ભાગ-૨૫
(માનના પિતા માનની માંની વાત સાંભળવાની ના પાડી અને તેનું સાસરું જ તારું સાચું ઘર છે. સાસરીમાં નિભાવવાની સલાહ સાથે અહીં પાછી ના આવતી અને એમની વાત માનજે નહીંતર કંઈપણ ફરિયાદ આવશે તે નહિં ચાલે એવી ગર્ભિત ધમકી પણ આપે છે. પછી લગ્નની રસ્મો ની એક રસ્મ જયમાલા શરૂ થાય છે. હવે આગળ....)
"હમ બાત તો કર શકતે હૈ, પર ઘર કે બડે વહાં તો હોતે હે ના, તો હમ બોલ ભી કૈસે શકતે હૈ. બોલના ભી હો તો બોલે કૈસે... વો ભી તો બોલ નહીં રહે થે ના...
હમારી જયમાલા મેં સિર્ફ ઉનકે દોસ્ત હી મજાક કર રહે થે. ઔર વો ભી ઘર કે બડે આંખ દિખાતે તો યે લોગ ભી ચૂપ હો જાતે ઔર ઈધરઉધર દેખને લગતે થે...
જયમાલા શરૂ હો ગઈ પંડિતજી મંત્ર પઢ રહે થે, ફિર હમાર ઔર ઉનકે હાથોમેં માલા પકડાઈ ગઈ ઔર કહાં કી,
"અબ એક દૂસરે કો માલા પહનાઓ..."
હમ જૈસે પહનાને ગયે તો વો લંબે થે ઔર હમ નાટે... ઉપર સે ઉનકે દોસ્તોને ઉનકો ઉપર ઉઠા લીયા તો હમારે બસ કા તો રહા હી નહીં. હમ કરે ભી તો કયા કરે, કૈસે ઉનકો માલા પહનાયે ઉસી ઉધેડબુન મેં થે કી, હમનેં ઘૂંઘટ સે દેખા કી થોડી દેર મેં વો હી ખુદ નીચે આ ગયે.
"ક્યોં?"
"શાયદ ઉનકો ખટિયા પે બેઠે હુએ આદમીને અપની આંખે દિખાતે હુએ હમને દેખા થા."
"અબ તો કોનો દિક્કત ના હુઈ માલા પહનાને મેં?"
"ફિર ભી હમને મુશ્કેલ સે ઉનકો માલા પહનાઈ, વો લંબે જો થે. ફીર ઉન્હોં ને હમે માલા પહના દી ઔર હમકો વહાં સે લે જા કે કમરેમેં બિઠા દીયા ગયા.
હમારી પડોશવાલી ભાભીસા બોલી કી,
"નસીબવાલી હો માન તુમ, જો તુમે ઈતના અમીર ઔર લંબા, કિતના ગોરા પતિ તુજે મિલા. અપને પતિ કો ખુશ રખના ઔર કોનો શિકાયત કા મોકા મત દેના."
હમને ભી ઉનકી બાતો મેં હામી ભરી. થોડી દેર બાદ વો ચલી ગઈ ઔર ઉનકે ચલે જાને કે બાદ હમને અપના ઘૂંઘટ સિરકા દીયા ઔર સુકૂૂન ભરી સાંસ લી. હમારે મનમેં બહોત સારે સવાલ ઘૂમને લગે થે, પર કોઈ ઐસા ના થા કી હમ ઉનસે પૂછ શકે ઔર વો હમેં સબ બાત બતલા શકે. બાઉજી સે પૂછ ના શકતે, ચાચાજી બતાને સે રહે. માં હમેં બતા ન શકતી થી ઔર બડી દોનો બાઈસા માં કે કદમ પર હી ચલતી, પિતાજી કા ખૌફ જો થા.
ચાચી, બુઆસા ભી બતલાને સે રહી. મામા, મામીસા યા મૌસી કો તો કુછ પતા ભી ન હોગા, ફિર હમ જાયે તો કહાં જાયે, કિસ સે પૂછે.
આખિર હમને અપના મન કડા કરકે બુઆસા કો પૂછને કા સોચા કી શાયદ વો કુછ હમેં બતલા દે.
હમ પૂછને જા હી રહી થી કી, હમારી સાસ અપની રિશ્તેદાર ઔરતો કો લેકર વહાં આ ગઈ. ઉન સબકો દેખકર હમને અપના ઘૂંઘટ વાપિસ કર લીયા તો એક રિશ્તેદાર બોલી કી,
"અરે બહુરિયા, જરાં અપના મુખડા તો દિખલાઓ. હમ દેખે તો સહી કી કૈસા ચાંદ કા ટુકડા લાયે હૈ હમ અપને ભતીજે કે લીએ. "
તબ હમારી સાસ બોલી કી,
"ક્યોં રી ઉસકી બુઆસાસ હોને કા ધોંસ અભી સે જમા રહી હો. અભી સે ઉસકા ચહેરા દેખ લેગી તો મુંહદિખાઈ કી રસ્મ મેં ક્યા હોગા રી?"
તભી દૂસરી ઔરત બોલી કી,
"જીજી, ઐસા કુછ જરૂરી થોડે ના હૈ કી હમ બહુ કા ચહેરા મુંહ દિખાઈમેં હી દેખેંગે. હમે ભી હમાર ભાનજે કે સાથ ખડી હો પાયેગી યા જોડી અચ્છી લગે કી નહીં યો દેખના હૈ."
"ઓ ભાભીસા, વો તો હમને દિખ હી લિયા હૈ, ફિર તુમ મુંહ દિખાઈ કી રસ્મ મેં દેખ લેના ઔર અભી હમાર બહુ કો તંગ મત કરો. ઔર જો કામ કરને હમ આયે હૈ તો વો કર દે જરા..."
"જી જીજીસા..."
હમારી સાસુમા ને હમ કો હાથ મેં કંગન પહેના દીયે ઔર ફિર બોલી કી,
"બહુ જલ્દી સે હમાર ઘર મેં આ કે ઘરકો મહકા દીયો, હમાર ઘરકો તુમ્હારી પાયલ કી છનછન સે રોશન કર દીયો ઔર બચ્ચોં કી કિલકારી સે ભર દેના."
હમારી સાસ કે સિવા સભી ઔરતે હસને લગી ઔર હમારી સાસ તો ઐસા કહ કે વો ચલી ગઈ ઔર હમ અપને સવાલો કો સાથ વહીં પે બેઠે રહ ગયે. થોડી દેર બાદ હમ વાપસ અપને બુઆસે પૂછને કા સોચ કે ઉનકે પાસ જાને લગે તો વહીં પે દોનો બડી બાઈસા ઔર કુછ ઔરતે વહાં આ ગઈ.
હમારા વાપિસ સબ શિંગાર ઠીક કર દીયા ઔર હમારા ઘૂંઘટ બહોત લંબા કર દીયા. જબ વહાં સે,
"કન્યા પધરાવો સા...
બોલતે હી વો લોગ હમેં વહાં સે ખડા કરકે શાદી કે મંડપમેં લેકર જાને લગી તો જીસ ખટિયા પે હમ બેઠે થે વહાં પે હમારી ચુનરી કહીં પે અટક ગઈ. હમારી ચુનરી કહાં અટક ગઈ દેખકર દુસરી બાઈસાને નિકાલ દી ઔર હમેં મંડપ કી તરફ લે ગઈ. હમ ફટાફટ ચલને લગે તો બડી બાઈસા બોલી કી,
"માન ધીરે ધીરે ચલો, દુલ્હન હો તુમ... દુલ્હન ઐસે ભાગતી નહીં વો, તો નજાકતસે ચલતી હૈ. તુમ્હારે સસુરાલવાલે કયાં સોંચેગે કી દુલ્હન કો બડી હડબડાટ હૈ."
યે સુનકે હમ ધીરે ધીરે ચલને લગે. હમેં મંડપ મેં લે જા કે દુલ્હે કે સામને બિઠા દીયા. હમને ઘૂંઘટસે દેખા તો કીસીને સફેદ કપડાં હમ દોનો કે બીચ પકડ રખા થા. બાદ મેં ધીરે ધીરે ઉસે ભી હટા દિયા ગયા. હમારા દુલ્હા અભી તક સહેરે મેં થા, હમેં જો ઉસકા ચહેરા દેખને કા ખ્વાબ થા વો ખ્વાબ હી રહ ગયા. શાદી કી રસ્મેં શરૂ હો ગઈ થી.
મા બાઉજીને કન્યાદાન દીયા, ફીર ફેરે શરૂ હો ગયે. ફેરોમેં પહેલે તીનમેં વો આગે થે, બાકી ચારમેં હમ આગે થે. ઐસે કરકે હમને સાત ફેરે લીએ. મંત્રો કો પઢના અભી શરૂ થા ઔર રાત કો દેર હો ગઈ થી. હમ જલ્દી સો જાતે થે તો હમેં નીંદ આને લગી, મગર ઈતની અવાજમેં હમ કૈસે સો શકતે હૈ તો, આંખે ભી નીંદ સે ભરી હુઈ થી, હમ ફિરભી બેઠે રહે થે.
પંડિતજી કે કહને પર સિંદૂરદાન, બાદ મેં મંગલસૂત્ર ભી પહના દીયા ગયા. પંડિતજી કે કહને પર હમને પહેલે પંડિતજી કે પૈર પડે ઔર ઉનકે આશીષ લિયા. બાદ મેં ઉનકે બાઉજી, માતાજી ઔર બાકી રિશ્તેદારો કે પૈર છૂકર આશીષ ભી લિયા.
બાદ મેં હમારે રિશ્તેદારો કી બારી આઈ તો હમ પૈર પડતે ઔર વો સિર્ફ હાથ હી જોડકર ખડે રહેતે. ના વો ઝુકતે ના હી આશિષ લેતે તો હમકો બહુત બુરા લગા પર હમ કુછ ભી બોલે ઈસસે પહેલે હમારી બડી બાઈસા બોલી કી,
"કુછ ભી મત કહેના... જમીનદાર હૈ વો, તો અક્કડમેં રહેગે હી... તુમ ચૂપચાપ સબકે પૈર છૂકે આશીષ લે લો...
(શું માનનું અપમાન કરવામાં તેનો વરે શરૂ કરી દીધું? શું તેના વરના માતા પિતા આ માટે કંઈ કહેશે કે પછી જમીનદારની અક્કડમાં જ રહેશે? માન માટે સુખની વેળા આવશે કે દુઃખનો સાગર?
જાણવા માટે વાંચો આગળનો ભાગ, પ્રેમનો સાથ કયાં સુધી........૨૬)
