પાર્ટ -1 માં વાંચ્યું
( મેટ્રો સિટીની લાઈફ , નાની -મોટી વસ્તુઓ વેચતા નાના બાળકોની કહાની )
?( પાર્ટ -2 )?
■★■★■★■★■
..?હા..' એ કાળા કલરની મર્સીડિસના કાળા કાંચમાંથી પ્રતિબિંબિત થતી બિલ્ડીંગ...
જેને જોઈને ભૂતકાળમાં ખોવાય ગયો હતો .
એનું નામ નિલ હતું .
.બાળપણ પણ જાણે હાથતાળી દઈ ક્યાંય ઉડન છું થઈ ગયું હતું . પોતાના જ પેટનો ખાડો પૂરવા ચહેરા પર આવેલી જવાબદારી સાફ સાફ નજર આવતી હતી .
બાળપણનો ખોવાયેલો માઁ-બાપનો પ્રેમ , માઁ-બાપ વગરનાં જીવનની ચહેરા પર વંચાતી વ્યથા ,
ચહેરા પરની માસૂમિયત , અનેક સવાલો , અનેક અરમાનો ને એવું તો કેટલુંય હશે એની જિંદગીમાં ? પણ આવા બાળકોની વ્યથા કોણ સાંભળે ?
જે હાથમાં નોટબુક અને પેન પકડવાની હોય એની જગ્યાએ ફૂલ જેવો માસુમ બાળક ફૂલોના બુકે વેચવાનું કામ કરતો હતો .
એ દિવસે નિલની નાની બેન નો જન્મદિવસ હોવાથી બધા ભેગા મળી શોપિંગ માટે નીકળ્યા હતા . નિલ પોતે મોબાઈલમાં ગેમ રમવામાં મશગૂલ હતો . એટલે પોતાના પરિવારથી પાછળ રહી ગયો . પરંતુ એ થોડી ક્ષણોમાં તો ભૂકંપ ના ભયંકર હાદસા ના કારણે બધું જ તહસ-નહસ થઈ ગયું હતું . કેટલીય કલાકો પછી નિલ ભાનમાં આવતા ખબર પડી કે પોતે જીવિત છે. સેવાભાવી કાર્યકર્તાઓના સહયોગથી થી ઉભો થયો . એની ઉમર પણ એ વખતે સાવ નાની , ઓછી સમજણ છતાં ચારે તરફ પોતાના પરિવારને શોધતો રહ્યો . મોબાઈલ પણ ખબર નહીં ક્યાં પડ્યો હશે ?
આટલા નુકશાન માં મોબાઈલ મળવો તો મુશ્કેલ જ હતો .
સેવાભાવી કાર્યકર્તા ઓનું મોટું ટોળું જમા હતું . એમની મદદથી નિલે પોતાના પરિવારને શોધવાની ઘણી કોશિશ કરી .પરંતુ બધું જ વ્યર્થ હતું . મોટી ટ્રકો ભરી-ભરીને જીવિત લોકોને બીજા શહેરમાં લઈ જવામાં આવ્યા .
દરેક વ્યક્તિ એકબીજાને દિલાસો આપતા રહ્યા .દરેકના પરિવારમાંથી કોઈને કોઈ છુટ્ટ પડી ગયું હતું .
થોડો સમય બાજુના શહેરની એક ધર્મશાળામાં બધાને રાખવામાં આવ્યા . ધીરે-ધીરે સૌ પોતપોતાના કોઈને કોઈ સગા-વ્હાલા ને ઘેર તો કોઈ એકલદોકલ પોતાની રોજી-રોટી માટે કામ શોધવા નીકળી પડ્યા . ધર્મશાળા ધીરે-ધીરે ખાલી થવા લાગી .
નિલની જેમ બાકીના બે બાળકો પણ પરિવારથી છુટ્ટા પડી ગયા હતા. . અને એક ત્રીજો જે પગથી અપંગ હતો . ચારેય ની ઉંમરમાં લગભગ એક-બે વર્ષનો તફાવત હતો .
જે શહેરમાં ભૂકંપ આવ્યો હતો .એ શહેરમાં સરકાર તરફથી નાના-નાના રુમ ની સગવડ કરી આપવામાં આવી .
ચારેય જણા ભેગા મળી પોતાના શહેર તરફની વાટ પકડી.
અને સરકારની વ્યવસ્થા મુજબ એ બાળકોને પણ એક રુમ આપવામાં આવી .
એક નાનકડી રૂમમાં આ ચારેય જણાએ સાથે રહેવાનું નક્કી કર્યું .
કુદરત નો કહર તો જુવો સારા અને સંસ્કારી ગણાતા ઘરના છોકરાવ ની શુ દશા હતી ?
ધીરેધીરે ચારેય વચ્ચે દોસ્તી જામવા લાગી . માતા-પિતા અને પુરા પરિવારથી વિખુટા પડેલ આ ચારેય મિત્રો એકબીજાનો સહારો બની ગયા .
ભણતરની ઉંમરમાં જિંદગી એ આપેલી આ કપરી કસોટી નું ભણતર ભણી રહ્યા હતા .
આ ચારેય ના નામ હતા એક નું નિલ , બીજાનું રોહન , ત્રીજાનું સુહાસ અને ચોથો હતો એ પ્રતીક
એક જણાને નાના બાળકોની ચિત્રવાર્તા ની ચોપડીઓ વેચવાનું કામ મળ્યું . બીજો ગુલાબના ફૂલોના બુકે વેચવાનું કામ કરતો . ત્રીજો બાજુમાં આવેલી ચા ની હોટેલમાં ચા આપવાનું કામ કરતો . અને ચોથો જે અપંગ હતો એ બુટ પોલિશ નું કામ કરતો .
સાવ જ નાની અને માસુમ વય માં એ લોકોએ હસીખુશી કામ સ્વીકારી લીધું હતું .
ચારેયની આખા દિવસની જે કમાણી થતી એ ભેગી કરી એમાંથી જે પણ ખાવાનું મળતું એ લઈ ભેગા મળીને ખાઈ લેતા.
અને રોજનો એક નિયમ રાખેલો બધાની ભેગી થયેલી કમાણી માંથી રોજના દસ રૂપિયા તો બચાવવાના જ ....
ચા ની હોટેલમાં જે કામ કરી રહ્યો હતો એ હતો પ્રતીક ...
ચા ની હોટેલ એટલે ચોવીસ કલાકનો ચાલતો ધીકતો ધંધો ...
ચા ની હોટેલમાં નવરાશ તો ક્યાંથી નસીબમાં ?
છતાં થોડો પણ સમય મળતો એટલે દુકાનમાં પડેલી પુસ્તકોના પાના ઉથલાવ્યા કરતો .સાવ થોડું કહી સકાય એવું અક્ષરજ્ઞાન હતું . એ પણ હવે તો વિસરાતું જતું હતું .
ચા ની દુકાનનો શેઠ હીરાલાલ પ્રતિક ને રોજ જોયા કરતો . ને વિચારતો ...આ છોકરાને વાંચવાની અને ભણવાની ઘણી ઈચ્છા લાગે છે .
શેઠ ઘણો દયાળુ હતો .એકવાર એણે પ્રતિક ને બોલાવીને પૂછ્યું
' બેટા , તને ભણવાની ઈચ્છા છે ? '
ત્યારે પ્રતિકે જવાબ આપતા પોતાની પરિસ્થિતિ સમજાવી અને ' કહ્યું હું સ્કૂલ જઈ સકુ એટલી આવક પણ નથી . અને હવે ઉંમરના હિસાબે ઘણું ભુલાઈ ગયું હોય શેઠ
ત્યારે શેઠ બોલ્યા ; ' તારું પાયાનું ભણતર કાચું હોય સકે ..પણ તારે ભણવું હોયતો આપણી દુકાનની પાછળ જ એક રાત્રી સ્કૂલ ચાલે છે . એમાં તારી જેવા ઘણા બાળકો ભણવા આવે છે . તું કહે તો હું વાત કરું ' ?
પ્રતિક તો શેઠની વાત થી અતિ ઉત્સાહિત થઈ ગયો . અને બોલ્યો ...' શેઠ તમને વાંધો ના હોય તો મારા બીજા મિત્રો પણ છે . એમને પણ લઈને આવું ?
ત્યાં શેઠ બોલ્યા ' અરે , એમાં પૂછવાનું શુ ? તું તારે બધાને
લઈને આવજે દીકરા ....અને આ સ્કૂલમાં તો ફીસ પણ નથી લેતા .
પ્રતિકે પોતાની રુમ પર જઈને પોતાના મિત્રોને વાત કરી . બધાજ પ્રતિક સાથે જવા તૈયાર થઈ ગયા .
રાતના આઠ વાગ્યા સુધી બધુ પતાવી સાડા આઠ થી સાડા દસના ક્લાસમાં ઉપડી જતા .
ચા ની હોટેલના શેઠ હિરાલાલે થોડી-ઘણી પૈસાની વ્યવસ્થા કરીને ચારેય બાળકોને નોટબુક અને પેનની વ્યવસ્થા કરી આપી.
ચારેય જણા ખૂબજ મહેનત અને ખંતથી અભ્યાસ કરતા . સવારમાં વહેલા ઉઠી સ્કૂલનું કાર્ય પૂરું કરતા . પછી સૌ પોતપોતાના કામે નિકળી પડતા .
આ ચારેય મિત્રોની મિત્રતાની સુ વ્યાખ્યા આપીએ ?
સાચું કહું તો આ ચારેયની મિત્રતા સમાજ માટે એક મિસાલ રુપ હતી .
'મિત્રતા એટલે અંધારામાં પણ અજ્વાળાનો અહેસાસ '
' મિત્રતા એટલે ઉનાળાની દરેક સાંજ જાણે બર્ફીલી દુનિયાની શેર કરાવતું એક જીવતું-જાગતું યંત્ર '
' મિત્રતા એટલે એકબીજાની નિરાશાને ને દૂર કરી આશાની જ્યોત જગાડતું માધ્યમ '
આ ચારેય ની દોસ્તી પણ ખરેખર આવી જ હતી . કોઈપણ મુસીબત માં એકબીજાની ટાંગ ખેંચવાની જગ્યાએ એકબીજાનો હાથ પકડી ખભેખભા મિલાવીને ચાલતા .
અભ્યાસ માં પણ જે વસ્તુ સમજમાં ન આવે તો એકબીજાની મદદ કરતા .
ઘણીવાર એવું પણ બનતું કે રસ્તા પર મમ્મી-પપ્પા સાથે જતા નાના બાળકોને જોઈ એ બાળકોનું મન પણ દુઃખી થઈ જતું . ત્યારે અંદરથી મન જાણે ચીસ પાડી ઉઠતું .
સંજોગો અને પરિસ્થિતિએ આ બાળકોને જાણે ક્યાં લાવીને મૂકી દીધા હતા .
એ.સી માં. રહેનારા બાળકો જેને આજ પંખો પણ નસીબ નહોતો .
આખા દિવસના થાકના અંતે રાતની ઘસઘસાટ આવતી નિંદર અને વ્હેલી સવારે ઉઠાડતી જવાબદારીઓ ...ઘણું કઠિન હતું . પરંતુ હવે એ બધું સહજ લાગતું હતું
★ ચારેય મિત્રોને એની આગળની જિંદગી ક્યાં રસ્તે લઈ જાય છે ?
★મિત્રતાની આપસની લાગણીઓ નો સરવાળો થશે કે બાદબાકી ?
★ આવો માણીશું પાર્ટ -3 માં
Coming .....Soooooon ?
