ભાગ ૮: કુરુક્ષેત્રનું પુનરાવર્તન અને નિયતિનો નિર્ણય (અંતિમ ભાગ)
આકાશગંગા ગોમ્પાનું શાંત પરિસર એક યુદ્ધભૂમિમાં ફેરવાઈ ગયું હતું. એક તરફ આચાર્ય તક્ષક અને તેના ક્રૂર યોદ્ધાઓ હતા, જેમના શસ્ત્રોમાંથી અધર્મ અને ઘૃણા ટપકી રહી હતી. બીજી તરફ હતો રવિ, જેનું શરીર સપ્તરંગી ઊર્જાના કવચથી રક્ષાયેલું હતું. તે હવે માત્ર રવિ નહોતો, પણ છ અશ્વોની સંયુક્ત શક્તિનો વાહક હતો. તેની દરેક હિલચાલમાં ઉષ્ણિકની ગતિ હતી, દરેક પ્રહારમાં બૃહતીની શક્તિ હતી અને તેની આંખોમાં ત્રિષ્ટુભની જ્વાળા હતી.
બૌદ્ધ લામાઓએ ઘાયલોને મદદ કરવાનું અને મઠના પવિત્ર ગ્રંથોને બચાવવાનું શરૂ કરી દીધું હતું. મુખ્ય લામા પોતાની દૈવી શક્તિથી એક સુરક્ષા ચક્ર બનાવીને તક્ષકને મુખ્ય પ્રાર્થના ખંડમાં પ્રવેશતા રોકી રહ્યા હતા.
"તક્ષક! અટકી જા." રવિનો દિવ્ય, મિશ્રિત અવાજ ગુંજ્યો. "આ પવિત્ર ભૂમિને રક્તરંજિત ન કર. તારી લડાઈ મારી સાથે છે, આ નિર્દોષ લોકો સાથે નહીં."
"નિર્દોષ?" તક્ષક વિકૃત રીતે હસ્યો. "આ સંસારમાં કોઈ નિર્દોષ નથી. માત્ર શક્તિશાળી અને નબળા હોય છે. અને આજે, શક્તિ મારી પાસે હશે!"
તેણે માયા અને ક્રોધકને રવિ પર હુમલો કરવાનો આદેશ આપ્યો. માયા પોતાની નાગિન જેવી સ્ફૂર્તિથી આગળ વધી, તેના ઝેરી ખંજર વીજળીની જેમ ચમકી રહ્યા હતા. ક્રોધક પોતાની પૂરી તાકાતથી પોતાનો ગદા જેવો હથોડો ફેરવતો ધસી આવ્યો.
પણ રવિ હવે પહેલા જેવો નહોતો. જ્યારે માયાએ તેના પર વાર કર્યો, ત્યારે જગતીની સ્ફૂર્તિથી તે સહેલાઈથી બાજુ પર હટી ગયો. અને જ્યારે ક્રોધકે ગદાનો પ્રહાર કર્યો, ત્યારે તેણે ત્રિષ્ટુભની ઉગ્ર શક્તિથી એ પ્રહારને હવામાં જ રોકી દીધો. ઊર્જાના ટકરાવથી એક ભયાનક ધડાકો થયો.
રવિએ પોતાની શક્તિનો ઉપયોગ કોઈને મારવા માટે ન કર્યો, પણ માત્ર તેમના પ્રહારોને નિષ્ફળ કરવા અને તેમને પાછળ ધકેલવા માટે કર્યો. તેણે પોતાની આંખો બંધ કરી અને મુખ્ય લામાના શબ્દો યાદ કર્યા: "સાતમો અંશ સમયના પ્રવાહમાં છુપાયેલો છે. તારે ભૂતકાળમાં જવું પડશે."
તે સમજી ગયો કે તક્ષકને અહીં હરાવવો એ કાયમી ઉકેલ નથી. જ્યાં સુધી કવચ-કુંડળના બધા ટુકડાઓ એક નહીં થાય, ત્યાં સુધી આ યુદ્ધ ચાલતું જ રહેશે. તેને અંતિમ ટુકડો મેળવવા માટે સમયનું દ્વાર ખોલવું જ પડશે.
તેણે પોતાની આસપાસ રચાયેલા સપ્તરંગી ઊર્જાના કવચને વધુ તીવ્ર બનાવ્યું. છએ ટુકડાઓ તેની છાતીમાંથી બહાર આવીને હવામાં, તેની આસપાસ ગોળાકાર ફરવા લાગ્યા. દરેક ટુકડામાંથી તેની મૂળભૂત ઊર્જા નીકળી રહી હતી – સફેદ, વાદળી, સુવર્ણ, પીળો, લાલ અને શુદ્ધ શ્વેત.
"આ શું કરી રહ્યો છે?" તક્ષક ચિંતાતુર થઈને બરાડ્યો.
રવિએ છએ ઊર્જાના પ્રવાહને એક બિંદુ પર કેન્દ્રિત કરવાનું શરૂ કર્યું. તેની સામે હવામાં એક નાનું, ચમકતું છિદ્ર બનવા લાગ્યું. એ છિદ્ર ધીમે ધીમે મોટું થવા લાગ્યું, જાણે આકાશમાં કોઈ દરવાજો ખુલી રહ્યો હોય. દરવાજાની અંદર તારાઓ અને નિહારિકાઓનો એક ઘૂમરાતો વમળ દેખાઈ રહ્યો હતો. એ સમયનું દ્વાર હતું.
"રોકો એને." તક્ષકે ગર્જના કરી. તેણે પોતાની બધી શક્તિ એકઠી કરીને એક કાળી ઊર્જાનો ગોળો રવિ તરફ ફેંક્યો.
પણ મુખ્ય લામા વચ્ચે આવી ગયા. "અધર્મનો વિજય ક્યારેય નહીં થાય." એમ કહીને તેમણે પોતાની દૈવી શક્તિથી એક સફેદ સુરક્ષા કવચ બનાવ્યું. તક્ષકનો પ્રહાર એ કવચ સાથે ટકરાઈને નિષ્ફળ ગયો, પણ એ ટક્કરમાં મુખ્ય લામા ગંભીર રીતે ઘવાઈને નીચે પડી ગયા.
રવિએ આ જોયું. તેની આંખોમાં ક્રોધની સાથે કરુણાના આંસુ આવી ગયા. તેણે અંતિમ નિર્ણય લીધો. તે સમયના દ્વારમાં પ્રવેશવા માટે આગળ વધ્યો.
"હું પણ તારી પાછળ આવીશ, રવિ." તક્ષક પણ તેની પાછળ દોડ્યો.
રવિ અને તેની પાછળ તક્ષક, બંને એ રહસ્યમય વમળમાં સમાઈ ગયા. તેમની પાછળ, સમયનું દ્વાર ધીમે ધીમે બંધ થઈ ગયું. આકાશગંગા ગોમ્પામાં એક વિચિત્ર શાંતિ છવાઈ ગઈ.
જ્યારે રવિએ આંખો ખોલી, ત્યારે તે કોઈ અજાણી જગ્યાએ હતો. આકાશ રક્તવર્ણ હતું. જમીન સૂકી અને લાશોથી ખદબદી રહી હતી. તૂટેલા રથો, ભાંગેલા શસ્ત્રો અને તીરોનો વરસાદ થઈ રહ્યો હતો. હવામાં ચીસો અને આર્તનાદ ગુંજી રહ્યા હતા.
તે કુરુક્ષેત્રના યુદ્ધમેદાનમાં હતો. મહાભારતનું એ ભીષણ યુદ્ધ તેની આંખો સામે જીવંત થઈ રહ્યું હતું.
તેણે જોયું, અર્જુનનો રથ સામે ઊભો હતો. અને તેની સામે, બીજા રથ પર, એક તેજસ્વી યોદ્ધા હતો, જેની છાતી પર હવે કોઈ કવચ નહોતું. એ દાનવીર કર્ણ હતો.
રવિ સમજી ગયો. પંક્તિ અશ્વ તેને સમયમાં એ ક્ષણે લઈ આવ્યો હતો, જ્યારે કર્ણના મૃત્યુ પછી, તેના કુંડળનો દિવ્ય અંશ તેની આત્મા સાથે છૂટો પડ્યો હતો.
ત્યારે જ તેની નજર કર્ણના કાન તરફ ગઈ. ત્યાં કોઈ ભૌતિક કુંડળ નહોતા, પણ તેના સ્થાને બે તેજસ્વી, સોનેરી ઊર્જાના બિંદુઓ ઝબકી રહ્યા હતા. એ જ હતો કવચ-કુંડળનો સાતમો અને અંતિમ અંશ.
"તો આ છે અંતિમ રહસ્ય," તક્ષકનો અવાજ પાછળથી આવ્યો. તે પણ ત્યાં પહોંચી ગયો હતો. "એ કોઈ વસ્તુ નથી, પણ શુદ્ધ ઊર્જા છે, જે કર્ણની આત્મા સાથે જોડાયેલી છે."
તક્ષકે કર્ણના નિસ્તેજ શરીર તરફ દોટ મૂકી. "એ હવે મારું છે."
"ના, તક્ષક." રવિ વચ્ચે આવ્યો. "તું આ પવિત્ર ઊર્જાને સ્પર્શ પણ નહીં કરી શકે."
બંને વચ્ચે ફરીથી સંઘર્ષ શરૂ થયો. પણ અહીં, કુરુક્ષેત્રની ભૂમિ પર, રવિની શક્તિ જાણે બમણી થઈ ગઈ હતી. આ તેના પૂર્વજની ભૂમિ હતી.
તેણે પોતાની આંખો બંધ કરી અને પ્રથમ વાર, સાતેય અશ્વોનું એકસાથે આહ્વાન કર્યું. છ ભૌતિક ટુકડાઓ તેની છાતીમાંથી નીકળ્યા અને કર્ણના કાન પાસે રહેલી ઊર્જા, સાતમો અંશ, પણ તેની તરફ આકર્ષિત થઈ.
સાતેય ટુકડાઓ હવામાં એકસાથે ભળી ગયા. એક અકલ્પનીય, તેજસ્વી પ્રકાશપુંજ રચાયો. એ પ્રકાશમાંથી કોઈ એક વસ્તુ નહીં, પણ સૂર્યદેવના મૂળ દિવ્ય કવચ અને કુંડળ ફરીથી પોતાના મૂળ સ્વરૂપમાં પ્રગટ થયા. એ પહેલાં કરતાં પણ વધુ તેજસ્વી અને શક્તિશાળી હતા.
કવચ અને કુંડળ કોઈના આદેશની રાહ જોયા વગર સીધા રવિના શરીર પર ધારણ થઈ ગયા. રવિનું શરીર હવે સુવર્ણ અગ્નિની જેમ પ્રજ્વલિત થઈ રહ્યું હતું. તે જાણે બીજો સૂર્ય હોય તેવું લાગતું હતું. તેની પાસે હવે કર્ણની અભેદ્યતા હતી અને સૂર્યની અનંત શક્તિ હતી.
તક્ષકે ભયથી તેની સામે જોયું. તે સમજી ગયો કે હવે તે આ દિવ્ય શક્તિ સામે ટકી શકશે નહીં. તેણે ભાગવાનો પ્રયત્ન કર્યો.
"તારા પાપનો અંત અહીં જ થશે, તક્ષક." રવિએ શાંત પણ દૃઢ અવાજે કહ્યું. તેણે પોતાનો હાથ આગળ કર્યો. તેના હાથમાંથી સૂર્યનું એક કિરણ નીકળ્યું અને સીધું તક્ષકને સ્પર્શ્યું પણ એ કિરણે તક્ષકને ભસ્મ ન કર્યો. એ કિરણે તેની અંદર રહેલી બધી જ ઘૃણા, ક્રૂરતા અને અંધકારને શોષી લીધો. તક્ષકના ચહેરા પરથી ક્રૂરતાના ભાવો અદ્રશ્ય થઈ ગયા અને તેના સ્થાને પશ્ચાતાપ અને શાંતિના ભાવો આવ્યા. તેની આંખોમાંથી આંસુ વહેવા લાગ્યા. સૂર્યની શુદ્ધિકરણ શક્તિએ તેના આત્માને મુક્ત કરી દીધો હતો.
કુરુક્ષેત્રનું દ્રશ્ય ધીમે ધીમે વિલીન થવા લાગ્યું.
રવિ ફરીથી આકાશગંગા ગોમ્પામાં હતો. તક્ષક અને તેના સાથીઓ બેભાન પડ્યા હતા. મુખ્ય લામા સ્વસ્થ થઈ રહ્યા હતા. યુદ્ધ સમાપ્ત થઈ ગયું હતું.
રવિના શરીર પર હજી પણ દિવ્ય કવચ અને કુંડળ હતા. તેણે મુખ્ય લામા પાસે જઈને તેમના આશીર્વાદ લીધા.
"હવે આ શક્તિનું શું થશે, પુત્ર?" લામાએ પૂછ્યું.
રવિએ કવચ-કુંડળ તરફ જોયું. તે જાણતો હતો કે આટલી મોટી શક્તિ કોઈ એક માણસ પાસે રહેવી એ સૃષ્ટિના નિયમ વિરુદ્ધ છે.
તેણે સૂર્યદેવનું ધ્યાન ધર્યું. "હે સૂર્યદેવ, મારા પૂર્વજ. આ તમારી ધરોહર છે. મેં માત્ર એક રક્ષક તરીકેની ફરજ બજાવી છે. હવે તમે જ માર્ગ બતાવો કે આનું શું કરવું."
એક તેજસ્વી પ્રકાશપુંજ આકાશમાંથી નીચે ઉતર્યો. તેમાંથી સપ્તઅશ્વો પોતાના મૂળ દિવ્ય સ્વરૂપમાં પ્રગટ થયા. તેમની સાથે સ્વયં સૂર્યદેવની આભા હતી.
સૂર્યદેવનો દિવ્ય અવાજ ગુંજ્યો, "તેં તારું કર્તવ્ય નિભાવ્યું છે, મારા પુત્ર. તેં સાબિત કરી દીધું છે કે શક્તિનો સાચો ઉપયોગ વિનાશ માટે નહીં, પણ શુદ્ધિકરણ અને રક્ષા માટે છે. આ કવચ-કુંડળ હવે કોઈ એક વ્યક્તિ માટે નથી. તે હવે માનવતાના કલ્યાણ માટે વપરાશે."
સૂર્યદેવના ઈશારાથી, કવચ-કુંડળ રવિના શરીરમાંથી અલગ થયા અને ફરીથી સાત અલગ અલગ ઊર્જાના ટુકડાઓમાં વિભક્ત થઈ ગયા.
"આ સાતેય અંશ, સાત કિરણો હવે દુનિયાના એવા સાત લોકો પાસે જશે, જેમના હૃદયમાં નિઃસ્વાર્થ સેવા અને કરુણાનો ભાવ છે," સૂર્યદેવે કહ્યું. "તેઓ ડૉક્ટર, વૈજ્ઞાનિક, કલાકાર, ખેડૂત કે શિક્ષક હોઈ શકે છે. તેઓ અજાણતા જ આ શક્તિનો ઉપયોગ માનવતાના ભલા માટે કરશે અને તમે સપ્તઅશ્વ અને તમારા માનવ રક્ષકો, તેમની પર નજર રાખશો."
સાતેય ટુકડાઓ પ્રકાશના અલગ અલગ કિરણો બનીને દુનિયાના અલગ અલગ ખૂણામાં જવા માટે નીકળી પડ્યા.
રવિ હવે ફરીથી એક સામાન્ય યુવક હતો, પણ તેની આંખોમાં એક નવી સમજ અને શાંતિ હતી. તેણે એક પ્રશ્નથી યાત્રા શરૂ કરી હતી, અને અંતે તેને જવાબ મળ્યો કે મહાન શક્તિઓ ક્યારેય કોઈ એકની નથી હોતી, તે સમગ્ર સૃષ્ટિની હોય છે.
તેણે સપ્તઅશ્વો અને મુખ્ય લામાને વંદન કર્યા અને પોતાની નવી જિંદગીની શરૂઆત કરવા માટે હિમાલયના એ પવિત્ર શિખરો પરથી નીચે ઉતર્યો. તે હવે કોઈ ખજાનાનો રક્ષક નહોતો, પણ એ જ્ઞાનનો વાહક હતો કે દરેક મનુષ્યની અંદર એક સૂર્ય છુપાયેલો છે, જરૂર છે માત્ર તેને ઓળખવાની.
(સમાપ્ત)
