તમે જાણો છો? કે પ્રેમની શરૂઆત ખુબ આહ્લાદક હોય છે અને નફરતની શરૂઆત પ્રેમ હોય છે!
ઘણીવાર પ્રણય જ બધી સરહદો વટાવીને નફરત બની જાય છે..
"પ્રેમની અભિવ્યક્તિ એક અદભુત અનુભવ છે જ્યારે કોઈ પ્રણયના વહેણમાં વહેવા લાગે ત્યારે એને બધુ જ ગમવા લાગે છે બસ એમ જ 'માનવ' પણ કંઈક આવું જ અનુભવે,
માનવ અભ્યાસ પૂરો કરી ને નોકરીની શોધમાં હતો અને એને આ સમયે આ પ્રેમની અનુભૂતિ થઈ હતી ગઈકાલ સુધી એક ચપળ વિદ્યાર્થી હતો આજે કંઈક અલગ જ ધુનમાં હતો, પહેલી વાર જ્યારે એને એ છોકરીને જોઈ એ જોતો જ રહી ગયો, ગુલાબ જેવા કોમળ ગાલ, મદહોશ પણ સતેજ આંખો, ગુલાબી હોઠ, આતુરતાથી ફડફડતા પાંપણ, ગોરોવાન અને ઘાટીલું અંગ, એકદમ આકર્ષક પહેરવેશ, આંગળીમાં વિંટી અને હાથમાં એક જુની ઘડિયાળ, કપાળમાં કંકુ તિલક, ચુપચાપ પણ ઘણીબધી વાતો કરી રહ્યું હતું એનુ મન, ઉતાવળમાં અટવાયેલું અધધ હાસ્ય, સુંદરતા અને નિખાર એવો જાણે ચાંદનો ટુકડો લાવ્યો હોય ઓઢણીમાં વિંટાળીને, માનવ તો આ પ્રકૃતિની અદભુત કૃતિને જોઈ જ રહ્યો.
માનવની સમજણ ની બહાર પહેલીવાર કંઈક એના મનમાં ગડમથલ ચાલવા લાગી, એ જરાક સ્વસ્થ થયો અને બેસવા માટે જગ્યા શોધવા લાગ્યો, પેલી છોકરીની બાજુવાળી જગા ખાલી હતી એટલે માનવ પેલી ના બાજુમાં જાય છે અને ત્યાં બેસે છે, માનવ પોતાની પ્રકૃતિથી વિરુદ્ધ એકદમ શાંત બેઠો હતો, એનું ઈન્ટરવ્યુ જેવું પત્યું એ છોકરી ત્યાંથી જતી રહી. માનવ પણ કામ પતાવી ઘરે પાછો આવ્યો.
માનવને આ નોકરી મળી એના માટે એને બીજા શહેરમાં જવાનું થયું. પરીવારથી દૂર એ એકલો શહેરમાં રહેવા લાગ્યો અને પેલી છોકરીને ખુબ વાગોળ્યાં બાદ એ હવે લગભગ ભૂલી જ ગયો હતો અને પાછુ એને એ પણ ખબર નહતી કે એ કોણ છે એટલે એને શોધવા જવું પણ વ્યર્થ હતું.
પણ નસીબમાં પાછું મળવાનું લખ્યું હતું એટલે સદનસીબે એ છોકરી એની જ આફિસમાં કામ કરવા આવી, હવે માનવને થયું નક્કી આ મારા નસીબમાં જ લખાયેલી છે આજે ફરી એકવાર એ છોકરી સાથે વાત કરવાનો મોકો મળ્યો, જાણે કુદરત જ તેમને મળાવવા માટે વારંવાર એકબીજાની સામે લાવી રહી હતી, બસ એમના વચ્ચે એક સેતુની જરૂર હતી અને આ સેતુ નું કામ એમના આૅફિસના કામે કરી દીધું.
માનવ તેની પાસે ગયો અને પુછ્યું, "તમારું નામ શું છે?"
એણે જવાબ આપ્યો, "કવિતા !", માનવે કહ્યું હું અહીં જ કામ કરું છું કંઈ મદદની જરૂર પડે તો કહેજો એમ વાત કરી એ એન2 કામમાં પરોવાઈ ગયો.
આ પછી એ બંને ધીમે ધીમે એકબીજાને ઓળખવા લાગ્યા સાથે કામ કરતા કરતા હવે મિત્રો જેવા બની ગયાં, કામ કરતાં કરતાં પોતાની અંગત વાતો અને વિચારો પણ આપ લે કરવા લાગ્યા, એકબીજા સાથે સમય પસાર કરવા લાગ્યા, સાથે આવવું અને સાથે ઘરે જવું, રજાના દિવસે સાથે જમવા જવું અને કોઈવાર સાથે ફરવા પણ જતાં અને ખરીદી કરવા પણ, હવે બંનેને એકબીજાનો સાથ ગમવા લાગ્યો હતો, બન્ને વચ્ચે હવે કોઈક સંબંધ બંધાયો ચુક્યો હતો, એકવાર માનવે હિંમત કરીને લગ્ન માટે પુછ્યું. "કવિતા, હું તારી સાથે મારી આખી જીંદગી વિતાવવા માંગુ છું. શું તું મારા પ્રેમની ભાગીદારી કરીશ??? "
કવિતા એ સમયે કંઈ જ બોલ્યાં વિના ત્યાંથી જતી રહી, પણ પછી એણે આ પ્રસ્તાવને સ્વીકાર્યું, હવે માનવ માટે બધું જ સરળ બની ગયું, એ બંને ખુબ ખુશ હતાં, માનવે બધી વાત એના ઘેર પણ કરી અને માનવની ખુશી માટે એના પરિવારજનોએ કવિતા અને માનવના સંબંધ નો સ્વીકાર કર્યો અને કવિતાને પણ મળ્યા. જેટલા વખાણ માનવ કરતો એના કરતાં સવાયી રૂપાળી અને દોઢી સંસ્કારી હતી કવિતા. દરેક વાતમાં એ બધાનું માન જાળવતી અને દરેક સાથે વિનમ્રતા સાથે વાત કરતી, થોડાક જ સમયમાં એ સૌની પ્રિય બની ગઈ, જોતજોતામાં ઘણો સમય વીતી ગયો.
એકવાર અચાનક કવિતાનો ફોન આવ્યો અને માનવની તો જાણે જીંદગી બદલી દીધી એણે, બધું વેરવિખેર થઇ ગયું, માનવ સંપુર્ણ ભાંગી પડ્યો કવિતાના શબ્દો સાંભળી માનવ પોતાનું જાણે અસ્તિત્વ જ ગુમાવી બેઠો, માનવનો હસતો ખિલતો ચહેરો ક્ષણમાં આથમી ગયો, એનું ખુશહાલ જીવન જાણે કુદ્રષ્ટિ નો શિકાર બની ગયું.
કવિતાના છોડી ને જવાના વિચાર માત્રથી એ થીજી જતો હતો અને આજે કવિતાએ તો સામેથી કહ્યું કે એના જીવનમાં માનવ માટે કોઈ જ જગા નથી.
કવિતાએ કહ્યું કે મારો અને તારો કંઈ જ મેળ નથી, આપણા વિચારો પણ મળતાં નથી, બસ હવે હું તારી સાથે નથી રહેવા માંગતી, તું મને ભુલી જજે.
આ વાત કવિતાએ જેટલી સહજતાથી સંક્ષેપમાં વ્યક્ત કરી એટલી જ જટિલ એને સમજવી માનવ માટે હતી, એ કંઈ સમજે એ પહેલાં એનો સંબંધ વિખેરાઈ ગયો, જ્યારે એને બધું જ ગમવા લાગ્યું હતું ત્યારે આ આકસ્મિક ઘટનાએ એનું આખું જીવન બદલી દીધું.
પ્રેમની પરિભાષા જે માનવ સમજતો હતો એ આજે એને ખોટી લાગવા લાગી, એના મનમાં પ્રેમ માટે નફરતની ગાંઠ બંધાઈ ગઈ, એકદમ મસ્ત મોજીલો માનવ એકદમ ગમગીન અને ધીરગંભીર બની ગયો, કવિતાના ગયા પછી એ સાવ બદલાઈ ગયો, ઘરમાં કે બહાર કામ વગર એ કોઈને મળતો પણ નહી અને વાત પણ ના કરતો...
બધું જ જોતજોતામાં વિખેરાઈ ગયું, પ્રેમ નફરતમાં તબદીલ થઈ ગયો, લાગણીઓ પિંખાઈ ગઈ, વિશ્વાસનો ઘાત થઇ ને એની જગ્યાએ નફરત અને ધૃણા મનમાં વસી ગઈ...
પણ એક સ્પષ્ટ વાત છે કે પ્રેમનો અંત ક્યારેય શક્ય નથી ભલે પછી નફરત પ્રેમ કરતાં વધારે હોય પણ પ્રેમની એક ચિનગારી, એક ઝલક, એક બુંદ જ કાફી હોય છે નફરતનો અંત આણવા માટે...
