સૌમિત્ર
સિદ્ધાર્થ છાયા દ્વારા
-: પ્રકરણ ૧૭ : -
‘તમારા પપ્પા શું કરે છે સૌમિત્ર?’ ભૂમિ અને એની મમ્મીના રૂમની બહાર ગયા બાદ પ્રભુદાસે બે મિનીટ બાદ મૌન તોડ્યું.
‘જી, એ રિટાયર થઇ ગયા છે. રેવન્યુ ડીપાર્ટમેન્ટમાં ક્લાસ વન ઓફિસર હતા.’ પાછળ વળીને ભૂમિએ બંધ કરેલું બારણું જોઈ રહેલા સૌમિત્રએ અચાનક જ ધ્યાનભંગ થતા પ્રભુદાસ સામે જોઇને જવાબ આપ્યો.
‘રેવન્યુ...હમમ..એમાં તો ઘણું ખાવા મળે.’ પ્રભુદાસે પોતાના ચહેરા પર કોઈજ હાવભાવ આવવા ન દીધા.
‘એટલે?’ સૌમિત્રને આશ્ચર્ય થયું.
‘એટલે એમ જ કે તમે લોકો ખાધેપીધે સુખી હશો.’ પ્રભુદાસ એમની ચેરનો ટેકો લેતા બોલ્યા.
‘હા એમ તો કોઈજ વાંધો નથી.’ પ્રભુદાસનો ‘ખાવા’ શબ્દનો મતલબ સૌમિત્ર બરોબર સમજી ગયો હતો પણ એ અત્યારે શાંત રહ્યો.
‘પપ્પા રિટાયર છે, તમે હજી ભણો છો. ભૂમિએ કીધું કે તમારે કોઈ મોટો ભાઈ કે બહેન પણ નથી, તો પછી ઘર કેમ ચાલે છે?’ પ્રભુદાસનો બીજો સવાલ સૌમિત્રને ખૂંચ્યો.
‘જી, પપ્પાને પેન્શન સારું આવે છે. પ્રોવિડન્ટ ફંડનું વ્યાજ પણ આવે છે અને અમારા કોઈ એવા ખાસ ખર્ચા નથી એટલે વાંધો નથી આવતો.’ સૌમિત્રએ શાંતિથી જવાબ આપ્યો.
‘એ સાચું અને પાછું તમારા લેવલે તો ખાસ ખર્ચો થાય પણ નહીં. જો ભૂમિ તમારા ઘરમાં આવે તો એનો ખર્ચો પોસાશે? એના વિષે કોઈ વિચાર કર્યો છે કે પછી જય જય રામ?’ પ્રભુદાસના અવાજમાં હવે રુક્ષતા ભળી રહી હતી.
‘અમારે હમણાં લગ્ન નથી કરવા, હું નોકરી કરવા લાગું પછી જ લગ્ન કરવા છે.’ સૌમિત્ર બોલ્યો.
‘હમમ.. આ યોગ્ય ડિસીઝન છે. તો નોકરી ક્યારે શરુ કરશો? તમે તો વળી હિસ્ટ્રી સાથે ગ્રેજ્યુએટ થવાના. ટૂંકમાં કોઇપણ સ્કોપ વગરની લાઈન.’ પ્રભુદાસે પોતાના બંને હાથ પોતાની ડોક પાછળ ભેગા કરીને એના પર પોતાનું માથું મૂક્યું અને ચેર પર આગળ પાછળ ઝૂલવા લાગ્યા.
‘જી મારો વિચાર એમએ કરવાનો છે. પછી પ્રોફેસર થઇને જોબ ચાલુ કરી દઈશ. આપણે ત્યાં હિસ્ટ્રીમાં પ્રોફેસર્સની ઘણી કમી છે. અમારી કોલેજમાં જ હિસ્ટ્રી માટે બે પ્રોફેસર્સની ખોટ છે અને ગુજરાતમાં તો આવી ઘણી કોલેજો હશે.’ સૌમિત્રએ જવાબ આપ્યો.
‘અચ્છા હજી તો વિચાર છે, નક્કર કશુંજ નથી. એચડી આર્ટ્સમાં હિસ્ટ્રી પ્રોફેસર્સની બે જગ્યા ખાલી છે પણ એ ઈંગ્લીશ મિડિયમમાં, તમે જેમાં ગ્રેજ્યુએટ થવાના છો એ ગુજરાતી મિડીયમમાં નહીં અને ગુજરાતમાં દર વર્ષે હિસ્ટ્રીના સ્ટુડન્ટ્સની સંખ્યામાં મિનીમમ દસ ટકાનો ઘટાડો થાય છે. ધેટ મીન્સ કે તમે જ્યારે એમએ થઈને બહાર પડશો ત્યારે આજ કરતા જગ્યા ઓછી હોવાને લીધે સ્પર્ધા વધી ગઈ હશે અને જો આ સ્પર્ધામાં આગળ આવવું હોય તો પછી તમારે એમફીલ અને પછી પીએચડી કરવું પડે એટલે ત્રણ-ચાર વર્ષ બીજા.’ પ્રભુદાસે એમની સામે રહેલી પાનની પેટી ખોલતા પોતાનો સમગ્ર અનુભવ આ બાબતે સાવ બિનઅનુભવી એવા સૌમિત્ર સામે મૂકી દીધો.
‘ભૂમિ પણ એમએ કરવાની છે એટલે....’ સૌમિત્ર હવે બચાવની મુદ્રામાં આવી ગયો હતો.
‘ભૂમિ તો આવતા શનિવારે સગાઈ પણ કરવાની છે. પછી એ અને એનો થનાર હસબન્ડ જે નક્કી કરે તે એમાં આપણે બંને એ વચ્ચે પડવાની જરૂર નથી.’ પ્રભુદાસે પાનની પેટીમાંથી એક પાન કાઢીને પોતાના અંગૂઠા અને પહેલી આંગળી વચ્ચે લેતાં સૌમિત્ર સામે જોયું.
‘અંકલ, મને એક ચાન્સ તો આપો પ્લીઝ. હું ભૂમિને ખૂબ સુખી રાખીશ. બસ ત્રણ વર્ષ રાહ જુવો, હું પ્રોમિસ કરું છું.’ સૌમિત્ર પ્રભુદાસ અમીનની ઓફિસમાં હવે સંપૂર્ણપણે તેમની આભાની અસરમાં આવી ગયો હતો અને એને પ્રભુદાસના આ છેલ્લા વાક્યથી ખ્યાલ આવી ગયો હતો કે એમનો કોઈજ વિચાર નથી કે એ ભૂમિની સગાઈ રોકે અને આથીજ તેણે રીતસર આજીજી કરી.
પ્રભુદાસ અમીને જે રીતે મુદ્દાસર વાત કરી હતી તેનો સૌમિત્ર પાસે કોઈજ જવાબ ન હતો. તેને ભૂમિને પણ ગુમાવવી ન હતી આવા સંજોગોમાં તે પ્રભુદાસને વિનંતી માત્ર કરી શકતો હતો.
‘સુખી રાખીશ? હવામાં? હું એમએ કરીશ, પછી નોકરી કરીશ, પછી જો નોકરી નહીં મળે તો એમફીલ પણ કરીશ અને પછી પીએચડી પણ કરી જ નાખીશ. કોઈજ નક્કર પ્લાન નથી. એમાંય જો એકાદ વર્ષ ફેઈલ થયા તો બીજું એક વર્ષ એક્સ્ટ્રા! ચલો ફેઈલ ન પણ થાવ અને સારા માર્કસ સાથે પાસ પણ થાવ પણ નોકરી આપનારા જાણેકે મિસ્ટર સૌમિત્ર પંડ્યાની રાહ જોઇને જ ચાર રસ્તે બેઠા છે નહીં? વરુણ ઓલરેડી મહીને ત્રીસ હજારનો સેલરી ડ્રો કરે છે. એ જોબ ન કરત તો પણ એના ખાતામાં કરોડો રૂપિયા છે. તમારા જોબના તો શું હજી ભણવાના પણ કોઈજ ઠેકાણા નથી અને તમને મારી દીકરી જોઈએ છીએ?’ મોઢામાં પાન ચાવતાં ચાવતાં પ્રભુદાસ ઠંડી શાંતિ રાખીને બોલ્યા.
‘એવું કશુંજ નહીં થાય, મારો વિશ્વાસ કરો અંકલ.’ સૌમિત્રને હવે ખ્યાલ આવી ગયો હતો કે ભૂમિને વરુણ સાથેજ પરણાવવાનું નક્કી કરી ચૂકેલા પ્રભુદાસને વિશ્વાસ અપાવવા તેની પાસે કોઈજ શસ્ત્ર ન હતું.
સૌમિત્રને ધીરેધીરે ખ્યાલ આવી રહ્યો હતો કે પ્રભુદાસે ભૂમિને કેમ પોતાની આ ટેમ્પરરી ઓફિસની બહાર મોકલી દીધી હતી. કારણકે જો ભૂમિ અહીં હાજર હોત અને પ્રભુદાસે આ રીતે પોતાની સાથે વાત કરી હોત તો ભૂમિ એની આદત પ્રમાણે એમની સાથે દલીલ કરત અને કદાચ ઈમોશનલી એમને બ્લેકમેઈલ પણ કરત.
‘ના મને જરાપણ વિશ્વાસ નથી અને એવું જ થશે ભાઈ અને તું મારો આ બાબતે જરૂરથી વિશ્વાસ કરી શકે છે. ખબર નહીં પણ આજની પેઢીને પ્રેમ કરવો તો ખૂબ ગમે છે કારણકે એ ઇઝી છે, પણ લાઈફ વિષે તમારામાંથી કોઇપણ કોઈજ પ્લાનિંગ નથી કરતું. મારી મોટી દીકરીએ પણ કોઈ પેઈન્ટર જ શોધ્યો હતો. આ જ ઓફિસમાં, અહિંયા જ મારે પગે પડી ગયો હતો કે મને નિલમ આપી દો, મને નિલમ આપી દો! મેં એને ચોખ્ખું જ કહી દીધું હતું કે હું લાખ રૂપિયા આપીને એનું પેઇન્ટિંગ ખરીદી શકું પણ મારી દીકરી એને ન આપી શકું એટલે કાં તો એ મારી દીકરીને પસંદ કરે અને કાં તો પોતાની જિંદગી. એ ડાહ્યો નીકળ્યો, એણે જિંદગી પસંદ કરી.’ પ્રભુદાસ હવે સીધા તુંકારા પર આવી ગયા અને એમના અવાજમાં પણ ધમકી હતી.
‘એટલે?’ હવે સૌમિત્ર ગભરાયો.
‘એટલે એમ જ કે તું તો પેલા પેઈન્ટર કરતા વધારે સ્માર્ટ દેખાય છે, મારે તને કોઈ ઓપ્શન આપવાની જરૂર નથી લગતી.’ પ્રભુદાસે પોતાના પાનના કલરથી રંગાયેલી આંગળીઓ એમની ચેરના હેન્ડરેસ્ટ પર પડેલા નેપકીનથી લૂછ્યા અને સૌમિત્રને સ્પષ્ટ કહ્યા વગર જે મયંકને જે ધમકી આપી હતી તે પણ આપી દીધી.
‘અંકલ પ્લીઝ એક વખત ભૂમિને તો બોલાવો.’ સૌમિત્રએ હાથ જોડ્યા.
‘એની કોઈજ જરૂર નથી. ભૂમિએ હવે શું કરવું અને શું નહીં એ મારો પ્રોબ્લેમ છે. મેં મારી ઓપરેટરને વીસ મિનીટ આપી હતી, મારે ઘણું કામ બાકી છે.’ આટલું કહીને પ્રભુદાસે પોતાનો જમણો હાથ હલાવીને સૌમિત્રને જતા રહેવાનો ઈશારો કરીને એ એમની જમણી તરફ પડેલા ઢગલાબંધ ફોન તરફ વળ્યા અને એક ફોનનું હેન્ડલ ક્રેડલ પરથી ઉપાડ્યું.
સૌમિત્રની આંખોમાં ઝળઝળિયાં આવી ગયા. પ્રભુદાસ અમીનની સત્તાવાહી વાતો, એમની અસ્પષ્ટ ધમકી, પોતાના પ્રેમ સામે એમની ધારદાર દલીલ અને એમની બરફ જેવી ઠંડી તાકાત સામે સૌમિત્ર પોતાને ખૂબ નાનો અનુભવી રહ્યો હતો. તેમ છતાં સૌમિત્ર ફોન પર ઓપરેટર સાથે વાત કરી રહેલા પ્રભુદાસ સામે નમસ્તે કર્યા અને ઓફીસના બારણા તરફ વળ્યો જ્યાંથી ભૂમિ એને અંદર લઇ આવી હતી, એક વખત ભૂમિને મળીને જવાની ઈચ્છા સાથે.
‘હં હં હં... ત્યાંથી નહીં સૌમિત્ર અહિયાંથી. ત્યાં બહાર હોલમાં ભૂમિ તારી રાહ જોઇને ઉભી હશે અને આપણે અત્યારે જે ડિસીઝન લીધું છે, એ તું એને આવી હાલતમાં કેવી રીતે કહી શકીશ? આ દરવાજેથી તું સીધો જ મેઈન ગેઇટ પર પહોંચી જઈશ. પેલા પેઈન્ટરને પણ મેં અહીંથી જ ભગાડ્યો હતો.’ પ્રભુદાસે પોતાની ડાબી તરફ દેખાતા એક દરવાજા તરફ હાથ લંબાવીને સૌમિત્રને ત્યાંથી જવાનું કહ્યું. પ્રભુદાસના ચહેરા પર એક ખંધુ પરંતુ વિજયી સ્મિત હતું.
સૌમિત્રના પગ પર દસ-બાર કિલોનું વજન મૂકી દેવામાં આવ્યું હોય એમ એ પેલા દરવાજા તરફ પગ માંડી રહ્યો હતો. થોડા દિવસ અગાઉ ભૂમિ સાથે જે પ્રમાણે તેની વાત થઇ હતી અને જે પ્લાન બનાવ્યો હતો તે રીતે તે પ્રભુદાસને સમજાવી ન શક્યો એટલે કદાચ હવે એને પણ ભૂમિનો સામનો કરવો ન હતો. પ્રભુદાસ દ્વારા લગભગ અપમાનિત થઈને ભૂમિથી ડરીને અને પાછલા દરવાજેથી પોતાની જ પ્રેમિકાથી ભાગી રહેલા સૌમિત્રએ આ રસ્તો બતાવવા માટે મનોમન પ્રભુદાસ અમીનનો આભાર પણ માની લીધો.
==: : ==
‘એલા પે’લાં અમને તો કે’વું તું? આમ કાંય નકી કયરા વગર હાયલો ગ્યો અટલે જ ઓલ્યા પરભુએ બુચ માયરો તને.’ હિતુદાન એની આદત મૂજબ ગુસ્સામાં હતો.
ભૂમિના ઘરમાંથી બહાર નીકળીને સૌમિત્ર પહેલાં તો ત્યાં નજીકમાં જ આવેલા ઉત્તમનગરના બગીચામાં ગયો અને ખૂણાની એક બેન્ચ પર બેસીને ખૂબ રડ્યો, કદાચ સૌમિત્ર તેની અત્યારસુધીની જિંદગીમાં આટલું નહીં રડ્યો હોય. રડતાં રડતાં એને સતત ભૂમિ યાદ આવી રહી હતી અને તે વિચારી રહ્યો હતો કે પ્રભુદાસ સાથે ચર્ચા પૂરી કર્યા બાદ જે રીતે એ પાછલા બારણેથી ભાગી ગયો એની ખબર જ્યારે ભૂમિને પડી હશે ત્યારે તેની હાલત શું થઇ હશે? બે ઘડી સૌમિત્રને લાગ્યું કે તેણે પ્રભુદાસ ને મળ્યા પછી ભૂમિને ન મળીને તેની સાથે અન્યાય કર્યો છે અને એને ગિલ્ટની લાગણી થવા લાગી.
આવા સમયે એને પોતાના પરમમિત્રોની યાદ આવી ગઈ અને આથી જ તેણે પહેલાં નજીકના પીસીઓ પરથી પોતાને ઘેર કોલ કરીને અંબાબેનને કહી દીધું કે તે વ્રજેશની ખબર પૂછવા ગાંધીનગર જાય છે અને ત્યારબાદ વ્રજેશને કોલ કરીને મહત્ત્વનું કામ છે એમ કહીને તે ગાંધીનગર પહોંચી ગયો. આ દરમ્યાન વ્રજેશે હિતુદાનને પણ બોલાવી લીધો હતો. સૌમિત્રએ ભૂમિ લંડનથી આવી ત્યારથી માંડીને આજે સવારે પોતાની અને પ્રભુદાસ અમીન વચ્ચે શું વાતો થઇ એ તમામ ઘટનાઓ પોતાના આ ખાસ મિત્રો સાથે શેર કરી અને આથી જ હિતુદાન ગુસ્સે હતો કે સૌમિત્રએ તેમને પહેલા આ બાબતે જો જણાવ્યું હોત તો કોઈને કોઈ રસ્તો જરૂરથી નીકળી જાત.
‘એલા ઝવાબ તો દે? આમ મૂંગો મૂંગો કાં બેઠો?’ વ્રજેશના રૂમની બારીની બહાર આંખોમાં આંસુ સાથે સતત જોઈ રહેલા સૌમિત્રએ હિતુદાનની અગાઉની દલીલનો કોઈ જવાબ ન આપતાં હિતુદાન વધારે ખિજાયો.
‘ગઢવી, અત્યારે આપણો મિત્ર શેમાંથી પસાર થઇ રહ્યો છે એની કદાચ આપણને ખબર નહીં પડે. એ એનું મન હળવું કરવા આવ્યો છે એને કરી લેવા દે.’ ખાટલામાં બેઠાબેઠા વ્રજેશ બોલ્યો.
‘પણ ઝો મને કાને વાય્ત નાઈખી હોત તો હું આમ નો થાવા દત. સોમિતર તો હમજ્યા કે હાવ ગાંડો સે, પણ ભુમલી ડાય સે ને? મને વરી મોટોભાય ગણે સે ને એણેય મને નો કીધું?’ હિતુદાન વ્રજેશના ખાટલા અને સૌમિત્ર જે બારી નજીક બેસીને બહાર જોઈ રહ્યો હતો તેની વચ્ચે સતત આંટા મારી રહ્યો હતો.
‘આવા સમયે કશું જ સુજતું નથી ગઢવી. નહીં તો હું પણ રાત્રે બે વાગે ઘરની બહાર ન નીકળ્યો હોત. બસ મમ્મીએ ઉંઘમાંથી જગાડીને કીધું કે નિશા ના ભાઈઓ નીચે મળવા આવ્યા છે અને તારું ખાસ કામ છે અને હું ઉપડી જ ગયો હતો ને માર ખાવા? બે મિનીટ વિચાર પણ ન આવ્યો કે આમ અડધી રાત્રે એમને મારું શું કામ પડ્યું હશે? એમના બેકગ્રાઉન્ડ વિષે ખબર હતી તો પણ... બસ દોડવા જ માંડ્યો અને...’ વ્રજેશના ચહેરા પર સ્મિત હતું.
કદાચ એ પરાણે લાવેલું સ્મિત હતું કારણકે અત્યારે જો એની આંખમાં આંસુ આવે તો સૌમિત્રને એ કેવી રીતે આશ્વાસન આપી શકે? પણ એને અત્યારે એની નિશા જરૂર યાદ આવી રહી હતી.
‘હા પણ મને જરીક કાને વાત્ય તો નાખવી’તી વીજેભાય? પોરબંદરમાં ઘણાય ખારવા મિત્રો સે. પરભુ તો સું? પરભુનો બાપેય આને ને ભુમલીને સોધી ન સકત. હેયને દોઢક વરહ ન્યા રયને પરભુ હામે બેય ઝણ નાનકડું બારક લયને ઝાત તો એનો ગુસો સાંત થય ઝાત.’ હિતુદાનનો પ્લાન તૈયાર જ હતો.
‘જે થઇ ગયું એ થઇ ગયું. હવે શું થઇ શક્યું હોત એ વિચારીને શું ફાયદો ગઢવી? તારી સૌમિત્ર અને ભૂમિ પ્રત્યેની લાગણી હું સમજી શકું છું, પણ અત્યારે આ બધાનો સમય નથી. આપણે સૌમિત્રને સાચવવાનો છે.’ વ્રજેશે હિતુદાનને શાંત પાડતા જણાવ્યું.
‘બધું એક ઝાટકે પૂરું થઇ ગયું. ભૂમિએ ઉતાવળ કરવા જેવી ન હતી. સગાઈ જ થવાની હતી ને? મેરેજ તો નહીં ને? ત્રણ વર્ષ મળત વિચારવા માટે કે શું કરવું, પણ સાલું નસીબ જ જ્યારે કાણું હોય ત્યારે આપણે શું કરી શકીએ? એનીમેળે બધા ખોટા પગલા લેવા મંડ્યા... અમે બેય જણા.’ સૌમિત્ર બારીની બહાર જોતાજોતા બોલ્યો.
‘હવે તારો વચાર હું સે ઈ ક્યે. અને હવે તારે ઝે કરવું હોય ઈ અમને બેયને ઝરાક કયને કરજે બાપલીયા અટલે તું હાસું કરસ કે ખોટું ઈની અમનેય ખબર્ય પડે ને તને હાસી સલ્લા આપવાનો મેર પડે.’ હિતુદાન હવે સૌમિત્રની બાજુમાં પડેલી પ્લાસ્ટિકની ખુરશી પર બેઠો.
‘કશો જ નહીં. ઓલ ઓવર. ભૂમિ એને રસ્તે અને હું મારે. મને ખબર નથી કે હું શું કરીશ. અત્યારે તો કશું સુજતું જ નથી. ભૂમિના પપ્પાને મળ્યા પછી મારી તો હિંમત નથી જ એમની સામે પડવાની. બહુજ ખતરનાક માણસ છે.’ સૌમિત્રના રડી રડીને ભારે થઇ ગયેલા અવાજમાં પણ પ્રભુદાસ અમીનનો ભય બરોબર સંભળાઈ રહ્યો હતો.
‘તી અમે ઓસા ખતરનાક સીં? ઈ પરભુનેય આખો હલબલાવી દય. પણ ઈની હાટુ તું ને ભૂમિ કઠણ ઝોય. આયાં તું ઝ ઢીલો પડસ એમાં હું ક્યાંથી મદદ કરું? નકર હજી ચાનસ સે, હું કવ ન્યા ભાગી ઝાવ બેય માંણા, પરભુનો પરભુય નય પકડી સકે.’ હિતુદાને સૌમિત્રના ખભા પર હાથ મૂકીને કીધું.
‘ના...મારામાં એટલી હિંમત નથી. વ્રજેશ અત્યારે, આ ઘડીએ પણ મારી નજર સામે પાટા બાંધીને બેઠો છે. મારી હિંમત માર ખાવાની નથી. સાચું કહું તો મને મમ્મીની પણ એટલીજ ચિંતા છે. આંટીને તો અંકલનો ટેકો હતો એટલે વ્રજેશ સાથે આ બધું થયા બાદ એ ટકી ગયા. મારે તો તું જાણે જ છે. હું જો આમ માર ખાઈને છ મહિનાનો ખાટલો કરું કે મરી જાઉં તો મારા પપ્પા તો મારી મમ્મીને સુખેથી જીવવા પણ ન દે. અહં... ભૂમિ ભલે વરુણ સાથે લગ્ન કરી લે, મને વાંધો નથી.’ સૌમિત્ર આંખમાં આંસુ સાથે બોલ્યો.
‘વાહ, વાહ, વાહ બલિદાનના પૂજારી!’ વ્રજેશે પોતાના ફ્રેક્ચર થયેલા હાથ પર સાજા હાથથી તાળી પાડી.
‘કાં અચાનક હું થ્યું તમને વીજેભાય?’ હિતુદાનને નવાઈ લાગી. એમતો સૌમિત્રને પણ નવાઈ જ લાગી હતી.
‘આ સેલ્ફીશ માણસને જોઇને તાળી પાડવાનું મન થઇ ગયું ગઢવી. બસ મારામાં હિંમત નથી, મારે કશું નથી કરવું, ભૂમિને જે કરવું હોય એ કરે. અલ્યા ભૂમિને તો એક વખત પૂછ તો ખરો કે તારા ગયા પછી એની શી હાલત થઇ હતી? તે એકલાએ પ્રેમ કર્યો હતો કે પછી ભૂમિએ પણ તને પ્રેમ કર્યો હતો? ભાઈ, તું તો દોડીને અહિયાં આવી ગયો, એ કોની પાસે રડી રહી હશે? વાહ સેલ્ફીશ ઇન્સાન વાહ!’ વ્રજેશના અવાજમાં ગુસ્સો હતો.
વ્રજેશની કડવી વાત સૌમિત્રને સીધી દિલ પર વાગી અને એને અચાનક જ વિચાર આવ્યો કે ભૂમિના ઘેરથી નીકળ્યા બાદ એને જરૂર એક વખત એનો વિચાર આવી ગયો હતો પરંતુ અહીં મિત્રોએ સાંત્વના આપી કે તરતજ ભૂમિની ચિંતા કરતો બંધ થઇ ગયો હતો અને માત્ર પોતે શું કરશે એ જ વિચારી રહ્યો હતો. વ્રજેશની વાત સાચી હતી કે તેણે અત્યારે ભૂમિની પરિસ્થિતિ વિષે પણ વિચાર કરવો જોઈતો હતો, પણ એ વિચાર સિવાય બીજું કરી પણ શું શકત?
== : : ==
લગભગ સાત-સાડાસાતની આસપાસ સૌમિત્ર પોતાના ઘેર પાછો આવ્યો. અંબાબેને આદત મૂજબ સૌમિત્ર સોફા પર બેસીને પોતાના શૂઝ ઉતારે એ પહેલાંજ ઠંડુ પાણી લઈને આવ્યા.
‘કેમ છે હવે વ્રજેશને?’ સૌમિત્રને પાણી આપતાં અંબાબેને પૂછ્યું.
‘હવે સારું છે. પપ્પા?’ સૌમિત્રએ જાણીજોઈને અંબાબેનની આંખમાં પોતાની રડી રડીને સુજી ગયેલી આંખ નાખીને વાત ન કરતા પાણી પીધું અને એમ જ નીચે જોઇને ગ્લાસ પાછો આપ્યો.
‘એ એમના રીટાયર્ડ મિત્રોની મીટીંગમાં ગયા છે. અરે હા, તારી પેલી ફ્રેન્ડ છે ને? તું જેને તોફાન વખતે એને ઘેર મૂકવા ગયો હતો, શું નામ બળ્યું હું તો ભૂલી જ ગઈ...’ રસોડા તરફ જતાં અંબાબેન રસ્તામાં જ ઉભા રહી ગયા.
‘ભૂમિ?’ સૌમિત્ર સફાળો જ ઉભો થઇ ગયો સોફામાંથી.
‘હા..એ જ ભૂમિ. બેટા બપોરથી એના ચાર થી પાંચ ફોન આવી ગયા. વ્રજેશનો નંબરેય મે આલ્યો પણ એનો ફોન ડેડ હોય એવું લાગ્યું. બચારી કોઈ મોટી ચિંતામાં હોય એવું એના અવાજ પરથી લાગતું’તું.’ અંબાબેન રસોડા તરફ જવાને બદલે સૌમિત્ર તરફ પાછા વળ્યા.
‘પછી?’ સૌમિત્રને સમજાતું ન હતું કે એ અંબાબેન સામે શું રિએક્શન આપે.
‘એ એની કોઈ ફ્રેન્ડ છે સંગીતા, એને ઘેર છે અને એનો નંબરેય આલ્યો છે, જો મે ત્યાં ફોન પાસે ડાયરીમાં કાગળ દબાવ્યો છે એમાં લખ્યો છે. એણે કીધું છે કે સૌમિત્ર આઠ વાગ્યા સુધી આવે તો આ નંબરે ફોન કરાવજો. જલ્દી કરી લે દીકરા હજી આઠ વાગવામાં વાર છે.’ અંબાબેન હસીને બોલ્યા.
સૌમિત્ર દોડીને ફોન પાસે પહોંચ્યો અને ફોનની ડાયરીમાં અંબાબેને જે ચિઠ્ઠી પર સંગીતાના ઘરનો નંબર લખ્યો હતો એ ચિઠ્ઠી હાથમાં લઈને સૌમિત્રએ ધ્રુજતા હાથે એ નંબર ડાયલ કર્યો.
-: પ્રકરણ સત્તર સમાપ્ત :-
