સૌમિત્ર
સિદ્ધાર્થ છાયા દ્વારા
-: પ્રકરણ ૪ : -
“હું થ્યું મિતલા?” સૌમિત્રને સતત એના પર્સ તરફ જોઇને અને કોઈક વિચારોમાં ખોવાયેલો જોઇને હિતુદાને સિગરેટનો એક કશ ખેંચીને પૂછ્યું. પણ સૌમિત્ર એના ખયાલોમાં જ વ્યસ્ત હતો.
“સૌમિત્ર, સાઈઠ નંબરની બસમાં બેઠો લાગે છે!” વર્જેશે સૌમિત્રને ખોવાયેલો જોઇને ભૂમિ જે નંબરની બસમાં રોજ કોલેજ આવ-જા કરતી હતી તેનો નંબર બોલ્યો.
“એ મોટા...ક્યાં સો?” હિતુદાને સૌમિત્રનો ખભો પકડીને હલાવ્યો અને સૌમિત્ર જાગ્યો.
“હેં?? શું?” અચાનકજ સૌમિત્ર જાગ્યો હોવાથી એણે કુદરતી રિએક્શન આપ્યું.
“આમ કાં પરસ હામે ઝોયે રાખ? કાંક પડી ગ્યું કે હું?” હિતુદાને હવે સિગરેટ પૂરી કરી લીધી હતી અને નિયમ પ્રમાણે વ્રજેશની ચુટકીમાંથી ચાર દાણા લઈને ખાઈ રહ્યો હતો.
“ના, ના કશું નથી પડ્યું. કેમ?” સૌમિત્ર હવે પુરા ભાનમાં આવી ચુક્યો હતો.
“તો તું આમ સતત પર્સ સામે જોઇને શું વિચારતો હતો સૌમિત્ર?” વ્રજેશે સૌમિત્રને સીધો સવાલ કર્યો.
“ના ના એ તો એમજ.” સૌમિત્રને પોતાની સમસ્યા એના ખાસ મિત્રોથી છુપાવવી હતી.
“ભારતની આર્થિક શમશ્યાઓ બાય સોમિતર પંડ્યા!” હિતુદાન હસતાંહસતાં બોલ્યો અને વ્રજેશે એના ખભે ટપલી મારી. બંને સૌમિત્ર સામે જોઇને હસી રહ્યા હતા.
સૌમિત્રને રીતસર નવાઈ લાગી કે તેના મિત્રોને કેવીરીતે ખબર પડી ગઈ કે એ પૈસાની તકલીફ બાબતે વિચારી રહ્યો હતો!!?? પણ એ વધારે કશું બોલ્યો નહીં અને ફક્ત ફિક્કું સ્મિત આપીને ઉભો રહ્યો.
“અંકલ તને સોમવાર સુધી પૈસા આપશે નહીં અને આન્ટી પાસેથી લેવા તને ગમશે નહીં, બરોબરને સૌમિત્ર?” સૌમિત્રની ઘરની પરિસ્થિતિથી વાકેફ એવા વ્રજેશે એની ચિતપરિચિત ઠંડકથી કહ્યું.
“હમમ...” સૌમિત્રને વ્રજેશનું એને કહ્યા વગર જ એની તકલીફ સમજવું તો ગમ્યું, પરંતુ એ એની સમસ્યાનો અંત નહોતો એટલે એનું ફિક્કું સ્મિત એણે ચાલુ રાખવું પડ્યું.
“તે તું હેની ચંત્યા કરસ? કાલ્ય ભૂમિને એરપોટ પર ઈમ્પ્રેસ જ કરવીછ ને તારે?” હિતુદાને સૌમિત્ર ના ખભા ફરતે હાથ મૂક્યો.
“પણ ગઢવી તકલીફ એક જ છે કે આપણા આ મિત્ર પાસે ગણતરીના જ પૈસા છે એમાં કાલે બસની આવવા-જવા ની ટિકિટ ઉપરાંત ત્યાં ભૂમિને ઈમરજન્સીમાં કઈક ખરીદવાનું આવે તો હું છું ને? એમ કહીને એને ઈમ્પ્રેસ કરવા માટે આટલા પૈસા ઓછા પડે.” વ્રજેશે બીજી તરફથી સૌમિત્રના ખભાની ફરતે હાથ મુક્યો.
આમ હિતુદાન અને વ્રજેશ બંનેની વચ્ચે સૌમિત્ર ઉભોઉભો વિચારી રહ્યો હતો કે એના જણાવ્યા વગર જ એના મિત્રોને એની તકલીફ વિષે કેટલી ડીટેઇલમાં ખબર છે? કદાચ આનું નામ જ ફ્રેન્ડશીપ કહેવાતું હશે.
“તે તારે ચંત્યા કરવાની હું ઝરૂર સે? ભારતની આર્થિક શમશ્યા હાટુ તો એક ઝ વર્લ્ડ બેંક સે પણ અમારા આ સોમિતર હાટુ તો બબે વર્લ્ડ બેંકુ સે!” આટલું કહેતાંની સાથેજ હિતુદાને પોતાનું પર્સ કાઢ્યું અને એમાંથી સો રૂપિયાની એક નોટ કાઢીને સૌમિત્ર તરફ ધરી.
સૌમિત્ર ઘા ખાઈ ગયો. હજી એ વધુ વિચારે ત્યાંતો વ્રજેશે પણ પોતાના પેન્ટના પોકેટમાંથી પર્સ કાઢ્યું અને એણે પણ સો ની નોટ કાઢીને સૌમિત્ર સામે ધરી દીધી. હજી બે મિનીટ અગાઉ તો એ માત્ર પચાસ રૂપિયાની વ્યવસ્થા કેવીરીતે કરશે એની ચિંતા કરતો હતો ત્યાં અચાનકજ તેની નજર સામે સો-સો રૂપિયાની બે નોટો રમી રહી હતી. સૌમિત્રની આંખો સહેજ ભીની થઇ ગઈ કારણકે એના બંને મિત્રોએ આજે એને ખુબ મોટી સમસ્યામાંથી ચપટી વગાડતાંજ મુક્ત કરી દીધો હતો.
“એ મોટા નોટું નો લેવી હોય તો નો લે પણ આમ રોવાબોવાનું નય, હઈમજ્યો?” આટલું કહીને હિતુદાન સૌમિત્રને વળગી પડ્યો.
“જો બધા વાપરી ન નાખતો. બચે એટલા પરમદિવસે પાછા આપી દેજે ભાઈ. નહીં તો પછી અમારે વર્લ્ડ બેંક પાસે જવું પડશે.” હિતુદાનના હાથમાંથી છુટા પડેલા સૌમિત્રને વ્રજેશ હસતાંહસતાં બોલ્યો.
“ના ના, જરૂર પડશે તો જ વાપરીશ.” સૌમિત્રના ચહેરા પર ફાઈનલી સાચું સ્મિત આવ્યું.
“ના એમ કાંય હાલે? ઓલીને હારું લગાડવા હાટુ ન્યા એરપોટે ઓલી મોંઘા માઇલી શેન્ડવીસ ખવરાવવાની ઓફ્ફર કરી જ દેજે તું મિતલા, કાં વીજે ભાય? આવો મોકો ફરી નય મરે.” હિતુદાને વ્રજેશ સામે જોઇને કહ્યું.
“હા કાલતો એની મમ્મી અને બહેન પણ હશે એટલે તું તારે સેન્ડવિચ કે કોલ્ડ ડ્રિંકની ઓફર સામેથી કરી દેજે. પૈસા પાછા આપવાની ઉતાવળ જરાય ન કરતો. અમારે જોઈતા પણ નથી.” વ્રજેશે સૌમિત્રને આંખ મારતાં વળી સરપ્રાઈઝ આપ્યું.
“ના વ્રજેશ, ભૂમિ ઓલરેડી ઈમ્પ્રેસ છે જ એટલે વધારે જરૂર નથી. એ ઈમ્પ્રેસ છે એટલેજ તો એણે મને એરપોર્ટ બોલાવ્યો? હવે એ ઈમ્પ્રેસ તો એનું ફેમિલી પણ ઈમ્પ્રેસ! એટલે મારે હવે વધુ કોશિશ કરવાની જરૂર નથી. બસ ઈમરજન્સી માટે જ પૈસા જોઈતા હતા એટલે હું પરમદિવસે પાછા આપી જ દઈશ.” ભૂમિને ઈમ્પ્રેસ કરવા માટે જ પૈસા શોધી રહેલો સૌમિત્ર અચાનકજ જવાબદાર બનીને બોલ્યો.
“ના, પૈસા તો તું પાછા આપીશ તોય અમે નહીં લઈએ, કેમ ગઢવી? પણ એક કામ કર. આમાંથી જેટલા વધેને એટલા પૈસાથી બેંકમાં ખાતું ખોલાવી દે. પછી તારી પોકેટમનીમાંથી ભલે ને દર અઠવાડિયે દસ-દસ રૂપિયા વધે? એને એક ગલ્લામાં ભેગા કરતા રહેવાના અને જ્યારે સો રૂપિયા થાય એટલે વળી બેન્કમાં ભરી દેવાના.” વ્રજેશે આઈડિયા આપ્યો.
“વાત તમારી હાવ હાસી વીજેભાય.” હિતુદાને વ્રજેશના સૂરમાં સૂર પુરાવ્યો.
“હું અને ગઢવી આમ જ કરીએ છીએ. તને સો રૂપિયા આપવામાં અને તને રાખી મુકવાનું કેમ કહું છું? કારણકે નાનપણથી જ બેંકમાં કરેલું મારું સેવિંગ્સ એટલું તો છે કે સો-બસ્સો રૂપિયા મને અડે પણ નહીં. ગઢવીને તો દર મહીને એના પપ્પા ડ્રાફ્ટ મોકલે છે, તોપણ એ જરૂર પૂરતા જ વાપરીને બાકીના બચત માટે મૂકી દે છે. મેં પણ નાની ઉંમરથી જ પપ્પા પાસે આ શીખી લીધું હતું. આમ નાનું મોટું સેવિંગ્સ કરીશ તો કરોડપતિ નહીં થઈ જવાય પણ જો ભૂમિ સાથેના સંબંધમાં આગળ વધીશ તો એના પતિ બનવામાં હેલ્પ જરૂર થશે.” વ્રજેશ હસી રહ્યો હતો.
“અને ભવિસ્યમાં તારા પપા પાહેન મુસ્કેલીમાં હાથેય લાંબો નય કરવો પડે.” હિતુદાને એની સોનેરી સલાહ આપી.
કમાલના મિત્રો છે સૌમિત્રના! તકલીફમાં એને મદદ તો કરી જ અને હવે એવી જબરદસ્ત સલાહ આપી કે જેનાથી ભવિષ્યમાં એને એટલીસ્ટ આર્થિકરીતે ફરીથી મુંજાવાનો વારો ન આવે.
“તો પછી પરમદિવસે આપણે, ત્રણેય મારા ઘર પાસે નેશનલ બેંક છે ત્યાં જઈને ખાતું ખોલાવી જ દઈએ. મારી મમ્મીનું ખાતું છે એટલે એની ઓળખાણ ચાલી જશે. મારા રેશનકાર્ડ કે ઈલેક્ટ્રીસીટીના બીલની ઝેરોક્સ પણ સાથે લઇ લેશું!” સૌમિત્ર ખાતું ખોલાવવા તૈયાર થઇ ગયો.
“તે પરમ’દી એના હાટુ કોલેજમાં રઝા રાખવાનીછ?” હિતુદાન બોલ્યો.
“ના ગઢવી હાફ ડે રાખીએ. રિસેસ પછી જઈએ, એટલે સવારે ભૂમિ અને આપણા મિત્ર વચ્ચે કાલે એરપોર્ટ પર શું થયું એની ખબર પણ પડી જાય!” વ્રજેશે આઈડિયા આપ્યો.
“તો પછી જમવાનું મારે ઘેર!” સૌમિત્રએ હક્કથી કહ્યું અને બંને મિત્રો માની ગયા.
“પણ આન્ટીને કે’જે કે એમની સ્પેશિયલ કઢી બનાવે.” આ અગાઉ પણ સૌમિત્રને ત્યાં એકાદ વાર જમી ચૂકેલા વ્રજેશે પોતાની ફરમાઇશ કહી અને સૌમિત્રના ચહેરા પર ફરીથી સ્મિત આવી ગયું.
==::==
બીજે દિવસે સવારથીજ સૌમિત્ર ખુબ ઉત્સાહમાં હતો. આજે એ ભૂમિ સાથે ઓછામાં ઓછા ત્રણેક કલાકતો ગાળશેજ એ વિચારે જ એને આનંદિત કરી દીધો હતો. ઉપરાંત એને ભૂમિના ફેમિલીને પણ મળવાની તક મળવાની હતી અને એ જો બધુંજ સંભાળી લેશે તો ભૂમિના ફેમિલી પર પણ એની સારી છાપ પડશે એવો વિચાર આવતાની સાથેજ સૌમિત્રનો ઉત્સાહ અને આનંદ બેવડાઈ ગયો. જનકભાઈ એમના ખાસ મિત્રના પિતાનું અવસાન થયું હોવાથી સૌમિત્રના ઉઠવા પહેલાજ નવસારી જવા રવાના થઇ ગયા હતા અને બીજે દિવસે પરત આવવાના હતા એવું અંબાબેને જ્યારે સૌમિત્રને જણાવ્યું ત્યારે એને રાહત થઇ કે એણે એના પપ્પાને કોઈજ ખુલાસો કરવો નહીં પડે કે આજે તે કોલેજેથી કેમ મોડો આવશે?
અંબાબેનને સૌમિત્રએ તેના કોલેજના ‘મિત્ર’ની બહેન અમેરિકા જવાની હોવાથી પોતે એને મદદ કરવા એરપોર્ટ જવાનો છે એમ કહી દીધું હતું. અંબાબેને એમના સ્વભાવ પ્રમાણે કોઈજ સવાલ ન કર્યો, બસ એટલું જરૂર કીધું કે એ ઘરમાં એકલા હોવાથી સૌમિત્ર સાંજે બને તેટલો વહેલો ઘરે આવી જાય. ઉપરાંત અંબાબેને ઘઉંના ડબ્બામાં છુપાવીને રાખેલી પચાસ-પચાસની દસેક નોટ શોધી અને એમાંથી બે નોટ કાઢીને સૌમિત્રને આપી અને કીધું કે એને કદાચ જરૂર પડશે એટલે એ એને રાખે અને સાંજે જો ખુબ મોડું થવાનું હોય એવું લાગે તો રિક્ષામાં ઘેર આવતાં પણ અચકાય નહીં. સૌમિત્ર ખુબ ખુશ થયો કારણકે હવે તેની પાસે પૂરા ત્રણસો પંદર રૂપિયા હતા! પણ એજ ઘડીએ સૌમિત્રએ નિર્ણય કરી લીધો કે એ એરપોર્ટથી ઘેર આવતા ભલે બે બસો બદલવી પડે પણ આવશે તો બસમાંજ અને અંબાબેને આપેલા પૈસા અને વ્રજેશ અને હિતુદાને આપેલા પૈસામાંથી જે કાઈ પણ બચશે એ આવતિકાલે બેંકમાં જમા કરી દેશે.
આટલું વિચારીને સૌમિત્ર કોલેજે જવા નીકળ્યો. કોલેજમાં આજે ભૂમિ આવવાની નથી એની ખબર હોવાથી સૌમિત્રએ વગર કોઈ ચિંતા કરે ચાર લેક્ચર્સ ભર્યા અને પછી વ્રજેશ અને હિતુદાનને મળીને યુનિવર્સીટીથી લાલદરવાજા અને પછી સરદાર નગરની બીજી બસ પકડીને એ એરપોર્ટ તરફ રવાના થયો. સરદાર નગરથી સૌમિત્રએ શટલ રિક્ષામાં બેસીને એરપોર્ટ પહોંચ્યો ત્યારે સવા વાગ્યો હતો. પોતે ભૂમિને આપેલા વચન કરતાં પણ પંદર મિનીટ વહેલો પહોંચ્યો હોવાથી સૌમિત્રને સંતોષ થયો.
ભૂમિએ કહેલા સમય પ્રમાણે તે, તેની બહેન અને તેની મમ્મી બે વાગે આવવાના હતા એટલે પોણો કલાક સૌમિત્રએ ભવિષ્યમાં આવો મોકો ક્યારે મળે એમ વિચારીને એરપોર્ટની અંદર આંટા મારવાનું નક્કી કર્યું. ટિકિટબારી પરથી પાંચ રૂપિયાની ટિકિટ લઈને સૌમિત્ર એરપોર્ટમાં ઘુસ્યો અને એરપોર્ટ પર આવેલી પુસ્તકોની દુકાન કે પછી ગુજરાતી સંસ્કૃતિની ઝાંખી કરાવતી એક અન્ય દુકાનની તેણે મુલાકાત લીધી. ત્યાંજ દિલ્હીથી આવનાર ફ્લાઈટના અરાઈવલની જાહેરાત થઇ અને માત્ર અમુકજ મિનિટમાં કાન ફાડી નાખે એવો અવાજ આવ્યો અને સૌમિત્ર રનવે ની ઝલક દેખાડતી એક બારી તરફ રીતસર દોડ્યો. પોતાના જીવનમાં આ સૌમિત્રનું પહેલું ‘વિમાન દર્શન’ હતું. અત્યારસુધી ફિલ્મોમાં જ આ બધું જોતો સૌમિત્ર આભો બનીને બારીની બહાર જે ખરેખર બની રહ્યું હતું તેને જોતો રહ્યો. અચાનક તેણે પોતાની કાંડા ઘડિયાળ તરફ જોયું અને તેમાં એક ને પંચાવનનો સમય જોઇને તેણે એરપોર્ટની બહાર કદમ માંડ્યા.
==::==
સૌમિત્રની જેમ કદાચ ભૂમિ પણ સમયનું સન્માન કરતી હશે, એટલે સૌમિત્રના એરપોર્ટની બહાર આવવાની ગણતરીની મિનિટોમાં જ એક મોટી હોન્ડા કાર તેની સામે આવીને ઉભી રહી અને પાછલો દરવાજો ખુલતાંજ ભૂમિ એમાંથી બહાર નીકળી અને સૌમિત્ર સામે એનું એ સ્મિત રેલાવીને જોરથી એનો હાથ હલાવ્યો જે સ્ટાઈલનો સૌમિત્ર કાયલ બની ચુક્યો હતો. સૌમિત્રએ પણ યંત્રવત પોતાનો હાથ હલાવ્યો અને ભૂમિને સ્મિત આપ્યું, પણ સાથેસાથે વિચાર પણ આવ્યો કે “આવી જબરી લકઝરી કાર કોની હશે? ભૂમિ તો રોજ બસમાં આવ-જા કરે છે? પણ એ સવાલ એ ભૂમિને ફરી ક્યારેક પૂછશે કારણકે અત્યારેતો એણે સામાનની હેરફેરમાં ભૂમિ અને એની બહેનને મદદ કરવાની હતી. સૌમિત્ર કાર તરફ આગળ વધ્યો અને ડ્રાઈવરની બાજુનો દરવાજો ખુલ્યો અને એમાંથી ભૂમિની બહેન બહાર આવી અને સૌમિત્ર એને જોઇને એ જ્યાં હતો ત્યાંજ ખોડાઈ ગયો અને એના મનમાં બોલ્યો, “કરિશ્મા કપૂર!!”
“હાઈ, કેમ છે?” ભૂમિએ પોતાની બહેન તરફ સતત નજર રાખી રહેલા સૌમિત્ર સામે હાથ લંબાવ્યો.
સૌમિત્રએ ભૂમિ સામે બે સેકન્ડ જોઇને એનો હાથ તો પકડીને હલાવ્યો પરંતુ તેનું ધ્યાન ફરીથી એની બહેન તરફ જતું રહ્યું કારણકે એ ખરેખર કરિશ્મા કપૂર જેવીજ લગતી હતી અને એ સૌમિત્રની ફેવરીટ હિરોઈન પણ હતી. ખરેખર વ્હાઈટ ટ્રાઉઝર અને આછા પીળા ટી-શર્ટમાં ભૂમિની બહેન ખુબ આકર્ષક લાગી રહી હતી.
“લાગે છે ને કરિશ્મા કપૂર? પણ એ કરિશ્મા નથી હોં પણ મારી નિલમ દીદી છે.” સૌમિત્ર ક્યાં જોઈ રહ્યો છે એનો હવે ભૂમિને પણ ખ્યાલ આવ્યો એટલે એણે તરતજ એને પકડી પાડ્યો!
“હેં?” સૌમિત્ર ચોંક્યો કે ભૂમિને કેવીરીતે ખબર પડી ગઈ? પણ પછી તે પણ હસી પડ્યો. આ તરફ ભૂમિની વાતથી તેની બાજુમાં જ આવીને ઉભી રહી ગયેલી તેની બહેન ના ચહેરા પર શરમમિશ્રિત સ્મિત આવી ગયું.
“બધાં એવું જ કહે છે એટલે તું પણ કહીજ દે સૌમિત્ર, જરાય વાંધો નથી.” ભૂમિ હસી રહી હતી.
“એ આપણે સમાન લાઉન્જમાં મૂકી દઈએ પછી કરીએ તો?” નિલમ સાથે હાથ મેળવતા સૌમિત્રએ સ્વસ્થતા ભેગી કરીને કીધું.
“હવે બરોબર, આ તેં કીધુને બેટા એટલે હવે આગળ જવાશે, નહીં તો આ બે માતાજીઓ તો એકવાર કોઈ એમના વખાણ કરવાનું ચાલુ કરે એટલે પછી એક કલાક સીવાય ત્યાંથી ખસે જ નહીં.” ભૂમિના મમ્મી પણ હવે એલોકો સાથે જોડાયા. સૌમિત્ર એમને યંત્રવત પગે લાગ્યો.
“અરે હા! ચાલો પહેલા સામાન ફેરવી લઈએ અને મમ્મીની વાત સાવ સાચી પણ છે હોં કે સૌમિત્ર?” આટલું કહીને ભૂમિએ સૌમિત્ર સામે ફરીથી એનું તોફાની સ્મિત કર્યું.
સૌમિત્ર, ભૂમિ કારની ડીકી તરફ વળ્યા અને એમાંથી બે મોટી મોટી બેગો સૌમિત્ર અને ભૂમિએ ભેગામળીને માંડમાંડ નીચે ઉતારી અને એવામાં નિલમ એક ટ્રોલી લઈને આવી. પછી ત્રણેયે ભેગા મળીને એ બંને બેગ એ ટ્રોલી પર મૂકી. બેગ ટ્રોલી પર મુકીને ચારેય જણા ડિપાર્ચર લાઉન્જ તરફ વળ્યા. ભૂમિએ ડ્રાઈવરને ગાડી પાર્કિંગમાં લઇ જવાનું કહ્યું અને પોતે બહાર જ ઉભો રહે એવી સુચના પણ આપી જેથી પાછા ફરતી વખતે શોધતા તકલીફ ન પડે. ડિપાર્ચર લાઉન્જમાં પહોંચતાની સાથેજ નિલમે એરલાઇન્સના કાઉન્ટર પર જઈને ચેક-ઇન કરાવી લીધું. લગભગ એક કલાક સૌમિત્ર, ભૂમિ, નિલમ અને ભૂમિના મમ્મી વાતો કરતા રહ્યા. ભૂમિએ એની બહેન અને મમ્મી પાસે સૌમિત્રના વખાણ કર્યા અને સૌમિત્ર એને સસ્મિત સાંભળતો રહ્યો. સૌમિત્ર કેટલો સારો વક્તા છે અને એની નોટ્સ કેટલી નીટ એન્ડ ક્લીન હોય છે એ બાબતતો ભૂમિએ એલોકોને ખાસ કહી.
આ દરમ્યાન સૌમિત્રએ બે-ત્રણ વખત નાસ્તો કે પછી કોલ્ડ ડ્રીંકની ઓફર કરી પણ ત્રણેયે એની ના પાડી, પછી ભૂમિ પોતેજ સૌમિત્રને લઈને એરપોર્ટની રેસ્ટોરન્ટમાં ગઈ અને ચારેય માટે કોલ્ડ ડ્રીંક્સ લીધા અને સૌમિત્રને એક પૈસો પણ ખર્ચવા ન દીધો. ત્યાંતો મુંબઈ જવાની ફ્લાઈટ પણ આવી ગઈ અને પેસેન્જરોને ફ્લાઈટમાં બેસવાની અનાઉન્સમેન્ટ થઇ. નિલમનું ઈમિગ્રેશન વગેરે મુંબઈમાં થવાનું હતું એટલે અનાઉન્સમેન્ટ થતાંજ તે ઉભી થઇ. નિલમના ઉભા થતાંજ ભૂમિ તેને વળગી પડી અને ખુબ રડવા લાગી. નિલમ અને ભૂમિની પાછળ ઉભેલા તેના મમ્મીની આંખોમાં પણ આંસુ હતા. સૌમિત્રનું હ્રદય આ જોઇને ભારે જરૂર થઇ ગયું પણ તેણે સ્વસ્થતા જાળવી. નિલમ તેની મમ્મીને પણ ભેટીને ખુબ રડી અને પછી તેણે પ્રસ્થાન કર્યું.
નિલમની ફ્લાઈટ ઉપડી જતા સૌમિત્ર, ભૂમિ અને ભૂમિની મમ્મી એરપોર્ટની બહાર નીકળ્યા. ભૂમિએ સૌમિત્રને કારમાં દિલ્હી દરવાજા સુધી સાથે આવવાનું કહ્યું અને લાલદરવાજાને બદલે ત્યાંથી જ બસ લઇ લેવાની સલાહ આપી. સૌમિત્ર ભૂમિ સાથે વધુ સમય રહેવા માટે કશું પણ કરવા તૈયાર હતો. પણ કારમાં પણ ભૂમિ અને એની મમ્મી સાથે વાત કરતા કરતા એ સતત વિચારી રહ્યો હતો કે આ કાર જેમાં એ બેઠો છે એ કોની હશે? સાથેસાથે એ એમ પણ વિચારી લેતો કે સમય આવ્યે એ ભૂમિને જ પૂછી લેશે.
==::==
બીજા દિવસે સૌમિત્રએ વ્રજેશ અને હિતુદાનને ગઈકાલે શું બન્યું એનો આખો રિપોર્ટ આપી દીધો. સૌમિત્ર અને ભૂમિ બંને હવે સાચી દિશામાં આગળ વધી રહ્યા છે એનો બંનેને સંતોષ થયો. સૌમિત્રએ પણ એમને સમજાવ્યા કે જો તેણે ઉતાવળ કરી હોત તો કદાચ આવો મોકો એને ન પણ મળત. જેની સાથે એ બંને સહમત થયા. પછી નક્કી કર્યા પ્રમાણે ત્રણેય જણા સૌમિત્રને ઘેર ગયા અને જમ્યા પછી સૌમિત્રના ઘર પાસે આવેલી નેશનલ બેંકમાં ખાતું ખોલાવવા ગયા. સૌમિત્રએ પૂરા અઢીસો રૂપિયાથી પોતાના નામે ખાતું ખોલાવ્યું.
આ તરફ સૌમિત્ર અને ભૂમિ વચ્ચેની દોસ્તી હવે વધુને વધુ ઘેરો રંગ પકડતી જતી હતી. દિવાળી પહેલાની ટર્મિનલ એક્ઝામ નજીક આવતી હતી. સૌમિત્રને તો હવે ભણવામાં પણ મહેનત કરવાની ટેવ પડી ગઈ હતી. પણ આ વખતે ભૂમિએ પણ એની પાસેથી એક્ઝામ માટે કેવીરીતે તૈયારી કરી એની ટીપ્સ લીધી. કોલેજની કેન્ટીનમાં ભેગા બેસીને કલાકો કોઇપણ વિષય વગર ચર્ચા કરવી એ સૌમિત્ર અને ભૂમિ માટે કાયમી બની ગયું હતું. આમને આમ પહેલી ટર્મની એક્ઝામ આવી ગઈ અને આજે એનું છેલ્લું પેપર હતું. વ્રજેશ અને હિતુદાન બે દિવસથી સૌમિત્રને ફરીથી કહી રહ્યા હતા કે હવે તો એ અને ભૂમિ ખુબ નજીક આવી ગયા હતા તો સૌમિત્રએ ભૂમિને પોતાની લાગણી કહી દેવી જોઈએ. પછી વળી દિવાળી વેકેશન પડશે અને પાછી સૌમિત્ર તારીખ પાડશે. પણ સૌમિત્રએ ના પાડતા યોગ્ય મોકો મળશે એટલે તરતજ એ ભૂમિને પ્રપોઝ કરી દેશે એવી ખાતરી તેના બન્ને ખાસ મિત્રોને આપી દીધી.
સામાન્યતઃ કોલેજનું છેલ્લું લેક્ચર બપોરે બાર-સાડાબાર વાગે પતતું હોય છે, પરંતુ એક્ઝામ ચાલતી હોવાથી તમામ સ્ટુડન્ટ્સ સાડા દસે નવરા થઇ જતા. આજે વેકેશન પહેલાનો છેલ્લો દિવસ હોવાથી સૌમિત્રની ઈચ્છા હતી કે એ ભૂમિ સાથે એકાદ કલાક કેન્ટીનમાં બેસે.
“હાઈ, કેવું હતું પેપર?” વ્રજેશ અને હિતુદાન સાથે વાતો કરી રહેલો સૌમિત્ર કેન્ટીન તરફ જઈ રહ્યો હતો, ત્યાં જ ભૂમિએ એની આદત મુજબ પાછળથી એના ખભા પર ટપલી મારીને બોલાવ્યો.
“ફર્સ્ટક્લાસ! અને તમારું?” સૌમિત્રએ પાછું વળીને ભૂમિ સામે જોયું.
“ઓકે ઓકે હતું, પણ ચાલે... પાસ થઇ જઈશ.” ભૂમિએ સ્મિત કર્યું પણ એ એનું ટ્રેડમાર્ક એવું રમતિયાળ સ્મિત નહોતું એની નોંધ સૌમિત્રએ લીધી.
“તો વાંધો નહીં. ચાલો કેન્ટીનમાં. આજે છેલ્લો દિવસ છે દિવાળી વેકેશન પહેલાં, તો આપણે ચારેય સેલિબ્રેશન કરીએ.” સૌમિત્રએ ભૂમિને આમંત્રણ આપ્યું.
“એક્ચ્યુલી સૌમિત્ર મારે તમારી સાથે થોડીક પર્સનલ વાત કરવી છે, જો તમને વાંધો ન હોય તો આપણે કેન્ટીનને બદલે રોઝ ગાર્ડનમાં જઈએ તો?” ભૂમિએ વિનંતીના હાવભાવ સાથે કીધું.
સૌમિત્ર અચાનક ડઘાઈ ગયો! ભૂમિને એવું શું કામ હશે? શું એ કોઈ તકલીફમાં હશે? કે પછી એ સૌમિત્ર વિષે પોતે શું ધારે છે એ બાબતે કશું કહેશે? આમ વિચારતા વિચારતા એણે વ્રજેશ અને હિતુદાન સામે જોયું. વ્રજેશે એને આંખના ઇશારાથી ભૂમિ સાથે જવાનું કહ્યું.
“અરે, હા હા, કેમ નહીં તમે બંને જાવ અને શાંતિથી વાતો કરો. અમે અમારી બસનો ટાઈમ થશે એટલે નીકળી જઈશું.” વ્રજેશે સૌમિત્ર એનો આંખનો ઈશારો ન સમજતા બોલ્યો.
“હાલો તો જય માતાજી!” હિતુદાનને સૌમિત્ર અને ભૂમિ રોઝ ગાર્ડન જવા તાત્કાલિક નીકળી જાય એની વધુ ઉતાવળ હતી.
“ઓકે, તો પછી...હું જાઉં?” સૌમિત્ર હજી કન્ફયુઝ હતો.
“એ હા, તું ને ભૂમિ નીકરો, અમે હાઈલા અને હાઈંજે વીજેભાયને ફોન કરી દેજે ઈને તારું કાંક કામ સે?” હિતુદાને સૌમિત્ર અને ભૂમિ વચ્ચે શું વાતો થઇ એનો રિપોર્ટ સાંજે વ્રજેશને આપવાનો ગર્ભિત ઈશારો કરી દીધો.
“શું કામ છે વ્રજેશ બોલને અત્યારે જ...” સૌમિત્રએ વ્રજેશ સામે જોઈ રહ્યો.
વ્રજેશને ગુસ્સો આવ્યો કે સૌમિત્ર કેમ નહોતો સમજી રહ્યો કે એ અને હિતુદાન બેય એવું ઈચ્છે છે કે એ ભૂમિ સાથે જલ્દીથી રોઝ ગાર્ડન જાય અને એની સાથે વાતો કરે તો કદાચ આજે એનો મેળ ખાઈ જાય.
“એ હું સાંજે જ કહીશ, મારે અગિયાર ને દસની બસ છે, ચાલો હેપ્પી દિવાલી અને હેપ્પી ન્યૂ યર ... બંને ને.” એમ કહીને વ્રજેશ અને હિતુદાન, સૌમિત્ર અને ભૂમિને દિવાળીનું એડવાન્સમાં વિશ કરીને ચાલવા જ લાગ્યા એટલે સૌમિત્ર બીજો કોઈ સવાલ કરીને પોતાનોજ ટાઈમ ન બગાડે.
“તો આપણે જઈશું સૌમિત્ર?” ભૂમિએ સૌમિત્ર સામે જોયું.
પોતાને આમ મઝધારમાં છોડીને જતા રહેલા વ્રજેશ અને હિતુદાનને જોતા જોતા સૌમિત્ર યંત્રવત ભૂમિ સાથે કોલેજના દરવાજા તરફ ચાલવા લાગ્યો. મનમાં એકજ વિચાર કે એવું તે શું હશે કે ભૂમિને આજે સામેથી તેની સાથે વાત કરવાનું મન થયું? જો એ એને સામેથી પ્રપોઝ કરશે તો એ શું જવાબ આપશે?
રસ્તો ક્રોસ કરીને સૌમિત્ર અને ભૂમિ રોઝ ગાર્ડનમાં બહાર ન બેઠા પરંતુ ભૂમિના કહેવાથી અંદરના રૂમમાં ગયા. થોડીવારમાં વેઈટર પાણી પીરસી ગયો.
“હા બોલો ભૂમિ... તમારે મને શું કહેવું હતું?” સૌમિત્ર એના હ્રદયના ધબકારા ખુદ સાંભળી રહ્યો હતો અને
ભૂમિ હવે શું બોલશે એના માટે એ પોતાની જાતને તૈયાર કરી રહ્યો હતો.
-: પ્રકરણ ચાર સમાપ્ત :-
