Name :- Ravi Dharamshibhai Yadav
Address :- Dubai, UAE.
Contact No. :- +91 88 66 53 62 88 (WhatsApp)
+971 55 898 1928 (Call)
Email ID :- cardyadav@hotmail.com
cardyadav@gmail.com
ભાગ – ૧
ગામને પાદર ખુલ્લા મેદાનમાં માંડવા નાખેલા છે અને માંડવાની એક બાજુએ ઘડિયા લગ્ન લેવાઈ રહ્યા છે અને બીજી બાજુએ જાનૈયાઓ અને ગામના લોકો જમણવારમાં વ્યસ્ત છે. લગ્નમંડપમાં કન્યાપક્ષવાળી સ્ત્રીઓ લગ્નગીતો અને ફટાણાઓ ગાઈ રહી છે જ્યારે વરપક્ષની કન્યાઓ એની સાથે ગીત ગાવાના બદલે પોતાની મસ્તીમાં મસ્ત છે. તેઓ અંદરોઅંદર પોતપોતાની વાતોનો પટારો ખોલીને બેસી ગઈ છે. લગ્નમંડપમાં બેઠેલા વરરાજાની પાસે એમના દોસ્તો ઉભેલા છે અને એ દોસ્તોની વચ્ચે એક ૧૬ વર્ષનો છોકરો કંઈક પૂછવા માટે મંડપમાં આવે છે.
“અરે અમય ! તું અહિયાં શું કામ આવ્યો છે ? તારી ઉમર નથી હજુ અહિયાં ઉભા રહેવાની, ચલ ! જા અહિયાંથી તારા દોસ્તો સાથે બહાર ગામમાં ફરો જાવ.”, દોસ્તોના ટોળામાંથી એક છોકરો બોલ્યો.
આ સાંભળીને અમયના મગજમાં થોડીવાર માટે વિચાર આવ્યો કે લગ્નમંડપમાં ઉભા રહેવા માટે પણ ઉમરની જરૂર પડતી હશે ? “અરે પણ હું ખાલી મારા ભાઈ પાસેથી પૈસા લેવા આવ્યો છું. મારે ગામમાં સોડા પીવા માટે જવું છે અને પૈસા નથી એટલે ભાઈ પાસે પૈસા લેવા આવ્યો છું.”, અમય હળવેથી બોલ્યો.
તરત જ તેના ભાઈએ ખિસ્સામાંથી પૈસા આપીને કહ્યું કે ચલ જા હવે અહિયાંથી. એમ કરીને અમય ત્યાંથી નીકળવા જતો જ હતો ત્યાં જ તેની નજર એક છોકરી પર પડી અને તેના પગ ત્યાં જ અટકી ગયા.
એકદમ પાતળી એવી છોકરી, રંગેરૂપે અદ્દલ અપ્સરા જ જોઈ લો. મોટી મોટી આંખો, એકદમ નમણો ચેહરો, હસે ત્યારે માત્ર એક જ ગાલ પર પડતું ખંજન, હોઠથી સહેજ નીચેના ભાગમાં રહેલું તલનું નિશાન જાણે ચેહરાને વધુને વધુ આકર્ષિત બનાવી રહ્યું હતું. ફૂલની પાંખડી જેવા હોઠ અને એ હોઠની વચ્ચેથી કપાસ જેવા ધોળા દાત. પાતળા હાથ અને એ હાથની કલાઈયોમાં પહેરેલી નાની નાની ચૂડી, કમર પર બાંધેલો કંદોરો, પગમાં બાંધેલા ઝાંઝર અને ખુબ જ નજાકતથી આમથી તેમ ફરતી તેની નજર અને અણીયાળી આંખો. ઉમરમાં હજુ ઘણી નાની દેખાતી હતી અને એના કારણે ઢીંગલી જેવી દેખાઈ રહેલી આ છોકરીને જોઇને અમયના પગ ત્યાજ અટકી ગયા અને પાછો મંડપમાં ગોઠવાઈ ગયો.
અમયને જોઇને વરરાજાનો દોસ્ત બોલ્યો કે તું હજુ ગયો નથી અહિયાંથી ? તને કેટલી વાર કીધું કે તારે અહિયાં નાં રહેવાય, ચલ ઉપડ અહિયાંથી. એમ કરીને અમયને પરાણે ત્યાંથી ભગાડી મુક્યો. અમયના પગ ખસવાનું નામ નહોતા લેતા પરંતુ એના ભાઈના ડરથી તે મંડપથી થોડો દુર રહીને આ અપ્સરાને જોવા લાગ્યો. અમય એક નજરે બસ તેની મસ્તી જોવામાં જ હતો એટલામાં જ એનો દોસ્ત આવ્યો અને બોલ્યો, “ચલ એય ! તને પૈસા લેવા મોકલ્યો હતો અહિયાં ઉભો ઉભો શું કરે છે ?”
અમય કઈ બોલ્યો નહિ અને એના દોસ્તને પૈસા આપી અને એને ગમે તેમ કરીને ત્યાંથી મોકલી દીધો. અમયની નજર તે છોકરી પર હતી અને એટલામાં જ અમયના ભાભી ત્યાંથી પસાર થયા અને એનું ધ્યાન અમય પર ગયું અને તેને એ જોતા વાર નાં લાગી કે શું ચાલી રહ્યું છે.
“દિયરજી ! અહિયાં લગ્નમંડપની પાસે ઉભા ઉભા તમે શું કરી રહ્યા છો ? તમે કોઈને શોધી રહ્યા છો ?”, ભાભીએ જાણે કઈ ખબર જ નાં હોય એવી રીતે પૂછ્યું.
થોડોક ખચકાતા અવાજે અમય બોલ્યો, “ના ના ભાભી ! મારે અહિયાં શું કામ હોય ? હું તો બસ અમસ્તા જ ઉભો હતો બસ જોઈ રહ્યો હતો કે લગ્નની વિધિમાં શું શું હોય એ”
ભાભી હસવા લાગ્યા અને બોલ્યા,”હજુ તો તમારે ઘણી વાર છે દિયરજી, હજુ તો તમે ૧૬ વર્ષના જ છો અને તમે જેને જોઇને લગ્નની વિધિ જોઈ રહ્યા છો એ હજુ ૧૪ વર્ષની જ છે”
અમયનું મો ખુલ્લું રહી ગયું. એ તો બસ ભાભીની સામે આંખ ફાડીને જોતો રહ્યો કે ભાભી આ શું બોલી ગયા ? પોતાની પોલ ખુલ્લી ગઈ હોવાનો એહસાસ થતા અમય થોડો શરમાઈ ગયો અને નીચી નજર રાખીને બોલ્યો કે ભાભી એ છોકરી મને ખુબ ગમે છે, એ કોણ છે ?
“એ મારા સગા ફોઈની દીકરી છે. એનું નામ અક્ષી છે. એ હજુ ૧૪ વર્ષની જ છે દિયરજી. એ આ જ ગામમાં રહે છે અને ૯મુ ધોરણ ભણે છે. એ મારી નાની બહેન થાય.”, ભાભીએ થોડા સીરીયસ હોવાની એક્ટિંગ કરતા જવાબ આપ્યો.
“હા તો હું ક્યા ૮૦ વર્ષનો બુઢ્ઢો છું. હું પણ ૧૬ વર્ષનો જ છું હજુ, અને તમે બંને એક જ પરિવારમાં રહો તો એમાં તમને જ શાંતિ છે તમને અહિયાં પિયર જેવું જ લાગશે”, આંખ મિચકારીને અમય બોલ્યો.
હહાહ્હા ભાભી જોરજોરથી હસી પડ્યા. “દિયરજી તમને પહોચવું અશક્ય છે. પણ તમારી ઉમર હજુ નાની છે અમયભાઈ, આ ઉમરે પ્રેમ નથી થતો હોતો ફક્ત અને ફક્ત આકર્ષણ જ હોય છે અને એ આકર્ષણ લાંબો સમય ટકતું હોતું નથી. કાલે ક્યાંક બીજી જગ્યા એ જશો અને ત્યાં તમને કોઈક બીજી છોકરી ગમી જશે તો ત્યારે પણ એવું જ થશે. એટલે તમારી જાત પર કાબુ રાખો જ્યારે તમે ઉમરલાયક થશો ત્યારે તમારી માટે સરસ મજાની અપ્સરા જેવી છોકરી શોધી આપીશું. હવે તમે અહિયાંથી જાવ અને બહાર તમારા મિત્રો સાથે ફરો. હજુ તો કોલેજ કરવા જશો ત્યારે તો આવી બીજી ૧૦ અક્ષી ભટકાશે ત્યારે આ અક્ષી ધ્યાનમાં પણ નહિ આવે.”
અમય ભાભીની વાત ધ્યાનથી સાંભળતો રહ્યો અને મંદ મંદ સ્મિત આપીને ત્યાંથી જતો રહ્યો.
અમય ત્યાંથી જતો રહ્યો હતો પરંતુ પેલી છોકરી હજુ મગજમાંથી જવાનું નામ લેતી નહોતી. એને જોયા પછી અમય કંઈક એવા જ વિચારમાં પડી ગયો હતો કે શું ભાભી કહેતા હશે એમ હશે ? આકર્ષણ જ હોય ખાલી આ ઉમરે ? અને આવું આકર્ષણ હજુ કોલેજમાં પણ થશે એમ કહે છે. જો આકર્ષણ હોય તો આ છોકરી મારા મગજમાંથી કેમ જતી નહિ હોય ? આવા અનેક સવાલોનું યુદ્ધ અમયના મગજમાં રમાઈ રહ્યું હતું. એટલામાં જ પેલી છોકરી તેની સહેલીઓ સાથે ત્યાંથી નીકળી અને જમણવાર ચાલતો હતો તે બાજુના મંડપમાં ગઈ. અમય આપોઆપ તેના તરફ દોરવાઈ ગયો. ત્યાં જઈને જોયું તો ત્યાં હવે ફક્ત અને ફક્ત સ્ત્રીઓ જ હતી જે જમી રહી હતી. અમય થોડો શરમાયો પણ પછી જ્યાં પીરસવાવાળા ઉભા હતા ત્યાં જઈને ઉભો રહી ગયો જેથી કોઈને શંકા નાં જાય.
અક્ષી તેની બહેનપણીઓ સાથે થાળી લઈને પીરસનારના ટેબલ પર આવી પહોચી અને અમયના પગમાં ધ્રુજારી આવવા લાગી. હૃદયના ધબકારા બમણી સ્પીડથી ચાલવા લાગ્યા અને એમ થઇ આવ્યું કે તે અહિયાં હવે થોડી વાર રહેશેને તો તેનું હૃદય બંધ પડી જશે. એટલું વિચારે ત્યાં તો અક્ષી અમય પાસે પહોચી ગઈ અને રાહે હતી કે ક્યારે અમય એના વાટકામાં દાળ ભરી દે તો એ ત્યાંથી ચાલતી થાય. અમયની નજર અક્ષીના ચેહરા પર તંકાઇ ગઈ હતી. થોડીવાર માટે બંનેની નજર મળી પણ હતી પરંતુ અક્ષીએ તરત જ નજર ફેરવી લીધી અને એમ ને એમ ત્યાંથી ચાલી ગઈ.
આજુબાજુના લોકો શાંતિથી વાતો કરતા કરતા જમી રહ્યા હતા અને અમય ફક્ત અને ફક્ત અક્ષી પર નજર ચોટાડીને ઉભો હતો. એકવાર માટે એવો વિચાર પણ એને આવી ગયો કે આટલી બધી વાર કોઈની સામે નાં જોવાય કે સામેવાળાને શરમ આવી જાય. એ ત્યાંથી ચાલ્યો ગયો. જાન વિદાય થઇ અને વિદાય વખતે પણ અક્ષીનો ચેહરો જોયા વગર જવાનું મન નાં થયું એટલે એ તરત જ મંડપ બાજુ આવ્યો અને જોયું તો વિદાય લેતી કન્યાને જોઇને અને આજુબાજુમાં બીજા લોકોને રડતા જોઇને એ પણ રડી રહી હતી. મોતીના દાણા જેવા આંસુડાઓ તેના શ્વેત ગાલ પરથી દડીને નીચે પડતા હતા અને એનો ઘા અમયને લાગી રહ્યો હતો. એને હજુ સુધી કઈ સમજમાં નહોતું આવતું કે એની સાથે શું થઇ રહ્યું છે.
આખરે જાન વિદાય થઇ અને અમય, ભાઈ-ભાભી બધાય ઘર તરફ જવા માટે રવાના થયા. છેક ઘર સુધી અમય એક પણ શબ્દ નાં બોલ્યો અને ફક્ત ને ફક્ત કંઈક વિચારમાં ખોવાયેલો રહ્યો. ભાભીનું ધ્યાન હતું જ પણ એણે કઈ કહ્યું નહિ અને ભાઈએ પૂછ્યું કે શું થયું અમયને તો એણે પણ વાત ફેરવી નાખી કે કદાચ તબિયત સારી નહિ હોય અથવા તો કંઈક થયું હશે ખબર નહિ.
બીજા દિવસથી હતું એમ જ રૂટીન શરુ થઇ ગયું અને દરેક લોકો પોતપોતાના રોજીંદા કામમાં જોડાઈ ગયા. અમય તે દિવસથી જાણે સાવ બદલાઈ જ ગયો હતો. ઘરમાં બીજું કોણ જાણે એણે શું તકલીફ હતી. અમય ચુપચાપ ઉઠીને તૈયાર થઈને સ્કુલ જવા માટે નીકળી જતો ત્યાંથી ટ્યુશન અને ત્યાંથી બહાર રમવા. એ બને ત્યાં સુધી અક્ષીને ભૂલવાની કોશિશ કરતો હતો પણ ગમે ત્યાંથી કંઈક ને કંઈક રીતે એની યાદ આવી જતી.
જેમ તેમ કરીને થોડા દિવસોમાં અમયનું ધ્યાન ધીમે ધીમે ભણતર તરફ વળ્યું અને ધીમે ધીમે અક્ષી મગજમાંથી જવા લાગી અને પાછો જેવો હતો તેવો જ અમય બની ગયો. થોડા સમય પછી અમયને એક પ્રસંગમાં પોતાના ગામડે જવાનું થયું અને ત્યાં ગયો અને ભાભીની જોડે એ અક્ષી ફરીવાર દેખાઈ અને ફરીથી અમયની એ દટાયેલી યાદોના પોપડા ઉખડી ગયા અને ફરી પાછો એ જ ઘટનાઓમાં લાગી ગયો. બસ એને જ જોયા કરે અને એના સિવાય ક્યાય જવાનું નામ નાં લે. ૧૬ વર્ષનું આ આકર્ષણ હતું કે પ્રેમ એ તો એને પણ નહોતી ખબર પણ અંદરથી એને ખુબ જ ગમતું આ બધું એ એણે મહેસુસ કર્યું હતું.
