સૌમિત્ર - કડી ૨૨ Siddharth Chhaya દ્વારા પુષ્તક અને વાર્તા PDF

સૌમિત્ર

સિદ્ધાર્થ છાયા દ્વારા

-: પ્રકરણ ૨૨ : -

‘હેલ્લો ઈઝ ધીસ સૌમિત્ર પંડ્યા?’ સવારના અગિયાર વાગ્યા હતા. સૌમિત્ર હજી ઉઠ્યો જ હતો અને છાપાં ઉથલાવી રહ્યો હતો ત્યાં જ એની બાજુમાં પડેલો ફોન વાગ્યો અને સામેથી એક મીઠો અવાજ આવ્યો.

‘હા જી, આપ કોણ?’ સૌમિત્ર એના ઊંઘરેટા અવાજમાં જ બોલ્યો.

‘હાઈ, આઈ એમ ધરા સોની ફ્રોમ બોમ્બે. તમે મને તમારી નોવેલના ત્રણ ચેપ્ટર્સ મોકલ્યા હતા.’ સામેથી ધરા બોલી.

‘અરે હા, હા, હા. ઓળખી ગયો, બોલો બોલો ધરા.’ ધરાનું નામ સાંભળતા જ ઉત્સાહિત થઇ ગયેલા સૌમિત્રએ છાપાને એવી રીતે બાજુમાં મુક્યું કે એનો સાવ ડૂચો થઇ ગયો અને સામે બેઠેલા જનકભાઈનું નાકનું ટીચકું ચડ્યું. એક તો સૌમિત્ર આજે છેક અગિયાર વાગે ઉઠ્યો હતો એનો ગુસ્સો તો એમને હતો જ, એમાં આ...પણ એ મૂંગા રહ્યા.

‘મને તમારા ત્રણેય ચેપ્ટર્સ ખૂબ ગમ્યા છે સૌમિત્ર. ઇન ફેક્ટ મને તો હવે આખી નોવેલ વાંચવાનું મન થઇ ગયું છે.’ ધરાના અવાજમાં ઉત્સાહ હતો.

‘ખરેખર? થેન્ક્સ!’ સૌમિત્ર ધરાના ઉત્સાહભર્યા અવાજથી ખુદ પણ ઉત્સાહ ફીલ કરવા લાગ્યો. એને અંદર અંદરથી એવું લાગવા માંડ્યું કે ધરા એને કદાચ બહુ જલ્દીથી ખુબ સારા સમાચાર કહેવા જઈ રહી છે.

‘મે મારા બોસને તમારી નોવેલ રેકમેન્ડ કરી છે. અમમ... તમે નેક્સ્ટ વીક બોમ્બે આવી શકો? આપણે બોસ સાથે વન ટુ વન મિટિંગ કરી લઈએ.’ ધરાએ સૌમિત્રને જણાવ્યું.

‘હા હા કેમ નહીં, બોલો ક્યારે આવું?’ સૌમિત્રને એની નોવેલ લખ્યા પછી પહેલી વખત આટલો પોઝીટીવ રિસ્પોન્સ કોઈ પબ્લીશર પાસેથી મળ્યો હતો એટલે એ કોઈજ ચાન્સ લેવા માંગતો ન હતો.

‘બને તેટલું વહેલું. આઈ નો કે તમને ટિકિટ મળવામાં તકલીફ પડશે, બટ આઈ અડવાઈઝ કે તમે બને તો એક-બે દિવસમાં જ બોમ્બે આવી જાવ, બોસનું નક્કી નહીં એમને ક્યાંક કોઈ બિઝનેસ મિટિંગ ફિક્સ થઇ જાય તો? એટલે એ ગમે ત્યારે ક્યાંક ભાગી જશે.’ ધરાએ સૌમિત્ર સામે એને પડી શકનારી તકલીફ જણાવી.

‘એક કામ કરોને? મને તમારો નંબર લખાવો, હું તમને સાંજ સુધીમાં કહી દઉં તો ચાલે?’ સૌમિત્રએ ધરાને પૂછ્યું.

‘હા હું તમને મારા ઘરનો નંબર આપું છું કારણકે આજે સન્ડે છે એટલે હું ઘરે જ છું. પણ સાંજે મને કોલ કરો તો નવ પછી કરજો, કારણકે સન્ડે છે એટલે હું બહાર હોઈશ.’ આટલું કહીને ધરાએ એના ઘરનો નંબર લખાવ્યો અને પછી ઓફીસનો નંબર પણ લખાવ્યો.

‘હું એટલો ટાઈમ નહીં લઉં. બને એટલો વહેલો જ કોલ કરીશ.’ સૌમિત્રએ ધરાને ધરપત આપી.

‘ગ્રેટ. તો હું તમારા ફોનની રાહ જોઇશ. આઈ હોપ કે વી વિલ મીટ ઇન નેક્સ્ટ ટુ ઓર થ્રી ડેયઝ.’ ધરાએ ફરીથી સૌમિત્રને ફરીથી બને તેટલું વહેલું મુંબઈ આવી જવાનું યાદ અપાવ્યું.

‘પાક્કું.’ સૌમિત્રએ ધરાને ખાતરી આપી.

‘ઓકે ધેન, એન્જોય યોર સન્ડે. બાય.’ આટલું કહીને ધરાએ ફોન કટ કરી દીધો.

==::==

‘કાલે ફરીથી પેલાનું મોઢું જોવું પડશે. મારે એના નામથી પણ દૂર રહેવું હતું પણ અમદાવાદથી આટલે દૂર આવ્યા છતાંયે એના નામે મારો પીછો નથી છોડ્યો. મને જો યાદ હોત કે બંગાળીઓમાં એ નામ હોય છે તો હું ક્યારેય કોલકાતા એડમીશન લેવાની જીદ ન કરત. અરે અહીં જમશેદપુરમાં પણ એમએ કરી શકી હોત ને? કે પછી વરુણનું માનીને કોરસ્પોન્ડન્સ કોર્સ કરી લીધો હોત તો પણ શું વાંધો હતો? પણ ના આપણને તો ક્લાસમાં ભણવાની અને પ્રોફેસરો પાસેથી ડાયરેક્ટ શીખવાની મહાન ઈચ્છા થઇ આવી હતી ને? હવે ભોગવો બે વરસ! પેલાના નામધારી બંગાળી તો પાછો પીછો જ છોડતો નથી, આખો દિવસ મેડોમ મેડોમ કરીને પાછળને પાછળ જ ફરતો રહે છે. એણે મારું આઇકાર્ડ જોયું છે એટલે એને ખબર જ હશે કે હું મેરીડ છું તો પણ ખબર નહીં એને કેમ મારામાં આટલો બધો રસ છે? એટલીસ્ટ એનું નામ બીજું હોત તો પણ હું એની સાથે થોડી વખત વાત કરી લેત આ તો એ જેવો સામે આવે છે કે મને તરતજ પેલો દેખાઈ આવે છે. મને લાગે છે કે મારે કોઈ છોકરીને ફ્રેન્ડ બનાવી લેવી પડશે એટલે આનાથી છૂટકારો થાય અને મારો પણ ટાઈમપાસ થાય. વરુણ પણ આપણે વિકેન્ડમાં સાથે રહીશુંની મોટી મોટી વાતો જ કરતો હતો. બસ કાલે હું ફર્સ્ટ વિકેન્ડમાં આવી અને ભાઈસાહેબ ઉપડી ગયા બોમ્બે ચાર દિવસ માટે. એ હોત તો એનું માથું ખાઈને પણ પેલાને બે દિવસ ભૂલી જવાની ટ્રાય કરત, પણ એકલા એકલા એનો જ ચહેરો સામે દેખાય છે અને એનું મેડોમ મેડોમ કાનમાં અફળાય છે.’

વિકેન્ડમાં જમશેદપુર આવેલી ભૂમિ ઘરમાં એકલી એકલી પોતાની સાથે વાત કરી રહી હતી. એને કદાચ સ્વપ્નેય ખ્યાલ નહોતો કે જે સૌમિત્રના નામથી જ એને આટલી નફરત છે એ જ સૌમિત્રનું નામ અમદાવાદથી બે હજાર કિલોમીટર દુર શોમિત્રો તરીકે એની સામે ફરીથી આવીને ઉભું રહેશે. ભૂમિને ખબર નથી પણ એની અને સૌમિત્ર વચ્ચે કોઈ એવું બંધન જરૂર છે જે કોઈને કોઈ રીતે એમને એકબીજાથી લાંબો સમય દૂર થવા નથી દેતા.

==::==

‘હા ધરા? હું સૌમિત્ર બોલું છું. હું આવતીકાલે સવારે જ ગુજરાત એક્સપ્રેસમાં નીકળું તો?’ નક્કી થયા મુજબ સૌમિત્રએ ધરાને એ જ દિવસે રાત્રે નવ-સાડાનવ ની આસપાસ કોલ કર્યો.

‘ધેટ્સ ગ્રેટ, તમને ટિકિટ મળી ગઈ આટલી જલ્દી?’ ધરાને નવાઈ લાગી.

‘અરે ના, હું જનરલ બોગીમાં જ બેસી જઈશ.’ સૌમિત્રએ પોતાનો પ્લાન જણાવ્યો.

‘ઓહ, પણ તમને બહુ તકલીફ પડશે એમાં?’ ધરાના અવાજમાં ચિંતા સ્પષ્ટ દેખાઈ રહી હતી.

‘આ એક વર્ષમાં જે તકલીફ વેઠી છે એનાથી તો એ ઓછી જ હશે અને મુંબઈ આવીને તમને તમારા બોસને મળીને મારી નોવેલ એક્સ્પ્લેન કરવાના ઉત્સાહમાં રસ્તો કેવી રીતે કપાઈ જશે એની ખબર પણ નહીં પડે.’ સૌમિત્ર હસતાંહસતાં બોલ્યો.

‘ગૂડ, આઈ લાઈક યોર સ્પિરિટ. પણ તમે ગુજરાત એક્સપ્રેસમાં આવો છો તો તમે તો બપોરે લગભગ ત્રણ વાગ્યે બોરીવલી ઉતરશો ને?’ ધરાએ પૂછ્યું.

‘હા, હું તો પહેલી વખત મુંબઈ આવું છું, પણ મારા પપ્પા કહેતા હતા કે એટલા તો વાગી જ જશે.’ સૌમિત્ર બોલ્યો.

‘તો આપણે મિટિંગ ટ્યુઝ ડે ની રાખવી પડશે કારણકે સાંજે એમ ઉતાવળમાં બોસ પાસે બેસીને મજા નહીં આવે.’ ધરા બોલી.

‘મંગળવારે કોઈ પ્રોબ્લેમ તો નહીં થાય ને?’ સૌમિત્રને ચિંતા થઇ ક્યાંક ધરાનો બોસ મંગળવારે ક્યાંક જવાનો હોય તો એને વળી મોડું જવાનું આવે.

‘અરે ના, પણ તમે પછી રાત્રે રોકાશો ક્યાં?’ ધરાએ મહત્ત્વનો સવાલ કર્યો.

‘મારો વિચાર તો સાંજે મિટિંગ પતાવીને સેન્ટ્રલ જતા રહેવાનો હતો. ત્યાં કોઈક નાનકડા ગેસ્ટહાઉસમાં રાત રોકાઈ ને બીજે દિવસે તમારા બોસનું ડીસીઝન જાણીને રાતની ટ્રેનમાં જ અમદાવાદ પાછા આવવાનું વિચાર્યું હતું . પપ્પા ઘણી વખત મુંબઈ ગયા છે એમની પાસે એક-બે કાર્ડ છે આવા ગેસ્ટહાઉસના.’ સૌમિત્રએ ધરાને પોતે ક્યાં રોકાશે એ નક્કી જ હોવાનું જણાવ્યું.

‘અરે ના ના પાછું ટ્યુઝ ડે તમે સેન્ટ્રલથી અંધેરી આપણી ઓફીસ આવશો? સવારે તો કેટલી ભીડ હોય અને પાછું તમે કહો છો એમ તમે ફર્સ્ટ ટાઈમ બોમ્બે આવો છો.’ ધરાનો અવાજ વધારે ચિંતિત બન્યો.

‘અરે એમાં શું, થઇ પડશે.’ સૌમિત્ર નિશ્ચિંત હતો.

‘નો વેઝ. આ મહિનામાં મુંબઈમાં ગમેત્યારે વરસાદ પડે છે. હજી હમણાં જ એક ઝાપટું આવી ગયું. તમે એક કામ કરો.’ ધરાએ સૌમિત્રને આગાહ કર્યો.

‘બોલો.’ સૌમિત્રને ધરા હવે શું કહેશે તેમાં રસ હતો.

‘તમે બોરીવલી જ ઉતરી જાવ અને પછી મને ઓફીસના નંબર પર કોલ કરજો. હું તમારી વ્યવસ્થા કરાવી દઈશ.’ ધરાએ રીતસર હુકમના સ્વરમાં કહ્યું.

‘અરે ના, તમે શું કરવા તકલીફ લ્યો છો?’ સૌમિત્રને કોઈના પણ ઉપકાર નીચે દબાવું ન હતું.

‘હવે આમાં તકલીફ શેની? તમે અમારી કંપનીના પોટેન્શીયલ રાઈટર છો અને તમારું અકાઉન્ટ મારે જ હેન્ડલ કરવાનું છે. જો તમારી ધરા બેસ્ટ સેલર થઇ ગઈ તો આ ધરાને પણ ફાયદો થશે જ ને? એટલે હું આ બધું મારા ફાયદા માટે પણ કરું છું.’ ધરા બોલતાં બોલતાં જરૂર હસી રહી હશે એવું સૌમિત્રને લાગ્યું.

‘ઠીક છે, પણ બહુ મોંઘી હોટલમાં રૂમ બૂક ન કરતા પ્લીઝ, મને નહીં ગમે.’ સૌમિત્રએ પોતાની શરત મૂકી.

‘એની ચિંતા તમે ન કરો. બસ કાલે આવી જાવ. હું રાહ જોઇશ. અને હા! નોવેલની આખી ફાઈલ લાવવાનું ન ભૂલતા.’ ધરાએ સૌમિત્રને તાકીદ કરી.

==::==

‘મુંબઈનું કામ ન થયું તો?’ રાત્રે વ્રજેશ અને હિતુદાનને પોતાના મુંબઈ જવા બાબતે સૌમિત્ર કોલ કરીને એના રૂમમાં એની બેગ પેક કરતો હતો ત્યારે જ જનકભાઈ એના રૂમમાં આવ્યા અને બોલ્યા.

‘ભૈશાબ, તમે એને જતા પહેલાં જ કેમ અપશકન કરાવો છો.’ જનકભાઈને સૌમિત્રના રૂમમાં જતા જોઇને અંબાબેન તરતજ તેમની પાછળ દોડ્યા હતા.

‘આમને આમ વરસ થયું. એણે મને કીધું હતું કે જો વરસમાં એ સેટલ નહીં થાય તો પછી નોકરી કરશે, એટલે મારે એને યાદ તો દેવડાવવું પડે ને?’ જનકભાઈ એમની આદત મુજબ દાઢમાં બોલી રહ્યા હતા.

‘આમ તો મેં તમારી પાસે આ ડિસેમ્બર સુધીનો ટાઈમ લીધો હતો, પણ જે રીતે બધું ચાલી રહ્યું છે, આ ખરેખર મારી લાસ્ટ ટ્રાય છે, એટલે જો મુંબઈથી ના આવશે તો હું નોકરી જ શોધવા લાગીશ.’ સૌમિત્રએ એની આદત મુજબ જનકભાઈને રુક્ષતાથી જવાબ આપ્યો.

‘ના ના સવ સારાવાનાં થશે. મારો દીકરો ફતે કરીને જ મુંબઈથી પાછો આવશે, મને વિશ્વાસ છે.’ અંબાબેને એમનાથી સારએવા ઊંચા એવા સૌમિત્રના માથે હાથ ફેરવતા કહ્યું.

‘બસ આમ જ તમે એને બગાડ્યો છે.’ જનકભાઈએ એમની આદત મૂજબ અંબાબેન પર એ જ જૂનો આરોપ ફરીથી મૂકીને રણ છોડી દીધું અને પોતાના રૂમ તરફ ચાલવા લાગ્યા.

‘તું ન હોત ને મમ્મી તો હું....’ આટલું બોલીને સૌમિત્ર અંબાબેનને ભેટી પડ્યો, એની આંખ ભીની હતી.

‘ના મારા બટા, તને મુસીબત આવે એ પહેલાં એણે મને મળવું પડે. તું ચિંતા ન કર મારા દીકરા, તારી મમ્મી તારી સાથેજ છે, જ્યાં સુધી જીવશે ત્યાં સુધી.’ સૌમિત્રની પીઠ પર હાથ ફેરવતાં અંબાબેન બોલ્યા.

‘ભગવાન કરે તું ખૂબ લાંબુ જીવે.’ સૌમિત્ર બોલ્યો.

==::==

‘અરે તું?’ લગભગ સવારે સાડા પાંચ વાગ્યે પોતાના રૂમમાં તૈયાર થઈને બેગ લઈને લીવીંગ રૂમમાં આવેલા સૌમિત્રએ સોફા પર વ્રજેશને બેસેલો જોયો અને આશ્ચર્ય સાથે એનું મોઢું ખુલ્લું રહી ગયું.

‘તું તારી લાઈફનું સૌથી મોટું કામ કરવા જઈ રહ્યો છે, તો તને વિશ કરવા તો મારે આવવું જ પડે ને?’ વ્રજેશે સૌમિત્રને ગળે વળગાડી લીધો.

‘પાંચ વાગ્યાનો આવી ગયો છે. મને કે’ કે સૌમિત્રને તૈયાર થવા દો માસી, અત્યારે એને કહેશો તો વાતો કરવામાં નાહક સમય બગડશે. લ્યો તમે બેય શાંતિથી ચા પીઓ હવે.’ અંબાબેને પોતાના બંને હાથમાં રહેલા ચા ના કપ રકાબી સૌમિત્ર અને વ્રજેશ સામે ધર્યા.

‘પાંચ વાગ્યે આવી ગયો તો ગાંધીનગરથી નીકળ્યો ક્યારે?’ સૌમિત્ર કપ રકાબી સાથે સોફા પર બેસતાં બોલ્યો.

‘સાડાત્રણની આસપાસ. ગાડી ફ્રી હતી એટલે પપ્પાની પરમીશન લઈને હું ને ગઢવી બેય નીકળી પડ્યા તને વિશ કરવા.’ વ્રજેશ હસીને બોલ્યો.

‘તો આપણો હીરો ક્યાં?’ સૌમિત્ર હિતુદાનને શોધવા લાગ્યો.

‘એને મે સ્ટેશને ઉતારી દીધો. એ જેવી ગુજરાત એક્સપ્રેસ પ્લેટફોર્મ પર લાગશે એટલે જનરલ બોગીમાં એની મજબૂત કોણીઓનો યોગ્ય ઉપયોગ કરીને તારી જગ્યા રોકી રાખશે.’ વ્રજેશ ચ્હાની ચૂસકી લેતા બોલ્યો એ હસી રહ્યો હતો.

‘તમે બેય તો યાર ગજબ છો!’ સૌમિત્રને આશ્ચર્ય થયું.

‘દોસ્ત માટે આટલું તો કરાય એમાં ગજબ શેનું?’ વ્રજેશે સૌમિત્રનો હાથ દબાવ્યો અને કપ રકાબી નજીક પડેલા ટેબલ પર મુક્યા.

‘આટલું પણ કોણ કરે છે યાર... બે સેકન્ડમાં પાકો સંબંધ તોડીને નફરત કરનારા પણ જોયા છે મેં.’ સૌમિત્રનો સ્પષ્ટ ઈશારો ભૂમિ તરફ હતો, એના ચહેરા પર સ્મિત હતું પણ અંદરથી એને દુઃખ થઇ રહ્યું હતું.

‘ચલ હવે નીકળીએ સાત ને પાંચની ટ્રેન છે પણ આપણે નીકળી જવું જોઈએ.’ વ્રજેશે સૌમિત્રનું ધ્યાન બીજે વાળવાનો પ્રયાસ કર્યો.

‘હા હા ચલ નીકળીએ.’ સૌમિત્ર પણ પોતાના કપ રકાબી ટેબલ પર મુકતાની સાથેજ ઉભો થઇ ગયો.

‘પૂરતા પૈસા છે ને તારી પાસે?’ વ્રજેશ ખિસ્સામાં હાથ નાખતા બોલ્યો. જવાબમાં સૌમિત્રએ એનો હાથ પકડીને દબાવ્યો અને આંખના ઈશારે જ હા પાડી દીધી.

‘મમ્મી અમે નીકળીએ.’ રસોડામાં કોઈ કામ કરી રહેલા અંબાબેનને સૌમિત્રએ હળવેકથી બૂમ પાડીને કહ્યું.

‘એ ઉભો રે બટા.’ આટલું કહીને અંબાબેન રસોડામાંથી બહાર આવ્યા અને ડાઈનીંગ ટેબલ પર રાખેલું એક કવર લઈને આવ્યા અને સૌમિત્રની સામે ધર્યું.

‘આ શું છે મમ્મી?’ સૌમિત્રએ કવર સામે જોતા પૂછ્યું.

‘તારા પપ્પાએ રાત્રે તારા માટે પાંચ હજાર રૂપિયાનું કવર બનાવીને મને આપી દીધું હતું. મને કે’ કે મુંબઈ મોંઘુ ઘણું, સૌમિત્રને જરૂર પડશે.’ અંબાબેનના ચહેરા પર ખૂશી હતી કારણકે જનકભાઈએ પહેલી વખત સૌમિત્ર માટે ચિંતા કરી હતી.

‘પપ્પાએ?’ સૌમિત્રને અડધા કલાકમાં જ બીજું સરપ્રાઈઝ મળ્યું. પણ આ સરપ્રાઈઝને એ માની જ નહોતો શકતો.

‘હા બટા, હવે તને મોડું થાય છે. તારું ધ્યાન રાખજે.’ અંબાબેન માત્ર આટલું જ બોલી શક્યા.

કવર બેગમાં મૂકીને સૌમિત્ર અંબાબેનને પગે લાગ્યો, એની આંખ ભીની હતી. ભણતર પૂરું કર્યા બાદ ખુદની કરિયર બાબતે એ કદાચ સૌથી પહેલું અને મહત્ત્વનું પગલું ભરી રહ્યો હતો. સૌમિત્ર એની મમ્મીની સૌથી નજીક તો હતો એટલે આ પ્રસંગે એના આશિર્વાદ લેતી વખતે એ ઈમોશનલ થઇ જાય એ સમજી શકાય એવું હતું પરંતુ પિતા જનકભાઈએ પણ એની ચિંતા કરીને એને પાંચ હજાર જેવી મોટી રકમ મુંબઈ પ્રવાસ દરમિયાન ખર્ચ કરવા આપી એણે સૌમિત્રને વધારે ઈમોશનલ કરી દીધો હતો.

અંબાબેનના ચરણસ્પર્શ કરીને સૌમિત્ર અને વ્રજેશ આંગણામાં પાર્ક કરેલી વ્રજેશની કારમાં બેસીને સ્ટેશન તરફ ઉપડી ગયા.

==::==

‘હાં, હેલ્લો ધરા? હું સૌમિત્ર. હું બોરીવલી સ્ટેશને ઉતરી ગયો છું.’ સૌમિત્ર બોરીવલી સ્ટેશનના STD-PCO બૂથ પરથી ધરા સાથે વાત કરી રહ્યો હતો.

‘અરે, હું તમારા કોલની જ રાહ જોઈ રહી હતી. ટ્રેઈન લેઇટ હતી કે?’ ધરાએ સૌમિત્રને મોડા કોલ કરવાનું કારણ પૂછ્યું.

‘હા, વાપી પછી ખૂબ વરસાદ હતો એટલે ટ્રેઈન ખૂબ ધીમી પડી ગઈ અને દોઢ કલાક મોડી થઇ ગઈ.’ સૌમિત્રએ પોતાના મોડા પહોંચવાનું કારણ જણાવ્યું.

‘ચાલો નો પ્રોબ્લેમ. તમે હવે એક કામ કરો. તમે બોરીવલી સ્ટેશનની વેસ્ટ બાજુ બહાર નીકળો અને ઓટો કે ટેક્સી કરીને અંધેરીમાં જનહિત નગરમાં સ્કાયલાર્ક એવન્યુ આવી જાવ. જનહિત નગર પોસ્ટ ઓફીસ પાસે કોઈને પણ પૂછજો એ બતાવી દેશે ત્યાંથી ખાલી બે મિનીટ જ દૂર છે અમારું બિલ્ડીંગ. અત્યારે ફાઈવ ફિફ્ટીન થયા છે તમે અહીં આવશો ત્યાંસુધીમાં સિક્સ તો થઇ જ જશે અને મારી જોબનો ટાઈમ પણ પૂરો થઇ જશે એટલે તમે સ્કાયલાર્કની સિક્યોરિટી કેબીન પાસે જ ઉભા રહેજો હું ત્યાં આવી ગઈ હોઈશ. જો તમે વહેલા આવી જાવ તો સિક્યોરીટીને જ કહેજો કે ગ્રાન્ડ પબ્લિકેશનમાં વાત કરાવે, હું તરતજ નીચે આવી જઈશ.’ ધરાએ સૌમિત્રને કેવી રીતે પોતાની ઓફીસે આવવું એ સમજાવ્યું.

‘ઓકે પણ પછી મારું રહેવાનું? તમે નક્કી કર્યું?’ સૌ મિત્રને ધરાએ એ ક્યાં રહેશે એ નહોતું કીધું એટલે એણે પૂછવું પડ્યું.

‘હા, નક્કી થઇ ગયું છે તમે અહીં આવી જાવ, નજીકમાં જ છે એટલે હું જ તમને લઇ જઈશ.’ ધરાએ સૌમિત્રને સાધીયારો આપ્યો.

‘ચાલો થેન્ક્સ. ઠીક છે તો હું આવું છું.’ આટલું કહીને સૌમિત્રએ કોલ કટ કરી નાખ્યો.

ધરા સાથે વાત કરીને સૌમિત્ર બોરીવલી સ્ટેશનની વેસ્ટ સાઈડ તરફથી બહાર નીકળ્યો અને એને દેખાયેલા પહેલા રિક્ષાવાળાની રિક્ષા એણે ભાડે કરી લીધી. ધરાનો અંદાજો સાચો હતો. સાંજનો સમય હતો એટલે ઓફીસથી પણ લોકો પોતપોતાના ઘરે જઈ રહ્યા હતા એટલે અનહદ ટ્રાફિક હતો. બાવીસ વર્ષના સૌમિત્ર માટે મુંબઈનો આ પહેલો અનુભવ હતો, પરંતુ અમદાવાદમાં સ્ટેશન સુધી પહોંચતા સુધીમાં વ્રજેશે એને મુંબઈની ભૂગોળની અને ખાસ કરીને બોરીવલીથી અંધેરી સુધી બીજા કયા સબર્બ આવે છે એની વિગતવાર માહિતી એક ચિઠ્ઠીમાં લખાવી દીધી હતી. સૌમિત્ર રિક્ષાની બહાર દુકાનોના પાટિયાઓ પર લખેલા એરિયાના નામ સતત વાંચતો ગયો. બોરીવલી પછી કાંદીવલી, મલાડ, ગોરેગાંવ અને છેવટે જ્યારે જોગેશ્વરી ના પાટિયા શરુ થયા ત્યારે સૌમિત્ર એકદમ એટેન્શનમાં આવી ગયો કારણે વ્રજેશે લખેલી ચિઠ્ઠીમાં અંધેરી પહેલા જોગેશ્વરી છેલ્લો વિસ્તાર હતો.

તો પણ લગભગ દસેક મિનીટ બાદ અંધેરીના પાટિયા દેખાવા લાગ્યા અને રિક્ષાવાળો જાણીતો હોવાને લીધે એણે જનહિત નગર પોસ્ટ ઓફીસ જ એની રિક્ષા ઉભી રાખી અને ત્યાં જ એક વ્યક્તિને સ્કાયલાર્ક બિલ્ડીંગ ક્યાં આવ્યું એ પૂછીને સૌમિત્રને એકદમ યોગ્ય જગ્યાએ જ ઉતાર્યો. રિક્ષાભાડાના એકસો પંચોતેર રૂપિયા આપતી વખતે સૌમિત્રએ મનોમન જનકભાઈનો આભાર માન્યો કારણકે એને કલ્પના પણ નહોતી કે મુંબઈ આટલું બધું મોંઘુ હશે. સૌમિત્રએ રિક્ષાવાળાને પૈસા ચૂકવ્યા અને ધરાએ કીધું હતું એ મૂજબ જ એ બિલ્ડીંગની સિક્યોરીટી ઓફીસ તરફ વળ્યો.

‘મુજે ગ્રાન્ડ પબ્લિકેશન્સમેં જાના હૈ.’ સૌમિત્રએ કેબીનમાં બેસેલા ત્રણ-ચાર વ્યક્તિઓમાંથી એક ને કીધું.

‘આપ અહમદાબાદ સે આયે હૈ ના?’ પેલા એ તરતજ સૌમિત્રને જવાબ આપ્યો.

‘જી જી જી.’ સૌમિત્રને સિક્યોરીટી ઓફિસર પાસેથી આવા જવાબની આશા ન હતી.

‘હાં અભી ધરા મૈડમ કા ફોન થા બસ દસ મિનીટ પેહલે, બોલી કે મેરે ગેસ્ટ આને વાલે હૈ કરકે! આપ દો મિનીટ રુકો મૈ ઉનકો બુલા લેતા હૂં.’ પેલા ઓફિસરે એના ટીપિકલ બમ્બૈયા હિન્દી ઉચ્ચારમાં સૌમિત્રને રાહ જોવાનું જણાવ્યું.

સિક્યોરીટી ઓફિસરે ધરાને કોલ કરીને સૌમિત્રના આવી જવાના સમાચાર આપ્યા અને બાદમાં ધરાએ એને કહ્યા મુજબ સૌમિત્રને પાંચ મિનીટ રાહ જોવાનું જણાવ્યું.

સૌમિત્રએ સિક્યોરીટી ઓફીસ કમ કેબીનની બહાર જ પોતાની બેગ મૂકી અને સ્કાયલાર્ક એવન્યુ તરફ એક નજર નાખી. બાવીસ માળનું એ ભવ્ય બિલ્ડીંગ જોઇને અમદાવાદ જેવા મોટા શહેરમાં રહેતો સૌમિત્ર પણ આશ્ચર્યચકિત થઇ ગયો. એ સતત બિલ્ડીંગને નીરખતો રહ્યો.

‘વાઉ! યુ લૂક સો હેન્ડસમ!!’ અચાનક જ ધરાએ પાછળથી સૌમિત્રના ખભે ટપલી મારી અને જેવો સૌમિત્ર ફર્યો કે એને જોઇને જ ધરા એને જોઇને ઈમ્પ્રેસ થઇ ગઈ.

‘ઓહ હાઈ..ધરા?’ આમ અચાનક જ ધરાએ બોલાવતા અને પોતાના વખાણ કરતા સહેજ મુંજાયેલા અને સહેજ શરમાયેલા સૌમિત્રએ પૂછવા ખાતર પૂછ્યું.

‘યેસ. અત્યારે આખા મુંબઈમાં તમને ઓળખનાર મારા સિવાય બીજું કોઈ છે?’ ધરા હસી પડી અને એનો હાથ સૌમિત્ર તરફ એણે લંબાવ્યો.

‘ના, બિલકુલ નહીં!’ સૌમિત્રએ ધરાનો હાથ પકડી લીધો અને એની સામે જોવા માંડ્યો.

ધરા હતી પણ ખૂબ સુંદર. લગભગ સૌમિત્ર જેટલીજ ઉંચાઈ, એકદમ ગોરી, આંખે નાકે અત્યંત નમણી અને પોતાના શરીરનું અને દેખાવનું ખાસ ધ્યાન રાખતી હોય એવું તેના પહેરવેશ અને શરીરના ઢોળાવો પરથી સૌમિત્રને સ્પષ્ટ સમજાઈ રહ્યું હતું. ડાર્ક બ્લ્યુ કલરના જીન્સ પર ધરાએ સફેદ ટીશર્ટ પહેર્યું હતું. જીન્સ અને એમાં ખોસેલું ટીશર્ટ બંને ધરાના શરીર સાથે એવા વળગી પડ્યા હતા કે ધરાના શરીરનો એકેએક ઉભાર સૌમિત્રને સ્પષ્ટ દેખાઈ રહ્યો હતો. સૌમિત્ર ધરાને સતત નીરખી રહ્યો હતો અને એનામાં રહેલો એક લેખક ધરાના શરીરનું એની આંખોથી પાન કરી રહ્યો હતો. ભૂમિની વિદાય બાદ કદાચ સૌમિત્ર આજે પહેલી વખત કોઈ છોકરી માટે એક છોકરાના મનમાં જેવા વિચારો આવે એવા વિચારો વિચારી રહ્યો હતો.

‘તમે કશું ખાધું સૌમિત્ર?’ ધરાએ ફરીથી સૌમિત્રનું ધ્યાન ભંગ કર્યું.

‘હા રસ્તામાં બધું ઘણું આચરકૂચર ખાધું છે.’ સૌમિત્રએ હવે ધરાને કોઈ શક ન જાય એટલે એને જોવાનું બંધ કરવાનું નક્કી કરતા એને જવાબ આપ્યો.

‘જો શરમાતા નહીં હજી ડીનરને વાર છે. જો ભૂખ હોય તો આપણે અહીં જ નજીકમાં એક મસ્ત રેસ્ટોરન્ટ છે ત્યાં ઈડલી કે સાદો ઢોંસો ખાઈ લઈએ.’ ધરાએ સૌમિત્રને ઓફર કરી.

‘અરે ના તમે ચિંતા ન કરો. મારે આજની રાત ક્યાં રહેવાનું છે એ જગ્યા બતાવી દો પછી હું રાત્રે ત્યાં જ ખાઈ લઈશ.’ સૌમિત્રને હવે પોતે ક્યાં રહેવાનો છે એ જાણવાની ઇન્તેજારી હતી.

‘તમારે મારી સાથે જ રહેવાનું છે સૌમિત્ર! મારે ઘરે.’ ધરાએ એક સ્મિત સાથે કહ્યું.

‘તમારી સાથે? તમારે ઘેર?’ સૌમિત્ર ડઘાઈ ગયો કારણકે વ્રજેશે તેને કહ્યું હતું કે ધરા મુંબઈમાં સાવ એકલી રહે છે.

-: પ્રકરણ બાવીસ સમાપ્ત :-