સૌમિત્ર
સિદ્ધાર્થ છાયા દ્વારા
-: પ્રકરણ ૩ : -
સૌમિત્ર અને ભૂમિ બસ સ્ટેન્ડ જવાના રસ્તે સાથેસાથે ચાલી રહ્યા હતા અને સંગીતા તેમનાથી સહેજ દૂર. ભૂમિ સૌમિત્રની ફૂલસ્કેપ નોટના પાનાં ફટાફટ ફેરવી રહી હતી. સૌમિત્રની આ નોટમાં તે તેના તમામ લેક્ચર્સની જરૂરી નોટ્સ રાખતો અને એ પણ ઉપર તારીખ અને વાર સાથે. આ ઉપરાંત એ તારીખે એ લેક્ચરનો કયો નંબર હતો, પ્રોફેસર કોણ હતા વગેરે માહિતી પણ તે ઉપર, જમણા ખૂણા પર અચૂક નોંધતો એટલે ભૂમિને તેણે મીસ કરેલા લેક્ચરની માહિતી શોધવામાં જરાય તકલીફ ન પડી.
“તમે ખુબ પંક્ચ્યુઅલ છો સૌમિત્ર, મને તરતજ ગઈકાલની લેકચરની નોટ્સ મળી ગઈ. તારીખ, વાર, પ્રોફેસરનું નામ. વાહ! તમે જો મારી નોટ લીધી હોત તો અડધો દિવસ તો તમને જરૂરી નોટ્સ શોધવામાં જ જતો રહેત.” આટલું કહીને ભૂમિ ખુબ હસી અને એના હાસ્યને જોવામાં બીઝી એવા સૌમિત્રએ ફક્ત સ્મિત આપ્યું.
આખે રસ્તે ભૂમિ પેલી નોટ્સ બે-ત્રણ વખત વાંચી ગઈ અને એને એકાદ લાઈનમાં ખબર ન પડતાં તેણે સૌમિત્રને પૂછી લીધું અને બંનેના છૂટા પડવાની જગ્યા આવી ગઈ.
“તો હું કાલે તમને સવારના જ આપી દઈશ. આપણે કાલે ક્યાં મળીશું?” ભૂમિએ તેને સતત જોઈ રહેલા સૌમિત્રને પૂછ્યું.
“નીચે મેઈન હોલમાં?” સૌમિત્રએ સ્થળ બતાવ્યું.
“પણ સવાર સવારમાં ત્યાં કેટલી ભીડ હશે? મારી બસ મોડી પડી અને હું સહેજ મોડી આવી તો નોટ વગર તમારું ફર્સ્ટ લેક્ચર મીસ થાય એ મને નહીં ગમે.” ભૂમિએ વ્યાજબી કારણ બતાવ્યું.
“તો પછી એન સી સી રૂમ પાસે મળીએ?” સૌમિત્ર એ ઓલરેડી બીજું સ્થળ શોધી લીધું હતું.
“હા એ જગ્યા એકદમ બરોબર છે. તો કાલે સવારે સવા સાત વાગે આપણે એન સી સી રૂમ પાસે જ મળીએ અને જો હું થોડીક મોડી પડું તો અત્યારથી જ સોરી!” ભૂમિએ હસતાંહસતાં કન્ફર્મ કર્યું.
“ના ના ઇટ્સ ઓકે!” આ વખતે સૌમિત્રએ પોતાનો હાથ લાંબો કર્યો અને ભૂમિએ શેઈક હેન્ડ્સ કરીને પોતાના સ્ટેન્ડ તરફ વળી.
ભૂમિના રસ્તો ક્રોસ કરીને પોતાના બસ સ્ટેન્ડ તરફ પહોંચતાજ સૌમિત્ર પોતાના બસ સ્ટેન્ડ તરફ ભૂમિને ક્રોસ કરતા અને બસ સ્ટોપ પર ઉભી રહેતા, સંગીતા સાથે વાતો કરતી જોઈ રહ્યો અને પોતાના પેન્ટના ખિસ્સામાંથી પેલો આઈ લવ યુ વાળો કાગળ કાઢીને તેનો ડૂચો વાળીને બસ સ્ટેન્ડની પાછળ ફેંકી દીધો.
==::==
“તમે નય માનો વીજેભાય પણ મને આયાં... ગળા હુધીન ખાતરી હતી કે આ માંણા ઓલીને લેટર નય જ આપે.” હિતુદાન પોતાના ગળા પર આંગળીઓ મુકીને ગુસ્સામાં બોલ્યો.
“સૌમિત્ર વિષે આ પ્રકારની ખાતરીઓ આપોઆપ થઈજ જાય ગઢવી, એમાં તારે તારા ગળાના સમ ખાવાની જરૂર નથી..” વ્રજેશ પણ થોડો નિરાશ દેખાતો હતો.
“ પહેલી વાત તો એ કે એ લેટર નહોતો. જો હું કોઈ બહાનું નથી બનાવતો, પણ મને એ ટાઈમે એ બરોબર ન લાગ્યું એટલે મેં એ કાગળ કાઢીને ખીસામાં મૂકી દીધો હતો.” સૌમિત્ર હવે આ મામલે ચર્ચા કરવા માંગતો ન હતો એટલે એણે ફૂલસ્ટોપ મુકવાની કોશિશ કરી.
“તે હવે હેને તે તને જે’દી કાંઇક બ્રોબર લાગેને તંઈએ જ મારી ને વીજેભાયની સલ્લા લેવા આવજે, હઈમ્જો?” હિતુદાન સહેજ વધુ ગુસ્સામાં હતો.
પણ હિતુદાનની વાતનો સૌમિત્રએ કોઈજ જવાબ ન આપ્યો. એવું નહોતું કે તેને હિતુદાને કરેલા ગુસ્સાથી ખોટું લાગ્યું હતું પણ દૂર સામેથી ભૂમિ તેની તરફ આવી રહી હતી. પાંચ સેકન્ડ્સ પછી વ્રજેશ અને હિતુદાને પણ ભૂમિને આવતા જોઈ એટલે એ બંને કોલેજના મેઈન હોલ તરફ જતા રહ્યા જેથી સૌમિત્ર ભૂમિ સાથે એકલો વાત કરી શકે.
“હાઈ, ગૂડ મોર્નિંગ!” ભૂમિ હજી સૌમિત્રથી અમુક ફૂટ દૂર હતી ત્યાંજ તેણે હાથ હલાવીને સૌમિત્રને ગૂડ મોર્નિંગ વિશ કર્યું. ભૂમિ આજે બાંધણી પ્રિન્ટનો લીલા કલરનો ડ્રેસ પહેરીને આવી હતી. વાળ સવારેજ શેમ્પૂ કર્યા હોય એમ હવામાં મસ્ત લહેરાતા હતા. સૌમિત્રએ ફરીથી જાતસાથે કન્ફર્મ કરી લીધું કે ભૂમિ તેને માટેજ બની છે.
“ગૂડ મોર્નિંગ..” ભૂમિના નજીક આવતાંજ સૌમિત્રએ તેનો હાથ આગળ વધાર્યો અને ભૂમિએ તેનો કુદરતી જવાબ આપતા સૌમિત્ર સાથે શેઈક હેન્ડ કર્યું.
“આ લો તમારી નોટ અને થેંક્યું વેરી મચ.” ભૂમિ સૌમિત્ર તરફ નોટ આગળ વધારતાં સ્મિત સાથે બોલી.
“અરે એમાં થેંક્યું શેના?” સૌમિત્રએ વિવેક કર્યો.
“મને મારી નોટ્સ મળી ગઈ કારણકે તમે મને હેલ્પ કરી એટલે!” ભૂમિ તેની મોટી મોટી આંખો નચાવતા એક અનોખા લહેકામાં બોલી.
“ઓહ, એમાં શું...” સૌમિત્ર બોલ્યો
“એ તો મારી ફરજ હતી રાઈટ?” સૌમિત્રને વચ્ચેથી જ રોકીને ભૂમિ ખડખડાટ હસી પડી અને આ વખતે સૌમિત્ર પણ તેની સાથે હસ્યો.
“હા એતો ખરુંજ પણ ફ્રેન્ડ્સ વચ્ચે તો આવું ચાલે રાખે.” સૌમિત્રનો જવાબ તૈયાર હતો.
“હાઉ સ્વીટ! પણ એક વાત કહું? મને તમારી નોટ્સ લખવાની સ્ટાઈલ ખુબ પસંદ આવી. જે રીતે તમે પોઈન્ટ્સ લખ્યા છે સૌમિત્ર, મને લાગ્યું જ નહીં કે મેં એ લેક્ચર મીસ કર્યું હતું. મને એમજ લાગ્યું કે મેડમ બોલી રહ્યા છે અને હું સાંભળી રહી છું. મને સમજવામાં જરાય તકલીફ ન પડી.” ડિબેટ જીત પછી ભૂમિ સૌમિત્રથી હવે વધારે ઈમ્પ્રેસ થઇ ગઈ હતી એ જોઇને સૌમિત્ર વધુ ખુશ થયો.
“થેન્ક્સ..હું કોઈ અલગથી એવી ટ્રાય નથી કરતો....” સૌમિત્ર અડધું વાક્ય જ બોલી શક્યો.
“પણ તમારાથી એવું થઇ જાય છે બરોબરને?” ભૂમિ ફરીથી સૌમિત્રને બોલતા અટકાવીને હસવા લાગી અને સૌમિત્ર પણ.
“હા એવું જ કશુંક. સારું થયું આર્ટ્સ કર્યું, નહીં તો પપ્પાએ ફોર્સ કરીને કોમર્સમાં મુક્યો હોત તો આવો મૂડ ન આવત.” સૌમિત્રએ પોતાનું પર્ટીક્યુલર હોવાનું કારણ આપ્યું.
“હમમ..વાત સાચી છે. સોરી, પણ મેં તમારી નોટ્સમાં તમારા હિસ્ટ્રી અને પોલિટીકસ ની પણ અમુક નોટ્સ વાંચી. મસ્ત લખ્યું છે. આઈ એમ શ્યોર કે તમે જે લખ્યું છે એવું તો તમારા પ્રોફેસર્સ નહીં જ બોલ્યા હોય, પણ તમે એને તમારી સમજ પ્રમાણે એટલું સરળ લખ્યું છે કે મારા જેવી જેને હિસ્ટ્રીમાં કંટાળો આવે એને પણ વાંચવાની મજા આવી ગઈ.” ભૂમિ સૌમિત્રથી પૂરેપૂરી ઈમ્પ્રેસ થઇ ગઈ હતી એ હવે સાબિત થઇ ચૂક્યું હતું.
સૌમિત્ર આગળ કોઈ જવાબ આપે એ પહેલાં જ કોલેજ શરુ થવાનો બેલ વાગી ગયો.
“ચલો, સૌમિત્ર, તમારે લેક્ચર હશે, હું કેન્ટીનમાં સંગીતાની રાહ જોવું છું, મારે ફર્સ્ટ લેક્ચર નથી આજે... બાય.” બેલ વાગતાંજ ભૂમિએ સૌમિત્રને બાય કર્યું. સૌમિત્રએ ફરીથી તેનો હાથ લાંબો કર્યો અને ભૂમિએ યંત્રવત તેને પકડી લીધો.
સૌમિત્ર અને ભૂમિ છુટા પડ્યા. ભૂમિને પહેલું લેક્ચર નથી અને તે પુરેપુરી પિસ્તાલીસ મિનીટ કેન્ટીનમાં એકલી રહેશે અને પોતાને લેક્ચર ભરવું પડશે એ વાતથી સૌમિત્ર ખુદ સાથે નારાજ થયો. જો કે આ નિર્ણય ભૂમિએ જાતેજ લઇ લીધો હતો, એણે સૌમિત્રને પૂછ્યું પણ નહીં કે એને લેક્ચર છે કે નહીં? જો પૂછ્યું હોત તો એ ના પાડીને બંક કરત અને ભૂમિ સાથે કેન્ટીનમાં હજી પણ વાતો કરત.
ભૂમિએ પોતાની નોટ્સ સિવાય સૌમિત્રની અન્ય વિષયોની નોટ્સ પણ વાંચી અને ઈમ્પ્રેસ થઇ એ જાણીને સૌમિત્રને ખુબ મજા પડી ગઈ અને વિચાર્યું કે જો ગઈકાલે એણે પેલો લેટર નોટમાં મૂકી રાખ્યો હોત અને ભૂમિએ એને જોઈ લીધો હોત તો આજની સવાર સાવ જુદી રીતેજ પડી હોત અને ભૂમિ સાથે તેને આટલી સરસ વાતો કરવાનો મોકો ન મળત બલ્કે એણે કેટકેટલા ખુલાસા કરવા પડત અને એમાંજ સમયની બરબાદી થઇ જાત. હજીતો બીજા બે વર્ષ બાકી છે ને? એમ વિચારીને સૌમિત્રએ ભૂમિને પ્રપોઝ કરવાનો પ્લાન હાલપૂરતો પડતો મુક્યો અને પોતાની નોટ એક આખી રાત ભૂમિને ઘેર એના રૂમમાં રહી આવી છે એવો વિચાર આવતાં જ સૌમિત્રએ એની નોટને એક હળવું ચુંબન કરી અને પછી તેને બેય હાથમાં ભીંસીને લેક્ચર રૂમ તરફ ચાલવા લાગ્યો.
==::==
આમને આમ ફર્સ્ટ યરનો છેલ્લો દિવસ પણ આવી ગયો. ભૂમિ, સૌમિત્ર, વ્રજેશ, હિતુદાન, સંગીતા અને પૂર્વીએ છેલ્લે દિવસે રિસેસ પછી એકપણ લેક્ચર ન ભર્યું અને કોલેજ નજીક આવેલી રોઝ ગાર્ડન રેસ્ટોરન્ટમાં ખુબ ગપ્પા માર્યા અને ‘સોલ્જરીમાં’ નાસ્તો કર્યો. કાયમની જેમ વ્રજેશ અને હિતુદાન તેમના ગાંધીનગર ના બસસ્ટેન્ડે ગયા અને સૌમિત્ર, ભૂમિ અને સંગીતા યુનિવર્સીટીના સિટી બસસ્ટેન્ડ તરફ વળ્યા. જો કે જતાજતા હિતુદાને સૌમિત્રના કાનમાં ભૂમિને આજે પ્રપોઝ કરી દેવાની સલાહ આપી પણ સૌમિત્રએ તેની સામે ગુસ્સાથી જોયું એટલે હિતુદાને વધુ ફોર્સ ન કર્યો. યુનિવર્સીટી બસસ્ટેન્ડ નજીક આવતા સૌમિત્ર અને ભૂમિએ એક બીજાને એક્ઝામ માટે ઓલ ધ બેસ્ટ કહ્યા અને આવતે વર્ષે ફરીથી મળવાનો વાયદો પણ આપ્યો. સૌમિત્રએ ભૂમિને તેની બહેનના લગ્ન માટે પણ વિશ કર્યા. ભૂમિને વિદાય આપી સૌમિત્ર આ વર્ષમાં છેલ્લી વખત તેને દૂરથી નિહારવા લાગ્યો, પણ આ વખતે તેની આંખ ભીની હતી કારણકે ભૂમિ હવે તેને લગભગ ત્રણ મહિના પછી મળવાની હતી.
કોલેજ પત્યા પછી લગભગ વીસેક દિવસે સૌમિત્રની પરિક્ષા શરુ થઇ જે લગભગ પંદર દિવસ ચાલી.
==::==
“હવે અઢી મહિના રખડપટ્ટી બરોબરને?” છેલ્લું પેપર આપીને હજી સૌમિત્ર એના ઘરમાં ઘૂસ્યો કે તરતજ એના પિતા જનકભાઈએ એને પોંખ્યો.
“હજી એને શ્વાસ તો લેવા દો, તમે પણ ભૈશાબ...” ઘરનાં આંગણાનો દરવાજો ખોલતા સૌમિત્રને જોઇને તરતજ એના માતા અંબાબેને ફ્રીઝનું ઠંડુ પાણી ભરી લીધું હતું અને લિવિંગ રૂમમાં સૌમિત્ર અંદર આવે કે તરતજ એને એપ્રિલ મહિનાની અમદાવાદી ગરમીથી રાહત આપવા તેની તરફ ગ્લાસ લંબાવતા અને જનકભાઈને ઠપકો આપતા જણાવ્યું.
“હા ભાઈ હા..બાપના પૈસા છે કોણ રોકે છે? એકનો એક દિકરો બગાડો મારે શું?” કહેતાંજ જનકભાઈ છાપું લઈને ઉપરના માળે પોતાના બેડરૂમમાં જતા રહ્યા.
સૌમિત્રના પિતા જનક પંડ્યા ખુબ કડક સ્વભાવના હતા તેમના મતે હંમેશા A પછી B અને B પછી C જ આવવો જોઈએ, કોઈવાર પરિસ્થિતિને ધ્યાનમાં લઈને C ને A અથવા Bથી આગળ મૂકીજ ન શકાય. જીવનમાં ભણતર જ મહત્ત્વનું છે અને ઈતર પ્રવૃત્તિનું તેમાં કોઈજ સ્થાન નથી એવું માનતા જનકભાઈને સૌમિત્ર ઘણીવાર તેની વકતૃત્વ સ્પર્ધાના જીતેલા ઇનામો દેખાડતા પણ ગભરાતો હતો, કારણકે એ જ્યારે પોતાનું પ્રાઈઝ દેખાડતો ત્યારે જનકભાઈ તેને ગઈ એક્ઝામમાં તેને કેટલા માર્ક્સ આવ્યા હતા એ યાદ દેવડાવતા નહીં કે એને શાબાશી આપતા. નિયમના કડક એવા જનકભાઈના કડક અનુશાસન હેઠળ જ સૌમિત્ર ઉછર્યો હતો અને એટલેજ એ આટલો અંતર્મુખી બની ગયો હતો.
સૌમિત્રના માતા અંબાબેન આમ ઓછું ભણેલા, પણ ગણેલા ખુબ. મોટી ઉંમરે જન્મેલો સૌમિત્ર એમની જિંદગી બની ગયો હતો. લગ્નના ઘણા વર્ષો સુધી એમણે જનકભાઈના કડક સ્વભાવને લીધે સહન કર્યું, પરંતુ જેમજેમ સૌમિત્ર મોટો થતો ગયો અને ખાસકરીને જ્યારે એ યુવાનીમાં પ્રવેશ્યો ત્યારે તેઓ જનકભાઈને જવાબ આપતા થયા હતા, કારણકે તેમને ચિંતા હતી કે સૌમિત્રનો સ્વભાવ જો ખુલશે નહીં તો તે આમને આમ અંદરને અંદર મુંજાતો રહેશે. આથી સમય આવે અંબાબેન સૌમિત્રની પડખે ઉભા રહેતા. બે વર્ષ અગાઉજ ગુજરાત સરકારના મહેસુલ ખાતાના ઓફિસર તરીકે રિટાયર થઇ ચુકેલા જનકભાઈને આ ગમતુંતો નહીં પણ અંબાબેનની મક્કમતા સામે એ મજબુર હતા એટલે હમણાં કર્યું તેમ એ લડાઈનું મેદાન છોડીને જતા રહેતા.
પણ, દોઢ-બે મહિના પછી જયારે સૌમિત્રનું FYBAનું રિઝલ્ટ આવ્યું અને તે સિત્તેર ટકાએ પાસ થયો ત્યારે જનકભાઈની આંખો પહોળી જરૂર થઇ ગઈ. બારમા ધોરણમાં માત્ર બાવન ટકા લાવનાર સૌમિત્રએ એક વર્ષમાં જબરી ફલાંગ લગાવી હતી. સૌમિત્ર જાણતો હતો કે આ બધું એકતો તેને ગમતા વિષય ભણવાનું મળ્યું એટલે અને ઈશ્વરની કૃપાથી તેને વ્રજેશ અને હિતુદાન જેવા મહેનતુ મિત્રો મળ્યા, જેમના ભણવા માટેના ખંતને જોઇને પોતાને પણ સતત પ્રેરણા મળતી. વળી, ભૂમિ તો એક કારણ હતી જ, એને ઈમ્પ્રેસ કરવા માટે પણ સૌમિત્રએ ખુબ મહેનત કરીને સારા માર્કે પાસ થવાનું નક્કી કરી લીધું હતું અને આજે એની મહેનત રંગ લાવી હતી. સૌમિત્રને ખાતરી હતી કે જેમ તેના રિઝલ્ટે જનકભાઈને કામચલાઉ મૂંગા કરી દીધા છે એમ જ્યારે ભૂમિ તેના રિઝલ્ટ વિષે જાણશે ત્યારે તે એનાથી વધુ ઈમ્પ્રેસ થશેજ.
રિઝલ્ટ આવ્યાના બે-ચાર દિવસ પછીજ SYBAમાં એડમીશન લેવાનો દિવસ આવી ગયો. સૌમિત્ર, વ્રજેશ અને હિતુદાન ફરીથી મળ્યા અને સૌમિત્રની નજર કેમ્પસમાં આમતેમ ફરવા લાગી. ગયા વર્ષની જેમ આ વર્ષે પણ ભૂમિ જો ફોર્મ ભરવાની લાઈનમાં ભેગી થઇ જાય તો મજા પડી જાય, એમ વિચારતા સૌમિત્રએ બે-ત્રણ વખતતો વ્રજેશ અને હિતુદાનને એ લાઈનમાં ઉભા રહેતા રોકી લીધા, પરંતુ જ્યારે એક કલાક ઉપર થઇ ગયો અને લાઈન લાંબી થતી ગઈ અને ભૂમિ દેખાઈ નહીં એટલે છેવટે એ ત્રણેય મિત્રો લાઈનમાં ઉભા રહી ગયા. સૌમિત્ર સતત એવું વિચારી રહ્યો હતો કે, ક્યાંક ભૂમિએ ખુબ સારા માર્ક આવતા કોઈ બીજી સારી કોલેજમાં તો એડમીશન નહીં લઇ લીધું હોય?
==::==
લાઈન આગળ વધતી જતી હતી અને ભૂમિનો કોઈજ પત્તો ન હતો. લાઈનમાં આગળ આગળ જવાની સાથે સૌમિત્રનું ટેન્શન પણ વધતું જતું હતું. વ્રજેશ અને હિતુદાન તેને સતત થોડા દિવસ રાહ જોવાનું કહી રહ્યા હતા કારણકે એડમિશન પ્રક્રિયાતો ઘણા દિવસ ચાલવાની હતી.
“બસને? આ વર્ષે મને એકલી મુકીને હેં ને?” સૌમિત્ર વ્રજેશ અને હિતુદાન સાથે વાતો કરી રહ્યો હતો ત્યાંજ પાછળથી ભૂમિ નો અવાજ આવ્યો અને સૌમિત્ર ચોંક્યો.
“અરે? તમે આવ્યા છો? અમે તમને કેટલા શોધ્યા, પૂછો વ્રજેશને. તમે દેખાયા હોત તો અમે ચોક્કસ રાહ જોઈ હોત. સોરી હોં કે?” સૌમિત્ર ભૂમિને જોઇને અત્યંત ખુશ થઇ ગયો અને એ બધું એક જ ફ્લોમાં બકી ગયો. અચાનક એના ટેન્શન પર કોઈ ધીમેધીમે ઠંડુ પાણી રેડી રહ્યું હોય એવું તેને લાગવા માંડ્યું.
“અરે ના ના, સોરી તો મારે કહેવાનું હોય સૌમિત્ર. એકચ્યુઅલી કાલે મારી બેન..જેના ગયા મહિને મેરેજ થયા ને? એ યુએસ જાય છે એટલે એનું ફાઈનલ પેકિંગ ચાલે છે. એટલે મને જ એવું લાગ્યું કે હું જ વહેલી જઈને એડમીશન ફોર્મ લઈને ભરી દઉં. હું તો સાડા સાતની લાઈનમાં આવીને ઉભી રહી ગઈ હતી.” ભૂમિએ કહ્યું.
“તો અમે તમને જોયા કેમ નહીં?” વ્રજેશે વળતો સવાલ કર્યો.
“કદાચ તમે લોકો મને અહીં કેમ્પસ શોધી રહ્યા હશો ત્યારે હું લાઈનમાં છેક અંદર પહોંચી ગઈ હોઈશ ફોર્મ રી-ચેકિંગ કરવાના રૂમમાં.” ભૂમિએ કારણ આપ્યું.
“હા બની શકે. તો તમે રોકાવ છો ને? બસ અમારો વારો પણ હવે દસેક મિનીટમાં આવીજ જશે.” સૌમિત્રને હવે ભૂમિ સાથે ત્રણ મહિનાની કસર પૂરી કરવી હતી.
“નો સોરી યાર, પણ મારે જવું પડશે. ઓલરેડી સાડા દસ થઇ ગયા છે અને હું મારી દસ પચાસની બસ મીસ કરી દઈશ તો પછી કલાક રાહ જોવી પડશે.” ભૂમિએ પોતાની મજબુરી જણાવી.
“ઓહ મને એમ કે આપણે થોડીવાર વાતો કરીશું, બસ સ્ટેન્ડ જતાં જતાં...” સૌમિત્રના અવાજમાં સહેજ નિરાશા હતી. આજે સંગીતા પણ નહોતી એટલે એને ભૂમિ સાથે છૂટથી વાત કરવાનો પણ મોકો હતો.
“તે એમાં હું, કાલે ભૂમિની બેન અમેરિકા ઝાય છે તો તું ય ઝા ને એરપોટે મિતલા? ન્યા અઢળક વાત્યું કરજો.” હિતુદાને અચાનક ટમકું મુક્યું જેની કોઈને પણ આશા નહોતી. સૌમિત્ર અને વ્રજેશ હિતુદાનના આ બંને સડક થઇ ગયા અને વિચારવા લાગ્યા કે ભૂમિનું રિએકશન કેવું હશે?
“હિતુભાઈનો આઈડિયા ખોટો નથી, જો તમને દૂર ન પડતું હોય તો આવોને એરપોર્ટ? પપ્પાને અચાનક યુકે જવાનું થયું છે, તો મને અને મમ્મીને પણ થોડી હેલ્પ થઇ જશે....બે હેવી બેગ્સ છે.” સૌમિત્રને હિતુદાનના લોચાનો ભૂમિ આટલો પોઝિટીવ જવાબ આપશે એની બિલકુલ આશા ન હતી. ભૂમિના જવાબથી એ કન્ફયુઝ થઇ ગયો કે તેણે રિલેક્સ થવું કે ખુશ થવું.
“હા તો બોલોને ક્યારે આવું?” સૌમિત્ર હવે ભૂમિ સાથે આવતીકાલની મિટિંગ કન્ફર્મ જ કરી લેવા માંગતો હતો.
“એક્ચ્યુલી, કાલે સાડા ચારની મુંબઈની ફ્લાઈટ છે અને ત્યાંથી પછી રાત્રે દસ વાગ્યે ન્યૂયોર્કની ફ્લાઈટમાં દીદી જવાની છે. અમે બે વાગ્યે એરપોર્ટ પહોંચી જઈશું. જો તમે ત્યારે ત્યાં હાજર હોવ તો...” ભૂમિના અવાજમાં અત્યારે રિક્વેસ્ટ હતી.
“ચોક્કસ કેમ નહીં?” હું ત્યાં બે વાગ્યે નહીં દોઢ વાગ્યે આવી જઈશ. તમે ચિંતા ન કરો.” સૌમિત્રએ વગર કશું વિચારે ભૂમિને હા પાડી દીધી.
“થેંક્યું વેરી મચ. તમે મારી ખુબ મોટી ચિંતા ઓછી કરી દીધી સૌમિત્ર. મને ખ્યાલજ નહોતો આવતો કે હું, દીદી અને મમ્મી એરપોર્ટ પર આ બધું કેવીરીતે મેનેજ કરીશું?” ભૂમિના ચહેરા પર રાહત દેખાઈ રહી હતી.
“અરે એમાં શું, મિત્ર જ મિત્રની મદદે આવે ને?” સૌમિત્રએ સ્મિત સાથે વળતો જવાબ આપ્યો.
ભૂમિ તો ત્યાંથી નીકળી ગઈ. સૌમિત્ર, વ્રજેશ અને હિતુદાનના સેકન્ડ યરની ફિસ અને ફોર્મ્સ પણ ભરાઈ ગયા. હિતુદાને ભલે એની ટેવ મુજબ લોચો માર્યો હતો પણ સૌમિત્ર માટે એ લોચો બરોબર પાર પડ્યો હતો એટલે ખુશ થઈને સૌમિત્રએ હિતુદાનને એની ફેવરિટ સિગરેટ પિવડાવી પણ સિગરેટના પૈસા ચૂકવવા પર્સ ખોલતાંજ એને ખ્યાલ આવ્યો કે અઠવાડિયાના માત્ર પચાસ રૂપિયાની એની પોકેટમનીમાંથી એ પાંત્રીસ રૂપિયા ઓલરેડી ખર્ચ કરી ચૂક્યો હતો તો હવે આવતીકાલે એ એરપોર્ટ ભલે સિટી બસમાં જાય તો પણ ત્યાં એરપોર્ટ પર અચાનક કોઈ ખર્ચો આવી જાય અને ભૂમિને ઈમ્પ્રેસ કરવા માટે તેણે પોતાનું પર્સ કાઢવું પડે તો એ કેવીરીતે શક્ય બનશે? જનકભાઈ તો એને સોમવાર સીવાય બીજા પચાસ રૂપિયા આપશે નહીં અને મમ્મી પાસેથી વારંવાર પૈસા લેવાનું અને એ પણ પપ્પાથી છુપાઈને, ખોટું બોલીને એ હવે સૌમિત્રને ગમતું ન હતું.
હિતુદાન ઘણાં દિવસે મળેલી એની ફેવરિટ સિગરેટ ના કશ લઇ રહ્યો હતો જ્યારે વ્રજેશ તેને અતિપ્રિય એવું ભગત અને ચુટકી માઉથ ફ્રેશનર મિક્સ કરીને એની મજા માણી રહ્યો હતો. આ ત્રણેય ખાસ મિત્રોમાંથી જો કોઈ ટેન્શનમાં હતું તો એ માત્ર સૌમિત્ર હતો.એ સતત વિચારી રહ્યો હતો કે આવતીકાલે એક એક્સ્ટ્રા સો ની નોટની વ્યવસ્થા એ કેવીરીતે કરશે?
-: પ્રકરણ ત્રણ સમાપ્ત :-
