"આઈ જસ્ટ હેટ માયસેલ્ફ!" કૃતિ બોલી તો નેહલ તુરંત જ એની પાસે ચાલ્યો ગયો.
"હે ભગવાન, પણ કેમ તું આવું કહે છે?! શું થયું છે?!" નેહલ એ સવાલો કર્યા.
"હા તો, હું કેટલી બુરી છું!" એ બોલી.
"તું નહિ બુરી, બેહતરીન છું, ચૂપ થઈ જા અને કહે તો થયું છે શું?!" નેહલ એ એના બંને હાથને પકડી લીધા. જાણે કે ગમે એવી મુસીબત પણ કેમ ના હોય એ એને ઉગારી જ લેવાનો હતો!
"બોલ," કૃતિ નો કોઈ જવાબ ના આવ્યો તો એને કહ્યું.
"લૂક એટ મી! આટલી તો ખરાબ છું હું, તો તું કેમ એકસેપ્ટ નહિ કરતો!" એને નેહલની આંખોમાં જોતા કહ્યું તો નેહલ માટે તો એ આંખો આંખો નહોતી, એનું બધું જ હતું!
"મુદ્દાની વાત કર ને! મારી બસ છૂટી જશે!" હજી પણ એને એના હાથ નહોતા છોડ્યા.
"જા તો નહીં કંઇ કહેવું, જા તું બાય!" એ બોલી.
"તારી બસ," કૃતિ એ બસ ને જતાં જોઈ કહ્યું.
નેહલ એ એના ફેસને હાથથી એની તરફ લાવીને કહ્યું - "છોડ, તું બોલ ને! કેમ આવું કહે છે!" એની આંખોમાં આતુરતા હતી.
"તો તું જ કહી દે ને શું ખાસ છે મારામાં?!" એના શબ્દોના જવાબમા નેહલ કંઇ કહી શકે એ પહેલાં જ સ્ટેશન પર એક નાના છોકરાઓ સાથેનું પરિવાર આવ્યું તો વાતાવરણ અવાજોથી ભરાય ગયું.
"ચાલ તને કોફી પીવડાવું, આજે તો હવે તું રોકાઈ જઈશ ને?!" કૃતિ થી હસી જવાયું.
🔵🔵🔵🔵🔵
"સાહેબ તમે જવાબ ના આપ્યો, એવું શું ખાસ છે મારામાં?!" કોફીના બે મગ ટેબલ પર હતા.
"આજે તો બસ છૂટી ગઈ!" એણે કહ્યું અને ભાભી સાથે વાત કરવાની ઈચ્છા કહી.
"બાય ધ વે, મને આજ પૂરતો રોકી શકવામાં તું સફળ તો થઈ ગઈ!" નેહલ ને આ બધું ખબર જ હતી, હા, એને ખબર જ તો હતી પણ એને પણ અહીં રોકાવું હતું.
"ના, એ તો છે જ, મતલબ કે હું ચાહું જ છું કે તું રોકાય પણ, પેલી વાત પણ જૂઠી નહિ, મારામાં કંઈ જ ખાસ નહિ!" કૃતિ જાણે કે થોડી સેડ થઈ ગઈ.
"તું બેસ્ટ છું," નેહલ એ એના માથે હળવો હાથ ફેરવ્યો.
"નહિ!" એ પણ બોલી.
"મારે જવું પડશે!" નેહલ એ કીધું.
"થોડા દિવસ જ તો રોકાઈ જવા કહું છું, હું કઈ તને કહું છું કે અહીં જ રહી જા!" એ બોલી.
"હા, પણ, જો બકા, મારે અહીં ત્રણ થી વધારે દિવસ થઈ ગયા છે! પ્લીઝ સમજવા પ્રયત્ન કર!" નેહલ એ સ્વાભાવિક જ કહ્યું.
"જા જતો રે, બટ લીસન મિસ્ટર, હું ક્યારેય તારી સાથે વાત નહીં કરું!" એ પહેલી વાર હતું કે કૃતિ એના થી નારાજ હતી, જેટલું પણ જોડે રહેલા, બંને ખુશ અને સાથે જ મસ્તી કરતા હતા. એક પળ માટે તો નેહલ ને જ લાગી આવ્યું કે પોતે બહુ મોટી ભૂલ તો નહિ કરી રહ્યો ને?!
"હા બાબા, હમણાં તો રોકાયો જ છું ને, ચાલ કોફી પી લે તો!" નેહલ એ બહુ જ પ્યારથી કહ્યું.
"તું જ પી, મારે નહિ પીવી!" કૃતિ એ બીજી તરફ જોયું.
"સોરી, પણ મમ્મી બહુ જ ચિંતા કરે છે મારી અને બહુ જ ગુસ્સે પણ થઈ છે, એક વાર હું એમને મળી લઉં તો ફરી બીજા જ દિવસે હું અહીં હાજર થઈ જઈશ, પ્રોમિસ!" નેહલ એ બહુ જ પ્યારથી કહ્યું.
કૃતિ એ કોફી નો એક સિપ લેતા પૂછ્યું - "તને અહીં નહિ ગમતું?!"
"ગમે છે ને, બહુ જ! સ્પેશિયલી યુ, આઈ ગોન્ન મિસ યુ સો મચ!" નેહલ એ કહ્યું.
"તું તો જાણે જ છે ને, મમ્મીનું દિલ અલગ જ વિચારે છે, એમના માટે તો બસ એમના છોકરા બસ એમની પાસે જ હોવા જોઈએ!" નેહલ એ કહ્યું.
"હા, પણ એક દિવસમાં તું પાછો તો આવી જઈશ ને?!" એણે પૂછ્યું તો નેહલ થોડો અસહેજ થયો.
આવતા અંકે ફિનિશ..
____________________
એપિસોડ 2(અંતિમ ભાગ - ક્લાઈમેક્સ)માં જોશો: "ના, બાબા! હું બસ મસ્તી કરતો હતો, રિલેક્સ!" નેહલ એ કહ્યું.
"તેં એના વિશે જ કેમ પણ આવો મજાક કર્યો? મતલબ તું થોડું તો એના વિશે ફીલ કરે જ છે!" કૃતિ બોલી.
"એની વેઝ, કોંગ્રેટ્સ, જીજુ!" કૃતિ એ ચિડવવું શુરૂ કર્યું.
"જો, હું એને લવ નહીં કરતો, તું પ્લીઝ મને આવું ના કહીશ!" નેહલ એ કહ્યું.
"કરે છે, કરે છે, કરે જ છે! યુ નો વોટ, મારે તારી જોડે વાત જ નહિ કરવી!" કૃતિ એ હવે વધારે ગુસ્સે બતાવ્યો.
