ભાગ-૪૪
(માનદેવીની સાસુની હેરાનગતિ ચાલુ છે. માલિક શ્યામાબાઈની ચંગુલમાં થી છોડવવા માટે છોટે શેઠ એટલે કે વનરાજને માનદેવી જોડે પરાણે પરણાવી દેવામાં આવે છે અને એ નારાજગી માનદેવી પર ઉતારવામાં આવી રહી છે. તેની મિત્રની સાસુ માનદેવી મા બનવાની છે તેવું તેની સાસુને કહે છે, હવે આગળ....)
છોટે શેઠજી કો તો યે બચ્ચી એક આંખ ભી ના સુહાતી થી, ના હી ઉસકા લાડ ચાવ કરતે થે કે ના હી ઉસકો પાસ બુલાતે થે. જૈસે વો ઉનકી અપની હો હી ના.
ગુડિયા રાની અબ બડી હોને લગી થી. છોટે શેઠ કી હરકતો સે માલિક તંગ હો જાતે, પર માલિકન કી શેહ અભી ભી છોટે શેઠજી પર સલામત થી.
ઐસા કરતે કરતે દો તીન સાલ બીત ગયે, અબ તો માલિક કે બડા બેટા ભી છોટે શેઠ કે વજહ સે ઔર ઉનકે પૈસે લૂંટાને કી વજહ સે તંગ આ ગયે ઔર અપના હિસ્સા લેકર કોટા શહર ચલે ગયે. અબ ઈસ ઘર મેં માલિક, માલિકન, છોટી બહુરાની ઔર સાથ મેં હમારી ગુડિયા રહ ગયે.
છોટે શેઠ વૈસી ભી ઘર મેં ના રહતે થે. બડે શેઠ ચલે જાને કે વજહ સે ઘર મેં આમદની કમ હો તો છોટે શેઠ કો પૈસે દેને મેં માલિકન કો દિક્કત હોને લગી. શ્યામાબાઈ કે પાસ જાને કે લીએ ઉન્હેં પૈસે ચાહીએ તો ચાહીએ હી ઉન્હોં ને કૈસે ભી કર કે પૈસે પાને કે લીએ પહેલે છોટી બહુરાની કો ના બુલાને વાલે ઉનસે માંગને લગે.
પહેલે પૈસે લીએ ફિર ગહને લે લીએ. જબ ભી ગહને યા પૈસે ચાહીએ હોતે તો છોટે શેઠજી છોટી બહુરાની કો અચ્છે સે બુલાતે ઔર ઉનસે અચ્છે સે બાત કરતે. છોટે શેઠજી પતા નહીં ઉનસે કયા કહતે, કુછ ભી સમજા પટા કે ઉનકે ગહને લે જાતે ઔર છોટી બહુરાની દે ભી દેતી. અબ તો માલિકન ઉનકો બોલતી કી,
“ક્યોં દે રહી હૈ અપને ગહને? મેરી જૈસી શેહ મત દે ઉસકો. મેરી વજહ સે વો ઘર નહીં લોટ રહા. અબ તું ઉસકો શેહ દેગી તો ઉસકે મુખ દેખે બિના હી મે ચલી જાુઅંગી, ક્યાં?”
તો વો બોલતી કી,
“ઔર આપ ઐસા કયો બોલતી હો, આપ હૈ તો હમ... અમ્માજી ગહને કા કયાં મતલબ જબ મેં પહેનુંગી તો દિખનેવાલા હૈ હી નહીં, ફીર? ઈસ બહાને વો મુજ સે અચ્છી બાતે કરતે તો હૈ, ઉસકા કર્જ ચુકતા કર રહી હું ઐસા સમજ લૂંગી.”
“તુમ ક્યોં કર્જ ચુકતા કરેંગી, પગલી કહી કી... ઔર કીસી કો મત બતલા પર ઈસ બચ્ચી કે લીએ રહને દેતી. ઉસકે કામ આ જાતે.”
“અમ્માજી વો તો ઉપરવાલા સબ દેખતા હૈ, વો દે દેગેં ઉસકે ભાગ કા. ઔર અગર હમ ભી રખ ભી લેંગે તો ઉસકે ભાગ કા નહીં હોગા તો કહાં સે મિલેગા.”
યે સુન કે અમ્માજી કી બોલતી બંધ હો જાતી. અબ ઉનકો અપને બડે બેટે, બહુ સે જયાદા અપની ઔર છોટે બેટે કી ગલતી દિખાઈ દેતી થી પર ઉસકા કોનો મતલબ ના થા ક્યોં કી ‘જબ ચુડિયા હી ચુભ ગઈ ખેત’.
અબ પૈસો કી તંગી જયાદા બઢને લગી તો માલિકને ખેતકામ વાપિસ શરૂ કીયા ઔર અમ્માજી કે ભરોસે ગુડિયા કો છોડકર છોટી બહુરાની પહેલે ખેંત મેં ફીર સિલાઈ ઔર બુનાઈ કે કામ કરને લગી. વૈસે છોટી બહુરાની બુનાઈ કરને મેં બહોત માહિર થી. ધીરે ધીરે પૈસા આતા ગયા પર છોટે શેઠજી વો લે જાતે.
અબ ગુડિયા બડી હો ગઈ થી, ઉસને અપને પિતા કો કભી બાત ના કી થી. વો ભી અપની મા કી તરહ ઘર કે સબ કામ મેં, બુનાઈ મેં માહિર થી ઔર ઈતના હી નહીં વો પઢાઈ મેં ભી અવ્વલ આતી થી.
એક બાર માલિક કી તબિયત બિગડ ગઈ ઔર ઉન્હોં ને ખટિયા પકડ લી. છોટે બેટે કા ઐસા રવૈયા ઔર ઉડાઉપન, ઉપર સે બેડે બેટે કા ઐસા રવૈયા ઔર અપના હિસ્સા લેકર બાપ સે અલગ હો જાના ઉનકે બરદાસ્ત સે બાહર થા. અબ તો ના વો ગાઁવ કે મુખિયા રહે ના ઉનકી હુુકમત ઔર યે બાત ઉનસે ઉનકે જીને કો જોશ જલ્દી હી લે ગઈ. ઉન્હોં ને ખટિયા પકડી તો ઐસી પકડી કી વો વાપિસ ઉઠ હી ના પાયે ઔર ચલ બસે.
બડે બેટે કો ખબર ભીજવાઈ ગઈ, ઉસને આકે અપને પિતા કો અગ્નિદાહ દીયા. છોટે શેઠજી અગ્નિસંસ્કાર કે સમય આયે પર વહીં સે વાપિસ લૌટ ગયે. માલિક કે જાને કે બાદ માલિકન એકલી હો ગઈ ઉપર સે છોટે શેઠ કા રવૈયા ઔર બડે શેઠ કા રુખાપન ઉનકો બહોત દુ:ખી કર રહા થા.
બડે શેઠ કે મનમેં કયાં થા પતા નહીં પર ઉન્હોં ને માલિકન સે કહા કી,
“આપ હમારે સાથ ચલિએ મેેરે ઘરમેં ઔર હમાર સાથ વહીં રહીએ.”
તબ માલિકન બોલી કી,
“એક બાત યાદ રખીઓ કી હમ તુમ્હારે ઘર કભી ના આયેંગે.”
“પર ક્યોં અમ્મા?”
“ક્યોં આયે વો બતા પહેલે? પહેલે સે હી હમારા છોટા બેટા બેફિકર ઔર નિકમ્મા થા હી, પર બડે બેટે ને કૌન સે તારે ગડ દીએ યહાં. જિમ્મેદારી દેખતે હી અપના હિસ્સા લેકર ભાગ ગયે. અપને ઔર અપના પરિવાર મેં સિર્ફ તુમ્હારે બહુરિયા ઔર બચ્ચે હી થે કયાં? હમ સબ ના આતે થે? તો હર જિમ્મેદારી કયોં દરકિનારે કર દીયા ઔર ચલ ગયે.
તુમ્હારે બાઉજી કી સેવા ભી દોનો બેટે હોને કી બાવજુદ ભી છોટી બહુરાની ને હી કી. મુજે તેરી ચાલ ભી સમજ આતી હૈ, મેં છોટી બહુરિયા ના હુ, તેરી મા હુ... તો એક બાત સમજ લો કે યે જો ભી હૈ વો છોટી બહુ ઔર ઉસકી ગુડિયા કા હી હૈ, તો ઉસકે તરફ અપની મેેલી નજર મત રખીઓ. અબ જો ભી હૈ હમારા અપના હૈ તો વો છોટી બહુરાની ઔર ઉસકી ગુડિયા હી હૈ. મેં ભી અપની છોટી બહુ કે સાથ જૈસે તૈસે દિન ગુજાર લુંગી.
વૈસે ભી મેંને ઉસ બચ્ચી કે સાથ કુછ ભી સહી નહીં કીયા, ઉસકો બહોત દુ:ખ દીયા. અભી ભી વો તો નર્ક મેં જી હી રહી હૈ ના ઔર મેં ઉસે યહાં ઈસ નર્ક મેં અકેલા ન છોડ શકતી. વૈસે ભી નર્ક મેં ડાલનેવાલા પહેરદાર અપની પહેરેદારી છોડ નહીં શકતા. તુમ જાઓ ઔર ખુશ રહો...”
યે સુનકે બડે શેઠજી ચલે ગયે.
અબ તો છોટી બહુરાની હમ કો વિદા કર દીયા ઔર અપને ઘર કે સારો કામ ખુદ હી કરને લગી. હમ બસ કભી કભી માલિકન સે મિલને આ જાયા કરતે થે.
છોટી બહુરાની માલિક ના હોને કે કારણ ખેત કે કામ ના કર પાતી થી તો ઈસ લીએ માલિકનને હમે ખેત બોને કો દે દીયા. ખેત મેં જો પકતા વો આધા હિસ્સા મેં લેતા ઔર આધા વો રખતી. ઔર હમે ઈસ ઘરમેં આને જાને કા દૂસરા બહાના મિલ ગયા.
(તો શું વનરાજ ક્યારે શ્યામાબાઈ ની ચંગુલમાં થી નહીં નીકળે? શું માનદેવીના ઘરેણા તો લઈ લીધા હવે શું લેશે? માનદેવીની સાસુના શબ્દો સાંભળી તેમના મોટા દીકરામાં પરિવર્તન આવશે? આમ કરીને ઘર કયાં સુધી ચાલશે અને કોણ ચલાવશે?
જાણવા માટે વાંચો આગળનો ભાગ, પ્રેમનો સાથ કયાં સુધી........૪૫)
