ભાગ 4: પાંખોથી આગળ 🕊️
શ્રીનગરથી પાછો ફરીને જનકનું જીવન ફરી એક નવી દિશામાં વળી ગયું હતું. એ હવે એક પુત્રના પિતા તરીકે નહીં, પણ એક અધૂરી દુનિયાને પૂર્ણ કરવા નીકળેલો એક યાત્રિક હતો.
અશ્વિન હવે દસ વર્ષની ઉંમરનો હતો. એના લલાટ પર માયાની શાંતિ અને આંખોમાં જનકની ઊંડાણ હતી. જોકે બંને પિતા-પુત્ર હજુ પરિચિત ન હતા, પણ જાણે સહજ રીતે બંધાઈ રહ્યાં હતા.
એના જીવનમાં એક નવી વ્યક્તિ પ્રવેશી હતી – કાવ્યા. એક બાળમનોવિજ્ઞાનમાં નિષ્ણાત, જેને જનકે અશ્વિનના વિકાસ માટે સંપર્ક કર્યો હતો.
કાવ્યાના સ્પર્શથી અશ્વિન ધીરે ધીરે ખુલી રહ્યો હતો. એ વાત કરવા લાગ્યો, હસવા લાગ્યો… પણ એક દિવસ તેણે એક પ્રશ્ન પૂછ્યો – “મમ્મી ક્યાં છે?”
જાનકને જાણે બધું શાંત થતું હોય એવું લાગ્યું. એ આખો દિવસ બોલ્યો નહીં. રાત્રે એણે માયાની છેલ્લી ડાયરી પાછી વાંચવા લીધી. જેમાં લખેલું હતું:
> "જો અશ્વિન તને પૂછે, તો એને સાચું કહેજે. કેમ કે ખોટ એના આત્મવિશ્વાસને ખાય જાય છે. હું ત્યાં નથી… પણ તું છું. એટલું જ ઘણું છે."
એણે આખી રાત વિચારીને એક પત્ર લખ્યો. આવતીકાલે એ અશ્વિનને આપવાનો હતો. એ રાત તેમના સંબંધ માટે નવી શરૂઆત સાબિત થવાની હતી.
અગાઉના રહસ્યો ઊંડા હતા, પણ હવે… એક બીજું પડાવ શરૂ થવાનું હતું.
આ તમામ વચ્ચે, કાવ્યા હવે માત્ર એક સલાહકાર રહી ન હતી. એની નજરોમાં એક કરુણા હતી, એક હિમ્મત હતી – અને કદાચ એ માયાની ગેરહાજરીમાં જનકને સમજી શકતી એકમાત્ર વ્યક્તિ હતી.
એક સાંજ, જયારે પાટણના એઝેક ભીંતો નીચે બેઠાં હતા ત્રણેય – જનક, અશ્વિન અને કાવ્યા – ત્યારે અશ્વિને પૂછ્યું:
“શું આપણે હવે ફરી ક્યારેય માયાને જોઈશું?”
જવાબમાં જનકે આંખો બંધ કરી. અને કહ્યું:
“એ જ્યાં હોય, આપણું પ્રેમ એને હંમેશા પહોંચી જશે.”
પણ એ જાણતો ન હતો કે, ઠીક એજ સમયે, ભારતના તિબ્બત સરહદ પાસે એક સ્મોલ મેડિકલ કેમ્પમાં એક મહિલા પેશન્ટ બીમાર પળો વચ્ચે લખી રહી હતી – પોતાની ડાયરીમાં:
> "અશ્વિન તને જોઈ શકે એવો દિવસ હવે દૂર નથી. જનક, તું હજુ પણ મારી પાસે છે… શબ્દોમાં, સાગરમાં, પાંખોમાં."
**શું એ માયા હતી? કે બસ એના નામનું એક સપનું?
અથવા ફરીથી ત્રણે પાંખો ભેગા થવાની તૈયારી હતી…?**
રાતે જનક ઊંઘી ગયો, પણ એના મનમાં એ પત્ર સતત ફરી રહ્યો હતો જે કાલે એ અશ્વિનને આપવાનો હતો. એ જાણતો હતો કે હવે વાસ્તવિકતાથી ભાગી શકાતું નથી. પણ એ નાનકડો બાળક હજુ એટલો નાજુક હતો કે એને કહેલું દરેક વાક્ય એની આવનારી જીવનશૈલી ઘડી શકે.
સવાર થઈ. અશ્વિન હમેશાની જેમ શાંત હતો, પણ એની આંખોમાં આજે એક તીવ્રતાની ઝાંખી હતી. જનક પાસે આવીને કહ્યું, “પપ્પા, મમ્મી જેવું લખતાં હશે, તો શું એમણે મને માટે પણ કશું લખ્યું હશે?”
જનક થંભી ગયો. એણે પત્ર સામે કર્યો.
“હા,” એ કહ્યું, “અને આજે એ જ તને આપવાનું છે.”
અશ્વિને પત્ર ખોલ્યો. એમાં માયાની હસ્તાક્ષર હતી. સુંદર અને નરમ…
> "મારા નાના સૂરજ માટે,
જ્યારે તું આ વાંચી રહ્યો હોય, ત્યારે હું તારી આસપાસ નહિવત લાગતી હોઈશ. પણ સાચું કહું, હું હંમેશા તારી અંદર રહીશ – તારા દરેક નાણાંકીય નિર્ણયમાં, દરેક ફૂલમાં જે તું જોઇશ, દરેક વરસાદી બૂંદમાં જે તને સ્પર્શી જાય… એ બધું હું હોઈશ.
તું મજબૂત છે. તું પ્યારો છે. અને સૌથી મોટું – તું તું છે.
તારા પપ્પા તને બહુ પ્રેમ કરે છે. એમની છાંયામાં તું ઉછરીશ, પાંખો ફેલાવીશ – અને પછી એક દિવસ… મને મળવા ઊડી પણ શકીશ.
તારી
માયા… મમ્મી"
અશ્વિનની આંખો ભીંજાઈ ગઈ. એ તરત જનકની છાતી પર માથું મૂકીને બૂમ ફાટી રડવા લાગ્યો. જાણે બધું સાફ થઈ ગયું હોય. વચ્ચેના તમામ વાદળો… હવે પાંખોએ એક નવી ઉડાન ભરવી હતી.
એજ પળે કાવ્યા પણ સામે ઊભી હતી – આંખોમાં ભીના હાસ્ય સાથે. અને એવું લાગતું હતું કે હવે ત્રણેય – જીવન, પ્યાર અને ગુમાવટ – એક પાંખમાં બંધાઈ ગયાં હોય.
