ભાગ ૧૫
સવારે સોમ ઉઠ્યો ત્યારે હોસ્ટેલની રૂમમાં હતો. ભુરીયાએ કહ્યું, “ઉઠી ગયા,સરકાર !!. સોમ, તું પણ કમાલ કરે છે ખબર છે તને કે તારી તબિયત સારી નથી અને તું કમજોર છે તો પછી બહાર કેમ ગયો હતો? એ તો ભલું થાય ચોકીદારનું જે તને રૂમ સુધી મૂકી ગયો. તું ક્યાં ગયો હતો?” સોમને હજી કળ વળી ન હતી, તે ગઈકાલનો આખો ઘટનાક્રમ યાદ કરી રહ્યો હતો. ત્યાંજ ભૂરિયાએ પાછો ટોક્યો, “ઓ હેલો ભાઈ, તને પૂછું છું ક્યાં ગયો હતો?” સોમે કહ્યું, “ઘણા દિવસથી બહાર નહોતો ગયો, તો અમસ્તો જ આંટો મારવા ગયો હતો, પાછા આવતી વખતે ચક્કર આવી ગયા અને હું પડી ગયો.”
ભુરીયાના મનમાં ઘણા પ્રશ્નો હતા પણ તેણે વિચાર્યું જરા સાજો થઇ જાય પછી પૂછીશ. તેને શંકા જઈ રહી હતી કે સોમ ક્યાંક કોઈ ખોટા વ્યસનમાં તો નથી અટવાયો? તેની વર્તણુક પણ વિચિત્ર થતી જાય છે. તેણે કહ્યું, “સારું મહારાજ, મેં ચા અને નાસ્તો બનાવી દીધો છે તે ખાઇ લેજે અને પાયલ બપોરે ટિફિન લઈને આવવાની છે, તો મારી ચિંતા ખતમ આપણે સાંજે મળીશું. અને હવે બહાર જવાનો પ્રયત્ન ન કરતો.”
ભુરીયાના ગયા પછી ઘણા બધા વિચારોએ તેને ઘેરી લીધો તે બધું એક લાઈનમાં ગોઠવવા લાગ્યો. તેને નાનપણથી કોઈ મારવા માગે છે, તેનું નામ તો મળી ગયું કે કોણ મારવા માંગે છે? મગજ પર ભાર દીધો ત્યારે નામ યાદ આવ્યું જટાશંકર. જટાશંકર, જટાશંકર , જટાશંકર , નામ ક્યાંક સાંભળ્યું છે પણ હવે યાદ નથી આવતું ક્યાં? બીજું કે કોઈ નાનપણથી બચાવી રહ્યું છે, તેના વિષે તો કઈ ખબર નથી. ગઈકાલે રાત્રે તે કૃતકની પદવી સુધી પહોંચી ગયો છે, પણ અનંતકની વિધિ હજી અપૂર્ણ છે અને ગઈ કાલે રાત્રે તેણે એક બળી આપ્યો છે અને તેના હાથે એક ખૂન થયું છે. આ છેલ્લા વિચારથી તે ધ્રુજી ગયો એની નજર સામે દૃશ્ય તરવરવા લાગ્યું એક વ્યક્તિનું શરીર તેના પગ પાસે પડ્યું હતું. અજાણતાંમાં તેણે પોતાના પગ પલંગ ઉપર લઇ લીધા, જાણે તે શરીર અત્યારે તેની રૂમમાં પડ્યું હોય. તેને ચીસ પાડવાનું મન થયું પણ પાડી ન શક્યો, તેને રડવાનું મન થયું પણ તે રડી ન શક્યો, તેને પોતાનું માથું જમીન પર પછાડવાનું મન થયું પણ તે પછાડી ન શક્યો અને ધીરે ધીરે તે ફરી બેહોશ થઇ ગયો.
તે હોશમાં આવ્યો ત્યારે પાયલ તેના ઓશિકા પાસે બેઠી હતી અને તે તેના માથે હાથ પસવારી રહી હતી. તેણે લાડમાં પૂછ્યું, “શું થયું મારા બાબુને, તબિયત નથી સારી?” સોમે પૂછ્યું, “તું ક્યારે આવી?” પાયલે કહ્યું, “ હું તો કલાકથી આવી છું, તું ઊંઘમાં બબડી રહ્યો હતો અને રડી રહ્યો હતો. શું કોઈ ખરાબ સપનું આવ્યું હતું?” સોમે પૂછ્યું, “શું બબડી રહ્યો હતો?” પાયલે કહ્યું, “ઊંઘમાં કૃતક, રાવણ, જટાશંકર, અનંતક એવું કઈ કઈ કહી રહ્યો હતો પણ તને હવે કહી દઉં છું કે ઐતહાસિક પુસ્તકો વાંચવાનું બંધ કર, તારા મગજ પર ખોટી અસર કરે છે, ઐતિહાસિક શું કામ પુસ્તકો જ વાંચવાનું બંધ કર, તારી સામે જે લાઈબ્રેરી છે તેને વાંચ.”
સોમે પૂછ્યું, “કઈ લાઈબ્રેરી?” પાયલે તેનો ગાલ ખેંચીને કહ્યું, “લુચ્ચા! સમજે છે બધું પણ કેવો ભોળો બને છે! હું નથી દેખાતી પાયલ, એક લાયબ્રેરી.” સોમે કહ્યું, “ઓહ !, “ પાયલે કહ્યું, “મારી રોમેન્ટિક વાતનો કેવો અદભુત રિસ્પોન્સ આપ્યો ઓહ કહીને, મારી ફ્રેન્ડ્સ બરાબર કહે છે કે હોશિયાર છોકરા રોમાન્સમાં નબળા હોય છે. જા હું તારી સાથે વાત નહિ કરું” એમ કહીને પાયલ ચેહરો ફેરવીને બેસી ગઈ. સોમ અસમંજસમાં હતો પણ હવે તેનું મગજ ફટાફટ કામ કરવા લાગ્યું હતું તેણે કહ્યું, “જો એવું હોય તો હું ભણવામાં ઢબ્બુ થઇ જાઉં પછી તો હું રોમાન્સનો કિંગ થઇ જઈશ ને મારી ચલિત લાયબ્રેરી?” એમ કહીને પાયલની ચોટી ખેંચી અને પાયલ ખેંચાઈને તેની બાહોંમાં આવી ગઈ.
ખબર નહિ તેઓ સમય સુધી આવી રીતે એકબીજાના આગોશમાં પડ્યા રહ્યા. સોમનું મન શાંત થઇ ગયું હતું. થોડીવાર પછી સોમે પાયલને પછ્યું , “તું આ રીતે જ પુર્ણ જીવનભર મને સાથ આપીશ ને? મારા સારા કે કપરા સમયમાં.” પાયલે કહ્યું, “જીવનપર્યંત હું તને સાથ આપીશ, પણ તું મને છોડી તો નહિ દે કોઈ બીજા માટે? સોમે કહ્યું, “ જગતની કોઈ પણ વસ્તુ માટે હું તને નહિ છોડું એ મારુ વચન છે, મહાન રાવણનું વચન.” પાયલે તેના પેટમાં કોણી મારીને કહ્યું, “પાછો ઐતિહાસિક પુસ્તકનું પાત્ર બની ગયો અને શું બન્યો તો કહે રાવણ? અરે! બનવું હોય રામ બન, હનુમાન બન રાવણ શું બને છે?” સોમે કહ્યું, “મજાક કરું છું યાર. રાવણ તો ઇતિહાસનું અદભુત પાત્ર છે જેને તમે કઈ દૃષ્ટિથી જોયો તેના પર તે રંગ બદલે.” પાયલે કહ્યું, “વાહ! રોમાન્સકીન્ગ શું રોમેન્ટિક વાત કરી છે.” સોમે કહ્યું, “સોરી સોરી હવે ફક્ત આપણા બંનેની વાત.”
પાયલે પૂછ્યું, “હવે કોલેજ ક્યારે આવવાનું શરુ કરીશ? તે ઘણું બધું મિસ કર્યું છે, ઓલમોસ્ટ ૨૦ દિવસથી નથી આવ્યો.” સોમે કહ્યું, “કાલથી આવીશ અથવા વિચારું છું કે બે પાંચ દિવસ ગામડે જઈ આવું અને પછી કોલેજ જોઈન કરીશ.” પાયલે કહ્યું, “બે પાંચ એટલે સાત દિવસ એટલા દિવસ તું મારાથી દૂર રહીશ? ના, હું નહિ જવા દઉં.”સોમે કહ્યું, “મને મારી માતાપિતાની યાદ આવી રહી છે, તું તો રોજ મળે છે તારા માતાપિતાને હું પણ મારા માતાપિતાને મળી લઉં.” પાયલે કહ્યું, “બહુ ઈમોશનલ કરવાની જરૂર નથી, હું તો અમસ્તીજ કહેતી હતી હું કઈ સ્વાર્થી નથી કે તને માતાપિતા પાસે પણ ના જવા દઉં અથવા એક કામ કર હું પણ તારી સાથે ગામડે આવું તારા માતાપિતાને મળવા.” સોમે કહ્યું, “ડિયર, હજી મેં તારા વિષે ઘરે વાત કરી નથી, તારા વિષે માતાને વાત કરી લઉં પછી તને લઇ જઈશ.” પાયલે કહ્યું, “ઓકે જાનુ, તું કહે તેમ પણ હવે હું ટિફિન લાવી છું તે જમીને દવા લઇ લે એટલે હું જાઉં.”
પાયલ જમવાનું થાળીમાં પીરસીને લાવી. સોમ જમવા લાગ્યો અને પાયલ તેને પ્રેમથી નિહારી રહી.
ક્રમશ:
