સૌમિત્ર
સિદ્ધાર્થ છાયા દ્વારા
-: પ્રકરણ ૩૧ : -
“નિશા.....?” ભૂમિ પેલી છોકરી તરફ બે ડગલાં આગળ વધતાં બોલી.
“ભૂમિ...” પેલી છોકરી દોડીને નિશાને વળગી પડી અને રડવા લાગી.
શોમિત્રો અને મહારાજ આશ્ચર્યચકિત થઈને આ દ્રશ્ય જોવા લાગ્યા. નિશાને તો જાણેકે પોતાનું કોઈ વ્યક્તિ વર્ષો બાદ મળ્યું હોય એ રીતે તે ધ્રુસકેને ધ્રુસકે રડી રહી હતી. આંખમાં આંસુ સાથે ભૂમિ પણ નિશાના વાંસા પર હાથ ફેરવી રહી હતી પરંતુ તેને એ શાંત પાડવાની કોશિશ બિલકુલ નહોતી કરી રહી. થોડીવાર બાદ જ્યારે નિશા થોડી શાંત પડી ત્યારે ભૂમિએ શોમિત્રોને પોતે નિશા સાથે તેના અને વસુંધરાના રૂમમાં એકલી વાત કરવા માંગે છે એમ જણાવ્યું. શોમિત્રો હા પાડી અને ભૂમિ નિશાને શોમિત્રોના રૂમમાં લઇ ગઈ.
ભૂમિએ નિશાને બેડ પર બેસાડી અને પોતે એની બાજુમાં બેઠી. ત્યાંજ શોમિત્રો પાણીની મોટી બોટલ અને બે ગ્લાસ મૂકીને બહાર જતો રહ્યો. ભૂમિએ નિશાને પાણી પીવડાવ્યું.
‘નિશા તને વાંધો ન હોય તો હવે મને બધુંજ ડીટેઇલમાં કહે કે તું અહિયાં છેક કોલકાતા કેવી રીતે આવી?’ નિશાના હાથમાંથી ખાલી ગ્લાસ બાજુમાં પડેલા ટેબલ પર મૂકતા ભૂમિ બોલી.
‘વ્રજેશને ઢોરમાર માર્યાની બીજીજ સવારે પોલીસથી બચવા મને મારા બંને ભાઈઓ મમ્મી પપ્પા સાથે અચાનક જ અલેપ્પી લઇ ગયા અને ત્યાં પહોંચ્યાના બીજેજ દિવસે પેલા પોલીટીશીયનના દીકરા બાબુકુટ્ટી સાથે મારા લગ્ન કરાવી દીધા. પણ મારું નસીબ હજીપણ મને વધારે બદનસીબી તરફ લઇ જઈ રહ્યું હતું ભૂમિ, અમે લોકો વિધિ પતાવીને મંદિરથી ઘરે પહોંચ્યા અને બાબુની મોટી બહેન મને ઉપરના રૂમમાં લઇ ગઈ. હું ત્રણ દિવસથી સુઈ શકી ન હતી એટલે ખૂબ થાકી ગઈ હતી. રાત્રે બાબુ કદાચ મારા થાકને અવગણીને પણ મારી સાથે સંબંધ બાંધવાનો પ્રયાસ કરશે તો? એમ વિચારીને હું થાક ઉતારવા બાથરૂમમાં ગઈ અને શાવર ચાલુ કરી દીધો. ચાલુ શાવરે જ મને એક ધડાકાનો અવાજ આવ્યો જાણેકે ગન ફાયર થયો હોય. મેં શાવર બંધ કર્યો અને ફરીથી બીજા ત્રણ ચાર ધડાકા થયા. આ બધા અવાજો નીચેથી આવતા હતા.’ આટલું બોલતાં જ નિશાના ચહેરા પર ગભરાટ આવી ગયો અને એના કપાળ પર પરસેવો બાઝી ગયો.
‘પછી?’ ભૂમિ પણ નિશાના ભય સાથે જોડાઈ ચૂકી હતી.
‘પછી હું જે બાથરૂમમાં હતી એ રૂમમાં મેં ચહેલપહેલ સાંભળી. એ રૂમમાં જે કોઇપણ હતું એને મારી જ તલાશ હતી. એ અને બીજો વ્યક્તિ વાત કરી રહ્યા હતા કે બાબુકુટ્ટીની નવી પરિણીતાને હજી મારવાની બાકી છે જે અહીં જ હોવી જોઈએ. પણ કદાચ મારું નસીબ એટલુંબધું ખરાબ નથી ભૂમિ. અચાનક જ નીચેથી એમને કોઈએ બોલાવ્યા અને એ બંને દોડતા દોડતા નીચે જતા રહ્યા. દાદરો લાકડાનો હોવાથી મને એમના એકેએક ડગલાં બરોબર સંભળાયા. એ બંનેની વાતો પરથી મને થોડોક તો અંદાજ આવી ગયો હતો કે નીચેના રૂમમાં કશુંક ભયંકર થયું છે. એટલે હું લગભગ પંદરથી વીસ મિનીટ બાથરૂમમાં જ પુરાઈ રહી.’ નિશાએ પોતાની કથા આગળ વધારતા કહ્યું.
‘તો પછી તું બહાર કેવી રીતે નીકળી શકી?’ ભૂમિએ પ્રશ્ન કર્યો.
‘આ રૂમ કદાચ મારી નણંદનો હશે જે મને આ રૂમમાં લઇ આવી હતી, બાથરૂમની ત્રણ છાજલીઓમાંથી એકમાં એની સાડી, બ્લાઉઝ અને પેટીકોટ હતા. મેં એ પહેર્યા અને બેડ પર હું મારું પર્સ મૂકીને ન્હાવા ગઈ હતી એ લઇ અને હિંમત કરીને હું ધીમેધીમે એકેએક પગલું અવાજ ન થાય એમ માંડીને નીચે ઉતરી. દાદરની એક બાજુએ મેઈન ડોર હતું એ આંગણામાં પડતું હતું અને એની બરોબર વિરુદ્ધ દિશામાં હોલ હતો જ્યાંથી પેલા ધડાકાઓના અવાજ આવ્યા હતા. અંદર જવાની મારી હિંમત ન થઇ એટલે મેં દાદરની પાછળ જોયું તો ત્યાંથી એક બીજો દરવાજો પણ હતો જે આંગણાની એક સાઈડ પડતો હતો. એટલે હું એ દરવાજાની બહાર નીકળી અને ઘરનું આંગણું પસાર કરીને દરવાજાની બહાર નીકળી ગઈ. પાછળ વળીને જોયું તો હોલમાં મારા પતિ મારા સસરા, સાસુ અને નણંદ અને નણંદોઈની લાશો પડી હતી. મેં બીજું કશુંજ ન વિચાર્યું અને સ્ટેશન તરફ દોડી પડી.’ નિશાના અવાજમાં રીતસર ગભરામણ હતી.
‘તને કોઈએ જોઈ નહીં?’ ભૂમિએ સ્વાભાવિક પ્રશ્ન પૂછ્યો.
‘મેં કીધુંને કે કદાચ મારા નસીબ હજી એટલા ખરાબ નહતા. આ એમનું ફાર્મહાઉસ હતું અને શહેરથી લગભગ પાંચ કિલોમીટર દૂર હતું. કદાચ આ જ તકનો લાભ લઈને મારા સાસરાના દુશ્મનોએ તેમને અહીંજ મારી નાખવાનો પ્લાન બનાવ્યો હશે કારણકે દૂરદૂર સુધી કોઈજ રહેતું ન હતું. ભૂમિ હું પાંચ કિલોમીટર ખુલ્લા પગે ચાલી અને જ્યારે હું સ્ટેશને પહોંચી ત્યારે એક ટ્રેઈન ઉપડી જ રહી હતી. મેં વગર વિચારે એ જ ટ્રેઈનમાં બેસી જવાનું નક્કી કર્યું. પપ્પાએ ગાંધીનગરથી નીકળતા પહેલા મને સાચવવા આપેલા લગભગ પચ્ચીસેક હજાર રૂપિયા તો મારી પાસે મારા પર્સમાં જ હતા એટલે એની કોઈજ ચિંતા ન હતી.’ નિશાનો ચહેરો અને અવાજ હવે સ્થિર થવા લાગ્યો.
‘તો તું અહિયાં છેક અલેપ્પીથી કોલકાતા કેવી રીતે આવી?’ નિશાને જોઇને ભૂમિને જે સવાલ સૌથી પહેલા થયો હતો એ એણે છેવટે પૂછ્યો.
‘એ ટ્રેઈન મને વહેલી સવારે નાગપુર લઇ આવી. નાગપુર પહોંચીને મને હાશ તો થઇ પણ મને હજી મારા ભાઈઓની બીક હતી. વળી કદાચ પોલીસ પણ મને શોધતા શોધતા આવી ચડે તો? એટલે મેં નાગપુરથી પણ વધારે દૂર જતા રહેવાનું નક્કી કરી લીધું. ટીકીટ લેવા માટે હું સ્ટેશનના પહેલા પ્લેટફોર્મ પર આવી ત્યારે જે અમદાવાદથી ત્રણ દિવસ અગાઉ હું ભાગીને આવી હતી એજ અમદાવાદથી આવેલી હાવડા એક્સપ્રેસ ત્યાં ઉભી હતી. મેં ત્યાં ઉભેલા ટી સીને ટ્રેઈન ઉપડવાનો ટાઈમ પૂછ્યો તો એણે સાત વીસનો ટાઈમ કીધો એટલે હું તરતજ બહાર નીકળી અને હાવડાની ટીકીટ કઢાવીને શાંતિથી મારી બર્થમાં જઈને સુઈજ ગઈ. બીજે દિવસે વહેલી સવારે ચાર વાગ્યે જ્યારે હાવડા આવ્યું ત્યાંસુધી હું મોટેભાગે સુતી જ રહી.’ અને નિશાએ ગ્લાસમાંથી પાણીનો ઘૂંટડો ભર્યો.
‘તો અહીંયા શોમિત્રોના કોટેજમાં?’ ભૂમિએ બીજો સવાલ કર્યો જે તેને પરેશાન કરી રહ્યો હતો.
‘હું તો ઘસઘસાટ ઊંઘી રહી હતી, જાણેકે વર્ષોથી થાકેલી હું મારો થાક ઉતારતી હતી. મહારાજ મારા જ કંપાર્ટમેન્ટમાં હતા. એ છેક રાયપુરથી ટ્રેઈનમાં બેઠા હતા. આખો ડબ્બો ખાલી થઇ ગયો પણ હું ન ઉઠી એટલે એમણે મને જગાડી. અમે બંને હાવડા સ્ટેશનની બહાર આવ્યા ત્યારે મહારાજે મને પૂછ્યું કે જો હું એમના એરિયામાં જ જતી હોઉં તો એ મને એમની ટેક્સીમાં લઇ જાય. મને આદમી ભલો લાગ્યો એટલે મેં એમને કહી દીધું કે હું મારા ઘરના લોકોથી કંટાળીને ભાગી આવી છું. મહારાજે બીજું કશુંજ ન પૂછ્યું અને સીધા જ મને કોલકાતામાં બુદ્ધોબાબુને ઘરે લઇ ગયા અને મારી અહીંની નોકરી પાકી કરી દીધી.
‘પણ હવે તું અહિયાં નહીં રહે, ચલ મારી સાથે.’ ભૂમિએ નિશાનો હાથ પકડ્યો અને રૂમના બારણા તરફ ચાલવા લાગી.
‘અરે, પણ ક્યાં?’ ભૂમિની પાછળ ખેંચાઈ રહેલી નિશા બોલી.
‘શોમિત્રો, નિશા અબ યહાં નહીં રહેગી, વો મેરે સાથ મેરે ફ્લેટ પર રહેગી, ઔર ફીર ઉસકા આગે ક્યા કરના હૈ વો કલ ડીપાર્ટમેન્ટ મેં જબ હમ મિલેંગે તબ ડીસાઈડ કરેંગે ઓકે?’ રૂમની બહાર નીકળતાં જ સોફામાં બેઠોબેઠો કોફી પી રહેલા શોમિત્રોને ભૂમિએ રીતસર ઓર્ડર કર્યો.
‘ઠીક આછે, જો આપ બોલો.’ શોમિત્રો પણ ભૂમિના આ અચાનક થયેલા અટેકથી ડઘાઈ જઈને બોલ્યો.
==::==
‘પેલું કહે છે ને કે હિસ્ટ્રી રીપીટ્સ ઈટ સેલ્ફ? મારી સાથે પણ એવુંજ થયું.’ વ્રજેશના ચહેરા પર અનોખો આનંદ હતો.
‘એટલે તું હવે આપણી જ કોલેજ... ધ એચ ડી આર્ટ્સ કોલેજમાં જ ભણાવીશ એ પાક્કું ને?’ સૌમિત્રનો હરખ પણ સમાતો ન હતો.
‘યેસ્સ... એઝ એન આસિસ્ટન્ટ પ્રોફેસર! કાશ ગઢવી પણ અત્યારે હાજર હોત તો.. પણ સાલાને આજેજ હાપા જવાનું સુજ્યું.’ વ્રજેશે હિતુદાનને યાદ કર્યો.
‘એને તેં ફોન તો કર્યો ને? નહીં તો ગાંધીનગર આવતાની સાથેજ તને ધીબેડી નાખશે.’ સૌમિત્ર હસી પડ્યો.
‘અરે એ તો પહેલાં જ કરી દીધો. આવો ચાન્સ ના લેવાય.’ વ્રજેશે સૌમિત્રના હાસ્યમાં પોતાનો સૂર પૂરાવ્યો.
‘બસ તો હવે અમારા બંને માટે એક સરસ મજાની ભાભી શોધીને પૂરેપૂરો સેટલ થઇ જા.’ સૌમિત્ર ગંભીર બન્યો, પણ એના ચહેરા પર સ્મિત હતું.
‘ના યાર.. નિશાને હું એમ દગો કેવી રીતે દઈ શકું?’ વ્રજેશ કોફીનો એક ઘૂંટડો પીતા બોલ્યો.
‘એમાં દગો શું? નિશા તને છોડીને જતી રહી છે, ભલે કારણ ગમેતે હોય. જો બીજા લગ્ન કરીને તું નિશાને દગો આપીશ તો જો કદાચ હું ધરા સાથે લગ્ન કરું તો શું મેં ભૂમિને દગો આપ્યો કહેવાય? બોલ?’ સૌમિત્રએ દલીલ કરી.
‘ના, ભૂમિએ તને કહીને છોડ્યો હતો એટલે તું તારો નિર્ણય લેવા માટે આઝાદ છે. નિશાને તો હું મળ્યો પણ નથી.’ વ્રજેશે જવાબ આપ્યો.
‘આપણને બધાંને ખબર છે વ્રજેશ, નિશાએ લગ્ન કરી લીધા છે. એ હવે એની ગૃહસ્થીમાં સુખી જ હશે એવું માની લઈએ તો તારે આખી જિંદગી આમ એકલા રહેવાની શી જરૂર છે, ભાઈ? એક જીવનસાથી વગર બધું અધૂરું હોય છે વ્રજેશ.’ સૌમિત્રએ બીજી દલીલ કરી.
‘પ્રેમ એક જ વખત થાય યાર. હવે હું કોઈ બીજી વ્યક્તિને પ્રેમ કર્યા વગર મારા જીવનમાં લાવવા નથી માંગતો. ફક્ત લગ્ન કરીને મને જીવનસાથી મળે એવો સેલ્ફીશ થઈને હું કોઈ છોકરીની જિંદગી શુંકામ બગાડું?’ વ્રજેશે પોતાની પરિસ્થિતિ સ્પષ્ટ કરી.
‘પ્રેમ ઘણીબધી વખત અને ઘણાબધા લોકો સાથે થઇ શકે છે. મારો જ કિસ્સો લે ને? હું ભૂમિને ભૂલી નથી શક્યો પણ ધરાને હું પ્રેમ નથી જ કરતો એવું હું છાતી ઠોકીને ન કહી શકું. બસ જ્યારે જે સમયે જેની સાથે દિલ જોડાઈ જાય એ પ્રેમ જ છે.’ સૌમિત્રએ હસીને કહ્યું.
‘સોરી, મને ખબર છે તું ધરાને ખૂબ અને દિલથી પ્રેમ કરે છે, પણ મારી દ્રષ્ટિએ જો વારંવાર પ્રેમ થાય તેને લવ નહીં પણ લસ્ટ કહેવાય.’ વ્રજેશ બોલ્યો.
‘આઈ ડીસઅગ્રી. જેના પ્રત્યે તમને લસ્ટ હોય તેની સાથે લવ થવાની કોઈજ ગેરંટી નથી, પણ હા જેના પ્રત્યે તમને લવ હોય તેમાં લસ્ટની પણ જરૂર હોય છે. મેં ધરા સાથે હવે ઘણીબધી વખત સેક્સ માણ્યો છે, પણ એના પ્રત્યેનો મારો પ્રેમ એવોને એવો જ છે. બલ્કે મને હવે એવું લાગે છે કે સેક્સ એ પણ પોતાના પ્રેમને દર્શાવવાનો એક રસ્તો છે અને કદાચ શ્રેષ્ઠ રસ્તો છે.’ સૌમિત્રના ચહેરા પર સ્મિત હતું.
‘તું કદાચ તારી જગ્યાએ સાચો હોઈશ, પણ હું નિશા સિવાય બીજી કોઈજ વ્યક્તિને પ્રેમ નહીં કરી શકું. સોરી દોસ્ત!’ વ્રજેશે ચર્ચા પર પૂર્ણવિરામ મૂકી દીધું.
==::==
‘આ બે વર્ષમાં તેં વ્રજેશભાઈનો કોન્ટેક્ટ કેમ ન કર્યો?’ પોતાના કોલકાતાના ફ્લેટમાં નિશા સાથે ચર્ચા કરતાં ભૂમિએ તેને સવાલ કર્યો.
‘એની સાથે મેં વિશ્વાસઘાત કર્યો છે ભૂમિ. હું કેવી રીતે એને ફરીથી બોલાવું?’ નિશાએ જવાબ આપ્યો.
‘કમોન યાર. જે થયું એ તારા ભાઈઓને લીધે થયું એમાં તે વ્રજેશભાઈને વિશ્વાસઘાત કર્યો છે એવી વાત ક્યાંથી આવી?’ ભૂમિએ નિશા સામે દલીલ કરી.
‘સાચું કહું તો મારી હિંમત જ નથી. મારે મારો ભૂતકાળ ભૂલી જવો હતો અને સંજોગો સાથે સમાધાન કરીને હું ભૂલી પણ ગઈ હતી, પણ કાલે તું મળી ગઈ અને ફરીથી બધુંજ નજર સામે આવી ગયું.’ નિશા જમીન તરફ સતત જોઈને બોલી.
‘એક રીતે તું સાચી છે નિશા. ભૂતકાળ ભૂલવો એમ આસાન નથી આપણે ભૂલવા માંગીએ તો પણ ભૂલી શકાય તેમ નથી.’ ભૂમિને પણ કશુંક યાદ આવી ગયું હોય એમ બોલી.
‘પણ મારે આમ નવરા નથી બેસી રહેવું ભૂમિ. ત્યાં કોટેજમાં તો કોઈને કોઈ કામ કરીને હું બીઝી રહેતી. અહીંયા હું શું કરીશ? તું પણ સોમ થી શુક્ર બપોરે ડીપાર્ટમેન્ટ જતી રહીશ અને શનિ રવિ જમશેદપુર.’ નિશાએ એની સમસ્યા જણાવી.
‘અરે તું એની ચિંતા ન કર. મેં શોમિત્રોને આજે ડીપાર્ટમેન્ટમાં જ વાત કરી છે. એ કોઈ રસ્તો જરૂર કાઢશે. પણ, જો તારે એમ એ કરવું હશે તો તારે હજી છ-સાત મહિના રાહ જોવી પડશે.’ ભૂમિએ નિશાનો હાથ પકડ્યો.
‘ના હવે મારાથી નહીં ભણાય, પણ કશુંક અલગ જરૂરથી કરવું છે મારે.’ નિશાએ ઉત્સાહ દેખાડ્યો.
‘ચોક્કસ! અને તું પૈસાની જરાય ચિંતા ન કરતી. તું અને હું હવે બેસ્ટ ફ્રેન્ડ્સ છીએ.’ ભૂમિએ નિશાના માથાના વાળમાં હાથ ફેરવ્યો.
‘હા વ્રજેશ અને સૌમિત્રની જેમ.’ નિશા બોલી.
‘હમમ...’ ભૂમિને એણે બે મિનીટ અગાઉ કહેલી જ વાત યાદ આવી ગઈ કે ભૂતકાળને ભૂલવા માંગીએ તો પણ ભૂલાય તેમ નથી હોતો.
‘મને એમ કે તું અને સૌમિત્ર પરણી ગયા હશો, પણ તું તો કોઈ બીજા સાથે...કેમ? શું થયું હતું તમારા બંને વચ્ચે?’ નિશાએ એની સામે પડેલા ટેબલ પર મુકેલી ફોટોફ્રેમમાં ભૂમિ અને વરુણના લગ્નનો ફોટો જોઇને પૂછ્યું.
‘તારી પાસે વ્રજેશભાઈનો નંબર છે ને?’ ભૂમિએ વાત ફેરવવાની કોશિશ કરી.
‘તારે જવાબ નથી આપવો તો હું ફોર્સ નહીં કરું. વ્રજેશના ઘરનો નંબર મારી પાસે નહીં પણ મને મોઢે છે. પણ હું એને મળવા નથી માંગતી.’ નિશાએ ભૂમિને સ્પષ્ટ શબ્દોમાં કહ્યું.
‘હું તને બધુંજ કહીશ નિશા, પણ આજે નહીં.’ ભૂમિએ નિશાને વચન આપ્યું.
==::==
‘વરુણ તમારો આ જ ત્રાસ છે. એક તો લાંબી ટૂર પરથી આવો અને આવ્યા પછી સમાન જ્યાં ત્યાં રખડવા મૂકી દો છો. મને પણ શનિ-રવિની રજામાં તમારી સાથે રહેવું હોય પણ જ્યારે જ્યારે તમે આવો ત્યારે હું તમારો સામાન સરખો કરવામાંથી જ ઉંચી નથી આવતી.’ ભૂમિ વરુણની બેગ અનપેક કરતાં બોલી રહી હતી.
‘અરે હું આવું છું જ કેટલા દિવસ ડાર્લિંગ? બે દિવસ પછી પાછો ઝૂમ...’ વરુણ બાથરૂમમાં દાઢી કરી રહ્યો હતો.
‘બસ દર ત્રણ મહીને બે જ દિવસ આપણે મળીએ છીએ અને એમાં તમારો સમાન અનપેક અને પછી પેક કરવામાં જ મારી તો અડધી રજા પૂરી થઇ જાય છે. વળી રવિવારે સવારે જાપટ જુપટ તો ખરી જ.’ ભૂમિ હવે બેડરૂમમાંથી ડ્રોઈંગરૂમમાં આવીને ફર્નીચર પર ઝાપટીયું લઈને ઝાપટી રહી હતી.
‘તું એકલી એકલી બોલબોલ કરવાનું બંધ કરી દે અને મને ક્રિટિસાઈઝ કરવાનું બંધ કરી દેને ભૂમિ તો પણ આપણી પાસે વાતો કરવાનો અને પ્રેમ કરવાનો ઘણો સમય બચે. આમ તો તું મને જ દોષ દેતી હોય છે કે મારી પાસે ટાઈમ નથી હોતો, પણ તું મને કેટલો ટાઈમ આપે છે એનો તને ખ્યાલ છે?’ દાઢી છોલતાં છોલતાં વરુણ બોલ્યો.
‘હા દોષ તો બધો મારો જ છે. ઘર પણ મારે જ ચોખ્ખું રાખવાનું. તમે ત્રણ મહીને એક વખત આવો એટલે મારે તમારી સેવા પણ કરવાની અને...’ અચાનક ધરાનું ધ્યાન ટેબલ પર પડેલી એક ચોપડી પર પડ્યું અને તે રોકાઈ ગઈ.
‘તારો પતિદેવ છું એમ તું મારી સેવા ન કરે એવું ચાલે?’ વરુણ હસી રહ્યો હતો.
ડ્રોઈંગરૂમમાં સોફા સામેના ટેબલ પર વરુણે મૂકેલી સૌમિત્રની નોવેલ ધરા પડી હતી. આ ટેબલ ઝાપટતી વખતે ભૂમિનું ધ્યાન અચાનક જ તેના પર પડ્યું અને તેને એક વખત તો એમ થયું કે તેણે ચોપડી પર ભૂલથી Saumitra Pandya વાંચી લીધું છે, પણ જ્યારે તેણે ધ્યાનથી વાંચ્યું ત્યારે તે માની જ ન શકી. તેણે ચોપડી હાથમાં લીધી અને ઝાપટીયું ટેબલ પર મૂકીને પોતે સોફા પર લગભગ ફસડાઈ પડી.
‘Dhara – by Saumitra Pandya’ આ શબ્દોને ભૂમિ વારંવાર વાંચવા માંડી. ભૂમિને હજીપણ વિશ્વાસ નહોતો થતો. તેણે ચોપડીના શરૂઆતના પાનાં ઉથલાવ્યા, પણ એને કોઈજ ક્લુ ન મળ્યો. અચાનક જ ભૂમિએ ચોપડીને ઉલટાવી અને તેના બેક કવર પર સૌમિત્રનો ફોટો અને તેના વિષે માહિતી લખેલી જોઈ અને ભૂમિના હ્રદય પણ જાણેકે એક ટનનો પથ્થર કોઈએ અચાનક જ મૂકી દીધો હોય એવું તેને લાગ્યું. એ માની જ નહોતી શકતી કે આ બૂક એ સૌમિત્રએ લખી છે જે એક જમાનામાં એને લખલૂટ પ્રેમ કરતો હતો અને એ પણ એને દિલ ફાડીને પ્રેમ કરતી હતી.
‘વરુણ આઆઆઆ શું છે?’ સોફા પર બેઠાબેઠા જ ભૂમિ બોલી ઉઠી.
‘હવે શું મળી ગયું તને?’ વરુણ નેપકીનથી પોતાનો ચહેરો લૂછતો લૂછતો ડ્રોઈંગરૂમમાં આવ્યો.
‘આ બૂક....’ ભૂમિના ચહેરા પર રીતસર ભય હતો.
‘અરે, આ? આ તો માસ્ટરપીસ છે! ધરા બાય સૌમિત્ર પંડ્યા. આપણો ગુજ્જુ રાઈટર જ છે. પણ સાલાએ એનું દિલ નીચોવી નાખ્યું છે. ફર્સ્ટ અટેમ્પ્ટ યુ નો? હું તો દીવાનો થઇ ગયો છું આ ધરાનો અને એના સૌમિત્રનો. યુ મસ્ટ રીડ ઈટ ભૂમિ! એક કામ કરજે મેં તો ત્રણ વખત વાંચી લીધી છે એટલે તું મન્ડે તારી સાથેજ એને કોલકાતા લઇ જજે અને શાંતિથી વાંચજે. આઈ એમ શ્યોર તું પણ મારી જેમ જ એક જ સીટીંગમાં વાંચી લઈશ. મેં ભલે અત્યારસુધી ત્રણ વખત વાંચી લીધી હોય પણ યુ નો? મને દર વખતે આમાંથી કોઈને કોઈ નવો મેસેજ મળે છે. ધરા વાંચ્યા પછી સાચું કહું તો મને લવ એટલે શું એની સાચી સમજ પડી છે અને એટલેજ આઈ ડોન્ટ વોન્ટ ટુ વેસ્ટ માય ટાઈમ એન્ડ આઈ વોન્ટ ટુ લવ યુ... આજે આખો દિવસ.’ છેલ્લું વાક્ય બોલવાની સાથેજ ભૂમિની બાજુમાં બેસી ગયેલા વરુણે ભૂમિને પોતાના આગોશમાં લઇ લીધી અને તેના ગળા પર એક હળવું ચુંબન કરી લીધું.
‘એટલીબધી સારી છે?’ ભૂમિ પર વરુણના ચુંબનની કોઈજ અસર ન થઇ વરુણ સૌમિત્રના લેખનના વખાણ કરી રહ્યો હતો એનો ભૂમિને હજી વિશ્વાસ જ નહોતો થઇ રહ્યો, એ હજીપણ બૂક તરફ એકીટસે જોઈ રહી હતી.
‘નોવેલ પણ સારી છે અને એને લખનારા મિસ્ટર સૌમિત્ર પંડ્યા પણ એટલાજ મસ્ત માણસ છે. હું લાસ્ટ મન્થ જ એમને બોમ્બેમાં આ બૂક લોન્ચ વખતે મળ્યો હતો અને અમે ખૂબ બધી વાતો કરી હતી.’ વરુણે ભૂમિ સામે જોઇને કીધું. ભૂમિના ગાલ પર ભીનાભીના ચુંબનો કરતાં વરુણે હજી પોતાના હાથની પકડ ઢીલી નહોતી કરી.
‘શું? તું સૌમ... આ રાઈટરને રૂબરૂ મળ્યો છે?’ ભૂમિને લાગ્યું ક્યાંક એનું હ્રદય બેસી ન જાય.
કદાચ સૌમિત્ર વરુણને ઓળખી ગયો હશે તો? અને એણે વરુણને જાણે અજાણે પોતાના સંબંધ વિષે કોઈ હિન્ટ આપી દીધી હશે તો? ભૂમિનું મન હવે આવા સવાલોથી ઘેરાવા લાગ્યું.
‘યસ આઈ હેવ મેટ હિમ એન્ડ ડોન્ટ વરી તું પણ એને મળી શકીશ, આવતા મહીને અહીં જ આપણી રીક્રીએશન ક્લબમાં મેં એમને બૂક રીડીંગ માટે ઇન્વાઇટ કર્યા છે એન્ડ હી હેઝ એક્સેપ્ટેડ માય ઇન્વીટેશન. બસ તું એ પહેલાં આ નોવેલ વાંચી લે, એટલે તારે પણ મારી જેમ એમને ક્વેશ્ચન્સ કરવા હોય તો તું રેડી રહે.’ ભૂમિનો ગાલ ખેંચતા વરુણ બોલ્યો.
સૌમિત્ર આવતે મહીને જમશેદપુર આવવાનો છે અને એપણ વરુણના બોલાવવાથી એ સાંભળીને ભૂમિને લાગ્યું કે તે કદાચ આ આઘાત જીરવી નહીં શકે. ખુદના હ્રદયના ધબકારા ભૂમિ ખુદ સાંભળી રહી હતી. એનું ગળું સુકાઈ ગયું હતું અને એના હાથપગ ઢીલા થઇ ગયા હતા.
એક તરફ વરુણ ભૂમિ પર પ્રેમ વરસાવી રહ્યો હતો તો બીજી તરફ ભૂમિ ના મનમાં એક જ સવાલ હતો કે તે આટલા વર્ષે સૌમિત્રનો સામનો કેવી રીતે કરી શકશે?
-: પ્રકરણ એકત્રીસ સમાપ્ત :-
