આ આણંદ જિલ્લા નજીકનું એક નાનકડું ગામ છે .. ગામને એનઆરઆઈ લોકોના ગામ તરીકે પણ ઓળખવામાં આવે છે..અહીંથી મોટાભાગના લોકો કેનેડા, યુએસએ, ન્યુઝીલેન્ડ, તેમજ આફ્રિકામાં સ્થાયી થયા છે.
કાળા અને સફેદ દિવસોથી વિકસતા રંગીન દિવસોમાં ગામમાં ઘણાં પરિવર્તન જોવા મળ્યાં છે .. નવી શાળાઓ, હોસ્પિટલો, મેડિકલ સ્ટોર્સ, વોક-ઇન-ક્લિનિક્સ, કરિયાણાની દુકાન, બેકરીઓ વગેરે.
નાનપણથી જ બાળકો નાના ગામમાંથી નીકળી આકાશમાં ઉડવાનું સ્વપ્ન રાખે છે ... કેટલાક બાળકો કહે છે “હું એન્જિનિયર બનવા માંગુ છું” અને કેટલાક કહે છે “ડોક્ટર” અને શું નહીં?
પરંતુ તેમાંથી મોટાભાગના લોકો ખેતીને કુટુંબની પરંપરા તરીકે લે છે અને તેમના બાળકનું વધુ સફળ થવાનું સ્વપ્ન છે.
અને ત્યાં ગામના નાના શેરીઓમાં ધીરજલાલનો પરિવાર રહે છે પણ સપના હથેળી કરતા ઘણા મોટા છે.ધીરજલાલ અને સુરેખાબહેનનાં લગ્ન 35 વર્ષથી થયાં છે અને તેમનાં લગ્નનાં ફળ રૂપે .. તેમને ત્રણ સંતાનો છે .. એક છોકરો અને બે પુત્રી ..
શરૂઆતથી જ ધીરાજલાલ નાની-નાની વાતો પર ગુસ્સે થઈ જાય છે .. અને સુરેખાબહેન કંઈ ધ્યાનમાં લેતા નથી પણ તે દુખ અનુભવે છે ... ધીરજલાલ તેણીને ખૂબ પ્રેમ કરે છે પણ એવું ક્યારેય નથી કહેતા .. જ્યારે પણ તે ખૂબ જ મહેનતના દબાણમાં હોય છે ત્યારે તે પોતાના દુખ ક્રોધના રૂપમાં નિકોળે ..
ધીરજલાલ તેના પરિવારને ખવડાવવા ખેતી કરે છે, સુરેખાબેન પૈસો બચાવે છે અને તેનો ઉપયોગ રોજિંદા જીવનમાં કરે છે.
તેમના બાળકો આકાશ, દ્રિતિ અને સ્વાતી તેમના અભ્યાસમાં તેજસ્વી છે અને વિદેશ જવા માંગે છે ..
પરંતુ વિદેશની કોલેજો માટેની ફી તેમના બજેટની બહાર છે. ક્યારેક ધીરજલાલ અને સુરેખાબહેન વિચારે છે કે "આપણે બધું કેમ પોસાવી શકતા નથી?"
ધીરાજલાલ અને સુરેખાબહેને આ લગ્ન લાંબા સમયથી કર્યા છે, પરંતુ તેઓ એકલા રોમેન્ટિક ડિનર, મૂવીઝ અથવા શોપિંગ માટે ગયા નહોતા. તેમનો સ્વભાવ પણ જુદો છે પરંતુ ક્યાંક તેમના મનમાં તેઓ એકબીજા પ્રત્યેનો આદર અને પ્રેમ ધરાવે છે.
બાળકો પછી તેમને વધુ જવાબદારીઓ મળી અને તે બંને તેમની સાથે જોડાઈ ગયા. તેઓ તેમના બાળકોને જે જોઈએ તે બધું ખરીદતા હતા પરંતુ તેઓએ પોતાને માટે કંઈપણ ખરીદ્યું નથી.
દ્રિતિ અને સ્વાતી તેમના લગ્નની ઉંમર માટે લગભગ તૈયાર છે. તેઓને તેમના સપનાના વર મળ્યા.હવે તેઓ વિદેશ સ્થાયી થયા છે. આકાશ વિદ્યાર્થી વિઝા પર વિદેશ જવા માંગે છે અને ગરીબ ધીરજલાલ તેના ખેતરને તેમના પુત્ર માટે વેચે છે. આકાશ કેનેડા જઈ રહ્યો છે અને પાર્ટી કરાવવાના સપના છે.
આકાશ કારકિર્દી લક્ષી છે પરંતુ તે તેની પરિસ્થિતિઓ પર જીવે છે .. તે કેનેડામાં અહીં કેટલાક મિત્રો સાથે ઘરે રહે છે અને દરેક બીજી રાત્રે તે પૈસા પીણાં પર ખર્ચ કરે છે. તેમ છતાં, તે અંશકાલિક ધોરણે કમાય છે અને કોલેજમાં અભ્યાસ કરે છે, તે વિશ્વની મુસાફરી કરવા માંગે છે અને જીવન રાજા કદ જીવવા માંગે છે.
અહીં, માતાપિતા તેમના પુત્રની કેનેડામાં સ્થાયી થવાની રાહ જોતા હોય છે જેથી તેઓ પણ ત્યાં જઇ શકે...
અને આકાશે 2 વર્ષના અભ્યાસક્રમ પછી તેના સ્નાતક સમારોહમાં તેમને બોલાવ્યા .. તેઓએ તેમના પુત્રોની ઇચ્છાની સૂચિ પૂરી કરવા માટે ઘણા બધા પૈસા ખર્ચ કર્યા અને તેઓ ટોરોન્ટો એરપોર્ટ પર ઉતર્યા.
વિમાન પર જ્યારે આકાશે તેની મમ્મીને પરંપરાગત સાડી પહેરીને જોયો .. તેને ભયંકર લાગ્યું .. તેણે તેના મિત્રોને કહ્યું કે તે આધુનિક છે અને તેના પરિવારજનો પણ છે, પરંતુ આજે તે ખૂબ ગુસ્સે થયો હતો અને તેણે તેણીને કહ્યું કે "તમે કેમ ન પહેર્યો? કપડાં મેં મોકલ્યા છે? ”
સુરેખાબહેને રડવાનું શરૂ કર્યું કારણ કે તે નથી ઇચ્છતા કે તેનો દીકરો આવું વર્તન કરે .. .. ધીરજલાલે પુત્રને કહ્યું “માફી માંગીશ અથવા પછીની ફ્લાઇટમાં હું ગમે ત્યારે તેની સાથે પાછો જઇ શકું છું”.
આકાશ ઇચ્છતો ન હતો, પરંતુ તેણે માફી માંગી કારણ કે તેના મિત્રો તેને જોવા માંગતા હતા અને તેને બનાવેલું ખોરાક ખાવા માંગતા હતા.
આકાશે તેમને કહ્યું નહીં કે તેની એક ગર્લફ્રેન્ડ છે અને તે ગ્રેજ્યુએશન સેરેમની માટે પણ આવી રહી છે. પરંતુ જ્યારે તેઓ ઘરે ગયા ત્યારે તેણી તેના માતાપિતાની રાહ જોતી હતી પરંતુ જ્યારે તેણીએ તેમને જોયું ત્યારે તેણીએ તેમને "અભણ અને દેશી" કહયા.
આ તેમના માટે આંચકો હતો.પરંતુ તેઓ મૌન ધારણ કરતા રહ્યા..ગ્રેજ્યુએશન સમારોહ પછી..આકાશ તેમને શહેરની બહારની કોઈ પણ જગ્યાની મુલાકાત લેવા પણ ગયા ન હતા, પરંતુ તેમણે તેમને સર્વરો તરીકે માન્યા હતા.
તેમની પુત્રી સાથેના વિડિઓ કોલ દરમિયાન, તેઓએ કંઇ કહ્યું નહીં પરંતુ તેઓ ભાંગી ગયા .. ધ્યાન, આદર અને પ્રેમ તેઓને તેમના પુત્ર પાસેથી જોઈએ છે તે નાશ પામ્યા હતા..અને પુત્ર સમૃદ્ધ અનાદ બગડેલા લોકોની સંગતમાં બીજો કોઈ બની ગયો ..
તેઓ એકબીજા સાથે થોડો શ્વાસ લેવા અને થોડી વાતો કરવા માટે બહાર જવા લાગ્યા .. તેઓને સમજાયું કે તેઓ કેટલા દૂર આવ્યા છે અને તેઓ શું ગુમ કરી રહ્યા છે?
સુરેખાબહેન સાથે લગ્ન કરતી વખતે ધીરજલાલને લીધેલી આખ્યાનનો અહેસાસ થયો .. તેઓ સાથે મળીને પળાયેલી દરેક ક્ષણને સમજી ગયા .. અને તેઓએ કંઈક નક્કી કર્યું.
ધીરાજલાલે ભારતની ટિકિટ ગોઠવી અને આકાશ બહાર હતો ત્યારે બેગ ભરવાનુ શરૂ કર્યું .. સુરેખાબહેને રસોડાનું કામ પૂરું કર્યું અને આશ્ચર્યમાં કહ્યું “તમે શું કરો છો? આપણે ક્યાં જઇ રહ્યા છીએ?"
અમે ભારત જઈ રહ્યા છીએ .. આપણા સ્વપ્નાના ઘરે .. જેણે આપણે પ્રેમ, ધૈર્ય અને એકતા સાથે બાંધ્યું છે. “હું તમારી સાથે એક વધુ પગલું ભરવા માંગુ છું અને તમને વચન આપું છું કે હું તમને ફરી ક્યારેય ઉદાસ નહીં કરીશ”
અને સુરેખાબહેને કહ્યું “મને મારી દુનિયામાં લઈ જાઓ મારા પ્રિય પતિ”
