સૌમિત્ર
સિદ્ધાર્થ છાયા દ્વારા
-: પ્રકરણ ૩૮ : -
રૂમમાં ઘુસતાની સાથેજ જનકભાઈ એમની બેડની બાજુમાં જ મુકેલી ખુરશીમાં રીતસર દોડીને બેસી ગયા અને એમનાં ખિસ્સામાંથી નાનકડો નેપકીન કાઢીને પોતાનો સમગ્ર ચહેરો લુછવા માંડ્યા.
‘કેમ શું થયું? આજે તો બહુ થાકી ગયાને કાંઈ?’ બેડ પર બેસીને કપડાની ઘડી કરી રહેલા અંબાબેને જનકભાઈને પૂછ્યું.
‘અરે આજની તો વાત જ ના કર. સુભગે ભારે થકવી નાખ્યો મનેતો.’ જનકભાઈ હજી પણ પોતાના શ્વાસ શોધી રહ્યા હતા.
‘કેમ? આજે દાદા અને દીકરા વચ્ચે ફરીથી મેચ રમાઈ હતી કે શું?’ અંબાબેન હસીને બોલ્યા.
‘એની સાથે મેચની ક્યાં નવાઈ છે? જ્યારથી વેકેશન પડ્યું છે ત્યારથી રોજ સાંજે દસ-દસ ઓવરની મેચ રમવાની. પણ આજે તો એણે મને ફિલ્ડીંગ કરાવી કરાવીને થકાવ્યો.’ જનકભાઈ થોડાક સ્વસ્થ થયા હોય એમ લાગ્યું.
‘વેકેશનમાં તો છોકરા રમે જ ને.’ અંબાબેને ફરીથી હસીને જવાબ આપ્યો.
‘એની ક્યાં ના જ છે, પણ એના જેવડા છોકરાઓને પડતા મૂકીને એને ખાલી મારી જોડેજ રમવું હોય છે. મારી હવે ઉંમર છે આખા બગીચામાં બોલ પાછળ દોડવાની? એને તો વિરાટ કોહલી બનવું છે એટલે દરેક બોલે સિક્સર જ મારે, પછી દાદાએ દોડવાનું બધે.’ હવે તો જનકભાઈ પણ હસી રહ્યા હતા.
‘તો જેમ અમને બધાને બધી ચીજોની ના પાડે રાખો છો એમ એને પણ રમવાની ના પાડી દેતા હોવ તો?’ અંબાબેન ઉભા થયા અને બાજુમાં પડેલા ફ્લાસ્કમાંથી ઠંડુ પાણી એક ગ્લાસમાં ભર્યું અને જનકભાઈને આપ્યું.
‘આખી જિંદગી મારી શરતે જ જીવ્યો છું, પણ આને હું શી ખબર કેમ પણ ના નથી પાડી શકતો. નોકરીમાં હતો ત્યારે એક વખત તો સરકારના મોટા મંત્રીના સેક્રેટરીને પણ એક કામ કરવાની ના પાડી દીધી હતી, પણ સુભગ જ્યારે દાદા કહીને બોલાવે એટલે મારું મન ખબર નહીં કેમ એનો ઓર્ડર માનવા તૈયાર જ થઇ જતું હોય છે.’ આટલું બોલીને જનકભાઈએ આખો પાણી ભરેલો આખો ગ્લાસ ખાલી કરી નાખ્યો.
‘જેને કોઈ ન પહોંચે એને પેટ પહોંચે.’ અંબાબેન ગ્લાસને ફરીથી ટેબલ પર મુકેલા ફ્લાસ્ક પાસે મુકતા બોલ્યા.
જનકભાઈ અંબાબેનના આ તીરનો જવાબ તો ન આપી શક્યા પણ એમના ચહેરા પર એક સ્મીત જરૂર આવી ગયું.
‘એક વાત મને નથી સમજાતી, તમને સુભગ સાથે આટલું બને છે પણ એની બિચારી મા ને તમે હજીયે કેમ માફ નથી કરી? બિચારી આટઆટલી સેવા કરે છે આપણી, પણ તેર વરસ સુધી એની સાથે એક અક્ષર પણ તમે નથી બોલ્યા. સૌમિત્રનું તો સમજ્યા, તમારે અને એને પે’લેથી નથી બનતું, પણ આ છોકરીએ આપણા ખાતર આટલી હોંશિયાર છે તોયે નોકરી ન કરી અને ઘર સાંભળી લીધું. કાંઇક તો એની કદર કરો ભૈશાબ?’ પોતાના અને જનકભાઈના કપડા કબાટમાં મુકતા અંબાબેન બોલ્યા.
‘તને ખબર તો છે કે એ મારી પસંદગીની છોકરી નથી. તારા દીકરાએ મેં પસંદ કરેલી છોકરીને જોવા સુદ્ધાંની તસ્દી ન લીધી તો હું એની પસંદગીની છોકરી સાથે વાત પણ શું કરવા કરું? અને આ બધું નોકરી ન કરવી, ઘર સંભાળી લેવું એનાથી તારા જેવા ઈમ્પ્રેસ થઇ જતા હશે, હું નહીં. આ બધું તો એની ફરજમાં આવે છે.’ જનકભાઈ પોતાના મૂળ સ્વભાવમાં પરત આવ્યા.
‘એટલે એણે એની વહુ તરીકેની ફરજ નિભાવવાની પણ આપણે સસરા તરીકેની ફરજ નહીં નિભાવવાની? બીજે જુઓ, વહુને દીકરીની જેમ એના સસરા રાખતા હોય છે, એની સાથે હસી બોલીને વાતો કરતા હોય છે, અરે કોઈક જગ્યાએ તો બંને એકબીજાની મશ્કરી પણ કરી લેતા હોય છે. તમે એ બધું ન કરો પણ એની બિચારી સાથે ખપ પૂરતી વાત તો કરો. બિચારી કેટલી હિજરાય છે.’ અંબાબેન બેડ પર બેસતા બોલ્યા.
‘તને ખબર છે ને કે જનકરાય નરભેશંકર પંડ્યા ના નિર્ણયો અને નિયમો અફર હોય છે? હું એ છોકરી સાથે ક્યારેય વાત નહીં કરું મતલબ કે નહીં જ કરું. બસ વાત પૂરી. હવે મારી ચા ની વ્યવસ્થા કરો તો સારું. મારો થાક ઉતરે.’ જનકભાઈ પાસે અંબાબેનની દલીલનો કોઈજ જવાબ ન હતો એટલે કાયમની જેમ એ છેલ્લા પાટલે બેસી ગયા.
‘તમને ખબર છે? હું આજકાલ ભગવાનને એક જ પ્રાર્થના કરતી હોઉં છું કે હવે અમારી બેયની તારી પાસે આવવાની ઉંમર થઇ ગઈ છે, પણ બને ને તો તમને વહેલા બોલાવી લે, ભલે મારે હવે સિત્તેર વર્ષે વિધવા બનવું પડે, પણ જો હું પહેલી જતી રઈશ તો તમારા આ સ્વભાવ સાથે જુવાન વહુ-દીકરા સાથે બાકીની જિંદગી કાઢવી તમને જ તકલીફ દેશે.’ આટલું બોલતા બોલતા અંબાબેન રૂમની બહાર નીકળી ગયા.
જનકભાઈ અંબાબેનની સ્પષ્ટ વાત સાંભળીને છક થઇ ગયા અને અંબાબેનના રૂમ છોડ્યા પછી પણ ઘણા સમય સુધી રૂમના દરવાજાને જોઈ રહ્યા.
==::==
‘ભૂમિઈઈઈ.....વ્હોટ અ સરપ્રાઈઝ!!’ ડોરબેલ સાંભળીને દોડીને આવેલી સંગીતાએ દરવાજો ખોલ્યો અને સામે ભૂમિને જોતાં અનાયાસે જ એના મોઢામાંથી એનું આવું રીએક્શન આવી પડ્યું અને એ ભૂમિને વળગી પડી.
ભૂમિ પણ એની ખાસ મિત્રને જોરથી ભેટી પડી અને આટલાબધા વર્ષે મળવાને લીધે પોતાના આંસુ પણ રોકી શકી નહીં.
‘હવે અહીં દરવાજા પર જ રડવું છે તારે કે અંદર પણ થોડું રડીશ?’ સંગીતાએ એના સ્વભાવ અનુસાર સહેજ કડકાઈથી પણ હસીને કહ્યું.
‘સોળ વર્ષે આ ઉંબર ઓળંગવામાં થોડીક તકલીફ તો પડે ને?’ ભૂમિ પોતાના આંસુ લૂછતાં લૂછતાં બોલી.
‘એ નિર્ણય તારો હતો, મેં તને ક્યારેય મારા ઘરમાં આવવાની ના પાડી નથી.’ ભૂમિનો હાથ પકડીને એને અંદર લઇ આવતા સંગીતા બોલી.
સંગીતા અને ભૂમિ મુખ્ય રૂમના સોફા પર બેઠા જેની બરોબર સામે સંગીતાનો બેડરૂમ હતો અને એના દરવાજા પર ભૂમિની નજર સ્થિર થઇ ગઈ.
‘હજી એ દિવસ તું ભૂલી નથી ને ભૂમિ?’ ભૂમિને પોતાના બેડરૂમ તરફ સ્થિર નજરે એકમ જોઈ રહી છે એ સમજીને સંગીતાએ પૂછ્યું.
‘ભૂલી જ ગઈ હોત, જો મને મારી ભૂલ હજીસુધી ન સમજાઈ હોત તો.’ ભૂમિએ સ્મીત સાથે સંગીતાને કીધું.
‘ચાલો, આટલા વર્ષે તારી ભૂલ સમજાઈ ખરી. મેં તે દિવસે પણ તને કહ્યું હતું, કે આવો બદલો ફદલો લેવાની કોઈજ જરૂર નથી. હા, તું મેરેજ પહેલા સૌમિત્રને એક વખત મળવા માંગે છે, તો તારે મળવું જ જોઈએ, પણ એ બધું કરવાની... અને સૌમિત્રને પણ કદાચ આ હકીકત તારાથી વહેલી સમજાઈ ગઈ હશે અને એટલેજ એણે તારી ઈચ્છાને સીધેસીધી ના પાડી દીધી. મેં ધાર્યો હતો એનાથી વધારે હિંમતવાળો નીકળ્યો એ છોકરો.’ સંગીતાએ ભૂમિનો હાથ જોરથી પકડી લીધો હતો.
‘અરે! આના વિષે હું એક લાંબુ લેક્ચર કોલકાતામાં ઓલરેડી સાંભળીને આવી છું, હવે તું પણ પ્લીઝ મને ફરીથી ગિલ્ટી ફીલ ન કરાવતી. હું મારી તે દિવસની ભૂલ ઓલરેડી સ્વીકારી ચૂકી છું અને મારા મનના એ ભારથી મુક્ત થઇ ગઈ છું. અત્યારે તો હું તને મળવા આવી છું અને બે-ત્રણ કલાક ઢગલો વાત કરવાની છું.’ ભૂમિએ સંગીતા સામે જોઇને કહ્યું.
સંગીતા ઉભી થઇ અને રસોડામાં ગઈ. ત્યાં એણે ફ્રીજમાંથી ઠંડા પાણીની બોટલ લીધી અને પાણીયારા પાસે મુકેલા ડઝનેક કાચના ગ્લાસમાંથી એક લઈને મુખ્ય રૂમમાં પરત આવી અને ભૂમિને બોટલમાંથી પાણી ગ્લાસમાં રેડીને આપ્યું.
‘તારે કાયમ અહીંયા જ રહેવાનું છે?’ ભૂમિએ પાણી નો ગ્લાસ ખાલી કરીને એને ટેબલ પર મુકતા કહ્યું.
‘મારે ક્યાં જવાનું? પપ્પા તો પહેલેથી જ નહોતા. ગયા વર્ષે મમ્મીએ પણ વિદાય લીધી. પપ્પાએ એમની નોકરી દરમિયાન જ આ નાનકડું ઘર લઈને ખરેખર તો મારા પર ઉપકાર કર્યો છે. સવારથી સાંજ જોબ કરું છું, શનિ-રવિ રજામાં ટીવી જોઉં, પિક્ચર જોવા જાઉં અને જલસા કરું.’ આડોશી પાડોશી પણ સારા છે. સંગીતા ફરીથી ભૂમિની બાજુમાં બેસી ગઈ.
‘લગ્ન નથી કરવા?’ ભૂમિ બોલી.
‘શું તું બી યાર. તને ખબર તો છે કે મને છોકરાઓમાં કોઈજ ઇન્ટરેસ્ટ નથી. મારે લગ્ન જો કરવા હોત તો મારા ફર્સ્ટ લવ એટલેકે તારી સાથે જ ના કરી લેત?’ આટલું કહીને સંગીતા ખડખડાટ હસી પડી.
‘તું એવીને એવી જ રહી. બિન્ધાસ્ત, સાવ છોકરા જેવી.’ ભૂમિએ સંગીતાની આંગળીઓ દબાવીને કહ્યું.
‘પણ તું બદલાઈ ગઈ છે. તારા અને વરુણ વચ્ચે બધું બરોબર નથી એ તો તું મને ફોન પર કાયમ કહેતી જ હોય છે, પણ લાસ્ટ ટાઈમ તું લગભગ દસ-બાર વર્ષ પહેલાં મને મળી હતી ત્યારે તું જિંદગીથી જ સાવ નિરાશ થઇ ગઈ હોય, કે દુઃખી હોય એવું લાગતું હતું. પણ આજે, પ્લીઝ ડોન્ટ માઈન્ડ, તું મને ફ્રેશ લાગી રહી છે.’ સંગીતાએ ભૂમિના ચહેરાને ધારીધારીને જોયો.
‘આ બધો શોમિત્રોનો કમાલ છે. એણે જ મને જિંદગી જીવવાની ચાવી આપી અને એણે જ મને વરુણના ઇગ્નોરન્સ અને એના વર્કોહોલિક સ્વભાવ વચ્ચે પણ ખુશી કેમ મેળવવી એ શીખવાડ્યું.’ ભૂમિના ચહેરા પણ સ્મીત છલકાઈ ગયું.
‘શોમિત્રો કે સૌમિત્ર?’ સંગીતાએ ભૂમિના મોઢે આ નામ પહેલી વખત સાંભળ્યું હતું એટલે જરાક કન્ફયુઝ થઇ.
‘શોમિત્રો, મારો બંગાળી ફ્રેન્ડ. મારી સાથે એમ એ કરતો હતો. ખબર છે? શરૂઆતમાં હું એનાથી ખુબ ડરતી હતી, પણ પછી અમે એકદમ પાક્કા મિત્રો બની ગયા. આજે પણ હું જ્યારે ખુબ મુંજારો ફીલ કરતી હોઉં ને ત્યારે હું શોમિત્રોને જ કોલ કરી લઉં પછી એ દિવસ હોય કે રાત.’ ભૂમિ શોમિત્રોની વાત કરતા કરતા ખૂબ ખુશ લાગી રહી હતી.
‘ઓહો તો મેડમને એક નવો ફ્રેન્ડ મળી ગયો છે એટલે આપણી વિકેટ ડાઉન? તે મને ફોન પર પણ એના વિષે ક્યારેય કીધું નથી એને એટલેજ તું મને લાસ્ટ ટાઈમ મળવા પણ નહોતી આવી ને?.’ સંગીતાએ ફરિયાદના સ્વરમાં કહ્યું.
‘અરે ના, તારી વાત અલગ છે. છેલ્લે જ્યારે હું આવી હતી ત્યારે અમરનાથની યાત્રાએ કોણ ગયું હતું?’ ભૂમિએ સંગીતાને યાદ દેવડાવ્યું.
‘અરે હા યાર એ તો હું ભૂલી જ ગઈ હતી. પણ તું અમદાવાદ પણ દસ વર્ષે આવી. કમોન ભૂમિ આ તારું પિયર છે, તારે તો દર વર્ષે અમદાવાદ આવવું જોઈએ.’ સંગીતાએ ભૂમિ સામે પહેલા તો પોતાની ભૂલ માટે કાન પકડ્યો અને પછી બોલી.
‘સાચું કહુંને તો સૌમિત્ર સાથે અહીં તારા ઘરમાં જ જે થયું પછી પહેલા અમુક વર્ષ તો મને અમદાવાદ આવવાનું મન જ નહોતું થતું. હું સૌમિત્રથી તો ઠીક આખા શહેરથી ગુસ્સે હતી. પપ્પા સાથે તો બોલવાનું ત્યારથી જ ઓછું કરી દીધું હતું જ્યારથી એમણે મને પરાણે વરુણ સાથે પરણાવી દીધી હતી. મમ્મી એમની સોશિયલ સર્વિસમાંથી ઉંચી નથી આવતી. હું અમદાવાદ આવું તો પણ કોના માટે? પછી શોમિત્રોએ જ્યારે મને મારી ભૂલ સમજાવી, ત્યારે હું એટલેકે લગભગ તેર વર્ષ પહેલા અમદાવાદ આવી હતી અને મનભરીને અમદાવાદની માફી માંગી લીધી, ત્યારે તું અમરનાથ ગઈ હતી. પછી ફરીથી એનો એજ પ્રશ્ન, અહીં આવું તો કોના માટે આવું? તું હતી, પણ મારા માટે તું આખા વેકેશન જેટલી રજા તો ન જ લઇ શકે ને?’ ભૂમિએ પોતાની મજબૂરી જણાવી.
‘એ તો મને ખબર છે, તું ફોન પર પણ કાયમ આમ જ કહેતી હોય છે. તો પછી આજે કેમ આવી ચડી?’ સંગીતાએ સવાલ કર્યો.
‘અમે જામનગર શિફ્ટ થઇ રહ્યા છીએ. વરુણે જોબ ચેન્જ કરી. જામનગરમાં રીફાઇનરી બને છે ને? ત્યાં. મારી લેક્ચરરની જોબ પણ ત્યાંની આર્ટસ કોલેજમાં પાક્કી થઇ ગઈ છે.’ ભૂમિ એ હસીને કીધું.
‘અરે વાહ! ચાલો તું સાવ અમદાવાદમાં નહીં પણ નજીક તો આવી. છેક જમશેદપુર જવાનો કંટાળો આવે, પણ હવે મન થાય ત્યારે હું જામનગર તો આવીશ જ.’ સંગીતા બોલી.
‘ચોક્કસ, એની ટાઈમ.’ ભૂમિ બોલી.
‘હમમ.. હવે તેં જાતે જ કીધું છે કે સૌમિત્ર તરફની તારી નફરત સાવ જતી રહી છે, તો હવે તને એને મળવાની જરાય ઈચ્છા નથી થતી?’ સંગીતાએ ભૂમિને પૂછ્યું.
‘ખૂબ થાય છે, પણ એ હવે પરણી ગયો છે સંગીતા, હું શું કરવા એને સામેચાલીને ટેન્શન આપું? એને એની જિંદગી એની ધરા સાથે શાંતિથી જીવવાનો હક્ક છે. છેને?’ ભૂમિએ વળતો સવાલ કર્યો.
‘અરે વાહ, મારી ભૂમિ તો ડાહી ડાહી થઇ ગઈને?’ સંગીતા ભૂમિનો ગાલ ખેંચતા બોલી.
‘એટલી બધી ડાહી પણ નથી થઈ હોં કે?’ ભૂમિએ સંગીતા સામે આંખ મારીને કીધું.
‘એટલે?’ સંગીતા સમજી ન શકી.
‘કાલે જ હું એના ઘરના એરિયામાં ગઈ હતી. મનમાં વિચાર આવ્યો કે બે ઘડી જો એની ઝલક પણ દેખાઈ જાય તો મારો ફેરો સફળ થઇ જશે. એટલે એના ઘરથી સહેજ દુર, પણ મેઈન ડોરની સામે રિક્ષાવાળાને બે મિનીટ ઉભા રહેવાનું કીધું. બે-ત્રણ મિનીટ તો કોઈ હલચલ ના થઇ પછી જ્યારે બારણું ખુલ્યું ત્યારે કોઈ બીજું જ બહાર આવ્યું.’ ભૂમિએ એકદમ ઝડપથી આ બધું વર્ણન કર્યું.
‘પછી?’ સંગીતાને પણ ઇન્ટરેસ્ટ પડ્યો.
‘પછી મારી હિંમત સહેજ ખુલી. રિક્ષાવાળાને એ બંગલા સુધી લઇ જવાનું કહ્યું, બહાર નેઈમ પ્લેટમાં કોઈ જાડેજાનું નામ હતું. એટલે મને ખ્યાલ આવી ગયો કદાચ સૌમિત્રએ એ ઘર વેંચી નાખ્યું હશે. વેંચે જ ને? આટલો મોટો લેખક થઇ ગયો છે, આખા દેશમાં પોપ્યુલર છે તો એના સ્ટેટ્સ મુજબના એરિયામાં રહેવા જાય જ ને?’ ભૂમિના ચહેરા પણ સૌમિત્રને ન મળવાની નિરાશા તો હતી જ પણ એની સાથેસાથે એને સૌમિત્ર પર ગર્વ પણ થઇ રહ્યો હતો એ સ્પષ્ટ દેખાઈ રહ્યું હતું.
‘તેં એની નોવેલ વાંચી છે?’ સંગીતાએ પ્રશ્ન કર્યો.
‘સાતેસાત!’ ભૂમિએ જવાબ આપવામાં એક સેકન્ડ પણ ન લગાડી.
‘તો પછી એની નોવેલમાં એના પબ્લીશરનો ફોન નંબર હશે જ ને? એની પાસેથી એનો ફોન નંબર લઇ લે? ભૂમિ, એક વખત તું એને મળી લે.’ સંગીતાએ આઈડિયા આપ્યો.
‘ના, મારે હવે એની લાઈફમાં પાછું નથી ફરવું. એ સુખી છે, એના સુખમાં જ મારું સુખ છે.’ ભૂમિએ જવાબ આપ્યો.
‘મેં ક્યાં તને એની લાઈફમાં પાછું જવાનું કીધું? સાવ ગાંડી જ રહી. અરે, ખાલી એક વખત ફોન કરીને એને ક્યાંક બોલાવીને મોઢામોઢ સોરી કહી દે તે દિવસ બાબતે? તું તો તારા પેલા બંગાળી ફ્રેન્ડની એડવાઈઝને લીધે ફ્રી થઇ ગઈ હોઈશ, પણ સૌમિત્રને હજીયે મુક્ત કરવાનો બાકી છે. એને કદાચ, ક્યાંક એના દિલના કોઈ ખૂણે તને ના પાડીને ગીલ્ટની લાગણી ફીલ થતી હશે તો તારા સોરીને લીધે એ એમાંથી મુક્ત થઇ જશે. ઓકે ચલ, મળવાનું બાજુમાં રાખ, ખાલી ફોન પર સોરી કહી દે ને?’ સંગીતાએ ભૂમિને સલાહ આપી.
‘ના, મારાથી એ નહીં થાય યાર.’ ભૂમિ સંગીતાથી વિરુદ્ધ દિશામાં જોવા લાગી.
‘કેમ? હજી તને ઈગો નડે છે?’ સંગીતાએ મિત્ર દાવે સીધો જ સવાલ કર્યો.
‘ના, બીક લાગે છે, એના રીએક્શનની.’ ભૂમિએ જવાબ આપ્યો.
‘એમાં બીક શેની? જ્યાંસુધી હું તારા દ્વારા સૌમિત્રને જાણું છું અને મેં પણ એની બધીજ નોવેલ્સ વાંચી છે ત્યાંસુધી તો મને નથી લાગતું કે એ તારા પર ગુસ્સે થાય. અને સાચું કહું તો આપણી ભૂલ હતી તો આપણે સામે ગુસ્સો સહન કરવાની તૈયારી પણ રાખવી પડે ભૂમિ.’ સંગીતા એના મુદ્દે સ્પષ્ટ હતી.
‘હા, એમાં કોઈજ ડાઉટ નથી મને, બસ એટલી હિંમત ભેગી કરવાનો સમય જોઈએ છીએ, એક વખત મારી હિંમત ભેગી થઇ ગઈ પછી હું તારી સામે એને કોલ કરીશ બસ? પ્રોમિસ.’ ભૂમિએ સંગીતાના બંને હાથ પકડી લીધા.
‘ઠીક છે, તું એને ના મળ, એને કોલ પણ ન કર પણ તોયે એના સંપર્કમાં તો રહી શકે છે ને?’ સંગીતા બોલી, એના ચહેરા પર રમતિયાળ સ્મીત હતું.
‘એટલે?’ ભૂમિને સંગીતાની વાત ન સમજાઈ.
‘એટલે એમ કે સૌમિત્ર ઓરકુટ પર છે. તું એને મારી જેમ ફ્રેન્ડ રીકવેસ્ટ મોકલી શકે છે અને તમે બંને ઓરકુટ ફ્રેન્ડઝ બની શકો છો.’ સંગીતાએ ફોડ પાડ્યો.
‘ઓરકુટ? એ શું છે?’ ભૂમિને હજીપણ ન સમજાયું કે સંગીતા શું કહી રહી છે.
‘હે રામ! તું કઈ દુનિયામાં વસે છે ભૂમિ? ચલ તને બતાવું, સોશિયલ મીડિયાની અનોખી દુનિયા, એટલેકે ઓરકુટ.’ આટલું કહીને સંગીતા એના એ જ બેડરૂમ તરફ ચાલવા લાગી જ્યાં ભૂમિ અને સૌમિત્ર છેલ્લે મળ્યા હતા.
ભૂમિ પણ આશ્ચર્ય સાથે સંગીતાની પાછળ દોરવાઈ.
==::==
‘જો મેં તને કીધું હતું ને કે એક દિવસ આપણે ભરાઈ જઈશું.’ જમીન પર પડેલું અન્ડરવીયર ઉપાડતાં સૌમિત્ર બોલ્યો.
સવારે છ-સવા છની આસપાસ સુભગને ક્રિકેટ કોચિંગ ક્લાસમાં મૂકીને આવ્યા પછી, કાયમની જેમ ધરાને સૌમિત્રના સંગની ઈચ્છા થઇ જતા એણે કોઈ આર્ટીકલ લખી રહેલા સૌમિત્રને એની અદાઓથી અને શારીરિક સ્પર્શથી ઉત્તેજીત કર્યો અને બાદમાં બંને પ્રેમાલાપમાં પરોવાયા અને જ્યારે બંને ચરમસીમાની નજીક હતા ત્યારે જ અચાનક સૌમિત્રના બેડરૂમનો દરવાજો જનકભાઈએ જોરજોરથી ખખડાવ્યો એટલે સૌમિત્ર અને ધરાને પોતાની પ્રેમપ્રક્રિયા અધવચ્ચે જ પડતી મૂકીને ઉભું થઇ જવું પડ્યું.
‘આવું પપ્પા, એક મિનીટ.’ સૌમિત્રએ જોરથી કીધું.
‘જલ્દી કર, તારી મમ્મીને કાંઇક થાય છે.’ જનકભાઈના અવાજમાં ગભરાટ હતો.
સૌમિત્ર તો કપડા પહેરી ચૂક્યો હતો પણ એ બારણું ખોલતા અગાઉ ધરાના કપડા પહેરવાની રાહ જોઈ રહ્યો હતો. જનકભાઈની વાત સાંભળીને ધરાએ એની ચિંતા ન કરતા સૌમિત્રને દરવાજો ખોલવાનો ઈશારો કર્યો અને પોતે બાકીના કપડા લઈને બાથરૂમમાં જતી રહી.
‘શું થયું મમ્મી?’ સૌમિત્ર બેડ પર સુતાસુતા પોતાની છાતી ઘસી રહેલા અંબાબેન પાસે બેસીને બોલ્યો. રૂમમાં બામની તીવ્ર વાસ આવી રહી હતી.
‘એને છાતીમાં ખુબ દુઃખે છે. મેં એને કીધું કે પટેલ ડોક્ટરને બાજુમાંથી બોલાવી લઈએ, પણ આ ઘરમાં મારું માને છે જ કોણ? અડધા કલાકથી બામ ઘસે છે, પણ હવે દુઃખાવો હદથી વધી ગયો છે.’ જનકભાઈ આમતેમ આંટા મારતા બોલી રહ્યા હતા.
‘તમે એક કામ કરો, મમ્મીનું ધ્યાન રાખો, આ ડોક્ટર પટેલનું કામ નથી, મને લાગે છે આપણે મમ્મીને હોસ્પીટલમાં લઇ જઈએ. હું ફોન કરીને એમ્બ્યુલન્સ બોલાવી લઉં.’ આટલું કહીને સૌમિત્ર ઉભો થયો.
‘મેં હમણાં જ ફોન કરીને એબ્યુલન્સ બોલાવી લીધી છે સોમુ, આવતી જ હશે.’ ધરાએ પોતાની સમયસુચકતા દેખાડી એટલે સૌમિત્રની બે મિનીટ અગાઉનો ગુસ્સો પણ ઓગળી ગયો.
લગભગ પાંચેક મીનીટમાં જ નજીકમાં આવેલી હેલ્ધી હાર્ટ હોસ્પિટલની એમ્બ્યુલન્સ ચીસો પાડતી સૌમિત્રના કમ્પાઉન્ડમાં આવી ગઈ. સૌમિત્રએ ધરાને સુભગને કોચિંગ ક્લાસમાંથી લાવવાની જવાબદારી સોંપીને પોતે જનકભાઈ સાથે અંબાબેનને લઈને એમ્બ્યુલન્સમાં બેસી ગયો.
ધરા દૂરદૂર જઈ રહેલી એમ્બ્યુલન્સને જોઈ રહી અને મનોમન અંબાબેન જલ્દીથી સાજા થઇ જાય એની કામના કરતી રહી.
-: પ્રકરણ આડત્રીસ સમાપ્ત :-
