લિખિતંગ લાવણ્યા
રઈશ મનીઆર
પ્રકરણ 7.
સાડા ત્રણે અનુરવ કોર્ટથી આવી ગયો. હું ટેબલ પર પગ લાંબા કરી વાંચતી હતી. જો કે એ તો રોજનું હતું. પણ આજે અનુરવ આવતાં જ હું ઊભી થઈ ગઈ અને પરસેવો લૂછતા અનુરવને ફ્રીઝમાંથી પાણીની બોટલ કાઢીને આપી. અનુરવ મારી સામે અજબ રીતથી જોવા લાગ્યો. હું સુરમ્યા, લાવણ્યાની જેમ વર્તી રહી હતી?
મરજી વિરુદ્ધ લગ્ન કરવાનું, ટિપિકલ સાસરિયાઓ સાથે કામ પાર પાડવાનું મને તો આજના જમાનામાં ‘બુલશીટ’ જેવું લાગે, પણ પચીસ વરસ પહેલા લાવણ્યાએ જે કંઈ કર્યું, એની સામે મારા મનમાંથી આવવું જોઈએ એવું નેગેટીવ રિએક્શન આવતું નહોતું.
આમ તો હું જિદ્દી અને મનમૌજી છું. સ્વતંત્ર મિજાજની. 2016ની છોકરીઓ હોય, એવી છું. મારી જનરેશનની ગર્લ કદી લાવણ્યા સાથે આઈડેંટીફાય ન કરે. અમારી જનરેશનને સાદગીનું એક્ઝામ્પલ આપવા માટે મમ્મીઓ કહે કે અમે લગન પહેલા હોટલમાં કદી ખાધું નહોતું કે પપ્પાઓ કહે કે અમે બે જ જોડ કપડા પર કોલેજ લાઈફ કાઢી નાખી, તો કહેવાનું મન થાય, “ભોગ તમારા!” ટૂંકમાં મારી જનરેશનની જેમ જ હુંય સબમિસિવ નથી. તોય મેં અનુરવને ફ્રીઝમાંથી પાણી કેમ આપ્યું? જો કે બોટલ જ આપી. ટ્રે અને ગ્લાસ સાથે સર્વિસ નથી આપી. પણ તોય, શું લાવણ્યાનો સ્પીરીટ મારામાં આવી ગયો? જો કે તરંગની જેમ અનુરવને કોઈપણ પ્રકારના સ્પીરીટ કે નિકોટીનનો શોખ નથી. હી ઈઝ એન આઈડિયલ મેરેજ મટિરિયલ. પણ વધારે મહત્વનો સવાલ એ છે કે હું મેરેજ મટિરિયલ છું ખરી? આ સવાલ ફની પણ છે અને ડિસ્ટર્બિંગ પણ. પણ એ વાત પછી.
અનુરવને પરસેવો થતો હતો એટલે મેં પંખો ફાસ્ટ કર્યો. એ સેવા લે એવો નથી. સેવા આપે એવો છે. લિબરેટેડ વુમન તરીકે મેં વિચાર્યું, આને સેવા કહેવાય કે આને ‘કેર કરી’ કહેવાય? છોડો લપ. અનુરવ જેવા સેવાભાવીને પણ મારી આ સેવા ભાવી, એ મેં જોયું.
પંખો ફાસ્ટ થતાં પવનથી પાના ઊડે એ પહેલા મેં ખુલ્લી ડાયરીમાં બૂક માર્ક મૂક્યું.
“આ ડાયરી ક્યાંથી લાવ્યો?” એમ મારે પૂછવુ ન હતું. મારી અંદર ઉભરી રહેલી લેખિકા કહેતી હતી કે સુરમ્યા, ડાયરીમાં છે એનાથી વધુ ઈંફોર્મેશન તારે લેવાની નથી. જાતે જ બધી ગડ બેસાડવાની છે.
જો કે મેં પહેલાથી ધારણા કરેલી જ હતી કે અનુરવ પસ્તીની દુકાનમાંથી આ ડાયરી ઉંચકી લાવ્યો હશે. હું બ્રાંડેડ વસ્તુઓનું જ શોપિંગ કરતી અને અનુરવ તો શનિવારી કે પસ્તીની દુકાનમાં જ ખરીદી કરવા જતો. કદાચ અમારા બે વચ્ચે આ બહુ મોટો ડિફરંસ છે, તોય એ આઈડિયલ મેરેજ મટિરિયલ કહેવાય? અરે પાછી આ વાત ક્યાંથી આવી? આઈ સે, સ્ટોપ ઈટ. મેં મને રોકી. અગાઉ એક-બે વાર અનુરવને ડાયરેક્ટલી પ્રપોઝ કરી દેવાનું મન થતું. ત્યારે મનમાં ને મનમાં હું મારા પર આમ જ ચિલ્લાતી, “આઈ સે, સ્ટોપ ઈટ..”
અનુરવે પૂછ્યું, “ક્યા પહોંચી?”
મેં ડાયરી આપી. એણે બૂક માર્કની જગ્યા જોઈ.
એણે બૂક માર્કની આગળના પાનાં ફરફરાવ્યા. આગળના ચારપાંચ પાના કોરાં હતાં.
મને નવાઈ લાગી, મારી નજર કોરા પાના પર નહોતી પડી. “ડાયરી પૂરી થઈ ગઈ? આટલી જ વાત હતી? આગળ શું થયું?”
અનુરવે કહ્યું, “ના, વાત તો ઘણી બાકી છે.”
“તો આ ડાયરીના પાના કોરા છોડીને આગળ વાંચું?”
મેં ડાયરી હાથમાં લઈ કોરા પાનાં ઉથલાવ્યા. બરાબર ચોથા કોરા પાના પછી ગડી વાળીને લેટરની જેમ છૂટાં ચાર પાનાં મૂકેલા હતા.
“આ શું છે?”
“હવે આ ચાર પાના વાંચવાના છે, પછી ડાયરી આગળ વાંચવાની છે.”
“તને કેવી રીતે ખબર?” અધવચ્ચે આવું ગતકડું આવ્યું એની અકળામણ મેં અનુરવ પર કાઢી.
“મેં આખી ડાયરી વાંચી છે એટલે..”
આ ચાર પાના જુદા, પ્રમાણમાં નવા કાગળ પર હતા. અનુરવને એમ લાગ્યું કે આ જુદા પ્રકારના ચાર પાના જોઈ હું પ્રશ્નોની ઝડી વરસાવીશ. પણ પણ મેં એમ ન કર્યું. છોકરીઓએ હંમેશા પ્રેડિક્ટેબલ બિહેવિયર ન કરવું જોઈએ. જરા અનપ્રેડિક્ટેબલ રહીએ તો જ લોકોને આપણામાં ઈંટેરેસ્ટ રહે.
અનુરવ બોલ્યો, “કંઈ પૂછવું નથી?”
મેં ગંભીરભાવ ધારણ કરીને કહ્યું, “કોઈ મને ભણાવે અને હું ભણું એ મારો સ્વભાવ નથી. હું જાતે શીખવામાં માનું છું.”
બઘવાઈ ગયેલા અનુરવને મેં હસતાં હસતાં કહ્યું, “તું કોફી મૂક ત્યાં સુધી હું આ ચાર પાના વાંચી લઉં.” લાવણ્યાના જમાનાની સ્ત્રીઓ પતિ માટે ચા બનાવ્યા જ કરે. મારા જમાનાની સ્ત્રીઓને કોફી બનાવી આપે એવો સાથી જોઈએ. ‘પાણી માંગો તો દૂધ આપે’ એવો નહીં પણ પાણી આપો તો બદલામાં કોફી આપે એવો તો એ હતો જ.
હું આ નવા ચાર પાના જોઈ રહી હતી. એ પણ હતા તો લાવણ્યાના જ અક્ષરમાં, પણ બેચાર લીટી વાંચતા જ મને સવાલો થવા લાગ્યા. આખી ઘટનામાં લાવણ્યા હાજર ન હતી. તો એને આ બધી કેવી રીતે ખબર પડી? પાછળથી ખબર પડી? ચંદાબાએ વાત કરી કે ઉમંગભાઈએ? પપ્પાજીએ વાત કરી કે મંગુએ? અને આ પાના પાછળથી ઉમેરાયા? અને વળી આ ચાર પાના તરંગને સંબોધીને નહોતા લખાયા. એટલે સ્ટાઈલ બદલાઈ ગઈ. મને થયું અનુરવને પૂછું કે આ બધું શું છે? આ પાના ક્યાંથી આવ્યા? ડાયરીમાંથી નીકળ્યા? પસ્તીમાં ગેરવલ્લે ન થઈ ગયા? પણ ત્યાં સુધી અનુરવ કોફી બનાવવા ચાલી ગયો હતો. મને થયું, પૂરું વાંચી જ લઉં. ચાર જ તો પાના છે.
*
ઉમંગભાઈ બપોરે પેઢીએથી જમવા આવ્યા, મંગુએ એમની પૈસા ભરેલી ચામડાની બેગ અંદર મૂકી, અને એ રોજના ક્રમ પ્રમાણે દરવાજે ચોકીદારની જેમ ઊભો રહ્યો. ચંદાબાએ જમવાનું પીરસી, વીજળીકાપ હતો એટલે, હાથપંખો નાખવાનો શરૂ કર્યો.
ઉમંગભાઈની ટેવ હતી કે એ જમતી વખતે ઊડતી નજરે સામાજિક બાબતોનો તાગ મેળવી લેતા, “મંગુ કહેતો હતો, કે લાવણ્યા વહુ તૈયાર થઈને એકલા બસમાં નીકળ્યા!”
ચન્દાબાએ એમની સ્ટાઈલમાં જવાબ આપ્યો, “ભણેલી છે ને! મારી જેમ નવમી ફેલ નથી. અહીં તો વરને ફૂરસદ નથી ને વહુને છૂટ નથી.”
“ફરી ચાલુ થઈ ગયું તારું પુરાણ!”
“અરે તમને ક્યાં ખબર છે, તમે તો એય પેઢી એ બેઠા, અહીં કોઈ ઘરનું વહાણ ડૂબાડી જશે ને તમને ગંધેય નહીં આવે!”
ચંદાબાએ જોયું કે હવે ઉમંગભાઈના કાન સરવા થયા. એમના પતિ આર્થિક નુકસાની સિવાય બધું જ સહી શકે એવા પુરુષ હતા.
“આ લાવણ્યા વહુ આપણે ધારીએ છીએ એના કરતાં વધારે હોશિયાર લાગે છે. હમણાંની તરંગભાઇના બધા બેંકના અને વીમાના કાગળિયા તપાસતી રહે છે. જો જો તરંગભાઇની વીમાની પોલિસીઓ પર વારસમાં એનું નામ ઉમેરાવવાની વેતરણમાં ન હોય!”
“અરે મૂરખ! લગ્ન થયા એટલે એ આપોઆપ તરંગના ભાગની વારસ ગણાય. એમાં તારું કે મારું કંઈ ન ચાલે. પણ તું તારે છાની રે’ ને. વાપરને પૈસો! મગજ શું કામ ચલાવે છે?” ”હાય હાય, હવે હું તમને એમ કહું કે ‘આ દારૂડિયાઓ લાંબુ ન જીવે’ તો તમે કહેશો કે અશુભ અશુભ બોલે છે! પણ ન કરે નારાયણ ને તરંગને કંઈ થઈ જાય તો અડધી મિલકતની વારસ આ કાલની આવેલી છોકરી થઈ જાય!”જમીને હાથ ધોઈ રહેલા ઉમંગભાઈ ચંદાબાની આ સ્ત્રીબુદ્ધિથી ચિડાયા કે પછી લાવણ્યાને વારસો મળવાની શક્યતાથી ચિડાયા એ ખબર નહીં, પણ ખૂબ ચિડાયા.
“અરે શું વારસો વારસો કરે છે? વારસની આટલી ચિંતા છે તો વારસ આપ ને કુટુંબને!”
ચંદાબાએ પણ સમસમીને રિએક્શન આપ્યું, “બધાં ડોક્ટરો એમ જ કહે છે છે કે બેન તમારામાં કોઈ ખામી નથી, તમારા વરની તપાસ કરાવો. બોલો શહેર આવશો ચેક અપ માટે? ક્યારની એપોઈંટમેંટ લઉં?”
ઉમંગભાઈ હાથ ઉગામે તે પહેલાં, અપરિચિત અવાજ સંભળાયો.
“ઉમંગ સેઠ!”
ઉમંગભાઈએ જોયું કે રોકવા મથતા મંગુને હડસેલી, કામેશ કહાર પરસાળમાં ધસી આવ્યો હતો.
ચંદાબા આવનારને જોતાં જ બોલી ઊઠ્યા, “આ વળી કોણ આવ્યું?”
ચંદાબાને સમજતાં વાર ન લાગી એ આ જ કામેશ છે, “જુઓ કહી દઉં છું તરંગની ઉધારી આપણે નથી ચૂકવવાની, એક ભાઈ ઉડાવતો ફરે અને એક ભાઈ મહેનત કરી ચૂકવ્યા જ કરે!” ઉમંગભાઈને સમજ નહોતી પડતી કે પરિસ્થિતિ પર અકળાવું કે પત્ની પર!
એ બરાડ્યા, “તું અંદર જા ને હવે! કશી સમજ પડતી નથી ને બડબડ કરે છે.” ચંદાબાએ ઉમંગભાઈની આંખો જોઈને ત્યાંથી ખસી જવાનું મુનાસીબ માન્યું. કામેશે ચાર લાખનો હિસાબ ગણાવી ઉઘરાણી કરી.
“અત્યારે જેટલા આપું છું એટલા લઈને ચાલતી પકડ!” કહી ઉમંગભાઈએ અંદરના રૂમમાં જઈ તિજોરી ખોલી. બહાર આવીને બે લાખ કામેશના હાથમાં પટક્યા.
કામેશ બોલ્યો, “આટલા જ?”
ઉમંગભાઈને યાદ આવ્યું કે તિજોરી બંધ કરવાની બાકી છે.
કામેશ પાછળ પાછળ લગભગ અંદર સુધી ગયો.
અને ઉમંગભાઈ ચિલ્લાયા, “બહાર ઊભો રહે!”
“ચિંતા ન કરો, હું મારા હાથે તમારી તિજોરી નહીં ખોલું, તમે જાતે એમાંથી થોકડીઓ કાઢીને જ આપશો.”
કામેશ ઠંડકથી જ બોલ્યો હતો, પણ ગુસ્સે થવાના ઘણા બધાં કારણો ઉમંગભાઈના મગજમાં ધમધમી રહ્યા હતા, “સાલા, સમજે શું તારા મનમાં! તડીપાર કરાવીશ, પાસામાં પકડાવી દઇશ!”
કામેશ ગુસ્સે ન થયો, એણે રકમ વધારી દીધી, “ ધમકી આપી? કામેશ કહારને? હવે ચાર ને બદલે છ લાખ લઈશ.” પછી અમસ્તું લાગે એ રીતે બાંયો ચડાવી બાવડાં દેખાડ્યાં.
અચાનક જ મામલાએ ગરમી પકડી લીધી.
ઉમંગભાઈ હજુ સંતાનહીનતાના ટોણાંની અસરમાં હતા, “આમ બાંયો ન ચડાવ, અમે બંગડી નથી પહેરી. લાયસંસવાળી પિસ્તોલ છે મારી પાસે! નીકળ અહીંથી નહિતર..” બારીમાંથી આવતા પ્રકાશને કારણે ઉમંગભાઈની વણવપરાયેલી રિવોલ્વર તિજોરીના અંધકારમાં પણ ચમકી રહી હતી.
જાણે જરાય ડર્યો ન હોય એમ કામેશ બેફિકરાઈથી ટહેલતો ટહેલતો બહાર જવા લાગ્યો. એને જતો જોઈ રાહતનો શ્વાસ લઈ ઉમંગભાઈએ તિજોરી બંધ કરી. પણ એમ કરતાં પહેલા ઉમંગભાઈએ રિવોલ્વર કાઢી અને ટેબલના ડ્રોઅરમાં મૂકી.
પીઠ પાછળની આ હિલચાલનો અણસાર પામી કામેશ અટક્યો. બહાર નીકળવાને બદલે કામેશ જ્યાં ઊભો હતો ત્યાં જ ખુરશી ખેંચી એના પર બેઠો. કામેશ માટે આ નવું ન હતું, “પિસ્તોલ? ફોડતાં આવડે છે? છે જિગર? વાણિયાના બચ્ચા!”
ઉમંગભાઈના મનમાં કદાચ આ પડકારનો તત્કાળ પ્રતિભાવ અને વાણિયાવૃત્તિ પરસ્પર વિરુદ્ધ દિશામાં ખેંચાતાણી કરી રહ્યા હશે. એ પોતાનું રિએક્શન આપે એ પહેલા ડેલીમાંથી પપ્પાજી અને પાછળ પાછળ તરંગ આવી પહોંચ્યા.
પપ્પાજી ગુસ્સામાં હતા, તરંગ કહી રહ્યો હતા, “પપ્પા, પૂરી વાત સાંભળો તો ખરા!”
પપ્પાજીને હતું કે ઉમંગભાઇ અંદરના રૂમમાં છે. કામેશ પણ ત્યાં છે એવી એમને ખબર ન હતી. ડેલીમાં પ્રવેશતાં જ એમણે મોટા અવાજે બોલવાનું શરૂ કર્યું, “ઉમંગ આને કહી દે. આશિષભાઈ કહેતા હતા કે એમના નવા શોપિંગ સેંટરમાં આ દુકાનનો ભાવ પૂછતો હતો. લે હું કહું ભાવ, બાર લાખ રુપિયા! બોલ ક્યાંથી લાવશે?”
ત્યાં જ એમની નજર કામેશ પર પડી.
“ઓ હો... આગલા કરતૂતોનો રેલો ઘર સુધી આવી ગયો અને આ ભાઈ નવું પરાક્રમ કરવાના મૂડમાં છે! અરે પહેલા આ ઉધારી તો પતાવ! એને ય છોડ, અરે એકવાર સો રુપિયા કમાઈને તો બતાવ!”ઉમંગભાઇએ હેવાલ આપ્યો, “પપ્પા, તમે દોઢ બેમાં પતાવટ કરવા કહો છે પણ આ તો ચારના બદલે હવે છ માંગે છે.”
તરંગે જઈને કામેશના ખભે હાથ મૂક્યો, “કામેશ તું અહીંથી નીકળી જા. મારી ઉધારી છે હું પતાવીશ. આ લોકોને વચ્ચે ન પાડ!”
કામેશે તરંગનો હાથ ખંખેરી નાખ્યો. એને લાડવો મોટો અને હમણાં જ જોઈતો હતો. એને મન તો આ મોટી માછલી ગલમાં આવી હતી. પપ્પાજી તરંગને વચ્ચેથી હડસેલતાં બરાડ્યા, “અરે તું પતાવવાનો હોત તો અમારે આંગણે આવા ગલીચ માણસના પગલા ન પડત.” એક હારેલા માણસની જેમ લાચારી અને તુમાખીના અજબ મિશ્રણ સાથે એમણે કામેશને કહ્યું, “બોલ કેટલા જોઈએ તારે?”“પપ્પા સવા લાખથી વધારે ઉધારી નથી મારી. એય કામેશ, અહીંથી જા અત્યારે, સાંજે મુન્નીબાઈની લારી પર મળજે!” તરંગ બોલ્યા. પપ્પાજી ગુસ્સામાં હતાં, “ના, આ મેટર આજે અહીં જ પતશે, ઉમંગ.. સવાને બદલે અઢી એના મોંમા ઠૂંસ, પણ આ માણસને અહીંથી કાઢો.”
કામેશનું ગણિત જુદું હતું, “સવા લાખ ઉધારીની રકમ. સવા લાખ વ્યાજના. આ તમારા કપૂત પાસે ઉઘરાણી કરાવવા જે ખરચ થયો તે ઉમેરતાં ચાર લાખ અને આ તમારા સપૂતે મને તડીપારની ધમકી આપી એના બીજા બે લાખ!”
ઉમંગભાઈએ કામેશનું બાવડું પકડીને કહ્યું, “આ બે લાખ લે અને બહાર નીકળ! સાલા..”કામેશ નફ્ફટની જેમ હસીને કહેવા લાગ્યો, “મોટા ખાનદાનને શોભે નહીં ગુસ્સો. મોટા ખાનદાને તો ચૂકવવા જ પડે પૈસા, ઉધારીના અને ઈજ્જત બચાવવાના!” પૈસા ભરેલી ચામડાની બેગ પર કામેશે હાથ મૂક્યો.
બેગમાં મોટી રકમ હશે કદાચ એટલે પપ્પાજી બોલ્યા, “છોડ એ બેગ, લે આ બે લાખનો ચેક લખીને આપું છું. પહેલી ને છેલ્લીવાર...”કામેશે સો રુપિયાની નોટ લેતો હોય એમ ચેક લીધો અને કહ્યું, “તોય બે લાખ તો બાકી રહ્યા, વાંધો નહીં પાછો આવીશ, અને ઉમંગ શેઠ! એક સલાહ આપું? તમે આમ નાનાભાઈને ખિસ્સાખરચીના પૈસા ન આપો એ ઠીક ન કહેવાય! પછી તો અમારા જેવાએ તો મદદ કરવી જ પડે ને! પછી થાય આવી બબાલ! સમજ્યા તમે? વાંક મારો નથી.”
જતાં જતાં કામેશને યાદ આવ્યું કે ભલે ચાર લાખ લઈને નીકળી રહ્યો હતો, પણ આ ખેંચતાણ દરમ્યાન ઉમંગભાઇએ ધમકી આપી અને એનું બાવડું પકડ્યું અને ગામનો મામૂલી માણસ મંગુ એ જોઈ ગયો. આ ઈજ્જત ગઈ એનો હિસાબ તો સરભર કરવો પડે. એટલે એ પાછો ફરી ઉમંગભાઇ તરફ આવ્યો. ઉમંગભાઈ ટેબલના ડ્રોઅરને અઢેલી ઊભા હતા. ઘડીભર લાગ્યું કે કામેશ હાથ ઉપાડશે. ઉમંગભાઈના શ્વાસ ધમણની જેમ ચાલી રહ્યા હતા. પણ કામેશે ઉમંગને હડસેલી ટેબલના ડ્રોઅરમાં મૂકેલી રિવોલ્વર એમના હાથમાં પકડાવી અને બોલ્યો, “આ રમકડું વાપરતાં ન આવડતું હોય તો વેચવું છે તમારે? બાકી રહેલા બે લાખની માંડવાળી કરી દઈશ!”
ઉમંગભાઈએ ખબર નહીં કેમ ગુસ્સામાં આવી રિવોલ્વરનો ઘોડો દબાવી દીધો. કામેશ ઢળી પડતાં પહેલાં આગળ વધી ઉમંગભાઈ તરફ હાથ લંબાવ્યો એટલે ઉમંગભાઈએ ભીંતસરસા થઈને બીજી ગોળી ધરબી. કામેશ ઢળી પડ્યો.
ચંદાબા અંદરથી દોડી આવ્યા. ઉમંગભાઈના હાથમાં રિવોલ્વર જોઈ.
કામેશની છાતીમાંથી વહીને ફરસ પર રેલાઈ રહેલા લોહી સિવાય બધું જાણે ફ્રીઝ થઈ ગયું હતું. બે પળ પછી ચન્દાબાએ તરંગ સામે જોઈ બોલવાનું શરૂ કર્યું, “થઈ ગયો સંતોષ? રાહત થઈ ગઈ? વળી ગઈ ટાઢક? ભાઈના હાથ લોહીથી રંગીને! અરે આવા કપૂતને તો એની માના પેટની અંદર જ રહેંસી નાખ્યો હોત ને તો સારું થાત! બસ જનમ્યો છે ત્યારથી આ ઘર પર બોજ બોજ અને બોજ બનીને રહ્યો છે! હવે થઈ હળવાશ! તારા મોટાભાઈને ફાંસીને માંચડે ચડાવીને સફળ થઈ ગયો ને તારો અવતાર!”
હવે ચંદાબાની નજર હતપ્રભ થયેલા ઉમંગભાઈ તરફ ગઈ, “અરે આ શું કર્યું તમે? એના કરતૂતમાં તમારા હાથ કાં નાખી બેઠા! ક્યાં ગઈ તમારી સમજદારી? તમારી બુદ્ધિના તો ગામ વખાણ કરે છે, આજે એક કપાતર ભાઈ માટેનો પ્રેમ તમારી બધી હોશિયારીને ગળી ગયો!”
પપ્પાજીની આંખમાં આસુંનો રેલો હતો, ચંદાબા એમની સામે જોઈને કહ્યું, “પપ્પાજી! ચિંતા ન કરશો. મોટો ભલે ફાંસીએ ચડતો! જે સાપને તમે દૂધ પાઈપાઈને ઉછેર્યો છે ને હવે એ આ ઘરનો તારણહાર બનશે. તમારી પેઢી ચલાવશે. બન્ને વહુઓને ઘરેણાંથી લાદેલી રાખશે, દેશવિદેશના બંદર પર દીવાન ખાનદાનના વાવટાં આ ફરકાવશે આ સપૂત!”પપ્પાજી ફોન ઉપાડી નંબર લગાડ્યો, “ઈંસપેક્ટર સાહેબ! મારા ઘરમાં હત્યા થઈ ગઈ છે. હિસ્ટ્રીશીટર કામેશ કહારની. લાશ મારા ડ્રોઈંગરૂમમાં પડી છે. મારા દીકરાએ ખૂન કર્યું છે, ઈંસપેક્ટર સાહેબ!”
પપ્પાજી એક પળ અટકી બન્ને દીકરા સામે વારફરતી જોયું.
અને પછી અચાનક બોલ્યા, “મારા નાના દીકરા તરંગે રિવોલ્વરથી બે ગોળી છોડીને કામેશને પતાવી દીધો છે. ઈંસપેક્ટર! તરંગના હાથે ખૂન થઈ ગયું.”
બધાંએ એકબીજા સામે જોયું. એક સેક્ન્ડ જાણે બધું થીજી ગયું. અને બીજી સેકન્ડે બધાંને આપોઆપ પરિસ્થિતિ સમજાઈ ગઈ હોય એમ તરંગ ચાર પગલા આગળ વધ્યો. ઉમંગભાઈએ પણ બે પગલા આગળ વધી તરંગ તરફ રિવોલ્વરવાળો હાથ લંબાવ્યો. તરંગે રૂમાલથી રિવોલ્વર સાફ કરી પોતાના હાથમાં લીધી.
સાવ અચાનક જ બગડેલા દીકરાને પરિવારને રાજી કરવાની, રાજી રાખવાની એક તક મળી ગઈ.
પોતાને ગામ લાવણ્યા ઓફિસ ખરીદવા માટે બંગડીઓ ઉતારી સોનીને આપી રહી હતી. બરાબર એ જ સમયે પોલિસ તંરગના હાથને બેડીના શણગારથી સજાવી રહી હતી.
ક્રમશ:
