ઘાવ હૈયાના છુપાવું તો છુપાવું કઈ રીતે?
કે હવે તો હસ્તરેખામાંય ચીરા થઈ ગયા.. - બેફામ
કોલેજ નો પ્રથમ દિવસ હતો.આઝાદીની નવી ઉડાન સંગ હુ મારા મિત્રો સાથે વર્ગમાં દાખલ થયો. નવા ચહેરાઓ, નવી આશા, નવા તોફાનો ને બીજું ઘણું બધું અહી નવું હતું. એક ખુશી ની લહેર વાતાવરણ માં હતી.ત્યાજ મારી નજર પડી એક સામેની બેન્ચ પર .. એક તાજુ જ ગુલાબનું ફૂલ...જેવી રતાશ હતી એના ચહેરા પર. એ એની એક બહેનપણી સાથે હસીને વાત કરી રહી હતી. એના હાસ્ય માં હુ આકર્ષણ અનુભવી રહ્યો. ઝરણાની નજાકતથી ભર્યો સપ્રમાણ દેહ, સુંદર રેશમી લાંબા કમરથી નીચે સુધીના વાળ, ને સાથે એકદમ ફેશનેબલ... સ્કિન ટાઇટ ટોપ. એક નજરમાં જ ઘાયલ કરી દે એવું રૂપ. પહેલાજ દિવસે આટલો સુંદર નજારો નિહાળવા મળે તો કોલેજ જવાનું મન કોને ના થાય? એક જ ક્લાસ માં હોવાથી એના નામ ની માહિતી તો મળી ગઈ પણ એ ક્યારેય હાસ્ય તો શું , નજર પણ ન્હોતી એક થવા દેતી. હુ કેટલીય વખત એના એક સ્મિતની ઝલક માટે એની આગળ પાછળ ફર્યો પણ ભણેશરી ભવ્યા ... હા મે એનું નામ ભણેશરી પાડેલું. એની મિત્ર માનસી અને એ બન્ને સ્કુટી પર આવે કોલેજ ને પાછા સીધા ઘરે એ સિવાય કોઈ સાથે બહુ વાતો કરે નહિ.
લાયબ્રેરી માં એક વાર હુ પુસ્તક લેવા ગયો એ પણ અનાયાસે. એક નોંધ તૈયાર કરવાની હતી. મારે જે પુસ્તક જૉયતું હતું એ કોઈ લઈ ગયું હતું ને પૂછપરછ કરતા જાણવા મળ્યું કે ભવ્યા મેડમ જ લઈ ગયા હતા. હાશ.... એક તક મળી વાત કરવાની. પ્રથમ વાર હુ એ બન્ને ની નજીક ગયો . ભ્વ્યા પાસે એ પુસ્તક ની માંગણી કરી . ને પ્રભુ કૃપાથી ભવ્યાએ એ પુસ્તક આપ્યું ને સાથોસાથ એક સુંદર સ્મિત સાથે તૈયાર નોંધ પણ આપી. બસ ત્યારથી શરૂઆત,,, પરિચય ને ત્યારબાદ મિત્રતા. નોટસ ને કોલેજની વાતો સાથે અમારી રોજ રોજ વાતચીત થવા લાગી. માનસી ની સાથે હવે હું પણ ભવ્યાનો મિત્ર હતો. ભવ્યાં એક શ્રીમંત પરિવારની દીકરી હતી. સાથોસાથ મોર્ડન વિચારધારા વાળી. તે છતાંય બહુ ઓછું બોલતી. કામ પૂરતી જ વાત. અમે ત્રણેય સાથે મળીને મૂવી જોવા પણ જતા. ઘણીવાર લેક્ચર પતી જાય પછી નાસ્તો કરવા પણ જતા. મને ભવ્યા ખુબ ગમતી તેની સાથે સમય વિતાવવો મારા માટે સૌથી અમૂલ્ય ક્ષણો હતી.
ભવ્યા ને હું મોબાઈલ પર ખૂબ વાતો કરતા . પણ એને પ્રપોઝ કરવાની હિંમત મારામાં ન્હોતી. એના વિના મને ગમતું નહોતું. ઘરે આવું પછી કોલેજ જવાની જ રાહ જોઉં. ભવ્યા ની લાઈફ સ્ટાઇલ જોઇ હુ થોડો પાછળ પડતો. હુ ગામડાનો ને એ શહેરની દરેક સુખસુવિધા વચ્ચે પાંગરેલી. માનસીને પણ મારી ભવ્યાિ પ્રત્યેની ફિલિંગ ની જાણ હતી જ. એક દિવસ કોફી ટેબલ પર ભ્વ્યા એ સામેથી મને પ્રપોઝ કર્યું. સ્વીકારવાની તૈયારી તો એના કરતાં વધુ ઉતાવળ મારે હતી. એ જ સમયથી અને મિત્ર મટી 'કપલ ' બની ગયા. એકબીજાને જીવન આખું સાથે જીવવાના વાયદા અમે આપી દીધા.
અમે કોલેજ બાદ પણ મળતા પણ માનસી હમેંશા અમારી સાથે હોય. ઘોંઘાટથી દુર, દરિયાકિનારે હાથોમાં હાથ નાખી બેસવા મળતું નહિ પણ વાતો ખૂબ કરતાં. હજુ કોલેજ ના બે વર્ષ પૂર્ણ કરવાના હતા. તેથી કોલેજના અભ્યાસ બાદ પરિવારને જાણ કરી લગ્ન કરવાનો અમારો પ્લાન હતો. તેથી છુપાઈને મળવું પડતું. હુ તો ગામડે ક્યારેક રજાઓમાં જ જતો. અભ્યાસ અર્થે શહેરમાં જ એક રૂમ ભાડેથી રાખી રહેતો એટલે હું ગમે ત્યારે મળવા જઈ શકતો પણ ભવયા માટે શક્ય નહોતું. એ માનસી સાથે કઈ બહાનું બનાવીને નીકળતી. એના પપ્પા ખુબ સ્ટ્રિક હતા. આમ ને આમ બે વર્ષ પસાર થયા.
એક નાની ઘટના જીવન નો અણધાર્યો ટર્ન લેવા કાફી હોય છે....મારા જીવનમાં પણ એવું જ કંઈ બન્યું...ઇન્ટર કોલેજ સ્પર્ધામાં અમે બન્ને એ ભાગ લીધો હતો. બહુ સરસ નાટકની તૈયારીઓ કરી હતી. જાણે પ્રેમકહાની ના નાટકને અમે બન્ને સાચેજ જીવતા હોય એમ ભજવતા.સ્પર્ધાના દિવસની વાત છે. સ્પર્ધાના દિવસે હું ક્યારનોય મસ્ત શૂટ પહેરી પહોંચી ગયો હતો. અધીરો બની મારી જુલિયટ ની રાહ જોય રહ્યો હતો...માનસી સ્કુટી લઈ પહોંચી પણ ભવ્યાિ સાથે ન્હોતી મને નવાઈ લાગી. માનસીને પૂછતા તેને જણાવ્યું કે આજે કોસચ્યુમ પહેરી એ એના પપ્પા ની કાર લઈને આવી રહી છે. મે અધળક કોલ કર્યા પણ ભવ્યા આવી જ નહિ. ઉતાવળમાં ઘરેથી કાર લઇ આવી રહેલી ભવ્યા ને એક દમ્પર ચાલકે ટક્કર મારતાં તેની સાથે ની અથડામણ માં એક્સીડન્ટ થયો હતો. ને બસ, ભવ્યાનું સ્થળ પરજ ... મોત નિપજ્યું હતુ.
અકસ્માતની , ભવ્યાના મૃત્યુની વાત મારા કાન સુધી પહોંચી ત્યાં સુધીમાં તો હું અર્ધબેભાન જેવો બની રહ્યો. મારા માન્યામાં નહિ આવ્યું. હુ તરતજ બાઇક લઇ ઘટનાસ્થળે પહોંચ્યો. કારની આસપાસ પોલીસ અને ઘણા લોકો નું ટોળું એકઠું થયું હતું. ત્યાં તપાસ કરતાં જાણવા મળ્યું કે અકસ્માત એટલો ગંભીર હતો કે ગાડી ચલાવનાર નું શરીર ત્રણ ભાગમાં વહેંચાઈ દૂર સુધી ઘસડાયું હતું.વાત સાંભળવી પણ શક્ય લાગી નહિ. શરીરમાં ધ્રુજારી પ્રસરી રહી.. બોડી પોસ્ટમોર્ટમ માટે મોકલી આપી હતી. હુ સીધો એના ઘરે પહોંચવા મથામણ કરવા લાગ્યો પણ એનું ઘર - એના પપ્પા સઘળું યાદ આવ્યું. મારી ઓળખાણ ત્યાં કેમ આપવી એ વિચારવામાં હુ સીધો સીટી હોસ્પિટલ પહોંચ્યો. તેના પિતા ને થોડા સબંધીઓ રડારોળ કરી રહ્યા હતા તેની મમ્મી દેખાઈ નહિ. હુ દૂર થી સઘળું નિહાળી રહ્યો. મારે એક વાર ભવ્યાને જોવી હતી. મારી ભ્વ્યાને સ્પર્ષવી હતી. શું વિચારેલું ને શું થઈ ગયું.? હુ ચૂપચાપ દિગ્મુઢ બની એ સફેદ કપડામાં ઢંકાયેલા પાર્થિવ શરીરને નિહાળી રહ્યો. મારા આંસુઓ કાબૂ માં ના રહ્યા.હુ ઉત્પન્ન થયેલી પરિસ્થિતિને સ્વીકારવા સક્ષમ ન્હોતો. હ્રદય રડું રડું થઈ રહ્યું. આખરી સમયે પણ ભવ્યા ને હું મારી કહી એને એક વાર મળી શક્યો નહીં. રડતા ચહેરે હુ ઘર તરફ વળ્યો.
દિવસ રાત હુ એના વિચારો કરીને પાગલ જેવો બની ગયો. બે દિવસથી બસ ખાધા વિના પડી રહ્યો હતો. રાત્રીના બાર ઉપર વાગ્યા હશે. હુ પલંગ પર પડી રહ્યો હતો. ગાઢ અંધકાર મારા રૂમ માં પ્રવર્તી રહ્યો. બારી તરફ જોતા આકાશમાં તારાઓ ઝાંખા અજવાશ સાથે વાતો કરી રહ્યા હોય એવું લાગ્યું. એવામાં ઠંડી પવનની લ્હેરખી આવી ને મને સ્પર્શી ગઈ. થોડો પ્રકાશ જેવો પણ થયો. વીજળીના ચમકારા જેવો. એવામાં અવાજ આવ્યો. હુ આજુબાજુ જોઈ રહ્યોં . કોઈ દેખાયું નહી.ફરી અવાજ આવ્યો .. શિવમ.. શિવમ... મને પ્રેમથી બોલાવતી હતી એ.... એ જ અવાજ ...
મારી સામે ભવ્યા ઉભી હતી. ભયાનક કંપન પ્રસરી રહ્યું. હુ વિચારતો રહ્યો .સ્વપ્ન કે આભાસ કે પછી બીજું કંઈ..,...
ભ વ્યા તું???
હા..શિવમ હુ.. તારી ભવયા.... કેમ આવું પૂછે છે?
અરે તારું મૃત્યુ, એક્સીડન્ટ... હુ થોથવાતા થો થવાતા બોલ્યો. જીભ ઉપડતીજ ન્હોતી. મારુ મગજ બહેર મારી ગયું હતું. જે થયું એ સ્વપ્ન હતું કે સામે ઊંભેલી ભવ્યા .... શું સાચું માનવું?
યાર... શિવું તું ભાનમાં તો છે ને! શું બોલી રહ્યો છે. હુ તારી સામે છું ને તું મારી આવી વાતો....
ચાલ હવે બહાર જઈએ. એક અદ્રશ્ય તાંતણાથી હુ ખેંચાઈ રહ્યો હોઈ એવું લાગ્યું. એ મને ઘર બહાર લઈ ગઈ. આજુબાજુ અંધકારનું સામ્રાજ્ય હતું.
શિવું..ચાલ લોંગ ડ્રાઈવ પર. મારા આશ્ચર્ય વચ્ચે બાઈકની ચાવી એના હાથમાં હતું. હુ પણ બાઇક પર બેઠો. એ મારી પાછળ બેસી ગઈ. સાડી પહેરેલી હતી એણે એટલે એક સાઇડ પર બેઠી. અમે અસંખ્ય વાર આ રીતે એકબીજાને અડોઅડ બેઠા તા. અમે હાઈવે તરફ આગળ વધ્યા. એક અજાણ્યા રસ્તે આમ ભવ્યાંને લઈ બાઇક પર જવું ખતરા સમાન હતું છતાં અમે બન્ને આગળ જતાં રહ્યાં. હુ કશુ બોલતો નહોતો. રસ્તામાં લાઇટ જેવું એક ઠેકાણે દેખાયું. હોટેલ હતી મોટી. ભવ્યા કહે મને ખૂબ ભૂખ લાગી છે તેથી મારી બાઇક થોભાવી.આટલી રાતે હોટેલ માં ખાવા આવનાર કદાચ અમે બે જ હતાં. જમવાનું ત્યાં કશું હતું નઈ બસ હળવો નાસ્તો મળશે એવું એક વેઈટરે કહ્યું. છતાં અમે બન્ને એ ત્યાં નાસ્તો કર્યો.. કેટલી બધી વાત કરી રહી હતી ભ્વ્યા.. હુ એને જોઈ રહ્યો.
ખરી છો, તું આમ રાતે નીકળાય ઘરેથી...
ભૂખ લાગેલી ને તારા જેવા પ્રીતમની યાદ વળી. એ બોલી.
ઘડિયાળ માં નજર નાખતા બોલી શિવુ ચાલ... બહુ મોડું થયું.
મે પણ અંધકારભર્યા આકાશને જોઈ એની હા માં હા મિલાવી. રાત હોવાથી મે એને ઘરે ઉતારવાનું પૂછ્યા વિના એના ઘર તરફ બાઈક લીધી. એના ઘરના ગેટ પર ઉતારી.
અરે, પપ્પા જોઈ લેશે.. ફટાફટ ભાગ.
એના પપ્પાની બીકે હું એને હવામાં બે ત્રણ વાર હાથ હલાવી બાઈ કહી ઘર તરફ આવી ગયો.સવારે હું ઉઠ્યો ત્યારે હું પલંગમાં હતો . રાતે બનેલ બીના મને સંપૂર્ણ યાદ હતી. ગભરાટ વ્યાપી ગયો.. ગભરાટ સાથે મે ભ્વ્યાનો મોબાઈલ નંબર ડાયલ કર્યો. સામે છેડે એના ફોનમાં બસ ડાયલ ટોન જ સંભળાતો હતો. થોડી વારમાં ભવ્યાની સામેથી રીંગ આવી. થોડી હાશ થઈ.
ઊંઘડસિંહ,, હજુ ઊઠ્યાનઈ?
ચાલ કોલેજ નથી જવાનું?
ફરી ગભરાટ વ્યાપી ગયો.મને થોડો તાવ હોઈ એવું લાગ્યું. મારી આંખો પણ થોડી સૂઝેલી હતી. શરીરમાં કળતર હોઈ એવું લાગ્યું.તેથી મે કોલેજ માં આવવાની ના કહી.બપોરે મળીયે નું વચન આપી તરત ફોન કટ કર્યો. થોડું મનમાં ગડમથલ જેવું લાગતા મે માનસીને ફોન કર્યો..
હેલ્લો,,,, માનસી...
ના હુ એનો ભાઈ...તમે?
હુ એની કોલેજની - સોરી - ભવ્યાંનો ... મારી જીભ થોઠવાઈ. મારે માનસી સાથે ખુબ જરૂરી વાત કરવી છે.
માનસી મારા મમ્મી સાથે હમણાં જ ફોઈ ના ઘરે નીકળી ઉતાવળમાં ફોન ઘરે જ ભૂલી ગઈ છે.
મે ફોન કટ કરી નાખ્યો.હવે શું કરવું? મારી સાથે જે થયું એ સઘળું શું... કેમ ???...... મનમાં ચાલતા વિચારો નું મારી શંકાનું નિવારણ કરવાનું નક્કી કર્યું. બાઈકની કી લઈ હુ ઘરમાંથી નીકળ્યો. બાઈક સ્ટાર્ટ કરી પણ સ્ટાર્ટ ના થયું. જોયું તો પેટ્રોલ કાંટો રિઝર્વના નીચે હતો. પેટ્રોલપંપ સુધી જવાઈ એટલું પણ પેટ્રોલ ન્હોતું. તો રાતે બાઈક ચાલી કેવી રીતે? પેટ્રોલ તો કોલેજમાં સ્પર્ધાના દિવસે જ પૂરું થયેલું ને નખાવવાનું રહી ગયેલું. ફરી એ બધું વિચારવાનું મૂકી મે રિક્ષામાં જવાનું નક્કી કર્યું. તરત રાત વાળી હોટેલ , એ લોંગ ડ્રાઈવ ફરી ફરીને યાદ આવી. તેથી હાઇવે તરફ જઈ તપાસ કરવાનું નક્કી કર્યું. એ રોડ બાજુ પેસેન્જર વાહનો ખુબ ઓછા જતાં. તેથી પેસેન્જર ના મળે એટલે રિક્ષાઓ એ તરફ જતી નહિ. ખાસ્સો અડધો કલાક ઊંભોં રહ્યો..પણ રિક્ષા મળી નહિ. ડબલ ભાડુની વાત કરી ત્યારે માંડ એક રિક્ષાવાળો મારી સાથે આવવા તૈયાર થયો. રિક્ષામાં ફટાફટ બેસી હાયવે બાજુ ગયા.
રિક્ષાવાળો વારંવાર પૂછતો હતો કે ક્યાં જવું? પણ મંઝિલ તો માટે પણ શોધવાની હતી. ખુબ દૂર સુધી ગયા પણ એ રસ્તામાં કોઈ હોટેલ મને દેખાઈ નહી. રાતે તો દસેક કિમી ની અંદરજ હોટેલ આવી ગયેલી. . ક્યાં હશે હોટેલ....????
હુ વારંવાર હજુ આગળ...આગળ... બસ એટલુંજ બોલતો રહ્યો. ભયથી થોડો થરથરાવતું કંપન હુ મહેસૂસ કરી રહ્યો. હોટેલ...એ વેટર,,,નાસ્તો.. એ બધું શું હતું..? મને કશું સૂઝતું નહોતું. મે રિક્ષાવાળાને આ રસ્તા પર એક હોટેલ હતી તે વિશે પૂછ્યું.
અરે સાહેબ...અહી ૩૦ કિમી સુધી એક પંકચર સ્ટોર પણ નથી હોટેલ તો શું હોય. આ હાયવે પર ૩૦ કિમી ઓછી એક નાનું ગામ આવે છે ત્યાં બે ત્રણ ગલ્લા છે. પણ હોટેલ તો છે જ નહીં.. તમે નવા લાગો છો આ વિસ્તારમાં. મે ફરી ગભરાતા ગભરાતા ભવયાનો નંબર ડાયલ કર્યો. પણ એંગેજ ટોન જ આવતો રહ્યો. .મે વારંવાર ડાયલ કર્યો કર્યો એનો નંબર.....
ધડકન ખુબ તેજ થઈ ગઈ. નાછૂટકે રિક્ષાવાળાની વાત માની અને ફરી સીટી તરફ આવ્યા. બપોરના બારેક વાગ્યા હતા. રાતનો ઉજાગરો હોવાથી આંખો ઘેરાતી હતી. ભૂખ પણ ખૂબ જ લાગી હતી. અશક્તિ વર્તાઈ રહી. શરીર તાવ અને ભયના મિશ્રિત ભાવથી તપી રહ્યું. ઘરમાં દાખલ થઇ તરત ફ્રીજ ફંફોસ્યું. કશું ખાઈ લઉં તો સારું લાગશે..પણ એકલો રહેતો હોવાથી ઘરમાં ખાવાની કોઈ ચીજ જડી નહિ. હુ બે દિવસથી કશું લાવ્યોજ નહોતો. એટલામાં જ ડોરબેલ વાગી.
( ક્રમશ: ) ( શિવમ સાથે આ શું થઈ રહ્યું હતું.? શું ખરેખર ભવ્યા નું મોત થયું હતું કે પછી ભવ્યા જીવિત હતી ? રાતે શું બન્યું હતું ? દરેક પ્રશ્ન ના ઉત્તર જાણો ભાગ - ૨ માં.) આપના સૂચનો આવકાર્ય છે . વાર્તા કેવી લાગી જરૂરથી જણાવશો.
- tanvimtandel@gmail.com.
