"તું સમજુ કુણા તડકા જેવો, ને હું પાગલ બેફામ વરસાદ જેવી,
હું આવું ને તું ચાલ્યો જાય, કુદરત ની આ અધડાઈ કેવી?"
બાલ્કની માંથી ધોધમાર વરસતો વરસાદ જોઇને તેના મન માં આ વાત આવી ગઈ. આ વાત અને જેના માટે આ વાત લખાઈ હતી તે ચેહરો વરસતા વરસાદ માં તે શોધવા લાગી ત્યાં જ કોફી નો મગ ધરતો એક હાથ તેની સામે આવ્યો અને તે તંદ્રા માંથી બહાર આવી ગઈ.
"મારી દ્વીશા માટે સ્પેશ્યલ કોફી." આટલું સાંભળી દ્વીશાએ મન માં ચાલી રહેલી અસમંજસો ને સંકેલી સ્મિત વેરતા કોફી નો મગ લઇ લીધો.
"રોહન આજે સન્ડે છે. આજે આટલું વેહલું ઉઠી કોફી બનવાની શું જરૂર હતી?" દ્વીશા એ મીઠો ઠપકો આપ્યો."ક્યારેક તો કંઇક કરવા દે મારી પત્ની માટે, તું એટલી પરફેક્ટ છે કે હું ધારીને પણ તારા માટે કઈ નવું નથી કરી શકતો." રોહન એ કોફી ની સીપ લેતા કહ્યું.
"સાચે રોહન હું એટલી પરફેક્ટ છુ?" દ્વીશા એ તેની નજીક જઈ આંખ માં આંખ નાખીને પૂછ્યું."હા મીસીસ દ્વીશા રોહન મેહતા તમે મોસ્ટ પરફેક્ટ વુમન છો." રોહન એ દ્વીશાને પોતાની બાહો માં લેતા કહ્યું.
"તને સાચે કોઈ જ ફરિયાદ કેમ નથી મારાથી?" દ્વીશાએ પોતાની આંખ માં આવી રહેલા આંસુ રોહન ને ન દેખાય તે રીતે પોતાનું માથું તેની છાતી પર ઢાળી દીધું.
આમ તો દ્વીશા અને રોહન આદર્શ કપલ કેહવાતા. ૪ વર્ષ નો પ્રેમ અને ધામધૂમ થી થયેલા લગ્ન. ભલભલા ને ઈર્ષ્યા આવી જાય એવું આ જોડું હતું. લગ્ન ના ૨ વર્ષ પછી પણ જોનાર ભૂલ થી પણ કોઈ ઉણપ ના શોધી શકે એવો મીઠો સંબંધ હતો. પણ ફક્ત દ્વીશા જાણતી હતી આ બધા સિવાય પણ એક વાસ્તવિકતા છે. એક એવું સત્ય જે ફક્ત તે જાણે છે. તેની સતત આસપાસ જીવતા રોહન ને પણ ખબર નથી એવું એક સત્ય તેની અંદર દફન છે. જેનું નામ "નિશાંત".
સતત વ્યસ્ત રેહતી દ્વીશા ને દિવસ માં એક વાર તો એનું સ્મરણ થઇ જ જતું. પણ આજે આ વરસાદ કંઇક વધારે જ યાદ અપાવતો હતો તેની. સતત પ્રયાસો છતાં તે આજે તેને પોતાના મસ્તિષ્ક થી હટાવી શકતી નહોતી. એટલે જ રોહન ની છાતી પર માથું રાખી તે અનરાધાર વરસતા વરસાદ ને જોઈ રહી અને પોતાની અંદર ના વરસાદ ને રોકવાના મરણીયા પ્રયાસ કરતી રહી.
***
દ્વીશા ૭ માં ધોરણ માં હતી અને તે ૯ માં ધોરણ માં. ૯ માં ધોરણ નો ક્લાસ છૂટવાનો સમય ૭માં ધોરણ થી ૧૦ મિનીટ પેહલા નો હતો. દ્વીશા રોજ બારી પાસે ની બેંચ માં બેસતી અને ફક્ત તેને સ્કુલ ની બહાર જતો જોયા કરતી. એનું નામ પણ એને ખબર નહોતી પણ તોય તે તેના ગળાડૂબ પ્રેમ માં હતી. તે તેની ઝીંદગી નો પેહલો પુરુષ હતો. પણ કોઈ દિવસ તે તેને બોલાવી શકી નહિ. દિવસો વિતતા ગયા અને દ્વીશા નું ૧૦ મુ ધોરણ પણ પાસ થઇ ગયું.
ધોધમાર વરસાદ જ હતો જયારે દ્વીશા એ તેને છેલી વાર સ્કુલ માં જોયો તો. એકવડું શરીર, યુનિફોર્મ નું ગ્રીન પેન્ટ, વ્હાઈટ શર્ટ, બદામી આખો, વરસાદ માં ભીના થયેલા વાળ, કેસરી બેગ અને ઘાયલ કરતુ સ્મિત.
વર્ષો વીત્યા બાદ પણ દ્વીશા ની આખો માંથી તે દ્રશ્ય હટ્યું નહોતું. તેમાં ક્યાય ઝાંખપ આવી નહોતી. કોઈ ની પત્ની હોવા છતાં પણ તેની અંદર એક સ્કુલ ગર્લ જીવતી હતી જેના મસ્તિષ્ક માંથી તે છોકરો નીકળી શક્યો જ નહોતો.
રોહન ને વળગીને ઉભેલી દ્વીશા વરસાદ માં તે જ ચેહરો જોવે છે એવું તો કઈ રીતે કહી શકાય? જે છોકરા નું નામ પણ ખબર નહોતી તે છોકરો હજી સતત તેની આસપાસ જીવે છે તેવું તો કઈ રીતે સ્વીકારી શકાઈ? કદાચ તે રોહન ના પ્રેમ માં ભૂલી પણ જાત તે ચેહરા ને જો તે ચેહરા નું કોઈ નામ ના મળ્યું હોત. જો ઝીંદગી માં ફરી ક્યારેય તે ચેહરા ને દ્વીશા ક્યારેય ના મળી હોત. પણ કુદરત ને કંઇક બીજું જ મંજુર હતું.
***
દ્વીશા ની પકડ કંઇક વધારે જ મજબુત હતી જે રોહન સમજી ગયો હતો. રોહન જાણતો હતો કે દ્વીશા ને કોઈ વસ્તુ નો ખેદ છે જે તેને અંદરોઅંદર બાળી રહ્યું છે. તે ફક્ત તેના ભીના ભીના વાળ માં હાથ ફેરવતો રહ્યો નિશબ્દ. દ્વીશા ના મન નું તોફાન ધીમે ધીમે શાંત થઇ ગયું. તેની અંદર ની સ્કુલ ગર્લ નું સ્થાન રોહન ની પત્ની એ લીધું અને તે રોહન થી અલગ થઇ રુમ સરખો કરવા લાગી અને રોહન તેની હેલ્પ કરવા લાગ્યો.
રોહન માટે તેના હોવાનો પર્યાય જ દ્વીશા હતી. તે સંપૂર્ણપણે આસક્ત હતો દ્વીશા માં. જયારે તેણે દ્વીશા ને પેહલી વાર જોઈ હતી કોલેજ માં ત્યારથી તેણે ખુબ ચાહી હતી તેને. દ્વીશા રોહન ના ફ્રેન્ડ વિવેક ની બેસ્ટ ફ્રેન્ડ હતી. રોહન અને વિવેક કોલેજ માં કલાસમેટ હતા. જ્યારથી દ્વીશા ની ઓળખાણ વિવેકે રોહન સાથે કરાવી હતી ત્યારથી દ્વીશા નો કાયલ થઇ ગયો હતો તે. રોહન નો નિર્દોષ સ્વભાવ અને અતિશય પ્રેમ દ્વીશા ને તેની તરફ ખેચવા લાગ્યા. અને દ્વીશા રોહન ની થઇ ગઈ તે સાથે જ રોહન ને પોતાની પૂરી દુનિયા મળી ગઈ.
પણ ગાલીબ નો શેર “યે તો ઈશ્ક ને નીક્ક્માં કર દિયા વરના આદમી તો વો ભી કુછ કામ કે થે” રોહને સાચો પડ્યો. રોહન પેહલા થી જ થોડો બેફીકર હતો અને દ્વીશા ના આવ્યા પછી તેમાં વધારો થઇ ગયો. પ્રેમ ની શરૂઆત હમેશા બહુ સારી જ હોઈ એમ શરૂઆત ના ૩ વરસ તો વીતી ગયા પણ પછી રોહન ની આજ બેફિકરી દ્વીશા ને ખુચવા લાગી.દ્વીશા એક કમ્પની ની જનરલ મેનેજર હતી અને રોહન જુનિયર ડેવલપર. રોહન દ્વીશા ને સમય સિવાય બધું જ આપતો. અને દ્વીશા ધીમે ધીમે ખોવાતી ગઈ. બને ભેગા હોઈ છતાં ભાગ્યે જ કોઈ વાત થતી બને વચ્ચે.
દ્વીશા નું સમજાવવું રોહન ને પોતાની આઝાદી પર આઘાત લાગતું અને રોહન વધુ ને વધુ દુર થતો ગયો. પોતાના થી વધુ સુંદર, હોશિયાર અને પોતાના થી વધુ કમાતી દ્વીશા કઈ પણ કેહતી તો રોહન એનો કંઇક અલગ મતલબ સમજતો અને દુરીઓ વધતી ગઈ. પણ રોહન દ્વીશા વગર એક ક્ષણ પણ કલ્પી શકે એમ નહોતો. આ બધું સમજતા જ રોહન અને દ્વીશા ના માતા પિતા એ બને ના લગ્ન ની ઉતાવળ કરવાનું વિચાર્યું અને ગોળધાણા કરવાનું નક્કી કર્યું.
ખબર નહી ભગવાન ને શું મંજુર હશે પણ દ્વીશા તેના માટે શોપિંગ કરવા મોલ ગઈ અને ત્યાંજ તેણે તે સૌષ્ઠવ જોયું જે સપના માં અનેક વાર જોયું હતું. હા, તે એ જ છોકરો હતો. એ જ બદામી આંખો, એ જ સિંહ જેવી કમર, છ ફૂટ ની હાઈટ અને એ જ કાતિલ સ્માઈલ. દ્વીશા ઘડીભર અવાચક ગઈ. પણ પછી હોશ સંભાળતા તેની સામે સ્માઈલ કર્યું. તે પણ ઓળખી ગયો દ્વીશા ને અને નજીક આવી બોલ્યો.“યુ આર માય જુનિયર રાઈટ? આપણે સ્કુલ માં સાથે હતા ને?”
“યેસ, દ્વીશા હિયર”
“હાઈ, નિશાંત હિયર”
***
આટલા વર્ષો ની પ્રતીક્ષા પછી દ્વીશા ને ફાઈનલી એનું નામ ખબર પડી હતી. મોટા મોટા બીઝનેસમેન સામે હાથ મિલાવતી દ્વીશાનો હાથ પેહલી વાર નિશાંત નો હાથ અડતા જ ધ્રુજી ગયો. મુલાકાત હતી તો ફક્ત ૫ મિનીટ ની પણ તેના દિલ, દિમાગ અરે આત્મા સુધી તે છવાઈ ગઈ. ત્યાજ નંબર એક્ષચેન્જ થયા અને વોટ્સેપ નો સિલસિલો ચાલુ થઇ ગયો. રોહન થી દુર થયેલી દ્વીશા નિશાંત માં એવી તો ખોવાઈ ગઈ કે પોતાની જાત સુદ્ધાં ભૂલી ગઈ.
દ્વીશા અને નિશાંત ની નજદીકીઓ વધતી જતી હતી. જેનાથી તદન બેખબર રોહન દ્વીશા સાથે વાત ના થવાથી પોતાને સુધારવાની પૂરી કોશિશ કરતો હતો. બને તેટલો સમય તે પોતાની પ્રગતી પર આપતો હતો. તેને પણ જુનુન ચડ્યું હતું દ્વીશા અને પોતાના પેરેન્ટ્સ સામે પોતાની જાતને પ્રૂવ કરવાનું તેથી તેણે પણ દ્વીશા સાથે વધુ વાત ના કરવાનું જ મુનાસીબ સમજ્યું.
નિશાંત ખુબ જ સેન્સીટીવ અને ઠરેલ છોકરો હતો. તે જાણતો હતો કે દ્વીશા તેના ગળાડૂબ પ્રેમમાં છે પણ કદાચ કોઈ કમીટમેન્ટ આપી શકે તેમ નહોતો તેથી તે પોતાની રીતે યોગ્ય અંતર રાખતો પણ દ્વીશા હતી જ એવી કે તેનાથી દુર રેહવું ખરેખર બહુ અઘરું હતું. તે દ્વીશા ને ખોવા નહોતો ઈચ્છતો પણ તેને હર્ટ પણ કરવા નહોતો ઈચ્છતો.
દ્વીશા અને રોહન ના પેરેન્ટ્સ તે બંને વચ્ચેની દુરીઓ જોઈ ગયા હતા. હવે વધારે મોડું થાય તે તેમને યોગ્ય નહોતું લાગતું એટલે જ બીજા જ અઠવાડિયે દ્વીશા અને રોહન ના ગોળધાણા નું મુહુર્ત નક્કી કરી નાખ્યું. દ્વીશા ના પેરેન્ટ્સ ને થોડા કામ માટે મુંબઈ જવાનું હતું એટલે ત્યાંથી પાછા આવીને જ દ્વીશા અને રોહન ને સરપ્રાઈઝ આપશે તેવું બંને પક્ષે નક્કી થયું.
અને આ જ બધી અસમંજસો વચ્ચે એક એવી સાંજ આવી જેણે ત્રણેય ઝીંદગી ની પરિભાષા જ બદલી નાખી.
***
દ્વીશા ના પેરેન્ટ્સ મુંબઈ ગયા હતા અને દ્વીશા નિશાંત ને પોતાના દિલ ની વાત જણાવા આતુર હતી. સાચું પૂછો તો દ્વીશા રોહન ને સાવ ભૂલી જ ગઈ હતી. તે ફરીથી તે સ્કુલ ગર્લ બની ગઈ હતી જે નિશાંત ને અનહદ પ્રેમ કરતી હતી. દ્વીશા ને કુકિંગ નો શોખ હતો તેથી જ તેણે નક્કી કર્યું કે તે નિશાંત ને ડીનર પર ઇન્વાઇટ કરશે.
નિશાંત જાણતો હતો કે તે આગ થી રમવા જઈ રહ્યો હતો પણ દ્વીશા એ એટલા પ્રેમ થી રીક્વેસ્ટ કરી કે નિશાંત ટાળી ના શક્યો. અને નિશાંત તૈયાર થઇ દ્વીશા ના ઘરે પહોંચ્યો. દરવાજો ખુલતા જ તે અપલક દ્વીશા ને જોઈ રહ્યો. દ્વીશા એ લોંગ બ્લડ રેડ કલર નું બોલ ગાઉન પેહર્યું હતું. કાન માં ઝુલતા તેના સિલ્વર ઇયર રિંગ્સ અને ખુલ્લા લાંબા કમર સુધીના તેના વાળ, તે સાચે જ કોઈ ઢીંગલી લાગતી હતી. તેણે સ્માઈલ કરી નિશાંત ને અંદર આવવા કહ્યું. બંને સોફા પર ગોઠવાયા અને દ્વીશા નિશબ્દ નિશાંત ને તાકતી રહી. પછી સ્થળ કાળ નું ભાન થતા તેણે જ વાતો શરુ કરી.
સ્કુલ ની વાતો માં સમય વીતતો હતો ત્યાંજ નિશાંતે વેધક પ્રશ્ન કર્યો.
“આટલા વર્ષે પણ તું મને તરત કઈ રીતે ઓળખી ગઈ?”
“આ ચેહરો ખબર નહી કેટલીય વાર મારા સપના માં જોયો છે મેં.” દ્વીશા એ હિમત કરીને કહ્યું.“મતલબ?”
“નિશાંત, તારું નામ જાણ્યા વગર, તને ઓળખ્યા વગર મેં વર્ષો સુધી ફક્ત તને જોયો છે. અને તને...” દ્વીશા અટકી ગઈ અને ઉભી થવા લાગી અને બોલી “હું ડીનર સર્વ કરું” અને નિશાંતે તેનો હાથ પકડી પોતાની તરફ ખેચી
“તું કંઇક કેહતી હતી” એટલું સાંભળી દ્વીશામાં ખબર નહી ક્યાંથી એટલી હિમત આવી પણ તેણે નિશાંતની લગોલગ આવી તેના વાળમાં હાથ ફેરવતા કહ્યું. “તને બહુ પ્રેમ કર્યો છે મેં હમેશા અને બહુ પ્રેમ કરું છુ હું નિશાંત.” અને દ્વીશા એ પોતાના હોઠ નિશાંત ના હોઠ પર મૂકી દીધા.
કઈ કેટલીય રાતો દ્વીશા એ રોહન ની બાહો માં એવી વિતાવી હતી જેની સવાર થઇ જ નહોતી પણ આજે નિશાંત ની બાહોમાં તે નખશીખ પીગળી રહી હતી. તે પોતાનું સર્વસ્વ ભૂલી ગઈ હતી. તેનું પ્રેમ કે જુનુન તે તો ખબર નહી પણ તેણે આ સાંજ ની ખરેખર પ્રતીક્ષા કરી હતી. નખશીખ સ્ત્રીત્વ ની અનુભુતી માં દ્વીશા નિશાંત ની બાહો માં જ સુઈ ગઈ. એને એવું જ લાગતું હતું કે તેને જન્નત મળી ગઈ. તેને કલ્પના પણ નહોતી કે બીજા દિવસ ની સવાર તેની ઝીંદગી ને એટલી ગુચવી નાખશે કે તેને પોતાના હોવા પર પણ સવાલ ઉઠાવવા પડશે.
***
રોહન જાણતો હતો કે દ્વીશા તેનાથી બહુ દુર થઇ ગઈ છે અને દ્વીશા નું દિલ ફરીથી જીતવાનો કે તેને નજીક લાવવાનો એકજ રસ્તો હતો, વિવેક. તે સાંજે રોહન અને વિવેક મળ્યા અને વિવેકે બધું જ શાંતિ થી સાંભળ્યું રોહન નું અને પછી ૨ લાફા માર્યા તેને. રોહન પ્રશ્ન ભરી આંખે જોઈ રહ્યો વિવેક સામે.
“એક દ્વીશા ને હેરાન કરવા અને રડાવવા માટે અને બીજું હજી સુધી મને કઈ જ ના કેહવા માટે” વિવેક હજી ગુસ્સા માં હતો. “ખાલી એટલું કહી દે કે પ્રેમ કરશ એને?”
રોહન ની આંખ માં હવે પાણી આવી ગયા તેણે ફક્ત પોતાનો ચેહરો હકાર માં હલાવ્યો. અને રાત આખી વિવેક તેને ટીપ્સ આપતો રહ્યો. તેણે હવે ધારી લીધું હતું કે કોઈ પણ ભોગે પોતાની ભૂલ સુધારશે. પણ અમુક ભૂલો કદાચ લાખ મેહનતે પણ સુધરી સકતી નથી હોતી તે રોહન ત્યારે નહોતો જાણતો.
***
દ્વીશા સવારે ઉઠી ત્યારે નિશાંત જઈ ચુક્યો હતો. આજે અરીસા માં પોતાનું અક્સ તેને ખુબ અજાણ્યું અને સ્ત્રીત્વ થી ભરપુર લાગ્યું હતું. તેણે ઉપર થી નીચે સુધી પોતાના અક્સ ને નિહાળ્યું, તેના શરીર નો એવો કોઈ હિસ્સો નહોતો જ્યાં નિશાંત ના પ્રેમ ના નિશાન નહોતા. તે પોતાના માં જ મુગ્ધ થઇ ગઈ પછી પોતાના માથા પર હળવી ટપલી મારી શાવર ચાલુ કરી દીધો. શાવર ના ગરમ પાણી થી થતી મીઠી વેદના માણતી તે ક્યાંય સુધી આગલી રાત યાદ કરતી રહી.
રોહન રાત આખી દ્વીશા ને કઈ રીતે શું કેહવું, ક્યાં લઇ જવી, કેવા સવાલ કરવા, કેવા જવાબ આપવા, કેમ તેને ફરીથી ઈમ્પ્રેસ કરવી તે બધી યોજનાઓ વિવેક સાથે બનાવતો રહ્યો. સવારે નાહીને તે સીધો દ્વીશા ની ફેવરીટ ચોકલેટ લઈને તેના ઘરે ગયો. તે તેના ઘરે પોહ્ચ્યો ત્યારે દ્વીશા હજીસુધી નાહી રહી હતી. રોહને આવતા વેત જોર જોરથી દ્વીશા ના નામની રાડો નાખવાની શરુ કરી દીધી.
રોહન નો અવાજ સાંભળી દ્વીશાને ધ્યાન માં આવ્યું કે રોહન હજી સુધી તેની લાઈફ માં હતો. તેને આગલા ૧૫ દિવસ ની એક એક યાદ રીપીટ થતી હતી. તેને હવે સમજાયું હતું કે ખરેખર તેની આસપાસ શું બની રહ્યું હતું. થોડી ગભરાહટ માં તે તૈયાર થઇ પોતાના રૂમ ની બહાર આવી અને તેના હોશ ઉડી ગયા. રોહન ફૂલ થી હાર્ટ બનાવી ચોકલેટ્સ લઇ પોતાના ગોઠણ પર બેઠો હતો. દ્વીશા ને જોઇને તેણે પોતાના હાથ ફેલાવી ફિલ્મી સ્ટાઇલ માં કહ્યું “આઈ લવ યુ.” થોડી વાર દ્વીશા ડઘાયેલી તેની સામે જોતી રહી.
દ્વીશા ની આંખ ના ખૂણા ભીના થઇ ગયા. તેણે રોહનને જવાબ આપવાની કોશિશ કરી પણ તે પેહલા જ રોહને તેની કમર માં હાથ નાખી તેને ખેચી તેના હાથ ને ચૂમતા તેમાં વીટી સરકાવી દીધી અને તેની ચિબુક પકડી તેનો ચેહરો ઉચો કરી તેના કાન માં કહ્યું “મીસીસ દ્વીશા રોહન મેહતા બનીશ ને?” દ્વીશા સીધી તેનો હાથ છોડાવી ત્યાંથી ભાગી અને પોતાના બેડરૂમ માં જઈ ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડી પડી. રોહન ને લાગ્યું કે દ્વીશા તેનાથી નારાજ છે અને પોતે આટલી ભૂલો કરી છે અને દ્વીશા માફ નથી કરી શકતી એટલે રડે છે. રોહને તેને ત્યાંજ એકલી મૂકી દીધી અને ચાલ્યો ગયો.
થોડી શાંત થયા પછી દ્વીશા એ નિશાંતને ફોન કર્યો પણ તેનો ફોન કોઈ ઉપાડતું નહોતું. દ્વીશાએ ઢગલો મેસેજ કર્યા, વોટ્સેપ કર્યા, ફેસબુક પર મેસેજ કર્યા પણ કોઈ રીપ્લાય નહી. દ્વીશા ને કઈ જ સમજાતું નહોતું કે હવે શું કરે. ૨ દિવસ સતત પ્રયત્નો છતાય નિશાંત નો કોઈ કોન્ટેક્ટ થઇ ના શક્યો. નિશાંતે કદાચ તેનો નંબર પણ બદલી નાખ્યો હતો. અને દ્વીશા ની તો દુનિયા જ લુંટાઈ ગઈ હતી.
દ્વીશા ના પેરેન્ટ્સ મુંબઈ થી આવ્યા અને બને ફેમીલી રોહન ના ઘરે ડીનર પર ભેગા થયા. દ્વીશા ને ખરેખર નહોતું જવું પણ પોતાના પેરેન્ટ્સ ને કઈ રીતે તે ના કહી શકે? રોહન તેનો ૪ વર્ષ થી બોયફ્રેન્ડ હતો અને ફેમીલી પણ ઇન્વોલ્વ થઇ ગઈ હતી, હવે કઈ રીતે કહી શકાય કે તે નિશાંત ને પ્રેમ કરતી હતી. એક વખત તો દ્વીશા એ વિચાર્યું કે નિશાંત વિષે બધાય ને જણાવી દે પણ શું કહેત તે? નિશાંત નો કોઈ અતો પતો જ નહોતો. રોહન ના ઘરે ડીનર પર બને ના પેરેન્ટ્સે દ્વીશા રોહન ને સરપ્રાઈઝ આપ્યું કે બને ની સગાઈ ત્યારથી ઠીક ૫ દિવસ પછી ગોઠવાઈ હતી અને તેના ૨ મહિના પછી લગ્ન.
દ્વીશા એ ઘણા બહાના બનાવી જોયા લગ્ન ટાળવાના પણ તેની પાસે ના કહેવાનું કોઈ ખાસ કારણ નહોતું. તેની અંદર બહુ ખરાબ રીતે કંઇક તૂટી ગયું હતું અને તેના તૂટેલા સપના ની કરચ તેને ખુચતી હતી પણ હવે બહુ મોડું થઇ ગયું હતું. દ્વીશા એ નિશાંત ને શોધવાની શક્ય તેટલી બધી જ કોશિશ કરી લીધી પણ બધુંજ વ્યર્થ. બીજી તરફ રોહન વધારે જવાબદાર બનતો જતો હતો. તે દ્વીશા ની નાની થી નાની વાત ની કાળજી લેવા લાગ્યો હતો. દ્વીશા દિવસે દિવસે તૂટતી જતી હતી અને ત્યાંજ સગાઇ નો દિવસ આવી ગયો.
દ્વીશા ની ઘુટન વધતી જતી હતી. તેણે ફાઈનલી તેની ઝીંદગી જ ખતમ કરવાનું નક્કી કરી લીધું. સગાઇ ના દિવસે સવારે તે ટેરેસ પર નીચે પડવાના ઈરાદાથી ગઈ અને ત્યાંજ તેને એક મેઈલ આવ્યો જેણે લગભગ બધા સમીકરણો સુલજાવી દીધા. મેઈલ વાંચીને દ્વીશા એ પરિસ્થિતિ સામે સમાધાન કરી લીધું. ખુબ રડીને તે નીચે ગઈ અને પોતાના અંદરની સ્કુલ ગર્લને પોતાના દિલમાં દફન કરી રોહન ને સ્વીકારી લીધો.
***
લગ્ન ના ૨ વર્ષ પછી પણ રોહન એટલો જ આસક્ત હતો દ્વીશા માં. આ રવિવાર ની સવારે પણ રોહને દ્વીશા માટે કોફી બનાવી અને તેની સાથે ઘર ના બધા કામ માં હેલ્પ કરવાના બાહને તેની મીનીટો ચોરવાની કોશિશ કરતો રહ્યો. દ્વીશા પણ રોહન ની પત્ની તરીકે તેને ભરપુર પ્રેમ આપતી. અને દ્વીશા એ રોહન ને ક્યારેય નિશાંત વિષે કઈ જ ખબર નહોતી પડવા દીધી.
દ્વીશા સતત જાતને વિશ્વાસ દેવડાવતી રેહતી કે નિશાંત નું કોઈ સ્થાન તેની લાઈફ માં નથી પણ આજે નિશાંત ની યાદો વારંવાર તેને બેચેન કરતી હતી. રોહન નાહવા ગયો અને દ્વીશા એ પોતાના કબાટ માંથી તેનો જુનો મોબાઈલ કાઢ્યો. તેમાં ફક્ત એક મેઇલ જ હતો. દ્વીશા ની આંખો થી અશ્રુધારા ટપકતી રહી.અને તે વાંચતી રહી
“ ડીયર દ્વીશા, આઈ નો તું મને કોન્ટેક્ટ કરવાની બહુ કોશિશ કરે છે પણ હું તને નથી મળી શકતો. તારી અને મારી દુનિયા ખુબ અલગ છે. તે સાંજ જે આપણા બને ની દુનિયા માં આવી તે બહુ આકસ્મિક હતી આપણા માટે. મને ખબર છે કે તું મને બહુ પ્રેમ કરે છે અને મારા માટે કોઈ પણ હદ સુધી જઈ શકે છે પણ મારા માટે તારી નજીક આવવું શક્ય નથી. મારી ઝીંદગી માં પ્રેમ નામના શબ્દ ની કોઈ જગ્યા નથી.બની શકે તો મને માફ કરી દે જે તારી ઝીંદગી માં આવવા માટે અને આમજ અચાનક ચાલ્યા જવા માટે.હું તારો કોન્ટેક્ટ ક્યારેય નહી કરું. તારી લાઈફ માથી બહુ દુર જાઉંછુ હું.
ભૂલવું કદાચ આપણા બને માટે અશક્ય હશે પણ જયારે મારી યાદો તને બેચેન કરે ત્યારે આ મેઈલ વાચી લે જે અને સમજજે કે મેં પણ તને યાદ કરી છે.
એ ના વિચારતી કે મેં તને છેતરી છે, મારે પણ ઘણા કારણો છે. બસ તું તારી લાઈફ માં સુખી રહે એટલું જ હું ઈચ્છું છુ.
આ ઝીંદગી માં તો હું તારો નહિ થઇ શકું પણ તે એક સાંજ માટે હું ફક્ત ને ફક્ત તારો જ હતો એવું માનજે. જો મને પ્રેમ કર્યો હોય તો તારી લાઈફ માં આગળ વધી જા જે.
તારો નિશાંત.”
દ્વીશા વિચારતી રહી કે તે એક સાંજે ૩ ઝીંદગીઓ કેટલી નખશીખ રીતે બદલી નાખી. દ્વીશા રોહન ની થઇ ના શકી અને નિશાંત ને ક્યારેય ભૂલી ના શકી, તે સતત જાતને અને રોહન ને છેતરતી રહી કે તે ફક્ત તેને જ પ્રેમ કરે છે પણ દરેક શ્વાસ માં નિશાંત ક્યારેક ફરીથી મળશે એવી પ્રતીક્ષા પણ કરતી રહી.એક જ જન્મ માં ૨ ઝીંદગીઓ જીવતી દ્વીશા એ અનાયાસ જ પોતાનું પ્રતિબિંબ અરીસા માં જોયું અને તેના મુખ માંથી સરી પડ્યું “બસ એક સાંજ...” અને તે ભીની આંખો સાથે તે ખડખડાટ હસી પડી.
***
-Darshita Jani
