મિત્રો આગળ વાંચતા જાઓ દિલ માં ઉતારતા જાઓ. પોતાને બદલવાની થાન લયી લો.
વાર્તા 61 — “મેળવેલું કે મળેલું?”
અનારીએ એક સુંદર પેન ખરીદી. સૌએ પ્રશંસા કરી.
પરંતુ સ્કૂલમાં પ્રિયાએ કહ્યું— “આ પેન તમારા પપ્પાએ આપી છે ને? તમે ખરીદેલી મહેનત ક્યાં?”
આ શબ્દ અનારીને લાગ્યા.
તેણે નક્કી કર્યું— “હવે જે મારી પાસે હશે, તે હું સ્વયં કમાઉં.”
થોડી જ વારમાં તે નોટબુકો બાંધીને મિત્રો માટે વેચતો અને પોતાનું જ કમાયેલું પેન લાવ્યો.
એ પેન તેને સૌથી વધુ પ્રિય થયું.
Moral:
મેहनતથી મેળવો એ જ સાચું મળવું છે.
વાર્તા 62 — “સમજવું પહેલાં, સમજાવવું પછી”
ક્લાસમાં બે બાળકો વાંધો લઇને શિક્ષક પાસે આવ્યા.
શિક્ષકે પહેલે આકાશને બોલાવ્યો— “તુ પ્રથમ તેની વાત સાંભળ.”
આકાશે સાંભળ્યું… અને 70% સમસ્યા ત્યાં જ સुलઝાઈ ગઈ.
શિક્ષકે કહ્યું— “જેણે પહેલે બીજા ને સમજ્યો — એ જ સાચો સમાધાનકારક.”
Moral:
જુઓ નહીં— સાંભળો. સમજાવો નહીં— સમજવો શીખો.
---
વાર્તા 63 — “અસફળતા— શત્રુ નહીં, મિત્ર”
હર્ષ દરરોજ ક્રિકેટમાં બોલ આઉટ થઈ જતો.
એક દિવસ ગુસ્સે બેટ ફેંકી દીધું.
કોચ બોલ્યા— “અસફળતા તારો દુશ્મન નથી— તારી કોચ છે.”
હર્ષે દરેક આઉટ પછી પોતાનું કારણ લખ્યું.
એક મહિને તે ટીમનો બેસ્ટ બેટ્સમેન બન્યો.
Moral:
અસફળતા થી ડરશો નહીં— એ જ સફળતાની સીડી છે.
---
વાર્તા 64 — “દિલ જીતવાની રીત”
બે વેચનાર દરવાજા–દરવાજા પ્રોડક્ટ વેચતા.
પ્રથમ વેચનારને કોઇ સાંભળતું નહીં.
બીજો વેચનાર દરેકને સ્મિતથી મળતો, પાણી પૂછતો, બાળકોને બે કથાઓ કહેતો.
તેને દસ ગણું વધારે વેચાણ થયું.
પ્રથમ વેચનાર સમજ્યો— “દિલ જીત્યા પછી જ વેચાણ જીતાય.”
Moral:
વ્યવસાયમાં પ્રથમ બંધન— પછી વેપાર.
---
વાર્તા 65 — “મનનો કચરો”
હીમા હંમેશા નારાજ— “એમણે કહ્યું, એને ગમતું નથી, એણે ignore કર્યું…”
એક દિવસ દાદીએ તેને ઘરને કચરો કાઢતા કહ્યું.
પછી બોલ્યા— “જેવું ઘરનો કચરો કાઢીએ, એવું મનનો કચરો પણ કાઢવો.
દુખ, ગસ્સો, ઈર્ષ્યા… ફેંકી દેજે.”
હિમાએ આગામી દિવસો મનને હળવું બનાવ્યું.
Moral:
જે મનમાં નહીં રહ્યું— તે જીવનમાં જગ્યા બનાવે છે.
---
વાર્તા 66 — “અધૂરું જાણવું ખતરનાક”
રીવન્તે સાંભળ્યું કે “આંબા ગરમ હોય છે.”
તે ગૂગલ પરથી અડધી માહિતી લઈને મમ્મીને કહે— “આંબા ખોટા છે!”
મમ્મીએ સમજાવ્યું— “આમનું સાચું જ્ઞાન આખું વાંચ.”
રીવન્તે અભ્યાસ કર્યો અને જાણ્યું— “શું, કેટલું અને કેમ?”
તે દિવસથી તે ક્યાંય અડધી માહિતીથી નિર્ણય કરતો નહોતો.
Moral:
અડધી જાણકારી— સંપૂર્ણ ભૂલનું કારણ બને છે.
---
વાર્તા 67 — “ટીમનો તારો”
ફૂટબોલ ટીમમાં આરવ એકલો હીરો બનવા માગતો.
પાછળના ખેલાડીઓ સાથે તે પાસ ન કરતો.
મેચમાં હારતાજ કોચે કહ્યું—
“એક તારો આકાશ નહીં બનાવે, પણ અનેક તારા મળીને આકાશ બને છે.”
આરવે teamwork શીખ્યું— અને આગળની મેચ જીતી.
Moral:
એકજ વ્યક્તિથી નહીં— ટીમથી જ જીત મળે છે.
---
વાર્તા 68 — “વરાળનું કાચ”
શિયાળાની સવારે કાચ પર વરાળ પડી અને દૃશ્ય ધૂંધળું દેખાયું.
રીજાએ ગ્લાસ સાફ કર્યો— દૃશ્ય સ્પષ્ટ.
દાદીએ કહ્યું— “દુનિયા ધૂંધળી નથી, આપણું મન ધૂંધળું થાય છે.”
રીજાએ સ્વભાવમાં આવેલા ગુસ્સા-દ્વેષ સાફ કર્યા— અને બધું બદલાયું.
Moral:
દુનિયા બદલવા કરતા મન બદલો— દૃષ્ટિ બદલાઈ જશે.
---
વાર્તા 69 — “મીઠી વાતની તાકાત”
એક ગામમાં કરુણાબહેન નામની મહિલા જ્યાં જાય ત્યાં ઝઘડા શમાવતી.
લોકો પૂછે— “તમે શું કરો છો?”
તે હસીને કહે— “હું લોકોની ખરાબ વાતને મીઠી બનાવીને પાછી આપું છું.”
ગામમાં શાંતિ તેનું જાદુ બની ગઈ.
Moral:
મીઠી વાણી— હરિજવનની દવા.
---
વાર્તા 70 — “માટે નહિ, માટે”
ક્લાસમાં શિક્ષકે પેપર આપ્યું— “મમ્મી આપણી માટે શું કરે છે?”
બધાએ લખ્યું— “ખાનુ બનાવે, કપડા ધોય, દવા આપે…”
જૂનાએ લખ્યું— “એ મારી માટે નથી કરતી… એ મારા કારણે કરે છે.”
શિક્ષકને તેનો વિચાર સૌથી ઊંડો લાગ્યો.
Moral:
પ્રેમ ફરજ નથી— હૃદયની ભાવના છે.
*આશિષ ના આશિષ આપની સાથે જ છે.*
અહીં એક બોનસ વાર્તા છે, બહુ જ મજા આવશે.
"મોંઘી સાઇકલ અને સસ્તુ સ્મિત"
રાહુલને સ્કુલમાં બધા મિત્રો પાસે બ્રાન્ડેડ સાયકલ જોઈને બહુ ઈર્ષા થતી. ઘરે આવીને તેણે મમ્મીને કહ્યુઃ
“મારે પણ એ જ મોંઘી સાયકલ જોઈએ… બધાને છે, મને કેમ નથી?”
મમ્મીએ હળવે સ્મિત કરતા કહ્યું,
“બેટા, પહેલા આ સાયકલને લાયક થવા માટે કંઈક કરી બતાવો.”
બીજે દિવસે પપ્પાએ કહ્યું કે સોસાયટીમાં વૃદ્ધ લોકો માટે દવા લાવવી, પેકેજ પહોંચાડવી, અને એમને મદદ કરવી— બસ એટલું જ કરવાનું.
રાહુલે મનમાં વિચારે … “આએ શેની મહેનત!”
પણ પછી પણ સ્વીકારી લીધું.
એક અઠવાડિયા સુધી તેણે દસથી વધારે વૃદ્ધોને મદદ કરી, કોઈની દવા લાવ્યો, કોઈની પાણીની કેન લઈ ગયો, કોઈની ફાઇલ લઈને બેન્ક સુધી મુકાવડાવી.
જે દિવસે કામ પૂરૂં થયું, એ દિવસે તેને એક સાયકલ આપી.
પરંતુ આશ્ચર્ય એ કે —
એ સાયકલ મોંઘી નહોતી. સામાન્ય હતી.
રાહુલ થોડો નિરાશ થયો.
પણ એ જ સાંજે બધા વૃદ્ધ લોકો એની પાસે આવ્યા —
કોઈ મીઠાઈ લાવ્યો, કોઈએ પોતાનું જૂનું વોચ આપ્યું, કોઈએ તો ચીઠ્ઠીમાં લખ્યું:
“તું અમારી સવારની ઠંડક અને સાંજનો આશરો બની ગયો.”
એ ચીઠ્ઠી વાંચીને રાહુલના આંખોમાં આંસુ આવી ગયા.
એને સમજાયું કે મોંઘી સાયકલ તો ઈચ્છા હતી… પરંતુ જે મળ્યું એ સાયકલથી પણ મોંઘું હતું — પ્રેમ, આશીર્વાદ અને માન.
તે સાયકલ પર બેઠો, પપ્પા-મમ્મીને જોયું અને હળવેથી બોલ્યો:
“આજ હું સાચા અર્થમાં મોટો થયો.”
Moral (સાર):
મોંઘી વસ્તુઓથી નહીં, પણ આપેલી મદદ અને મળેલો માનથી જીવન સમૃદ્ધ બને છે.
સુખ ખરીદી શકાય નહીં — બનાવવું પડે છે.
બોલો મિત્રો comment કરો છો કે નહીં.
આ IMTB : I am the best લખીને નાખો જ્યાં જ્યાં તમારી નજર ઠરે.
હું એક લેખક નથી. તમારો પ્રેમ ના લીધે મારી કલમ ચાલે છે.....
