પ્રથમ વર્ષની શરૂઆત. કોલેજમાં બધા વિદ્યાર્થી નવા હતા, અને ત્યાંનો માહોલ પણ એકદમ તાજું લાગતું. દરેક વિદ્યાર્થી પોતપોતાની દુનિયામાં મશગુલ હતો, અને બધાં જ નવા મિત્રો બનાવીને એ નવી દુનિયાને માણવા માટે ઉત્સુક હતા. એમજ વિદ્યાર્થીઓની વચ્ચે હતો વિવેક – એક શાંત અને વિચારોમાં ખોવાયેલો છોકરો, જેને સાહિત્યનો બહુ શોખ હતો. એની દુનિયા કવિતાઓ, પુસ્તકો અને વિચારોથી ભરેલી હતી. એ બીજા લોકોની જેમ શોરમચાડો કરતો નહીં, પણ ક્યારેય પણ એના હાથમાં બુક જોવા મળતી.
વિવેકના મિત્રો હંમેશાં એની મજાક ઉડાવતા કે "આ તો કવિ બનશે," પણ વિવેકને આ રીતે જીવવું જ ગમતું. એની પાસે બહુ ઓછા મિત્રો હતા, અને એની દુનિયા એના શબ્દોની આસપાસ જ વળતી હતી. ક્યારેક એને લાગે કે દુનિયામાં કોઈ છે જ નહીં જે એને સમજતો હોય.
શ્રેયા એનું વિલક્ષણ વિરોધ હતું. તે ખૂબ જ લોકપ્રિય હતી. શ્રેયા એક કુશળ રસોઈકાર હતી, જેનું ખાવાનું ખાવાની મજા દરેકને ગમતી. રસોઈની દરેક વાનગીમાં એની અંદરનો પ્રેમ અને કળા પ્રગટ થઈ જતી. એના મિત્રો પણ હંમેશાં એની સાથે વધારે સમય ગાળતા. જ્યારે કેમ્પસમાં કોઈ પક્ષ હોતી, શ્રેયાની બનાવેલી વાનગીઓએ એ સમારંભની શોભા વધારવી.
એકવાર કેફેટેરિયામાં બેસીને, વિવેક પોતાના પુસ્તકોમાં ગમતો હતો, ત્યારે એની નજર શ્રેયા પર પડી. તે હસતાં અને વાત કરતાં ગબડાવતી હતી, અને દરેક જણ એની આજુબાજુ હતો. વિવેકને એવું લાગ્યું કે આ છોકરીમાં કંઈક અલગ છે.
જેમ જેમ દિવસો પસાર થતા ગયા, વિવેકની શ્રેયા સાથે વાત કરવાની ઈચ્છા વધી. એકવાર એ હિંમત ભેગી કરીને શ્રેયા પાસે ગયો.
"તારા હાથમાંથી નીકળેલી વાનગીઓનો સ્વાદ બહુ મહાન છે," એણે બોલી પડ્યો.
શ્રેયાએ તેના તરફ જોયું અને હળવાં સ્મિત સાથે જવાબ આપ્યો, "તમે કોણ છો?"
"હું વિવેક... મારી હમણાં જ મિત્રોએ તારી રસોઈની પ્રશંસા કરી હતી. એમની વાત સાચી છે.
"આભાર!" એણે ફરીથી હસીને કહ્યું.
આ વાતચીત આમ તો નાની હતી, પણ એનો શ્રેયા પર અસર થઈ. હવે બંને વચ્ચે થોડો સંબંધ બાંધી ગયો હતો. એ બંને થોડુંક વધુ બોલવા લાગ્યાં.
વિવેક અને શ્રેયા વચ્ચેનો આ સંબંધ હવે મજબૂત થતો ગયો. એ લોકો હમણાં કેફેટેરિયામાં મળે અને બોલે, જ્યારે શ્રેયા તેના નવા રસોઈ પ્રયોગો અંગે વાત કરતી, વિવેક પોતાની નવી કવિતાઓ રજૂ કરતો. આ બન્નેના શોખ ભલે જુદા હતા, પણ તેમણે એમાંથી એકબીજાના વ્યક્તિત્વને સમજી લીધું.
વિવેકે શ્રેયાને કવિતાઓ લખતા શીખવવાનું શરૂ કર્યું, જ્યારે શ્રેયાએ વિવેકને રસોઈમાં નિપુણ થવાના કેટલાક ટિપ્સ આપ્યા. વિવેક, જો કે, બહુ મોટા રસોઈકાર ન બન્યો, પણ તે શ્રેયાના માર્ગદર્શન હેઠળ, જેઓએ એના જીવનમાં કેટલાક નવા સ્વાદો શોધી કાઢ્યા.
જેમ તેમ સમય પસાર થતો રહ્યો, તેમ તેમ બંનેએ એકબીજાના જીવનમાં વાસ્તવિક મહત્વ મેળવ્યું. હવે તેઓ માત્ર મિત્ર નહોતાં, પણ એકબીજાના સહાયક અને જીવનમાં વધુ સારી રીતે આગળ વધવા માટે પ્રેરણાદાયી સાથી હતા.
કોલેજના એકિતવિટી ની તૈયારી જોરશોરથી ચાલતી હતી. શ્રેયા રસોઈની સ્પર્ધામાં ભાગ લઈ રહી હતી અને વિવેકનો ભાગ કવિતા રિસાઇટલમાં હતો. બંનેએ એકબીજાને હંમેશાની જેમ સહયોગ આપ્યો.
વિવેકએ કવિતા માટે એક નવી રચના તૈયાર કરી હતી, અને એમાં એના લાગણીઓ સ્પષ્ટ દેખાતા હતા. એની કવિતા પ્રેમ વિશે હતી, પરંતુ એ પ્રેમને પોતે શબ્દોમાં ઘડી શકતો ન હતો.
જ્યારે શ્રેયાએ એને એ કવિતા વાંચતા સાંભળી, ત્યારે તે ખુદ વિમુઢ થઈ ગઈ. તે સમજી ગઈ કે આ કવિતા એના માટે છે.
અંતે, એક મોંઘા મૂહૂર્તે વિવેકે શ્રેયાને તેની લાગણીઓ જણાવી દીધી.
"હું તો હમણાં સુધી પ્રેમને માત્ર કવિતામાં જ જોઈ શકતો હતો, પણ તું મારી કવિતાનો જીવન છે," એણે શ્રેયાને કહ્યું.
શ્રેયા નિષ્શબ્દ થઈ ગઈ, પરંતુ એની આંખોમાં આંસુ આવી ગયા.
"હું તારા જેવી નહી, તું કવિ છે અને હું તો ફક્ત રસોઈકરૂં છું," એણે શરમાઈને કહ્યું.
વિવેકે હસીને જવાબ આપ્યો, "પ્રેમ કોઈ સીમામાં બંધાયેલું નથી. તું મારા જીવનમાં એક એવી ખુશ્બૂ છે, જે કોઈ શબ્દોમાં કહી શકાય નહીં."
કુલમિલાવીને: વિવેક અને શ્રેયાની આ વાર્તા એ પ્રેમની છે જે શોખ અને વિશેષતાઓની વચ્ચે ઉગ્યો છે. એક બાજુ સાહિત્ય અને કવિતાઓ છે, જ્યારે બીજી બાજુ સ્વાદ અને સુગંધની જગ્યા છે. બંને એકબીજામાં પોતાનો અર્થ અને સમજણ શોધે છે, અને સાથે સાથે આગળ વધે છે.
શ્રેયાની આંખોમાં હળવો અચંબો હતો, છતાં એના હોઠો પર હળવું સ્મિત લહેરાવતું હતું. એણે વિવેકના શબ્દોને પોતાના દિલની ગહેરાઈઓમાં સમાવી લીધા. તે શરમાવતી પડી, "તારા માટે કવિતા લખવી એ તો અઘરું હશે, કેમ કે તું સાહિત્યમાં આટલો ડૂબેલો છે. પણ મારી પાસે તો શબ્દો નથી... મારે તો ખાલી ભાવનાઓ છે."
વિવેક તેની સામેના ખાલી કોફી કપને જોવા લાગ્યો, એની આંખોમાં શ્રેયાના બોલાવાનું પ્રતિબિંબ છલકાય છે. તેણે મીઠી હસી સાથે જવાબ આપ્યો, "કવિતાઓ ફક્ત શબ્દોથી જ નહી, પણ ભાવનાઓથી બને છે, શ્રેયા. તું તેનાથી કયાં કમ છે? તારા બનાવેલા ખોરાકમાં તે ભાવનાઓ છે, જે મારે લખવા પડે છે."
શ્રેયા કોઈ જવાબ ન આપી શકી. બંનેએ એકબીજાને નિરવતામાં જ જવાબ આપ્યો. હવે એ પ્રસંગ માત્ર એકસાથે સુમેળ સાથે જીવી લેવા માટે પૂરતો હતો.
સૌકુશળ થતું એવું લાગતું હતું. વિવેક અને શ્રેયા બન્ને હમણાં બહુ ખુશ હતા. એકબીજાને રોજમરાની વાતોમાં સહાયક અને મસ્તીદાર સાથી બનાવતા. એ લોકોની વચ્ચે પ્રણયના આંચકાઓ વચ્ચે મજબૂત બંધન ઉભું થતું હતું.
પરંતુ, હમણાં જ એમના સંબંધમાં એક નવો વળાંક આવ્યો. કોલેજનાં છેલ્લા વર્ષના પરીક્ષા સમય નજીક આવ્યા ત્યારે, વિવેકને પોતાના ભવિષ્ય વિશે વિચારો સતાવવા લાગ્યા. એણે સાહિત્યમાં પોતાની કારકિર્દી બનાવવાનો નક્કી કરી લીધું હતું, પણ તેમાં સફળ થવા માટે કંઈક મોટું કરવું પડે તે પણ સમજાય ગયું હતું.
શ્રેયા, બીજી બાજુ, પોતાના પરિવારના વ્યાવસાયિક દબાણનો સામનો કરી રહી હતી. તેનાથી આશા હતી કે તે પોતાની કુકિંગ સ્કિલ્સને આગળ વધારશે, પરંતુ એના ઘરના લોકો તેનાથી વધુ વ્યાવસાયિક અભ્યાસ અપેક્ષા રાખતા હતા.
આ મજબૂત પ્રેમભરી જિંદગીઓ વચ્ચે હવે પ્રશ્નો ઊભા થઈ રહ્યા હતા. વિવેકને કેવળ કવિતાથી જ સંતુષ્ટ રહેવું કે પાછો ખેંચાવવો? અને શ્રેયા, શું તે પોતાના રસોઈને જીવનનું મુખ્ય કાર્ય બનાવશે કે બીજું કંઈક કરશે?
પરીક્ષાઓ બાદ બંને વચ્ચેના અભાવ અને સપનાઓ વિશે વાતો થઈ.
"વિવેક," શ્રેયાએ ધીમે ધીમે કહ્યું, "મારા ઘરના લોકો મારી પાસે વધારે અપેક્ષાઓ રાખે છે. મારી રસોઈમાં ઊંડું ઉતરવું છે, પણ ઘરના દબાણને હું અવગણી શકતી નથી."
"શ્રેયા, હું મારા સાહિત્યને જીવન આપવું છે, પણ એમાં ધીરજ અને સમય જોઈએ," વિવેકની કંપતી અવાજે જવાબ આપ્યો.
"શું આપણે આ દબાણોમાં એકબીજાને ગુમાવી રહ્યા છીએ?" શ્રેયાએ પ્રશ્ન કર્યો.
વિવેકએ ઊંડો શ્વાસ લીધો અને બોલ્યો, "પ્રેમ એ સમયનું બળ છે, શ્રેયા. જો આપણે એકબીજાને સાચો પ્રેમ કરીએ છીએ, તો ક્યારેય ગુમાવીશું નહીં."
કોલેજનાં દિવસો સમાપ્ત થયા. વિવેક મુંબઇમાં સાહિત્યના મોટા કાર્યક્રમમાં ભાગ લેવા ગયો. તે દબાણ, લકવો અને નવા લોકો વચ્ચે સંઘર્ષ કરવાનો સમય હતો. તે ઉચિત રીતે જાણતો હતો કે કવિતાની દુનિયા ઘણી લાંબી છે, અને સફળતા મેળવવા ઘણા વર્ષો લાગી શકે છે.
શ્રેયાએ પોતાની દિશામાં આગળ વધવાની યોજના બનાવી. તે પોતાના કુકિંગ શો માટે શરૂ કરી રહી હતી. પણ એ અંતરાલમાં પણ તે વિવેકની કવિતાઓ અને એના લવલેટર્સ વાંચતી.
સમય આગળ વધતો રહ્યો. એકબીજાના સપનાઓનો ભાગ બનીને અને એકબીજાના ઉદ્દેશને સમજીને, વિવેક અને શ્રેયા એ દિવસો સુધી એકબીજાને મદદ કરતા રહ્યા.
વર્ષોના અંતમાં, વિવેકના લઘુકાવ્યોનું પુસ્તક પ્રકાશિત થયું. તેનું ટાઇટલ હતું "પ્રેમની પાંખો," અને તે શ્રેયા માટે જ સમર્પિત હતું. તે એક અનોખું પ્રણયનામું હતું, જ્યાં શબ્દો અને ભાવનાઓને સંગમ થયો હતો.
શ્રેયાએ પણ પોતાની કુકિંગ શો સાથે સફળતા મેળવી. તેના કોકિંગના વિડિઓઝ લોકપ્રિય બની ગયા.
વિવેક અને શ્રેયાએ સંજોગોમાં પણ એકબીજાનો સાથ ન છોડ્યો. એ બંનેના જીવનમાં પ્રેમ અને સપનાઓનું મિશ્રણ અંતે સકારાત્મક સાબિત થયું.
સારાંશ
આ સ્ટોરી પ્રેમના વિવિધ સ્વરૂપો, રસોઈ અને કાવ્યના સંતુળ સંયોજનને દર્શાવે છે. વિવેક અને શ્રેયા રસ્તાઓ અલગ અલગ હોવા છતાં એકબીજાના જીવનમાં અનોખી રીતે જોડાય છે. એક યુગલના જીવનમાં પ્રેમ અને કારકિર્દી વચ્ચેનો સંઘર્ષ બતાવે છે, જ્યાં વિવેક સાહિત્યકાર બની જાય છે અને શ્રેયા રસોઈની કળામાં નિષ્ણાત બની જાય છે. બન્નેનો પ્રેમ એકબીજાના સપનાઓને સમજીને મજબૂત બને છે.
