આયોજિત કરી હતી. આ કોમ્પિટિશનમાં પ્રથમ સ્થાને આવનાર ત્રણેય સ્ટોરીઓને એ મેગેઝિનના પ્રથમ અંકમાં સ્થાન મળવાનું હતું. આથી જ સૌમિત્રના ત્રણેય દિલોજાન વ્યક્તિઓ તેને સ્ટોરી લખવા માટે ફોર્સ કરી રહ્યા હતા.
“લાગે છે નહીં હિતુભાઈ વિશ્વાસ છે. સૌમિત્ર એની સ્પિચની સ્ક્રિપ્ટ લખીને જ તૈયાર કરે છે ને? તો આમાં શું વાંધો? અને કોશિશ કરવામાં શું જાય છે?” ભૂમિએ પોતાનો કેસ મજબૂતીથી આગળ કર્યો અને હિતુદાન અને વ્રજેશે મોઢું હલાવીને સહમતી પણ આપી.
“અરે પણ એમાં જમીન આસમાનનો ફેર છે ભૂમિ...” સૌમિત્ર હજી માનવા માટે તૈયાર નહતો.
“સો તારી રામ દુહાઇ અને એક મારું ઊહું! જવા દો આ માણસને પોતાના મિત્રોના સન્માન કરતા પોતાની હારનો ડર વધુ છે. હવે કન્ફર્મ થઇ ગયું.” વ્રજેશે હવે કાતિલ શસ્ત્ર છોડ્યું.
“સાચી વાત છે વ્રજેશભાઈ. હું અગ્રી કરું છું તમારી સાથે.” ભૂમિએ પણ વ્રજેશનો સાથ આપ્યો.
“તમે લોકો બ્લેકમેઈલીંગ કરો છો.” સૌમિત્ર હસી રહ્યો હતો.
“હા કરીયેસ બોલ.. તું હું કરી લેવાનો કે?” હિતુદાન દાદાગીરીથી બોલ્યો.
“શોર્ટ સ્ટોરી લખી નાખીશ બીજું શું?” સૌમિત્ર વધારે હસવા લાગ્યો.
“યે હુઈ ના બાત!” વ્રજેશે તાલી પાડી.
“સાચ્ચે જ?” ભૂમિ પણ ખુશ થઇ ગઈ.
“ના ખોટ્ટે!” સૌમિત્ર ભૂમિની જ સ્ટાઈલમાં બોલ્યો અને જીભ પણ કાઢી.
“હાલો તંય એક સેન્ડવિચ મંગાઈવ ભૂરા, હા પાડી એના હાટુ!” હિતુદાને રીતસર હુકમ કર્યો.
“કેમ કેન્ટીનમાં જ બધું પતાવી લેવાનું છે આજે? ઘરે ભાભીને મોકો નથી આપવો જમાડવાનો?” સૌમિત્રએ કટાક્ષ કર્યો.
“ઘીરે એને આયા તને, હાલ મંગાવ હાલ!” હિતુદાને આંખ મારી. સૌમિત્રએ બધા માટે સેન્ડવિચ ઓર્ડર કરી.
“શું લખું એની ખબર નથી પડતી મને. હવે તમે લોકોએ ઘોડે ચડાવ્યો જ છે તો આટલી મદદ તો કરો?” સૌમિત્રએ પોતાની સમસ્યા બતાવી.
“હવે એ પણ અમારે બતાવવાનું?” વ્રજેશ આશ્ચર્યચકિત થઈને બોલ્યો એનું મોઢું ખુલ્લું જ રહી ગયું હતું.
“હું કહું?” ભૂમિ વચ્ચે પડી.
“હા પ્લીઝ.” સૌમિત્રને જાણેકે લાઈફ લાઈન મળી.
“અમમ...મેં ક્યાંક એવું વાંચ્યું હતું કે જો કોઈ લેખક શરૂઆતમાં પોતાની આસપાસ બનેલી ઘટના પર કશું લખેને તો એને લખવામાં પણ સરળતા રહે છે અને એના લખાણમાં એની સાચી ફીલિંગ દેખાય છે અને એટલે એ એના વાચક સાથે પ[પહેલી રચનાથી જ સીધી સંપર્ક સાધી લે છે. તો તું કશુંક એવું લખ કે જે તારી આસપાસ બન્યું હોય. કોઈ એવી નાનકડી ઘટના, કોઈ એવો નાનકડો પ્રસંગ યુ નો?” ભૂમિએ આઈડિયા આપ્યો.
“પરફેક્ટ!” વ્રજેશે આઈડિયા વધાવી લીધો.
સૌમિત્રને પણ ભૂમિનો આઈડિયા ગમી ગયો. ઘેરે પહોંચતાની સાથેજ એ વિચારવા લાગ્યો કે એ એવી કઈ ઘટના પર લખે જે તેની આસપાસ બની હોય અને એના દિલની ખૂબ નજીક હોય. પહેલા એણે અંબાબેન પર લખવાનું વિચાર્યું પણ પછી એવું વિચાર્યું કે એ ઘરેડમાં પડવા માંગતો નથી અને કોલેજનું મેગેઝિન છે એટલે એની ઉંમરના છોકરા-છોકરીઓને અપીલ કરી જાય એવું કશુંક લખવું. છેવટે સૌમિત્રને હિતુદાનના લગ્ન સમયે તેની અને ભૂમિના ચુંબનની યાદ આવી ગઈ અને સૌમિત્રએ નક્કી કરી લીધું કે તે એ ઘટના પર જ શોર્ટ સ્ટોરી લખશે કારણકે આ ઘટના એની પોતાની છે અને તેના દિલની ખુબ નજીક પણ છે. પોતાની આ શોર્ટ સ્ટોરીને સૌમિત્રએ નામ આપ્યું, “પ્રથમ રસપાન”!
==::==
મેગેઝિન બહાર પડવાનો દિવસ આવી ગયો. સૌમિત્ર અને હિતુદાન પહેલેથી જ કોલેજની લાયબ્રેરીના દરવાજે ઉભા રહી ગયા હતા એટલે એમને બીજા વિદ્યાર્થીઓ તરફથી પરિણામની જાણકારી ન મળે અને પોતેજ તેને જાણી લે. સૌમિત્ર અમસ્તોય પહેલો ઉભો હતો એટલે લાયબ્રેરીમાં મેગેઝિનનું વેચાણ શરુ થયું કે પહેલીજ કોપી સૌમિત્રએ ખરીદી લીધી. સૌમિત્ર અને હિતુદાન પોતપોતાની કોપી લઈને કોલેજના હોલમાં આવી ગયા જ્યાં ભૂમિ અને વ્રજેશ તેમની આતુરતાથી રાહ જોઈ રહ્યા હતા.
“શું થયું?” ભૂમિની ઉત્કંઠા વધી ગઈ હતી.
“એ જ જોવું છું..” સૌમિત્ર મેગેઝિનના પાનાં ઉથલાવી રહ્યો હતો.
મેગેઝીનના ચોથા પાને સૌથી પહેલા વિજેતા બનેલી ઈંગ્લીશ સ્ટોરી હતી. થોડા આર્ટીકલ્સ પછી હિન્દીનો વારો આવ્યો....હવે ગુજરાતીનો વારો આવશે એમ વિચારીને સૌમિત્રએ મેગેઝીનના પાનાં ઉથલાવવાની સ્પિડ વધારી દીધી.
-: પ્રકરણ નવ સમાપ્ત :-
