મિત્તલ, એક યુવાન પુરાતત્વવિદ, પ્રાચીન સંસ્કૃતિઓના રહસ્યો ઉકેલવામાં ઘણો રસ લેતો હતો. મિત્તલ, એક યુવાન પુરાતત્વવિદ હોવાથી, હંમેશા ખુલ્લા વાળ અને ધૂળિયાં કપડાંમાં જોવા મળતો. તેની આંખોમાં જિજ્ઞાસા અને ઉત્સાહ હંમેશા સ્પષ્ટ દેખાતો. તેનું રૂપ એક સાહસિકનું હતું જે હંમેશા નવા રહસ્યો શોધવા માટે ઉત્સુક રહેતો. તેના ચહેરા પર હંમેશા એક ગંભીરતા હતી, પરંતુ જ્યારે તે કોઈ નવી વસ્તુ શોધી કાઢતો ત્યારે તેના ચહેરા પર ખુશીનો ભાવ છલકાતો. એક દિવસ, એક જૂના પુસ્તકાલયમાં ગૂઢ રહસ્યો શોધવા માટે આવ્યો. પુસ્તકાલયની ધૂળિયાં છાજલીઓમાં ખોવાયેલો એક પ્રાચીન નકશો તેના હાથમાં આવ્યો. નકશા પર અજીબ પ્રતીકો અને એક અજાણી જગ્યાનું સ્થાન દર્શાવ્યું હતું. કુતૂહલથી ભરપૂર, મિત્તલે નકશાને અનુસરવાનું નક્કી કર્યું.
કેટલાક દિવસોની થાકીને ભરેલી યાત્રા બાદ, મિત્તલ એક જૂના, ઉજ્જડ મંદિરમાં પહોંચ્યો. મંદિરની દિવાલો પર કોતરેલી પ્રાચીન લિપિઓ અને વિચિત્ર પ્રતીકો જોઈને તે આશ્ચર્યચકિત થઈ ગયો. દિવાલો પર કોતરેલી પ્રાચીન લિપિઓ અને વિચિત્ર પ્રતીકો જોઈને તે આશ્ચર્યચકિત થઈ ગયો. મંદિરનું વાસ્તુશિલ્પ અત્યંત જટિલ અને રહસ્યમય હતું. દિવાલો પર કોતરેલા સૂર્ય અને ચંદ્રના પ્રતીકો સૂચવતા હતા કે આ મંદિર ખગોળશાસ્ત્ર સાથે જોડાયેલું છે. મંદિરની અંદરના ભાગમાં વિશાળ સ્તંભો હતા જેના પર વિવિધ દેવતાઓની આકૃતિઓ કોતરેલી હતી. જોકે, સમયની રફતારે મંદિરને ઘણું નુકસાન પહોંચાડ્યું હતું. દિવાલો પર ફાટી ગયેલી પ્લાસ્ટર અને તૂટેલા સ્તંભો મંદિરની જર્જરિત હાલત દર્શાવતા હતા.
અંધારામાંથી એક યુવતીનો અવાજ આવ્યો, "તમે અહીં શું કરી રહ્યા છો?" તે અનુષા હતી, જે આ મંદિરની રક્ષક હતી. તેની આંખો ચંદ્ર જેવી ચમકતી હતી અને તેના વાળ કાળા રાત્રિ જેવા કાળા હતી. જર્જરિત મંદિરની ચમક જૂના, જર્જરિત મંદિરમાં રહેતી અનુષાનું રૂપ એક રહસ્યમય ચમક ધરાવેતુ હતું. તેનાં કાળાં, ચમકદાર વાળ મંદિરની અંધારામાં પણ ઝળહળતા હતા. મોટી, કાજળ ભરેલી આંખોમાં એક અજીબોગરીબ શાંતિ હતી. તેનો ચહેરો કમળના ફૂલ જેવો નિર્મળ હતો, પરંતુ તેના હોઠ પર હંમેશાં એક વિચારશીલ ભાવ રહેતો. અનુષા સફેદ સાડી પહેરતી હતી જે તેના શરીરને વળગી રહેતી હતી. તેના પગ ખુલ્લા હતા અને તે હંમેશા ધીમેથી ચાલતી હતી. તેનું રૂપ મંદિરની જર્જરિત દિવાલો સાથે વિરોધાભાસી લાગતું હતું. જાણે કોઈ દેવીએ મંદિરમાં આશરો લીધો હોય. અનુષાનું રૂપ એક રહસ્ય હતું જે મિત્તલને આકર્ષતું હતું. તેની સુંદરતામાં એક પ્રાચીન સૌંદર્ય હતું જે મંદિરની પૌરાણિક વાર્તાઓ સાથે જોડાયેલું લાગતું હતું. તેનું રૂપ એટલું સુંદર હતું કે મિત્તલ થોડી ક્ષણો માટે મંત્રમુગ્ધ થઈ ગયો. તેનું સફેદ વસ્ત્ર મંદિરની અંધારામાં ચમકતું હતું અને તેને દેવી જેવું લાગતું હતું.
તેણે મિત્તલને જણાવ્યું કે આ મંદિરમાં એક પ્રાચીન શાપ છે જે આખા વિશ્વને નષ્ટ કરી શકે છે. નકશો આ શાપને તોડવાની એકમાત્ર ચાવી છે. પરંતુ આ શાપ માત્ર એટલો જ નહોતો. અનુષાએ મિત્તલને જણાવ્યું કે તે પૂર્વજનમથી તેની રાહ જોતી હતી. એક પ્રાચીન શાપના કારણે તે આ મંદિરમાં બંધ હતી અને માત્ર મિત્તલ જ તેને આ શાપમાંથી મુક્ત કરી શકે છે.
મિત્તલ ચોંકી ઉઠ્યો. તેને વિશ્વાસ ન આવ્યો કે આટલું બધું સાચું હોઈ શકે. પરંતુ અનુષાની આંખોમાં તેણે એક દુઃખ અને આશાનું મિશ્રણ જોયું. મિત્તલે અનુષાને મદદ કરવાનું નક્કી કર્યું.
તેઓએ સાથે મળીને શાપને તોડવાનું શરૂ કર્યું. મંદિરની અંદરના ભાગમાં ઘણા ગુપ્ત રસ્તાઓ હતા. દરેક રસ્તે તેમને નવી કોયડાઓ અને અજીબ પ્રાણીઓનો સામનો કરવો પડ્યો. કેટલીકવાર તેઓને લાગતું હતું કે તેઓ ક્યારેય શાપને તોડી શકશે નહીં. પરંતુ અનુષાની હિંમત અને મિત્તલની જિજ્ઞાસાએ તેમને આગળ વધવા માટે પ્રેરિત કર્યા.
અંતે, તેઓને એક ગુપ્ત ચેમ્બર મળ્યું જ્યાં શાપનો સ્ત્રોત હતો. ચેમ્બરમાં એક વિશાળ પથ્થર હતો જેના પર પ્રાચીન લિપિઓ કોતરેલી હતી. અનુષાએ જણાવ્યું કે આ પથ્થરને એક ખાસ વિધિથી નષ્ટ કરવો પડશે.
મિત્તલ અને અનુષાએ વિધિ શરૂ કરી. તેઓએ મંત્રોનું ઉચ્ચારણ કર્યું અને પથ્થર પર ખાસ પ્રકારના દ્રવ્યો છાંટ્યા. થોડીવાર બાદ, પથ્થરમાંથી તેજસ્વી પ્રકાશ નીકળ્યો અને પથ્થર ટુકડા થઈ ગયો. શાપ તૂટી ગયો હતો અને અનુષા મુક્ત થઈ ગઈ.
મિત્તલ અને અનુષાએ એકબીજાને આલિંગન કર્યું. તેમણે આ રહસ્ય ઉકેલવામાં એકબીજાની મદદ કરી હતી અને એકબીજાના પ્રત્યે ઊંડો પ્રેમ વિકસાવ્યો હતો. તેમને ખબર હતી કે તેઓ હવે હંમેશા માટે એકબીજા સાથે રહેશે. મંદિરની બહાર નિકળીને તેઓએ એક નવી જિંદગીની શરૂઆત કરવાનું નક્કી કર્યું.
