ટીંગ...ટોંગ, ટીંગ...ટોંગ.. ડૉરબેલ રણક્યો, ત્યા હું બબડ્યો.” મારે આ ડૉરબેલ કે પછી આ ડૉર ને જ ઉખાડી નાખવો પડશે...આખા ગામના બધા મહેમાનોને મારૂ જ ઘર દેખાય છે?
ત્યાં પપ્પા બોલ્યા “ બેટા અનિલ,જો આપણો સ્વાભાવ સારો હોય તો , મહેમાન તો આવવાનાં જ..
" હા પપ્પા, એટલે તો શંભુના ત્યા દરવાજા નથી હોતા ને !"
" અલ્યા અનુ, તું કયા શંભુની વાત કરે છે ? આ તારો નવો મિત્ર છે કે શું ?"
" ના પપ્પા એ મારો જ નહિ, આખા જગતનો મિત્ર છે. ભગવાન ભોલે નાથ.. મારી આ વાત સાંભળી બધા હસી પડયા, "
હસતા હસતા મમ્મી બોલી “અરે ! આ અનિલ પણ ખરો છે, મઝાક કરવામાં ભગવાનને પણ નથી છોડતો”
ત્યા વળી પાછો ડૉરબેલ રણકયો.. ટીંગ...ટોંગ, ટીંગ...ટોંગ.. રેલગાડી જેવા લાંબા ઘરમાં, મેં દોટ મુકીને દરવજો ખોલ્યો...
સામે પોસ્ટમાસ્તર હતા,તે બોલ્યા “ શું અનુભાઇ દરવાજો ખોલવામાં આટલી બધી વાર ? આટલી વારમાં હું આખા ગામની ટપાલ આપીને આવી જાઉ.."
મેં કહ્યું “ લાવો બધી ટપાલ ? મારી વાત સાંભળી પોસ્ટમાસ્તર ચમક્યા !. શું મારી ટપાલ તમે આપવા જશો ?
" ના અંકલ , વાત એમ છે કે , આખા ગામના મહેમાન પહેલા મારા જા ઘરે આવીને જાય છે. એટલે "
" એવુ કેમ અનુભાઇ? "
મે કહ્યું “ કારણ કે મારુ ઘર, ગામમાં પ્રવેશતા પહેલું જ આવે છે”.
" તો સારૂ ને અનુભાઇ...તમારુ ઘર ગામમાં મોખા ઉપરનું ઘર છે..આવુ ઘર ક્યા મળે? "
" હા અંકલ એતો છે જ, સાથે મહેમાન ફ્રી…. બોલો તમારે જોઇએ છે? "
તે હી...હી.. કરી હસ્યા, પછી કાઇ પણ બોલ્યા વગર ચાલતા જ થયા....હું હવે દરવાજો બંધ કરી અંદર જતો હતો, ત્યા ડૉરબેલ ફરીથી રણક્યો...ને .. હું ભડક્યોં!
" અલા બાપુ " કહી મેં ડૉરબેલ તરફ ગુસ્સાભરી નજર નાખી, મનમાં બબડીયો.. “આ ડૉરબેલને બદલે ,મારે હવે શંભુનો ઘંટ જ ઉચકી લાવવો પડશે. કાતો મારે પોઠીયો બની દરવાજા સામે જ બેસી રહેવું પડશે.....આમય એ મંદિરનાં શંભુ અને મારા ઘરનાં શંભુમાં કાય ફરક નથી.. "
મે દરવાજો ખોલ્યો કે, સામે છીતાકાકા હતા. મેં કહ્યું “ મારા પપ્પા તમને જ યાદ કરતા હતા” મે સહજ કટાક્ષમાં કહ્યું, " તમે સીધા વાડામાં જાઓ, તેઓ બાલુકાકા-ભીખાકાકા,અને મનુકાકા સાથે બેઠા છે. અને હવે તમે ચોથે ચોખઠુ પુરાવો.."તેઓ મારી વાતનુ ખોટુ લગાવ્યા સિવાય તે સિધા જ વાડામાં જતા રહ્યાં.
હવે મે દરવાજો બંધ કરતા પેહલાં વિચાર કર્યો કે દરવાલો બંધ કરુ કે નહિ ? ..મેં ઘરની બહાર નીકળી - ચારે દિશાઓમા ; આંખની કીકી નાની મોટી કરી, બારીકાયથી નજર મારીને જોયુને .આનંદભેર બોલ્યો: " ચાલ અનિલ, હવે કોઇ નહિ આવે."...હું દરવાજો બંધ કરી સીધો પપ્પા પાસે ગયો.
"અરે અનિલ કોનો કાગળ છે? "
મેં કહ્યું “પપ્પા કાગળ તો મારા મોટા ભાઇનો લાગે છે” .
"વાંચતો શું લખે છે, તારો ભાઇ"
"પપ્પા મોટાભાઇએ તમને અમદાવાદ તેડાવ્યાં છે..". આખા કાગળનો મુખ્ય સારાંશ કહીને , હું મનમા હરખાયો....
આજે પિતાજીને અમદાવાદ ગયાને પુરા બે મહિના થવા આવ્યા હતા...શરૂઆતમાં મને ઘરનું શાંત વાતવરણ મને ખુબ જ ગમ્યું....આજે આ ઘરના શાંત વાતાવરણમાં મારી નજર પેલા ડૉરબેલ ઉપર ગઇ..." મને છેલ્લા કેટલાય દિવસથી આ ડૉરબેલનો અવાજ નથી સંભળાયો." હું ડૉરબેલની સ્વીચ દબાવવા ઘરની બહાર ગયો . હું સ્વીચ દબાવૂ તે પહેલા તો પોસ્ટમાસ્તર આવ્યાં,
તે મારી નજીક આવીને બોલ્યા: “ કેમ અનિલભાઇ આજે જાતે જ મહેમાન કેમ બનો છો ? હવે તમારા ઘરે કોઇ મહેમાન નથી આવતુ કે શું ? પોસ્ટમાસ્તરના આ સવાલે મારી આંખમાં પાણી લાવી દીધું..હું તરત જ ફોન કરવા પી.સી.ઓ સેન્ટર પોહોંચ્યો.
મેં તરત જ ફોન હાથમા લઈ મોટાભાઇને ફોન લગાવ્યો,,
" હેલો.."
" હેલો..મોટાભાઇ "
" હેલો કોણ અનિલ "
" હા મોટાભાઈ "
" બોલ અનિલ કેમ મઝામાને? "
મે કહ્યું ‘ હા મોટાભાઇ મઝામાં, મોટાભાઈ જરા પપ્પાને ફોન આપોને..?
" ઓકે અનુ, લે પપ્પા સાથે વાત કર..."
" હા બોલ બેટા "
" પપ્પા .... પપ્પા ...."
" બોલ અનુ તબિયતતો સારી છેને ? "
" હા પપ્પા, તબિયત તો સારી છે. પણ.....
" પણ શું , કેમ અનુ શું થયું લ્યાં ?
" પપ્પા ઘરનો ડૉરબેલ નથી વાગતો....."
" અરે એમા શું બેટા, કોઇ સારા ઇલેકટ્રીશનને બતાવ તે ચાલુ કરી આપશે..."
મેં કહ્યું : " ના પપ્પા એ ઇલેકટ્રીશનથી ચાલુ નહિ થાય?"
" કેમ નહિ થાય બેટા? "
" કારણ કે , આ ડૉરબેલના ઇલેકટ્રીશન તમે જ છો પપ્પા..........
