લિખિતંગ લાવણ્યા
રઈશ મનીઆર
પ્રકરણ 14
મેં બહુ રોષે ભરાઈને કહ્યું, “પપ્પા! આ વખતે તો મમ્મી પર કેસ કરો.” પણ મામાઓએ વિનંતિ કરી એટલે પપ્પાએ એને સોશિયલ મેટર ન બનાવી. મામાઓએ મને પણ સમજાવી પણ હું કંઈ શાંત ન પડી. મમ્મી ભાનમાં આવી કે તરત એના પર વરસી પડી, “કેમ આપઘાતનું નાટક કર્યું?”
“નાટક નહોતું, બધી જ ગોળી સાથે કેવી રીતે ગળાય? એટલે એક પછી એક લેતી હતી. પણ બે ગોળી લેતાં જ ઊંઘ આવી ગઈ. પછી શું થયું તે ખ્યાલ નથી.”
મેં બરાડો પાડ્યો, “તો ઊંઘની ગોળીઓ જાતે કૂદીને બાલ્કનીના છજા પર પડી? હવે બીજીવાર મરવાનું મન થાય તો મને કહેજે. મારી પાસે બહુ પ્લાન તૈયાર છે મરવાના!”
દરેક માણસે જીવનમાં એકાદવાર તો મરવાનો વિચાર કરેલો જ હોય. મારી પાસે તો અસંખ્ય પ્લાન હતા. પણ હું આવું ત્રાગું ન કરું.
પપ્પાની ઓળખાણોને કારણે મમ્મી પર આપઘાતના પ્રયાસનો પણ કેસ ન થયો. મમ્મીને હોસ્પિટલમાંથી રજા મળી.
મેં મામાઓને કહ્યું, “હવે મમ્મીને તમારા જ ઘરે લઈ જાવ. મને ન જોઈએ આવી મમ્મી!”
મમ્મીને લઈ જવી પડશે એવી કલ્પનાથી મારી મામીઓનું મોઢું જોવા જેવું થઈ ગયું. મામાના હોઠ પણ સીવાઈ ગયા.
મામા મમ્મીને ખિજાઈને બોલ્યા, “ચાલ! સોરી કહી દે સુરમ્યાના પપ્પાને! અને બોલ ક્યાં રહેવું છે હવે?” એ પણ મમ્મીના જ ભાઈ હતા બધા. પપ્પા જેવા ભલા ન હતા. મારી મમ્મી એમને મન કન્યાદાનવેળાએ જ પપ્પાને પધરાવેલી નોન-રિફંડેબલ ગિફ્ટ હતી.
મમ્મીએ જરા ગડમથલ કરીને નિર્ણય જાહેર કર્યો, “મારે મારા પતિના ઘરે જ જવું છે!”
મેં કહ્યું, “જો મમ્મી એ ઘરમાં આવશે તો હું નહીં જાઉં.”
અનુરવ મને સમજાવવા લાગ્યો, “સુરમ્યા, આ પપ્પાની મેટર છે. એમાં તારે એક્સટ્રીમ સ્ટેપ લેવાની જરૂર નથી. અને તું તારા ઘરે નહીં જાય તો ક્યાં જશે?”
હું કંટાળી ગઈ હતી. મેં કહ્યું, “અનુરવ, તું મને ભગાડીને તારા ઘરે લઈ જા!”
અનુરવે મને કહ્યું, “આર યૂ સિરિયસ? પાંચ દિવસમાં આ બીજી વાર તું આવું બોલી રહી છે!”
મને તો યાદ નહોતું!
અનુરવે યાદ કરાવ્યું, “ગયા અઠવાડિયે ફિલ્મ જોવા ગયા ત્યારે તું ચાલુ ફિલ્મે ઊંઘી ગઈ હતી અને તને માંડ ટેકો આપી બાઈક પર બેસાડી ઘરે મૂકવા આવ્યો ત્યારે તું ઊંઘમાં ને ઊંઘમાં બોલી હતી કે ક્યાં આ બોરીંગ ઘરે લઈ આવ્યો, અનુરવ મને તારા ઘરે લઈ જા ને! કાયમ માટે!”
મને યાદ ન આવ્યું. ઊંઘમાં બોલીને ભૂલી જવાની ટેવ છે મને, પણ આજે હું હોશમાં હતી, મેં અનુરવને કહ્યું, “અનુરવ, હું કાયમ માટે ભગાડી લઈ જવા નથી કહેતી! મારે તારા માથે નથી પડવું પણ એટલિસ્ટ આજે મારે મારા ઘરે નથી જવું.”
ત્યાં જ પપ્પા આવ્યા અને એ એવું વાક્ય બોલ્યા જે ઓપ્ટિમિઝમની હાઈટ હતી, “ચાલો બેટા, એવેરીથીંગ વીલ બી ફાઈન!”
મેં કહ્યું, “ના, એ ઘરમાં મારો શ્વાસ ઘૂંટાય છે, મારે થોડા દિવસ બહાર જવું છે.”
“ક્યાં જશે?” પપ્પાએ હમણાં જ ‘ક્વીન’ મૂવી જોયું હતું એટલે ચિંતાતુર થઈ ગયા!
“અનુરવના ઘરે, એક બે દિવસ..” મેં કહ્યું.
પપ્પા એ ‘હા’ પાડી, એટલે મેં ધીમે રહીને કહ્યું, “એક-બે દિવસ એટલે એક વત્તા બે.. ત્રણ દિવસ!” પછી ઉમેર્યું, “અનુરવના ઘરે રહીશ એટલા દિવસ ઓફિસ નહીં આવું!” પપ્પા હા કે ના કહે એ પહેલા અનુરવનો હાથ ખેંચી બહાર નીકળી ગઈ.
મેં અને અનુરવે એક જ કોલેજમાંથી એલ એલ બી કર્યું, પણ કદી એના ઘરે જવાનો પ્રસંગ આવ્યો નહોતો.
ઘરેથી એક રકશેકમાં જરૂરી સામાન લઈ અનુરવની બાઈકની પાછળ બેઠી. એ પળથી મારું ત્રણ દિવસનું વેકેશન શરૂ થયું. રસ્તે મેં અનુરવને પૂછ્યું, “તારા ઘરે પરમિશન લીધી છે ને?”
અનુરવ બોલ્યો, “હા”
“બધી વાત કરી?”
અનુરવ બોલ્યો, “હા મારી મા.. હા”
“મારી મા મારી મા શું કરે છે? પછી તારા ઘરે તારી મા મને કોઈ લાંબુલચક લેક્ચર તો નહીં આપે ને?” મારા સવાલો ખૂટતાં ન હતા.
અનુરવ કંઈ ન બોલ્યો.
“તારા મમ્મી મને એમ તો નહીં કહે ને કે પોતાની સગી મા સાથે આવું વર્તન ન કરાય!”
અનુરવ કંઈ ન બોલ્યો.
“એવું થશે તો હું ત્રણના બદલે એક જ દિવસમાં પાછી ચાલી જઈશ.”
“ઓહ!” અનુરવે ધીમે રહીને ઉમેર્યું, “પણ એવું ન થાય તો?”
“તો રહી પડીશ”
“એક મહિનો?”
“ના, આખી લાઈફ!”
એમ અમે અનુરવના એપાર્ટમેંટ પર પહોંચ્યા, શહેરની બહાર છેક હાઈકોર્ટની આગળનો કોઈ એરિયા હતો.
નીચે ફ્લેટહોલ્ડર્સના નામની યાદી પર અનુરવનું નામ શોધવા નિષ્ફળ પ્રયાસ કરતાં મેં પૂછ્યું, “કયા માળે જવાનું છે?”
અનુરવે લિફ્ટમાં ચોથા માળનું બટન દબાવ્યું, લિફ્ટની જાળી વચ્ચેથી બોર્ડ પર “લાવણ્યા ત..” જેવું કંઈ નામ વાંચુ ન વાંચુ ત્યાં તો લિફ્ટ ઉપડી.
ચોથા માળે ઊભી રહી, જે ફ્લેટનો બેલ વગાડ્યો, એ ફ્લેટ પર “લાવણ્યા તરંગ દીવાન” લખેલું હતું. હવે ગડ બેસી ગઈ. ડાયરી યાદ આવી. લાવણ્યાએ દીકરાનું નામ ‘તરંગ’ જેવું જ રાખવું હતું. સાંભળતા જ કંપન થાય એવું... ‘અનુરવ!’
દાદાને હોઠે ‘અનુરવ’ ન ચડ્યું એટલે જેનું નામ રવિ પડી ગયું એ મારી બાજુમાં હતો.
મને જૂની ડાયરીઓ વાંચવા આપીને, એ ડાયરી પોતાની જ મમ્મીની છે, એ વાત છુપાવનાર અનુરવ હવે એકલામાં મળે એટલે એની વલે થવાની હતી. કોઈ છોકરાને તડાક કરીને ટપલી મારવી એ મારે માટે ડાબા હાથનો ખેલ હતો. પણ અનુરવ તો લાંબો સમય સુધી કંપન થાય એવી લપડાકનો ઘરાક થઈ ગયો હતો.
લપડાક માટે મારા હાથ સળવળી રહ્યા હતા, ત્યાં જ ફ્લેટનો દરવાજો ખૂલ્યો.
મેં લાવણ્યાને જોઈ. મારે મન તો એ વંચાઈ રહેલી નવલકથાનું પાત્ર હતું. બાવીસ-પચીસ વરસની નાયિકાનું ચિત્ર હતું મારા મનમાં. હવે લાવણ્યાની ઉમર ચાલીસની ઉપર હશે. પણ આટલે નજીકથીય એમનો એકેય વાળ સફેદ ન દેખાયો. પગે પડતાં મને ન આવડે. (ગળે પડતાં આવડે, ગળે જ પડી હતી ને!) એટલે નમસ્તે કરવા વિચારતી હતી ત્યાં જ લાવણ્યાએ હેંડ શેઈક કરવા હાથ લંબાવ્યો.
લાવણ્યાનો હાથ હાથમાં હતો ત્યારે મારા મનને હું વિચારતાં રોકી ન શકી કે જે લાવણ્યાએ પતિ તરીકે તરંગ જેવા બદનામ માણસને સ્વીકારી લીધો, એ મારા જેવા ડિફેક્ટીવ પીસને પણ વહુ તરીકે સ્વીકારી લેશે કદાચ! લાવણ્યાનો હાથ મમ્મીઓ જેવો ન હતો. સહેલીઓ જેવો હતો. મારી મમ્મી જેટલી જ ઉંમર હશે એટલે મારે “આંટી” જ કહેવું જોઈએ. મેં એમ જ કહ્યું. પણ મને યાદ આવ્યું કે અનુરવ સાથેની વાતમાં હું એના મમ્મી માટે “લાવણ્યા લાવણ્યા” કહીને તુંકારો કરતી હતી, ત્યારે એને કેવું લાગ્યું હશે?
ત્યાં જ અનુરવ બોલ્યો, “લાવણ્યા, ત્રણ કપ ચા મૂકશે? ત્યાં સુધી હું નાહીને આવું!”
લ્યો, અનુરવ એની મમ્મીને પણ નામથી બોલાવતો હતો! આવો તો પહેલો દીકરો જોયો. લાવણ્યાએ અનુરવ માટે બાપ-મા અને મિત્રની ત્રેવડી ભૂમિકા ભજવી હતી. પછી તો વચ્ચેવચ્ચે મારા મોંથી ય ‘લાવણ્યા’ નીકળી જતું.
“આવ સુરમ્યા! ચા બનાવીએ.” લાવણ્યા બોલી.
વાક્યનો પહેલો હાફ મને ઉષ્માભર્યો લાગ્યો અને બીજો હાફ ધ્રુજાવનારો. ચા બનાવતાં અહીં કોને આવડતી હતી!
બાથરૂમનું ડોર બંધ કરતાં અનુરવે આ સાંભળ્યું અને એ વહારે ધાયો, “સુરમ્યા, તારે કીચનમાં ખાલી જવાનું છે, ચા લાવણ્યા બનાવશે. લાવણ્યાને ખબર છે કે તને તારા પપ્પા કીચનમાં જવા દેતા નથી!”
વાત સાચી હતી, મારા પપ્પાની હું ઓવરપ્રોટેક્ટેડ દીકરી હતી! દીકરી દાઝી જાય એ ભયથી મને એ કીચનમાં પેસવા દેતાં નહીં.
સળગીને મરી ગયેલી પુત્રવધુઓના કેસ એમની પાસે આવતાં. બચાવ પક્ષના એટલે કે સાસરિયાઓના એ જાણીતા વકીલ. બધા સાસરિયા એમને સાચું કે ખોટું એમ જ કહે, “વહુ રસોઈ કરતાં દાઝી ગઈ” અને એ પણ એમ જ સાબિત કરે. ધીરેધીરે વકીલસાહેબ સાસરિયાઓની વાત સાચી માનવા માંડ્યા! એટલે એમના મનમાં રસોઈની એવી ધાક પેસી ગઈ કે દીકરીને કીચનમાં નહોતા પેસવા દેતા.
પણ હું લાવણ્યા સાથે કીચનમાં ગઈ. લાવણ્યાએ ચા માટે દૂધની તપેલી ગેસ પર મૂકી અને મેં મારો કેસ તૈયાર કરવા માંડ્યો. મેં પૂછ્યું, “તમને અનુરવે મારા વિશે પહેલીવાર ક્યારે કહ્યું?”
મને એમ હતું કે ‘ગઈકાલે’ એવો જવાબ મળશે.
લાવણ્યાએ કહ્યું, “ત્રણ વર્ષથી છૂટું છવાયું તારું નામ સાંભળતી હતી, પણ બરાબર છ મહિના પહેલા એક દિવસે તારો વ્યવસ્થિત ઉલ્લેખ થયેલો.”
“ક્યારે?” મેં મારા અવ્યવસ્થિત વાળ સરખા કરતાં ઈંતેજારીથી પૂછ્યું.
“જ્યારે ફાઈનલ એલ. એલ બી.નું રિઝલ્ટ આવ્યું ત્યારે.”
મેં જોયું કે લાવણ્યાને જેમ ડાયરી વિગતવાર લખવાની ટેવ હતી એમ જૂની વાત પણ વિગતવાર સંવાદો સાથે કરવાની એને ફાવટ હતી.
દૂધમાં ચાની પત્તી નાખતાં લાવણ્યાએ રસપૂર્વક એ દિવસની વાત યાદ કરી.
*
એ દિવસ અનુરવ આવ્યો, “લાવણ્યા! હું છઠ્ઠા સેમેસ્ટરમાં પાસ થઈ ગયો, બસ એક માર્ક માટે મેડલ ગયો!” “તને બહુ દુખ થયું, દીકરા?”એ બોલ્યો, “તને દુખ થયું?”
“તારો મેડલ ન આવ્યો એ વાતનું મને કદી દુ:ખ ન થાય! પણ મેડલ ગયું એ વાતે મારો દીકરો જો દુ:ખી થયો હોય તો એના દુ:ખે હું દુખી થાઉં ખરી!” હું બોલી. ”મને સમજાયું નહીં. ચોખ્ખું બોલ ને! પાંચવાર તારા દીકરાનો મેડલ આવ્યો અને છઠ્ઠીવાર મેડલ એક માર્કથી ગયો તો તું દુ:ખી થઈ કે નહીં. યસ ઓર નો?”બેટા એક ફૂલટાઈમ મમ્મીને અંગત દુ:ખ કે સુખ હોતું નથી એનું મન તો દીકરાના સુખ-દુ:ખનો અરીસો હોય.”
“તો અરીસો શું કહે છે?” અનુરવે પૂછ્યું. ”તું મારી પરીક્ષા લે છે? જોવા દે તારી આંખ!”
અનુરવે આમ કરીને એના પપ્પા જેવી એની મોટી મોટી આંખો સામે ધરી, “લે જો!”
અને મેં એના આંખ અને હૈયું વાંચવા માંડ્યા, “ હા...દેખાય છે કે તું ખાસ દુ:ખી નથી. કેમ કે, તારા ક્લાસની સુરમ્યા પાંચપાંચ સેમેસ્ટરથી મેડલ માટે તનતોડ મહેનત કરતી હતી અને તું રમતરમતમાં મેડલ લઈ આવતો. એટલે આ વખતે સુરમ્યા કેટલી ખુશ હશે એમ વિચારીને તને મેડલ ગુમાવ્યાનું બહુ દુ:ખ નહીં થતું હોય! એમ આઈ રાઈટ માય સન?”
*
આમ લાવણ્યાએ એનો અનુરવ સાથેનો સંવાદ આબેહૂબ વર્ણવ્યો.
તો છઠ્ઠા સમેસ્ટરમાં મારો મેડલ આવ્યો હતો, એ વાત લાવણ્યાને ખબર હતી. મારો કેસ મજબૂત થતો જતો હતો.
ત્યાં જ પાછળથી અનુરવનો અવાજ આવ્યો, “લાવણ્યા, એક વાત કહેવાનું ભૂલી ગયેલો.”
ખબર નહીં એ ક્યારે નાહીને આવી ગયો અને છેલ્લા એક બે વાક્ય સાંભળી ગયો હશે, એટલે હોશિયારી મારવા લાગ્યો, “ફાઈનલ એલ. એલ. બીમાં સુરમ્યાનો મેડલ આવ્યો, એમાં થોડી એની મહેનત અને થોડી એના પપ્પાની ઓળખાણોનો પણ ફાળો હતો!”
મારા ડાબા હાથમાં આદુનો ટુકડો અને જમણા હાથમાં ખલદસ્તો હતો. સેફ્ટી માટે પહેલા મેં જમણા હાથને કંટ્રોલ કર્યો. તોય ડાબા હાથમાં સળવળાટ થતો હતો. એનેય કંટ્રોલ કર્યો.
લાવણ્યા મારા પક્ષે બોલી, “મને તો લાગે છે, તું જ જાણી જોઈને એકાદ આન્સર છોડી આવ્યો હશે, જેથી સુરમ્યાનો મેડલ આવે!”
અનુરવ હસ્યો.
લાવણ્યા બોલી, “ચાલો સવાર માટે ઈડલીનો લોટ બોળી દઈએ!”
હું વિચારતી રહી, ઈડલી વળી ઘરે બનાવાય? એ તો ઉડીપીમાં મળે!..
*
મારે લાવણ્યાના રૂમમાં જ રહેવાનું હતું. જેના જીવનની કથા ડાયરીની જેમ વાંચી, એના ઘરમાં, એના બેડરૂમમાં ખરેખરો પ્રવેશ મળ્યો, એ મારે માટે “એલિસ ઇન વંડરલેંડ” કરતાં વધારે રોમાંચક હતું. હવે ડાયરી વાંચવાની ન હતી. ડાયરી ખુદ મારી સામે જીવતી જાગતી ઊભી હતી. અને એને બોલતી કરવા માટે બહુ સવાલો પૂછવાની જરૂર નહોતી પડતી! મેં એક જ સવાલ પૂછ્યો, “તમારી ડાયરી અનુરવે મને આપી એ પહેલાં તમારી પરમિશન લીધેલી?”
રાતે સાથે સૂતાં સૂતાં મને ખ્યાલ આવ્યો કે લાવણ્યાને અનુરવની જેમ જ ખુલ્લા દિલે મોકળા મને વાત કરવાની ટેવ. હું હસી, તરંગ દીવાનના વ્યસનો તો છૂટી ગયા પણ એની વાઈફને બોલતી ડાયરીની જેમ જ વાતો કરવાનું, છૂટી ન શકે એવું વ્યસન હતું. લાવણ્યાએ શરૂ કર્યું, “વાત એમ હતી કે..
*
અનુરવે પાંચ દિવસ પહેલા જ મને કહ્યું, “લાવણ્યા, સુરમ્યા સાથે મારે ફ્રેંડશીપ છે.”
મને તો ખબર હતી જ તમારા બન્ને વચ્ચે છ મહિનાથી તો પાક્કી ફ્રેંડશીપ છે.
મેં કહ્યું, “એમાં તે નવું શું કહ્યું?”
અનુરવ બોલ્યો, “મને એમાં આજે કંઈ નવો એંગલ જાણવા મળ્યો.”
હવે મસ્તી કરવાનો સમય ન હતો. એટલે મેં પૂછ્યું, “શું?”
અનુરવ સિરિયસ થઈ બોલ્યો, “મને એવી ખબર પડી કે સુરમ્યા મારે વિશે ફ્રેંડશીપ કરતાં થોડું આગળ વિચારે છે!”
એણે કહી દીધું એટલે મેં ફરી મસ્તી કરી, “તે વિચારે જ ને! તું છે જ એવો કે કોઈ પણ છોકરી..”
“લાવણ્યા, મજાક નહીં. હજુ મારે માટે આ વહેલું છે. મેં આ વાત વિચારી નથી. અને હમણાં વિચારવાનો પણ નથી”
હું મનમાં બોલી, “એ તારા હાથમાં નથી, બેટમજી! ઉમર ઉમરનું કામ કરે, છોકરીઓ તારા જેવા છોકરાને લામ્બો સમય એકલો ન રહેવા દે!” પણ અનુરવ જરા ગડમથલમાં લાગ્યો એટલે મજાક કરવાને બદલે મેં પૂછ્યું, “તું અત્યારે ‘હા’ કે ‘ના’ નથી કરવા માંગતો, એ તો મને સમજાયું.”
‘હં’ એટલું બોલી એ અટક્યો.
“તો અત્યારે તારા મનમાં શું ચાલી રહ્યું છે?”
“સુરમ્યા એના મનમાં ને મનમાં આગળ વધે એ પહેલા આપણા ફેમિલીનું બેક ગ્રાઉંડ અને ખાસ કરીને પપ્પા વિશેની વાત એને મારે કહી દેવી જોઈએ કે નહીં, એ વિચારી રહ્યો છું.”
“તને એમ છે કે તારા પપ્પાની હિસ્ટરી જાણીને, એ અટકી જશે?”
“એ નિર્ણય તો એણે અને એના ફેમિલીએ કરવાનો થાય, પણ એ ઈમોશનલી આગળ વધે એ પહેલા એને બધી ખબર હોવી જોઈએ.”
મેં કહ્યું, “હં, તારા દાદાએ તો એમની પુત્રવધુથી વાત છુપાવેલી પણ તારી મમ્મી હવે કોઈથી નહીં છુપાવે. એટલે સુરમ્યાને કોઈ પણ રીતે બધું કહી દેવું જરૂરી ગણાય.”
એ મૂંઝાવા લાગ્યો, “હું કેવી રીતે કહું? બધું એકદમ શરૂઆતથી ન કહેવું પડે?”
એટલે મેં જ એને મારી ડાયરી આપી. કહ્યું, “લે આ સુરમ્યાને વાંચવા આપજે!”
એ બોલ્યો, “આખી ડાયરી?”
એણે તો એની અઢારમી વરસગાંઠ પર જ આખી ડાયરી વાંચી હતી.
મેં કહ્યું, “હા, આખી ડાયરી!
*
લાવણ્યા શ્વાસ લેવા અટકી. અને હવે મને સમજાયું, “ઓહ, તો તમારા કહેવાથી અનુરવે મને ડાયરી આપી હતી?”
“હા, સુરમ્યા, અને પેલા પાછળથી ઉમેરેલા ચાર પાના પણ. પણ હું નથી ધારતી કે તને બહુ કંટાળો આવ્યો હોય! કેમ કે અનુરવ જ કહેતો હતો કે તને રીડીંગનો શોખ છે!”
પછી લાવણ્યાએ એક લેખક વાચકને પૂછે એમ પૂછ્યું, “તોય થોડો થોડો કંટાળો તો આવ્યો હશે નહીં?”
જો કે, વચ્ચે વચ્ચે એક બેવાર એકબે પાનામાં કંટાળો આવ્યો હતો.
પણ હું સભ્યતાથી બોલી, “ના, ના, ડાયરી બહુ ઈંટેરેસ્ટીંગ હતી.” ખોટી વાત ન હતી, ઈંટેરેસ્ટીંગ તો હતી જ.
લાવણ્યા બોલી, “હાશ, મારું કામ પૂરું થયું. મારે કહેવાનું હતું એ બધું મેં ડાયરીમાં કહી દીધું. હવે તું જાણે અને અનુરવ જાણે!”
“પણ તો પછી મારે પણ મારા મમ્મી-પપ્પાની બધી વાત પણ તમને લોકોને કરવી પડે ને!” હું જરા નિખાલસતાથી અને વધારે ગભરાટથી બોલી.
“પેપરમાં આવ્યું એટલું મને ખબર છે. અનુરવનેય ઝાઝી ખબર તો નથી પણ હમણાં એ વાતની ઉતાવળ નથી.”
“કેમ?” મને જ ઉતાવળ હતી, બધી લાઈન ક્લીયર કરી નાખવાની!
“કેમ કે તું વેકેશન પર છે..” એમ કહી લાવણ્યાએ મારા ગાલ પર ટપલી મારી અને લાઈટ બંધ કરી. વેકેશન ખરેખર શરૂ થઈ ગયું હતું. ત્રણ દિવસનું આ વેકેશન મારા જીવનનું સૌથી એંજોયેબલ વેકેશન હતું.
(ક્રમશ:)
