રીમા અને અનિલના લગ્નને પંદર વર્ષ થયા હતા. તેમને બે બાળકો હતા અને તેમનો પરિવાર ખૂબ જ ખુશ દેખાતો હતો. પરંતુ આંતરિક રીતે તેમના સંબંધોમાં તિરાડ હતી. નાની નાની બાબતો પર ઝઘડા અને દલીલો હવે સામાન્ય બની ગઈ હતી. બંને એકબીજાને સમજવામાં અને સમાધાન કરવામાં નિષ્ફળ રહ્યા હતા.
એક દિવસ અનિલને એક મોટા પ્રોજેક્ટ પર કામ કરવાનો મોકો મળ્યો જેના માટે તેને છ મહિના માટે વિદેશ જવાનું હતું. રીમાએ વિચાર્યું કે તેમના સંબંધો માટે થોડો સમય કાઢવાની આ એક સારી તક હોઈ શકે છે. તેણીએ ખુશીથી અનિલને જવા દીધો, પરંતુ તેના હૃદયમાં એક ડર હતો કે આ અંતર તેમના સંબંધોને વધુ બગાડી શકે છે.
અનિલ વિદેશ ગયા પછી રીમાએ પોતાની દિનચર્યા વ્યસ્ત રાખી. તેણીએ તેના બાળકો પર ધ્યાન આપ્યું અને તેના કામમાં વ્યસ્ત થઈ ગઈ. પણ અનિલ વિના તે અંદરથી ખૂબ જ એકલતા અનુભવવા લાગી. આ દરમિયાન તેણીએ ઘણી વખત અનિલ સાથે ફોન પર વાત કરવાનો પ્રયાસ કર્યો, પરંતુ અનિલ હંમેશા તેના કામમાં વ્યસ્ત રહેતો હતો.
જ્યારે અનિલ છ મહિના પછી પાછો આવ્યો ત્યારે રીમાએ જોયું કે તે પહેલા કરતા પણ વધુ બદલાઈ ગયો હતો. હવે તેની અને રીમા વચ્ચેનું અંતર વધી ગયું હતું. અનિલે રીમાને કહ્યું કે હવે તેને આ સંબંધ બોજ લાગી રહ્યો છે અને તે અલગ થવા માંગે છે. રીમાને આ સાંભળીને ખૂબ જ દુઃખ થયું, પણ તેણે પોતાની જાત પર કાબૂ રાખ્યો અને અનિલના નિર્ણયને માન આપ્યું.
બંનેએ પરસ્પર સંમતિથી છૂટાછેડા લીધા અને અલગ-અલગ રસ્તે ચાલ્યા ગયા. રીમાએ તેના બાળકોના ઉછેર પર ધ્યાન કેન્દ્રિત કર્યું અને તેના જીવનમાં નવો હેતુ શોધ્યો. અનિલ પણ પોતાની જાતને પોતાના કામમાં વ્યસ્ત રાખતો હતો, પણ તે પણ અંદરથી ખાલીપો અનુભવતો હતો.
સમય વીતતો ગયો, પણ રીમા અને અનિલ વચ્ચેનું અંતર ક્યારેય ઓસર્યું નહિ. તેણે શીખ્યું કે સંબંધ જાળવી રાખવા માટે માત્ર સમાધાન જ નહીં પણ સાચો પ્રેમ અને પરસ્પર સમજણ પણ જરૂરી છે. આ બધા વિના, તેમનો સંબંધ તૂટી ગયો. બંનેએ પોતપોતાના જીવનમાં આગળ વધવાની કોશિશ કરી, પરંતુ અધૂરીની લાગણી હંમેશા તેમના દિલમાં રહી.
બીજી તરફ,
રીમા અને અરુણા કોલેજમાં બેસ્ટ ફ્રેન્ડ હતા. દરેક વ્યક્તિ તેની મિત્રતાના દાખલા આપતા. બંને એક જ ક્લાસમાં ભણતા અને બધા સમય સાથે રહેતા. પરંતુ તેઓ ઘણીવાર એક વાત પર દલીલ કરતા - રીમાને થિયેટર પસંદ હતું, જ્યારે અરુણાને સંગીત પસંદ હતું.
એક દિવસ કોલેજમાં વાર્ષિક ઉત્સવની જાહેરાત કરવામાં આવી હતી, જેમાં તમામ વિદ્યાર્થીઓએ ભાગ લેવાનો હતો. રીમા ઈચ્છતી હતી કે તેઓ સાથે નાટક કરે, જ્યારે અરુણા ઈચ્છતી હતી કે તેઓ એક મ્યુઝિકલ કરે. બંને પોતપોતાની પસંદગી પર અડગ રહ્યા અને કોઈપણ રીતે સમાધાન કરવા તૈયાર ન હતા.
આખરે, તેમની દલીલ એટલી વધી ગઈ કે બંનેએ એકબીજા સાથે વાત કરવાનું બંધ કરી દીધું. મિત્રતામાં આ તિરાડને કારણે બંને ખૂબ જ દુઃખી હતા, પરંતુ કોઈ તેમની જગ્યાએથી ખસવા તૈયાર નહોતું.
થોડા દિવસો પછી કોલેજના પ્રિન્સિપાલે બંનેને પોતાની ઓફિસમાં બોલાવ્યા. તેણે રીમા અને અરુણાને સમજાવ્યું કે સાચી મિત્રતામાં સમાધાન અને પરસ્પર આદર ખૂબ જ મહત્વપૂર્ણ છે. પ્રિન્સિપાલે સૂચન કર્યું કે શા માટે બંનેએ પોતપોતાની કળાને જોડીને એક પ્રેઝન્ટેશન આપ્યું જેમાં થિયેટર અને સંગીત બંનેનો સમાવેશ થાય.
રીમા અને અરુણાએ પ્રિન્સિપાલનું સૂચન માન્યું અને સૂચન ગમ્યું. તેઓએ સાથે મળીને એક નાટક બનાવ્યું જેમાં અરુણાનું સંગીત અને રીમાનું થિયેટર બંને સામેલ હતું. તેમનું પ્રેઝન્ટેશન ખૂબ જ સફળ રહ્યું અને બધાએ તેમની સર્જનાત્મકતા અને બુદ્ધિમત્તાની પ્રશંસા કરી.
આ અનુભવે રીમા અને અરુણાને શીખવ્યું કે મિત્રતામાં ક્યારેક પોતાના અહંકાર સાથે સમાધાન કરવું પડે છે. તેણે શીખ્યા કે સાચા મિત્રો તે છે જેઓ એકબીજાની લાગણીઓને માન આપે છે અને સાથે મળીને કામ કરે છે.
