સવાર પડતા ધારાને એમના પતિના સમાચાર સંભળાય છે. પોલીસ , એમ્બ્યુલન્સ અને ગોતાખોર સમુદ્ર પાસે પહોંચી જાય છે. ઘણી કલાકો સુધી શોધ ખોળ ચાલે છે પણ કેવલની લાશ ન મળતા શોધખોળ બંધ કરી દેવામાં આવે છે અને સમુદ્રમાં માછલીઓએ લાશને ખાઈ લીધી હશે એમ કહી કેસને બંધ કરી દેવામાં આવે છે.
( બે- ત્રણ દિવસ પછી )
" ભાઈ સાંભળ ને ! " મીનાએ બૂમ પાડતા કહ્યું.
" અરે બોલ ને મારી લાડકી , શુ કામ છે તારે ? "
" શુ કામ છે એટલે ? તમને નથી ખબર કે કાલે શુ છે એ ? "
" ના ....રે..... મને શું ખબર કે કાલે શુ હોય."
" તો તમને સાચે નથી ખબર કે કાલે શુ છે તે ? "
" હા જ તો મારી લાડકી."
" જાવ..! મારે તમારી સાથે વાત જ નથી કરવી. હું જાવ છું અહીંથી."
" અરે અરે આમ નારાઝ ન થવાય તારા આ ભાઈ થી. મને ખબર છે કે કાલે રક્ષાબંધન છે અને તારા માટે મારે ગિફ્ટ પણ લાવવાનું છે અને હા તું તો મારી જાન છે તો તને દુઃખી કરવાનું તો હું વિચારી પણ ન શકું."
" વાહ તો અત્યાર સુધી તમેં મને હેરાન કરતા હતા એમને ?"
" હા જ તો મારી લાડકી મીનુડી."
" શુ ભાઈ તમે પણ."
હા હવે, તું એ બધું છોડ અને સાંભળ. અત્યારે તો હું દુકાન પર જાવ છું પણ બપોર પછી હું શહેર જવાનો છું તો આવતા કદાચ મોડું થાય તો ધ્યાન રાખજે અને મમ્મી પપ્પા અત્યારે ખેતર પર ગયા છે તો એ બંને આવે એટલે એમને પણ કહી દે જે કે ભાઈ બપોર પછી શહેર જવાનો છે.
" હા ભાઈ. તમે બિન્દાસ શહેર જાવ. હું મારુ ધ્યાન પણ રાખીશ અને મમ્મી પપ્પા આવશે ત્યારે એમને તમે જે પણ કહ્યું એ કહી દઈશ.
આમ કહી રાહુલ પોતાની દુકાન પર જવા માટે નીકળી પડે છે. રાહુલ એક સામાન્ય ઘરનો છોકરો છે તે પોતાના ગામની અંદર કરિયાણાની નાની દુકાન ચલાવે છે. સ્વભાવમાં રાહુલ ખૂબ જ સારો છે પણ ક્યારેક ક્યારેક તે પોતાના પર કાબુ ખોઈ બેસે છે.
રાહુલ બપોર સુધી દુકાનમાં રહી દુકાનનું કામ પતાવી લે છે અને દુકાન બંધ કરી શહેર જવા નીકળી પડે છે.શહેર પહોંચતા પહોંચતા રાહુલને પાંચ વાગી જાય છે. શહેર પહોંચી તે દુકાનની અને પોતાની બહેન માટે ગિફ્ટની ખરીદી કરે છે.ગિફ્ટની અને દુકાનની ખરીદી કરતા કરતા રાહુલને રાતના આઠ વાગી જાય છે. તે ફટાફટ ચાલી બસ સ્ટેન્ડ પર પહોંચે છે પણ ત્યાં જઈને એને જાણ થાય છે કે એના ગામમાંથી પસાર થતી છેલ્લી બસ પાંચ મિનિટ પહેલા જ નીકળી ગઈ હોય છે.
આખરે રાહુલ ચાલતા ચાલતા પોતાના ગામના રસ્તા સુધી પહોંચે છે. ત્યાં કોઈ બસ કે ગાડી નીકળે એની રાહ જોવે છે. રાહ જોવામાં ને જોવામાં રાતના નવ વાગી જાય છે. આખરે તેને એક ગાડી દેખાય છે અને તે રસ્તા વચ્ચે આવી ગાડીને ઉભી રાખે છે.
" ઓ ભાઈ....! આંધળો છે કે શું ?" ગાડી દેખાય છે કે નહીં " ગાડીમાં બેઠેલા વ્યક્તિએ ગુસ્સાથી કહ્યું.
" અરે ના ભાઈ ના. મારે તો બસ આગળ સુધી આવવું છે. રાત ખૂબ જ થઈ ગઈ છે અને મારા ગામની બસ પણ જતી રહી છે. હું અહીંથી કલાકથી બેઠો છું પણ હજી સુધી કોઈ વાહન જ નથી મળ્યું. તમને જોયા એટલે તમારી ગાડી ઉભી રાખી"
" ઠીક છે ઠીક છે. ક્યાં જવું છે તમારે ? "
" મારે તો બસ ખાલી રામપરા સુધી જવું છે."
" પણ ભાઈ હું રામપરા સુધી નથી જતો. હું તો તમારા ગામની પેલા જે ચોકડી આવે છે ત્યાંથી નવાગામ જવાનો છું."
" અરે અરે કઈ વાંધો નહીં. એવું લાગે તો તમે મને એ ચોકડી પર જ ઉતારી દે જો. હું ત્યાંથી ચાલીને મારા ગામે જતો રહીશ અને આમ પણ ત્યાંથી મારુ ગામ ફક્ત એક જ કિલોમીટર છે."
" સારું ભાઈ. ઠીક છે. તમે અંદર આવો."
રાહુલ પેલા વ્યક્તિની ગાડીમાં બેસી જાય છે. બંને વ્યક્તિ વાતો કરતા કરતા થોડી વારમાં પેલી ચોકડી સુધી પહોંચી જાય છે. રાહુલ ગાડી માંથી ઉતરે છે.
" સારું ભાઈ. તમારો ખૂબ ખૂબ આભાર.મને અહીં સુધી પહોંચાડ્યો એ બદલ."
" અરે કહી વાંધો નહીં. આવજો."
" હા ભાઈ આવજો."
રાહુલ ધીરે ધીરે ચોકડી પરથી ચાલતો ચાલતો પોતાના ગામ તરફ જતો હોય છે. રસ્તામાં તે પોતાની બહેનને ફોન કરે છે પણ મોબાઇલની બેટરી ના હોવાથી ફોન સ્વીચ ઓફ થઈ જાય છે.રાહુલ ચાલતો ચાલતો પોતાના ગામ તરફ જઈ રહ્યો હોય છે એટલામાં જ તેને હવેલી પર કોઈ છોકરી ઉભી હોય એવું દેખાય છે. રાહુલ ફટાફટ ચાલી ત્યાં પહોંચવા જાય જ છે ત્યાં જ એ છોકરી હવેલીની અંદર જતી હોય છે. રાહુલ તેને બૂમ પાડી રોકવા પ્રયત્ન કરે છે. પેલી છોકરી ત્યાં જ ઉભી રહીને પાછળ જુએ છે ત્યાં તો રાહુલ થોડીવાર માટે આશ્રયચકિત થઈ જાય છે અને કહે છે ,
" મીના તું અહીંયા ? તું અહીંયા શુ કરે છે ? તું ક્યારે આવી અને અહીં..... અહીં શા માટે આવી ?"
" ભાઈ મારે અંદર જવું છે."
" અરે મારી લાડકી ત્યાંથી પાછી આવ. ત્યાં અંદર જવા જેવું નથી.તું ફટાફટ અહીં આવ."
" ના...... મારે નથી આવવું. મારે બસ અંદર જવુ છે અને જોવું છે કે ત્યાં શુ છે."
" મારી લાડકી ત્યાં કહી જ નથી. તું અહીં આવતી રહે." રાહુલએ ગભરાતા ગભરાતા કહ્યું.
" ના હું નહીં આવું."
એમ કહી મીના અંદર જતી રહે છે.રાહુલ તેને રોકવાનો ઘણો પ્રયત્ન કરે છે પણ મીના હવેલીની છેક અંદર સુધી જતી રહે છે. રાહુલ કઈ પણ વિચાર્યા વગર બધો સામાન સાઈડમાં મૂકીને પોતાની બહેનને બચાવવા માટે હવેલીની અંદર જતો રહે છે.અંદર જતા જ રાહુલ તેની બહેનને શોધવા લાગે છે અને " ક્યાં છે તું મીના " એવી બુમો પાડવા લાગે છે. થોડીવાર સુધી કઈ અવાજ ન આવતા રાહુલ હેરાન પરેશાન થઈ જાય છે. રાહુલ આમ તેમ ચક્કર લગાવવા માંડે છે પણ એને મીના ક્યાંય દેખાતી નથી.
એવામાં અચાનક જ ઉપરના રૂમમાંથી મીનાનો અવાજ આવે છે.
" ભાઈ હું ઉપર છું. અહીં ઉપરના રૂમમાં" તમે અહીં આવો ને."
આ સાંભળી રાહુલ ફટાફટ ઉપર જાય છે. રાહુલ રૂમમાં પ્રવેશે છે ત્યાં જ મીના એને દીવાલના ખૂણે ઉભી દેખાય છે. ( મીનાનું મોઢું દીવાલ બાજુ હતું અને પીઠ રાહુલ બાજુ હોય છે) રાહુલ તેને પાછળથી બોલાવે છે પણ મીના કશું સાંભળતી નથી તેથી રાહુલ ધીરે ધીરે ચાલતો ચાલતો મીના પાસે જાય છે. મીના પાસે પહોંચતા જ રાહુલ મીનાના ખંભે હાથ મૂકે છે અને મીના એમ કહી બોલાવે છે ત્યાં જ રાહુલ હવામાં ફંગોળાઈને સામેની દીવાલ પર અથડાઈ છે અને જમીન પર નીચે પડે છે.
રાહુલ મીના સામે જુએ છે તો એક સફેદ કલર સાડી પહેરેલી એક સ્ત્રી એને દેખાય છે. વાળ એક દમ છુટ્ટા અને હવામાં ઉડતા હોય છે. આંખો ખૂબ જ મોટી અને આંખનો ડોળો એક દમ કાળો થઈ ગયેલો હોય છે. આ બધું જોઈ રાહુલ ગભરાઈ જાય છે અને બોલે છે,
" તું.......તું.......તું.........તુમ.........( ડરતા ડરતા ) "
" હા........હા ......... મેં...." એમ કહી એ સ્ત્રી હસવા લાગે છે.
" તો...તો...તુમને યે સબ કિ.....કિ...કિયા હૈ."
" હા..... મેને હી કિયા હૈ. મેં તુમ્હે નહીં છોડુંગી, તુમ્હે જાન સે માર
ડાલુંગી."
" નહીં....નહીં.. મુજે જાને દો , મુજે છોડ દો. " રાહુલએ ખૂબ જ ડરતા ડરતા કહ્યું.
" આજ તો તુમ મરોગે ઓર વો ભી તડપ તડપ કે ( ખૂબ જ મોટેથી બોલતા ) " એટલું કહેતા જ એ સ્ત્રી રાહુલની અંદર જતી રહે છે.રાહુલનું શરીર પોતાની વશમાં કરી લે છે.
રાહુલ ( એટલે કે સ્ત્રી ) પોતાની જાતને હવામાં ફંગોળે છે. એક દીવાલ પરથી બીજી દીવાલ પર પોતાના શરીરને પટકે છે. રૂમની બહાર સીડી પર આવે છે અને સીડી પર પડી પોતાના શરીરને સીડી પર ગબડાવે છે. ગબડતા ગબડતા નીચે હોલમાં પહોંચે છે . હોલમાં પહોંચી દીવાલ પર ઉંધી રીતે હોલમાં આવેલા પિલર પર ચડે છે. ત્યાંથી કૂદકો મારી નીચે જમીન પર પડે છે.ફરી એ જ પિલર પાસે જઈને જોરથી જોરથી પોતાનું માથું એ પિલર પછાડે છે. જ્યાં સુધી લોહી ના નીકળે ત્યાં સુધી રાહુલ દીવાલ પર માથું પછાડયા કરે છે.
થોડીવાર માથું પછાડયા બાદ રાહુલ હોલની વચ્ચે આવે છે. સ્ત્રી રાહુલના શરીરમાંથી બહાર આવી પોતાની શક્તિ વડે અગ્નિ પ્રેટાવે છે અને ફરી રાહુલના શરીરમાં જઇ આગની અંદર પ્રવેશે છે. જ્યાં સુધી અડધું શરીર ન બળે ત્યાં સુધી રાહુલ પોતાના શરીરને બાળે છે.
થોડું શરીર બળતા રાહુલ અગ્નિમાંથી બહાર આવી જાય છે.સ્ત્રી ફરી રાહુલના શરીરમાંથી બહાર નીકળી રાહુલની સામે ઉભી રહી જાય છે. રાહુલ દર્દભરી અવાઝમાં ચીસો પાડી રહ્યો હોય છે. પોતાના દર્દ સાથે લડી રહ્યો હોય છે.
" કયું દર્દ હુઆ ના ? મુજે ભી હુઆ થા ! તબ તુમ કિસીને મેરી આવાઝ નહીં સુની ઓર ના હી આજ તુમ્હારી કોઈ આવાઝ સુનેગા." સ્ત્રીએ મોટા અવાઝમાં કહ્યું.
દર્દથી તડપતો રાહુલ કઈ પણ બોલી નહોતો શકતો બસ ખાલી પોતાના હાથ જોડી રહ્યો હતો. થોડીવાર બાદ સ્ત્રી રાહુલ પાસે આવે છે. રાહુલને જમીન પર ઘસેડીને ફોટા વાળી દીવાલ પર લઈ જાય છે. ત્યાં જઈ એ સ્ત્રી રાહુલના બે હાથ કાપી નાખે છે અને સામે જે અગ્નિ બળતી હતી તેમાં બે હાથ નાખી દે છે. રાહુલ દર્દના લીધે ખૂબ જ ચીસો પાડે છે. સ્ત્રી ફરી રાહુલ પાસે આવીને એની સામે ઉભી રહી જાય છે. રાહુલને હવામાં ઉછાળે છે અને હવામાં જ લટકાવી રાખે છે.
સ્ત્રીની આંખ ગુસ્સાથી ભરેલી હોય છે.આંખમાંથી આંસુની જગ્યાએ લોહી નીકળતું હોય છે. પોતાનું દર્દ બધું જ એના ચહેરા પર દેખાતું હોય છે.તે પોતાના ગુસ્સાને એટલો બધો બહાર લાવે છે કે રાહુલના શરીરના ઉભે ઉભા બે કટકા કરી નાખે છે ને થોડીવાર આમ જ ગુસ્સાથી એ શરીરની સામે જુએ છે અને પછી પેલા ફોટા પાસે જાય છે.
" દેખા આપ લોગો ને !
હમારા દૂસરા બદલા ભી પુરા હો ગયા.
અબ જો બચે હે ઉન લોગો કી બારી હૈ." ( હળવા અવાઝમાં)
" મેરે હાથો સે કોઈ નહી બચેગા , મેં સબકો માર ડાલૂંગી."( મોટા અવાઝમાં )
એમ કહી તે ફરી રાહુલના શરીર પાસે આવે છે.પોતાની શક્તિ દ્વારા તે રાહુલના શરીરને લઈ બહાર આવે છે. હવેલીથી દુર એક ખાલી ગાડીમાં રાહુલના શરીરને મૂકી ગાડીને બાળી નાખે છે અને ફરી હવેલી પર પાછી આવે છે.
આગળ
