ભાગ-૨૭
(માનના ફેરા પતી જતાં તે અને તેનો પતિ વડીલોનો આશીર્વાદ લે છે, પણ માનના પિયરના વડીલોને તેનો પતિ પગે નથી લાગતો. માનને ભૂખ લાગે છે, પણ સમાજના રિવાજ મુજબ તેને તેના પતિની એઠી થાળીમાં ખાવું પડે છે. પણ તેની મોટી બહેન ચાલાકી થી થાળી બદલી દે છે, પણ માન ઘૂંઘટ હટાવતાં હંગામો થાય છે. હવે આગળ...)
હમને ખાને કે લીએ અપના ઘૂંઘટ હટાયા તો સબ હમેં ડાંટને લગે તો હમારી બુઆ ને કહાં કી,
“ક્યોં રી, કયોં ઘૂંઘટ ઉઠા લીયા. જલ્દી સે ઘૂંઘટ કર લો...”
તો હમને ઉનસે કહના ચાહા કી,
“મગર ઉન્હોંને તો સહેરા કબ કા હટા દિયા, ઔર હમ ને તો ખાને કે લીએ હી ઘૂંંઘટ હટાયા થા...”
“દેખો દેખો કૈસી જુબાન ચલા રહી હૈ, જાને કી જુુબાન ના હો પર તલવાર હો, અબ હમારી જીજી કા કયાં હોગા? અરી ઓ જીજી એકબાર દેખ ભાલ તો લિયા થા ના કી લડકી ઔર ઉસકે ખાનદાન બારેં મેં...”
યે સુન હમારી મૌસીસાસ બોલી તો હમારી મૌસી વહાં આ ગઈ ઔર બોલી કી,
“માફ કર દેના, છોટી બચ્ચી હૈ વો તો ઉસસે ચૂક હો ગઈ.”
“ઐસે કૈસે ચૂક હો ગઈ. ઐસા થા તો આપકો સમજ દેની ચાહીએ, સમજ દેની હી ના થી તો ક્યોં બ્યાહ દીયા, હમારે જીજી કે સર હીં એસા ઠીકરા ફોડના થા.”
હમારી બુઆ બોલી કી,
“ઐસા કયો બોલ રહે હો સમધનજી, આપ ઈત્મીનાન રખે હમારી લાડો બહુત સમજદાર હૈ, વો જલ્દી સબકુછ શિખ લેંગી. આપ કો ભી પતા હૈ અભી ચૌદહ સાલ કી તો હૈ.”
“તો હમને કયાં ઉસકો શીખાને કા ઠેકા લે રખા હૈ, ભાભીસા હમેં ઐસી બહુરિયા ના ચાહે જીસે હમેં છોટી છોટી બાતે કહની ઔર શિખલાની પડે.”
હમારી બુઆસાસ બોલતે દેખ સભી વહાં સબ આ ગયે તો હમારે બાઉજીને ઘુર કે બુઆસે સારી બાત પૂછને કે બાદ વો બોલે કી,
“સમધનજી, બચ્ચી હૈ વો ઉસે અભી રિવાજ કી સમજ થોડી ના હૈ, આગે સે ઐસા કુછ ના હોગા. આપકો કોનો શિકાયત કા મૌકા ન દેગી. અભી કે લીયે માફ કર દોના. હમ ઉસકી તરફ સે માફી માંગતે હૈ. માફ કર દીજીએ..”
તભી ઉનકી અવાજ આઈ કી,
“આપ માફી મત માંગીએ. વૈસે ભી છોટી બચ્ચી હૈ, ઉસકે લીએ અભી ખેલ હી સબકુછ હૈ, સમાજ કે કાનૂન સે ઉસે કયાં મતલબ? અબ યહીં બાત ખતમ કીજીએ.”
કહ કે વો ચલે ગયે, માં બોલી કી,
“સમધનજી માફ કર દીજીએ... આગે સે ઐસા ન હોગા. ઔર ખાના ખાઈએ.”
“વો હી ઠીક હોગા ઔર સાથ મેં યે ભી સમજા દેના કે હમાર ઘરકી બહુ કભી અપની જુબાન નહીં ચલાતી, તો ચૂપ રહેના શીખ લે. હમકો કયાં ભાભીસા કો ઝેલના હૈ ઔર નિભાના હૈ વો ભી ઐસી બહુરિયા કે સાથ...”
કહ કે બુુઆસાા ઔર મૌસીસાસ હમેં કતરાતી નજરે દિખાકર ચલી ગઈ.
બાઉજી ભી માં કો ખફા હોકર બોલે કી,
“સમજાઓ અચ્છે સે અપની લાડો કો કી શિકાયત કા મૌકા ન દે... મગર...”
ઐસા બોલ કે વો ભી ચલે ગયે ઔર માં ભી ઉનકે પીછે પીછે... બાદ મેં બડી બાઈસા બોલી કી,
“વાહ રે ચુટકી, તુમ્હારા દુલ્હા કાફી સમજદાર હૈ ઔર ઉસકી ઘરમેં ચલતી ભી હૈ, તુમે કોઈ દિક્કત ના હોગી ઔર તુુમ રાજ કરેગી રાજ...”
હમ ભી ખુશ હોકર ખાને લગે. અબ હમેં ઉબકાઈ ખાતે ના દેખ હમારી ચાચીસાસ બોલી કી,
વાહ રે બહુરિયા અભી સે પતિ કે રંગમાં રંગ જાને કે લીએ કમ્મર કસ લી, અચ્છી બાત હૈ. હમારે ઘરકી સારી ઔરતે યહીં કરતી હૈ... દેખો જીજી હમારી બહુ અભી સે પતિ કી જૂઠન થાલીમેં ખા રહી હૈ... કયાં જીજીસા આપ ભી ખાંમ ખાં સોચ મેં રોયે જા રહી થી કી બહુ ઘરમેં રચ બસ જાયેંગી કી નહીં, હમાર બિટવા કે સાથ રહ પાયેગી કી નહીં. ખરા ઘડા હૈ હમારી બહુરિયા, જો તુમને માર મારકે ચુના હૈ... ટકોરા બંધ”
“હા જીજી અબ તો આદત ડાલ હી દો, બહુરિયા ઐસા કરકે કહીં બિટવા બહુ કે પીછે લટ્ટુ હો જાયેગા.”
“કયા ચુટકી તુમ ભી કબ કી હમાર બહુ કે પીછે પડી હો... અરે ઉસકો વિદા કરાકે ઘર તે લે જાને દો, ફિર બાદમેં મૌસીસાસ કા દમામ બતા દીયો ઉસે. ખા લો અભી ફિર હમેં ઘર જાકે બહુ કે સ્વાગત ઔર રસ્મોં કી તૈયારી ભી દેખની હૈ. ઓ બડકી બહુ જલ્દી સે બિટો કો ખાના ખિલા દે, હમેં ઘર પે જાને કો હૈ...”
હમારી સાસ ઐસે બોલતે હી હમારી મૌસીસાસ ઔર સબ ચૂપ હો ગયે. સામને એક ઔરત ઘૂંઘટમેં અપને બચ્ચે કે સાથ બેઠી તો વો બોલી કી,
“જી અમ્માસા...”
એ સબ ઔરતે બોલ રહી થી તબ હમને અપની બડી બાઈસા કો કહા કી,
“બાઈસા હમારે સસુરાલવાલે તો કૈસા બોલ રહે હૈ. હમ કો તો ડર લગતા હૈ કી કહીં હમે વો પરેશાન કરેગી તો? હમે તો ઉનસે ડર લગ રહા હૈ.”
“અરે ડરો મત તુમે કૌન સા ઉનકે સાથ રોજ રહેના હૈ, તુમ્હેં તો અપની સાસ કે સાથ તો રહના હૈ...”
“વો બાત ભી હૈ, ઔર વૈસે ભી હમેં અબ સે થોડે જાના હૈ.”
હમને ખુશ હોકર બોલા તો બાઈસા તો મેરે સામને દેખતી રહ ગઈ, પર શાયદ મેરી ખુશી દેખકર કુછ કહેના ઉચિત ના સમજા ઔર વો ચૂપ હી રહ ગઈ.
થોડી દેર બાદ હમારી સાસ હમારી સે બાતે કરી બાદમેં બોલી કી,
“સમધનજી અબ હમ જા રહે હૈ, બહુ કે સ્વાગત કી તૈયારી ભી દેખની ભી હૈ...”
હમારી માં બોલી કી,
“જી... આપસે એક આજીજી હૈ?”
“અરે સમધનજી બોલીએ ના?”
“જી હમારી બિટિયા અભી છોટી બચ્ચી હૈ તો ઉસસે કોઈ ચૂક હો જાયે તો બચ્ચી સમજ મેં માફ કર દેના. ઉસકો ડાઁટ કે ભી દેના. આપ ઉસે સમજાયેગી તો વો જલ્દ હી સમજ જાયેંગી. હે છોટી, પર બડી સમજદાર હૈ હમારી બિટિયા તો ઉસકા ખ્યાલ રખીઓ. અભી જો ગલતી ઉસસે હુઈ, ઉસકો માફ કર દેના ઔર અપને દિલ પે ભી મત લગાના.’
“ઔર સમધનજી વો જલ્દી કીસી કો બતલાતી નહીં, પર વો ડરતી જયાદા હૈ, ઔર ઉસકો ઊંચી અવાજ મેં કભી કીસીને કુછ નહીં કહા તો જલ્દી હી ગભરા જાતી હૈ.’
“ઉસને આજ તક જયાદા કામ ભી નહીં કીયા તો ઉસકો કુછ ના આયે તો હમારી ચૂક સમજ કે હમેં કોસ દેના પર ઉસકો શિખા દેના. વો જલ્દી હી શીખ જાયેગી. વૈસે તો હમારી બિટિયા બહોત પ્યારી હૈ તૌ ઉસે પ્યારસે સમજાના... વો આપકો કભી શિકાયત કા મૌકા ન દેગી. યે વાદા હૈ હમારા... બસ આપ ઉસે અપની બિટિયા સી સમજ કે શીખા દેના ઔર ઉસકી હર ચૂક કો ભૂલ જાના, સમધનજી.... હમ સે કોઈ ચૂક હુઈ હો તો હમેં માફ કર દેના...”
(શું માનની મૌસીસાસ અને બુઆસાસ તેની સાસુના કાન ભરશે? શું હજી નવા બખેડા થશે કે પછી? તેનો પતિ અને સાસ સમજદાર લાગી રહ્યા છે કે પછી દેખાવો કરે છે? માનની વિદાય શાંતિથી થઈ જશે ને?
જાણવા માટે વાંચો આગળનો ભાગ, પ્રેમનો સાથ કયાં સુધી........૨૮)
