“ સૂર ! બસ 3 દિવસ પછી તો વેલેન્ટાઇન ડે છે, આ શનિવાર રવિવાર ઘરે નહીં જાય તો નહીં ચાલે ?”
અવિ લાગણીશીલ બનીને સુરાહી ને આ શનિવાર રવિવાર હોસ્ટેલ માં જ રોકાવવા માટે ફરી આગ્રહ કરી રહ્યો હતો.
“ અવિ, ફરી પાછી એ જ વાત ! કહ્યું તો ખરું કે આ શનિવાર અને રવિવાર મારા કાકાના સૌથી નાના દીકરા નો બાબરી નો પ્રસંગ છે, જો અવિ બસ આ ગઈ ને આ આવી. હવે આટલી પણ ધીરજ નથી.આપણાં વેલેન્ટાઇન ડે માટે મને પણ બહુ જ ઉત્સુકતા છે, બસ જલ્દી જ આવી જઈશ, રેલ્વે સ્ટેશન લેવા માટે આવી જજે બસ, ને બેસ હવે હું તારા માટે કઈક બનાવી ને લાવી છું.”
ને સુરાહી એ જાતે ખાસ અવિ માટે બનાવેલા સોજી ના શિરા નો ડબ્બો અવિ સમક્ષ ધરી દીધો ને પ્રેમપૂર્વક અવિ ને પોતાના હાથે કોળિયો જમાડવા લાગી. અવિ સુરાહી ની પ્રેમવર્ષા માં ભીનો થઈ રહ્યો હતો.
“ આ શનિવાર અને રવિવાર જો જેવો સમય મળશે ને તો પપ્પા મમ્મી ને આપણી વાત કરવાની છું, એક ની એક દીકરી છું તો થોડા લાડકોડ વધારે કર્યા છે પણ મને વિશ્વાસ છે કે મારી વાત માની જ જશે.”
અવિ ખુશ થઈ ને એ સુરાહી ના હાથ માંથી શિરા નો કોળિયો લઈ ને સુરાહી ના મોં માં મૂકી દીધો.
“ જો મારા ઘરે બધા તૈયાર છે, મોટાભાઇ ને ભાભી પણ માની ગયાં છે, બસ તારા જ ગ્રીન સિગ્નલની વાર છે. મારી વાઈફી”
ને અવિ એ સુરાહી ના કપાળ ને ચૂમી લીધું.
“ મારા હબ્બી, આઈ લવ યૂ.”
બી જે મેડિકલ કોલેજ, સિવિલ હોસ્પિટલ અમદાવાદ માં એમડી ના અભ્યાસક્રમ માં છેલ્લા વર્ષ માં અભ્યાસ કરી રહેલાં અવિ ને સુરાહી ના હજુ તો લગ્ન પણ નહોતાં થયા ને અવિ અને સુરાહી એ એકબીજા ને વાઈફી અને હબ્બી સંબોધવાનું શરૂ કરી દીધું હતું.
************************
“રિઝવાના, સૂર ના મમ્મી પપ્પા ની તબિયત તો સારી છે ને ? રિઝવાના, મને સૂરની બહુ યાદ આવે છે, હું એના મમ્મી પપ્પા ને ફોન કરું તો પણ શું કહું ? એટ્લે તને પૂછી લઉં છું, પ્લીઝ મારા વતી તું એમની તબિયત પૂછી ને મને જણાવજે.એમને કહેજે કે ડોક્ટર પાસે નિયમિત જાય અને બીપી અને ડાયાબિટીસ ની દવાઓ નિયમિત લે, ને ખોરાક માં પણ ખાસ ધ્યાન રાખવાનું કહજે”
સુરાહી ની બેસ્ટ ફ્રેન્ડ રિઝવાના સાથે વાત કરતાં કરતાં અવિ ની આંખો અશ્રુ થી ભરાઈ ગઈ ને સુરાહી સાથે ની જૂની ભૂતકાળ ની વાતો માં ખોવાઈ ગયો.
“ જો અવિ, લગ્ન પછી હું મારા મમ્મી પપ્પા ને મારી સાથે જ રાખીશ, એક ની એક દીકરી છું ને વળી પાછી પપ્પા ની તબિયત પણ સારી નથી રહેતી, મને એમની બહુ જ ચિંતા થાય છે.” સુરાહી ત્યારે લાગણીશીલ બની ગઈ હતી એ અવિ ને બરાબર યાદ હતું.
“ તું નિશ્ચિંત બની જા, તારા પપ્પા ને કહેજે કે લગ્ન પાછી એમને જમાઈ નહીં દીકરો જ મળશે. ને મારા મમ્મી પપ્પા ટોપ મોટાભાઇ સાથે રહે છે, એટલે લગ્ન પછી તારા મમ્મી પપ્પા એટ્લે કે આપણાં મમ્મી પપ્પા ને આપણી સાથે જ રાખીશું.”
ને સુરાહી એ ત્યારે ભીની આંખે અવિ ની છાતી પર માથું ઢાળી દીધું હતું, ને અવિ ના બંને હાથ સુરાહી ને વીંટળાઇ ગયાં હતા.
અચાનક અવિ ભૂતકાળ માંથી વર્તમાન માં પાછો આવ્યો, ને પોતાના બંને હાથ એ જ સ્તિથિ માં હતાં, પણ આજે સુરાહી એની પાસે નહોતી. ટેબલ ઉપર સુરાહી નો ફોટો હતો, જેને છાતી સરસો ચાંપી ને મન માં અવિ એ આટલો જ સંવાદ કર્યો.
“એકલો મૂકી ને આમ જતી રહી? વિચાર પણ ના કર્યો કે મારૂ શું થશે ?” ને અવિ ફરી પાછો આંખ માં અશ્રુ સાથે ભાંગી પડ્યો.
સુરાહી ને વેલેંટાઈન ડે પર આપવાની ગિફ્ટ્સ, ફોન માં રહેલા બંને ના ફોટોસ અને વ્હોટ્સ એપ પર સુરાહી સાથે છેલ્લે થયેલી વાતચીત આ બધુ જોઈ ને અવિ એક ખૂણા માં બેસી રહેતો, પોતાનું દુખ વહેંચે તો પણ કોની સાથે વહેંચે?
**************************
કિર્તિભાઈ ની આંખ સમક્ષ થી એ દુર્ઘટના ભૂલાતી જ નહોતી, આજે 6 મહિના થઈ ગયાં હતાં, છતાં હજુય એ કાળરાત્રિ જીવંત બની જતી કે જયારે એ સુરાહી ને રેલ્વે સ્ટેશન મૂકવા જતાં હતાં ને એક ગોઝારા અકસ્માતે પોતાની એક ની એક દીકરી છીનવી લીધી.
કિર્તિભાઈ અને સીમાબહેન છેલ્લા દસ વર્ષ થી એમબીબીએસ અને એમડી ના અભ્યાસ કરી રહેલી અને હોસ્ટેલ માં રહેલી પોતાની દીકરીની શનિ રવિ ની યાદો માં જ જીવતાં હતાં.
“પપ્પા, મારૂ એમડી પૂરું થાય ને પછી આપણે શનિ-રવિ આપણાં ગામડે જઈશું, અને ત્યાં એકદમ ફ્રી માં દર્દીઓ ની તપાસ કરીશું, કોઈ નો એક રૂપિયો પણ નહીં લઈએ.” સુરાહી એ છેલ્લે કહેલી આ વાત યાદ આવતાં કિર્તિભાઈ પણ ભાંગી પડતાં પણ સીમાબહેન ને હિમ્મત આપવા પોતાનું દુખ પણ વ્યક્ત નહોતાં કરતાં.
સીમાબહેન તો હજુ ય શનિવાર થતાં બારણે ઊભાં થઈ જતાં, ક્યાંક એમની વ્હાલસોયી દીકરી ઘરે આવતી નજરે ચડી જાય, કિર્તિભાઈ પણ સીમાબહેન ને કશું જ ના કહેતા, એ પણ મૂક મને પોતાની દીકરી ની રાહ જોતાં સીમાબહેન ને જોતાં રહેતાં.
***************************
છેલ્લા દસ દિવસ થી નરમ રહેતી કિર્તિભાઈ ની તબિયત આજ સવાર થી વધુ લથડી રહી હતી, કદાચ પુત્રી-વિયોગ હવે એમને વસમો પડી રહ્યો હતો.
“ તમે ચિંતા ના કરો, બધુ જ સારું થઈ જશે.” હોસ્પિટલ માં સ્ટ્રેચર પર સૂતાં રહેલા કિર્તિભાઈ પડખે ઊભાં રહેલા સીમાબહેન પોતાની આંખ માં રહેલા અશ્રુ ને છેતરી ને એમને હૈયાધારણ આપી રહ્યા હતા, એટલા માં જ કિર્તિભાઈ નો હાથ કોઈ એ હાથ માં લઈ લીધો અને એમની પડખે ચાલવા માંડ્યુ.
“ પપ્પા, ચિંતા ના કરો બધુ જ સારું થઈ જશે, હવે હું આવી ગયો છું. તમને કશું નહીં થવા દઉં.”
અવિ કિર્તિભાઈ નો હાથ પોતાના હાથ માં લઈ ને ચાલવા લાગ્યો, સીમાબહેન પણ અચાનક આમ અવિ ના આગમન થી અચરજ પામ્યાં.
“ નમસ્તે, હું ડૉ. અવિ અને આ મારા પપ્પા થાય, ચાલો જલ્દી આપણે એમની ટ્રીટમેન્ટ સ્ટ્રેટજી ડિસ્કસ કરી લઈએ.” અવિ ત્યાંની હોસ્પિટલ ના ડોક્ટર સાથે કિર્તિભાઈ ની ટ્રીટમેન્ટ વિષે ગહન ચર્ચા કરવા લાગ્યો.
“ પપ્પા” એવું સંબોધન સાંભળી ને કિર્તિભાઈ આંખો અર્ધખુલી ને ફરી નિંદ્રા માં ગરકાવ થઈ ગઈ.
અવિ સતત કિર્તિભાઈ અને સીમાબહેન ના પાસે જ હતો, જ્યાં સુધી કિર્તિભાઈ ને સારું ના થયું ત્યાં સુધી અવિ એમની પડખે રહ્યો, 3 દિવસ ના અંતે હવે કિર્તિભાઈ ની તબિયત સુધરી રહી હતી. ડૉ. ની ટ્રીટમેન્ટ ની સાથે સાથે અવિ ની એક દીકરા જેવી માવજત પણ અસર કરી રહી હતી.
પથારીમાંથી બેઠા થયેલા કિર્તિભાઈ અવિ ને વિસ્મયપૂર્વક જોઈ રહ્યાં હતાં, હજુ કિર્તિભાઈ કોઈ વાત નો દોર ચાલુ કરે તે પહેલા જ અવિ કિર્તિભાઈ ને પગે લાગ્યો અને એમનો હાથ પોતાના હાથ માં લેતા બોલ્યો,
“પપ્પા, કદાચ સુરાહી એ મારી વાતચીત કરી કે નહીં એ મને નથી ખબર, પણ હું સુરાહી ને બહુ જ પ્રેમ કરતો હતો અને કરું છું, મન થી અમે એકબીજા ને પતિ પત્ની માની જ ચૂક્યાં હતાં, બસ તમારી મંજૂરી લેવાની બાકી હતી, પણ સુરાહી ને મે વચન આપ્યું હતું કે લગ્ન પછી તમને અમારી સાથે રાખીશું અને હું જમાઈ નહીં પણ દીકરો બની ને રહીશ, પપ્પા હું મારા વચન થી કેવી રીતે વિચલિત થઈ શકું ? પપ્પા મમ્મી, પ્લીઝ હવે તમે મારી સાથે જ રહેશો. તમને સુરાહી ને સમ” ને અવિ રડતાં રડતાં કિર્તિભાઈ ના પગ માં પડી ગયો.
“બેટા, તમારા સંબંધ ને મેં મંજૂરી આપી દીધી હતી, એ તને રૂબરૂ માં ખુશખબર આપવાની હતી, પણ...બેટા એ દિવસ જ ના ઊગ્યો.” કિર્તિભાઈ પણ ગળગળા થઈ ગયાં.
ને અવિ સુરાહી ના મમ્મી પપ્પા ને પોતાની સાથે લઈ ગયો.
**********************
અવિ સુરાહી ના મમ્મી પપ્પા સાથે ખુશ હતો, આશરે 6 મહિના જેટલો સમય થઈ ગયો હતો, પણ જાણે આ 6 મહિના માં વર્ષો થી સુરાહી ના મમ્મી પપ્પા સાથે રહેતો હોય એમ જ એને લાગતું. કદાચ અવિ નું અને સુરાહી ના મમ્મી પપ્પા નું દુખ હવે વહેંચાઈ ગયું હતું.
“પપ્પા, ગામડે મેં થોડું રેનોવેશન પણ કરાવી દીધું છે, હવે આપણે શનિ-રવિ ત્યાં જઈશું, હું ત્યાં ફ્રી માં દર્દીઓ તપાસ કરીશ, કોઈ જોડે થી એક રૂપિયો પણ નહીં લઈએ.” અવિ એ સોફા માં બેઠેલા કિર્તિભાઈ ના ઘૂંટણીયે પડી ને કિર્તિભાઈ ની આંખો માં જોઈ રહ્યો.
“ બેટા, આ તો સુરાહી નું સપનું હતું.” કિર્તિભાઈ એ લાગણીશીલ બની ગયાં.
“ હા, પપ્પા, સુરાહી એ મને કહ્યું હતું, એનું સપનું એ જ હવે મારૂ સપનું.” ને અવિ એ પ્રેમ પૂર્વક કિર્તિભાઈ નો હાથ પોતાના હાથ માં લઈ લીધો.
ત્યાં જ સીમાબહેને કિર્તિભાઈ ને કોઈ વાત કહેવાનો ઈશારો કર્યો, કિર્તિભાઈ એ સામે વળતો ઈશારો કર્યો.
“ ના, તમે જ કહો.” સીમાબહેન કિર્તિભાઈ ને આગ્રહ કરી રહ્યાં હતાં.
“ ના સીમા, તું જ કહી દે.” કિર્તિભાઈ સીમાબહેન ને આગ્રહ કરી રહ્યાં હતાં.
“પપ્પા, હવે પહેલીઓ ને બુઝાવી ને મને કઈક કહેશો?” અવિ અચરજ પામ્યો.
કિર્તિભાઈ એ વાત આરંભી.
“બેટા આમ ક્યાં સુધી હવે એકલો રહીશ, બેટા હવે અમારા બંને ની ઈચ્છા કે તું લગ્ન કરી લે, જો બેટા મારા મોટાભાઇ ને દીકરી છે, આરોહી, બસ માની લે, સુરાહી નો જ પડછાયો છે, અમે બધી વાત કરી લીધી છે, એ લોકો તૈયાર છે, બસ તું એક વાર આરોહી ને મળી લે. જો બેટા હવે ના ના પાડતો, તને સુરાહી ના સમ.”
ને અવિ સુરાહી ના સમ વડે બંધન માં બંધાઈ ગયો. લગ્ન કરવાની અનિચ્છા છતાં એ કિર્તિભાઈ ને મના ના કરી શક્યો.
***************
અવિ એ જ્યારે આરોહી ને જોઈ તો માંની જ શક્યો કે આ આરોહી છે, સુરાહી અને આરોહી વચ્ચે ગજબનાક સામ્ય હતું, એ જ રૂપ રંગ, એ જ અદા.
“ જુઓ અવિ, હું તમારી અને સુરાહી દીદી વિષે જાણું છું, હું કદાચ સુરાહી દીદી નું સ્થાન તો લઈ જ ના શકું પણ તમને સુરાહી દીદી જેટલો જ પ્રેમ કરીશ, ને હા તમે પણ મને પ્રેમ થી “સૂર” કહી શકશો.
ને અવિ બસ આરોહી ની આંખો માં જોઈ જ રહ્યો.
********************
“સૂર, મારૂ ટિફિન તૈયાર ? “ અવિ એ ક્લિનિક જવાની ઉતાવળ માં આરોહી ને રસોડા માં બૂમ મારી.
“ એ આવી અવિ, બસ તૈયાર જ છે.” ને આરોહી ટિફિન લઈ ને અવિ ને બાય કહેવા આવી ગઈ,
“ આઈ લવ યૂ માય વાઈફી.”
“ આઈ લવ યૂ માય હબ્બી.” ને આરોહી એ અવિ ની છાતી પર માથું ઢાળી દીધું.
ટેબલ પર રહેલી સુરાહી ની તસવીર પર આછી સ્માઇલ હતી, હવે પોતાના મમ્મી પપ્પા ની ચિંતા નહોતી, પોતાના મમ્મી પપ્પા હવે એક પુત્ર અને પુત્રી ની સ્નેહછાયા માં લાગણીભીનાં બની ને જીવન વ્યતીત કરી રહ્યાં હતાં.
“નીલ”
ડૉ. નિલેષ ઠાકોર
