વિરાટગઢ તરફ જતો રસ્તો ઊંડો અને પથરીલો હતો. રવિ ત્યાં પહેલી વાર જઈ રહ્યો હતો, છતાં એ દરેક ઝાડ, પથ્થર અને પાંદડામાં કંઇક ઓળખ જેવી લાગણી અનુભવી રહ્યો હતો. રસ્તે એક પતંગિયું ઝાડ નીચે લટકતું નિશાન મળ્યું: "વિરાટગઢ મંદિર – ૨ કિમી". પાસે જ ખંડેર દેખાયું, જેમાં જમીન પર તૂટેલું કવચ પડેલું હતું.પછી પાછળથી અવાજ આવ્યો: “હાં ભાઈ! મને લઇ જવાનો વિચાર્યા વિના તું ગયો કેમ?”જિતુ ઉભો હતો – એક થેલામાં કેડબરી અને બીજા માં મગફળી.“ભૂતોથી નહિ ડરું, પણ ભૂખથી ચોક્કસ!” એમ બોલતાં તે સાથે થયો.રસ્તો ક્રમશઃ ભયાનક થતો ગયો. ગામ શાંત પડેલું. મંદિરસમિપ પહોંચતાં અચાનક અજાણું પીળાશભર્યું પ્રકાશ ફેલાયું. પાંદડાં કંઇક સંકેત આપતા હોય એમ ખખડાતા હતા.મંદિરના દ્વાર પર ખંડિત મૂર્તિઓ અને પથ્થર જેવી ખુરશી હતી.એ વખતે એક અવાજ સંભળાયો – “તમારું આગમન પહેલેથી લખાયું છે.”બન્ને દચી ગયા. પાછળ જોઈને જોયું – એક વૃદ્ધ પંડિત ઊભા હતા – લાંબી જટાઓ, જૂના કપડાં અને ગંभीर આંખો. એ હતા પંડિત ઓમકારનાથ – જેમને ગામના લોકો પાગલ ગણતા, પણ તેઓ મૌન રહસ્યો જાણતા."હું અહીં વર્ષોથી છું," પંડિત બોલ્યા. "મંદિરમાં જે આવે છે, તે ઐતિહાસિક યાત્રામાં પગલાં મૂકે છે."પંડિતે એક જૂનું ચિત્ર બતાવ્યું – એક યુવાન અને તેની બાજુમાં લાલ સાડી પહેરેલી સ્ત્રી."આ તું છે – અવિનાશ. અને એ છે – રાધિકા.""પણ હું તો રવિ છું!" રવિ આશ્ચર્યથી બોલ્યો."તારું નામ બદલાયું છે, પાત્ર નહીં. તું અગાઉના જન્મમાં અહીં હતો. એ તારો પ્રેમ હતો, પણ તૂટેલો. પ્રેમ અંત સાથે નહીં, પરિણામ સાથે પુનર્જન્મે છે."રવિ દંગ રહી ગયો. “મારું સપનામાં આવે છે એ ચહેરો… એ રાધિકા જ છે?”"હા," પંડિતએ શાંત અવાજે કહ્યું. "તે હજી પણ તને શોધે છે. પણ સાવધાન, બધું પ્રેમ નથી. એક ત્રીજો પણ છે – એ જે તારા પેચીલા પથ પર ખડકો નાખે છે."પંડિતે મંદિરની દીવાલ તરફ ઈશારો કર્યો. એક શિલાલેખ દેખાયો – ખંજવાળ ઊભી કરતો અક્ષરોથી ભરેલો.“જે ગુમાવ્યું છે એ પુનઃ પ્રાપ્ત થાય શકે… જો તું હમતભેર આગળ વધે.”જિતુ, જે આ બધું સાંભળી રહ્યો હતો, બોલ્યો:"ભાઈ, આ તો Netflix ના ભાગ જેવું લાગે છે! પણ અહીં popcorn નથી – ફક્ત રહસ્ય છે!"રવિ મંદિરમાં એક પળ શાંત રહ્યો. વાંસળી જેવી એક ધૂન વાગતી હતી, જ્યાં કોઈ વગાડતું ન હતું.આવો અવાજ એના સપનામાં પણ થતો – ભીતર સુધી ઊતરી જતો, જાણે પીડાનો સંગીત બની ગયો હોય.ત્યારે… મંદિરની પાછળ છાયામાં…એ દેખાઈ… લાલ સાડી પહેરેલી સ્ત્રી…એજ આંખો, એજ પીડા…અને પળભરમાં… એ અદ્રશ્ય બની ગઈ.---📌 આગલા ભાગમાં:મંદિરમાં જે અજાણી સ્ત્રી દેખાઈ અને અદ્રશ્ય થઈ ગઈ ત્યારથી રવિની અંદર એક અસ્વપ્ન જગ્યું. પંડિત ઓમકારનાથ તેને મંદિરની પાછળ આવેલી એક જૂની ગુફા તરફ લઈ ગયા. “અહિયાં તારા પૂર્વજોના રહસ્યો છુપાયેલા છે,” એમ તેમણે કહ્યું.જિતુ એક પગ આગળ નહિ મૂકતો હતો, પણ રવિ માટે પાછું ફરવું હવે શક્ય ન હતું.ગુફાની અંદર અંધારું, ભીનું અને ભયાનક માહોલ હતો. દીવાલે અજાણી ભાષાના લેખ હતા, અને એક પથ્થર પર રક્તનાં દાગ હતા.એમ જ રવિએ એક ખૂણામાં પડેલું લાલ દુપટ્ટું જોયું – એજ, જે તેના સપનામાં આવતી હતી!એ_dupટ્ટાની સાથે જ એક કાંસાનો પટારો હતો. પંડિતે કહ્યું, “આમાં છે તારો ભૂતકાળ... અને ભવિષ્યની ચાવી.”એ પહેલાં રવિ કંઈ સમજી શકે, ગુફામાં ભયાનક અવાજ થયો – જાણે કોઈ ત્રાટક્યું હોય…રહસ્ય હવે ઉંડું હતું.અને શ્વાસ ખેંચાતો ગયો...
Author by
Vrunda Amit Dave
Thanks for reading my this vibhag 2
