ભેદ-૮
પ્રશાંત સુભાષચંદ્ર સાળુંકે
સુચના : આ વાર્તાના પાત્રો તથા સ્થળ લેખકની કલ્પના છે. એનો જીવિત કે મૃત કોઈ વ્યકિત કે કોઈ વાસ્તવિકતા સાથે સબંધ નથી અને જો આમ થાય તો એ માત્ર એક સંજોગ સમજવો
ભેદ - ૮
ઇન્સ્પેકટર “હવે સૌ પહેલાં તો આપણે ઘટનાસ્થળની મુલાકાત લેવી જોઇએ. હવાલદાર... એક કામ કરો.. તમે જયેશની પત્ની સલોનીને પણ ત્યાં બોલાવી લો કદાચ ત્યાંથી લાશ નીકળે તો આપણે એની ઓળખ કરવા માટે સલોની જરૂર પડશે.”
તરત ઇન્સ્પેકટરે જીપ મંગાવી. વિદ્યા પણ સાથે જીપમાં બેઠી. પોલીસ ડ્રાઈવરે ગાડીને ઘટનાસ્થળે હંકારી મૂકી. થોડીવારમાં જ તેઓ ઘટનાસ્થળે પહોચ્યા. એટલામાં હવલદાર પણ સલોનીને લઇને આવી પહોચ્યો.
એક જગ્યા સામે આંગળી ચીંધી વિદ્યા બોલી ઉઠી “સાહેબ, આ જ જગ્યાએ સલોનીએ પેલા ફોટા સળગાવ્યા હતાં. તમે હમણાં ને હમણાં આ રસ્તો ખોદાવો, બન્નેની લાશ એમાંથી જ નીકળશે.”
આ સાંભળતા જ સલોનીના હોંશકોશ ઉડી ગયા. કાપો તો લોહીના નીકળે એવી સ્થિતિમાં તે માંડ ઊભી રહી શકી. ઇન્સ્પેકટર સુહાસે વિદ્યા સામે જોઈ કહ્યું “મેડમ, પોલીસની એક મર્યાદા હોય છે. ફક્ત શંકાને આધારે આમ અમે ધોરીમાર્ગ ઉપર ખોદકામ ન કરી શકીએ. એને માટે અમારી પાસે મજબુત પુરાવો હોવો જોઈએ.”
વિદ્યા બોલી “તો આપણે અહીંયા કેમ આવ્યા છીએ?”
ઇન્સ્પેકટર “ધીરજ રાખો, તમને તેનો જવાબ હમણાં જ મળશે.” એટલામાં પોલીસવાન આવીને થોડે દુર ઉભી રહી. હવાલદારે પોલીસવાનનો દરવાજો ખોલ્યો. એમાંથી કેટલાક વિશાળકાય, તગડા પોલીસડોગ બહાર નીકળ્યા. વિદ્યાએ કુતરા જોઈ મનોમન ઇન્સ્પેક્ટના વખાણ કરી રહી. ઇન્સ્પેકટરે ડોગ સ્કવોડને વિગતવાર માહિતી આપી. ડોગ સ્કવોડ તરત કામે લાગી. હાઈવે પર એકબાજુનો માર્ગ અવરજવર માટે બંધ કરી દેવામાં આવ્યો. અને ડોગ સ્કવોડના અધિકારીએ કુતરાઓ છુટા મુકવાનો આદેશ આપ્યો. પોલીસ ડોગના ગળામાંથી પટ્ટાઓ કાઢી નાખવામાં આવ્યા કુતરાઓ આસપાસની જગ્યામાં સુંઘવા લાગ્યાં. લગભગ બે કલાક સુધી મહેનત ભરી શોધખોળ કર્યા બાદ પોલીસ સ્કવોડનો અધિકારી ઇન્સ્પેકટર સુહાસ પાસે આવીને નિરાશ વદને બોલ્યો “સાહેબ, અહીં કોઈ જગ્યાએ લાશ દટાઈ હોય એવું જણાતું નથી! નહીતો મારા કુતરાઓ જ મને જણાવી દેત.”
ઈ.સુહાસે વિદ્યા તરફ જોઈ કહ્યું “જોયું, તમારી વાત સાંભળીને જો અમે ધોરીમાર્ગ ખોદાવ્યો હોત તો?”
વિદ્યા વિસ્મયભરી નજરે સલોનીને જોવા લાગી. સલોનીને પણ આશ્ચર્ય થયું અને મનમાં પોતાની જાતને પૂછી રહી “લાશ તો મેં પોતે મારા હાથે જ અહીંયા જ દાટી દીધી હતી, તો પછી ગઈ કયા?”
વિદ્યા ઇન્સ્પેકટરને કંઈ કહેવા જાય એ પહેલાં જ ઇન્સ્પેક્ટર સુહાસ બોલ્યો “બસ મેડમ, કેસ આઈના જેવો સાફ છે, તમે પણ કમાલ છો ને, તમારી સહેલી એક તો આ બિચારીના પતિને લઈને ભાગી ગઈ છે, અને તમે એને આશ્વાસન આપવાને બદલે ઉલટાનું એને પરેશાન કરી રહ્યા છો?”
વિદ્યા સલોની પાસે જઈ બોલી, “સલોની મને પુરેપુરી ખાતરી છે કે તેં જ મારી પ્રાણપ્યારી સહેલી હેલીની હત્યા કરી છે પણ એક વાત યાદ રાખ, મારા પતિ કિશોર વર્ષો પહેલા તારા જેવી જ એક કપટી સ્ત્રી સપનાની જાળમાં ફસાઈ મને છોડીને જતાં રહ્યા હતાં. મે એમણે ખુબ સમજાવવાની કોશીસ કરી હતી પણ તેઓ માન્યા નહોતા. પાછળથી ખબર પડી કે એમનું અકસ્માતમાં મૃત્યુ થયું હતું. પણ ખરેખર તો મને શંકા છે કે મારા પતિની સપના એ જ હત્યા કરી હશે પણ તે હું સાબિત કરી શકી નહોતી. ખેર, કિશોરને તો હું બચાવી ન શકી, તે વખતે હું નિષ્ફળ ગઈ. પણ આજે તો હું જરૂર મારી બહેનપણીને ન્યાય અપાવીને જ રહીશ મને મારા મૃત પતિના સોગંધ છે.”
આ સાંભળી સલોની ચુપ રહી પણ તેના ચહેરા પરનું હાસ્ય સ્પષ્ટપણે વિદ્યાને કહી રહ્યું હતું કે “તારે જેટલું જોર અજમાવવું હોય તેટલું અજમાવી લે પણ તું લાશને કોઈપણ સંજોગોમાં શોધી શકવાની નથી અને ધારોકે લાશ મળી તો એ હેલીની જ છે એ સાબિત કરવામાં જ તારી આખી જિંદગી જતી રહેશે.”
બંન્નેના નેત્રોનું ત્રાટક જાણે એકબીજાને પછાડવાનું આહવાન આપી રહ્યા હોય તેમ કેટલીયવાર સુધી એકબીજાને તાકતા ઊભા રહ્યા. વિદ્યા ત્યાંથી ઇન્સ્પેકટર સુહાસના જીપમાં જઈ બેઠી.
હવાલદારે લાવેલ પોલીસજીપમાં ઘરે પહોંચતા સુધી આખા રસ્તે સલોનીના દિમાગમાં એક જ સવાલ ટકોરા મારી રહ્યો કે એ બન્નેની લાશ ગઈ ક્યાં? અત્યાર સુધી એ ખુશ હતી કે લાશ રસ્તા વચ્ચે દટાયેલી છે. જેની કોઈને જ ખબર નથી પડી. પણ હવે લાશ એ ખાડામાં નથી એ ખબર પડતાં જ એના હોશ કોશ ઉડી ગયા. કદાચ કોઈ બ્લેકમેલરે હત્યાના દિવસે એના ગયા પછી લાશ કાઢી તો નહિ લીધી હોય ને? કાલે જ ફરી પાછી ત્યાં જઈ ચેક કરી આવું તો? ના..ના.. કદાચ આમાં પોલીસની કોઈ ચાલ હશે તો? ખેર હવે જેવી પડશે એવી દેવાશે.. આમ વિચારોમાં ને વિચારોમાં સલોની નું ઘર આવી ગયું. ઘરે પહોંચી એણે લાશ પોલીસના હાથમાં ન પડવા બદલ ભગવાનનો આભાર માની નિશ્ચિત મને સુઈ ગઈ.
આ ઘટનાના આઠ મહિના બાદ
ઇન્સ્પેક્ટર વિક્રમ પંડિત પોલીસ સ્ટેશનમાં બેઠા છે. એમની સામે એક અઠંગ ગુનેગાર બેઠો છે. બન્નેની વચ્ચે એક બેગ ખુલ્લી પડી છે જેમાં લગભગ પાંચ લાખ રૂપિયાની નોટો વ્યવસ્થીતરીતે ગોઠવીને મુકેલી જણાય છે. ધોન્ડુંરામ વિસ્ફારિત નેત્રે રૂપિયાની નોટોને આંખો વડે જ ગણી રહ્યો છે.
ઈ.વિક્રમ “હા તો ઘનશ્યામ આજે પાંચ વર્ષ પછી અચાનક તને ગૂનો કબુલ કરવાનું કેમ મન થયું?”
ઘનશ્યામ “સાહેબ કાલે મારી દીકરીના લગ્ન છે. મને ખબર છે કે મારો કેસ હવે તમારા હાથમાં આવ્યો છે અને મને ડર છે કે તમે મને પકડ્યા વગર રહેશો નહિ. બસ એ ડરને કારણે જ હું આ બેગ તમને સોંપી રહ્યો છું.”
ઈ.વિક્રમ “પણ તને એ ખબર હોવી જોઇએ કે હવે હું તારી ધરપકડ કરી શકું એમ છું. તેં સોંપેલી બેગ, એ જ તેં કરેલ ચોરીનો પુરાવો છે.”
ઘનશ્યામ “ના સાહેબ, મેં બેગ ચોરી કરી હોવાનું કબલ્યું જ નથી. આ બેગ તો મને રસ્તામાંથી મળી છે અને સારો નાગરિક હોવાને કારણે તે હું તમને સુપ્રત કરવા આવ્યો છું. આપ સાહેબ ઘણા જ દયાળુ છો તે હું જાણું છું. અને હવે જયારે હું આપને બેગ સુપ્રત કરી જ રહ્યો છું ત્યારે મને વિશ્વાસ છે કે આપ સાહેબ મને કશું જ નહિ કરતાં જવા દેશો.”
ઈ.વિક્રમે આદત મુજબ ડંડાને ફેરવતાં કહ્યું “ઠીક છે.. ઠીક છે.. રીપોર્ટ લખાવી પાછો જતો રહે. અને ખબરદાર જો આજ પછી ચોરી કરી છે તો.”
ઘનશ્યામે બે હાથે પોતના બન્ને કાન પકડતા કહ્યું, “‘ના સાહેબ હવે હું કદી પણ આવી ભૂલ નહિ કરું”
રીપોર્ટ લખાવ્યા બાદ પોલીસ ચોકીમાંથી બહાર નીકળતા ઘનશ્યામને જતો જોઈ ધોન્ડુંરામ બોલ્યો, “સાહેબ, આ બિલ્લી હજ પર જવા નીકળી છે તે વાત મારા માન્યામાં નથી આવતી.”
ઈ.વિક્રમે હસતાં હસતા કહ્યું “ધોન્ડુંરામ દીકરીના લગ્ન માટે જ આ ઘનશ્યામેં ચોરી કરી હતી. ચોરી કર્યા બાદ એણે એ પૈસા બેંકમાં મુક્યા હશે આજે જેવી રકમ ડબલ થઇ ગઈ કે ડરના માર્યા મારી પાસે પાંચ લાખ રૂપિયા જમા કરાવી ગયો. આમ જોવા જઈએ તો ડબલ થયેલી રકમના આ અડધા જ છે. ઘનશ્યામને એવું લાગે છે કે એણે મને મુરખ બનાવ્યો છે. પણ તું જ વિચાર કરોડપતિ શેઠ લક્ષ્મીચંદને એના રૂપિયા તો પાછા મળી જ રહ્યા છે ને? કરોડોની ઉથલપાથલ કરતાં લક્ષ્મીચંદશેઠ જેવા લોકો પાસેથી પાંચ લાખ રૂપિયા થોડા વર્ષ દુર રહે તેનાથી એમને કોઈ જ ફરક પડતો નથી. પણ આમા તો બિચારા ઘનશ્યામ જેવાની દીકરી લગ્ન થઇ જાય. એમાં શું ખોટું છે?”
ધોન્ડુંરામે રૂપિયા ભરેલી બેગ તરફ નજર કરતા બોલ્યો “સાહેબ, મારી છોકરી પણ પાંચ વર્ષ પછી લગ્નવયની થઇ રહી છે. આપ કહેતા હોવ તો આ રૂપિયા આપણે શેઠ લક્ષ્મીચંદને પાંચ વર્ષ પછી આપીએ તો? એમપણ શેઠ લક્ષ્મીચંદને પાંચ લાખ હજી થોડા વર્ષ દુર રહેશે તો શો ફર્ક પડશે?”
ઈ.વિક્રમ બોલ્યા “પાંડુ ચુપચાપ બેગ લક્ષ્મીચંદને આપી આવ. અને એમપણ હવે બેંકમાં રૂપિયા સાત વર્ષ પછી ડબલ થાય છે.”
ત્યાંજ ફોનની ઘંટી વાગી. ઈ.વિક્રમે ધોન્ડુંરામને આંખોથી જવાનો ઈશારો કરતા પોતે ફોન ઉઠાવ્યો. “હલ્લો ઈ.વિક્રમ સ્પીકિંગ..”
સામેથી અવાજ સંભળાયો “હલ્લો વિક્રમ સાહેબ હું વિદ્યા બોલું છું.” ઈ.વિક્રમની આંખોની સામે વિદ્યાનો રૂપાળો દેહ ઉપસી આવ્યો. આંખો બંધ કરી વર્ષો જૂની વાતોને વાગોળતા જ હતા કે સામેથી વિદ્યા બોલી “ઓળખી કે નહિ???? આપણે કોલેજમાં સાથે..”
ઈ.વિક્રમ “અરે ઓળખી કેમ નહિ? બોલો, હુકુમ કરો....”
સામે છેડે વિદ્યા બોલી “વિક્રમ સાહેબ, અહીં મારી એક હેલી નામની બહેનપણી રહેતી હતી. આઠેક મહિના પહેલાં એ અને એના બોસ ગુમ થયા છે. મને શંકા છે કે તે બન્નેનું હેલીના બોસની પત્નીએ ખુન કર્યું છે. અને એનું નામ સલોની છે. અહીની પોલીસમાં મેં આ અંગે ફરિયાદ લખાવી છે પણ એ લોકોએ કોઈ ધ્યાન આપ્યું લાગતું નથી.” એ પછી વિદ્યાએ આખો વૃતાંત ઈ.વિક્રમને ફોન પર કહી સંભળાવ્યો. વાત સાંભળ્યા પછી ઇન્સ્પેક્ટ વિક્રમ બોલ્યા “ઠીક છે મેડમ, ચિંતા ન કરો. હું કાલે સવારે તમારે ત્યાં આવું છું.”
(આગળની વાર્તા જાણવા અને માણવા વાંચો ભેદ-૯)
