"પ્રેરણાશ્રમ" એક વાર્તા છે જેમાં માનવ સંવેદનાઓ અને સંબંધોની જટિલતાઓને દર્શાવવામાં આવી છે. ચંદાબેન, એક વૃદ્ધા, નવી જગ્યા "પ્રેરણાશ્રમ" માં પ્રવેશ કરે છે, જ્યાં તેણે પોતાના દીકરા-દીકરીઓને ગુમાવી દીધા છે. આ આશ્રમમાં, વિવિધ વૃદ્ધોનો આશ્રય છે, જેમણે જીવનમાં ઘણી દુખદાયી અનુભવો કર્યા છે. શર્માજી, એક અન્ય નિવાસી, પોતાના દીકરા-દીકરીના ફોન પર બેસીને વાતો કરે છે, જે દર્શાવે છે કે તેઓના સંબંધો કેટલા દૂર છે. ચંદાબેન આ દ્રશ્યને જોઈને ભાવનાત્મક થાય છે અને પોતાના ભવಿಷ્ય વિશે વિચારે છે. આકાશમાં ફૂવારો અને તળાવ છે, જે આશ્રમની શાંતિને વધારે છે. લક્ષ્મીબેન, સાથી નિવાસી, ચંદાબેનને આવકાર આપે છે અને જણાવે છે કે હવે આ તેનો નવો ઘર છે. ચંદાબેનની આંખોમાં આંસુ આવે છે, પરંતુ તે નવા જીવનમાં આગળ વધવા માટે પ્રયત્ન કરે છે. વાર્તા દરમિયાન, ચંદાબેન એક નવી ટેવ અપનાવે છે અને આશ્રમમાં કામ કરવા લાગે છે. આ વાર્તા વૃદ્ધોની પીડા, તેમના સંબંધો, અને સમાજમાં તેમની સ્થિતિને પ્રતિબિંબિત કરે છે. તે બતાવે છે કે કેવી રીતે પરિવારના મોટેરું સંબંધો સમય સાથે બદલાઈ જાય છે અને કેવી રીતે કેટલાક લોકો પોતાની જાતને નિરાશા અને એકલતામાં શોધે છે.
પ્રેરણાશ્રમ -- પ્રિય રધુવીર
Rekha Shukla દ્વારા ગુજરાતી મહિલા વિશેષ
વર્ણન
"પ્રેરણાશ્રમ" લથડીયા ખાતો કક્કો ભૂલવાની એને બારાખડી છેટપ ટપ ચાલ અંગ્રેજીની ઝલક હસી બા જડી છે !! આ તો શબ્દ રમાડે "શબ" જીવે આમ જ ખડી છેલોહી ને વેહવાની ટેવ યાદ ની જ્યાં નદી વહી છે!! ભૂલમાં મળી'તી "મા" ખોવાઈ જતાં આંખુ રડી છેમાતૄભાષા શીખ્યા પછી ગોથે કદીય ન ચડી છે !!----રેખા શુક્લના સમજાયું ચંદા ને કે શર્માજી રમકડાં ના ફોન કેમ સાથે રાખી ને ફરે છે !! હા, વૄધ્ધાવસ્થા ખરાબ છે પણ આમ તો પાછા નોર્મલ જ લાગે છે.. જુઓ તો બધું પોતાની મેળે જ કરે છે. જમવાના ટાઈમે સમયસર પહોંચી જાય છે ને વોકિંગ કરતા કરતા ફોન પર
