સૌમિત્ર
સિદ્ધાર્થ છાયા દ્વારા
પ્રકરણ ૪૯
‘કોફી? અહિયાંની કોફી સરસ હોય છે.’ સૌમિત્રનું પેમેન્ટ કરવાની રાહ જોઇને લાઈન થી થોડેક દૂર પોતાની ટ્રોલી લઈને ઉભેલી ભૂમિએ સૌમિત્રના એની નજીક આવતાં જ પૂછ્યું.
‘ફરી ક્યારેક ગોઠવીએ તો? મને ખરેખર ઉતાવળ છે. સાતેક વાગ્યે સુભગ ક્રિકેટ ક્લાસમાંથી ઘરે આવશે એટલે ત્યાંસુધીમાં મારે ઘરે પહોંચી જવું પડશે.’ સૌમિત્રએ પોતાની મજબુરી જણાવી.
‘ઠીક છે, હું તમને ફોર્સ નહીં કરું.’ ભૂમિએ સ્મિત તો આપ્યું પણ એ સ્મિતમાં ભારોભાર નિરાશા હતી.
‘તમે અમદાવાદ આવી ગયાં? આઈ મીન આટલો બધો સમાન લીધો છે એટલે કદાચ અહીં જ રહેવા આવી ગયા હોવ એવું લાગે છે.’ સૌમિત્રએ ભૂમિની ટ્રોલી તરફ નજર કરીને પૂછ્યું.
‘હા, અઢી વર્ષથી અહિયાં જ છીએ. વરુણે જામનગર રીફાઇનરીની જોબ છોડી દીધી. હવે અમદાવાદમાં પોતાની ઇન્ટરનેશનલ ટ્રેડીંગની કન્સલ્ટન્સી ચલાવે છે.’ અચાનક જ ચહેરાની સામે આવી ગયેલી લટને એડજસ્ટ કરતાં ભૂમિ બોલી.
‘અહિયાં ગ્રોસરી લેવા આવ્યા છો તો આ જ એરિયામાં...’ સૌમિત્રએ ભૂમિ ક્યાં રહેતી હશે એનો અંદાજો બાંધવાની કોશિશ શરુ કરી અને ત્યાંજ ભૂમિએ પોતાની લટ સરખી કરતાં સૌમિત્ર એને જોવામાં રોકાઈ ગયો.
‘હા, ગોધાવી પાસે સમર હિલ્સ બંગ્લોઝ છે ને? ત્યાં જ રહું છું. બે મહિના પહેલાં જ દશેરાએ ગૃહપ્રવેશ કર્યો. ત્યાંસુધી પપ્પાના ઘરે હતા.’ સૌમિત્રની નજર એની લટ સરખી કરવા પર છે એ ભૂમિએ જોઈ લીધું.
‘ઓહ, પણ એ એરિયા તો એટલો ડેવલોપ નથી થયો.’ સૌમિત્રએ પૂછ્યું.
‘આઈ નો, પણ અત્યારે બજેટમાં એજ ફીટ બેસતું હતું અને ભવિષ્યમાં બધું ડેવલોપ થઇ જશે. એટલીસ્ટ.... હોપ સો!’ ભૂમિએ એનું ચિતપરિચિત સ્મિત આપ્યું.
‘હું પણ બોપલમાં જ રહું છું. મૂન સીટી.’ વળતું સ્મિત આપતાં સૌમિત્ર બોલ્યો.
‘તો આવો કોઈ વખત ચ્હા પીવા? આપણે હવે ખાસ દૂર નથી રહેતાં.’ ભૂમિએ સૌમિત્ર નામના દરિયાનું પાણી કેટલું ઊંડું છે એ માપવાની કોશિશ કરી.
‘ક્યારેક કેટલાંક લોકો નજીક રહીને પણ દૂર હોય એવું લાગે, તો કેટલાંક દૂર ગયા પછી પણ કાયમ આસપાસ જ રહે છે. અમમ.. ચોક્કસ એક દિવસ તમારી ચ્હા પીવા આવીશ.’ સૌમિત્રએ ભૂમિને લગભગ વચન આપી દીધું.
‘મારો સેલ નંબર બદલાયો નથી.’ ભૂમિએ ટ્રોલી આગળ ધપાવતાં કહ્યું.
‘બદલાવાનું તમારા સ્વભાવમાં નથી, એની મને જાણ છે.’ સૌમિત્ર હસ્યો.
સૌમિત્રનું આટલું કહેવું અને ભૂમિના રોમેરોમમાં આનંદની લાગણી પ્રસરી ગઈ. એ ખુશ થતાં થતાં પાર્કિંગ લોટ તરફ પોતાની ટ્રોલી ધકેલતી ચાલવા લાગી. જ્યારે સૌમિત્રએ પોતાની કાર રોડને અડીને જ પાર્ક કરી હતી એટલે એ બીજી દિશા તરફ વળ્યો.
કારની પાછલી સીટમાં મહિનાભરનો સામાન મૂકીને એ દરવાજો સૌમિત્રએ લોક કર્યો અને ડ્રાઈવર સીટ પર બેઠો. દરવાજો બંધ કરીને પોતાના ખિસ્સામાંથી સૌમિત્રએ પોતાનો સેલફોન કાઢ્યો અને ‘Varun Patel (Jamnagar)’ નો નંબર સર્ચ કર્યો. નંબર મળતાં જ સૌમિત્રએ એને એડિટ કરીને ‘Bhoomi’ ના નામે સેવ કરી દીધો અને હોઠને જમણી બાજુએથી ઉંચો કરીને હસ્યો.
***
‘આ વર્ષે આશ્રમનું હોળી મિલન ફક્ત ધરા મશીન ટૂલ્સ પ્રાઈવેટ લિમિટેડ જ સ્પોન્સર કરે એવી મારી ઈચ્છા છે, બાપુ.’ ધરાએ સેવાબાપુની સામે બે હાથ જોડીને વિનંતીના રૂપમાં જણાવ્યું.
‘બટા, હજી તો જાન્યુઆરી ચાલે છે અને હોળી તો છેક માર્ચ મહિનામાં છે. આટલી ઉતાવળ કેમ કરેછ?’ સેવાબાપુએ સ્મિત સાથે ધરાને પૂછ્યું.
‘બે કારણ છે. એક તો એમ કે હોળી મિલન એટલે સેવા આશ્રમ માટે વર્ષનો સૌથી મોટો દિવસ. એ દિવસે આખા વિશ્વમાંથી આપના સાધકો અહીં આવશે અને એમાં તમારા આફ્રિકા અને લેટીન અમેરિકાના સાધકો પણ ખરાં. આ સમયે જો ધરા મશીન ટૂલ્સ પ્રાઈવેટ લિમિટેડના બેનર્સ બધે લાગ્યા હોય અને તમારા પેમ્ફલેટ અને મહોત્સવના અન્ય કેટેલોગ્સ વગેરેમાં પણ અમારો લોગો હોય તો મને ખૂબ ફાયદો થાય એમ છે, કારણકે એ બે જગ્યાએ જ મારી પ્રોડક્ટ્સની સૌથી વધુ ડિમાંડ છે.’ ધરાએ સેવાબાપુને સમજાવતાં જણાવ્યું.
‘હમમ.. અને બીજું કારણ?’ સેવાબાપુએ પોતાના વાળમાં આંગળી ફેરવતાં પૂછ્યું.
‘છેલ્લા કેટલાય વર્ષોથી તમારા આશિર્વાદને લીધે પપ્પા અને અમારી ફેક્ટરી આ લેવલે પહોંચી શક્યા છે. મને લાગે છે કે હવે એનું ઋણ ચૂકવવાનો સમય આવી ગયો છે. એટલે બીજો કોઈ સ્પોન્સર આવી જાય અથવાતો મારી સ્પોન્સરશીપમાં ભાગ પડાવી જાય એ મને નહીં ગમે.’ ધરાએ સ્મિત કર્યું.
‘ધરાની વાત હો ટકા હાચી સે બાપુ. તમારા આસીર્વાદ વગર્ય તો હું અટાણેય લેથ મસીનજ હલાવતો હોત.’ પરસોતમભાઈએ પણ ધરાની વાતમાં પોતાનો સૂર પૂરાવ્યો.
‘આશિર્વાદ સાથે તારી મહેનત પણ ખરીને પરસોતમ?’ સેવાબાપુએ સોફા પર પલાંઠી વાળતાં કીધું.
‘બાપુ, મહેનત સાથે તમારા આશિર્વાદ પણ જરૂરી હતા એ હું આ અઢી વર્ષમાં બરોબર સમજી ગઈ છું. હું ખોટું નહીં બોલું બાપુ, પણ પહેલાં હું આ બધામાં વિશ્વાસ નહોતી કરતી, પણ પપ્પાને પેરેલીસીસનો અટેક આવ્યો અને પછી મેં ફેક્ટરી સંભાળી ત્યારે મને ખ્યાલ આવ્યો કે મહેનત સાથે કોઈ ઈશ્વરીય શક્તિ પણ સફળતા લાવવા માટે કામ કરતી હોય છે. તમને યાદ હશે બાપુ, લગભગ અઢી વર્ષ પહેલાં એક દિવસે સાંજે તમે અચાનક જ ફેક્ટરીએ આવ્યા હતા અને મને અમદાવાદ જતાં એમ કહીને રોકી હતી કે હું જઈશ તો પપ્પાને મોટું નુકસાન થશે અને એ પણ આર્થિક. હું રોકાઈ ગઈ અને બીજેજ દિવસે ડીગ્રૂન નો ઓર્ડર ભાણજીભાઈની મદદથી મળી ગયો. આવા તો કેટલાય આશિર્વાદને સફળ થતાં મેં છેલ્લા અઢી વર્ષમાં મારી નજર સામે જોયા છે. તો પછી પપ્પાને છેલ્લા ૪૫ વર્ષમાં તમારા કેટકેટલા આશિર્વાદનો ફાયદો મળ્યો હશે? હું ખોટું તો નથી બોલતીને બાપુ?’ ધરાના ચહેરા પર સ્મિત સાથે વિશ્વાસ દેખાઈ રહ્યો હતો.
‘તારી દિકરીને તારે વકીલ બનાવવા જેવી હતી.’ સેવાબાપુએ પરસોતમભાઇ સામે જોઇને હસતાંહસતાં કહ્યું.
‘તો બાપુ, મારી વિનંતીનો આપ સ્વિકાર કરશો ને?’ ધરાના અવાજમાં આજીજી હતી, એક અદમ્ય ઈચ્છા હતી કે સેવાબાપુ એની વિનંતીનો સ્વિકાર કરે જ.
‘ભાણજીએ ગયા અઠવાડીએ જ આ બાબતે મને ફોન કર્યો હતો, પણ મેં એને કોઈ વચન નહોતું આપ્યું, મેં એને એમ જ કીધું હતું જે મેં અત્યારે તને કીધું બટા.’ સેવાબાપુએ ધરાની મોટી મોટી આંખોમાં આંખ નાખીને કહ્યું.
‘પછી?’ ધરાને સેવાબાપુની આ વાતથી જરા ચિંતા થઇ ગઈ હોય એવું લાગ્યું.
‘પણ પરસોતમ એ પરસોતમ છે. એને મારાથી કેવી રીતે ના પડાય? એક-બે દી’માં જગતને ફેક્ટરીએ બોલાવીને બધું નક્કી કરી લેજે.’ સેવાબાપુના ચહેરા પર સ્મિત આવી ગયું.
‘ખુબ ખુબ ધન્યવાદ બાપુ.’ આટલું બોલીને ધરા પોતાની ખુરશીમાંથી ઉભી થઇને સેવાબાપુના સોફા તરફ આગળ વધી અને એમના આશિર્વાદ લેવા નીચે ઝૂકી.
‘ખૂબ સુખી થા બટા.’ આશિર્વાદ આપવાના બહાને ધરાના માથા પર અમુક સેકન્ડ પોતાની હથેળી ફેરવતાં સેવાબાપુ બોલ્યા.
ધરાના શરીરનો સ્પર્શ થતાં જ સેવાબાપુએ પોતાની બંને આંખો કોઈ અજાણ્યા આનંદનો અનુભવ કરવા બંધ કરી દીધી.
***
‘ઘરે આવવું હતું ને? આપણે લાસ્ટ ટાઇમ વાત તો થઇ હતી.’ કોફીશોપમાં સૌમિત્રની સામેની ખુરશી પર બેસતાં ભૂમિ બોલી.
‘તમે જ કીધું હતું કે અહીંની કોફી સરસ મળે છે.’ સૌમિત્રએ હસીને કહ્યું.
‘એમ જોવા જઈએ તો હું ખરાબ કોફી નથી બનાવતી.’ ભૂમિ હસી પડી.
‘ઘરમાં શાકભાજી ખૂટી પડ્યા હતા અને બપોરે બહુ ભીડ ન હોય એટલે વિચાર્યું કે અત્યારે જ લઇ આવું. પછી યાદ આવ્યું કે તમે જો ફ્રી હોવ તો આજે મારી પાસે પણ સમય છે, એટલે અહીં જ બોલાવી લીધા.’ સૌમિત્રએ સ્મિત આપ્યું.
‘નો પ્રોબ્લેમ એટ ઓલ. થઇ ગઈ તમારી ખરીદી?’ ભૂમિએ સૌમિત્રના પગ પાસે પડેલી પ્લાસ્ટીકની થેલી પર નજર નાખતાં કહ્યું.
‘હા, તમને આવતાં વાર લાગવાની હતી એટલે વિચાર્યું કે ત્યાંસુધી શાકભાજી લઇ જ લઉં.’ સૌમિત્રએ પણ પોતાની થેલીઓ સામે જોયું.
‘લાગે છે ઘરની નાની મોટી ખરીદી કરવાની જવાબદારી તમે લઇ લીધી છે.’ ભૂમિનો ચહેરો હસી રહ્યો હતો.
‘હા, બસ ઘરમાં થોડી ઘણી મદદ કરું છું. કેમ છે તમારી જાનકી?’ સૌમિત્રએ વાત વાળતાં ભૂમિને પૂછ્યું.
‘બસ જો, સ્કૂલે ગઈ છે. સાંજે પાંચેક વાગ્યે એને હનુમાનની દેરી પાસે લેવા જઈશ. એની બસ ત્યાં જ આવે છે.’ ભૂમિએ કહ્યું.
‘ઓહ કોન્વેન્ટ સ્કૂલ?’ ભૂમિની વાત સાંભળીને સૌમિત્રએ સવાલ કર્યો.
‘હા, કેમ?’ ભૂમિને આશ્ચર્ય થયું.
‘સુભગ પહેલાં એમાં જ ભણતો. રોજ સવારે હું પણ એને હનુમાનની દેરીએ મૂકી આવતો અને સાંજે પાંચ વાગ્યે જ ધરા એને લઇ આવતી.’ સૌમિત્ર ક્યાંક ખોવાઈ ગયો હોય અને વાત કરી રહ્યો હોય એવું લાગી રહ્યું હતું.
આ ચર્ચા ચાલી રહી હતી ત્યાં જ વેઈટર ઓર્ડર લેવા આવ્યો.
‘હું કોલ્ડ કોફી વિથ આઈસ્ક્રીમ લઈશ તમે?’ વેઈટરે આપેલા મેન્યુમાં નજર નાખતાં સૌમિત્રએ ભૂમિને પૂછ્યું અને પછી મેન્યુ એની તરફ ધર્યું.
‘મને અહિયાની એસ્પ્રેસો બહુ ભાવે છે.’ ભૂમિએ મેન્યુ હાથમાં લીધા વગર જ વેઈટરને પોતાનો ઓર્ડર આપી દીધો.
સૌમિત્ર અને ભૂમિને થેન્ક્સ કહીને વેઈટર જતો રહ્યો.
‘તો પછી સ્કૂલ કેમ બદલાવી? એટલી બધી ખરાબ છે?’ ભૂમિએ સૌમિત્રને જણાવ્યું.
‘ના, ના. મારે નજીકની સ્કૂલ જોઈતી હતી. ધરા રાજકોટ બીઝી થઇ ગઈ એટલે પછી મને દિવસમાં બે વખત એને લેવા મૂકવા જવાનો પછી પાછું ક્રિકેટ કોચિંગમાં મુકવા જવો, લેવા જવો એ ફાવતું ન હતું એટલે અહીં ઘરની નજીક જ ટ્રસ્ટ હાયર સેકન્ડરીમાં સુભગને દાખલ કરી દીધો. કોન્વેન્ટ ખૂબ સરસ સ્કૂલ છે, તમે જરાય ચિંતા ન કરો. મેં તો મજબૂરીને લીધે સુભગની સ્કૂલ બદલી છે.’ સૌમિત્રએ ભૂમિને હૈયાધારણ આપી.
‘ઓહ ઓકે.. ધરા રાજકોટમાં બીઝી થઇ ગઈ એટલે? હું સમજી નહીં.’ ભૂમિએ સૌમિત્રને અત્યારસુધીનો સૌથી મહત્ત્વનો સવાલ કર્યો.
‘તમને કદાચ યાદ હશે કે વ્રજેશના લગ્નના દિવસે જ ધરાના પપ્પાને પેરેલીસીસનો અટેક આવ્યો હતો અને અમે રાજકોટ ગયા હતા.’ સૌમિત્રએ ભૂમિના સવાલનો જવાબ આપવાનું શરુ કર્યું.
‘હા અને પછી રિસેપ્શનમાં તમે, સુભગ અને તમારા પપ્પા જ આવ્યા હતા, ધરા નહોતા આવ્યાં.’ ભૂમિએ યાદ કર્યું.
આ સમયે ભૂમિને સૌમિત્રની એ વાત પણ યાદ આવી જેમાં એ દિવસે એણે ભૂમિને હવે એ ક્યારેય ફરીથી નહીં મળે એમ કહ્યું હતું. અત્યારે એ ઘટનાના બરોબર અઢી વર્ષે સૌમિત્ર અને ભૂમિ ફરીથી એકબીજા સામે બેસીને કોફીશોપમાં વાતો કરી રહ્યા હતા.
‘હમમ.. ધરાના પપ્પાને છ થી આઠ મહિના માટે રેસ્ટ લેવાનો હતો એટલે એમની ગેરહાજરીમાં ફેક્ટરી ચલાવવા કોઈ વિશ્વાસુ વ્યક્તિની ખાસ જરૂર હતી એટલે ધરા શરૂઆતમાં એક અઠવાડિયું ત્યાં જ રોકાઈ ગઈ, પછી દર શનિ-રવિ જવા લાગી, પછી આખું અઠવાડિયું, પછી સતત દસથી પંદર દિવસ, મહિનો અને હવે એને મન થાય તો જ અમદાવાદ આવે છે.’ છેલ્લું વાક્ય બોલતાં સૌમિત્રનો અવાજ ભારે થઇ ગયો અને એની આંખ ભીની થઇ ગઈ.
‘ઓહ..’ ભૂમિને આઘાત એ બાબતનો લાગ્યો કે સૌમિત્રની આંખો ભીની છે, નહીં કે એ બાબતનો કે એનું લગ્નજીવન છિન્નભિન્ન થઇ ચૂક્યું હતું, બિલકુલ એના લગ્નજીવનની જેમજ.
‘એટલે જ તો ગ્રોસરી લાવવી, શાકભાજી ખરીદવા. રસોઈ કરવી. સુભગને લેવા-મૂકવા જવો એ બધું કામ આ બંદાના મજબૂત ખભા પર આવી ગયું છે.’ સૌમિત્રએ ખોટું સ્મિત વેર્યું.
‘એ ખરેખર મજબૂત ખભા હશે. ઘરને એકલે હાથે ઉપાડી લેવાને કારણે નહીં પણ જે કારણે ઘરની જવાબદારી આ ખભાઓ પર આવી ગઈ છે એ વિચારીને કહી રહી છું.’ ભૂમિએ સૌમિત્રની આંખમાં આંખ નાખીને કહ્યું.
‘થેન્ક્સ. ટાઈમ ભલભલાનાં ખભા મજબૂત કરી દે છે, બસ તમારામાં ગમે તેટલા મણનું વજન સહન કરવાની હિંમત હોવી જોઈએ.’ હવે સૌમિત્રએ ફિક્કું સ્મિત આપ્યું.
‘તો પછી તમારું રાઈટીંગ? એના માટે ક્યાંથી સમય કાઢો છો?’ ભૂમિએ સવાલ કર્યો.
‘ડીયર હસબન્ડ ફ્લોપ ગઈ પછી મારો ખુદનો પબ્લીશર મારો હાથ પકડવા તૈયાર નથી એટલે આજકાલ નવરો બેઠો છું. જો કે બે વર્ષની નવરાશમાં એક નોવેલ તો લખી લીધી. પણ પબ્લીશ થવાની કોઈ તક દેખાતી નથી એટલે ઘરનાં નાનામોટા કામ કરીને ટાઈમ પાસ કરી લઉં છું.’ સૌમિત્રએ ભૂમિના સવાલનો પ્રામાણિક જવાબ આપ્યો.
‘એમ થોડું ચાલે?’ ભૂમિના અવાજમાં થોડો રોષ હતો.
‘જે પબ્લીશર તમારી સતત પંદર નોવેલ્સ આંખ મીંચીએ પબ્લીશ કરે એ જ પબ્લીશર તમારી સોળમી નોવેલ સામે જોવા પણ તૈયાર ન હોય તો બીજું શું કરી શકીએ?’ સૌમિત્રના અવાજમાં ભારોભાર નિરાશા હતી.
‘આખી દુનિયામાં એ એકલો જ પબ્લીશર થોડો છે? અને સૌમિત્ર પંડ્યાનું નામ પણ કોઈ ઈમ્પોર્ટન્સ ધરાવે છે. તમે આટલા પોપ્યુલર છો યુથમાં...એક નોવેલ ફ્લોપ જાય એટલે આટલા વર્ષોથી કમાયેલા નામને એમ કાઈ થોડો જાકારો આપી દેવાય? અને તમારા ભવિષ્યનું શું સૌમિત્ર? મની ઈઝ નોટ એવરીથિંગ બટ ઈટ ઈઝ ધ ફર્સ્ટ આઈટમ ઇન અવર લીસ્ટ ઓફ મોસ્ટ ઈમ્પોર્ટન્ટ થિંગ્સ!’ ભૂમિના અવાજમાં રોષ જળવાઈ રહ્યો હતો.
‘મની ઈઝ નોટ એટ ઓલ અ પ્રોબ્લેમ. પંદર નોવેલ્સથી એટલું તો કમાઈ લીધું છે કે સાત પેઢી તો નહીં પણ સુભગ પછીની પેઢીને પણ કદાચ કમાવાની જરૂર નહીં પડે. બટ પ્રોબ્લેમ ઈઝ કીપિંગ માયસેલ્ફ અવે ફ્રોમ રાઈટીંગ. કશું જ લખવાનું મન નથી થતું.’ સૌમિત્રએ નિરાશાથી કહ્યું.
આ વાતો ચાલી રહી હતી. ત્યાં જ વેઈટર બંનેની કોફી સર્વ કરી ગયો.
‘તો લેક્ચર્સ આપવાનું શરુ કરો ને? આજકાલ તો એ ઇન-થિંગ છે.’ કોફીનો પહેલો ઘૂંટ ભરતા ભૂમિએ આઈડિયા આપ્યો.
‘મને કોણ બોલાવે? અને મને ભીખ માંગવાનું પસંદ નથી.’ સૌમિત્રએ સ્પષ્ટ સ્વરમાં કહ્યું અને પછી પોતાની કોલ્ડ કોફી પર તરી રહેલા આઈસ્ક્રીમને ચમચીમાં લઈને ખાવાનું શરુ કર્યું.
‘હું બોલાવીશ.’ ભૂમિએ સ્મિત સાથે કહ્યું.
‘એટલે?’ સૌમિત્રની બંને ભમરો ભેગી થઇ ગઈ.
‘હું અહિયાની એચ ડી આર્ટ્સ કોલેજની કલ્ચરલ કમિટીની હેડ છું.’ ભૂમિએ હસતાંહસતાં કહ્યું.
‘એચ ડી આર્ટ્સ? એટલે આપણી કોલેજ? ડોન્ટ ટેલ મી!’ સૌમિત્રના અવાજમાં ભારોભાર આશ્ચર્ય હતું.
‘ઓફકોર્સ આપણી કોલેજ. એન્ડ આર યુ અવેર કે અત્યારે આપણી કોલેજના પ્રિન્સીપાલ કોણ છે?’ ભૂમિએ પોતાની આંખો નચાવતા પૂછ્યું.
‘કોણ?’ સૌમિત્રના અવાજમાં ઉત્કંઠા હતી.
‘કર્ણિક સર!’ ભૂમિનો ચહેરો હસું હસું થઇ રહ્યો હતો.
‘આપણા કર્ણિક સર? જયદેવ કર્ણિક?’ સૌમિત્રનો ચહેરો આશ્ચર્યથી પહોળો થઇ રહ્યો હતો.
‘હા, સૌમિત્ર આપણા કર્ણિક સર... જયદેવ કર્ણિક સર. બોલો હવે તમને કોઈ પ્રોબ્લેમ છે?’ ભૂમિએ હસીને પૂછ્યું.
‘શું કરવા હોય? આપણી જ કોલેજમાં જ્યાં મેં મારું ફર્સ્ટ લેક્ચર આપ્યું હતું ત્યાં જ ફરીથી, એઝ ઓલ્મની.. વાઉ! હું અત્યારથી જ એક્સાઈટ થઇ ગયો છું, ભૂમિ.’ સૌમિત્રનો નિરાશાજનક અવાજ અચાનક જ ઉત્સાહથી ભરપૂર થઇ ગયો અને એનો ચહેરો પ્રફુલ્લિત થઇ ગયો.
‘બસ તો પછી પાક્કું. વેલેન્ટાઇન્સ ડે ના દિવસે જ તમારું લેક્ચર ગોઠવીએ.’ ભૂમિએ વિશ્વાસપૂર્વક કહ્યું.
‘પણ સબ્જેક્ટ?’ સૌમિત્રની ભમરો ફરીથી ભેગી થઇ.
‘હજી તમે એવા જ છો સૌમિત્ર. વેલેન્ટાઇન્સ ડે હોય પછી સબ્જેક્ટ શોધવો પડે?’ ભૂમિનું સ્મિત વધુ પહોળું થયું.
‘લવ?’ સૌમિત્ર પોતે બરોબર સમજ્યો છે કે કેમ એ કન્ફર્મ કરવા પૂછ્યું.
‘અફકોર્સ, જેમાં તમે માહેર છો. આઈ મીન એ ફીલિંગને એક્સ્પ્લેઇન કરવામાં. ’ ભૂમિએ સ્મિત કર્યું.
‘તમે નહીં તું.’ સૌમિત્રએ ભૂમિની આંખમાં જોયું.
‘કેમ અચાનક તું?’ ભૂમિ ગંભીર થઇ ગઈ.
‘બસ એમ જ. હોપ તમને વાંધો નહીં હોય.’ સૌમિત્રએ ભૂમિને પૂછ્યું.
‘વાંધો તો છે અને એક શરત પણ છે.’ હવે ભૂમિએ સૌમિત્રની આંખમાં જોયું.
‘શું?’ સૌમિત્રને ઉત્કંઠા જાગી.
‘મારે તમને તું કહેવાનું અને તમારે મને તમે કહીને બોલાવવી હોય તો એનો મને મોટો વાંધો છે.’ ભૂમિ હસી પડી.
‘ઓકે, સોરી! હું હવેથી ધ્યાન રાખીશ, ઓકે? અને પેલી શરતનું શું છે?’ સૌમિત્રને બાકીનો જવાબ પણ જોઈતો હતો.
‘મને તમને મિત્ર કહીને બોલાવવાની છૂટ ફરીથી મળવી જોઈએ. આ શરત મંજૂર હોય તો જ હું તમને હવેથી તુંકારે બોલાવીશ.’ આટલું કહીને હસતાંહસતાં ભૂમિએ પોતાનો ડાબો હાથ ટેબલ પર જ સૌમિત્રના જમણા હાથ તરફ સરકાવ્યો અને એના પર મૂકી દીધો.
‘મને મંજૂર છે.’ સૌમિત્રએ હસીને ભૂમિના હાથ પર પોતાનો ડાબો હાથ મૂક્યો અને ભૂમિએ એના પર પોતાનો બીજો હાથ મુકીને આ બંધન લોક કરી દીધું.
-: પ્રકરણ ઓગણપચાસ સમાપ્ત :-
