શીર્ષક : નામ : અર્ચના ભટ્ટ, પટેલ
ઈમેઈલ : Mobile : 9408478888
શીર્ષક : ને સમય સરી ગયો
શબ્દો : 2384
સજેસ્ટેડ શ્રેણી : કવિતાઓ
ને સમય સરી ગયો
હાથે ઝાલ્યો એક હાથ ને સમય સરી ગયો
ન પૂછ હતી શું એ વાત કે સમય સરી ગયો
આમ જ સર્યો સરતો રહ્યો ને સમય સરી ગયો
મનેય ફૂટી'તી પાંખ કે સમય સરી ગયો
વાટે માંડી'તી જ્યાં મીટ ને સમય સરી ગયો
આંખે મારી જ્યાં પલક કે સમય સરી ગયો
મળવું'તું સતત મળવું ને સમય સરી ગયો
ને રહ્યાં મળવાથી તોય કે સમય સરી ગયો
હતી વસંત પૂર જોશમાં ને સમય સરી ગયો
ને તરૂનું ખર્યું એક પાન કે સમય સરી ગયો
હૃદયનો તંતુ જો છે અતૂટ છે
તો કંઈ તૂટ્યાં કરે એ શું ?
ૠણાનુબંધ જો છે અકબંધ છે
તો કંઈ ચૂકી ગયાં'તાં એ શું ?
સંભળાય ના જો ધબકારને સ્પંદનો
તો કૈં હૈયે ઝીલાયું'તું એ શું ?
સકળ વિશ્વમાં છે જો પ્રેમ આપણો અકળ
તો પછી કંઈ તૂટ્યાં કરે છે એ શું?
સમજણની પાંખો જો છે કોરી છે
તો કૈં પાંપણને ભીંજવે એ શું ?
આશ હતી ના આવો આપણ સંગાથ નીકળે
કે પછી મોભનાંય નહીં સંબંધ રહેશે
રહી ચાતકની પ્યાસ એ જ નક્ષત્ર તણી
કે ચહ્યાંનાં જ પછી ધારા-ધોરણ નડશે ?
ઉપસ્યાં હતાં કોઈ પર્ણ પર ઝાકળબિંદુઓ
પણ ના કદી ક્ષિતિજે ધરા આકાશ મળશે
દૂર દેખાયું હતું ક્યારેક ઝાંઝવા જેવું
કે પછી શું એય વીરડાનું જ છળ હશે ?
રહ્યાં મઝધારે માની છે કિનારો પાસમાં
ને ફરી પાછાં સઢને પવનો જ નડશે ?
સતત અંધારામાં રહી અજવાળા ભૂલી ગયાં
અજવાળા સામે છતાં અંધારામાં ખૂંપતા ગયા
બોલતાં બોલતાં મૌન થઈ બોલવાનું ભૂલી ગયાં
મૌન કહ્યાં કરે ઘણું ને સાંભળવા તેને સુણતા ગયાં
ભૂલવાનાં પ્રયત્ને યાદ રાખવાનું ભૂલતાં ગયાં
તમે યાદ આવતા ગયાં અમે જાતને ભૂલતા ગયાં
સાજના તાર છેડવાને કાજ દિવસોને ભૂલી ગયાં
શબ્દો બન્યાં પોતાનો જ સાજ ગીતો ગવાતાં ગયાં
પ્રેમની ભક્તિ ને તેનીય પૂજામાં પ્રેમને ભૂલી ગયાં
પ્રેમમાં જ ભૂલ્યાં ભાન ને પ્રેમમાં પૂજાતા ગયાં
જીવન જીવવાની આશમાં મરવાનું ભૂલી ગયાં
મૃત્યુની રાહ જોયાં કરી મરતાં મરતાં જીવતાં ગયાં
વણશોધી વાર્તા કહી જતી તારી આંખો
મારી આંખની કવિતાએ છલકે સખી તારી આંખો
ચકળવકળ થઈ હંમેશ કંઈ શોધતી તારી આંખો
વિહવળ બની મનને વ્યાકુળ કરતી તારી આંખો
ક્યારેક ઐશ્વર્ય તો ક્યારેક આછું સ્મિત ને પછી
કોક કોક વાર મીઠાં ઠપકાં આપી જતી તારી આંખો
સાંભળ્યું છે કે આંખમાં ચરિત્ર છે સમાયું આપનું
વણ ઉકલ્યાં ભેદે મનને વેધી જતી તારી આંખો
વગર કામનાએ પણ સળગતી રહી પ્રેરતી અને
સિધ્ધીને હંમેશ ખેંચતી કલ્પાતી તારી આંખો
પતંગિયાની પાંખે છુપાયું સખી સ્મિત તારું
પતંગિયાની જ પાંખ સમી ચંચળ સખી તારી આંખો
ખુશી તો આવતી હંમેશ ઊંડા અનુભવોથી પણ
નિર્દોષતાથીય મનના ઊંડાણને કોરી ખાતી તારી આંખો
પગથારે ઊભા અમે પ્રેમની ને તોય પાછી
વહેંચણી તો કરીએ અમે વ્હેમની
લાચારી નહીં છતાં અનરાધાર વરસતાં
રાહમાં ને રાહમાં આપનાં ક્હેણની
વિવશતા છલકે આંખમાં, સ્પર્શે ને તોય
ઉત્કંઠા રહી ભોગ આપવા તેમની
પીડતાં હતાં સંજોગો વિશ્વનાં ને તિરસ્કારે
શોભતાં રહ્યાં નફરતે અમે પ્રેમની
શુધ્ધતા મેળવવા પોર્સ્ટમોર્ટમ કરી પાછા
પૂજા તો કરતાં પેલાં મેલની
આરતી ઉતારી માનવ બંધુની પૂજવા છતાંય
પૂજા પામ્યા મિત્રતા આપની મેળવી
માળા તું મોતીની કર વણવણ
કે તેમાં પ્રેમનેય થોડો તું વણ
ઉછીનાં આયખે જીવતું આ જણ
ને તોય દંભ જરી ન છોડે આ જણ
વધતો જતો બોજ રોજ મણમણ
મણનું આ જીવન ને તોય મથામણ
કીડીને કણ ને હાથીને મણ
તો શાથી આપણ વચાળે આ પણ ?
છો માટીનું કહેવાય આ સોનેરી કણ
હો જો આપણ વચાળે તો એ રણ
મૌન તારા હોઢ ને આંખડીઓ બોલે
તોય કેમ કંઈ થાય નહીં મારા તે રુંવે ?
મનમાં સ્મરાય શિવ ભમભમ ભોલે
તોય કૈલાસનું અંતર કેમ આજ ચૂવે ?
છે ઝાંઝવાનાં જળ એમ વીરડીઓ બોલે
તો છળ વચાળે કેમ આંખડીઓ રુવે ?
મિત્રો મળ્યા'તા સહુ ટોળે તે બોલે
કે કેમ પાસ નહીં આજ કોઈ તારી ઢૂંવે ?
ટહુક્યા મોર ને આજ વનરાજી ડોલે
તોય મારી આંખે કેમ અષાઢીઓ રુવે ?
કંઈ કહી એ શકાય નહીં આજ
કે પાંગરી'તી પ્રીત પેલા રાજને કાજ
રાજમાં હું રાચું ને રાજમાં જ વિરમું
પછી વાગ્યા'તા ઢોલને સાજ
મંડપ સંભારણાં ને પ્રીત ડોર પાકી
પછી થઈને રહ્યાં'તા રાજ રાજ રાજ
બદલાયું જીવનને દોડી આ જિંદગી
હવે આવશો ફરી મા આ આજ
કહેવું'તું કેટલુંય ને તોય થઈ ગ્યાં'તાં સુન્ન
હવે બોલો કેમે કહેશું કંઈ આજ ?
બોલવું ન્હોતું ને બોલાયું આજ
કે પોતાનાં મનને કળાયું આજ
હંમેશા રહ્યાં રાજ સાજ ને કાજ
કે મનના મંદિરને હવે તો માંજ
આંખનાં આંસુને હવે આંજણથી આંજ
કે ફરી આવશે નહીં આ આજ
આજ આવી જ ગયો છે જ્યાં માથે આ તાજ
કે શું જતોય રે'શે કાલે પાછો આ તાજ ?
ઢૂંઢવી દિશા હવે મંઝિલને કાજ
કે શાથી રહું વંચિત પોતાને જ કાજ ?
મિત્રતા થઈ છે સસ્તી ઘણી
ને મેળવી દુશ્મની પ્રેમથી ઘણી
લાગ્યાં કરતું નિકટતમ્ સંબંધને આપણાં
દૂરતા પડી ગઈ છે હવે મોંઘી ઘણી
હંમેશ પ્રેમ સ્નેહ સાચવવાનાં ભ્રમ માત્રથી
વધી ગઈ વ્હેમ સંગે શંકાઓ ઘણી
સ્પર્શ રહ્યો પ્રેમનો માત્ર બસ સાથમાં
ને રડવા લાગી છે સુરાહીઓ ઘણી
આજ ભ્રમનાં સહાર તરી જાશું માની
નાવ ડોલી રહી છે ભયંકર મઝધારે ઘણી
મન છે આ તો મન છે
વલોવાય ક્યાંક વલોપાત વગર
અહીં તહીં ને ત્યાંય પણ
નકોઈ દુઃખ કે પછી દર્દ વગર
તોય ન દેખાય એ ક્યાંય પણ
દુઃખ ન રહે ક્યાંય પડદા વગર
બદલે કળાઓ હજારો એ ચંદ્રમા સમ
ને તોય જીવે ક્યારેક સાવ મન વગર
વાદળ અષાઢીને તોય જળ વગર
વરસતાં અનરાધાર એ કારણ વગર
આપણી વચાળે એક દરિયો
એનાં મોજાંની સંગ સખા હું રે કૂદું ને પછી
હું રે નાચું ને તોય
કિનારે પછડાટ ના હું પામું...!
દરિયો દરિયો દરિયો ઓલો દરિયો
એનાં મોજાંની સંગ સખા હું રે લોભાણી
ને હું રે ગઓ ગાતી ને તોય
કિનારે પછડાટ ના હું પામું...!
દરિયો દરિયો હતો વચાળે ઓલો દરિયો
એનાં મોજાંની સંગે ને પવનના તાલે
ક્ષણક્ષણ વિકસતી હું ચાલું ને તોય
કિનારે પછડાટ ના હું પામું...!
લાગણીનાં ઘૂઘવ્યાં તાં ઘોડાપુર મનમાં ને
શમણાં સમેટતી જ્યાં ચાલું
આજ હૈયે આનંદ અનેરો હું ઝાલું ને સખા
તુજ કિનારે પછડાટ ને હું પામું....!!!
આજ તું નથી ની વાતે લાગણી મારી ઉભરી હશે
ને કોઈ ફિલ્મની પંક્તિએ જાત મારી છળી હશે
કોઈક પંક્તિનાં ગીત સંગે લાગણી મારી રડી હશે
સવારની સોનેરી કિરણે આંખ તુજ યાદે ઝળહળી હશે
કેમ કરીને પહોંચશે તુજ સુધી વહાવ મારાં મનનો
કે તારીય આંખ મારી યાદમાં જરીક તો ફરકી હશે ?
તું આવીશની રાહમાં નછર પગદંડીએ મારી જડી હશે
વાત મારાં ઈંતઝારની જો તારી લાગણીએ કળી હશે
મન મોઘમમાં રહીને વાત તેંય આજ સ્મરી હશે
ને મારી યાદે તારી જાત આજ સ્હેજ તો ટળવળી હશે
મને હો તારી સમજણની પ્યાસ
અને તું મને બિસ્લેરીની બોટલ આપે..
મને હોય તારી સાથે ફરવાની ચાહ
અને તું ગાડીની ચાવી સાથે મને ડ્રાઈવર આપે
મને હોય તારો મીઠો આવકારો પસંદ
અને તું મને નવાનક્કોર ફ્લેટની ચાવી આપે
મને હોય તારી સાથે કીટલીની કોફી પસંદ
અને તું રૉયલ કેન્ડલ લાઈટ મને ડીનર આપે
કેવી રમત છે આપણી સંતાકુકડીની
મને હોય કે તું મને શોધવા આવી પહોંચીશ
અને ત્યાંજ તું મને થપ્પાનો નવો દાવ આપે...!!!
ચાલને ભેરું આજે થોડુંક માણસ માણસ રમીએ
માણસ માણસ રમીને થોડાં લાગણીભીનાં થઈએ
માણસ માણસ રમતાં રમતાં થાક તને જો લાગે
અંદર અંદર પરસ્પરને સાચવી થોડું લઈએ
ફરી પાછાં કોઈ સરનામે ઓચિંતા પહોંચી જઈએ
આશ્વર્યની દુનિયામાં પાછાં થોડુંક ખોવાઈ જઈએ
ચાલ હવે આ વાત મૂક કે માણસ માણસ રમીએ
પરસ્પરનો મેળવી સહારો ફરી નવું નવું ઉછરીએ
એકબીજાનો હાથ પકડી સુંદર સફર ખેડી લઈએ
અંતર અંતર પ્રેમીએ અને અંતર અંતર મ્હોરીએ
તું આવે તો ખુશ્બો બસ ચારેકોર ફેલાઈ જાય છે
મારી લાગણી પવન બની સઘળે વેરાઈ જાય છે
કેમ કરી સમજાવું તને ભીતરે શું ઝીલાય છે ?
અંતરની વાત નથી રે'તી છાની સૌથી કળાઈ જાય છે
પર્ણને જો અડે પવન એનો જીવ થરથરી જાય છે
તારા અંગુલિ સ્પર્શે મારી જાત રણઝણી જાય છે
પ્રેમમાં પડવાની વાતથી જ જો પતી જતું હોય તો
તૈયાર બેઠેલ આ હૃદય પળભરમાં વેરાઈ જાય છે
કહેવાતી સઘળી વાતો નામેબસ પ્રેમની જ હોય છે
તત્વ જો પડે સાચનું એમાં તો જાત ઢંઢોળી જાય છે
સવારની એક લહેરખીએ અહેસાસ આપ્યો અસ્તિત્વનો
રહેશે શું તુજ વિના કાયમ શિરસ્તો વિધ્વસ્તનો ?
પરોઢ જો હોય તો આવે અજવાળા સૂરજ ઘોડલે
પડે સાંજ અને આપી જાયે રોજ વિષાદ એ અસ્તનો
નાનું જો બાળ જ હોત ન પરવા રહેત હારજીતની
લાગણી પીઢ થઈ પોકારે દ્વંદ આજે પરાસ્તનો
તું આવે અને સમય મારો પસાર થઈ જાયે સુવાંળપમાં
પણ તનેય પડી છે આદત ખોટી આપે ઉત્તર હંમેશ વ્યસ્તનો
તોય કહું છું આજે તને કરી માત્ર વિનંતી એટલી સખા
આવી જો જાયે તું હૈયે મોસમ બને ફરી મસ્તનો..!!!
દિવસ આખો બસ એમ જ જીવાતું હોય છે
સાંજ આવી ઉમટે ને દિશા બદલાતી હોય છે
તું હશે અટવાયેલો તારા વ્યવહારોમાંભલે
તારા વિનાની સાંજમાં ઉદાસી વર્તાતી હોય છે
એમ તો સનમ તને શા સારુ દૂર જવા દઉં તને હવે ?
જિંદગી તારા નામનાં જ જ્યાં શ્વાસો ભરતી હોય છે
તું આવી છાય બે ઘડી તો છેડું હૃદયનાં તાર ને
તુજ વિનાની લાગણી એકલતાને દ્વાર ભટકતી હોય છે
વાત મારી લાગશે એક જેવી જ તને કાયમ સનમ
તું ન હોયે સાથે પરિસ્થિતિ એક જેવી જ થતી હોય છે
શક્ય બને અને જો તું આવી શકે ને મળ મને
એક મીરાં શ્યામ ઘેલી રોજ તરફડતી હોય છે
મારી રગેરગમાં એવી રીતે તું ખીલી ઉઠ્યો આજ
રક્તમાં સઘળે ખુશ્બો બની મ્હેંકી ઉઠ્યો તું આજ
આવે તો બસ તને શ્વાસોમાં ભરી લઉં હું સનમ
વરસાદી ભીની માટી સમ મને ભીંજવી ગયો તું આજ
હોઠ પર તારું નામ આવતાં વદન શરમાઈ જાય છે
સગપણ બની મારી ચોપાસ મ્હોરી ઊઠ્યો તું આજ
તને વિસરવાની વાત આવે નહીં આપણ પ્રેમમાં
એક અવિરત ક્ષણ બની મને જીવાડી રહ્યો તું આજ
ઉદાસી પણ ફેરવાઈ જશે ઉત્સવમાં જો તું આવે
મૌનનો સરતાજ થઈ મારી હિંમત બન્યો તું આજ
પિતાની છાતી ત્યારે ગજ ગજ ફૂલી હશે
જ્યારે જ્યારે મેં સફળતા ચૂમી હશે.....
આમ તો માતા પિતા જે ગણો બંને એક જ છે....
મુજને ખુશહાલ જોઈ આંખ ખુશીમાં ઝમી હશે...
જ્યારે પણ એક આંગળીએ ધીરેથી એમને સ્પર્શી હશે..
બેટા કહી ત્યારે હથેળી એમની મને પકડવા નમી હશે...
કેમ કરીને માપવો કે નેહ કોનો અગ્રિમતા પામશે...
કાલીઘેલી વાણી બાળકની હર માતપિતાને ગમી હશે..
બનવું માત પિતા એ ભલે ક્રમ હોય કુદરતનો
સંતાન આગમન પે'લાંની માત્ર એક જ એમની કમી હશે
જોયો જોયો કાના આજ તારો મેં વટ
ને જોઈ લીધી છે આજ તારી એ હઢ
રાહ જોવડાવી મને તેં યમુનાને તટ
ને તું જ ન આવ્યો કરી પીછેહઠ ?
જીવન સાગરનો મારો થયો ટૂંકો રે પટ
નથી જીરવાતી મુજથી તારી પ્રેમહઠ...
હવે આવી જા ને ત્યજી દે ને કાન તારો વટ
ભૂલ મારી ગણજે માફ નહીં કરું કોઈ'દિ હવે સ્ત્રીહઠ...
મહીં માખણ ચોરી ખાધાં તે ન તોય સંચર્યો જુદો પથ
આવી જા ને ન કરીશ આવી હવે ફરી બાળહઠ
પાંગરી તી પ્રીત આજ જમુનાને તીર...
કાન રાધા રમે રાસ આજ જમુનાને તીર...
કંદબની ડાળ ઝૂકી આજ જમુનાને તીર..
વાંસળીનાં સૂર વહ્યાં આજ જમુનાને તીર..
રમ્યાં ગેંડી દડો આજ જમુનાને તીર..
નાથ્યો કાળી નાગ આજ જમુનાને તીર...
ગોવાળિયા સૌ કરે યાદ આજ જમુનાને તીર
સૂના પડી ગ્યાં ગાયોનાં ધણ આજ જમુનાને તીર
કાન તારો પગ સ્પર્શ્યો આજ જમુનાને તીર..
હું ભીંજાઈ વૃંદાવન ને તું કાં મથુરાને તીર...?
ખેંચે સતત તારી તરફ સાવ અકારણ
ભીંજવે મનને તરબતર તારું સ્મરણ
અગાધ ઈચ્છાઓ છે ન કોઈ મરણ
બે હૃદયની વચાળે છે ભીનું ઝરણ
થયું છે હવે દોહ્યલું આ જીવન જીરણ
કહું મનવા ઘડી તો બનીને રહે રાધારમણ
મનને મનાવવા ન રહ્યું કોઈ ભરણ
હૃદય કરે પ્રેમ ગાંડુ થઈ આમરણ
ફૂલ તને જે વ્હાલું શ્યામ જેમ પીળું કરણ
એમ જ મને તું જીવથી વ્હાલો નથી એનું મરણ
ૠજુ એવા તારા હૃદયની સુંવાળપ મને ગમે છે..
તુજ સમક્ષ નરમ દિલની હર અરજ મને ગમે છે..
તો શું થયું તીક્ષ્ણ પ્રહારે તું દે નકારી મુજને...
તારી નરમ સ્વભાવની એ ગરમાહટ મને ગમે છે...
ગમવું ગમવું ને ગમવું તું મને ગમે તે કહેવુ મને ગમે છે
કારણ વગરનું નિષ્કામ એવું પ્રણયનું ખેંચાણ મને ગમે છે
રોઈ રોઈને પૂરું કર્યું તુજ વિણ એ જીવન મને ગમે છે
ને મરતાં મરતાં જીવી રહ્યો છું એ જીવન મને ગમે છે
સમજાવવા ચાહું છું હૃદયને એની અણસમજ મને ગમે છે
બાલકપનમાં ઈચ્છેલી તારા પ્રેમની હઠ મને ગમે છે
સુંવાળું એવું આ મન થયું છે જરા આળું
કેમ કરીને ભરવું હવે જન્માંતરનું નાળું ?
મુલાયમ એવું એક તું બનાવ ઓશિકું
જેના પર આંખ મીંચી તારા સપનાને હું ભાળું
તેજ રહે તુજ પ્રેમનું મુજ આ જીવન પર
રૂક્ષ એવું આ જીવન જરી તો બની રહે સુંવાળું
ગમે ત્યાં રહે ભલે તું વાંધો નથી કશો જ મુજને
અરજ કરું એટલી જ કે આંખ મીંચુ ત્યાં તને ભાળું
ગમે તેટલું હો જીવન અકારું ને બની ગયું હો આળું
નહીં નીકળી શકાયે એમાંથી એ છે કરોળિયાનું જાળું
ચારે બાજુએ જો ના હો ચોકી પહેરો જો
છાનપગો એવો બિલ્લી પગો એ શા કામનો ?
સંતાકૂકડીની રમત રમ્યાં નહીં કોઈ'દિ
તો બોલો ભલા થપ્પો કર્યોય વળી શા કામનો ?
હઠનો હો કે હો પ્રેમનો ન આગ્રહ કશા કામનો
લાગણી હો હૃદયે સાચી દેખાડો શા કામનો ?
કરી વિનંતી જીવી જોયું આ આયખું થયું પસાર
મમત જ હો જ્યાં પાંગળો ઈજારો શા કામનો ?
આજીજી મારી સાંભળ હૃદય તું છે સાક્ષી મુજ ભાવનો
ન જીક ઝીલી જાણે એ તો ઉધામો ય શા કામનો ?
ઘણાં રે વર્ષે અમે મીંટો માંડ્યી ને
પછી તને નજરે દીઠાનો રે વ્હેમ ?
કોઈ આવીને જો જરીક ચૂંટી ખણેને
મને સાચાં ખોટાંનો નડે વ્હેમ..?
માન્યું નહીં હૃદય આજે કોઈ વાતેને
તને અમંગળ વર્તાયાનો વ્હેમ ?
હું રે પૂછું એક સવાલ તુજનેને
મને જવાબ ન મળ્યાનો વ્હેમ ?
વાત જો સમજાઈ હોય તને સાચેને
તને ગેરસમજનો થાય વ્હેમ ?
કેમે કરીને આજે કાઢી નાંખુ વ્હેમને
ન પૂછીશ જરા મને કે કેમ ?
કંપનનાં પડઘાં પડઘાયછે કાનમાં
વાતોની વાતો સમજાઈ ગઈ સાનમાં
સમજાઈ ગયું છે એમ નહીં આભાસમાં
કે સમજીને પાછા આવી ગયાં ભાનમાં
ન રહેવું હવે કદીય કોઈ ખોટા આઘાતમાં
રહી ગઈ આ વાત હવે દરેકનાં ધ્યાનમાં
સાંભળ્યું'તુ રહેવું હંમેશ નિજ તાનમાં
નથી ભૂલી શકાયો પ્રેમ આપનાંજ માનમાં
શું કરું ન સાંપડ્યો તુજ હાથ મારા હાથમાં
ઈશ્વરને પંથે બસ જીવું છું નિજ તાનમાં
વિનંતી તને બસ કરું છું આજ એક વાતની ઓ શામળા
તાંદૂલ ઝૂંટવી લીધાં ને દીધો મહેલ છે બધું મને બરોબર ધ્યાનમાં
મેં તો તને ભેટી મારું વિશ્વ સમેટી લીધું સઘળું એમાંજ
તારી ભાભીને મહેલ દઈ મને લાવી દીધો અંતઃધ્યાનમાં
મારું ન કીધું સાંભળી ગયો તું ને નાંખ્યો મને કેવા ૠણાનુબંધમાં
ભવોભવનો ભાર મારે માથે લઈ જીવવું કરજ ચૂકશે હવે કિયા જનમમાં ?
હવે જરીયે શરમ તને રહી હોયે જો બાકીતો રાખ મને કાયમ તારી સાથમાં
લેતી દેતી સિવાયનો નાતો બાંધી દે મને હૃદયે ધરજે તું શામળા
યાદ એટલું રાખજે જરી જણાઈશ કાયમ તું મારો શામળો
ને ગવાશે ગેરઘેર ભજનમાં નરસિંહ નાં સ્વામી છે શામળા
વેદના જ્યારે મધુરી લાગે
શબ્દ સાથે પ્રીતલહેરી જાગે
તું મને ક્યારેક બહુ પ્યારી લાગે
ને તું જ ક્યારેક અળખામણી લાગે
નક્કી નથી કરી શકતો જાવું છે કયે મલક
રસ્તો તારા તરફનો મને એકલ પગદંડી લાગે
સમજી જો શકે તું આવીને સમજાવી જા જરા
તું જ મને પ્રશ્ન અને તું જ તેની ઉત્તરવહી લાગે
ન્યોચ્છાવર થવાને તૈયાર છુથ હાથ જો તું પકડે કદી
તારા તરફની જો હો ગતિ કાયમ મને ન્યારી લાગે
