સૌમિત્ર
સિદ્ધાર્થ છાયા દ્વારા
-: પ્રકરણ ૪૦ : -
સૌમિત્ર આમ તેમ જોઇને શાંતનુને શોધી જ રહ્યો હતો ત્યાંજ એના ડાબા ખભાને કોઈએ પાછળથી દબાવ્યો. સૌમિત્ર તરત જ પાછળ ફર્યો તો એની સામે શાંતનુ એનું ચિતપરિચિત સ્મીત કરતો ઉભો હતો. સૌમિત્રના પાછળ ફરવાની સાથે જ શાંતનુએ પોતાના બંને હાથ પહોળા કર્યા અને સૌમિત્ર જાણેકે શાંતનુના આમ કરવાની રાહ જ જોતો હોય એમ એને ભેટી પડ્યો. એક સમયે સૌમિત્ર અને શાંતનુ વચ્ચે એક ક્લાયન્ટ અને કોર્પોરેટ ઇન્શ્યોરન્સ અડવાઈઝરના સંબંધ હતા પણ ક્યારે એ સંબંધ મૈત્રીમાં પલટાઈ ગયો એની બંનેમાંથી કોઈને ખબર જ ન પડી. આ બંને સાથે એમનાં પરિવારો પણ લાગણીના બંધનમાં જોડાઈ ગયા હતા. વ્રજેશ અને હિતુદાન અમદાવાદથી દૂર પોતપોતાના કાર્યોમાં વ્યસ્ત હોવાને લીધે સૌમિત્રને ઘણી વખત એકલતા લાગતી હતી જ્યારે સામેપક્ષે શાંતનુનો ખાસ મિત્ર અક્ષય પણ હવે ઓસ્ટ્રેલિયામાં સ્થિર થઇ ગયો હતો એટલે એને પણ કોઈ પાક્કા મિત્રની ખોટ સાલી રહી હતી. આમ બંનેએ એકબીજાની જરૂરિયાત આપોઆપ પૂરી કરી દીધી હતી.
સૌમિત્રનું શાંતનુ સાથે આમ ઉમળકાભેર ભેટવું એ વરુણને આશ્ચર્ય પમાડી રહ્યું હતું પણ એને આ બંને વચ્ચેની દોસ્તી અને તાલમેલનો કોઈજ ખ્યાલ ન હતો એટલે એને એવી લાગણી થાય તે સ્વાભાવિક હતું.
‘કેમ છે તું?’ ભેટેલી અવસ્થામાં પણ શાંતનુ સામે જોઇને સૌમિત્ર બોલ્યો.
‘બસ જોરમાં અને તમે?’ શાંતનુએ પણ સૌમિત્રના હાલ પૂછ્યા.
‘ટીકટોક!’ સૌમિત્રએ હસીને જવાબ આપ્યો.
‘સોરી, આન્ટીના સમાચાર મળ્યા પણ હું સિંગાપોર હતો. અનુ આવી હતી બેસણામાં.’ શાંતનુએ ધીમેકથી સૌમિત્રના કાનમાં કહ્યું.
‘ઇટ્સ ઓકે, અનુભાભીમાં તું આવી ગયો યાર. અરે ક્યાં છે ભાભીસાહેબ? મારી નેક્સ્ટ કઢી પાર્ટી ક્યારે છે?’ સૌમિત્ર અને શાંતનુ હવે હોટેલ તરફ ચાલવા લાગ્યા.
‘કઢી પાર્ટી?’ વરુણે પણ હવે ચર્ચામાં ઝુકાવ્યું.
‘હા, અનુભાભી...અમમમ.. શાંતનુના વાઈફ મસ્ત ખીચડી-કઢી બનાવે છે. હું કાયમ આંગળા ચાટી જાઉં છું એમની કઢી ખાઈને એટલે મારા માટે તો એ દિવસ એક દાવત એટલેકે પાર્ટીથી કમ નથી હોતો જ્યારે શાંતનુ મને એને ઘેર ખીચડી-કઢી ખાવા બોલાવે. આમતો અમે બંને અમદાવાદમાં જ રહીએ છીએ, પણ છેલ્લા છએક મહિનાથી મને અનુભાભીની કઢી ખાવા નથી મળી.’ સૌમિત્રએ વરુણને જવાબ આપ્યો.
‘એ અંદર જ છે વ્યવસ્થામાં બીઝી છે. તમે જ એને પૂછી લેજો ને?’ શાંતનુએ આંખ મારી.
આમ વાતો કરતા કરતા આખો કાફલો રીજન્ટ બેન્કવેટ હોલના દરવાજા સુધી પહોંચી ગયો. અહિયાં ટાકીશીમો ઇન્શ્યોરન્સ ના કેટલાક ઉચ્ચ અધિકારીઓ સાથે વરુણની રીફાઇનરીના પણ મોટા અધિકારીઓ સૌમિત્રનું સ્વાગત કરવા માટે ઉભા હતા. સૌમિત્રને બંને કંપનીઓ તરફથી બુકે આપવામાં આવ્યા અને શાંતનુ ટાકીશીમોનો નંબર એક ફ્રીલાન્સ કોર્પોરેટ બિઝનેસ અડવાઈઝર હોવાથી અને આ કાર્યક્રમનો સહઆયોજક હોવાથી તેની પત્ની અનુશ્રીએ સૌમિત્રનું હાર પહેરાવીને સ્વાગત કર્યું.
‘હારથી નહીં ચાલે ભાભીસાહેબ, મારે તો કઢી જોઈએ કઢી.’ સૌમિત્રએ અનુશ્રી જ્યારે હાર પહેરાવી રહી હતી ત્યારે એની સામે હસતાંહસતાં બોલ્યો.
‘આવી જાવ આવતા રવિવારે સવારે ધરાને લઈને. ઈશીને પણ સુભગને મળવાની ખુબ ઈચ્છા છે.’ અનુશ્રીએ પોતાની મોટી મોટી આંખો ચમકાવીને અને એનું ટ્રેડમાર્ક પહોળું સ્મીત કરીને સૌમિત્રને કહ્યું.
‘ચોક્કસ, અમદાવાદ જઈને તરતજ ધરાને કહીશ કે નેક્સ્ટ સન્ડે અનુભાભીના હુકમનું પાલન કરવામાં આવશે.’ સૌમિત્ર હસી પડ્યો.
‘અરે ધરાને કેમ ન લઇ આવ્યા?’ અનુશ્રીએ સૌમિત્રની પાછળ જાણેકે ધરાને શોધી રહી હોય એમ જોઇને બોલી.
‘પપ્પા...એમને એકલા મુકીને અવાય એમ નથી. એપીલેપ્સીનો અટેક હજી બે ત્રણ મહિના પહેલાં જ આવ્યો હતો ને?’ સૌમિત્રએ ધરાની મજબૂરી જણાવી.
‘હા, અમે પણ પછી અંકલને મળવા આવી જઈશું.’ અનુશ્રી બોલી.
‘એની ટાઈમ. બાય ધ વે આ ઓરેન્જ બાંધણીમાં યુ આર લૂકિંગ ગોર્જિયસ અનુભાભી!’ સૌમિત્ર અનુશ્રી સામે જોઇને બોલ્યો.
‘થેન્ક યુ સૌમિત્ર!’ અનુશ્રી પણ હસીને બોલી.
આ બધી ચર્ચા બેન્કવેટ હોલના દરવાજેથી સ્ટેજ તરફ જતી વખતે થઇ રહી હતી. એક તરફ વરુણ એના પસંદીદા લેખકના સંબંધ એની જ કંપનીના કોર્પોરેટ ઇન્શ્યોરન્સ અડવાઈઝર અને તેની પત્ની સાથે આટલા નજીકના હશે એ જાણીને ચોંકી ઉઠ્યો. જ્યારે વરુણની જ બાજુમાં અને સૌમિત્ર અને અનુશ્રીની પાછળ ચાલી રહેલા શાંતનુ મનમાં ને મનમાં મુસ્કરાઈ રહ્યો હતો. એ બંનેની ચાલી રહેલી વાતો પરથી શાંતનુને લાગી રહ્યું હતું કે સૌમિત્રએ અનુશ્રી માટે એક દિયર તરીકેની અક્ષયની ખોટ પૂરી કરી દીધી છે.
==::==
આ તમામ હવે સ્ટેજ ની નજીક આવી રહ્યા હતા. સ્ટેજની બરોબર સામે મુકેલી પાંચ ટેબલોની હરોળમાં ત્રીજા નંબરના ટેબલ પાસેથી જ આ બધાએ પસાર થવાનું હતું. જેમ જેમ સૌમિત્ર આ બધાની વચ્ચે ચાલતો ચાલતો પોતાના ટેબલ તરફ આવી રહ્યો હતો તેમ તેમ ભૂમિને સંપૂર્ણ એસી હોલમાં પણ પરસેવો થઇ રહ્યો હતો. એને ખ્યાલ નહોતો આવી રહ્યો કે જ્યારે એની અને સૌમિત્રની નજર સોળ વર્ષ બાદ મળશે ત્યારે એની શી હાલત થશે. પોતાની કંપની ઇન્શ્યોરન્સ અડવાઈઝરની પત્ની સાથે પોતાના જ ફેવરીટ લેખક જે આખા દેશમાં પ્રસિદ્ધ છે તેનું મૈત્રીપૂર્ણ લહેકામાં વાત કરવું એ વરુણને થોડીક ઈર્ષા કરાવી ગયું.
‘અમમ.. મિસ્ટર પંડ્યા મીટ માય વાઈફ ભૂમિ.’ જેવું ત્રણ નંબરનું ટેબલ નજીક આવ્યું કે તરત જ વરુણે તક ઝડપી લીધી કારણકે જો એક સામાન્ય ઇન્શ્યોરન્સ અડવાઈઝર શાંતનુની પત્ની અનુશ્રી સૌમિત્ર સાથે વાત કરી શકતી હોય તો પોતાની એટલેકે એમ ડી ની પત્ની સાથે સૌમિત્ર કેમ બે સેકન્ડ પણ વાત ન કરે એવી એની તાત્કાલિક ઉભી થયેલી જીદ એણે પૂરી કરી.
આ તરફ ઓલરેડી ટેન્શનમાં આવી ગયેલી ભૂમિ માટે વરુણનું આમ અચાનક સૌમિત્રને એની સામે ઉભા કરી દેવું અસહ્ય બની ગયું.
‘નાઈસ મીટીંગ યુ, મિસીઝ પટેલ!’ સૌમિત્રએ ભૂમિ સાથે નજર તો ન મેળવી પણ સ્મિત ફરકાવીને બસ આટલું જ બોલ્યો અને એણે સ્ટેજ તરફ આગલું ડગલું માંડી દીધું.
==::==
નાનકડા સ્ટેજ પર એક તરફ ટાકીશીમો ઇન્સ્યોરન્સના એક મોટા એક્ઝીક્યુટીવ, એમની બાજુમાં વરુણ અને પછી સૌમિત્ર અને શાંતનુ બેઠા હતા. કાર્યક્રમનું સંચાલન અંગ્રેજીમાં એક પ્રોફેશનલ એન્કર કરી રહી હતી. ભૂમિના ગોળાકાર ટેબલ પર છ ખુરશી હતી. અનુશ્રી ભૂમિની સામેની ખુરશીમાં બેઠી અને બંનેએ એકબીજાથી અજાણ્યા હોવાને લીધે એકબીજા સામે માત્ર સ્મિત કર્યું. જો કે અનુશ્રીના પાવરફૂલ સ્મિત ની સામે ભૂમિનું સ્મિત સ્વાભાવિક કારણોસર ફીકું અને ચિંતાતુર લાગી રહ્યું હતું.
‘હું હવે મિસીઝ અનુશ્રી બુચને વિનંતી કરીશ કે તેઓ રીફાઇનરીના ઇન્ટરનેશનલ બિઝનેસ એમ ડી મિસ્ટર વરુણ પટેલનું બુકેથી સ્વાગત કરે.’ સામાન્યરીતે પ્રોફેશનલ એન્કર્સ જે પ્રકારના અંગ્રેજી લહેકામાં બોલતા હોય છે એ જ રીતે પેલી એન્કર બોલી.
પોતાનું નામ સંભળાતા જ અનુશ્રી ઉભી થઇ અને સ્ટેજ પર પહોંચી ત્યાં એને એક વોલેન્ટિયરે બુકે આપ્યો જે લઈને અનુશ્રી વરુણ સામે ઉભી રહી અને એને એ બુકે ભેટ કર્યો. વરુણ સાથે હાથ મેળવ્યા બાદ અનુશ્રી પોતાની ખુરશી પર આવીને બેસી ગઈ.
‘હવે હું આમંત્રણ આપીશ મિસ્ટર વરુણ પટેલના જ પત્ની મિસીઝ ભૂમિ પટેલને કે તેઓ આપણા આજના ખાસ મહેમાન, સ્પીકર, પોપ્યુલર રાઈટર એન્ડ થીન્કર સૌમિત્ર પંડ્યાનું બુકેથી સ્વાગત કરે.’ એન્કર બોલી.
ભૂમિ આ માટે બિલકુલ તૈયાર ન હતી. એક તો એ પહેલેથી જ સૌમિત્રની હાજરીને લીધે ટેન્શનમાં હતી અને એ સૌમિત્રની સામે સૌમિત્રથી દૂર કેવી રીતે રહી શકશે અને સૌમિત્ર ક્યાંક ભૂલથી વરુણની સામે એ બંનેના ભૂતકાળની કોઈ વાત તો નહીં ઉખેળેને એની ભરપૂર ચિંતામાં હતી ત્યાં જ સ્ટેજ પરથી આ પ્રકારની જાહેરાત એ ભૂમિ માટે જાણેકે ઉંટની પીઠ પરના છેલ્લા તણખલા સમાન હતી. પણ ભૂમિ પાસે બીજો કોઈજ ઉપાય ન હતો.
‘મિસીઝ પટેલ? મિસીઝ પટેલ...’ લગભગ સાત-આઠ સેકન્ડ સુધી ભૂમિ ખુરશી પરથી ઉભી ન થતા અનુશ્રીને લાગ્યું કે કદાચ ભૂમિએ સ્ટેજ પરથી થયેલી જાહેરાત બરોબર સાંભળી નથી એટલે એણે ભૂમિને બોલાવી.
‘હં??..હા હા.. જાઉં છું. થેંક્યું.’ અનુશ્રી સામે એક ફિક્કું સ્મિત આપીને ભૂમિ ઉભી થઇ.
ભૂમિએ એના ખોળામાં એનું પર્સ મુક્યું હતું અને ભૂમિના આમ અચાનક ઉભા થઇ જવાને લીધે એ નીચે પડી ગયું. ભૂમિએ એની પરવા ન કરીને આગળ વધતા એ પર્સનો પટ્ટો એના સેન્ડલમાં આવી ગયો અને એ એનું બેલેન્સ બે સેકન્ડ માટે ચુકી ગઈ. એની બિલકુલ નજીક બેઠેલી અનુશ્રીએ ભૂમિનો હાથ પકડીને એનું બેલેન્સ સાચવી લીધું. ભૂમિએ આંખના ઇશારાથી જ અનુશ્રીને થેન્ક્સ કહ્યા અને અનુશ્રીએ પણ આંખના ઇશારે એને જવાબ આપી દીધો. જો કે સ્ટેજ પર બેઠેલા તમામની નજરથી આ સમગ્ર ઘટના બચી શકી ન હતી.
‘આટલું ધ્યાન નથી રાખી શકતી તું?’ વોલેન્ટિયર પાસેથી બુકે લઈને વરુણ નજીકથી જેવી ભૂમિ પસાર થઇ કે તરતજ વરુણ ધીરા સાદે બોલ્યો.
પગમાં જાણેકે હજારો કિલોના વજનીયાં મૂકી દીધા હોય એટલી ઓછી ગતિએ સૌમિત્ર તરફ ચાલી રહેલી ભૂમિએ વરુણનું આમ કહેવાની સાથેજ ગુસ્સેથી જોયું. આમ એ ધીરેધીરે સૌમિત્રની તરફ આગળ વધી. સૌમિત્રની નજરમાં નજર નાખવાની ભૂમિની હિંમત ન હતી એટલે એણે માંડમાંડ જાણેકે પોતે સૌમિત્રની સામે જોઈ રહી હોય એમ પોતાનો ચહેરો ઉંચો કર્યો પણ એની સામે એણે જોયું નહીં અને પોતાના હાથમાં રહેલો બૂકે ધર્યો.
‘થેંક્યું... આર યુ ઓકે?’ સૌમિત્રએ હવે ભૂમિની નજરમાં નજર નાખવાની કોશિશ કરી પણ ભૂમિ એની સામે જોઈ નહોતી રહી.
સૌમિત્રના સવાલના જવાબમાં હકારમાં પોતાનું ડોકું હલાવીને જેવો સૌમિત્રએ બુકે એના હાથમાંથી લીધો કે તરત જ ભૂમિ સ્ટેજના બીજા ભાગ તરફથી નીચે ઉતરવા માટે ચાલવા લાગી.
‘ટેઈક કેર!’ સૌમિત્રની આ શુભેચ્છા ભૂમિની પીઠ પર ભટકાઈ.
==::==
ભૂમિના એના ટેબલ પર બેસવાની સાથે જ એન્કરે સૌમિત્રને એનું લેક્ચર શરુ કરવાની વિનંતી કરી. સૌમિત્ર એની જગ્યા પરથી ઉભો થયો ત્યારથી જ ભૂમિએ એને એકીટશે જોવાનું શરુ કર્યું.
‘આટલા વર્ષે પણ એને મારી કેટલી બધી ચિંતા છે? થેન્ક્સ કહીને તરતજ મને એણે પૂછી લીધું કે હું બરોબર છું ને? વરુણે તો મારી કેર લેવાને બદલે મને વઢી નાખી. આટલોજ ફર્ક છે સૌમિત્ર અને વરુણમાં. પણ મને એણે ટેઈક કેર કેમ કીધું? હું બેલેન્સ મીસ કરી ગઈ એટલે? કે પછી એણે મારા ફ્યુચર માટે દિલથી આમ કીધું હશે? બાકી જાડો થઇ ગયો છે હોં? કોલેજમાં તો કેટલો પાતળો હતો? ધરા સાથે એની લાઈફ ખૂબ સુખી હશે તો જ આટલો જાડો થાય ને? રિમલેસ ચશ્મામાં જબરી પર્સનાલિટી પડે છે નહીં? એની નોવેલ્સના બુક કવર્સ કે પછી ન્યુઝ પેપર, મેગેઝીન્સ કે ટીવી પર દેખાય છે એનાથી પણ વધારે હેન્ડસમ રિયલમાં લાગે છે. ત્યારે પણ હેન્ડસમ હતો જ પણ એણે ક્યારેય પોતાના લૂકસની પરવા નહોતી કરી. હું એને કેટલું વઢતી કે થોડું તો તારા કપડા પર અને હેરસ્ટાઈલ પર ધ્યાન આપ? તો મને કહેતો કે હવે તારા સિવાય મારે કોની સામે સારું દેખાવું છે? અને તું મને પ્રેમ કરે છે તો મને કોઇપણ રૂપમાં તું સ્વીકારી લઈશ. બોલવામાં તો પહેલેથી જ પાક્કો છે ને? હા..... એની આ બોલવાની આપવાની સ્ટાઈલ પર તો તમે કુરબાન થઇ ગયા હતા મિસ ભૂમિ અમીન? ઉપ્સ.. સોરી હવે તો હું ભૂમિ પટેલ છું, મેરીડ છું. પણ ત્યારે તો તમે ભૂમિ અમીન જ હતા ને જ્યારે આ જ પોપ્યુલર રાઈટર એન્ડ થીન્કર મિસ્ટર સૌમિત્ર પંડ્યા તમારા પ્રેમમાં પાગલ હતા? તો? હવે તો એ પણ પરણી ગયો છે અને હું પણ. હવે એ મિસીઝ ધરા પંડ્યાનો પતિ છે અને હું મિસીઝ ભૂમિ પટેલ બની ચુકી છું. તેં સાંભળ્યું નહીં એન્કરે મને કયા નામથી બોલાવી હતી? પણ બે ઘડી સૌમિત્રને મનમાં ને મનમાં ફરીથી પ્રેમ કરવામાં શો વાંધો છે? એમાં ક્યાં વરુણને કે ધરાને ખબર પડી જવાની છે?’
એક તરફ સૌમિત્રનું લેક્ચર ચાલી રહ્યું હતું અને આ તરફ ભૂમિને સૌમિત્ર શું બોલી રહ્યો છે એના પર એનું બિલકુલ ધ્યાન ન હતું. એ તો માત્ર સૌમિત્રમાં જ ખોવાઈ ગઈ હતી. હજી ત્રીસેક મિનીટ પહેલાં જ સૌમિત્ર સાથે નજર મેળવવાથી પણ ડરી રહેલી ભૂમિ અત્યારે અનિમેષ નજરે એને જ જોઈ રહી હતી. સૌમિત્રને ન જોયાની સોળ વર્ષની તરસ કદાચ એ અત્યારે જ સૌમિત્ર જેટલી મિનીટ સ્ટેજ પર રહે ત્યાંસુધીમાં છીપાવવા માંગી રહી હતી.
==::==
‘જો! હવે મારે કોઈજ ટ્રબલ નથી જોઈતી. આપણે બંને, મિસ્ટર એન્ડ મિસીઝ બુચ અને મિસ્ટર પંડ્યા આ જ ટેબલ પર ડીનર લેવાના છીએ. બાકી બધાની ડીનરની વ્યવસ્થા માટે હું અને મિસ્ટર પંડ્યા હવે પંદર વીસ મિનીટ કે ઇવન હાફ આવર માટે બીઝી થઇ જઈશું. અત્યારે મિસ્ટર પંડ્યા એમના ફેન્સને મળી રહ્યા છે અને ઓટોગ્રાફ્સ આપી રહ્યા છે, જેવા એ એમાંથી નવરા પડે કે તું પ્લીઝ એમને વિથ ઓલ ધ રીસ્પેક્ટ આ ટેબલ પર લઇ આવજે અને પ્લીઝ આમ ડેડ ડકની જેમ બેઠી ના રહેતી એમની સાથે થોડી વાત પણ કરજે. ભલે તમે એકબીજાને નથી ઓળખતા પણ કોઇપણ સબ્જેક્ટ શોધીને પ્લીઝ અમારા આવ્યા સુધી એમની સાથે વાતો કરતી રહેજે. તેં તો એમની બધીજ નોવેલ્સ વાંચી છે ને? એના પર ડિસ્કસ કરજે.’ સૌમિત્રનું લેક્ચર પતવાની સાથે જ વરુણે ભૂમિને સલાહ આપતાં જણાવ્યું.
“ભલે તમે એકબીજાને નથી ઓળખતા...” વરૂણનું આ વાક્ય ભૂમિને ફરીથી ગભરાવી ગયું.
વરુણે ભૂમિને ભલે બે વખત પ્લીઝ કહ્યું હોય પણ એના બોલવાનો સૂર તો એ હુકમ કરી રહ્યો હોય એવો જ હતો અને એટલે ભૂમિને કમને પણ સૌમિત્ર સાથે વાત કરવી જ પડે એવા સંજોગો ઉભા થઇ ગયા હતા. જેમ સૌમિત્ર સાથેની આજની મૂલાકાત એ ટાળી શકે એમ ન હતી એવી જ રીતે એ હવે સૌમિત્ર સામે માત્ર મૂંગી રહીને બેસી રહે એ પણ શક્ય રહેવાનું ન હતું. અનુશ્રી પણ એના પતિ શાંતનુ સાથે બધા જ મહેમાનોના ડીનરની વ્યવસ્થામાં લાગી ગઈ હતી એટલે ભૂમિને બદલે થોડો સમય અનુશ્રી સૌમિત્ર સાથે વાત કરે એ પણ શક્ય ન હતું.
ભૂમિ એકદમ ટેન્શનમાં આવી ગઈ. એક તરફ એને આટલા વર્ષો બાદ સૌમિત્ર મળ્યો એનો એને ખુબ આનંદ હતો અને એટલે જ એણે સૌમિત્રના પિસ્તાલીસ મિનિટના લેક્ચર દરમિયાન એને મનભરીને જોઈ લીધો હતો, પણ હજી તેને અંદર અંદરથી એણે જે રીતે વર્ષો પહેલાં સૌમિત્રને જાકારો આપ્યો હતો એ બાબતે ગુનાની લાગણી થઇ રહી હતી અને આ જ લાગણી એને સૌમિત્ર સાથે વાત કરતાં રોકી રહી હતી. પણ વરુણના આદેશનું પાલન પણ કરવું જ પડે એમ હતું અને એમ કરતાં ક્યાંક એ અને સૌમિત્ર પકડાઈ ન જાય એનો છૂપો ડર પણ એને સતાવી રહ્યો હતો.
કોલકાતા છોડ્યા પછી ભૂમિને જ્યારે જ્યારે પણ કોઈ રસ્તો ન મળતો અથવાતો એ જ્યારે ખૂબ દુઃખી થતી ત્યારે એ એના પરમ સખા શોમિત્રોને કોલ કરીને એની સલાહ લેતી અથવાતો એની પાસે રડી લેતી. પણ અત્યારે એની પાસે વરુણે અપાવેલો સેલફોન હોવા છતાં એ શોમિત્રો સાથે વાત કરી શકે એમ ન હતી કારણકે એણે સૌમિત્રના નવરા પડવાની સાથેજ એને ડીનર ટેબલ પર લઇ આવવાનો હતો. પણ અચાનક જ ભૂમિને કશુંક યાદ આવ્યું. એણે પોતાનું પર્સ ખોલ્યું અને એમાંથી પોતાનો સેલફોન બહાર કાઢ્યો.
“At a funtion in Rajkot. Gujarati Shomitro is right in front of me. Can’t avoid meeting and talking with him, what to do?” ભૂમિએ શોમિત્રોને ટેક્સ્ટ મેસેજ મોકલ્યો અને મનોમન ભગવાનને પ્રાર્થના કરી કે શોમિત્રો એને તરતજ કોઈ સલાહ આપે કે જેનાથી એનો ભાર હળવો થાય.
બે મિનીટ સુધી કોઈજ જવાબ ન આવતાં ભૂમિ વ્યાકુળ થવા લાગી, પણ ત્યાં જ એનો ફોન વાઈબ્રેટ થયો અને શોમિત્રોનો જવાબ આવ્યો હોવાનું નોટિફિકેશન એણે વાંચ્યું. એક સેકન્ડની પણ રાહ જોયા વગર જ ભૂમિએ શોમિત્રોનો મેસેજ ઓપન કર્યો.
“Be normal, be what you are. All the best!” શોમિત્રો નો જવાબ ટૂંકોને ટચ હતો પણ એના આ નવ શબ્દોએ ભૂમિમાં જાણેકે નવો ઉત્સાહ ભરી દીધો હોય એમ એના શરીરમાં અચાનક જ આત્મવિશ્વાસના ફુવારા છૂટવાના ચાલુ થઇ ગયા હોય એમ એણે પોતાનો મોબાઈલ લોક કર્યો અને એને પર્સમાં મૂકી, પર્સની ઝીપર બંધ કરી. પર્સને પોતાની ખુરશી પર જ મૂકી અને સૌમિત્ર જ્યાં એના ફેન્સથી ઘેરાયેલો હતો તે ટોળાના એક ખૂણે જઈને ઉભી રહી ગઈ.
ભૂમિ સૌમિત્ર ક્યારે આ બધામાંથી નવરો પડે છે એની રાહ જોવા લાગી. સૌમિત્રને ટોળેવળીને ઉભા રહેલા એના ફેન્સ સાથે વાતો કરતા અચાનક જ સૌમિત્રનું ધ્યાન એ ટોળાની બહાર સહેજ દૂર ઉભી રહેલી અને એની સામે જોઈ રહેલી ભૂમિ પર પડ્યું. વરુણે સૌમિત્રને પહેલેથી જ કહી દીધું હતું કે જેવો એ ઓટોગ્રાફ્સ આપવામાંથી નવરો પડે કે તરત જ એની વાઈફ ભૂમિ એને ડીનર ટેબલ તરફ લઇ જશે. એટલે એને ખ્યાલ આવી ગયો કે ભૂમિ ક્યા કારણથી એની રાહ જોઈ રહી છે.
‘Should we end here? મને હવે ખૂબ ભૂખ લાગી છે.’ ભૂમિને જોઇને સૌમિત્રએ અચાનક જ હસતાંહસતાં એ ટોળાને સંબોધીને કહ્યું અને એમાંથી મોટાભાગનાઓએ કમને હકારમાં ડોકું હલાવ્યું.
સૌમિત્ર બધાને થેન્ક્સ કહીને ભીડને ચીરતો ચીરતો ભૂમિ તરફ આગળ વધવા લાગ્યો.
‘હાઈ! કેમ છો?’ ભીડની બહાર આવતાની સાથે જ સૌમિત્રએ ભૂમિ સામે હાથ લંબાવ્યો અને પૂછ્યું.
ભૂમિએ હવે સૌમિત્રનો હાથ પોતાના હાથમાં લીધો અને એ પણ સૌમિત્ર સામે એકીટશે જોતાં જોતાં જ! સોળ વર્ષે સૌમિત્રનો પ્રથમ સ્પર્શ અનુભવતાં જ ભૂમિની બંને આંખના ખૂણા ભીના થયા.
-: પ્રકરણ ચાલીસ સમાપ્ત :-
