સૌમિત્ર
સિદ્ધાર્થ છાયા દ્વારા
-: પ્રકરણ ૪૪ : -
‘મારે....’ ધરાની વાત સાંભળીને સૌમિત્ર વ્રજેશ સામે જોઇને બોલ્યો.
‘તારે કશું જ કહેવાની જરૂર નથી અને તું અંકલની ચિંતા પણ ન કરતો. વિધિ પતે એટલે એ અમારી સાથે અમારી ઘરે આવી જશે.. તમે લોકો ઉપડો.’ વ્રજેશે સૌમિત્રને કીધું.
‘થેન્ક્સ...’ સૌમિત્રને ખબર હતી કે એના અને વ્રજેશના સંબંધો થેન્ક્સ અને સોરીથી ઘણા કિલોમીટર દૂર પહોંચી ગયા હતા પણ તેમ છતાં તેના મોઢામાંથી અનાયાસે જ આમ નીકળી ગયું, કદાચ સંજોગોની ગંભીરતાને લીધે.
‘અને નિશાને મારા તરફથી સોરી કહેજો. રાજકોટથી આવીને પપ્પાને લેવા આવીશ ત્યારે એની સાથે શાંતિથી વાતો કરીશ.’ ધરાએ વ્રજેશને કીધું.
‘સૌમિત્ર? ભાભી? તમે અત્યારે આ સોરી, થેન્કયુમાં ન પડો અને ફટાફટ ઘરે જઈને સમાન પેક કરીને રાજકોટ જવા ઉપડો.’ વ્રજેશે બંનેને યાદ દેવડાવ્યું.
‘ત્યાં પહોંચીને મને કે વ્રજેશને કોલ કરી દેજો અને મારી જરાય ચિંતા ન કરતા.’ જનકભાઈએ સૌમિત્ર અને ધરાને તાકીદ કરી.
સૌમિત્ર, ધરા અને સુભગ એમની કારમાં બેઠાં અને પોતાના ઘર તરફ હંકારી ગયા. સૌમિત્રની કાર હજી થોડે દૂર જ પહોંચી હતી ત્યાં જ સામેથી નિશા અને ભૂમિ જે કારમાં બેઠા હતા એ કાર એમને પસાર થઇ ગઈ. ભૂમિને બે સેકન્ડ લાગ્યું પણ ખરું કે ક્રોસ થયેલી એ કારમાં સૌમિત્ર પણ હતો. એને લાગ્યું કે કોઈ છેલ્લી ઘડીની ખરીદી કરવા માટે સૌમિત્ર ક્યાંક જઈ રહ્યો હશે. નિશા અને વ્રજેશના લગ્ન કરતાં ભૂમિને સૌમિત્રને ફરીથી જોવાનો, એની સાથે વાતો કરવાનો ઉત્સાહ વધારે હતો.
‘છેલ્લી ઘડીએ શું ખરીદવા મોકલ્યો તમારા મિત્રને?’ કારમાંથી ઉતરતાં જ ભૂમિએ સામે ઉભેલા હિતુદાનને સવાલ કર્યો.
‘કાંય ખરીદ કરવા નથ્ય મોયક્લો. એના હહરાને પેરાલીસીસ નો એટેક આયવો અટલે ઈ ને ધરા રાઝકોટ ગ્યા.’ હિતુદાને ભૂમિને જવાબ આપ્યો.
હિતુદાનનો જવાબ સાંભળીને ભૂમિ ત્યાં જ સ્થિર થઇ ગઈ. ભલે ધરા આસપાસ રહેવાની હતી, પણ એક આખો દિવસ સૌમિત્રને નજર સામે જોવાનો અને એની સાથે ગાળવાનો એક મહામૂલો અવસર એ ગુમાવી ચુકી હતી એનું અસહ્ય દુઃખ ભૂમિને અત્યારે થઇ રહ્યું હતું. ભૂમિને કદાચ ગુસ્સો પણ આવી રહ્યો હતો, પણ એ કશું જ કરી શકે એમ ન હતી. એને અત્યારે તો નિશા અને વ્રજેશના લગ્ન પ્રસંગને સંભાળી લેવાનો હતો. ખાસકરીને જ્યારે વ્રજેશનો ખાસ મિત્ર સૌમિત્ર હવે ગેરહાજર હતો ત્યારે એની અને હિતુદાનની જવાબદારી હવે વધી ગઈ હતી.
***
‘દાખલ કયરા પછીયે કલાક લગીન જરાય જવાબ નો આપે... આંખ્યું નો ખોલે....મને તો એટલી બીક લાગી.’ ઉમાબેન ધરાને કહી રહ્યા હતા.
‘પછી?’ ભીની આંખે ધરાએ સ્વાભાવિક સવાલ કર્યો.
‘પછી, ખબર નય પણ અચાનક મને બાપુ યાદ આયવા ને મેં તર્ત જ ફોન ક્યરો. બાપુએ અડધી કલાકમાં પ્રસાદી મોયકલી.’ ધીમેધીમે ઉમાબેનનો ચહેરો ખીલવા માંડ્યો હતો.
‘હમમ....’ ધરાએ પ્રતિક્રિયા આપી પણ એનો ચહેરો એને ઉમાબેનની વાત નથી ગમી એવું સ્પષ્ટ કહી રહ્યો હતો.
સૌમિત્ર આ બંનેની સામેની ખુરશીમાં બેસીને એમની વાતો સાંભળી રહ્યો હતો.
‘આ લોકો તો રૂમમાં જાવા જ નોતા દે’તા... પછી ઓલા વોર્ડબોયને પચાની નોય પકડાવી ને એને કીધું કે આ પ્રસાદી તારા પપાના કપાળે લગાડી દે.’ ઉમાબેનનો ચહેરો હવે વધારે આનંદદાયક બન્યો.
‘તું ય શું મમ્મી, આ બધામાં...’ ધરાએ પોતાનો અણગમો વ્યક્ત કર્યો જ ત્યાં...
‘હાંભર તો ખરી... હું આયા કાચમાંથી જોતી’તી, જેવા ઓલાએ તારા પપાના કપાળે જરીક જેટલી પ્રસાદી લગાય્ડી કે તારા પપાની આંખ્યું ખુલી ગય. હવે તો ઈ જાગે ય છે ને જવાબેય દીયે છે. બાપુની પ્રસાદી ક્યારેય ફેલ નો જાય ધરા.’ ઉમાબેને ઉત્સાહપૂર્વક જણાવ્યું.
‘મમ્મી... હમણાંજ આપણે ડોક્ટરને મળ્યા ત્યારે એમણે શું કીધું? આ માઈનોર એટેક છે અને ખાસ ચિંતા કરવા જેવું નથી. ફીઝીયોથેરાપીસ્ટ પાસે રોજ જશે તો કદાચ છ આઠ મહિનામાં પપ્પા નેવું ટકા સાજા પણ થઇ જશે. તું અને પપ્પા આ બાપુ-ફાપુમાં ન પડો પ્લીઝ.’ હોસ્પિટલ હોવાથી ધરાએ ધીમે સ્વરે પણ મક્કમતાથી પોતાનો વિરોધ દર્શાવ્યો.
‘એક વખત તારા પપા ઘેરે આવે એટલે મારે બાપુને બોલાવવા છે. તું જ એમની હાયરે આ બધી વાત્યું કરી લેજે. મેં તો જે જોયું ઈ જ કીધું.’ ઉમાબેન ધરાની વાત માનવા તૈયાર ન હતા.
‘મારે કોઈને નથી મળવું. પપ્પા ઘેરે આવે એટલે બીજે કે ત્રીજે દિવસે હું અમદાવાદ ભેગી થઇ જઈશ.’ ધરા હજી પણ ગુસ્સામાં હતી.
‘કાં? અઠવાડિયું દસ દિ’ રોકાય જાને? તારા પપાને સારું લાગસે.’ ઉમાબેને ફોર્સ કર્યો.
‘મમ્મી, દસ દિવસ પછી સુભગની ટર્મ એક્ઝામ છે. સૌમિત્ર અને સુભગ કાલે જતા રહેશે અને પછી સુભગને પરીક્ષાની તૈયારી કોણ કરાવશે? ત્યાં ત્રણેય પુરુષો રોજ બહારનું ખાઈને પોતપોતાનું પેટ બગાડશે એ મને નહીં પોસાય. ડોક્ટરને મળીને મને તો શાંતિ થઇ ગઈ છે કે પપ્પા પરની ઘાત આસાનીથી ટળી ગઈ. બુધવારે એમને રજા આપશે તો શનિવાર અથવાતો મેક્સીમમ રવિવારે હું ઘરભેગી.’ ધરાએ સ્પષ્ટ શબ્દોમાં ઉમાબેનને પોતાની પ્રાથમિકતા જણાવી દીધી.
‘મમ્મી, હું ય તારી જોડે રવિવારે જ અમદાવાદ આઇશ.’ સુભગે પોતાનો પ્લાન જણાવ્યો.
‘કોઈ જ જરૂર નથી. એક દિવસનું હોમવર્ક ચડી ગયું હશે એ પૂરું કરતા તને અઠવાડિયું લાગશે, તો દસ દિવસનું હોમવર્ક કરતાં તો તું મહિનો લઈશ. તું અને સોમુ કાલે સવારે જ અમદાવાદ જાવ છો એન્ડ ધેટ્સ ફાઈનલ. મંગળવાર સવારે હું તને કોલ કરું ત્યારે તું સ્કુલ જવા માટે રેડી હોવો જોઈએ.’ ધરાએ સહેજ કડકાઈથી સુભગને કહ્યું.
‘શાંતિ રાખ ધરા. આટલી બધી એક્સાઈટ ન થા. અમે કાલે જ અમદાવાદ જતા રહીશું. બધું જ થઇ પડશે. તું શાંતિથી આવજે.’ સૌમિત્રએ ધરાને શાંતિ રાખવા જણાવ્યું.
‘મમ્મી ચાલને નાના બાપુને ઘેર.. મને ભૂખ લાગી છે.’ સુભગ અચાનક બોલ્યો.
‘ચ્હા પીવાની ઈચ્છા તો મને પણ થઇ છે. રસ્તામાં આપણે ક્યાંય બ્રેક પણ નથી લીધો.’ સૌમિત્રએ પણ સુભગના સૂરમાં સૂર પૂરાવ્યો.
‘મમ્મી, અમે કાફેટેરિયામાં જઈએ?’ ધરાએ ઉમાબેનની પરવાનગી માંગી.
‘હા તે જાવ ને? હાંભળ. નીચેથી સીધા જ ઘેરે વયા જાજો. હું તો આયાં રોકાવાની છું. રાયતે ખાવાપીવાની જે ઈચ્છા હોય ઈ મહારાજને કય દેજો.’ ઉમાબેન બોલ્યા.
‘મને એમ હતું કે હું રાત્રે રોકાઉં. તું સવારની આમથી આમ થાય છે. ઘેરે કપડા બદલીને આવી જાઉં. સૌમિત્ર મને મૂકી જશે તને લઈ જશે અને પછી અને કાલે સવારે તને અહિયાં અને મને ઘેરે મુકીને સીધો જ સુભગને લઈને અમદાવાદ જતો રહેશે.’ ધરાએ ઉમાબેનને કીધું.
‘ના.. જ્યાં લગી તારા પપા ઘેરે નય આવે ત્યાં લગી હું આયાં જ રે’વાની. અને પેસીયલ રૂમ લીધો જ છે. કાલ હવારે તારા પપાને રૂમમાં લય આવશે પસી હું આરામ જ કરીસ. તું તારે શાંતિથી ઘેરે જા. આજની રાત આરામ કર અને કાલ બપોરે મારું ટીફીન લયને જ આવજે.’ ઉમાબેને ધરાને ધરપત આપતાં કહ્યું.
ધરાએ સ્મિત આપ્યું પણ કશું બોલી નહીં.
‘તો પછી આપણે સીધા ઘેરે જ જઈએ ને? સુભગ તારે ચિપ્સ ખાવી છે ને? એ તો આપણે રસ્તામાં ક્યાંયથી પણ લઇ લઈશું. હું તો મહારાજના હાથની જ ચ્હા પીશ, એમના હાથની ચ્હા દુનિયા આખીમાં ક્યાંય ન મળે.’ સૌમિત્ર હસતાંહસતાં બોલ્યો.
‘હા, એમ જ કરીએ. મમ્મી અમે ઘેરે જઈએ છીએ.કોઇપણ ઈમરજન્સી આવે તો મારો અને સોમુ બેયનો ફોન ઓન જ છે.’ ધરાએ ઉમાબેનના ખભે હાથ મૂકતા કહ્યું.
‘તમતમારે શાંતિથી ઘરે જાવ, બાપુના આસીર્વાદથી હવે તારા પપાને કાંય નય થાય.’ ઉમાબેને ધરાને વળતો જવાબ આપ્યો.
***
‘આ બાપુ કોણ છે? આટલા બધા વર્ષોમાં તારા મોઢે કોઈ વખત એમનું નામ નથી સાંભળ્યું.’ પોતાને વળગીને સુતેલી ધરાની પીઠ સહેલાવતાં સૌમિત્રએ પૂછ્યું.
જમ્યા બાદ થાકેલો સુભગ તો તરત જ સુઈ ગયો હતો અને સૌમિત્ર અને ધરા વાતોએ વળગ્યા હતા.
‘સેવાબાપુ. આમ તો એમનું પૂરું નામ પરમ પૂજ્ય કર્મયોગી પરમ કૃપાળુ સેવાસમર્થજી મહારાજ છે. પણ એમના ભક્તો એમને સેવાબાપુ તરીકે બોલાવે છે. લોધિકા પાસે એમનો મોટો આશ્રમ છે. પપ્પાની લાઈફ ચેન્જ કરવામાં એમનો મોટો હાથ છે એવું પપ્પા કાયમ કહે છે.એ અને મમ્મી એમના પરમ અને સ્પેશિયલ ભક્તોમાંથી એક છે.’ ધરાએ જવાબ આપ્યો.
‘એ બાપુ મમ્મી પપ્પાની આટલી નજીક હોય તો તું કેમ આટલા વર્ષો સુધી બોલી નહીં એની મને નવાઈ લાગી અને હોસ્પિટલમાં મમ્મી જેટલા બાપુના વખાણ કરતા હતા એટલીજ તું ગુસ્સે થતી હતી કેમ?’ સૌમિત્ર ધરાના વાળમાં હાથ ફેરવતા બોલ્યો.
‘મને એ જરાય નથી ગમતાં, એક્ચ્યુલી આઈ હેઇટ હીમ. નાની હતી ત્યારે તો હું મમ્મી પપ્પા સાથે એમના આશ્રમમાં બહુ જતી હતી. કોલેજના થર્ડ યરમાં હતી ત્યારે એક વખત પપ્પાને ખુબ તાવ ચડી ગયો હતો અને ચાર પાંચ દિવસ સુધી ઉતર્યો જ નહીં ત્યારે પપ્પાએ મને એમની પ્રસાદી એટલે કે ભસ્મ લાવવા લોધિકા આશ્રમ મોકલી. એમણે મને જે રીતે સ્કેન કરી અને જે રીતે એમણે મારો હાથ પકડીને ભસ્મની પડીકી મારા હાથમાં આપી ત્યારેજ મને ખબર પડી ગઈ કે આ માણસ લીચડ છે.’ ધરાના અવાજમાં ગુસ્સો સ્પષ્ટ સંભળાતો હતો.
‘તેં મમ્મી પપ્પાને કીધું નહીં?’ સૌમિત્રએ સ્વાભાવિક સવાલ કર્યો.
‘પપ્પા તો સાંભળે એવી સ્થિતિમાં નહોતા, પણ જ્યારે એ રાત્રે મમ્મીને મેં કીધું ત્યારે ઉલટું એણે મને ધમકાવી કે આવા પૂજનીય વ્યક્તિ વિષે આવું હલકું ન બોલાય. પૂજનીય માય ફૂટ!’ ધરા બોલી.
‘પછી?’ સૌમિત્રનો આગલો સવાલ.
‘પછી પપ્પા જ્યારે સાજા થયા ત્યારે મેં સ્પષ્ટ કહી દીધું કે મને હવે કોઈ વખત બાપુ પાસે મોકલતા નહીં અને મને એમની સામે ઉભી પણ ન કરતા. પપ્પાતો આપણા લગ્ન વખતે પણ એમને આશિર્વાદ આપવા બોલાવવાના હતા પણ મેં કીધું કે મારા લગ્નમાં કાં તો બાપુ અથવા હું બે માંથી એક જ રહી શકશે. છેક સાંજીની રાત સુધી ઘરમાં ટેન્શન હતું, છેવટે પપ્પા પીગળ્યા એટલે બાપુ આપણા લગ્નમાં ન આવ્યા.’ ધરાએ સૌમિત્રની છાતીના વાળમાં પોતાની આંગળીઓ ફેરવતા એને લંબાણપૂર્વક જવાબ આપ્યો.
‘ઇન્ટરેસ્ટિંગ! આના પરથી તો એક આખી નોવેલ લખી શકાય ધરા. તેં તો મને એક મસ્ત પ્લોટ આપી દીધો.’ પોતાની છાતી પર રહેલા ધરાના ચહેરાને દાઢીએથી સહેજ ઉંચો કરીને સૌમિત્રએ એના કપાળ પર એક ચુંબન કરીને એને ધન્યવાદ આપ્યા.
‘અને મારા પ્લોટનું શું?’ ધરાએ પોતાનો ચહેરો ઉંચો કર્યો અને એનો પગ સૌમિત્રના પગ પર ધીરેધીરે ઘસતાં ઘસતાં બોલી.
‘શું? કયો પ્લોટ?’ સૌમિત્ર ધરાની આંખમાં આંખ નાખીને બોલ્યો.
‘હવે છેક આવતા રવિવારે આપણે મળશું.’ ધરા બોલી, એની આંખોમાં મસ્તી હતી.
‘હા, તેં સાંજે મમ્મીને કીધું ત્યારે હું ત્યાં જ હતો.’ સૌમિત્ર હસ્યો.
‘તો રવિવાર સુધી હું ભૂખી કેવી રીતે રહી શકીશ? મને તારે ભોજન તો કરાવવું પડેને?’ ધરાએ મસ્તીભર્યું હાસ્ય કર્યું અને સૌમિત્ર સામે આંખ મારી.
‘હું સમજ્યો નહીં.’ સૌમિત્રએ પોતાનું ભોળપણ બતાવ્યું.
‘શું તું પણ યાર....’ આટલું બોલતાની સાથે જ ધરા સૌમિત્ર પર ચડી બેઠી અને પોતાના હોંઠ સૌમિત્રના હોંઠ પર મૂકીને એનું પાન કરવા લાગી.
સૌમિત્રએ પણ ધરાના હોંઠોને પોતાના હોંઠ વચ્ચે દબાવ્યા અને એની આંગળીઓ ધરાના ટીશર્ટની અંદર ધરાની સુંવાળી પીઠનો અનુભવ કરવા લાગી. ધરાની જીભ હવે સૌમિત્રના મોઢાની સફરે નીકળી ચૂકી હતી. સૌમિત્ર પણ ધરાને બરોબર જવાબ આપી રહ્યો હતો. લગભગ બે થી અઢી મિનીટના દીર્ઘ ચુંબન બાદ બંને છુટા પડ્યા.
‘કમાલ છે તું ધરા... મને એમ કે પપ્પાને લીધે તું ટેન્શનમાં હોઈશ.. પણ તું તો!’ સૌમિત્રએ વ્હાલથી ધરાના ગાલે ટપલી મારી.
‘પપ્પાને તો હવે સારું છે તો એન્જોય કરવામાં શું વાંધો? અને આપણે હવે અઠવાડિયું દૂર રહેવાના છીએ.. એન્ડ યુ નો આઈ કાન્ટ લીવ વિધાઉટ યુ.’ આટલું બોલતાં જ સૌમિત્ર પર સવાર ધરાએ સૌમિત્રની છાતીના વાળમાં પોતાનો ચહેરો ફેરવ્યો.
‘વિધાઉટ મી ઓર વિધાઉટ સેક્સ?’ સૌમિત્રએ ધરાના વાળ પકડીને એનો ચહેરો હળવેકથી ઉંચો કર્યો અને એની આંખોમાં પોતાની આંખ નાખીને પૂછ્યું. એ હસી રહ્યો હતો.
‘અમ્મ્મ.... બોથ!’ આટલું કહીને ધરાએ હાથ ઊંચા કરીને પોતાનું ટીશર્ટ કાઢી નાખ્યું અને સૌમિત્ર સામે જોવા લાગી.
સૌમિત્ર એની આંખોની બરોબર સામે જ એકબીજા સાથે જોડાયેલા અને એને આમંત્રણ આપી રહેલા ધરાના સ્તનોની બેલડીને જોઈ રહ્યો....
***
‘ગૂડ મોર્નિંગ, કેવું છે તમારા સસરાને? આઈ હોપ હું તમને ડીસ્ટર્બ નથી કરી રહી.’ ભૂમિ બોલી.
‘ના, ના ઇટ્સ ઓકે. એમને સારું છે હવે. પેરાલીસીસ તો છે પણ એટલું સીરીયસ નથી. હું અને સુભગ અત્યારે અમદાવાદ આવવા જ નીકળ્યા છીએ.’ સૌમિત્રએ જવાબ આપ્યો.
‘ઓહ, તો તો તમે ડ્રાઈવ કરતા હશોને?’ ભૂમિએ ફરીથી સૌમિત્રને પોતે કોઈ અગવડરૂપ નથી બની રહી એ સ્પષ્ટ કરવા જણાવ્યું.
‘ના, ના... સુભગને ભૂખ લાગી હતી અને મારે પણ સતત ડ્રાઈવિંગમાંથી બ્રેક લેવો હતો એટલે અત્યારે દર્શને હોલ્ટ લીધો છે. વી કેન ટોક. મારે કાલે બધું શાંતિથી પતી ગયું કે નહીં એ પણ તમને પૂછવું હતું.’ ચ્હાનો ઘૂંટડો ભરતા બોલ્યો.
‘હા, બધુંજ સરસ પતી ગયું. બસ તમને મીસ કર્યા... આઈ મીન બધાએ.’ ભૂમિથી સાચું બોલાઈ ગયું, પણ પછી એણે સુધારી લીધું.
‘હમમ...’ જવાબમાં સૌમિત્ર માત્ર આટલું જ બોલ્યો કારણકે એ ભૂમિનો કહેવાનો મતલબ બરોબર સમજી ચૂક્યો હતો.
‘ધરા ઓકે છે ને? એના પપ્પાને લીધે એને બહુ તકલીફ પડી રહી હશેને? હું એની સાથે વાત કરી શકું?’ ભૂમિએ સૌમિત્રને પૂછ્યું.
‘ખાસ સિરિયસ નથી એટલે શી ઈઝ ફાઈન ટુ. પણ એ અઠવાડિયું રાજકોટ જ રોકાઈ ગઈ છે. આવતા રવિવારે આવી જશે.’ સૌમિત્ર બોલ્યો.
‘હા, એ ત્યાં રહે તો એના મમ્મી પપ્પાને સારું લાગે.’ ભૂમિ બોલી.
‘હા.. આપણે પછી વાત કરીએ? મારે ફરીથી ડ્રાઈવિંગ શરુ કરવાનું છે.’ સૌમિત્રને ભૂમિ સાથે વધારે વાત નહોતી કરવી.
‘હા હા ચોક્કસ. સાંજે વ્રજેશભાઈના રીસેપ્શનમાં તો આવશોને? એ બહાને તમારા ટેણીયાને પણ મળાશે.’ ભૂમિને સૌમિત્ર પાસે જ એ સાંજે રિસેપ્શનમાં આવશે કે નહીં એ કન્ફર્મ કરવા માંગતી હતી.
‘હા, ચોક્કસ. આપણે સાંજે મળીએ. બાય, ટેઈક કેર.’ સૌમિત્રએ ટૂંકમાં જવાબ આપ્યો.
‘યુ ટુ!’ ભૂમિએ આટલું કહીને કોલ કટ કર્યો.
સૌમિત્રનો કોલ કટ કર્યા બાદ ભૂમિના રોમેરોમમાં આનંદ આનંદ થઇ ગયો. સાંજે એ ધરાની ગેરહાજરીમાં સૌમિત્રને મળી શકશે, એની સાથે કોઇપણ ટેન્શન વગર લાંબી લાંબી વાતો કરી શકશે એ વિચારે જ ભૂમિને ઉત્સાહથી ભરી દીધી. ભૂમિએ નક્કી કરી લીધું કે એ કોઈને કોઈ રીતે સૌમિત્રને પોતાની સાથે, પોતાની સામે બેસાડીને વાતો કરવા મજબૂર કરી જ દેશે.
બીજી તરફ ભૂમિની વાત સાંભળીને સૌમિત્ર અવઢવમાં પડી ગયો. એને ભૂમિને બને તેટલી અવોઇડ કરવી હતી. ગઈકાલ સુધી સૌમિત્રને એ ચિંતા હતી કે વ્રજેશના લગ્નમાં જ્યારે ધરા અને ભૂમિ એની નજર સામે એકબીજાને મળશે ત્યારે શું થશે? હવે એને અચાનક જ ધરારૂપી ઢાલની અત્યંત જરૂરીયાત ઉભી થઇ ગઈ હતી.
સુભગનો હાથ પકડીને હોટલથી થોડેક દૂર પડેલી પોતાની કાર તરફ ચાલી રહેલા સૌમિત્રના મનમાં અત્યારે હજારો વિચારો એકસાથે આવી રહ્યા હતા. એ આ જ ટેન્શનમાં ને ટેન્શનમાં પોતાની કી ચેઈન રમાડી રહ્યો હતો. છેવટે એણે નક્કી કર્યું કે સાંજે રિસેપ્શનમાં એ બને તેટલો હિતુદાન અને એના કોલેજના બીજા મિત્રો સાથે રહીને ભૂમિએ અવોઇડ કરશે. સૌમિત્રને અચાનક જ આવેલા આ આઈડિયાથી પોતાના પર માન થઇ ગયું અને એના હોંઠ મલકી ઉઠ્યા.
-: પ્રકરણ ચુમ્માલીસ સમાપ્ત :-
