20.
(અખિલેશ ઊટીથી પરત ફરે છે, અને ડિજિટેક કંપનીમાં ફરી પાછો પહેલાની માફક પોતાની ડ્યુટી જોઈન કરી લે છે, ડિજિટેક કંપનીમાં જ્યારે અખિલેશ પ્રવેશે છે ત્યારે તેનું ભવ્ય સ્વાગત કરવામાં આવે છે, આ દરમ્યાન દીક્ષિત અખિલેશને સોફ્ટવેર ડિપાર્ટમેન્ટનાં એચ.ઓ.ડી તરીકે પ્રમોશનની જાહેરાત કરે છે, ત્યારબાદ અખિલેશ અને દીક્ષિત બનેવ મિત્રો દીક્ષિતની ચેમ્બરમાં બેસે છે, અને વાતચીત કરે છે, અને દીક્ષિત અખિલેશને સાયકોલોજીકલ સપોર્ટ આપે છે, અને ત્યારબાદ અખિલેશ પોતાની ચેમ્બરમાં જઇ પોતાનું બધું પેન્ડિંગ વર્ક પૂરું કરે છે, પછી અખિલેશ પોતાનાં ફલેટે જવા માટે રવાનાં થાય છે, આ જ દિવસે રાતે અખિલેશ એક ભયંકર ડરામણું અને અને રુંવાટા ઉભા કરી દે તેવું સપનું જોવે છે.)
ધીમે-ધીમે દિવસો વીતવા લાગે છે, અખિલેશ પણ હવે જાણે પોતાની રૂટીન લાઈફ સાથે ફરી પાછું ટ્યુનિંગ મેળવી રહ્યો હતો, શ્રેયાને પોતે તેના હૃદયનાં કોઈ એક ખુણામાં મીઠી યાદગીરી તરીકે કે એક સ્વીટ ડ્રિમ ગણીને સાચવી રાખે છે. અખિલેશ પણ અંતે આ મેકેનિકલ લાઈફમાં ફિટ થઈ ગયો….પરંતુ તેણે ઊટીથી પરત ફર્યા બાદ પહેલે દિવસે રાતે જે ભયાનક, ડરામણું સપનું જોયું હતું એ સપનું હાલમાં પણ અખિલેશનો પીછો નહોતું છોડી રહ્યું, આ ભયાનક સપનાંને લીધે અખિલેશ છેલ્લા દસ દિવસથી શાંતિપૂર્વક કે નિરાંતે સુઈ શક્યો ન હતો, જાણે આ સપનું અખિલેશનાં જીવનમાં કંઈક સંદેશો કે રહસ્યો લઈને આવેલ હોય તેવું અખિલેશને લાગી રહ્યું હતું.
આથી દસ દિવસ સુધી તો અખિલશે પોતાની રીતે શાંતિથી ઊંઘ આવે તે માટે અલગ - અલગ નુસખા પણ કર્યા, પોતાના બેડ રૂમમાં ભગવાનનાં ફોટા પણ લગાવ્યા, પરંતુ અખિલેશ એ બાબતથી તદ્દન અજાણ જ હતો કે આ ભગવાન કે કુદરત આગળ જતાં તેની સામે કેવાં કેવાં રહસ્યો ખોલશે…? કે તેનાં જીવનમાં કેવા વળાંક લાવવાના હશે…? આ ઉપરાંત અખિલેશ ઊંઘ માટે જાણીતાં મેડિકલ સ્ટોરમાંથી સ્લીપ પિલ (ઊંઘની ગોળીઓ) પણ લેવાનું શરૂ કર્યું, જેથી તે શાંતિથી સુઈ શકે...પરંતુ આ સપનું જ એટલું ડરામણું હતું કે આ સ્લીપ પિલ પણ અખિલેશ શાંતિથી ઊંઘ લઈ શકે તે માટે ફાયદાકારક નીવડી નહીં, દરરોજ રાત્રે અખિલેશે આ ભયાનક સપનાને લીધે જાગી જ જતો હતો.
આ સીલસીલો દસેક દિવસ ચાલ્યો, અખિલેશની હાલત જાણે પાગલ જેવી થઈ રહી હોય તેવું પોતે અનુભવી રહ્યો હતો, પોતે શાંતિથી ઊંઘ લઈ શકે તે માટે આટ-આટલાં નુસખાઓ કર્યા, પરંતુ તેમાં સફળતા મળી નહીં, અખિલેશને ક્યારેક તો એવું લાગતું હતું કે ફલેટે નથી જાવું અહીં કંપનીમાં જ પોતાની ચેમ્બરમાં રાત દરમ્યાન સુઈ રહેવાની ઈચ્છા થઈ જતી હતી, પરંતુ કંપની તો સાંજે 6 વાગ્યાની આસપાસ બંધ થઈ જતી હોવાથી અખિલેશ પાસે પોતાના ફલેટે જવા સિવાય અન્ય કોઈ વિકલ્પ બચ્યો જ ન હતો,
આથી અંતે અખિલેશ કંટાળીને હારીને, નિરાશ થઈને, પોતાની જાત સાથે લડી -લડીને શહેરની નામાંકિત વેદાંત સાઈકિયાટ્રિક હોસ્પિટલમાં બતાવવા માટે જાય છે, જયાં ડૉ. રાજન અખિલેશનાં કેશને ખુબ જ સારી રીતે હેન્ડલ કરે છે, ડૉ. રાજન અખિલેશને ડીપ કોમા સાઇકોથેરાપી આપે છે, ત્યારબાદ ડૉ. રાજન અખિલેશને અમુક સાઈકિયાટ્રિક મેડિસિન લખી આપે છે, જે અખિલેશ ડૉ. રાજને સમજાવ્યા મુજબ જ લે છે, આ મેડિસિન લેવાથી અખિલેશને બે દિવસ પેલું ડરામણું અને ભયાનક સપનું આવતું નથી આથી અખિલેશ મનોમન ખૂબ જ ખુશ થાય છે, અને ડૉ. રાજનનો મનોમન હૃદયપૂર્વક ખુબજ આભાર માને છે, પરંતુ અખિલેશ એ બાબતથી તદ્દન અજાણ જ હતો કે પેલું ડરામણું સપનું આવવાનું બંધ થઈ ગયું એનો મતલબ એવો ક્યારેય ન હતો કે અખિલેશનો એ સપના કે તેની સાથે જોડાયેલા રહસ્યોથી કાયમિક માટે છુટકારો થઈ ગયો….પરંતુ આ તો એક ભયાનક કે તુફાન કે વાવાઝોડા પહેલાની શાંતિ હતી, આવનાર તુફાન કે વાવાઝોડું અખિલેશની લાઈફને અસ્ત-વ્યસ્ત કરી નાખશે આ બાબતથી તો અખિલેશ તદ્દન અજાણ જ હતો.
આ બાજુ ડૉ. રાજને અખિલેશનાં કેસની ગંભીરતા પામતા, તેના જ કલાસ મેટ અને બેસ્ટ સાઈકિયાટ્રિક ડૉ. અભયને પોતાની હોસ્પિટલે અખિલેશનાં કેસ બાબતે ડિસ્કશન કરવાં માટે બોલાવે છે, ત્યારબાદ ડૉ. રાજન અને ડૉ.અભય બનેવે સાથે મળીને અખિલેશનો આ કેશ હેન્ડલ કરવાં માટે તૈયાર થઈ જાય છે.
◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆
ઊટીથી પરત ફર્યાંનાં પંદર દિવસબાદ
સમય : સવારનાં 9 કલાક
સ્થળ : અખિલેશનો ફ્લેટ.
અખિલેશ ફ્રેશ થઈને પોતાના ફ્લેટમાં રહેલ ડાઈનિંગ ટેબલ પર નાસ્તો કરવા માટે બેસેલ હતો, અને પોતાનો મોબાઈલ ટેબલ પર જ તેની પ્લેટની બાજુમાં જ મુકેલો હતો, અખિલેશ ચાની એક પછી એક ચૂસ્કીઓ લગાવી રહ્યો હતો, ચાની ચૂસ્કીઓ લગાવતાં - લગાવતાં અખિલેશ વિચારી રહ્યો હતો, કે હવે પોતાની લાઈફમાં બધું જ પહેલાંની માફક ઠીક થઈ ગયું છે, અને ડૉ. રાજને આપેલ મેડીસીનને લીધે છેલ્લા ત્રણ દિવસથી પેલું ભયાનક અને ડરામણું સપનું પણ આવેલ ન હતું, જો ડૉ. રાજને મને આ પરિસ્થિતિમાંથી બહાર ના કાઢ્યો હોત તો હાલમાં મારું જીવવું મુશ્કેલ બની ગયું હોત….!
એવામાં અખિલેશનો મોબાઈલ એકાએક રણકી ઉઠે છે, અને અખિલેશની આ વિચારોની ટ્રેન એકાએક અટકી જાય છે, અને અખિલેશ વિચારોની દુનિયામાંથી બહાર આવે છે. અખિલેશ પોતાના મોબાઇલની ડિસ્પ્લે પર નજર કરે છે, તો તેમાં લખેલ હતું અનનોન નંબર...આથી અખિલેશ કોલ રિસીવ કરે છે…
"હેલો…!" - અખિલેશ કોલ રિસીવ કરતાં બોલે છે.
"હેલો ! ગુડ મોર્નિંગ સર…!" - સામેની તરફથી અખિલેશને કોઈ સ્ત્રીનો સુમધુર મધ જેવો મીઠો અવાજ સંભળાય છે.
"યસ ! ગુડ મોર્નિંગ… કોણ…?" - અખિલેશે પૂછ્યું.
"સર ! ભૂલી ગયાં મને…? મારો અવાજ પણ ના ઓળખી શક્યાં..?" - સામેની તરફથી અખિલેશે સાંભળ્યું.
"યા ! મને અવાજ તો જાણીતો લાગે છે...આ સુમધુર અવાજ મેં ક્યાંક સાંભળેલો પણ છે...પરંતુ ક્યાં ? અને ક્યારે ? તે અત્યારે મને એક્ઝેટલી યાદ નહીં આવતું…!" - અખિલેશ મૂંઝાતા અવાજમાં બોલ્યો.
"સર...હું….સાક્ષી બોલું છું...ઊટીથી યાદ આવ્યું..કંઈ…?" - સાક્ષીએ અખિલેશને પોતાની ઓળખ આપતાં બોલી.
"ઓહ ! યસ ! સાક્ષી…! આઈ રિમેમ્બર…!" - અખિલેશને ઝબકારા સાથે યાદ આવ્યું હોય તેવી રીતે બોલ્યો.
"કેમ છો...સર..?" - સાક્ષીએ સ્વભાવીક રીતે વાત શરૂ કરતાં પૂછ્યું.
"બસ ! એકદમ ફાઇન...એન્ડ વોટ અબાઉટ યુ…?" - અખિલેશે સાક્ષીને પૂછ્યું.
"સર ! આઇ એમ ઓલસો ફાઇન..!" - સાક્ષીએ અખિલેશનાં પ્રશ્નનો જવાબ આપતાં કહ્યું.
"શું ! વાત છે...આજે અચાનક મને કોલ કરવાની જરૂર પડી ગઈ..?" - અખિલેશે આશ્ચર્ય સાથે પૂછ્યું.
"સર ! વાત જ એવી છે કે મારે તેમને કોલ કરવાની જરૂર પડી..!" - સાક્ષી ગંભીર અવાજમાં બોલી.
"એવી તો શું બાબત છે કે તારે મને તાત્કાલિક કોલ કરવાની જરૂર પડી…?" - અખિલેશે મૂંઝાતા અવાજે સાક્ષીને પૂછ્યું.
"સાહેબ ! તમે શ્રેયાને કેટલાં સમયથી ઓળખતા હતાં..?" - સાક્ષીએ અખિલેશને હળવા અવાજે પૂછ્યું.
"બસ ! હું અને શ્રેયા….ઊટીમાં અમારી કંપનીના સોફ્ટવેરની લોન્ચિંગ ઇવેન્ટ હતી તેના એક દિવસ અગાવ જ અમે એકબીજાને ઊટીની ફેમસ નીલગીરી માઉન્ટેઈન કે ટોય ટ્રેનની મુસાફરી વખતે જ પહેલીવાર મળ્યાં હતાં, બસ ત્યારથી જ અમે એકબીજાને ઓળખતાં થયાં…! પણ તું અત્યારે આ બધું મને કેમ પૂછી રહી છો….?" - અખિલેશ ગંભીર થતાં બોલ્યો.
"સાહેબ ! વાત જ એવી છે…! એટલે…!"- સાક્ષી બોલી.
"શું ? વાત છે સાક્ષી મને આખી વાત પૂરેપૂરી જણાવ…! પ્લીઝ..!" - અખિલેશ સાક્ષીને વિનંતિ કરતાં બોલ્યો.
"સાહેબ ! ગઈકાલે ! સાંજે 8 વાગ્યાની આસપાસ જ્યારે હું મારી હોટલમાં ડ્યુટીની શિફ્ટ પુરી કરીને નીકળી રહી હતી, અને હોટલના મેઈન એન્ટરસ પાસે પહોંચી એવામાં મારી સામે અમારી હોટલના ઓનર મિ. વિશ્વજીત પંચાલ આવ્યાં, આથી મેં તેમને આદરપૂર્વક નમસ્કાર કરવાં માટે મારા બનેવે જોડ્યા, બરાબર આ જ વખતે મારા હાથમાં પર્સ હતું એ હું ભૂલી જ ગઈ હતી, આથી મારું પર્સ નીચે ફ્લોર પર પડ્યું, અને ખુલી ગયું, જેમાંથી તમે મને આપેલ શ્રેયાનો ફોટો અને તમારી કંપનીનું કાર્ડ અને મારો અમુક સામાન ઢોળાય ગયો, એવામાં શ્રેયાનાં ફોટા પર અમારી હોટલનાં માલિકની નજર પડી….આથી તેણે નવાઈ સાથે શ્રેયાનો ફોટો ઉઠાવ્યો અને મને પૂછ્યું કે.
"મિસ ! સાક્ષી..! તમે આ યુવતીને ઓળખો છો…? શું આ તમારી કોઈ ફ્રેન્ડ છે…? શું આ તમારા કોઈ ફેમિલી મેમ્બર કે નજીકનાં સગા- સંબંધી છે…?" - આશ્ચર્ય સાથે મિ. વિશ્વજીતે સાક્ષીને નવાઈ સાથે પૂછ્યું.
"ના ! સર ! એક્ચ્યુઅલીમાં તો હું તેને કંઈ ખાસ ઓળખતી નથી…! પણ સર તમે મને કેમ આવા બધાં પ્રશ્નો પૂછી રહ્યાં છો…?" - સાક્ષીએ ગભરાતા અવાજમાં મિ.વિશ્વજીતને પૂછ્યું.
"સી ! સાક્ષી ! હું જ્યારે એકદમ યુવાન હતો, ત્યારથી જ આપણી આ હોટલ ચલાવું છું, હું ઊટીમાં જ જન્મ્યો છું, કદાચ ઊટીમાં જ મૃત્યુ પામીશ...પરંતુ દરેક વ્યક્તિનું પોતાનું એક સપનું હોય છે, એમ મારું પણ એક સપનું હતું કે ઊટીમાં હું મારી પોતાની એક આલીશાન હોટલ બનાવું...જે મેં મારી લાઈફના 30 વર્ષે પૂરું કર્યું, જ્યારે હાલમાં મારી ઉંમર 60 વર્ષની આસપાસ છે, એટલે કે આ સિલ્વર સેન્ડ હોટલ છેલ્લા 30 વર્ષોથી આવી જ રીતે ધમધમે છે….!" મિ. વિશ્વજીત પોતાનો ભૂતકાળ યાદ કરતાં બોલ્યાં.
"પણ….સર...એ બધી બાબતોને અને આ ફોટા સાથે શું લેવા - દેવાં છે..?" - સાક્ષીએ વિશ્વજીતને અધવચ્ચે જ અટકાવતાં પૂછ્યું.
"હા ! સાક્ષી બેટા...હું ધીમે-ધીમે એ જ મુદ્દા પર આવું છું, આટલી મહેનત પછી, જ્યારે કોઈ પોતાની હોટલ બનાવવાનું સપનું પૂરું કરે એ વ્યક્તિ કે હોટલનો માલિક ક્યારેય પણ એવું ના ઈચ્છતો હોય કે તેની હોટલને બદનામી મળે...કે તેની હોટલ છાપાંઓની હેડ લાઇન બને….!" - મિ. વિશ્વજીત એક નિસાસો નાખતા બોલ્યો.
"સર ! મને થોડુંક ડિટેઇલમાં જણાવોને..પ્લીઝ…!" - સાક્ષીએ મિ. વિશ્વજીતને વિનંતી કરતાં કહ્યું.
"બેટા ! આપણી હોટલ શરૂ થયાનાં લગભગ પહેલાં જ વર્ષે એટલે કે લગભગ 29 વર્ષ પહેલાં આપણી હોટલમાં આપણા શહેરનાં એમ.એલ.એ અને અન્ય પાંચ વ્યક્તિઓ સાથે આવીને આ છોકરી માટે થઈને ખુબ જ ધમાલ માચાવેલ હતી, કારણ એ સમયે આ છોકરી એક સુંદર યુવક સાથે આપણી જ હોટલમાં રોકાયેલ હતી...કારણ કે આ યુવતી અને આ યુવક એકબીજાનાં પ્રેમમાં હતાં, બનેવ એકબીજાને ગળાડૂબ પ્રેમ કરતાં હતાં, જે છોકરીવાળાનાં પરિવારને જરાય માન્ય હતું નહીં...આ યુવતીના પિતા એ સમયના ઊટીનાં નામાંકિત બિલ્ડર હતાં, પરંતુ એ લોકો જ્યારે આપણી હોટલમાં આવ્યાં તેના એકઝટ એક કલાક પહેલાં જ તે બનેવ આપણી હોટલમાંથી ચેક આઉટ કરીને જતાં રહ્યાં હતાં, આથી તે એમ.એલ.એ, છોકરીનાં પિતા અને અન્ય વ્યક્તિઓ ખુબજ ગુસ્સામાં આપણી હોટલે થી જતાં રહ્યાં હતાં…!" - સાક્ષી આ બધું એકદમ અવાક થઈને સાંભળી રહી હતી, તેને મિ. વિશ્વજીતની વાત પર વિશ્વાસ નહોતો આવી રહ્યો, સાક્ષી એ દુવિધામાં હતી કે તે કોના પર વિશ્વાસ કરે….વર્ષો પહેલા શ્રેયાને મળેલા તેની હોટલનાં માલિક વિશ્વજીત સર પર કે પછી થોડાંક જ દિવસો પહેલાં શ્રેયાને મળેલા અખિલેશ પર…? સાક્ષી જાણે કોઈ રહસ્યોથી ઘેરાય રહી હોય તેવું પોતે અનુભવી રહી હતી.
"સર…! ત્યારબાદ… આગળ….શું…..થયું…??" - સાક્ષીએ આતુરતાપૂર્વક પૂછ્યું.
"બેટા ! સાક્ષી ! આગળ શું થયું એ તો મને ખબર નહીં...પરંતુ આ ઘટનાનાં બીજે જ દિવસે છાપામાં હેડલાઈન આવી કે ઊટીનાં જાણીતા એવા ટાઇગર હિલ પર બે યુવાન પ્રેમી પંખીડાઓએ પડતું મૂકીને પોતાનું આયુષ્ય ટૂંકાવ્યું….ત્યારબાદ આ ન્યૂઝની વિગતોમાં લખેલ હતું કે આ પ્રેમી યુગલ છેલ્લે સિલ્વર સેન્ડ હોટલમાં રોકાયેલ હતું….ત્યારબાદ ઊટીની લોકલ પોલીસ પણ આપણી હોટલે ઘણીવાર પુચ્છપરછ કરવાં માટે આવેલ હતી….આથી મને આ યુવતીનો ચહેરો ખાસ યાદ છે….જેનો ફોટો હાલ તારા પર્સમાંથી પડેલો જોયો.." - મિ. વિશ્વજીત પૂરેપૂરી વિગતો જણાવતાં બોલ્યાં….આ સાંભળીને સાક્ષી એકદમ અવાક રહી ગઈ હતી.
આ બધી વિગતો સાક્ષીએ અખિલેશને ફોન પર થોડાક ગંભીર અવાજમાં કહી.
સાક્ષીએ જણાવેલ તમામ વિગતો સાંભળીને જાણે અખિલેશનાં પગ નીચેથી જમીન સરકી ગઈ હોય તેવું લાગી રહ્યું હતું, જાણે તેના હૃદય પર કોઈ તિક્ષણ હથિયારથી હુમલો કર્યો હોય એટલી વેદનાં અખિલેશને થઈ રહી હતી, અખિલેશનું મન સાક્ષીની વાત પર વિશ્વાસ કરવાં માટે તૈયાર નહોતું થઈ રહ્યું….પોતાની સાથે આ શું ઘટી રહ્યું છે તે અખિલેશને સમજાતું ન હતું, આ સાંભળી અખિલેશ એકદમ બેશુધ્ધ જેવો થઈ ગયો…..પોતાના શરીરમાંથી જાણે એકદમ હાઈ વોલ્ટેજનો કરંટ એક જ ઝટકામાં પસાર થઈ ગયો હોય તેવું લાગ્યું… તેમ છતાં અખિલેશે સાક્ષીને પૂછ્યું…
"સાક્ષી ! ત્યારબાદ ? ત્યારબાદ શું થયું….?" - અખિલેશે અચરજ પામાતાં પૂછ્યું.
"સર ! ત્યારબાદ એ દિવસે રાતે હું હોટલમાં જ રોકાઈ ગઈ હતી, અને મેં અમારા રેકોર્ડ રૂમમાં રહેલા તમામ રજીસ્ટરો આ રહસ્ય ઉકેલવા માટે વિખ્યા અને મને જે તારણ મળ્યું એ તો મારી સમજણથી બહાર હતું.
"શું ? આવ્યું….તારણ…!" - અખિલેશે પૂછ્યું.
"સર ! ત્યારબાદ મેં વિશ્વજીત સરે જણાવ્યાં મુજબની તારીખ અમારી હોટલનાં જુના રાજીસ્ટમાં ચેક કરી….તેમાં શ્રેયાનો ફોટો લગાવેલ હતો જ તે પરંતુ તેનું નામ શ્રેયા ન હતું….!" - સાક્ષી રહસ્ય ખોલતા બોલી.
"તો….તો….શું…? નામ લખેલ હતું શ્રેયાના ફોટા સામેની વિગતમાં….?" - અખિલેશે બેબાકળા થતાં સાક્ષીને પૂછ્યું.
"સર…! એમાં નામ લખેલ હતું….નિ...ત્યાં…નિત્યા...?"
આટલું બોલતાં જ સાક્ષીને અખિલેશ તરફથી અચાનક જ કોઈ પ્રત્યુતર મળવાનું બંધ થઈ ગયું….સાક્ષી ઘણીવાર હેલો...હેલો...એવું બોલી...પરંતુ તેને અખિલેશ તરફથી કોઈ રિસ્પોન્સ મળ્યો નહીં...આથી સાક્ષીને પરિસ્થિતિનો ખ્યાલ આવી ગયો….તેણે તરત જ કોલ ડિસ્કનેક કર્યો અને અખિલેશે આપેલ વિઝીટિંગ કાર્ડમાં રહેલા દીક્ષિતનાં નંબર પર કોલ કર્યો અને અખિલેશ સાથે જરૂર કાંઈ બન્યું છે….એવું દીક્ષિતને જણાવ્યું….કદાચ સાક્ષીએ કરેલ વાત કે જણાવેલ વિગતો સાંભળીને અખિલેશને એટલો બધો આઘાત લાગ્યો હશે કે તેનું કોમળ હૃદય કે પહાડી શરીર પણ આ આઘાત સહન કરવામાં નિષ્ફળ નીવડ્યું હશે…..આથી સાક્ષીએ દીક્ષિતને કોલ કરીને ઝડપથી જઈને અખિલેશની મદદ કરવા માટે વિનંતિ કરી, અખિલેશનાં નસીબ એટલા સારા હતાં કે દીક્ષિત આ સમયે તેની કંપનીએ જ જઈ રહ્યો હતો, તે હાલ જે સ્થળે હતો ત્યાંથી અખિલેશનો ફ્લેટ માત્ર દસથી મિનિટ દૂર હતો, આથી દીક્ષિતે પોતાની કાર પાંચમા ગેરમાં નાખી, અને એક્સસિલેટર દવાબી પોતાની કાર વાયુ વેગે અખિલેશનાં ફલેટ પર પહોંચાડી.
દીક્ષિતે અખિલેશનાં ફલેટે જઈને જોયું તો તેની આંખો આશ્ચર્ય થી પહોળી થઇ ગઇ, તેણે જે જોયું તેના પર તેની આંખોને વિશ્વાસ નહોતો આવી રહ્યો, પોતાનો બેસ્ટ ફ્રેન્ડ અખિલેશ ડાઇનિંગ ટેબલની બાજુમાં નીચે બેભાન થઈને પડેલ હતો, આ જોઈ દીક્ષિતને ખુબ દુઃખ લાગી આવ્યું, કારણ કે પોતાનાં ખાસ મિત્રને અચાનક શું થઈ ગયું…? અખિલેશને મોતના મુખમાં આવી રીતે જીવન અને મૃત્યુ વચ્ચે ઝોલા ખાતાં જોઈને દીક્ષિત પણ હિંમત હારી રહ્યો હતો, પરંતુ દીક્ષિતે હિંમત કરીને આજુબાજુ વાળા ફ્લેટમાં રહેતાં તેની જ કંપનીના અન્ય કર્મચારીઓની મદદ વડે અખિલેશને નીચે કાર સુધી લઈ ગયા, દીક્ષિત અન્ય બે કર્મચારીઓની મદદથી અખિલેશને વેદાંત હોસ્પિટલમાં લઈ ગયાં…...અખિલેશ વેદાંત હોસ્પિટલમાં ડૉ. રાજન પાસે પોતાની સારવાર લઈ રહ્યો છે એ બાબતની જાણ દીક્ષિતને હતી જ કારણ કે અગાવ એકવખત અખિલેશને વેદાંત હોસ્પિટલમાં એપોઇન્ટમેન્ટ લીધેલ હોવાથી બતાવવા માટે દીક્ષિત પાસે પરમિશન માંગી હતી, જો કે વેદાંત હોસ્પિટલનું સજેશન પણ અખિલેશને દીક્ષિતે જ આપેલ હતું.
જ્યારે દીક્ષિત અખિલેશને લઈને વેદાંત હોસ્પિટલે પહોંચ્યા બરાબર એજ સમયે ડૉ. રાજન હોસ્પિટલમાં રાઉન્ડ લઈ રહ્યાં હતાં, દીક્ષિતન અખિલેશને આવી હાલતમાં લાવતા જોઈ ડૉ.રાજને રાઉન્ડ અધુરો છોડીને દીક્ષિત પાસે દોડીને આવ્યાં, ત્યારબાદ ડૉ. રાજને અખિલેશને વેદાંત હોસ્પિટલના સાઈકિયાટ્રિક ઈન્ટેનસીવ કેર યુનિટમાં દાખલ કરીને તાત્કાલિક સારવાર ચાલુ કરી દીધી.
આ સમયે સાઈકિયાટ્રિક ઈન્ટેસીવ કેર યુનિટની બહાર બેસેલ દીક્ષિતની આંખોમાંથી પોતાના મિત્રની આવી હાલત જોઈને દડ-દડ કરતાં આંસુ ટપકવા લાગ્યાં, દીક્ષિત અને અખિલેશની મિત્રતા એવી હતી કે દીક્ષિત જાણે શરીર હોય અને અખિલેશે તે શરીરમાં રહેલું ધબકતું હૃદય….,
આ બાજુ પોતાનો બેસ્ટ ફ્રેન્ડ જીવન અને મૃત્યુ વચ્ચે ઝોલા ખાઈ રહ્યો હતો, તો બીજી બાજુ દીક્ષિતને વિચારોની હારમાળાએ સંપૂર્ણપણે ઘેરી લીધો હતો...જેવા કે એકાએક અખિલેશને શું થયું હશે….? શું અખિલેશ હેમખેમ બચી જશે….? શું પોતાને પોતાનો બેસ્ટ ફ્રેન્ડ ખોવાનો વારો તો નહીં આવશે ને….? મને કોલ કરીને જણાવનાર યુવતી કોણ હશે… ? તે અખિલેશને કેવી રીતે ઓળખતી હશે….? તે યુવતી અને અખિલેશ વચ્ચે શું સબંધ હશે….? તે યુવતી પાસે મારો કોન્ટેક નંબર ક્યાંથી આવ્યો હશે…? - આવા વગેરે પ્રશ્નો દીક્ષિતને અંદરથી કોરી ખાય રહ્યાં હતાં….પરંતુ તેના હાલ કોઈ જ જવાબ દીક્ષિત પાસે હતાં નહીં….આ બધાં પ્રશ્નોના જવાબ ત્યારે જ મળશે જ્યારે અખિલેશ ભાનમાં આવીને સંપૂર્ણપણે સ્વસ્થ થઈ જાય……….!
ક્રમશ :
મિત્રો, જો તમે આ નવલકથાનો આગળનો ભાગ વાંચવા માંગતા હોવ, તો નીચે કોમેન્ટ સેક્શનમાં જરૂરથી જણાવજો…..જેથી કરીને મને આ નવલકથાનો આગળનો ભાગ અપલોડ કરવા માટે પ્રોત્સાહન મળી રહે…..અને આ નવલકથા માટેના રીવ્યુ પણ તમે જણાવી શકો છો.
મકવાણા રાહુલ.એચ
મોબાઈલ નં - 9727868303
મેઈલ આઈડી - rahulmakwana29790@gmail.com
