વીજાણુ પ્રસારમાધ્યમ રૂપી કુલટા સ્ત્રી - A Publicity Whore by Rabab Maher (29)
“મારા ‘યોગ’ વિષેના દૃષ્ટિકોણને પુષ્ટિ આપવા બદલ આપનો આભાર. કેવી રીતે તે મને યાદ આવતું નથી, પણ ગમે તેમ તોય સરસ મજાના એવા આપના બ્લોગના સંપર્કમાં હું આવ્યો તો ખરો જ. સરળતા, સ્પષ્ટતા અને સાંવેગિક અભિગમ એ સઘળાં આપની કવિતાનાં આકર્ષક તત્વો છે.” મારા બ્લોગ પેજ ‘My Interview’ ઉપરના હાલમાં દોહા (Doha) – કતાર (Qatar) સ્થિત કવયિત્રી સુશ્રી રબાબ મહેર (બ્રિટિશ-પેલેસ્ટિનીઅન નાગરિક)ના પ્રતિભાવ સામેના આ મુજબના મારા પ્રત્યુત્તરીય શબ્દો હતા. તેણીના બ્લોગ ‘BoBi’z Breathings…’ માંના ‘A Publicity Whore’ (વીજાણુ પ્રસારમાધ્યમરૂપી કુલટા સ્ત્રી) શીર્ષકે સરસ મજાના એક કટાક્ષકાવ્યનું મારા બ્લોગવાચકોને અહીં રસદર્શન કરાવતાં હું આનંદની લાગણી અનુભવું છું.
હું આગળ વધું તે પહેલાં, રસદર્શન કરાવવામાં આવતા આ કાવ્યને અહીં મૂકવું હું જરૂરી માનું છું. આમ ન કરવું તે અંધારામાં ગોળીબાર કરવા જેવું સાબિત થશે. કવયિત્રીની પૂર્વમંજૂરીથી નીચે ‘A Publicity Whore’ કાવ્ય મૂકું છું.
A Publicity Whore(Weapons of Mass Deception)
* * *
I am the one that uses and abuses unseeingA leech that sucks the essence out of one’s being
* * *
Exploitation is my one and only valid nameAnd exclusivity and fame is my main game
* * *
I show you the world from my point of viewBut the facts I keep securely obscured from you
* * *
I fiercely claim I fight and speak up for the truthWhilst my treatment of my workers is rather uncouth
* * *
I do not bother about loyalty or human respectThe existence of my servants I contentedly neglect
* * *
Their lives I willingly sacrifice and their blood I shedAfter they are gone I bury their name with the dead
* * *
I label the gone souls with “martyrs” to fool youTo deter you away from seeking what is true
* * *
I cunningly name my studios after the deceasedAlthough their lives for me have long ceased
* * *
I may remember those ‘no more’ during anniversariesBut I only do so to win favour and shun adversaries
* * *
You all fall for it with your eyes widely sealedYour ears not hearing the words I mutely revealed
* * *
I easily dispense with those who are for justiceBefore they betray my character: my cowardice
* * *
I dismiss the moral for they may tarnish my veneerExpose what I really am and my name they smear
*
Because . . .
*
Beneath my infamous façade, I am a publicity whoreI only please you with frivolity and nothing more
* * *
When I am in the spotlight, I smile to gain that publicityAnd behind the shadow of that light, I just care about me
- Rabab Maher
* * *
Exposition :
This poem is written in an autobiographical style, hence in the first person, where the singular pronoun ‘I’ is used. It is about the ‘Network of Electronic Media’ – as shown by the image of a TV with the words ‘Weapons of Mass Deception’ to symbolize the poem. The poetess herself also says in her reply comment to some commentator that the poem is about a “Network” in little Qatar.
The ‘Network of Electronic Media’ is compared here to a woman of bad character in a metaphorical figure of speech. A hollow publicity is just like an imaginary female ghost (witch) who looks beautiful when facing us; but when she turns her back, she looks fearful with her internal flesh and bones bare and horrific. TV and the web-world are the most effective ‘Weapons of Mass Deception’, which can brainwash spectators sometimes with its presentation of unreliable so-called facts as part of its propaganda. Both print and electronic media are so powerful nowadays that they can mould the public as they wish by fabricating stories and telling lies. A network can do anything it likes with its powerful tools of cameras, satellites, journalists and propaganda techniques. It can also depict a person from Hero to Zero.
The role of the media is mostly negative and that is why the poetess has portrayed it as an evil instrument harmful to mankind in all respects up to the end of the poem. The poem starts with a confession of a network, it being a blood-sucking leech that wants to keep its existence strong and stable at the cost of the prestige and lives of others. It can present and represent even unseen things in such a way as if they are actually there. The media always tries to remain popular, and to achieve that very goal, it will not even hesitate to exploit its people and others. Print or electronic media are far from any ethics and yellow journalism presenting un-researched news unprofessionally with eye-catching headlines only to increase sales of newspapers or maintain TRP of TV programs or channels to get more and more revenue through commercial ads. Like a whore, the media will do pretty much anything, degrading itself to entice viewers or Readers. The poetess marks such negative tendency of the network, ‘But the facts I keep securely obscured from you’.
The middle part of the poem is sarcastic and/or ironical. Here, we can see the double standards of the media or network. Let us go through this stanza, ‘I fiercely claim I fight and speak up for the truth / Whilst my treatment of my workers is rather uncouth’. On the one hand, the network aggressively claims that it fights and speaks up for truth, but its behaviour towards its own employees is rough and uncultured. We are shocked when we learn that the employees of the network (media) sometimes sacrifice their lives to report against gangsters and enemies of society and humanity, and the authorities of the network do not pay due respects to them. They should be praised, but instead, their names are immediately forgotten and buried with the dead common people as if they never existed in this world. The network applies its polished lip service to introduce its deceased as martyrs just to fool the public (even if they are worthy of such a title). They have no true regards towards their martyrdom, but to show its outward and artificial sympathy, they associate their names with its news broadcasting studios. These poor fellows are remembered on their death anniversaries just as a formality to win the favour of the people and to keep the opponents away.
In the concluding part of the poem, the poetess has successfully unveiled the network’s original face besmeared with cunningness and roguery. The network is always very smart in dealing with the public with its trickery. The eyes and ears of the public are under the control of the network. It can very cleverly hide its own low “character” and cowardice by hook or crook. It can break the morale of powerful personalities for fear they may damage its reputation. The climax of the network’s negativism is expressed in its extremely exposed words, ‘…I am a publicity whore / I only please you with frivolity (childish gestures) and nothing more’.
I cannot restrict myself by not mentioning a line from a poem from the Shakespearean play ‘As You Like It’. ‘All the world’s a stage’, just to correlate it with the last stanza of our poem, ‘When I am in the spotlight, I smile to gain that publicity / And behind the shadow of that light, I just care about me’. Here, the poetess succeeds in her aim to expose the true colour(s) of the network, its inner being. When the network is under the spotlight, as on a theatrical stage, it displays pleasure and smiles with great joy; but, as soon as it finds itself behind the shadow of that spotlight, it becomes very conscious and worries about regaining its popularity.
Summing up, I have to say that I have read the above poem under exposition again and again just to feel the feelings the poetess would have felt during its creation. It is the principal principle when criticising poetry that the critic experiences the overall impression and concept of the poem and then go for a summarized text to submit natural expressions of the feelings of the poet or poetess. I have tried my level best to understand the poem before starting to write its exposition. I hope that any veracity or difference of opinion in my interpretation of the poem will be excused if it is otherwise understood by the poetess herself or anybody else.
-Valibhai Musa
* * *
રસદર્શન :
આ કાવ્યને આત્મકથાનક રૂપે લખવામાં આવ્યું હોઈ તેમાં વૈયાકરણીય પરિભાષાએ કહેતાં કવયિત્રીએ પહેલા પુરૂષ એકવચનનું સર્વનામ ‘હું’ પ્રયોજ્યું છે. આ કાવ્ય ‘વીજાણુ પ્રસાર માધ્યમ’ ઉપર લખાયું હોઈ તેણીએ તેના શીર્ષક નીચે ટીવી ઉપકરણનું ચિત્ર આપ્યું છે અને સાથે ‘સમૂહ છેતરપિંડીનાં સાધનો’ શબ્દો દ્વારા તેની કટાક્ષમય ઓળખ પણ આપવામાં આવી છે. વળી કવયિત્રીએ પોતાના કાવ્ય ઉપરની કોઈક કોમેન્ટના પ્રત્યુત્તર રૂપે એ પણ ખુલાસો કર્યો છે કે તે કાવ્ય ‘નાનકડા કતારના પ્રસાર માધ્યમ’ ઉપર લખાયું છે.
‘વીજાણુ પ્રસાર માધ્યમના માળખા’ને અહીં આલંકારિક ભાષામાં ‘ખરાબ ચારિત્ર્ય ધરાવતી સ્ત્રી’ સાથે સરખાવવામાં આવ્યું છે. પોકળ પ્રસિદ્ધિ એ કાલ્પનિક એવી ડાકણ જેવી હોય છે કે જે આપણી સામે તેનો ચહેરો ધરી રાખે તો સુંદર દેખાતી હોય છે, પણ તેણી જેવી પોતાની પીઠ ફેરેવે કે તરત જ તેણી આપણને પોતાનાં આંતરિક ખુલ્લાં અને ભયાનક હાડકાં અને માંસના લોચાઓ થકી બિહામણી લાગતી હોય છે. ટેલિવિઝન અને વેબજગત સામૂહિક છેતરપિંડીનાં એવાં ખૂબ જ અસરકારક ઉપકરણો છે કે જે કહેવાતાં સત્યોના અંચળા હેઠળ ભ્રામક પ્રચારના ભાગ તરીકે બિનઅધિકૃત પ્રસારણો દ્વારા શ્રોતાઓ કે દર્શકોનાં દિમાગોને ભરમાવી નાખતાં હોય છે. મુદ્રિત અને વીજાણુ પ્રસાર માધ્યમો આજકાલ એવાં શક્તિશાળી પુરવાર થયાં છે કે જે જૂઠ્ઠાણાં ફેલાવીને અને મનઘડત વાતોને ગૂંથીને પ્રજાને પોતાની ઇચ્છા મુજબનાં બિબાંઓમાં ઢાળી શકે છે. આવાં પ્રસારમાળખાં પોતાનાં શક્તિશાળી કેમેરા અને ઉપગ્રહો જેવાં માધ્યમો કે સાધનો અને પત્રકારો તથા તેમનાં ભ્રામક પ્રચાર કૌશલ્યોની મદદ વડે પોતે ધારે તે કરી શકવા સમર્થ હોય છે. આ પ્રસારમાધ્યમો ગમે તેવા ખેરખાં માણસની મહાનાયક તરીકેની તેની પ્રતિભાને ઝાંખી પાડીને અથવા તેને શુન્યવત્ કરી નાખીને તેને કોડીની કિંમતની કરી દઈ શકે છે.
આ પ્રસાર માધ્યમોની ભૂમિકાઓ મોટાભાગે નકારાત્મક હોય છે અને તેથી જ તો કવયિત્રીએ કાવ્યના અંત સુધી માનવજાતને બધી જ રીતે નુકસાનકારક એવા દુષ્ટ સાધન તરીકે તેને ચીતર્યું છે. સદરહુ કાવ્ય પ્રસાર માધ્યમની એ કબૂલાતથી શરૂ થાય છે કે તે પોતે પાણીમાંની લોહી ચૂસતી જળો જેવું છે કે જે લોકોની પ્રતિષ્ઠા અને તેમની જિંદગીના ભોગે પોતાના અસ્તિત્વને સ્થિર અને મજબૂત રાખવા માગે છે. આ માધ્યમ અણદેખી વસ્તુઓને એવી રીતે રજૂ અને પુન: પુન: રજૂ કરી શકે છે કે જાણે કે વાસ્તવમાં તેઓ અસ્તિત્વ ધરાવતી હોય! તે હંમેશાં પોતાની પ્રસિદ્ધિને જાળવી રાખવા માટે પ્રયત્નશીલ રહેતું હોય છે અને પોતાના એ હેતુને બર લાવવા તે લોકોનું અને અન્યોનું શોષણ કરતાં પણ અચકાશે નહિ. મુદ્રિત કે વીજાણુ પ્રસાર માધ્યમો નીતિમત્તાથી વેગળાં હોય છે અને તેમનું પીળું પત્રકારત્વ સંશોધન કર્યા વગરના ઊડીને આંખે વળગે તેવાં મુખ્ય શીર્ષકો સાથેના સમાચારો કે જે તેમના વ્યવસાયને શોભે નહિ તે રીતે કામ કરતું હોય છે. આ બંને પૈકી મુદ્રિત સ્વરૂપના પ્રસાર માધ્યમને પોતાના સમાચારપત્રની વધુ ને વધુ પ્રતો વેચાય તેમાં રસ હોય છે; તો વળી, વીજાણુ માધ્યમોને પોતાના ટેલિવિઝન કે ચેનલના કાર્યક્રમને બહોળા પ્રમાણમાં દર્શકો મળી રહે તે જ તેમનું લક્ષ હોય છે, કે જેથી તેમનો ટીઆરપી જળવાઈ રહે અને તેના પરિણામે તેમને મોટા પ્રમાણમાં ધંધાકીય જાહેરાતો મળી રહે. આમ આ માધ્યમો પેલી કુલટા સ્ત્રીની જેમ બધા જ પ્રકારનાં નખરાં અજમાવીને, પોતાની ગરિમાના ભોગે પણ વાચકો કે દર્શકોને લલચાવતાં હોય છે. અહીં કવયિત્રી પ્રસારમાધ્યમોના આવા નકારાત્મક વલણને નોંધે છે કાવ્યની આ પંક્તિ પ્રમાણે કે ‘પણ, હું હકીકતોને તમારાથી છુપાવતું હોઉં છું.’
કાવ્યનો મધ્ય ભાગ કટાક્ષમય કે વક્રોક્તિપૂર્ણ છે. અહીં આપણે સમાચારમાધ્યમો કે વીજાણુ માળખાનાં બેવડાં ધોરણોને જોઈ શકીએ છીએ. ચાલો, આપણે કાવ્યની આ કડીને તપાસીએ : “હું જુસ્સાપૂર્વક દાવો કરું છું કે હું સત્ય તરફે જ બોલું છું અને તેને માટે લડું પણ છું. / જ્યારે મારા માટે કામ કરતા મારા હાથ નીચેના કાર્યકરો પરત્વેનો મારો વ્યવહાર અભદ્ર હોય છે.” એક તરફ આ સમાચારમાધ્યમ ભારપૂર્વક એવો દાવો કરતું હોય છે કે તે સત્ય માટે ઝઝૂમે છે, તો બીજી તરફ એ જ સમાચારમાધ્યમ પોતાના જ કર્મચારીઓ પરત્વે પોતાનું રુક્ષ અને અસંસ્કારી વર્તન દાખવે છે. આપણને એ જાણીને આઘાત લાગે છે કે જ્યારે આ માધ્યમોના કર્મચારીઓ સમાજ અને માનવતા વિરુદ્ધ કામ કરતાં ગુંડાતત્ત્વોને ઊઘાડાં પાડતા સમાચારો લાવતાં ઘણીવાર પોતાની જિંદગી ગુમાવી બેસે છે, ત્યારે આ માધ્યમોના ધણીધોરીઓ પોતાનો જાન ન્યોછાવર કરતા તેમના પેલા સહાયકોને યોગ્ય માનસન્માન આપતા નથી હોતા. ખરેખર તો એ બિચારાઓની પ્રશંસા થવી જોઈએ, પણ અફસોસ કે તેઓનાં નામો ટૂંક સમયમાં જ ભુલાઈ જતાં હોય છે અને અવસાન પામેલા સામાન્ય માનવીઓની જેમ તેમની યાદ દટાઈ જતી હોય છે એવી રીતે જાણે કે તેઓ આ દુનિયામાં અવતર્યા જ ન હોય! આ માધ્યમોના સ્વામીઓ આમ પ્રજાને મૂર્ખ બનાવવા આડંબરભર્યા અને સુફિયાણા જીભકવાયત જેવા શબ્દો થકી પેલા બિચારાઓને (જો કે હકીકતમાં તેઓ શહીદ તરીકેના માનસન્માનને લાયક હોવા છતાં) માત્ર દંભી શિષ્ટાચાર બતાવતાં શહીદ તરીકે બિરદાવતા હોય છે. સમાચારમાધ્યમોના આ દંભી સ્વામીઓને પેલા સાચા શહીદો પ્રત્યે કોઈ દિલી સદભાવના નથી હોતી, પણ તેઓ પોતાની બાહ્ય અને દંભી સહાનુભૂતિ બતાવવા કોઈકવાર પોતાના સમાચાર પ્રસારિત કરવાના સ્ટુડીઓને તેમનાં નામ આપી દેતા હોય છે. આ બિચારા શહીદોને તેમની મૃત્યુતિથિએ માત્ર વ્યવહાર ખાતર યાદ કરવામાં આવતા હોય છે કે જેથી આમ પ્રજાની સહાનુભૂતિ મેળવી શકાય તથા તેમના વિરોધીઓને ચૂપ રાખી શકાય.
કાવ્યના સમાપન વિભાગે, કવયિત્રીએ લુચ્ચાઈ અને ધૂર્તતા વડે ખરડાયેલા પ્રસારમાધ્યમના અસલી ચહેરાને સફળતાપૂર્વક ખુલ્લો પાડ્યો છે. આ પ્રસારતંત્ર પોતાની ચાલાકી વડે પ્રજા સાથે પોતાનું કામ પાર પાડવામાં હંમેશાં સફળ રહ્યું છે. પ્રજાના કાન અને આંખો આ માધ્યમના અંકુશ હેઠળ હોય છે. તે કોઈપણ ભોગે પોતાના અસલી ચારિત્ર્ય અને નમાલાપણાને હોશિયારીપૂર્વક છુપાવી રાખી શકે છે. તે ધુરંધર વ્યક્તિત્વોના જુસ્સાને પણ તેમની પ્રતિષ્ઠા ખંડિત કરવાનો ભય આપીને તોડી શકે છે. આ પ્રસારમાધ્યમના નકારાત્મક પાસાને કવયિત્રી પોતાના ખુલ્લંખુલ્લા આવા શબ્દો વડે અભિવ્યક્ત કરે છે : “હું પ્રસારમાધ્યમરૂપી કુલટા સ્ત્રી છું. હું તમને બાલિશ ચેનચાળાઓથી વિશેષ કંઈ નહિ તે રીતે માત્ર ખુશ જ કરું છું.”
હું શેક્સપિઅરના નાટક ‘As you like it’ માંના એક કાવ્યની પંક્તિમાંના શબ્દો “આખી દુનિયા એક રંગભૂમિ છે’ ને કવયિત્રીના કાવ્યની આખરી કડીના વિચારો સાથે અનુસંધાન સાધવા માટે અહીં ટાંક્યા વગર મારી જાતને રોકી નથી શકતો. કવયિત્રી પોતાના કાવ્યની આખરી કડીમાં પ્રસારમાધ્યમના મુખે આ શબ્દો મૂકે છે કે ‘જ્યારે હું નાટ્યતખ્તા (રંગભૂમિ) ઉપર ફેંકવામાં આવતા પ્રકાશ (Spot Light) હેઠળ હોઉં, ત્યારે ખ્યાતિ મેળવવા બદલ હું સ્મિત કરું છું અને જ્યારે હું એ ઝળહળતા પ્રકાશની બહાર થઈ ફેંકાઈ જાઉં ત્યારે હું ફક્ત મારી જ ચિંતા કરતું હોઉં છું.” અહીં કવયિત્રી આ પ્રસારમાધ્યમના મૂળ રંગને અને તેના આંતરિક સ્વરૂપને ઊઘાડા પાડવાના પોતાના હેતુને સિદ્ધ કરવામાં કામયાબ પુરવાર થાય છે. નાટકના રંગમંચ ઉપરના વર્તુળાકાર પ્રકાશ હેઠળ કોઈ પાત્ર કે દૃશ્ય હોય તેમ આ પ્રસારમાધ્યમ પણ લોકોમાં ધ્યાનાકર્ષક હોય ત્યાં સુધી અત્યંત ખુશમિજાજ રહેતું હોય છે. પરંતુ એ જ પ્રસારમાધ્યમ જ્યારે પેલા પ્રકાશ વિરુદ્ધના પડછાયા પાછળ ધકેલાઈ જતું હોય છે, ત્યારે તે સજાગ બની જાય છે અને પોતાની પ્રતિષ્ઠાને પુન: પાછી મેળવવા માટે ચિંતાતુર બની જાય છે.
સમાપને, મારે કહેવું પડશે કે રસદર્શન હેઠળના આ કાવ્યને મારે વારંવાર વાંચવું પડ્યું છે એટલા માટે કે જેથી હું કવયિત્રીએ પોતાના આ કાવ્યસર્જન વખતે જે લાગણીઓ અનુભવી હોય તેવી જ લાગણીઓ અનુભવી શકું. સાહિત્યપ્રકાર ‘વિવેચન’ નો એક મુખ્ય સિદ્ધાંત હોય છે કે કોઈપણ સાહિત્યિક રચનાના વિવેચકે તે કૃતિના મૂળભૂત ખ્યાલની એકંદર છાપને પોતાના માનસપટ ઉપર ઝીલવી પડે અને પછી સર્જકે જે લાગણીઓ અનુભવી હોય તેની સાથે તાદાત્મ્ય સાધીને પછી જ પોતાના શબ્દોમાં વિવરણ લખવું પડે. આ કાવ્યનું રસદર્શન લખવા પહેલાં મેં કાવ્યને સમજવાનો મારાથી શક્ય તેટલો પ્રયત્ન કર્યો છે. હું આશા રાખું છું કે મારા કાવ્યના અર્થઘટનમાં વાચકો કે ખુદ કવયિત્રીના મતે કોઈ વિરોધાભાસ કે કોઈ ભિન્ન મંતવ્ય હોય તો મને દરગુજર કરવામાં આવશે..
-વલીભાઈ મુસા (લેખક અને અનુવાદક)
$$$$$$$
– વલીભાઈ મુસા
I have great pleasure to write a prose version in word for word style of narration with some explanation wherever it is necessary for a very nice poem of Rabab Maher, a renowned Muslim poetess of Doha, Qatar. This is her second poem which is here for sharing my enjoyment with my good readers on my blog. Let us, first, read the poem. It is as follows:
Colossal Mistake(One with a Happy Ending)
What follows is a toned-down tale of a young ladyWho wedded a man of character so shadyAlthough its beginning is not so sweetThe ending is one with a victorious defeat (1)
He fought for her to be his wifeTo be the one to complete his lifeWedded into his net weaved for herAn existence of nothing but strife (2)
He won her over only to controlTo enslave her mind and her soulTo mould her into the ideal wifeTo be his lover, and he her dole (3)
He demanded and he expectedTo always be loved and respectedBlind to his own actions and wordsShe’s the one who was “to be perfected” (4)
A pretty doll to dress up for displayBecause of the dowry he had to payShe was his property forever to stayAn orchestrated character in his play (5)
He rewrote her into a new beingAnd quietly drained her of her voiceStripping her gently for the unseeingLeaving her with nothing and no choice (6)
He wanted to make her dependent on himIsolating her from the world she used to knowFamily and friends were out of the picture. . . Resentment towards him began to grow (7)
He was a weak and miserly creatureA slap to her face: He priced her healthTo not lose money for their brighter futureSo she won’t be a dent in his increasing wealth (8)
He even used her illnesses against herIn winter, he left her to live in the coldShe noticed her drama begin to unfoldOf a weary tragedy that needed to be told (9)
He abused her with his venomous wordsAnd emotional and psychological blackmailA depressing and damaging chapter in her lifeTo divulge for he was, and is, a cautionary tale (10)
In reviving her voice she finally says,My mistake was that I loved youFor wasting my heartbeats on youFor holding my silence for a better usAll the whilst losing myself for you (11)
My mistake, I thought you could be betterAnd for trusting you as a manBetraying my identity in returnSo I can cosy into your lifelong plan (12)
My mistake is I betrayed all my idealsAnd did what I loathed most: CompromisedI was the only one who had to changeAnd so I became the sort of person I despised (13)
My mistake was for having some faith in youFor hoping you could prove me wrongInstead you reaffirmed what I always believedAnd for this I could no longer hold my tongue (14)
My big mistake is my nuptial to youThat I stayed with you as long as I didBut because of you I rediscovered myselfAnd for that you were the one I had to rid (15)
My colossal mistake was meeting youThe shortest story I ever did writeA relation of a surviving womanSlowly ebbing away for her true knight (16)
Thanks to him for he paved the wayAnd proved: ‘Life is never what it seems’She knew what she didn’t want in a manAnd for her to find the man of her dreams (17)
Her first tale was a thrust of pathosThe one to follow is her ‘happily ever after’ . . .However, that is for another poemImbued with freedom, love and laughter (18)
-Rabab Maher (Poetess)
Disclaimer :
(The poetess has been tried to be contacted by various attempts for her valued consent for the conversion of her poem into Comprehensive Prose Version by me, but I could not succeed. Her blog (‘BoBi’z Breathings . . .’) seems to be inactive. It is true that my mails have not bounced, but it is equally also true that I haven’t got any reply from her. I presume that she might not be using that e-mail account presently otherwise I would have received her positive response soon. She had been kind enough towards me with her consent and encouragement for writing my exposition for her poem ‘A Publicity Whore’ in past. My contact details may be collected from the former pages of this e-book. I declare that all credit for this post goes to Sr. Rabab Maher, the Poetess. – Valibhai Musa)
* * *
Comprehension of a Poem ‘Colossal Mistake’ (by Rabab Maher) – Valibhai Musa
Colossal Mistake(One with a Happy Ending)
Part – I Preface
In style of a story-teller, the poetess begins her poem with its first line in the title words as ‘A toned-down (harsh) story of a young lady’. Thus these initial words seem to be indicative for mental preparedness of the reader to witness the miseries of a young woman. Though the title of the poem as well as the last stanza of the first verse are suggestive of happy ending, it does not harm adversely for maintenance of interest in reading the poem so far. Now, let us go to the content of the poem in detail so that we may comprehend the aesthetic enjoyment of poetic sentiments. (1)
Part – II Pessimistic Life of an Unfortunate Woman
A female weds a wrong man having unreliable character. She is not satisfied with her married life from very beginning. She has to struggle hard to adjust herself with the uneven circumstances and deal with a wicked husband. At long last, she is defeated in spite of her great endeavor to struggle for happy married life. But, the poetess equates her defeat with a victory in the sense that all her pains and psychological disturbances come to an end after that defeat. (2)
Now, we come to the inclination of the mind of an unworthy husband towards his wife. Generally, such tyrannical husband’s prime goal always remains to have power and control over wife. Here, the husband in our poem also becomes aggressive towards his wife. He forcefully tries to be her master to enslave her mind and soul. He knows very well that he is imperfect without wife and for this very reason of being a complete man, he entraps her in a net woven by him. Such spousal relations lacking love for each other can create nothing but conflicts and quarrels only. His outrageous behavior is such as he wants to remain as he is, but he expects that his wife must turn to be an ideal wife. She must be his lover and reciprocally he would give her some money as if like alms or price but not love. Catherine Pulsifer has rightly said, “Marriages are ruined where one person continues to learn, develop and grow and the other person stands still.” (3)
In matrimonial relations, rights and duties of both husband and wife are connected with each other inseparably. When one expects any rights from the other, the one should be ready to carry out one’s duties also. One sided expectation of rights is just like oppression towards the other. The husband, in our poem here, always expects to be loved and respected by his wife; but he himself remains inactive towards his actions and words. He is not prepared to make any behavioral changes in him, but he expects perfection from the wife. Such tendency of a husband is a dictatorial act and it has no any place in tender hearted spousal relationships. (4)
He forgets the dignity of a woman and considers his wife as nothing but simply a well-dressed doll for display in a show-case as if he would have purchased her by paying dowry to her. He thinks her as his property and believes that she has to stay with him for the whole life time. He equates her with a character of his play which has no any own words for utterance but pre-recorded musical notes. (5)
He, as a writer of a re-written play, changes her into a new being. He quite quietly drains her voice in such a manner that she cannot utter even a single word of any protest against her own exploitation. He crosses all boundaries of civic ideals by striping her to the buff and puts her in such a shameful state of unseeing that her womanly dignity gets degraded. He becomes so inhuman that he leaves her with nothing. He adopts such policy of mental oppression towards her that he does not allow her to express any thought of hers. (6)
He keeps her purely dependent on him. She has been isolated from her world. She is not allowed to keep any relations with her parental home and friends. Such continuous mental torture awakens her annoyance towards him.(7)
He is a weak and greedy man. He is tyrannous as he slaps on her face. He values money high and hence he is not prepared to spend more money for her cure. Just to keep his future bright with money, he is not ready to lose any money. He does not wish that his increasing wealth should bear any reduction due to any expenses made after her ailment. (8)
Here, the climax of his brutality can be seen. When his wife falls ill, he uses her illness against her. He compels her to live in cold in winter in spite of her illness. She notices dirty games of her husband played against her. She is terribly tired of her tragic married life and just to lighten her sorrow, she needs to tell her tiresome story to somebody. (9)
He abuses her with bitter words in insulting tone. Blackmailing her emotionally and psychologically is his habitual practice. This unhappy period of her life is very much depressing and damaging her self-respect. She is now determined to expose her husband and come to the concrete decision to terminate her spousal relationship. (10)
Part – III Confessions of Terrible Mistakes
Now gathering courage in her own self and with vigorous voice, she finally says:
“I confess that it was my mistake that I loved you by wasting my heartbeats on you. I had kept silence just for good of us. I had sacrificed my own self, but all was in vain.” (11)
I had always thought that you would improve yourself and be better towards me, but it was my mistake. I had put my full trust on you as a male that you would treat me well, but true color of your bad intention of trapping me by your lifelong enticing plot for my exploitation has become very clear to me. (12)
It was my mistake that I sacrificed all ideals of my life and did what I didn’t want actually to do. I compromised at every stage of my life just to save my married life from breaking. It was a pitiable situation of mine that only I had to change myself in such a manner that I might become a contemptible person in the society. (13)
It was also my mistake that I had some faith in you with my hope that you would one day prove me wrong for what I thought any ill of you. But, it is the irony of my fate that my hypothesis turned out wrong and at last you established your real self in my mind. Now, I can no longer hold my tongue to expose you in public. (14)
I confess that it was my unpardonable mistake that I got married with you and stayed with you for a long time. I must say that I could know my dignity due to you and just to preserve it I must get rid of you. (15)
My association with you was my terrible mistake. Incidents that happened in our married life were just like the shortest story of life. My story could not have been written if I had not married you. I am a living woman and abusive relationship with you has destroyed my nobility.” (16)
Part – IV Conclusion
Concluding part of the poem has been taken up in discussion by the poetess herself. She is thankful of the husband on behalf of the miserable wife that he paved a right path of divorce to get rid of his inhuman behavior towards her. He indirectly helped her to come to a decision that she should not live in fear of the person who abuses and treats her badly for no any longer time. He made it very clear for her to find out a right man as her next mate. Thus the wife realized that the life can be shaped in a better way leading to happiness. During some married life passed with the rude husband, she knew that life as it is seen might not be what actually it is. It is said that sweet are the uses of adversity and thus she could rediscover her own self and find out a right man as her next spouse. She could distinguish the difference between a bad and a good husband. She found out what good qualities in a husband should be there and accordingly, she might get another deserving person of her dream as her new husband. (17)
First marriage of the wife was full of sadness, but her second marriage with her right mate-selection is happier with freedom, love and laughter than the former one. But it is improper here to narrate it as it might require an another poem. Thus, the poem is over here with a happy ending as it was pre-mentioned in the title itself. (18)
– Rabab Maher (Poetess) – Valibhai Musa (Narrator of the poem in simplified form of prose)
* * *
