સૌમિત્ર
સિદ્ધાર્થ છાયા દ્વારા
-: પ્રકરણ ૩૭ : -
‘પપ્પુ કે’ ને?’નવ-સાડાનવ વર્ષનો સુભગ એના પિતા સૌમિત્રને લાડથી પપ્પાને બદલે પપ્પુ કહીને બોલાવતો હતો અને સ્કુલે જવાની કેટલીક મીનીટો અગાઉ જ એને તૈયાર કરી રહેલા એના પિતાને એકનો એક સવાલ પૂછીને પરેશાન કરી રહ્યો હતો.
‘શું દીકરા? શું જાણવું છે તારે?’ સુભગના સતત સવાલ પૂછવાથી કંટાળેલા સૌમિત્રએ સહેજ છણકો કરીને પૂછ્યું.
‘ટુ યર્સથી કોહલી ટીમ ઇન્ડિયાની વનડે ટીમમાં છે તો એને ટેસ્ટ ટીમમાં કેમ નથી લેતા? હે શુડ બી ના?’ સુભગે ફરીથી એ જ સવાલ કર્યો જે એ સૌમિત્રના ધ્યાન બહાર બે થી ત્રણ વખત પૂછી ચૂક્યો હતો.
‘એને થોડો એક્સપીરીયન્સ મળે એટલે લેશે.’ સૌમિત્રએ જમીન પર બેસીને સોફા પર બેઠેલા સુભગની સ્કુલ ડ્રેસની ટાઈ સરખી કરતાં કરતાં કહ્યું.
‘બટ હી ઈઝ પ્લેયિંગ ફોર ટુ યર્સ અને આઈપીએલમાં બી કેટલું મસ્ત રમે છે ને?’ સુભગને એના સવાલનો યોગ્ય જવાબ નહોતો મળ્યો.
‘હમમમ...’ સૌમિત્રને હજીપણ સુભગની ટાઈની નોટ સરખી નહોતી લાગી રહી એટલે એ એને ઠીક કરી રહ્યો હતોએ.
‘વ્હોટ હમમ.. પપ્પા? ધોનીને એમ નથી થતું કે એ મારા કોહલીને ટેસ્ટમાં બી રમાડે? એં આપણી ટીમ કેટલી મસ્ત થઇ જાય જો કોહલી આવે તો? ઓસ્ટ્રેલિયા બી ડરી જાય આપડાથી.’ સુભગના ચહેરા પર અચાનક એટલો બધો આનંદ દેખાઈ રહ્યો હતો કે એનો ફેવરીટ વિરાટ કોહલી ઓલરેડી ભારતની ટેસ્ટ ટીમમાં સિલેક્ટ થઇ ગયો હોય.
‘હું ધોનીને મળીશને ત્યારે એને કઈશ બસ? આને આ શું આપડા, આપડા બોલે છે? ઈંગ્લીશ મીડીયમ હોય એટલે ગુજરાતી ખોટું નહીં બોલવાનું મેં તને કીધું છે ને? આપણા બોલવાનું ઓકે?’ સૌમિત્રને સુભગથી ઉચ્ચારણમાં થયેલી અમસ્તી ભૂલ જરાય ન ગમી.
‘મેં તો સ્કુલમાં બે હાફ સેન્ચુરી કરીને કે તરત જ કોચસરે મને મોટા લોકાની ટીમમાં લઇ લીધો બોલ.’ સુભગે સેન્ડવિચનો એક ટુકડો મોઢામાં લઈને એના સાઈડના દાંતથી કાપતા કીધું.
‘મોટા લોકા નહીં મોટા લોકો, તારું ગુજરાતી એકદમ બેકાર થઇ ગયું છે સુભગ. કોણ છે તારા ફ્રેન્ડ્સ? મારે મળવું પડશે.’ સૌમિત્ર હવે સુભગની શૂ લેસ બાંધી રહ્યો હતો.
‘હા પણ પપ્પુ મને તો મારા કોચસરે તરત જ બીગ બોયઝમાં સિલેક્ટ કરી દીધો તો કોહલીને ધોની કેમ ટુ યર્સ પછી પણ ટેસ્ટની ટીમમાં કેમ નથી લેતો?’ સુભગે પાંચમી વખત એનો એ જ સવાલ દોહરાવ્યો.
‘સ્કુલની ટીમ અને આખા કન્ટ્રીની ટીમની વાત ડિફરન્ટ હોય ને દીકરા?’ સૌમિત્રએ સુભગને એના ગાલ પર વ્હાલથી બે ટપલી મારીને જવાબ તો આપ્યો પણ એને ખાતરી હતી કે એના જવાબથી એનો દીકરો સંતુષ્ટ નહીં જ થયો હોય.
‘હવે તમારી સિલેક્શન કમિટીની મીટીંગ પતી ગઈ હોય તો ઉપડો. પોણાસાત ઓલરેડી થઇ ગયા છે અને સ્કુલ બસ મંદિરે પહોંચતી જ હશે અને સુભગ આ તું પપ્પુ પપ્પુ કેમ બોલે છે? કેટલી વખત તને કહેવાનું કે પપ્પાને પપ્પા જ કહેવાનું? અને સોમુ તને પણ મેં કીધું છે ને કે એને તું જરા ટોક, બહાર કેવું ખરાબ લાગે એ તને પપ્પુ કહીને બોલાવે તો?’ ધરા રસોડામાંથી સુભગ માટે લંચ બોક્સ ભરીને આવી અને એને એની સ્કૂલબેગમાં મુકતા બોલી.
‘તું પપ્પાને સૌમિત્ર ને બદલે સોમુ કે’ તો એનો વાંધો નહીં અને હું એને પપ્પા કહું તો તને પ્રોબ્લેમ છે!’ સુભગે ધરાના આઉટ સ્વીંગર પર કવર ડ્રાઈવ મારી.
ધરા અને સૌમિત્ર સુભગના આ તાત્કાલિક અને ધારદાર જવાબથી લાજવાબ થઇ ગયા અને એક બીજા સામે જોઇને હસી પડ્યા. સૌમિત્રએ સુભગની હાજરજવાબી માટે એની સામે બે હાથ જોડીને એને નમન કર્યા.
સુભગ લગભગ ત્રણેક વર્ષનો હતો ત્યારે જ સૌમિત્રએ અમદાવાદની હદને અડીને આવેલા બોપલ વિસ્તારમાં એક વિશાળ બંગલો બનાવી લીધો હતો. તે સમયે એ વિસ્તારની વસ્તી ખૂબ ઓછી હતી અને હવે સાત વર્ષ પછી સૌમિત્રને એવું લાગી રહ્યું હતું કે તેનું ઘર અમદાવાદના મધ્યમાં આવી ગયું છે. પહેલાં તો સુભગ એના વિસ્તારમાં જ આવેલી એક સ્કુલમાં જતો, પણ હવે એની સ્કુલ છેલ્લા બે વર્ષથી તેના ઘરથી થોડી દૂર ગઈ હતી અને ઇસ્કોન ચાર રસ્તા થી અંદર બોપલ તરફ આવતા રસ્તે એક નાનકડી દેરી પાસે એની સ્કુલ બસ રોજ સવારે સાત વાગ્યે એને લેવા આવતી હતી. સૌમિત્ર રોજ એને કારમાં લઇને સ્કુલ બસ સુધી મુકવા જતો અને ધરા બપોરે ત્રણેક વાગ્યે એને એના કાયનેટીકમાં એ જ જગ્યાએ લેવા જતી. આજે સુભગની છઠ્ઠા ધોરણની એક્ઝામનો છેલ્લો દિવસ હતો અને એટલે એ બાર-સાડાબાર સુધીમાં ઘરે આવી જવાનો હતો.
સૌમિત્ર અને ધરાનો સુખી લગ્ન સંસાર હવે તેર વર્ષ જેટલો લાંબો થઇ ગયો હતો.
==::==
‘જામનગર?’ ભૂમિને નવાઈ લાગી.
‘હા, જામનગર અને આપણે નેક્સ્ટ મન્થ શિફ્ટ કરવાનું છે. મેં કાલે જ બોસને નોટીસ આપી દીધી છે.’ વરુણ હજી આખી રાત કામ કરીને વહેલી સવારે જ ઘરે આવ્યો હતો.
‘અને તમને મને પૂછવાની જરૂર ન લાગી? મારે પણ કોલેજમાં રીઝાઈન કરવાનું હોય, મારે પણ એક મહિનાની નોટીસ આપવાની હોય. અને જાનકીની સ્કુલની શું? આ તો ઠીક છે એનું વર્ષ પૂરું થઇ ગયું છે નહીં તો અડધે વર્ષે તમે આ ડીસીઝન લીધું હોત તો અમારે મા-દીકરીને અહીં એકલું રહેવું પડ્યું હોત. આટલું મોટું ડીસીઝન લીધા પહેલાં એક વખત તો વરુણ તમારે ને પૂછવું જોઈતું હતું?’ ભૂમિના ચહેરા પર એના દિલનો ઉકળાટ સ્પષ્ટ દેખાઈ રહ્યો હતો.
‘એટલે હવે મારી કરિયરના ડીસીઝન મારે તને પૂછીને લેવાના? વ્હોટ રબીશ ભૂમિ. આપણા લગ્નને હવે સોળ વર્ષ થયા અને આપણી વચ્ચે એક અન-રીટન કોન્ટ્રેક્ટ છે કે એકબીજાની કરિયરમાં માથું નહીં મારવાનું. રીફાઇનરીવાળા ત્રણ મહિનાથી મારી પાછળ પડી ગયા હતા. આજે કોર્પોરેટ વર્લ્ડમાં તારા હબીનું આટલું મોટું નામ છે કે આવડી મોટી કંપનીમાંથી સામેથી ઓફર આવે છે અને મોં માગ્યું પેકેજ આપવા માટે રીતસર પગે પડે છે, પણ તને એનાથી પ્રાઉડ થવું જોઈએ એની બદલે તને એની કોઈજ પડી નથી. આઈ એમ રીયલી વેરી ડીસઅપોઈન્ટેડ વિથ યુ ટુડે.’ વરુણે ગુસ્સો તો ન કર્યો પણ એક નિશ્વાસ નાખ્યો અને સોફા પરથી ઉભો થઇ ને બેડરૂમ તરફ ચાલવા લાગ્યો.
‘પણ જ્યારે તું જાણે છે કે હું પણ જોબ કરું છું અને તારું ડીસીઝન મને પણ અસર કરે છે ત્યારે તારે બે મહિના પહેલાં કે એટલીસ્ટ જોબ ચેન્જ કરવાનું ડીસીઝન લેતી વખતે મને કહી દીધું હોત તો હું કોલેજમાં બીજા જ દિવસે નોટીસ આપી દેત જેમ તે કાલે તારી કંપનીને નોટીસ આપી. અત્યારે વેકેશન્સ શરુ થઇ ગયા છે અને પ્રિન્સીપાલ ફરવા માટે સિંગાપોર ગયા છે. વાઈસ-પ્રિન્સીપાલની પ્લેસ ખાલી છે, એટલે મારે હજી પંદર દિવસ વેઇટ કરવું પડશે અને પ્રિન્સીપાલ સર પાછા આવે પછી એમને નોટીસ આપું અને પછી મારો એક મહિનો ગણાવાનો શરુ થશે. થોડું સમજો વરુણ હું શું કહેવા માંગુ છું તે.’ ભૂમિ વરુણની પાછળ પાછળ ચાલતા ચાલતા બોલવા લાગી.
‘ચીલ યાર પંદર દિવસમાં કશું ખાટુંમોળું નથી થવાનું. અમસ્તું ય તારું તો વેકેશન જ છે ને? હું પંદર દિવસ વહેલો જઈશ અને ત્યાં ઘર સેટ કરી દઈશ, તું અને જાનુ મોડા આવજો.’ વરુણ પોતાનું શર્ટ ઉતારતા બોલ્યો.
‘આપણું રહેવાનું શું? એ તમે ત્યાં શોધી લીધું?’ ભૂમિએ પૂછ્યું.
‘ટાઉનશીપ બનતા હજી બે-ત્રણ વર્ષ લાગશે, પણ કંપનીએ આખા જામનગરમાં ફ્લેટ્સ અને બંગલોઝ ભાડે લેવાના શરુ કરી દીધા છે. લોકો કહે એટલા ભાવ આપીને મકાનો ભાડે લઇ લીધા છે. ત્યાં પટેલ કોલોનીમાં આપણા માટે એક બંગલો નક્કી થઇ ગયો છે તું ચિંતા ન કર.’ વરુણે હવે એનો ઘરનો ડ્રેસ પહેરી લીધો હતો.
‘અને જાનુની સ્ટડીઝ?’ ભૂમિનો આગલો સવાલ તૈયાર જ હતો.
‘એ પણ કંપનીએ રેડી રાખ્યું છે. તું આ ખોટી ચિંતા કરવાની બંધ કરી દે પ્લીઝ, ઈટ ઇરીટેટ્સ મી.’ વરુણ હવે ફરીથી લીવીંગ રૂમ તરફ વળ્યો.
‘અને મારું? મારું શું?’ ભૂમિ પણ વરુણ પાછળ ફરીથી દોરાઈ.
‘તારું શું કરવાનું છે હવે?’ વરુણ સોફા પર બેસતા બોલ્યો.
‘મારી કરિયરનું શું? અહીં બધું સરસ સેટ થઇ ગયું હતું, મારે ત્યાં શું કરવાનું છે? જોબ કરવાની છે કે પછી તે મારે માટે હવે હાઉસ વાઈફનો રોલ નક્કી કરી લીધો છે? ભૂમિ વરુણની બિલકુલ સામે આવેલા મોટા સોફા પર બેઠી.
‘જામનગરમાં કદાચ બે આર્ટસ કોલેજ છે, ત્યાં જઈને એમાંથી એકમાં શોધી લેજે ને જોબ એમાં ચિંતા શું કરવાની?’ વરુણે નજીકના ટેબલ પર પડેલું છાપું ઉઠાવ્યું.
‘એટલે ત્યાં એ બંને કોલેજ મારું સ્વાગત કરવા માટે તૈયાર જ ઉભી છે. આપણે જામનગર એરપોર્ટ પર ઉતરીશું એટલે ત્યાં રેડ કાર્પેટ પાથરી ને એ લોકો કે’શે આવો આવો ભૂમિ મેડમ અમે તમારી જ રાહ જોઈ રહ્યા હતા બોલો ક્યારથી જોઈન કરશો?’ ભૂમિએ વરુણને ટોણો માર્યો.
‘તું યાર આવડી નાની વાતને ચ્યુંઈંગગમની જેમ ના ખેંચ. તું તારો બાયો તૈયાર કરી દે અને મને આપી દે હું કાલે ઓફીસથી મેઈલ કરી દઈશ. એ લોકો કોઈ જેક લગાડી જોશે.’ વરુણે છાપામાં મોઢું ખોસીને ચર્ચા પર લગભગ પૂર્ણવિરામ મૂકી દીધું.
== :: ==
‘તું જો જે કોઈ દિવસ આપણે નક્કી ફસાઈ જઈશું.’ ઓશિકા પર માથું મુકીને છત સામે જોઇને જોરજોરથી શ્વાસ લઇ રહેલા સૌમિત્રએ કીધું.
‘તેર વર્ષમાં ન ફસાયા તો હવે કેવી રીતે ફસાઈએ સોમુ? હવે તો આપણી પાસે ન ફસાવાનો એક્સપીરીયન્સ છે.’ સૌમિત્રથી પણ બમણા જોરથી શ્વાસ લઇ રહેલી અને એની છાતીના વાળમાં પોતાની આંગળી ફેરવી રહેલી ધરાએ સૌમિત્રના ગાલ પર પ્રેમભર્યું ચુંબન કરતાં કહ્યું.
‘પણ આમ સવાર સવારમાં... કોઈક વખત મમ્મી કે પપ્પાને મારી કે તારી જરૂર હશે અને બૂમ પાડશે અને આપણે અહિયાં એક બીજામાં ખોવાઈ ગયા હઈશું તો બધો પ્રોગ્રામ પડતો મુકીને કપડાં બદલવામાં કેટલી વાર લાગે? મોડું થશે તો વળી પપ્પા સવાલો કરશે એ જુદું.’ સૌમિત્ર એ પણ પોતાનો ચહેરો સહેજ નીચો કરીને ધરાના માથા પર ચુંબન કર્યું.
‘સવાર સવારનો સેક્સ બહુ હેલ્ધી હોય સોમુ રે... અને મમ્મી પપ્પા તો ત્રણ દિવસ અંબાજી ગયા છે ને? છેક કાલે સાંજે પાછા આવવાના છે.’ ધરાએ હવે સૌમિત્રના ખભા પર વ્હાલથી બટકું ભર્યું.
‘સવાર સવારનો સેક્સ એટલે સવારે ચારથી છ નો. સાડાસાત વાગ્યાનો નહીં અને આજે મમ્મી પપ્પા નથી પણ રોજનું શું? તું તો રોજ આમ કરે છે... સમજ યાર.’ સૌમિત્ર પડખું ફર્યો અને ધરાને બરોબર વીંટળાઈ ગયો એને એની સુંવાળી પીઠને સહેલાવવા લાગ્યો.
‘મારા માટે તો ઈચ્છા થાય ત્યારેજ સવાર. અને મેં કીધું ને કે તેર વર્ષમાં તો કોઈ વખત ઈમરજન્સી નથી આવી કે આપણે આપણો આ પ્રોગ્રામ મૂકીને દોડવું પડ્યું હોય. ચીલ યાર!’ ધરાએ સૌમિત્રથી પણ પોતાની પકડ બમણી કરી અને એને વળગી.
‘તારા માટે સવાર, બપોર, સાંજ રાત બધું સરખું જ છે યાર....સુભગ થોડી વખત રમવા જાય તો પણ તું...’ સૌમિત્ર ધરાના હોઠ પર હળવું ચુંબન કરતા હસતાંહસતાં બોલ્યો.
‘આટલું બધું એન્જોય કર્યા પછી પણ મારી કમ્પ્લેઇન કરવાની છે તારે?’ સૌમિત્રનો ગાલ સહેજ જોરથી ખેંચતા ધરા બોલી.
‘ના યાર.. પણ તારી આ સ્ટાઈલ એટલી બધી અનપ્રીડીક્ટેબલ અને થકવી નાખતી હોય છે કે પછી મને બે-ત્રણ કલાક તો લખવાનું મન જ નથી થતું અને ખાસકરીને તું જ્યારે રાજકોટ જાય ત્યારે પછી મને રોજ મન થાય અને પછી મારાથી રહેવાતું નથી.’ સૌમિત્રએ ધરાના ચમકી રહેલા ખભા પર લાંબુ અને ભીનું ચુંબન કર્યું.
‘મેં તને આ માટે લગ્ન પહેલા જ ચેતવી દીધો હતો ને?’ ધરા હસી પડી.
‘હા અને જ્યારે હનીમૂન માં ચારેય દિવસ આપણે હોટલમાં જ પુરાઈ રહ્યા અને કેરલા જોવાની તે ના પાડી ત્યારે જ મને ખ્યાલ આવી ગયો હતો કે આવનારા દિવસો મારા માટે કેટલા કઠીન છે? સૌમિત્ર ધરાથી છુટો પડ્યો અને ઓશિકા પર માથું મુકીને સુતો.
‘ચાલ જુઠ્ઠો નહીં તો. તને તો જાણે કશું ગમતું જ નથી. લાયર!’ આમ કહીને ધરાએ સૌમિત્રને ધક્કો માર્યો અને બેડ પરથી ઉભી થઇ ગઈ.
‘હવે ક્યાં ચાલી?’ સૌમિત્ર બેડ પર જ થોડો ખસ્યો અને એણે ધરાનો હાથ પકડી લીધો.
‘કેમ? રસોઈ નથી કરવાની મારે? આજે તમારા પ્રિન્સે પંજાબી બનાવવાનો હુકમ કર્યો છે. દાલ ફ્રાય, વેજ પરાઠા અને પનીર મખ્ખનવાલા. મારે હજી પનીર લાવવાની પણ બાકી છે.’ સૌમિત્ર તરફ વળીને ધરા બોલી.
‘એટલે તને મન થાય ત્યારે મારે તને પ્રેમ કરવાનો પણ મને મન થાય એટલે તું આમ બહાના બનાવીને ભાગી જાય એમ?’ સૌમિત્રએ ધરાનો હાથ પોતાના તરફ ખેંચ્યો અને ધરા એની બાજુમાં જ સુઈ ગઈ.
‘ઓહો... તો હવે તમને ફક્ત અડધા કલાકમાં ફરીથી મન થઇ ગયું? તમારી આજે ડેડલાઇન છે ને બોમ્બે મેગેઝીનની?’ ધરાએ સૌમિત્રના વાળમાં હાથ ફેરવતા કીધું.
‘મહારાણી ધરા પંડ્યાને ઈચ્છા થાય એનો વાંધો નહીં પણ ગુલામ સૌમિત્રની ઈચ્છા થાય ત્યારે આમ ડેડલાઇન યાદ કરાવવાની એમ ને? એમને હું સાંજે આર્ટીકલ મેઈલ કરી દઈશ.’ સૌમિત્ર ધરાના ગળા પર વ્હાલ વરસાવવા લાગ્યો.
‘અરે, પણ મારે આજે ખૂબ રસોઈ છે...દાલ ફ્રાય, પરોઠા બનાવવાના છે, પનીર મખ્ખનવાલા...’ ધરાને સૌમિત્રનું વ્હાલ કરવું ગમી તો રહ્યું હતું પણ એને રસોઈ શરુ કરવી પણ જરૂરી હતી.
‘હું મારા ભાગનું મખ્ખન ખાઈ લઉં એટલે પછી તું તારા દીકરા માટે પનીર મખ્ખનવાલા બનાવજે, પછી તને ના નહીં પાડું.’ સૌમિત્રએ હવે ધરાને હવે ખેંચીને પોતાની ઉપર લઇ લીધી હતી અને એના સમગ્ર ચહેરા પર, કાનની બૂટ પર, ગળા પર, ખભા પર, ટૂંકમાં જ્યાં એનું મન થાય ત્યાં એના ભીના ભીના ચુંબનોનો વરસાદ કરી રહ્યો હતો.
‘પછી મને મન થશે તો?’ ધરા સૌમિત્રનું વ્હાલ માણી રહી હતી અને એમ કરતાં કરતાં એણે સૌમિત્રની મસ્તી કરી.
‘તો પાછું એકડે એકથી શરુ કરીશું. વ્હોટ્સ ધ પ્રોબ્લેમ યાર?’ સૌમિત્રએ ધરાના ગાલ પર મીઠી વ્હાલી કરી.
‘તો રસોઈ?’ ધરા એ સૌમિત્રના માથાના વાળ વિખેર્યા.
‘તું પ્રિન્સને લેવા જાય ત્યારે હું કડાઈ બાઝારમાંથી આ બધુંજ ઓર્ડર કરી દઈશ. આજે તારે રસોઈની રજ્જા!!’ સૌમિત્ર એ હસીને કીધું.
‘આ અઠવાડિયામાં આ ત્રીજી વખત તું મને રસોડામાંથી રજા આપી રહ્યો છે હોં? બહુ બહારનું ખાવું સારું નહીં અને સુભગ માટે તો બિલકુલ સારું નથી.’ ધરાએ થોડીક ગંભીરતાથી કીધું.
‘હા, કારણકે આ અઠવાડિયામાં ત્રીજી વખત તુમ પે પ્યાર આયા હૈ, બેહદ ઔર બેહિસાબ આયા હૈ...નાઉ મને મારું કામ કરવા દે એન્ડ ડોન્ટ ડીસ્ટર્બ મી પ્લીઝ!’ આટલું બોલીને સૌમિત્ર એ જોર કરીને ધરાની આસપાસ પોતાના બંને હાથની મજબૂત પકડ બનાવી અને જોરથી ગોળ ફર્યો.
હવે ધરા સૌમિત્રની નીચે આવી ગઈ હતી અને એના જ પ્રેમના વરસાદમાં ન્હાઈ રહી હતી. સૌમિત્ર જે રીતે ધરાના એકેએક અંગને પ્રેમ કરી રહ્યો હતો, ધરાના ચહેરા પર એક સરખી ખુશી અને સંતોષ દેખાઈ રહ્યો હતો.
==::==
છેલ્લા એક દાયકામાં સૌમિત્ર અને ભૂમિનું લગ્નજીવન તદ્દન જુદીજુદી દિશાઓમાં વહેવા લાગ્યું હતું. સૌમિત્રને એની પ્રેમિકા ભૂમિને પણ ભૂલાવી દેનાર પત્ની ધરા મળી હતી, જ્યારે શરૂઆતના લગ્નજીવનનો ઉન્માદ બહુ જલ્દીથી શમી ગયા બાદ અને વરુણનું વર્કોહોલિક હોવાને લીધે ભૂમિ પોતાની જાતને સાવ એકલી ગણવા લાગી હતી. ભૂમિને પણ આઠ વર્ષની પુત્રી જાનકી હતી, પણ એને જેની હુંફની જરૂર રહેતી એ વરુણ સતત બહાર ફરતો રહેતો અને જો જમશેદપુરમાં હોય તો પણ મોડી રાત સુધી કામ કરતો જ્યારે સૌમિત્ર સતત અને સદા ધરા સાથે જ રહેતો, કારણકે એનો વ્યવસાય એને એમ કરવાની છૂટ આપતો હતો. સૌમિત્રના પ્રેમનો બંધ ધરા દ્વારા સતત છલકાતો રહેતો જ્યારે ભૂમિના પ્રેમની નદીમાં ક્યારેય પાણી તો આવ્યું જ ન હતું પણ જે બે-ચાર ખાબોચિયાં હતાં એ પણ સુકાઈ ગયા હતા.
પોતાના પરમ સખા શોમિત્રો દ્વારા લગભગ દસ વર્ષ અગાઉ સૌમિત્ર વિષેની પોતાની ગેરસમજ દૂર થયા બાદ આ પ્રકારના ખાલીપણા દરમિયાન ભૂમિને સતત સૌમિત્રની યાદ આવતી રહેતી, પણ સૌમિત્રને જે રીતે અપમાન કરીને એણે એનાથી સદાય દૂર કરી દીધો હતો એનો ખ્યાલ આવતા જ તે પોતાની જાતને જ વઢી લેતી અને ગુપચુપ આંસુ વહેવડાવી લેતી.
ભૂમિ હવે સૌમિત્રના જ ગુજરાતમાં પાછી આવી રહી છે. જો કે એના અને સૌમિત્ર વચ્ચે આ તેર વર્ષમાં કોઈજ સંપર્ક નથી થયો અને હજીયે સંપર્ક થશે કે કેમ એ સવાલનો જવાબ આપવો અઘરો છે કારણકે હજીપણ સૌમિત્ર અને ભૂમિ વચ્ચેનું અંતર લગભગ ત્રણસો કિલોમીટર થી પણ વધારે જ રહેવાનું હતું.
-: પ્રકરણ સાડત્રીસ સમાપ્ત :-
