વ ળ ત ર નો શા પ
મારા ગળામાંથી અવાજ બહાર પણ ન નીકળી શક્યો. લાશોના શીતલ સ્પર્શથી મારું શરીર લથડી ગયું.
"તું… હવે… અ મારો છે…"
આ વાક્ય ગૂંજી રહ્યું હતું.
હું તણાઈ રહ્યો. લાશોની શીતલ આંગળીઓ મારી ચામડીની અંદર સુધી પસાર થઈ રહી હતી. મારી આંખોમાં અંધકાર નહીં, પણ લાલસરો પડછાયો દેખાઈ રહ્યો હતો.
એક ભયાનક ચહેરો… એક નહીં, અનેક…
હું બૂમ પાડી પણ શકતો નહોતો. મારું મુખ સળગતું હતું, જાણે કોઈએ તેમાં કાટ લેવડાવી દીધો હોય.
હું ફરી દોડવાનો પ્રયત્ન કર્યો, પણ મારા પગ હવે મારા ના રહ્યા હતા…
હું… અંધકારનો હિસ્સો બની રહ્યો હતો.
અ જા ણ્યા દ ર વા જા પા છ ળ
મારા શરીર પર ઠંડી લહેર ફરી વળી. હવે મારું હૃદય પણ ધબકાવું ભૂલી ગયું હતું.
"આ બધું સપનું છે… હું જીવતો છું… હું અહીં ફસાઈ શકતો નથી…"
હું મન માં વારંવાર કહતો રહ્યો. પણ એ શબ્દો હવે ખોટા લાગવા લાગ્યા. મારા આજુબાજુની તમામ લાશો એક સાથે ફફડવા લાગી, જાણે મરેલા શરીરોમાં નવો જીવ ભરાઈ રહ્યો હોય.
"તું અહીંનો ભાગ છે… હમેશા મા ટે…"
મારા મગજમાં કોઈ અજાણી અવાજ સતત ગુંજી રહ્યો.
હું સંઘર્ષતો રહ્યો. લાશોના હાથ મારી ચામડીમાં ઘૂસી રહ્યા હતા. એક જ પળમાં મારી આંખો સામે અંધકાર છવાઈ ગયો. હું ક્યાંય ખસડાઈ રહ્યો હતો. એક ગાઢ ખાલીપામાં, જ્યાં સમય અટકી ગયો હતો.
હું ચીસ પાડવા ગયો, પણ મારી જીભ કામ કરતી ન હતી. મારું શરીર જાણે બરફ બની ગયું હતું.
અચાનક, મારી સામે એક મોટો દરવાજો દેખાયો. એ કાળા ધુમ્મસથી ઘેરાયેલો હતો, પણ એની બહાર એક તેજસ્વી પ્રકાશ ઝળકતો હતો.
મારે ત્યાં પહોંચવું હતું.
પણ, તે પહેલા…
કોઈએ મારી કાન પાસે શ્વાસ લીધો.
"તું હજુ એ દરવાજો ખોલવા ઈચ્છે છે?" એ અવાજ ખરડાતા લોહી જેવો હતો. "અંદર જઈશ? કે અહીંયાં રહેવાનું પસંદ કરશો?"
હું પ સં દ ગી ના ક ટ ઘ રા માં હ તો.
અ જ્ઞા ન પ થ
હું હજી પણ ધ્રૂજતો રહ્યો. એ અવાજ જાણે મારી જાતને ચીરતો ગયો. હું દરવાજાની તરફ આગળ વધવા ઈચ્છતો હતો, પણ મારા પગ સ્થિર થઈ ગયા હતા.
"શા માટે ઊભો રહ્યો છે?" એ ભયાનક અવાજ ફરી ગુંજી ઉઠ્યો.
હું શ્વાસ લેવામાં પણ અસમર્થ થઈ રહ્યો હતો. મારી આસપાસનું વાતાવરણ વધુ ભયાનક બનતું ગયું. એ ક્ષણ માં, એક વિચિત્ર વાત બની.
દરવાજાની બહાર ઊજળી પ્રકાશની અંદર એક છબી દેખાઈ. તે મારું જ પ્રતિબિંબ હતું. પણ એ હું ન હતો.
આનાથી પહેલાં કે હું કશું સમજી શકું, મારા શરીરે જબરદસ્ત આકર્ષણ અનુભવ્યું, અને હું દરવાજાની અંદર ખેંચાઈ રહ્યો…
આપતો શ્વાસ બંધ થતો ગયો. હું ક્યાંક બીજે જ જઈ રહ્યો હતો. પણ, તે બીજુ જગ્યા કઈ હતી? એ અંધકાર કરતા પણ ખરાબ હતું.
હું હવે એક નવો ડર અનુભવી રહ્યો હતો…
મારી આસપાસ ફરી એક વાર શૂન્યતા છવાઈ…
અ નં ત ભ ય
હું પડી રહ્યો હતો. કોઈ અંત ન હતું. માત્ર શૂન્ય. મારું શરીર હવામાં તરતી લાશ જેવું લાગતું હતું.
મે બુમ પાડી, પણ અવાજ બહાર જ આવ્યો નહીં. મારી આસપાસ એક અજાણ્યો અવાજ ગૂંજી રહ્યો હતો. ન જાણે દૂધિયા ચુસણીઓ રટતા હોય, કે કોઈ હુંફાળા અંધકારમાંથી મારી સામે આવતું હોય.
હું શ્વાસ લેવા લડતો રહ્યો.
આટલા સમયમાં હું ધરતી પર અથડાયો… જો કે, અહીં કોઈ ધરતી ન હતી. ફક્ત એક પડછાયો જેવો માળખો.
"આ તારા માટે છે," એ જ અવાજ ફરી ગુંજી ઉઠ્યો. "તું હવે આનો ભાગ છે…"
એક કાળો હાથ મારી તરફ વધતો ગયો…
હું હજી જીવતો હતો, કે નહીં?
